Category: De IJsbreker

NewDad – Let Go

Het zal je niet ontgaan zijn dat de jaren 90 weer helemaal hot zijn bij een nieuwe generatie rockers. Opvallend is dat het juist bands zijn met een vrouw aan kop die beproefde genres als grunge en shoegaze laten fuseren tot een potente nieuwe cocktail, die we voor het gemak maar even shoegrunge zullen noemen.

Een uitstekend voorbeeld van zo’n shoegaze band is het Ierse NewDad. Het kwartet onder aanvoering van de gitaarspelende zangeres Julie Dawson volgen we al sinds hun single Blue uit 2020. Hoe snel de band zich heeft ontwikkeld hoor je goed als je Blue vergelijkt met nieuwe single Let Go. Klonk de band 3 jaar geleden nog enigszins schoorvoetend, nu stralen ze een en al zelfverzekerdheid uit. Dat is ze niet komen aanwaaien. 2 EP’s en een hele sloot singles hebben ze uitgebracht voordat ze aan de opnamen van hun debuutalbum begonnen. 17 songs in totaal.

Dat album is nu klaar voor release. Producer is als vanouds Friend of The Band, Chris Ryan, maar de mix hebben ze uitbesteed aan de befaamde Alan Moulder. Die mixte ook de beste albums van zo’n beetje alle favoriete bands van de NewDaddies. Super groepen als My Bloody Valentine bijvoorbeeld, Smashing Pumpkins, The Cure en last but not least Beach House. De plaat gaat Madra heten, dat is Iers voor hond en komt begin volgend jaar.

glass beach – THE CIA 

Het eerste nieuwe nummer in 5 jaar van glass beach is een imposant om niet te zeggen overrompelend stuk muziek. Vergelijkingen met The Mars Volta en het meer recente Void van Ty Segall liggen voor de hand, maar klinken doet band vooral als zichzelf.

The glass beach story begint in 2015. In dat jaar verhuist zanger J McClendon van Texas naar L.A. want daar gebeurt meer dan thuis in het slaperige Burleson. Het idee is om als soloartiest aan de slag te gaan, maar wanneer in 2019 het eerste album uitkomt blijkt glass beach een trio. Inmiddels zijn er vier glass beach boys. ‘The first glass beach album’, zoals de plaat heet slaat in als de bekende bom. Er volgen nog een remix-editie van het debuut en een stel sterke covers, waaronder -speciaal voor Pride Month 2021- een versie van Welcome To The Black Parade van My Chemical Romance.

En nu is er dus The CIA, een gloednieuwe single waarmee de band laat weten in blijde verwachting te zijn van een tweede album. ‘Plastic Death’ staat voor begin 2024. The CIA, een song over paranoia is compacter en harder en energieker, maar minder freaky dan de nummers op het eerste album. Radiovriendelijk is misschien niet de juiste term, maar radiowaardig is The CIA zeer zeker wel.

mary in the junkyard – Tuesday

Tuesday is de allereerste single van Mary in the junkyard (UK). Het nummer is waarschijnlijk geen hit, de band is dat wel.

Aanvoerder Clari Freeman-Taylor typeert haar band treffend als een ‘angry weepy chaos rock trio’. En als anti TikTok. De populaire app dicteert dat liedjes niet langer mogen zijn dan 2 minuten, Tuesday is net geen 5. Dat is één reden dat het nummer niet geschikt is voor massaconsumptie. Een ander is dat Tuesday niet echt een refrein heeft. En dat de kracht van de song in de uitvoering zit meer dan in de compositie. En dan zijn er nog die genoemde chaos die constant op de loer ligt in het nummer, en de kwetsbaarheid van Clari’s zang die wel doet denken aan Adrianne Lenker van Big Thief. Nu we toch met namen strooien, ook Bjork en Joni Mitchell worden genoemd in recensies.

