Category: De IJsbreker

Courtney Barnett – Need A Little Time

De tweede single van het derde album van Courtney Barnett is een van haar beste songs tot nu toe. Qua stijl ligt Need A Little Time in het verlengde van het soort losse pols mompelrock waarmee de Australische doorbrak. Wat anders is, is dat Courtney dit keer wat meer binnen de lijntjes blijft met haar zang. Ook is Need A Little Time wat poppier dan we van haar gewend zijn.

De nieuwe single  is net niet ballad over, inderdaad de liefde. Of beter over het op afstand houden van amoureuze sentimenten. Er blijkt iemand te zijn, die meer wil dan Courtney bereid is te geven, ‘I Need A Little Time Out’, zingt ze op haar eigen onnavolgbare wijze.

We kennen nu twee tracks van het binnenkort te verschijnen Tell Me How You Really Feel album van de zangeres uit Melbourne. Genoeg om het vermoeden hardop uit te spreken dat Courtney Barnett zichzelf lijkt te gaan overtreffen en een weer paar treden gaat klimmen op de populariteitsladder.

Doe daarom jezelf een plezier en koop tickets voor het voorlopig enige optreden van de singer-songrocker in Nederland, op donderdag 31 mei In TivoliVredenburg. Als je lang wacht, vis je achter het net. En gezien het feit dat haar agenda tot eind oktober vol is, zal het waarschijnlijk niet eerder dan 2019 zijn voordat ze weer onze richting op komt.

LIVEDATUM: 31 mei TivoliVredenburg, Utrecht.

 

Parquet Courts – Wide Awake

Schizofreen is misschien te sterk uitgedrukt, maar Parquet Courts is zeker een band met twee gezichten. De een is orthodox (post)punk, de ander is speels en vrijgevochten. Het laat zich raden welk aspect van de band wij het meest waarderen.

Wide Awake is net als Stoned and Starving en Berlin Got Blurry Parquet Courts op standje ludiek. Het ritme is behoorlijk funky en doet met zijn cowbell en andere ritmische versieringen eerder aan oude Talking Heads denken dan aan het door de band aanbeden Wire.

Wellicht is het de hand van producer Danger Mouse, die de punkers aan het dansen heeft gekregen. Op 18 mei volgt het gelijknamige album, waarop hopelijk nog veel meer van dit soort geïnspireerde gekte staat.

LIVEDATUM 06/07 Vera, Groningen 15/07 De Kreun, Kortrijk (BE) 16/07 Valkhof Festival, Nijmegen

Mt. Joy – Silver Lining

Een jaar of drie geleden kroop Mt. Joy op onze radar met Astrovan, een kleine folksong over grote dromen. Tot verbazing van de makers sloeg het in eigen beheer uitgebrachte nummer flink aan en toen de rook was opgetrokken stonden er 5 miljoen plays op de teller van Spotify. Ook opvolger Sheep, over politiegeweld in de V.S. vond zijn weg naar de fans en de band die eigenlijk op het punt had gestaan om de handdoek in de ring te gooien begon aan een tweede leven. Een zomer vol festivals maakte het vijftal tot een geoliede machine, die velden vol volk stil kon krijgen, of juist niet, afhankelijk van de songs.

Mt. Joy een politieke band noemen gaat misschien wat ver, maar geëngageerd zijn ze zeker. Folk is nog steeds de basis van hun sound, maar de horizon is flink verbreed met elementen uit de blues, rock en indie. Je zou de stijl Americana kunnen noemen als dat genre niet zo sterk zou worden geassocieerd met cowboylaarzen en paardenstaarten. Mt. Joy straalt energie uit en plezier en een duidelijk verlangen om gehoord te worden. De band is geformeerd rond singer-songwriter Matt Quinn en gitarist Sam Cooper. De naam komt van een berg in een nationaal park in Pennsylvania waar Cooper vandaan komt.

Het succes kwam op het juiste moment. Quinn en Cooper, beiden studerend in L.A. zaten voor het dilemma of ze full-time voor de muziek zouden gaan of toch maar advocaat worden zoals hun ouders graag zouden zien. Het lot in de vorm van Astrovan nam de beslissing voor hen en nu ligt er een album vol geïnspireerde songs als Silver Lining door Matt Quinn gezongen met een lichte braam op zijn stem en een urgentie, die dwingt tot luisteren.

