Shame is inmiddels een constante factor in de postpunk-scene. In januari
van dit jaar trokken de bandleden de Franse La Frette studio in voor de
opname van hun tweede album. Dit album zou in de tweede helft van dit
jaar uit moeten komen. CHAOS Music Magazine had een interview met de
band over de opnames van dit tweede album.
Lees hier verder.
Luister elke woensdagavond van 20:00 tot 21:00 uur naar Chaos Radio op Pinguin Indie.
De slotdag van Pinkpop 50 begint met een optreden van het Duitse The Bosshoss op het IBA Parkstad podium en de muzikale mix van pop, rock, funk, soul, country en R&B doet het uitstekend als opener op dag 3.
Reden dus, om deze band eens te interviewen. Luister hier!
Het was feest in Landgraaf op de vijftigste editie van Pinkpop, het is 15:45 en Rowwen Heze betreedt het podium. Vanaf het begin, het nieuwe nummer Voorwaartsch, is het een spektakel van de eerste orde; het talrijk toegestroomde publiek, danst, springt, schreeuwt en gooit bier alsof hun leven ervan afhangt. Jack Poels en Co. spelen en genieten zichtbaar van dit spektakel. Voordat het nummer Code Geel (een song over bier natuurlijk) begint spreekt Poels de beminnelijke woorden “Leidingwater is op zijn lekkerst als het nog even langs de brouwerij is geweest.”
Zo’n heerlijk optreden vraagt natuurlijk om een interview met deze legendarische band. Luister!
(foto: Bart Heemskerk / Pinkpop 2019)
De kick-off van Pinkpop is natuurlijk weer het optreden van de winnaar van Nu Of Nooit en dat is dit keer de Heerlense band Mt.Atlas en om 13:30 openen zij Pinkpop 50 op het Brightlands podium. Met een veelbelovende en strakke set serveert Mt.Atlas een muzikale cocktail van metal, stoner, grunge, garage en punkrock aan een nog niet volledig wakker Pinkpoppubliek. Zanger Sven Vlek toont aan wat hij kan en de vette grooves van bassist Hanssen en gitarist Jacobs doen de rest; een waardige openingsact voor deze jubileumeditie en van Mt. Atlas gaan we nog veel horen. Luister naar het interview met de band.
Het pinksterweekend betekent natuurlijk maar 1 ding: Pinkpop.
Uiteraard is Pinguin Radio van de partij op dit festival om verschillende artiesten te interviewen over Great Music!
Als eerste was Cage the Elephant aan de beurt.
Na een geweldige show op het festival besloot onze reporter Martien Koolen de band eens stevig aan de tand te voelen over hun muziek en shows. Luister en geniet!
De internationaal gerenommeerde Nederlandse zangeres Anneke van Giersbergen, die dit jaar haar 25-jarig jubileum viert, wordt onderscheiden met de Buma ROCKS! Export Award 2019. Buma Cultuur-directeur Frank Helmink zal de Award op zaterdag 1 juni aan haar overhandigen tijdens het festival FortaRock in het Nijmeegse Goffertpark. Het is de zesde keer op rij dat Buma Cultuur de Award uitreikt. Voorgaande jaren ging deze naar Floor Jansen (2018), Textures (2017), Within Temptation (2016), EPICA (2015) en Adje Vandenberg (2014).
Frank Helmink: “Anneke is een begrip in de rock- en metalwereld. Met The Gathering verbond ze metal met melodieën uit de progressieve rock. Het album ‘Mandylion’ uit 1995 kan gezien worden als een genreklassieker. Van Giersbergen is daarmee de grondlegger van de female-fronted metal, die tot op de dag van vandaag wereldwijd navolging vindt. Als soloartiest en met haar gastoptredens heeft ze een loyaal publiek aan zich weten te binden, van hartje Brabant tot diep in Noord- en Zuid-Amerika. Voeg daar nog bij dat haar stem en performance uit duizenden herkenbaar zijn, en het is overduidelijk dat de Buma ROCKS! Export Award 2019 haar toebehoort.”
