Fazerdaze – Bigger

The Queen of shoegaze wordt ze thuis in Nieuw Zeeland genoemd, Amelia Murray alias Fazerdaze.

Negen jaar geleden debuteerde Amelia met een EP vol introverte slaapkamersongs. Haar nieuwe single is -zoals de titel al aangeeft  Bigger en better en stronger. Harder dan weer niet en faster ook niet, daar leent het shoegaze genre zich niet voor.

Op het noordelijk halfrond moet er nog wel het een en ander gebeuren wil Fazerdaze ook hier de troon kunnen bestijgen, maar daar wordt aan gewerkt. Fazerdaze is onlangs aan een wereldtournee begonnen die haar op 28 oktober naar Amsterdam zal brengen alwaar ze zal aantreden onder de vlag van London Calling. In de Paradiso dus.

Tapir! – Gymnopédie

Gymnopédie is de titel van een beroemd pianostuk van Erik Satie (1866-1925), die je kunt zien als de grondlegger van de zeer populaire ‘mood’ piano stijl zoals beoefend door o.a. Ludovico Einaudi en Joep Beving.

Goede songtitel moet Ike Gray hebben gedacht, de initiator van het Engelse  Tapir!* Zijn Gymnopédie, dat behalve de titel in niets lijkt op de compositie van  Satie is een rijk gevulde indie-ballad in walstempo met synths, gitaren, cornet en Gray’s sonore stem. Heel anders dus dan die van Satie.

De tekst van Gymnopédie laat zich niet zo makkelijk samenvatten, maar het refrein – Because I’ve Been Told in Heaven, The Rooms Are Filled With Mice, There’s Breadcrumbs In The Bedsheets, And Jesus Has Head Lice‘ geeft aan in welke vreemde hoek je het moet zoeken. De vreemde tekst steekt scherp af bij de uiterst serieuze muziek die wel aan die van Radiohead doet denken. Dat de tong toch zit stevig in de wang zit, maakt de maffe clip duidelijk.   

Gymnopédie staat op de EP Act 2 (Their God) het tweede deel van een drieluik. Eerder verscheen al Act I (The Pilgrim). Deel 3 volgt nog.  Tapir! is een bijzondere ervaring zoals te zien in de recent online verschenen State 51 Factory Session. Behalve de band zie je balletdansers, mime-acteurs en een surrealistisch decor.  Dus zorg dat je er bij bent en vooraan staat als Tapir! op 19 oktober hun dingen komen doen tijdens het Left Of The Dial Festival in Rotterdam. De band staat gepland om 23.20 in Arminius.

*niet te verwarren met de Duitse stoner band Tapir, dat je zonder ! schrijft.

Ratbag – rats in my wall

Ratbag is het alias van alleskunner en veeldoener Sophie Brown, die nu naast fotografie, beeldhouwen en mode ontwerpen ook muziek heeft ontdekt als uitlaatklep voor haar emoties en observaties.

Debuutsingle rats in my wall is een studie in auditieve paranoia. Ratbag zit alleen in haar kamer met een hoofd vol muizenissen. Boven het geroezemoes van de buren uit hoort ze plots geritsel in de muur. Of het echt ratten zijn of dat haar verbeelding haar parten speelt doet er niet toe. Bij de gedachte alleen lopen de huiveringen over haar rug. Ze slaakt een ijselijke gil, en dan wordt het stil op wat brommende bassen en een spookachtig kerkorgel na. Een indrukwekkende debuutsingle.

Hotline TNT – Protocol

Jack White wordt nog eens een echte platenbaas. Zijn Third Man Records is allang geen collector’s label meer met unieke vinyl uitgaven van kopstukken als Willie Nelson en Miles Davis, Pearl Jam en Syd Barret.  Tegenwoordig heeft Third  vestigingen in Nashville, Detroit en Londen en een snel uitdijende stal eigentijdse acts. Snooper bijvoorbeeld en Island of love en Mdou Moctar.