 

Johan – About Time

De geleerden zijn het niet vaak eens, maar over Johan is er algehele consensus, de band van Jacco de Greeuw behoort tot de absolute top van Nederland. Daarom was de stemming laag toen de band acht jaar geleden liet weten ermee te stoppen. En daarom gaat op diverse plekken de vlag uit, nu bekend is gemaakt dat de band de draad weer oppikt! Johan begint de nieuwe fase van zijn bestaan met de toepasselijk getitelde single About Time.

Het is Johan ten voeten uit; elegant, muzikaal, oorspronkelijk en met een melancholieke afdronk, die naar meer smaakt. Gitaren voeren weer de boventoon, maar laten voldoende ruimte voor de zachte maar indringende stem van de Greeuw. Team Johan is vrijwel onveranderd en bestaat naast de Greeuw uit drummer Jeroen Kleijn, bassist Diets Dierkstra, gitarist Robin Berlijn en producer Frans Hagenaars. Johan album 5 verschijnt op 13 april natuurlijk op Excelsior Records.

LIVEDATA 20/4 Motel Mozaique, Rotterdam 04/5 Here Comes The Summer, Vlieland 11/5 Doornroosje, Nijmegen 18/5 Oosterpoort, Groningen 26/5 Dauwpop, Hellendoorn 29/5 Paradiso, Amsterdam

Beach House – Lemon Glow

Dreampop heeft vele vormen en varianten, maar waar iedereen het over eens is dat de absolute top van de stijl wordt vertegenwoordigd door het uit Baltimore afkomstige duo Beach House. Sinds hun low key debuut in 2006 is de band gegroeid van hip, maar obscuur tot superhip en wereldberoemd. Elk album – het zijn er binnenkort zeven- klinkt eender maar toch anders, en staat vol met zwoele, onderhuidse fluistermuziek, ogenschijnlijk simpele, maar doordachte songs.

Veel bands, die doorbreken met een zo’n specifieke sound als Beach House hebben moeite de aandacht vast te houden. Hen wordt vaak gebrek aan variatie verweten met voorspelbaarheid als gevolg. Beach House heeft dat probleem nooit gehad. De overeenkomsten tussen hun debuut en later werk zijn groter dan de verschillen, het is juist de fine-tuning van hun sound, de verdieping van de stijl die elke release weer de moeite waard maakt, met als voorlopig hoogtepunt het Depression Cherry album uit 2015 met daarop het succesvolste nummer van de band to nu toe, Space Song.

En dan verschijnt er een nieuwe single, die hoewel geen stijlbreuk toch behoorlijk anders is. Zeker wat sfeer betreft. Lemon Glow is hypnotisch en dreigend. Er is spanning en onrust, die worden versterkt door Alex Scally’s glijdende synthesizers en de stem van Victoria Legrand, die na het intro plots van alle kanten lijkt te komen. De tekst over ‘The Color Of Your Mind’ had zo uit 1968 kunnen komen en is dus puur dreampop, maar op de achtergrond loert er iets. Ja wat eigenlijk? De geboorte van een nieuw genre? Nightmare pop? Mogelijk geeft het nieuwe album uitsluiting.

Peace – Power

Het is even stil geweest rond de Britse band Peace, een kleine drie jaar om precies te zijn. Maar ‘the boys are back in town’ en hoe! Eind vorige jaar kwam Peace met een eerste single van hun nieuwe (3e) album, een stemmig nummer over psychische problemen. Nu is er een tweede track uit, die je het best kunt omschrijven als een euforische meebruller. Geïnspireerd door een spectaculair onweer en de energie van fans tijdens concerten heeft chef Peace, Samuel Koisser een song geschreven die we waarschijnlijk nog jaren lang zullen horen bij sportevenementen en op andere plekken waar een overwinning wordt gevierd.

Peace‘s Power is een indie antwoord op I’ve Got The Power van Snap, familie van Harder Faster Stronger van Daft Punk/Kanye en een vervolg op We Will Rock You van Queen. Zoals de meeste strijdliederen zal Power geen prijs krijgen voor de complexiteit van de compositie, maar hij doet precies wat hij moet doen; mensen op de barricades krijgen.