Anneke van Giersbergen: “Ik ben normaal niet zo van het terugkijken, maar een succesvolle carrière van 25 jaar mag zeker gevierd worden. Niet zo zeer erkenning, maar mijn passie voor zingen en voor muziek is altijd mijn drijfveer geweest. Ik vind het daarom heel verrassend en een grote eer om deze onderscheiding te mogen ontvangen.”
Anneke van Giersbergen
Anneke werd midden jaren negentig bekend als zangeres van The Gathering en toert momenteel de wereld rond met metalband VUUR. Als soloartiest is ze actief sinds 2007 en heeft als gastvocalist een onvoorstelbare hoeveelheid bijdragen geleverd aan hoog aangeschreven rock- en overige muzikale producties. Zingen doet Anneke van jongs af aan. In het schoolkoor, in popbands en vanaf 1994 in metalband The Gathering. Anneke’s glasheldere stem en toegankelijke melodieën verrijken niet alleen de albums van de groepen waarvan ze de frontvrouw is. Ze maakt indruk op opnames en tijdens optredens van Devin Townsend, Anathema, Árstíðir, Within Temptation, Ayreon, Moonspell, John Wetton en zelfs Napalm Death. De lijst is lang – en dan zijn de uitstapjes naar kindertheater en naar Efteling-soundtracks nog niet eens vermeld.
Het progrockproject dat Anneke en Arjen “Ayreon” Lucassen onder de naam The Gentle Storm (2015) opnemen wordt een internationaal succes en met metalband VUUR laat Anneke zich sinds 2016 weer van haar ruigste kant horen. Als soloartiest houdt ze het echter bij een folk-achtige, akoestische benadering, zoals ze bewijst tijdens haar meer dan veertig optredens tellende Nederlandse tournee van begin 2019. Na een reeks zomerfestivals staat vanaf september Noord-Amerika in de planning.
Het is onmogelijk meer bezigheden in iets meer dan een jaar te proppen dan Sharon Van Etten heeft geprobeerd. In 2017 ging ze samenwonen met de drummer uit haar tourband, beviel ze op 35-jarige leeftijd van haar eerste kind, een zoontje, maar ze onderbrak haar studie psychologie nauwelijks, speelde in tv-series als The OA en de theaterversie van David Lynch’s chef d’oeuvre Twin Peaks, en leverde de soundtrack af voor de film Strange Weather, regie Katherine Dieckmann.
Tekst Popmagazine Heaven | John Oomkes
Remind Me Tomorrow is tussen al die inspannende en tijdrovende bedrijven door opgenomen. Als het resultaat van een ongewenste mentale uitloop van de zwangerschap, die ook nog even haar leven in de war kwam schoppen. De foto van een chaotische kinderkamer op de cover zegt alles. De moeder gaat bijna verloren tussen de rotzooi die het resultaat is van de roze wolk na een bevalling.
Onder productionele begeleiding van John Congleton (onder meer St. Vincent) vertaalt Sharon Van Etten haar prille geluk in een getourmenteerde afrekening met alles wat een gezegend bestaan klaarblijkelijk eerder in de weg heeft gestaan. ,,Toen deze songs zich aan me opdrongen, begon ik ze vorm te geven met behulp van keyboards en synthesizers. Bewust heel anders dan op Are We There?, mijn vorige album. Daar drukte ik me nog uit in de enige ‘taal’ die ik tot dan toe machtig was, namelijk die van de instrumentatie van een doorsnee band. Dat voldeed dit keer niet. Ik voelde me beperkt, was klaar voor iets anders.”
John Congleton onderwierp haar aan een spervuur van vragen, voordat hij de samenwerking wilde aangaan. “’Wat zijn je gevoelens? Wat zijn nu je invloeden?’ ‘Wat probeer je te zeggen?’ De demo’s die ik thuis had gemaakt bestonden uit meditatieve dronegeluiden en duistere beats. Het materiaal was ongelofelijk donker van toon en karakter, maar dat geluid wilde ik juist omhelzen, me eigen maken. Ik luisterde op dat moment naar Suicide, Portishead en Nick Cave’s album Skeleton Tree. De steekwoorden voor mij waren ‘confronterend’ en ‘eerlijk’.”