Een van Jacks’ recentste signings is Hotline TNT, een shoegazerige band uit New York onder aanvoering van de Canadese expat Will Anderson. Protocol, hun debuutsingle voor Third Man zit propvol gitaren, akoestische, maar vooral van het soort dat je moet inpluggen. Net boven het gitaargeweld uit hoor je Will verslag doen van zijn avonturen op amoureus gebied. Het slepende tempo en het vervormde slot maken duidelijk dat Anderson-zeg maar- geen Don Juan is.

Anderson is al even bezig en ook zeker niet zonder succes, maar met de backing van Jack moet het lukken het grotere publiek te bereiken dat hij al lang verdient.

Ty Segall – Void   

De aanjager van de Californische garagerock-scene, Ty Segall verrast vriend en misschien ook wel zichzelf met een nieuwe single die net zo jazzy is als fuzzy. Horen we hier een nieuwe genre, fuzzion?

Ty slaat dus nieuwe wegen in op wat zijn 13e album moet gaan worden. Void valt uiteen in 3 delen. Het eerste deel is onversneden jazzrock. De muzikanten moeten goed opletten om de tel niet te verliezen.
In het middenstuk heeft vooral de drummer het druk. Het slot breekt met het voorafgaande in die zin dat we hier de oude Ty herkennen. In het laatste deel  wordt Void poppy, proggy, fuzzy en komen de gitaren uit de kist. O ja, Ty’s nieuwe single klokt bijna zeven minuten! Ty is nog niet zo van rock los dat North Sea Jazz hem gaat uitnodigen, maar wat niet is kan nog komen.

Peter McPoland – Dog

Peter McPoland is een aanstormend talent uit Texas. 23 is hij nog maar. Vorig jaar draaiden we een nummer van zijn debuutalbum. Dat schuurde een beetje tegen de americana aan, een wat ouwelijke stijl voor een jonge hond als Peter.

Op zijn nieuwe album, Piggy gedraagt hij zich wel naar zijn leeftijd. Peter maakt muziek die past in deze onrustige tijden. Nieuwe single Dog is een goed voorbeeld van Peter McPoland nieuw stijl. Het nummer begint plagend, maar mondt al snel uit in een orgie van gitaren en massieve drums. Boven het lawaai uit zingt, schreeuwt eigenlijk Peter een tekst over een hond, ‘a damned fucking dog’ die toekijkt terwijl hij naar adem hapt. Natuurlijk gaat het nummer niet echt over een hond. Over wat dan wel mag iedereen zelf invullen.

MJ Lenderman – Knockin’

Laten we er maar weer eens een voorspelling tegenaan gooien. MJ Lenderman gaat een grote worden. Niet zo mega als Neil of Bruce of Bob aan wiens Heaven’s Door hij refereert in nieuwe single Knockin’, maar formaatje Jack White of Mac DeMarco moet haalbaar zijn.

MJ is al even bezig. Als gitarist van de band Wednesday en sinds 2018 ook onder eigen naam. Vorig jaar kregen we MJ in ons vizier met een nummer van zijn derde album, Boat Songs. We riepen Tastes Likes It Costs uit tot IJsbreker en zagen het tot ons genoegen hoog eindigen in de GM. Opwinding alom dus toen er een paar weken geleden een nieuw nummer van MJ uitkwam. Rudolph was echter zelfs voor ons fans te freaky.

Met opvolger Knockin’ herstelt MJ weer alle vertrouwen. Zijn nieuwe single is een grofkorrelige slobberrocksong met een twang, die vergelijkingen oproept -en doorstaat- met prime time Neil Young, Stones ten tijde van Exile On Main Street en de beste momenten van countryrockpionier Gram Parsons. Die laatste bedacht ooit de term Cosmic American Music. Dat is precies wat MJ bekokstooft, een mix van country & soul & rock ‘n’ roll, op gitaarbasis.

In oktober komt hij naar Paradiso, als lid van Wednesday. Zijn volgende bezoek zal waarschijnlijk solo zijn. En in de grote zaal.