Ook mary in the junkyard staat volgende weekend op het Left Of The Dial festival in Rotterdam. Je kunt dus getuige zijn van het Nederlandse podiumdebuut waarover het laatst woord nog niet is gezegd.

quannnic – How To Hold A Knife

quannnic (met 3 ennen) is een multi-instrumentalist/producer/songwriter uit Florida. Vorig jaar bracht hij zijn debuutalbum uit, begin november verschijnt de opvolger. Hadden we al vertelt dat hij pas 18 is? How To Hold A Knife is de eerste single van het Stepdream album.

En toen werd het stil.

Meer weten we namelijk niet over quannnic. We kunnen je nog geen eens vertellen hoe hij heet, ervan uitgaande dat quannnic een pseudoniem is. Zijn debuutalbum is nooit ergens gerecenseerd en aan interviews lijkt hij niet te doen. Maar veel langer anoniem zal quannic niet kunnen blijven. Een vorige single, Life Imitates Life heeft 1.700.000 views op Youtube en op Spotify heeft hij momenteel meer dan 800 k luisteraars per maand. En zijn nieuwe single is het beste wat hij tot nu toe heeft gedaan.

Ouder werk van quannnic is intense, best wel heavy rock met overstuurde gitaren en vervormde zang. How To Hold A Knife is toegankelijker, want minder rafelig, maar nog steeds vrij intens. Werden oude songs door Youtube commentatoren vergeleken met Paramore en Deftones, men vindt de nieuwe single wel wat van Radiohead weghebben.

Geef quannnic een jaartje en hij is wereldberoemd. Misschien tegen wil en dank, maar zoals de Amerikanen zeggen, ‘you can’t keep a good man down’. Of woorden van die strekking.

 

Fazerdaze – Bigger

The Queen of shoegaze wordt ze thuis in Nieuw Zeeland genoemd, Amelia Murray alias Fazerdaze.

Negen jaar geleden debuteerde Amelia met een EP vol introverte slaapkamersongs. Haar nieuwe single is -zoals de titel al aangeeft  Bigger en better en stronger. Harder dan weer niet en faster ook niet, daar leent het shoegaze genre zich niet voor.

Op het noordelijk halfrond moet er nog wel het een en ander gebeuren wil Fazerdaze ook hier de troon kunnen bestijgen, maar daar wordt aan gewerkt. Fazerdaze is onlangs aan een wereldtournee begonnen die haar op 28 oktober naar Amsterdam zal brengen alwaar ze zal aantreden onder de vlag van London Calling. In de Paradiso dus.

Tapir! – Gymnopédie

Gymnopédie is de titel van een beroemd pianostuk van Erik Satie (1866-1925), die je kunt zien als de grondlegger van de zeer populaire ‘mood’ piano stijl zoals beoefend door o.a. Ludovico Einaudi en Joep Beving.

Goede songtitel moet Ike Gray hebben gedacht, de initiator van het Engelse  Tapir!* Zijn Gymnopédie, dat behalve de titel in niets lijkt op de compositie van  Satie is een rijk gevulde indie-ballad in walstempo met synths, gitaren, cornet en Gray’s sonore stem. Heel anders dus dan die van Satie.

De tekst van Gymnopédie laat zich niet zo makkelijk samenvatten, maar het refrein – Because I’ve Been Told in Heaven, The Rooms Are Filled With Mice, There’s Breadcrumbs In The Bedsheets, And Jesus Has Head Lice‘ geeft aan in welke vreemde hoek je het moet zoeken. De vreemde tekst steekt scherp af bij de uiterst serieuze muziek die wel aan die van Radiohead doet denken. Dat de tong toch zit stevig in de wang zit, maakt de maffe clip duidelijk.   

Gymnopédie staat op de EP Act 2 (Their God) het tweede deel van een drieluik. Eerder verscheen al Act I (The Pilgrim). Deel 3 volgt nog.  Tapir! is een bijzondere ervaring zoals te zien in de recent online verschenen State 51 Factory Session. Behalve de band zie je balletdansers, mime-acteurs en een surrealistisch decor.  Dus zorg dat je er bij bent en vooraan staat als Tapir! op 19 oktober hun dingen komen doen tijdens het Left Of The Dial Festival in Rotterdam. De band staat gepland om 23.20 in Arminius.