“Het levert songs op die confronterend zijn om te zingen, maar ik wist vanaf het begin dat ik dit materiaal in zijn ruwe vorm wil laten horen. Ik wil de luisteraar continu onderdompelen. Dit zijn mijn songs, mijn teksten, mijn leven. Ik had alle teksten volledig uitgeschreven voordat we de studio indoken. Ik liet John in totaal veertig songs in demovorm horen en hem zijn keuze maken om te zien waarom hij welke stukken zou kiezen. Ik had drie setjes van songs gemaakt, mapje A, mapje B, mapje C. In A zaten mijn favorieten, in B de ‘gaat wel’-selectie, in C songs die voor mij golden als wild cards. John koos de meeste songs die op het album zijn gekomen uit de A-selectie.”
LIVEDATA
29 maart Paradiso, Amsterdam
30 maart Orangerie / Le Botanique, Brussel (BE)
Na de vorig najaar verschenen verzamelbox ‘An American Treasure’ van Tom Petty bleek, wellicht ten overvloede, nog maar eens het muzikale belang van deze veel te vroeg overleden muzikant. Petty overleed op 66-jarige leeftijd plotseling in het najaar van 2017 aan de gevolgen van een hartaanval.
Het idee om iets met zijn muziek te doen speelde echter al langer in de gedachten van Dave Vermeulen. De zanger/frontman van de rockband Voltage liep namelijk al veel eerder rond met het idee om de muziek van zijn held op een waardige wijze onder de aandacht te brengen.
Tekst Jeroen Bakker
Het overlijden van Petty kwam dan ook hard aan bij Vermeulen maar het al dan niet doorgaan van zijn plan stond geen moment ter discussie: “Normaal gesproken zijn tributes niet iets waar ik zelf heel warm van word maar dit speelde al langere tijd in mijn gedachten en ik wilde dit absoluut goed aanpakken. Echt voor de volle honderd procent, want anders moet je dit niet simpelweg niet doen”, zo verklaart hij in het gesprek wat wij met hem hadden. Onlangs is de aftrap verricht voor ‘We Wont Back Down, Tom Petty & The Heartbreakers, Honourably played by Dave Vermeulen’s Voltage’.
Bij het beluisteren van ‘Around The Bend’, het tweede album dat Voltage uitbracht, kwamen duidelijk invloeden bovendrijven uit de hoek van de Southern rock en Americana. Diverse namen die een bron van inspiratie vormden voor het geluid van Voltage werden al genoemd. Echter één naam die we hier niet terugzien maar die onmiskenbaar van belang is in het geluid van Voltage is die van Tom Petty. 2 Oktober 2017, kort na de release van ‘Around The Bend’, overleed Tom Petty. Of dat overlijden de aanleiding vormde om iets met zijn muziek te doen ontkent Vermeulen: “Dat plan was er zoals gezegd al veel eerder maar onze plaat was net uit dus de prioriteiten lagen gewoon even anders op dat moment. Onze clubtour was al in volle gang en de Popronde was inmiddels ook al gestart. Dat trieste bericht vormde in ieder geval wel de kickstart voor het idee dat afgelopen jaar nieuw leven werd ingeblazen en vervolgens echt vorm heeft gekregen. Er werden goede muzikanten gezocht en gevonden en al snel konden de eerste optredens worden bevestigd voor de We Won’t Back Down-Tour. Naast de bandleden van Voltage maken ook toetsenist Will Maas en zangeres Josefien Terburg deel uit van het gezelschap waarmee tot eind maart zal worden opgetreden. “Ik ben bijzonder blij met Josefien in de band. Tijdens de laatste tournee van Tom Petty waren er ook twee zangeressen bij. Zijn stem en die van die dames kleurden zo ontzettend mooi samen.”, aldus Vermeulen.
