Category: De IJsbreker

Rolling Blackouts Coastal Fever – Talking Straight

‘De berichten over mijn dood zijn sterk overdreven’, zei Paul McCartney ooit als reactie op het gerucht dat hij zou zijn omgekomen bij een auto-ongeluk. Een soortgelijke respons verdient ook het steeds weer opduikende bericht dat  gitaarmuziek op sterven na dood zou zijn. Los van het feit dat festivalorganisaties een moord zouden doen om The War On Drugs, Royal Blood en Queens Of The Stone Age te mogen boeken, is de stroom nieuwe gitaarbands constant en van hoog niveau.

Kijk alleen maar naar wat er uit Australië komt de laatste jaren. Met name King Gizzard & The Lizard Wizard is een band, die zowel artistiek als commercieel heel hard aan de weg timmert. Als ons gevoel ons niet bedriegt dan gaat ook die andere Australische band met onmogelijk lange naam hoge ogen gooien.

Rolling Blackout Coastal Fever kwam op hoog niveau binnen. De band heeft debuutsingle French Press nog niet overtroffen, maar dat lijkt een kwestie van tijd. Ook opvolger Mainland was helemaal niet verkeerd en nieuwe single Talking Straight is opnieuw een schot in de rockroos.

Wij zijn trouwens niet de enigen die het volste vertrouwen hebben in de band met de drie gitaristen. Rolling Blackout Coastal Fever heeft nu officieel onderdak gevonden bij Sub Pop, het label dat Nirvana lanceerde en met acts als King Tuff, Father John Misty, Beach House nog steeds weet wat goed en levensvatbaar is. Talking Straight komt net als Mainland van het eerste echte album van Rolling Blackout Coastal Fever,  Hope Downs dat op 15 juni uitkomt. Dat is zo’n twee weken na het Nederlandse podiumdebuut van de Australiërs op London Calling.

LIVEDATA: 26 mei London Calling, Paradiso Amsterdam. 27 mei Vera, Groningen.

Eels – Bone Dry

De muziek van Eels is altijd meer geweest dan simpel amusement. Bandleider en enig vast lid, Mark ‘E’ Everett gebruikt zijn talent als middel om het bestaan in dit -wat de dichter zo mooi omschreef als- ondermaanse tranendal dragelijk te maken. Daar heeft hij ook alle reden toen, want er is weinig dat hem bespaard is gebleven. E’s belangrijkste thema’s zijn familie, dood een verloren liefdes. E is natuurlijk niet de enige, die muziek maakt uit therapeutische overwegingen. Hij is echter wel vrij uniek in de manier waarop hij zijn kunst weet aan te wenden. Zonder te willen beweren dat zijn teksten vrij zijn van zelfbeklag, weet hij zijn gevoelens en gedachten zo te verwoorden dat ze herkenbaar zijn en relevant voor anderen. De songs van Eels bieden troost, steken een hart onder de riem bij mensen, die soortgelijke situaties hebben meegemaakt. Daarom is E meer dan een muzikant. Voor velen is hij een vriend,  familie, een therapeut.

In 1996 verscheen Beautiful Freak, het eerste Eels album. Daarmee zette E de toon van een oeuvre dat deze week werd verrijkt met album twaalf. De 15 songs op The Deconstruction zijn typisch Eels, variërend van introspectieve rockers tot  excentrieke ballads. De teksten zijn als vanouds autobiografisch, maar dus op zo’n manier verwoord dat ze herkenbaar zijn voor iedereen, die leeft en liefheeft.

Op nieuwe single Bone Dry rockt E een streepje harder dan we de laatste jaren van Eels gewend zijn. Het door drums, bas en fuzz gitaar gedreven nummer zou Mark Lanegan prima passen.

The Deconstruction is het eerste Eels album in vier jaar. Na de laatste toer was E zo uitgeput dat hij overwoog de stekker er uit te trekken. Gelukkig voor ons heeft hij een nieuwe liefde gevonden, is hij getrouwd en heeft hij een zoon gekregen. En hij acteert tegenwoordig, in de Netflix serie Love. Kortom stof genoeg voor een nieuwe plaat. Ook gaat Eels weer op toernee. In ons land zal de band maar liefst vier keer te zien zijn, een duidelijk teken hoe belangrijk we Eels hier wel niet vinden.

LIVEDATA: 18*, 19* en 20 juni TivoliVredenburg, Utrecht. 21* juni Paradiso, Amsterdam. 8 juli, Rock Werchter, België.

