Category: Nieuwe Muziek

Noel Gallagher’s High Flying Birds – Counsil Skies

Noel Galagher‘s post Oasis carrière wisselvallig noemen is een understatement. Maar elke keer als je meent alle hoop te moeten opgeven, komt hij toch weer met een song op de proppen die je doet geloven dat hij nog niet helemaal is uitgespeeld.

Sterker nog, misschien schuilt er nog wel een klassiekertje of twee in hem. Of Counsil Sky er een is voor de eeuwigheid kunnen we natuurlijk pas over een tijd vaststellen, maar dat het een van de betere tracks in tijden is van de oudere Gallagher broer durven we nu al wel te beweren. Zoals de beste tracks is Counsel Skies zo’n nummer dat lijkt alsof het altijd al heeft bestaan.

Het titelnummer van Noel’s vierde soloalbum is klassieke Britse poprock. Het opvallends is misschien wel hoe goed Noel in de loop der solojaren is gaan zingen. Hij mist de snarl van zijn broertje, maar wat stembereik betreft doet hij niet meer voor hem onder. Kortom nog even niet afschrijven deze High Flying Bird

The Last Dinner Party – Nothing Matters

Staat Nothing Matters, de debuutsingle van The Last Dinner Party op ontploffen gewoon omdat het zo’n ontzettend aanstekelijk liedje is? Of speelt het veelvuldig gebruik door de dames van het Engelse woord voor voortplanten ook een rol? Lekker controversieel en zo.

‘And you can hold me Like he held her And I will fuck you Like nothing matters And you can hold me Like he held her And I will fuck you Like nothing matters’.

Dit soort bloemrijk taalgebruik hoor je doorgaans, maar zelden buiten de hip hop. Onze Britse en Amerikaanse collega’s zullen Nothing Matters dan ook niet snel draaien in deze vorm. Van een boycot is echter nog nooit een band slechter geworden. Bandnaam, The Last Dinner Party –het laatste avondmaal- is overigens ook niet helemaal gespeend van controverse. Enige punkattitude kan de dames dus niet worden ontzegt.

Het gezelschap uit Londen is ook niet over één nacht ijs gegaan. Nothing Matters is weliswaar hun eerste single, live draaien ze al een paar jaar mee. Zo waren ze eerder deze maand nog te zien op Motel Mozaique. Op Youtube staan zelfs een paar complete concerten. Daar zie je dat Nothing Matters misschien hun meest in het oor springende nummer is, maar zeker niet hun enige sterke. ook zie je dat Abigail Morris (zang), Georgia Davis, (bas) Lizzie Mayland (gitaar), Emily Roberts (gitaar), Aurora Nishevic (keyboards) en een onbekende drummer met aanstekelijk plezier spelen.

Bij die goede voorbereiding hoorde ook een zoektocht naar de juiste producer. Die vonden ze in de persoon van studioveteraan James Ford. Je kent hem wel van zijn werk met Arctic Monkeys, Gorillaz, Foals en nog een hele rits andere platinum selling artiesten. We durven daarom met een gerust hart te beweren dat we nog veel gaan horen van The Last Dinner Party.

 

Emile Mosseri – Oklahoma Baby

Geen voor de hand liggende hit, wel steengoed onze eerste kennismaking met Emile Mosseri.

Eerste kennismaking suggereert misschien dat meneer Mosseri of een beginner is of iemand die nog niet boven is komen drijven.  Iemand met een Oscarnominatie op zak en die o.a. Angel Olsen, Hand Habits en acteur Jonah Hill tot zijn fans mag rekenen is noch een beginner noch miskend.

In de filmwereld is Mosseri is dus al een redelijk grote naam, in de onze waarschijnlijk binnenkort ook. Hij is druk doende met de opnamen van zijn debuut als soloartiest. Voorproefje Oklahoma Baby overtuigt op alle fronten. Het is een zich constant ontwikkelend nummer dat door Mosseri‘s bijna getergd klinkende ad-libs tot een emotioneel hoogtepunt wordt gestuwd.

 

Iguana Death Cult – Oh No

Als je wilt weten hoe een kruising tussen De Staat en King Gizzard zou klinken, -en wie wil dat niet luister- dan eens naar Oh No, de nieuwe single van Iguana Death Cult.

Het is echter niet zo dat de Iguana’s een snelweg naar succes denken te hebben gevonden door de kunst van anderen af te kijken. De band heeft altijd al uitgeblonken in het versnellen en vertragen van hun vaak averechtse songs. Alleen zijn ze daar onderhand zo virtuoos in geworden dat ze zich nu kunnen meten met de allergrootsten.

Oh No is geïnspireerd door Jan Cremer, de vaderlandse auteur en beeldend kunstenaar die zelfpromotie tot kunst verhief met zijn boek Ik Jan Cremer (1964). De tekst van de hand van Cult-leider Jeroen Reek is natuurlijk ironisch. Zoals ieder (wel)denkend mens is hij een geboren twijfelaar. Oh No komt van Echo Palace, het derde album van de Rotterdammers.

Pale Puma – Cigarette Still Burns

Django Duijns is de primus inter pares van het Amsterdamse Pale Puma. Hij schrijft en zingt de sterke songs. Maar wat Cigarette Still Burns deed opvallen in release-waterval die wekelijks over ons wordt uitgestort was het fraaie gitaarspel van Rosie Derksen.

Haar klaterende gitaar verlicht ook de andere nummers van Pale Puma en is dus een stijlkenmerk van de band. Pale Puma is overigens nog maar drie nummers jong. Er wordt hard gewerkt aan een eerste album. Dat gebeurt onder waakzaam oor van Marien Dorleijn van Moss. Het zal dan ook niet verbazen dat het  debuutalbum van Pale Puma uit gaat komen op Excelsior Recordings.

bar italia – Punkt

De meeste bands kennen maar een leadzanger(es). bar italia heeft er drie. In ieder geval op nieuwe single Punkt.