Vermeulen kijkt er heel erg naar uit om de muziek van zijn held uit te voeren. “Iedereen heeft er onwijs veel zin in Nederland nog eens te laten horen wie Tom Petty eigenlijk was. Naar mijn mening heeft hij hier toch te weinig credits gekregen terwijl hij zulke prachtige dingen heeft gedaan. Daarom is het dus de hoogste tijd dat zijn muziek nog eens onder de aandacht wordt gebracht. Ik wil hem eren op een waardige wijze, dus met muzikanten die niet alleen zijn muziek op de juiste manier weten te benaderen maar het ook op de juiste manier weten te presenteren, want dat verdient hij absoluut. Bovendien moeten de mensen die naar de optredens komen een fijne tijd hebben. Ze zullen bekend werk horen van hem maar ook een paar pareltjes die het grote publiek nooit bereikt hebben.
Voltage is volgens mij een uitstekende band voor dit materiaal en samen met de extra muzikanten denk ik dat de optredens in alle opzichten een succes gaan worden. Ik heb zelf de setlist bepaald. Het is een lijst geworden van nummers die ik, wanneer ik er bij was geweest, graag zelf van hem gehoord zou willen hebben tijdens zijn laatste optreden hier in Amsterdam. Er zijn daarnaast enkele dingen die hij zelf niet tot nauwelijks live heeft gespeeld maar waarvan wij denken dat die op zo’n avond niet mogen ontbreken.” Bij de vraag over zijn persoonlijke ervaringen met de Amerikaanse rockzanger en die fantastische Heartbreakers moet Vermeulen tot zijn spijt bekennen niet aanwezig te zijn geweest bij het bovengenoemde, en tevens laatste optreden in Amsterdam. “Ik had aanvankelijk wel kaarten voor dat optreden maar ik werd kort daarvoor ingelicht dat er diezelfde dag een verrassing geregeld was in verband met mijn verjaardag. Ik kon daar onmogelijk onderuit natuurlijk. De show moet werkelijk subliem zijn geweest en Eddie Vedder kwam zelfs ook nog even een kort gastoptreden verzorgen. Tja….” Het gesprek valt even stil. Uiteraard weet hij nog precies waar hij was toen het tragische nieuws werd gemeld. “Op het moment dat ik het bericht kreeg dat hij was overleden stond ik in de platenzaak. Laat dat nu toevallig precies de plaats zijn waar ik een soortgelijke situatie meemaakte. Dat was namelijk eens het geval toen ik hoorde dat een andere held van mij, Rick Parfitt van Status Quo was overleden. Wij hebben nog eens in het na-programma gestaan van hem toen Status Quo in diezelfde Heineken Music Hall speelde.”
Vermeulen heeft nog niet precies een idee wat er verder gaat gebeuren wanneer 31 maart in De Cacaofabriek te Helmond deze eerste serie optredens wordt afgesloten.
“De eerste optredens zijn inmiddels goed ontvangen maar verdere toekomstplannen zijn op dit moment nog niet helemaal duidelijk. “Het zou leuk zijn wanneer wij dit een vervolg kunnen geven. Vanuit het Voltage-fan-kamp zijn de reacties in ieder geval erg positief en ook de Tom Petty-fans hebben laten weten dit enorm te waarderen. Naar mijn weten is iets al dit ook vrij uniek. Ik hoop dat de bezoekers de avonden positief zullen ervaren en niet het idee hebben naar een band te kijken die maar Tom Petty- liedjes speelt. De optredens zullen bestaan uit twee sets. Uiteraard ontbreken ‘I Won’t Back Down’,’Into The Great Wide Open’, ‘American Girl’, ‘Refugee’, ‘The Last DJ’ en ‘Runnin’ Down A Dream’ niet. Het zal een waardig eerbetoon worden. Er is in ieder geval heel veel mooi materiaal wat we gaan spelen. Nog steeds kom ik nummers tegen waarvan ik denk dat die in geen geval mogen ontbreken in de set. Het selecteren is lastig want Tom Petty & The Heartbreakers hebben zoveel interessante dingen gedaan dat je een heel weekend onafgebroken zou kunnen spelen. Maar weet je…? Zelfs dan kom je nog tijd tekort.”