Pale Blue Eyes – Hang Out

Zou Pale Blue Eyes vernoemd zijn naar de klassieker van The Velvet Underground? De vraag stellen, is ’em beantwoorden. Pale Blue Eyes is voor ons een nog vrij nieuwe band. Vorig jaar kwam het trio uit Devon en Sheffield met een debuutalbum en draaiden we de spacende single Dr. Pong. In weinig lijkt PBE op The Velvet Underground, ook niet op het aanstaande tweede album This House dat op 1 september uitkomt.

De band maakt melancholische indie met veel aandacht voor psychedelische tunes en synths met een lekkere groovy gitaar en sixties zang zoals op IJsbreker Hang Out. Wij krijgen van de nieuwe single een Django Django gevoel. Die melancholie is niet zo vreemd als je weet dat het debuutalbum handelt over de dood van de vader van Matt Board’s, de zanger/gitarist van de band. Het nieuwe, tweede album is dan weer gemaakt in de nasleep van zijn moeders overlijden in hun eigen teruggetrokken home studio. Gelukkig weet Matt daar met zijn vrouw Lucy (drums, synths) het verdriet om te zetten in creativiteit. Samen met bandlid, bassist Aubrey Simpson en mixer Dead Honer van The Moonlandingz (werkte al met Róisín Murphy, Jane Weaver en The Human League) is een boeiende, sterke sound neergezet waar we veel van verwachten.

Royel Otis – Adored

Het verbaasde ons inderdaad ook dat Royel Otis nog geen IJsbreker op hun c.v. heeft staan. Wel was Oysters In My Pocket natuurlijk een dikke Graadmeterhit (en Popwarmer) en stond ook Going Kokomo dit jaar al flink op de playlist. De sound van de band uit Sydney vonden we voor IJsbreker net wat te lichtjes, maar Adored brengt daar een lichte verandering in. Nog steeds die super aanstekelijke gitaarpop die je gewend bent van Royel Maddell en Otis Pavlovic, maar het duo klinkt nu dreigender en urgenter met stuwende instrumentatie. En door de productie. We hebben hier namelijk te maken met anno 2023 de belangrijkste alternative producer Dan Carey; de man achter het hippe Speedy Wunderground label (Black Midi, Squid), producer van Fontaines D.C. en Wet Leg en hij heeft ook zijn eigen band Miss Tiny.

Royel Otis is te zien op 18 augustus op Pukkelpop. 20 augustus in Paradiso. 19 augustus Lowlands zou nog leuk zijn…? We noteren een invaller in ieder geval.

Bas Jan – At the Counter

Bas Jan komt op 10 november met hun vierde album Back To The Swamp. Wacht even, hier moeten we onszelf even achter de oren krabben. Vierde album? Nog nooit van ze gehoord.. En, Bas Jan? Hebben we hier met een Nederlandse band te maken?

Nee. Bas Jan is een experimenteel post-punkkwartet (voorheen trio) uit Londen en heeft nog weinig plays. We hoeven ons dus niet te schamen. En Bas Jan is vernoemd naar de jawel Nederlandse conceptueel kunstenaar Bas Jan Ader.

At the Counter is dus voor ons een eerste kennismaking. En we vallen vooral voor het mega aanstekelijke intro. Weinig punk op At the Counter en dat is ook wel eens verfrissend tegenwoordig. Maar veel synths en sterke zang van de vrouwen (waarvan Serafina Steer en Emma Smith al ervaring opdeden in de band van Jarvis Cocker) . Ze laten zich inspireren door o.a. Pet Shop Boys en Kate Bush. Wij horen er ook wel wat Pumarosa in terug die eerder bij ons ook hoge ogen gooiden. Het album is geproduceerd door Kristian Craig Robinson (The Comet Is Coming, Ibibio Sound Machine) en Leo Abrahams (Wild Beasts, David Byrne/Brian Eno). Dus dat belooft veel goeds.

In november staan er concerten in de UK op het programma. London Calling, lezen jullie mee?