*niet te verwarren met de Duitse stoner band Tapir, dat je zonder ! schrijft.

Ratbag – rats in my wall

Ratbag is het alias van alleskunner en veeldoener Sophie Brown, die nu naast fotografie, beeldhouwen en mode ontwerpen ook muziek heeft ontdekt als uitlaatklep voor haar emoties en observaties.

Debuutsingle rats in my wall is een studie in auditieve paranoia. Ratbag zit alleen in haar kamer met een hoofd vol muizenissen. Boven het geroezemoes van de buren uit hoort ze plots geritsel in de muur. Of het echt ratten zijn of dat haar verbeelding haar parten speelt doet er niet toe. Bij de gedachte alleen lopen de huiveringen over haar rug. Ze slaakt een ijselijke gil, en dan wordt het stil op wat brommende bassen en een spookachtig kerkorgel na. Een indrukwekkende debuutsingle.

Hotline TNT – Protocol

Jack White wordt nog eens een echte platenbaas. Zijn Third Man Records is allang geen collector’s label meer met unieke vinyl uitgaven van kopstukken als Willie Nelson en Miles Davis, Pearl Jam en Syd Barret.  Tegenwoordig heeft Third  vestigingen in Nashville, Detroit en Londen en een snel uitdijende stal eigentijdse acts. Snooper bijvoorbeeld en Island of love en Mdou Moctar.

Een van Jacks’ recentste signings is Hotline TNT, een shoegazerige band uit New York onder aanvoering van de Canadese expat Will Anderson. Protocol, hun debuutsingle voor Third Man zit propvol gitaren, akoestische, maar vooral van het soort dat je moet inpluggen. Net boven het gitaargeweld uit hoor je Will verslag doen van zijn avonturen op amoureus gebied. Het slepende tempo en het vervormde slot maken duidelijk dat Anderson-zeg maar- geen Don Juan is.

Anderson is al even bezig en ook zeker niet zonder succes, maar met de backing van Jack moet het lukken het grotere publiek te bereiken dat hij al lang verdient.

Ty Segall – Void   

De aanjager van de Californische garagerock-scene, Ty Segall verrast vriend en misschien ook wel zichzelf met een nieuwe single die net zo jazzy is als fuzzy. Horen we hier een nieuwe genre, fuzzion?

Ty slaat dus nieuwe wegen in op wat zijn 13e album moet gaan worden. Void valt uiteen in 3 delen. Het eerste deel is onversneden jazzrock. De muzikanten moeten goed opletten om de tel niet te verliezen.
In het middenstuk heeft vooral de drummer het druk. Het slot breekt met het voorafgaande in die zin dat we hier de oude Ty herkennen. In het laatste deel  wordt Void poppy, proggy, fuzzy en komen de gitaren uit de kist. O ja, Ty’s nieuwe single klokt bijna zeven minuten! Ty is nog niet zo van rock los dat North Sea Jazz hem gaat uitnodigen, maar wat niet is kan nog komen.

Peter McPoland – Dog

Peter McPoland is een aanstormend talent uit Texas. 23 is hij nog maar. Vorig jaar draaiden we een nummer van zijn debuutalbum. Dat schuurde een beetje tegen de americana aan, een wat ouwelijke stijl voor een jonge hond als Peter.

Op zijn nieuwe album, Piggy gedraagt hij zich wel naar zijn leeftijd. Peter maakt muziek die past in deze onrustige tijden. Nieuwe single Dog is een goed voorbeeld van Peter McPoland nieuw stijl. Het nummer begint plagend, maar mondt al snel uit in een orgie van gitaren en massieve drums. Boven het lawaai uit zingt, schreeuwt eigenlijk Peter een tekst over een hond, ‘a damned fucking dog’ die toekijkt terwijl hij naar adem hapt. Natuurlijk gaat het nummer niet echt over een hond. Over wat dan wel mag iedereen zelf invullen.