LIVEDATA
09-02 De Bosuil – Weert
28-02 Gebr. De Nobel – Leiden
23-03 Hedon – Zwolle
30-03 Poppodium Volt – Sittard
31-03 De Cacaofabriek – Helmond
Je eigen bubbel. De realiteit van jezelf of die van een ander. Het is de rode draad van het nieuwe album van De Staat, ‘Bubble Gum’. Zanger Torre Florim deelt zijn fascinatie voor waarheden van zichzelf en anderen, verpakt in elf rockende nummers. Het vijfde studioalbum van de band wordt vandaag gereleased in de Vera in Groningen.
Tekst Nadieh Bindels
Online trollenlegers, de bubbel der liefde, realiteit verbuigen, politici die nepnieuws verspreiden, stuk voor stuk thema’s die Torre inspireerden tijdens het schrijven van Bubble Gum. Het nummer ‘Kitty Kitty’ is misschien wel het duidelijkste voorbeeld, waarin de campagne van de Amerikaanse president Trump, de hoofdrol speelt. Torre: “De periode dat Trump opkwam, leek net een film. Ik vond het zo bizar wat er gebeurde, ook in de media. Ik heb gespeeld met allemaal woorden die voorbij kwamen over zijn campagne en heb er een soort collage van gemaakt. Met de bedoeling dat het in combinatie met de muziek een soort dreiging oproept.” Het gaat de zanger niet per se om een maatschappijkritische boodschap en of die eruit wordt gehaald. “Het is tof als mensen opmerken wat ik bedoel. Maar als ze er iets anders in zien, is dat ook prima. Ik vind het juist zo vet van muziek dat iedereen er iets anders bij voelt. Het is wel altijd het doel dat we tracks maken met meerdere lagen. Dat als je een nummer voor de derde keer luistert, je er iets anders uithaalt dan de eerste keer.”
Meer ruimte voor creativiteit
Bubble Gum werd voor het grootste deel gemaakt in De Basis, de oude locatie van poppodium Doornroosje in Nijmegen, dat nu dienst doet als broedplaats. De Staat heeft er een eigen studio, waar Torre en zijn band het grootste deel van het opnameproces zelf konden doen. Torre: “De eerste keer dat we dat deden, was met de vorige plaat, ‘O’. Toen was het nog heel erg experimenteren. Bij deze plaat was het doorzetten en alles wat ik had geleerd, meenemen. Het werkt super fijn om meteen zelf op te kunnen nemen, in plaats van dat je eerst repeteert en uitwerkt en dan in een studio alles snel achter elkaar moet gaan doen. Het verbetert het creatieve proces en geeft meer vrijheid.”
Ook de kleine 1 miljoen euro die de band sinds 2017 in vier jaar tijd krijgt van het Fonds Podiumkunsten, zorgde voor meer creatieve vrijheid tijdens het maken van ‘Bubble Gum’. Het geld is bedoeld voor de live shows, maar gaf ook tijdens de productie meer ruimte. Torre: “Er zat minder druk op de ketel, omdat we niet de hele tijd bezig hoefden te zijn met tourrekeningen die we moeten betalen. We hadden meer tijd om aan het album te werken, wat ervoor zorgde dat we meer konden uitproberen. Ik denk heel visueel en vind de visuele uitwerking van shows echt belangrijk. We hebben door dat geld in een veel eerder stadium mensen kunnen betrekken bij de visuele aanpak rondom het album. Wat ook zorgt voor meer creativiteit en een beter resultaat.”
Met de nieuwe plaat en visuele aanpak gaat De Staat de komende tijd op clubtour door Europa met als kers op de taart een show op 16 maart in de AFAS live. De officiële release is vrijdag 18 januari in de Vera in Groningen.