Zoals gezegd is Peace een tijdje uit de running geweest. Wij kregen de band op onze radar in maart 2013 toen ze debuteerden met het frisse Wraith. Een jaar later scoorden ze een IJsbreker met Money. Ook de releases daartussen en na hebben we trouw gedraaid. Peace is een indie band aan het poppy spectrum van het genre, soortgenoten zijn o.a. Blossoms, The Magic Gang en Black Honey. Power is geproduceerd door Simone Felice (Bat For Lashes, The Lumineers) in zijn studio in de heuvels van Woodstock N.Y.

Een van de redenen dat er zo’n lang witje zit tussen het vorige album en Kindness Is The New Rock And Roll (4 mei) is dat de band uit Worcester is gedropt door hun platenmaatschappij, een major label in Japans eigendom. Hier gaat iemand zwaar spijt krijgen.

King Tuff – Psycho Star

Na vier jaar is er plotseling weer een teken van leven van King Tuff. Misschien herinner je je hem nog. King Tuff is het alias van Kyle Thomas, een niet onverdienstelijke garagerocker uit de zelfde vijver als Ty Segal. Tuff is al zo’n jaar of tien bezig en heeft vier albums op zijn naam staan. Maar om nou te zeggen dat hij is doorgebroken, niet echt. Echt niet eigenlijk.

Uitgeput door een oneindige tournee en gedemotiveerd door het uitblijven van succes viel Kyle een paar jaar geleden in een diep dal. Hij overwoog zelfs helemaal te kappen met muziekmaken. Gelukkig kruipt ook zijn bloed waar het niet gaan kan en is hij toch weer de studio ingedoken.

Een van Kyle’s problemen was King Tuff‘s imago als rock ‘n roll animal. Vergeleken met Kyle’s bühne-act leek Iggy Pop een watje en Pete Doherty een geheelonthouder. In werkelijkheid drinkt en rookt Kyle niet en doet hij ook geen drugs. Imago en werkelijkheid lagen dus mijlenver uit elkaar en op een gegeven moment gaat dat schuren.

De naam King Tuff heeft Kyle gehouden, het zou zonde zijn om tien jaar werk weg te gooien, maar de King Tuff van 2018 is een nieuwe en verbeterde versie . Op alle fronten. Vorige week verscheen het titelnummer van het nieuwe King Tuff album als single. The Other is een introverte synthesizer ballad, mooi maar een beetje te breekbaar voor radio. Track twee van het nieuwe album, Psycho Starr is precies wat de dokter heeft voorgeschreven, een super sterk staaltje power pop met een dwingende beat, een spanning om te snijden een een refrein dat tijdelijk je brein kaapt. En waar King Tuff‘s oude werk rauw en lo fi was, klinkt Psycho Star als de spreekwoordelijke klok.

King Tuff is dood, lang leven King Tuff de tweede!

Lord Huron – Ancient Names Pt 1

Lord Huron was behoorlijk succesvol met een sound, die ergens tussen die van Bon Iver en Mumford & Sons inhing. De folkrockboom heeft echter zijn beste tijd gehad en de band uit L.A. zag de bui tijdig hangen.

Ancient Names pt 1 is de eerste nieuwe Lord Huron song in dik drie jaar en laat dus een vernieuwde en verbeterde band horen. Stond Lord Huron altijd met één been in the country, dit keer is het de grote stad die inspireerde, het metropool als microkosmos van het menselijke bestaan. Inderdaad, enige ambitie kan de club rond Ben Schneider niet worden ontzegt.

 Ancient Names Pt 1. geeft de toon van het nieuwe album goed aan. De song speelt zich af in een stad na zonsondergang. De ik-figuur is op de vlucht nadat hij is gewaarschuwd door een een waarzegster.Zij heeft hem verteld dat hem een verschrikkelijk lot wacht als hij niet voor zonsopgang de stad uit is. Het hoge tempo van de single benadrukt hoe hoog de nood is.

Voor de oude fans zal Lord Huron nieuwe stijl wellicht even wennen zijn, maar zoals het spreekwoord luidt; verandering van stijl doet rocken.

Ancient Names Pt 1 en de andere songs op het Vide Noir (zwart gat of zwarte leegte) gedoopte, derde Lord Huron album zijn gemixt door Dave Fridman, wiens goede oortjes eerder wonderen verrichtten voor o.a. Tame Impala en Spoon.

Vide Noir verschijnt op 20 april. Plannen voor een internationale tournee zijn in de maak.