* is uitverkocht.

Wallows – These Days  

Acterende muzikanten of musicerende acteurs, het is een fenomeen dat steeds vaker voorkomt. Wallows telt zelfs twee bandleden, die bekend zijn van film en tv. Dylan Minette heeft in meer dan tien films gespeeld en in twee keer zoveel tv-shows. Het bekendst is hij waarschijnlijk van de Netflix serie 13 Reasons Why. Zijn partner Braeden Lemasters acteert als sinds zijn 9e. Hij is te zien in series als Six Feet Under, Grey’s Anatomy en Law & Order. Meestal is het beter als acteurs zich bij hun leest houden, maar heel soms blijken ze ook op muzikaal gebied echt wel iets te kunnen. Zoals Dylan en Braeden.

De nog prille band – begin april verschijnt hun eerste EP- stond vorige maand op SXSW. Uiteraard kwam er veel volk op af, want wie wil dat nou niet zien; een stel wannabe muzikanten dat waarschijnlijk genadeloos door de mand valt. Dat bleek dus mee alleszins te vallen. Zelfs de grootste scepticus moest toegeven dat Wallows een aantal prima songs heeft ,die ze ook nog eens verve uitvoeren.

Live wordt de band vergeleken met The Strokes en Franz Ferdinand. Die vlieger gaat niet op voor de nieuwe single. These Days is een lekker loom lenteliedje dat in de verte wel aan The Beach Boys doet denken. De song wordt geserveerd met donker bruine gitaarsolo, die weer geïnspireerd lijkt door Tame Impala. Origineel? Niet echt. Goed? Beslist.

Nu maar hopen dat het volk dat op de concerten van Wallows afkomt voor de muziek komt en niet voor de bekende poppetjes. Aan de andere kant zullen ze ontdekken hun idolen dus niet alleen kunnen acteren, maar ook musiceren. 

 

Courtney Barnett – Need A Little Time

De tweede single van het derde album van Courtney Barnett is een van haar beste songs tot nu toe. Qua stijl ligt Need A Little Time in het verlengde van het soort losse pols mompelrock waarmee de Australische doorbrak. Wat anders is, is dat Courtney dit keer wat meer binnen de lijntjes blijft met haar zang. Ook is Need A Little Time wat poppier dan we van haar gewend zijn.

De nieuwe single  is net niet ballad over, inderdaad de liefde. Of beter over het op afstand houden van amoureuze sentimenten. Er blijkt iemand te zijn, die meer wil dan Courtney bereid is te geven, ‘I Need A Little Time Out’, zingt ze op haar eigen onnavolgbare wijze.

We kennen nu twee tracks van het binnenkort te verschijnen Tell Me How You Really Feel album van de zangeres uit Melbourne. Genoeg om het vermoeden hardop uit te spreken dat Courtney Barnett zichzelf lijkt te gaan overtreffen en een weer paar treden gaat klimmen op de populariteitsladder.

Doe daarom jezelf een plezier en koop tickets voor het voorlopig enige optreden van de singer-songrocker in Nederland, op donderdag 31 mei In TivoliVredenburg. Als je lang wacht, vis je achter het net. En gezien het feit dat haar agenda tot eind oktober vol is, zal het waarschijnlijk niet eerder dan 2019 zijn voordat ze weer onze richting op komt.

LIVEDATUM: 31 mei TivoliVredenburg, Utrecht.

 

Parquet Courts – Wide Awake

Schizofreen is misschien te sterk uitgedrukt, maar Parquet Courts is zeker een band met twee gezichten. De een is orthodox (post)punk, de ander is speels en vrijgevochten. Het laat zich raden welk aspect van de band wij het meest waarderen.

Wide Awake is net als Stoned and Starving en Berlin Got Blurry Parquet Courts op standje ludiek. Het ritme is behoorlijk funky en doet met zijn cowbell en andere ritmische versieringen eerder aan oude Talking Heads denken dan aan het door de band aanbeden Wire.

Wellicht is het de hand van producer Danger Mouse, die de punkers aan het dansen heeft gekregen. Op 18 mei volgt het gelijknamige album, waarop hopelijk nog veel meer van dit soort geïnspireerde gekte staat.