LIVEDATA
01 februari Muziekodroom, Hasselt
02 februari De Casino, Sint-Niklaas
03 februari De Kreun, Kortrijk
16 maart AFAS Live, Amsterdam (w/ Mozes and the Firstborn)
19-21 april Paaspop, Schijndel
30 mei Dauwpop, Hellendoorn
Dit najaar verscheen ‘Gracias Señor’ van The Sore Losers, alweer het vierde album van de Belgische rockers sinds het ijzersterke gelijknamige debuut uit 2010. De combinatie van vooral op gitaargeoriënteerde stijlen waarin stevige rock, vuige garage, 70s psychedelica maar ook verfijnde pop en dansbare rhythm & blues is terug te vinden, valt goed in de smaak bij een steeds groter wordende fanbase in de Lage Landen en ver daarbuiten. Vooral sinds ‘Skydogs’ dat hiervoor werd uitgebracht, lijkt het viertal stevig te hebben doorgepakt op de internationale podia. De uitstekende live-reputatie is een belangrijk wapenfeit gebleken maar het kwam natuurlijk mooi uit dat de populaire Amerikaanse televisie-host Conan O’Brien plotseling een helpende hand bood, Guitar World de band in de armen sloot en daarnaast zouden ook de sterke optredens tijdens South By Southwest in Austin, Texas niet helemaal zonder gevolgen blijven. Hoog tijd dus om even een korte tussenbalans op te maken.
Tekst: Jeroen Bakker
In de Benelux heeft inmiddels iedere club of festival de heren al eens op de planken gehad maar er is nog altijd veel terrein te winnen zo laat zanger/gitarist Jan Straetemans weten. “De huidige tournee verloopt uitstekend. Het nieuwe materiaal wordt heel goed ontvangen. Je bent iedere keer weer benieuwd hoe men daar op reageert tijdens een optreden. We zijn halverwege oktober in de clubs begonnen met de Gracias Señor Tour maar afgelopen augustus tijdens Pukkelpop speelden we al vijf nieuwe tracks in onze set. We hebben al vaker op het festival gespeeld maar het is toch best spannend hoor wanneer de eerste keer ‘Dark Ride’ of ‘Little Baby (Doughboy)’ worden ingezet als je nagaat dat er in een volle Marquee-tent zo’n tienduizend mensen kunnen.”
Na het eerste optreden dat 13 oktober in Hengelo plaatsvond zullen vrijwel alle uithoeken in Nederland en België tijdens deze tournee worden bezocht maar tussentijds wordt ook even uitgeweken naar Frankrijk en Zwitserland. Via de Brusselse Botanique op 10 februari zal deze eerste serie optredens eind maart worden afgesloten in Frankrijk. Gekeken wordt nog of er daarbuiten optredens geboekt kunnen worden. Het viertal heeft inmiddels zelfs goede connecties aan de andere kant van de oceaan.
“Iemand heeft ons gezien tijdens een optreden en die bleek ons tof te vinden. Het gevolg was dat er voor ons in Amerika een weg naar binnen werd geopend. Plotseling konden we de spullen pakken om daar optredens te doen”, aldus basgitarist Cedric Maes. “Het is daarna snel gegaan. We hebben een optreden gedaan in New York voor voornamelijk mensen uit de muziekindustrie en voordat we het wisten had Conan O’Brien ons op zijn radar. Wij waren plotseling te vinden op Team COCO, zijn populaire YouTube online-platform. Kon het dus zomaar gebeuren dat je daarop de track ‘Nightcrawler’ tegenkwam en dan te bedenken dat er ruim drie miljoen Facebookvolgers zijn en ook nog eens vijf miljoen abonnees op YouTube zitten.”
Kort daarna viel een uitnodiging voor het beroemde showcasefestival in Texas op de deurmat. Na eerdere ontmoetingen met de Amerikaanse band White Denim in Europa, voor wie The Sore Losers ook het voorprogramma verzorgden, werd daar in Austin afgesproken met de bandleden James Petralli en Steve Terebecki om samen te werken aan het nieuwe album. “We hebben die jongens voor de eerste keer ontmoet tijdens Down The Rabbit Hole in Nederland en we bleven elkaar daarna steeds weer tegenkomen. Wij zijn bij ze thuis geweest en zij boden zelf aan om hun diensten te verlenen toen wij vertelden over het plan om een vierde album te gaan maken.”