 

 

 

Rolling Blackouts Coastal Fever – Mainland

Een van de beste tracks van vorig jaar kwam uit de koker van Rolling Blackouts Coastal Fever, alweer een bijzondere band uit Australië. En alweer een Australische band met een lange rare naam, maar dit terzijde. Het nummer waarmee Rolling Blackouts Coastal Fever indruk maakte was French Press, een lekker lange track boordevol gitaren, grof gezegd in een stijl ergens tussen The War On Drugs en King Gizzard.

Er stond meer sterk werk op de French Press EP, maar het titelnummer stak er boven uit. Helaas komt het maar al te vaak voor dat een band zijn kruit te vroeg verschiet, te vroeg piekt zeg maar. Gelukkig blijkt French Press geen toevalstreffer, maar naar nu blijkt representatief voor het kunnen en willen van de band. Nieuwe single Mainland laat namelijk horen dat de koek nog lang niet op is. Mainland maakt ook helder dat er binnen de sound van The Blackouts behoorlijk wat variatie mogelijk is. Rolling Blackouts Coastal Fever is en blijft een gitaarband, logisch met drie gitaristen in de gelederen, maar komt op de nieuwe single ook vocaal bijzonder sterk uit de verf.

Rolling Blackouts Coastal Fever ontwikkelt zich dus heel snel in diverse goede richtingen en lijkt daarom een lang artistiek leven beschoren. Het is verleidelijk zijn om het vijftal uit Melbourne de nieuwe King Gizzard te noemen, de hipste, hardst werkende en mogelijk beste Australische band van dit moment en dat zullen we dan ook niet doen. Maar het zou zo maar kunnen.

De Rolling Blackouts staan eind mei op London Calling.

Isaac Gracie – Terrified

We hebben er natuurlijk meer*, maar laten we onze voorspelling beperken tot één act waarvan we denken dat hij in 2018 keihard gaat doorbreken. Onze eigen Sound of 2018 zeg maar, vrij naar de BBC, die jaarlijks een aantal professionals vraagt om in de kristallenbol te kijken. Zij kozen dit jaar voor Sigrid, een zangeresje uit Noorwegen. Wij zetten in op Isaac Gracie, een 22 jarige singer-songwriter uit Londen, die sinds 2015 de ene prachtsong na de andere aflevert. Overigens hoeft Ed Sheeran zich geen zorgen te maken. Isaac is eerder de anti-Ed dan een concurrent. Anders dan bij de sympathieke en niet ongetalenteerde, maar oersaaie Ed Sheeran kleeft er iets mysterieus aan Isaac Gracie, een uitstekende eigenschap voor een artiest, die vreemd genoeg steeds schaarser lijkt te worden. Waar Ed oppervlakkig vermaak biedt, gaat Isaac voor diepgang. Zijn liedjes zijn traag van tempo en melancholiek van toon. Vocaal evenaart hij de emotionele expressie van zijn held Jeff Buckley maar ook diens indrukwekkende bereik.

Opvallend ook is dat Isaac de tijd neemt om te groeien, zowel artistiek als wat betreft carrièreplanning. Hij zit bij een major label, maar laat zich niet gek maken door commerciële druk en prestatiedwang. Zijn eerste singles waren lo-fi slaapkamer producties. Ook nu nog zijn zijn releases eerder onder dan overgeproduceerd. Zijn songs schrijft hij alleen, zonder tussenkomst van Zweedse producers of Australische hit-diva’s. De kans dat Isaac een duet opneemt met Beyoncé of Rihanna is net zo groot als de kans dat Ajax dit jaar kampioen wordt.

Terrified, de opvolger van de Pinguin hit, The Death Of You & I is Isaac Gracie ten voeten uit, poëtisch, integer en uiterst muzikaal.

Optreden doet hij vooralsnog alleen en in kleine zalen. Wat nog steeds de beste leerschool is. Alles wijst er dus op dat Isaac Gracie een verstandige manager heeft. Maar ook die zal op een gegeven moment moeten toegeven aan de druk van buitenaf, het snel groeiende leger Isaac Gracie fans dat snakt naar een debuutalbum en hem graag live ziet spelen.

Isaac was in ons land deze week voor optredens in Amsterdam, Groningen en in Rotterdam, allemaal kleine zalen, allemaal ver van te voren uitverkocht.

De eerst volgende keer dat Isaac Gracie hier komt spelen, zal dat vergezeld gaan van heel wat meer fanfare dan tot nu toe het geval geweest is. Tenminste als onze voorspelling uitkomt.

*Highly Suspect, Black Foxxes.