Het is niet het enige ongebruikelijke aan het Britse trio. Wie een beetje met hen bekend is weet dat ze stilistisch zo breed bezig zijn dat geen enkel etiket van toepassing is. Hun meeste nummers hebben echter wel iets (z)waverigs, Punkt is daarop geen uitzondering. Maar bar italia in een adem noemen met een andere band is onbegonnen werk.

Punkt is een midtempo song met prominente gitaarbegeleiding en dus drie zangers. Wat Punkt niet heeft is een refrein. De kracht zit hem in de roes opwekkende monotonie van zowel zang als instrumentatie. Het verdient dan ook aanbeveling om even de hand bij de repeatknop te houden. In ieder geval tot het album er is. Dat album dat wordt gepresenteerd als hun debuut, maar is feitelijk al hun derde. Alleen zijn de liedjes op de twee voorgangers zo kort dat de term album in de betekenis van langspeelplaat misschien misplaatst is; de zoveelste indicatie dat bar italia niet volgens de regels speelt. Het nieuwe album heet Tracey Denim. Over ongeveer een maand komt hij uit.

Happy Camper – When My Mind Was Far Away From Home

Zelden passen titel en muziek zo goed bij elkaar als in geval van When My Mind Was Far Away From Home, de nieuwe single van het immer verassende Happy Camper.

Niet dat Happy Camper afwezig klinkt, wel heerlijk dromerig. De productie van Campingbaas Job Roggeveen is vrij bescheiden. De band speelt op kousenvoeten en de zang, lead en achtergrond is bijna fluisterend. Hoofdinstrument is een zweefpiano a la Ludovico Einaudi. Dit alles komt ondergedompeld in een galmbad van een zeer aangename temperatuur.

Met de komst van When My Mind Was Far Away From Home zijn we drie singles dichter bij een nieuw album van Happy Camper.

Op 25 juni geeft Job een soloconcert in TivoliVredenburg.

Clark – Dismissive

Dat niet alle eigentijdse synthipopacts schatplichtig zijn aan de Britse pioniers uit de jaren tachtig laat Clark horen met Dismissive.

De synths die je hoort op de door Thom Yorke geproduceerde nieuwe single van Christopher Stephen Clark zijn zo vintage als maar kan, maar de zang, sfeer en songopbouw zijn eigentijds. Schilderden de oorspronkelijke new wavers voornamelijk nog in grijstinten. Clark doet zijn ding in full color. Zijn opdracht aan Thom Yorke was het nummer te laten klinken als ‘The Beach Boys on MDMA’.’ Mission Accomplished’ dachten wij.

Chris Clark is een klassiek geschoolde elektronische muzikant met een omvangrijk oeuvre dat terug gaat tot begin deze eeuw en naast eigen producties ook remixen en muziek voor film, tv en games omvat. Dismissive komt van een nieuw album waarop Clark voor het eerst ook als zanger te horen is. De plaat heet Sus Dog. De releasedatum is 26 mei.

Blondshell – Salad

Blondshell is geen onbekende in Pinguinlandia. Haar debuutsingle Olympus riepen we uit tot IJsbreker. Ook de drie daarop volgende singles, Kiss City, Veronica Mars en Joiner vielen hier in goede aarde.

We waren de eersten en een tijd lang de enigen die Blondshell a.k.a. Sabrina Teitelbaum hoog hadden zitten. Dat veranderde in één klap toen ze haar debuutalbum uitbracht. ‘An alt-rock star is born’ stond er boven de vier sterren recensie van kwaliteitskrant The Guardian. ‘Blondshell is doorvoeld Z-feminisme met flinke klodders Courtney Love en vroege PJ Harvey’ oordeelde de Volkskrant terwijl het NRC sprak van ‘achteloze grimmigheid en nonchalante melodieën’.

Het toont de weelderige positie waarin Blondshell verkeert dat ze zich kan permitteren haar beste nummer als laatste single uit te brengen. Salad, tevens titelnummer van haar langspeel debuut heeft alles waar de recensenten zo enthousiast over zijn; de grungy gitaren, een tekst waarin wordt afgerekend met een fout vriendje en in het verlengde daarvan de ‘take it or leave it’ attitude van Polly Jean Harvey. En dit alles gebracht met een memorabele melodie en verpakt in een radiovriendelijk productie.

Blondshell staat op de voorjaarseditie van London Calling.

Pinguin Radio Podcast – Nieuwe muziek week 17 2023

Wekelijks maakt onze verslaggever Martje Schoemaker een podcast over de nieuwe singles die je die week nieuw hoort op de Pinguin Radio playlist.

Een nieuwe week betekent dus weer veel nieuwe muziek op Pinguin Radio, deze platen hoor je voorbij komen:

  1. HotWax – A Thousand Times (IJsbreker)
  2. King Krule – Seaforth
  3. Pinkshift – To Me
  4. Blondshell – Salad
  5. bar italia – Punkt
  6. Dani Mack- Nothing Better
  7. Clark – Dismissive
  8. Emile Mosseri – Oklahoma Baby
  9. Happy Camper – When My Mind Was Far Away From Home (NL)
  10. Iguana Death Cult – Oh No (NL)
  11. Pale Puma – Cigarette Still Burns (NL)
  12. Foo Fighters – Rescued (Breekijzer)
  13. Post Malone – Chemical (Popwarmer)
  14. Superviolet – Good ghost (Martje’s <3)