De samenwerking met producer, en Grammy-winnaar, Dave Cobb voor ‘Skydogs’ was niet alleen prettig maar daarnaast ook nog eens succesvol. Cobb heeft in Amerika veel succes in de country-hoek, hij was bijvoorbeeld grotendeels verantwoordelijk voor enkele Rival Sons-albums. Zou toch logisch zijn om, evenals de Amerikaanse rockers, ook met hem aan een opvolger te werken? The Sore Losers kiezen er echter voor om iedere keer met een ander deze klus te klaren. “Het is een bewuste keuze. Het is niet alleen leerzaam maar daarnaast ook nog eens verfrissend en vooral ook verrassend. Voor ‘Skydogs’ wilden wij een rauwe rocksound, een geluid zoals dat bijvoorbeeld ook op ‘Some Girls’ van The Rolling Stones te beluisteren viel. Voor ‘Gracias Señor’ wilden wij mooie popliedjes waarin de rock iets minder prominent aanwezig was. Naar onze mening is dat goed gelukt”. De track ‘Denim On Denim’ schijnt overigens niets met White Denim te maken te maken en helaas, die prachtige dame in de clip bij ‘Dark Ride’ is geen vriendin, groupie of zelfs niet eens een bekende van de band. Voor het filmpje was de sfeer belangrijk. Het moest goed bij de muziek passen. Niets werd in scene gezet.
“Veel tijd voor het maken van een nieuw album na ‘Skydogs’ was er eigenlijk niet. Alles moest tussen de optredens gedaan worden. We hebben wel een plaats waar we samen kunnen komen om te schrijven maar iedereen heeft ook ideeën die thuis afzonderlijk kunnen worden uitgewerkt. Op een bepaald moment komen we dan bij elkaar en maken het af. Het ging deze keer razendsnel. Onze producers hadden een engineer meegenomen die dan de spullen op de juiste plaats neerzet. Wanneer wij zelf eens een keer iets heel anders dachten te gaan doen dan pakten we slechts een andere gitaar. Maar deze gast was echt fantastisch en zeer bepalend voor het geluid zoals dat op het album terecht is gekomen. Kijk, je kunt zelf de duurste spullen kopen die er zijn maar dan ben je er nog lang niet. Het gaat er toch voornamelijk om dat je er het beste geluid uit weet te halen.”
“Het grote verschil met de voorganger is dat wij als muzikant zijn geëvalueerd. We zijn niet alleen twee jaar ouder geworden maar hebben ook behoorlijk meer ervaring opgedaan in de tussenliggende periode. We hebben daarnaast, zoals gezegd, weer met andere producers samengewerkt maar waarmee we nu ook een persoonlijke connectie hebben. Een bepaald idee over het geluid was er deze keer niet maar we wilden in ieder geval geen trucjes, een minimum aan overdubs, en niet te veel effecten gebruiken. Het moest zo natuurlijk mogelijk en met zo weinig mogelijk franje. Electronica? Een gitaar-stem-apparaatje en een wah-wah-pedaaltje maar dat was het dan wel.”
Naast Amerika is ook Japan inmiddels geen onbekend terrein meer voor The Sore Losers. Wederom werd een trip gemaakt naar het land van de rijzende zon. “In Japan woont een Belg die daar een festival organiseert, en ja er is zelfs Belgisch bier verkrijgbaar! We zijn er inmiddels 2 keer geweest. De eerste keer konden we het niet geloven toen we de mail lazen van een voor ons vreemde gast. Onze boeker attendeerde ons op het bericht en de vraag was of we daar interesse in hadden. We reageerden nogal achteloos geloof ik. Zoiets als ja doe maar. Alles leek in orde, alles was betaald. We hoefden slechts ‘de vlieger op te stappen’. De eerste keer waren we daar in Tokio met Triggerfinger, de tweede keer met Balthazar. Beide optredens uitsluitend voor Japans publiek. Japanners die Belgische cultuur komen opsnuiven. Snap je dat? Het was niet voor weinig mensen ook. We hebben er voor een paar duizend man gespeeld. Is het niet idyllisch dat die Japanners interesse toen in onze cultuur? We hebben toen wel de smaak te pakken gekregen. De shows die we daar hebben gedaan zijn ons goed afgegaan. We hebben er mensen leren kennen en we zouden er graag eens een tourtje doen. Als je het via YouTube terugkijkt wat we daar gedaan hebben… Man dat ziet er waanzinnig uit.”