LIVEDATUM 06/07 Vera, Groningen 15/07 De Kreun, Kortrijk (BE) 16/07 Valkhof Festival, Nijmegen

Mt. Joy – Silver Lining

Een jaar of drie geleden kroop Mt. Joy op onze radar met Astrovan, een kleine folksong over grote dromen. Tot verbazing van de makers sloeg het in eigen beheer uitgebrachte nummer flink aan en toen de rook was opgetrokken stonden er 5 miljoen plays op de teller van Spotify. Ook opvolger Sheep, over politiegeweld in de V.S. vond zijn weg naar de fans en de band die eigenlijk op het punt had gestaan om de handdoek in de ring te gooien begon aan een tweede leven. Een zomer vol festivals maakte het vijftal tot een geoliede machine, die velden vol volk stil kon krijgen, of juist niet, afhankelijk van de songs.

Mt. Joy een politieke band noemen gaat misschien wat ver, maar geëngageerd zijn ze zeker. Folk is nog steeds de basis van hun sound, maar de horizon is flink verbreed met elementen uit de blues, rock en indie. Je zou de stijl Americana kunnen noemen als dat genre niet zo sterk zou worden geassocieerd met cowboylaarzen en paardenstaarten. Mt. Joy straalt energie uit en plezier en een duidelijk verlangen om gehoord te worden. De band is geformeerd rond singer-songwriter Matt Quinn en gitarist Sam Cooper. De naam komt van een berg in een nationaal park in Pennsylvania waar Cooper vandaan komt.

Het succes kwam op het juiste moment. Quinn en Cooper, beiden studerend in L.A. zaten voor het dilemma of ze full-time voor de muziek zouden gaan of toch maar advocaat worden zoals hun ouders graag zouden zien. Het lot in de vorm van Astrovan nam de beslissing voor hen en nu ligt er een album vol geïnspireerde songs als Silver Lining door Matt Quinn gezongen met een lichte braam op zijn stem en een urgentie, die dwingt tot luisteren.

 

Johan – About Time

De geleerden zijn het niet vaak eens, maar over Johan is er algehele consensus, de band van Jacco de Greeuw behoort tot de absolute top van Nederland. Daarom was de stemming laag toen de band acht jaar geleden liet weten ermee te stoppen. En daarom gaat op diverse plekken de vlag uit, nu bekend is gemaakt dat de band de draad weer oppikt! Johan begint de nieuwe fase van zijn bestaan met de toepasselijk getitelde single About Time.

Het is Johan ten voeten uit; elegant, muzikaal, oorspronkelijk en met een melancholieke afdronk, die naar meer smaakt. Gitaren voeren weer de boventoon, maar laten voldoende ruimte voor de zachte maar indringende stem van de Greeuw. Team Johan is vrijwel onveranderd en bestaat naast de Greeuw uit drummer Jeroen Kleijn, bassist Diets Dierkstra, gitarist Robin Berlijn en producer Frans Hagenaars. Johan album 5 verschijnt op 13 april natuurlijk op Excelsior Records.

LIVEDATA 20/4 Motel Mozaique, Rotterdam 04/5 Here Comes The Summer, Vlieland 11/5 Doornroosje, Nijmegen 18/5 Oosterpoort, Groningen 26/5 Dauwpop, Hellendoorn 29/5 Paradiso, Amsterdam

Beach House – Lemon Glow

Dreampop heeft vele vormen en varianten, maar waar iedereen het over eens is dat de absolute top van de stijl wordt vertegenwoordigd door het uit Baltimore afkomstige duo Beach House. Sinds hun low key debuut in 2006 is de band gegroeid van hip, maar obscuur tot superhip en wereldberoemd. Elk album – het zijn er binnenkort zeven- klinkt eender maar toch anders, en staat vol met zwoele, onderhuidse fluistermuziek, ogenschijnlijk simpele, maar doordachte songs.

Veel bands, die doorbreken met een zo’n specifieke sound als Beach House hebben moeite de aandacht vast te houden. Hen wordt vaak gebrek aan variatie verweten met voorspelbaarheid als gevolg. Beach House heeft dat probleem nooit gehad. De overeenkomsten tussen hun debuut en later werk zijn groter dan de verschillen, het is juist de fine-tuning van hun sound, de verdieping van de stijl die elke release weer de moeite waard maakt, met als voorlopig hoogtepunt het Depression Cherry album uit 2015 met daarop het succesvolste nummer van de band to nu toe, Space Song.