Staat er nog iets op de bucket-list? “We hebben veel grote festivals gedaan maar Lowlands moeten we nog eens ‘kapot maken’. Een plan om de wereld zo snel mogelijk te veroveren is er nog niet. We proberen ons beetje bij beetje te concentreren op enkele landen in Europa zoals Frankrijk en Duitsland. Kijken hoe de kansen daar liggen. Je kunt ook niet overal tegelijk zijn. Wij hebben geen uitgekiende promotiemachine waarmee we alleen de grote steden in Europa kunnen doen. Het is per keer uitzoeken en bekijken of we zieltjes kunnen winnen en een volgende keer eventueel een grotere zaal in dezelfde stad kunnen vullen. In Nederland wordt bijvoorbeeld werkelijk in alle uithoeken gespeeld. Wij gaan meer in de diepte. Zelfs in Vlaanderen proberen we in iedere provincie een optreden te doen. Verschillen per regio zijn er duidelijk. We merken dat zeker. We spelen soms voor een uitzinnige menigte maar een andere keer denk je aanvankelijk een wat stug publiek te treffen met een ietwat afwachtende houding. Ik vind dat je daar respect voor moet hebben. Laat het maar zien en overtuig ze maar. Het gaat er om dat je je daar als persoon en als band niet door laat afschrikken. Het hoeft bij ons niet allemaal heel snel te gaan maar het is heel gaaf om te horen dat je mensen ontmoet die al vaker naar onze optredens zijn gekomen. Ik vind het persoonlijk heel tof als iemand iets in onze muziek hoort zoals wij het indertijd bedoeld hebben toen we het maakten. Dan heb je iets overgebracht zoals je dat graag wilde. Wij hebben een trouwe aanhang maar na iedere tournee breidt het zich weer uit.”
The Sore Losers is volgens Cedric een serieuze zaak geworden. “De financiele kant heeft nooit de artistieke kant in de weg gestaan. Ruzies, of beter: hevige meningsverschillen, zijn er zeker geweest maar de muziek heeft altijd bij alle vier voorop gestaan. Daarom werkt het bij ons ook goed. Stel dat Jan iets beters heeft geschreven dan ik, prima. Als dat de plaat beter maakt dan moet het ook. Dat is nog altijd niet veranderd. We zijn behoorlijk direkt tegen elkaar. Er mag ook ruzie gemaakt worden. Een uurtje ‘hardgaan’ in de boksring is niet erg. Alle randzaken veroorzaken meer dreiging dan het samen muziek maken. Mensen onderschatten al die zaken. Daar moet je mee kunnen omgaan. We zijn allemaal geen twintig meer en hebben intussen al veel meegemaakt. Er zijn ons veel auto’s en zwembaden beloofd maar die zijn waarschijnlijk nog steeds onderweg.”
LIVEDATA
11/01 Podium Victorie, Alkmaar
12/01 Hedon, Zwolle
17/01 Luxor Live, Arnhem
19/01 Patronaat, Haarlem
23/01 EKKO, Utrecht
24/01 Effenaar, Eindhoven
25/01 Bibelot, Dordrecht
26/01 Kunstlinie, Almere Flevoland
31/01 Rotown, Rotterdam
01/02 Merleyn, Nijmegen
02/02 Gigant, Apeldoorn
08/02 Cactus, Brugge (BE)
09/02 JOC Ieper, Ieper (BE)
10/02 Botanique, Brussel (BE)
08/03 De Casino, Sint-niklaas (BE)
16/03 Mezz, Breda