En dan verschijnt er een nieuwe single, die hoewel geen stijlbreuk toch behoorlijk anders is. Zeker wat sfeer betreft. Lemon Glow is hypnotisch en dreigend. Er is spanning en onrust, die worden versterkt door Alex Scally’s glijdende synthesizers en de stem van Victoria Legrand, die na het intro plots van alle kanten lijkt te komen. De tekst over ‘The Color Of Your Mind’ had zo uit 1968 kunnen komen en is dus puur dreampop, maar op de achtergrond loert er iets. Ja wat eigenlijk? De geboorte van een nieuw genre? Nightmare pop? Mogelijk geeft het nieuwe album uitsluiting.

Peace – Power

Het is even stil geweest rond de Britse band Peace, een kleine drie jaar om precies te zijn. Maar ‘the boys are back in town’ en hoe! Eind vorige jaar kwam Peace met een eerste single van hun nieuwe (3e) album, een stemmig nummer over psychische problemen. Nu is er een tweede track uit, die je het best kunt omschrijven als een euforische meebruller. Geïnspireerd door een spectaculair onweer en de energie van fans tijdens concerten heeft chef Peace, Samuel Koisser een song geschreven die we waarschijnlijk nog jaren lang zullen horen bij sportevenementen en op andere plekken waar een overwinning wordt gevierd.

Peace‘s Power is een indie antwoord op I’ve Got The Power van Snap, familie van Harder Faster Stronger van Daft Punk/Kanye en een vervolg op We Will Rock You van Queen. Zoals de meeste strijdliederen zal Power geen prijs krijgen voor de complexiteit van de compositie, maar hij doet precies wat hij moet doen; mensen op de barricades krijgen.

Zoals gezegd is Peace een tijdje uit de running geweest. Wij kregen de band op onze radar in maart 2013 toen ze debuteerden met het frisse Wraith. Een jaar later scoorden ze een IJsbreker met Money. Ook de releases daartussen en na hebben we trouw gedraaid. Peace is een indie band aan het poppy spectrum van het genre, soortgenoten zijn o.a. Blossoms, The Magic Gang en Black Honey. Power is geproduceerd door Simone Felice (Bat For Lashes, The Lumineers) in zijn studio in de heuvels van Woodstock N.Y.

Een van de redenen dat er zo’n lang witje zit tussen het vorige album en Kindness Is The New Rock And Roll (4 mei) is dat de band uit Worcester is gedropt door hun platenmaatschappij, een major label in Japans eigendom. Hier gaat iemand zwaar spijt krijgen.

King Tuff – Psycho Star

Na vier jaar is er plotseling weer een teken van leven van King Tuff. Misschien herinner je je hem nog. King Tuff is het alias van Kyle Thomas, een niet onverdienstelijke garagerocker uit de zelfde vijver als Ty Segal. Tuff is al zo’n jaar of tien bezig en heeft vier albums op zijn naam staan. Maar om nou te zeggen dat hij is doorgebroken, niet echt. Echt niet eigenlijk.

Uitgeput door een oneindige tournee en gedemotiveerd door het uitblijven van succes viel Kyle een paar jaar geleden in een diep dal. Hij overwoog zelfs helemaal te kappen met muziekmaken. Gelukkig kruipt ook zijn bloed waar het niet gaan kan en is hij toch weer de studio ingedoken.

Een van Kyle’s problemen was King Tuff‘s imago als rock ‘n roll animal. Vergeleken met Kyle’s bühne-act leek Iggy Pop een watje en Pete Doherty een geheelonthouder. In werkelijkheid drinkt en rookt Kyle niet en doet hij ook geen drugs. Imago en werkelijkheid lagen dus mijlenver uit elkaar en op een gegeven moment gaat dat schuren.

De naam King Tuff heeft Kyle gehouden, het zou zonde zijn om tien jaar werk weg te gooien, maar de King Tuff van 2018 is een nieuwe en verbeterde versie . Op alle fronten. Vorige week verscheen het titelnummer van het nieuwe King Tuff album als single. The Other is een introverte synthesizer ballad, mooi maar een beetje te breekbaar voor radio. Track twee van het nieuwe album, Psycho Starr is precies wat de dokter heeft voorgeschreven, een super sterk staaltje power pop met een dwingende beat, een spanning om te snijden een een refrein dat tijdelijk je brein kaapt. En waar King Tuff‘s oude werk rauw en lo fi was, klinkt Psycho Star als de spreekwoordelijke klok.

King Tuff is dood, lang leven King Tuff de tweede!