Category: Nieuwe Muziek

Money – Flacco

Flacco  van Money is zo’n nummer dat de buurt op zijn grondvesten doet schudden. Tenminste als je het nummer draait op het juiste volume. Versterker op 11.

Money is een vijfkoppig rockmonster uit de Amerikaanse staat Oklahoma. De band is nog maar net begonnen, Flacco is pas hun 5e single. Op basis van dat handjevol tracks durven we nu al te beweren dat we nog veel lol gaan beleven aan deze zware jongens. Wat ze uitvreten is niet nieuw. Bands als Deftones en Pumkins en Far gingen ze voor. Wat Money zo aantrekkelijk maakt is dat de band back to the basics is. Ze produceren franjeloze rock. Zo heeft Flacco heeft een pre-historische riff, een super stroperig ritme en een zanger die klinkt alsof hij net zijn bed uit is komen rollen, ruw wakker geschud door de overbuurman die snoeihard een nummer heeft opstaan van misschien wel Money.

Hand Habits – Something Wrong

Meg Duffy leidt een dubbelleven. Ze is grote delen van het jaar actief als studiomuzikant. In die hoedanigheid is ze te horen op albums van The War On Drugs, Perfume Genius en Weyes Blood. Ook is ze al jaren lid van de live-band van Kevin Morby.

Eens in de zoveel tijd blokkeert ze echter haar agenda om aan de slag te gaan als Hand Habits. Onder die naam brengt ze sinds 2012 haar eigen muziek uit. De stand staat nu op vier albums met een vijfde op komst. Van dat album, Sugar The Bruise is Something Wrong het eerste levensteken. De nieuwe single klinkt wat geproduceerder dan we van Hand Habits zijn gewend, maar is net als de meeste andere nummers die Duffy als HH maakt een serieuze ballad met fraaie zang en nog fraaier gitaarspel. Ze zegt de studio te zijn ingegaan zonder vast plan, maar met de intentie om het deze keer wat speels te houden. Dat is dus niet echt gelukt, en gelukkig maar.

Scowl – Psychic Dance Routine

Kijk filmpjes van live-optredens van Scowl op Youtube en je ziet een band met een verhoogd risico op moshpits en een reëel gevaar voor kneuzingen op te lopen tijdens het stagediven, passief of actief. Luister naar hun nieuwe single Psychic Dance Routine en je hoort dat het er weliswaar nog steeds stevig aan toe gaat, maar ook dat men min of meer binnen de perken blijft. Dat is nieuw.

Scowl zit duidelijk in de overgang, van hardcore sensatie naar mainstream attractie. Nou ja mainstream. Daarvoor is de muziek van de Californische Kat & The Boys voorlopig nog te stekelig. De ommezwaai komt niet helemaal uit de lucht vallen.  Zelfs in hun meest explosieve tracks -die zelden langer dan anderhalve minuut duren en door Kat niet gezongen maar gegrunt worden- klopt een pophart. In Psychic Dance Routine bonst dat hart echter harder dan ooit tevoren.

Toch, mocht de band deze kant op komen, wat ons niet snel genoeg kan zijn, weet dan wel dat Scowl een wolvin in schaapskleren is en het betreden van de arena voor eigen risico.

The Murlocs – Initiative

Vergeleken met  een aanzienlijk deel van hun muzikale landgenoten klinken The Murlocs bijna nuchter.

Bijna, maar niet helemaal. Terwijl collega’s als King Gizzard, Psychedelic Porn Crumpets en Lazy Eyes niet vies zijn van een paddootje of twee houden The Murlocs het op consumpties van alcoholische aard. Nieuwe single Initiative is een heerlijk niks aan het handje makkelijk meezingbaar kroeglied doorspekt met glijdende gitaarsolo’s zoals die in de jaren 70 vaak te horen waren op platen van bands uit de categorie southern rock. Origineel is het natuurlijk niet, maar van een beetje good ol’ rock ‘n’ roll is nog nooit niemand minder geworden.

Heartworms – 24 Hours

Originaliteit is zo’n schaars goed in de popmuziek dat authenticiteit een beter criterium is om de waarde van een act te bepalen. De beste bands zijn het natuurlijk allebei, zoals het Britse gezelschap dat luistert naar de naam Heartworms.

Helemaal uit de lucht vallen komt de band natuurlijk niet. Heartworms is post van alles, punk, pop, gothic, wave, rock noem maar op, het zit er in. De scepter wordt gehanteerd door Jojo Orme. Zij schrijft, compileert is misschien een beter woord de vaak grillige, donkere songs van Heartworms. Zelf mag Jojo haar muziek graag dystopisch noemen. Die donkere sferen contrasteren fraai met haar stem die wel iets wegheeft van die van Debbie ‘Blondie’ Harry.

24 Hours completeert de debuut EP van Heartworms waarvan we ook Retributions Of An Awful Life draaien. Je kunt Jojo’s band plaatsen in de buurt van Black Country New Road, black midi, Squid en andere bands uit de Speedy Wunderground stal van producer Dan Carey die zich – het zal niet verbazen- ook over Heartworms heeft ontfermd.

Nitefire – Dumb Like Daisies

De twee handenvol songs die Nitefire tot nu toe online heeft gezet laten een band horen die nog zoekt naar een eigen geluid.

Dat Luke ‘Spider’ White en Nico Geyer talent hebben is wel duidelijk, maar over de richting lijken ze het nog niet helemaal eens. Ze hebben een akoestische ballad, een retro electro-song  en wat steviger werk. In die laatste categorie valt ook nieuwe single Dumb Like Daisies dat met afstand de beste van het stel is. We raden de boys dan ook van harte aan op die weg verder te gaan.

Dumb Like Daisies is pure powerpop, een mooie mix van Britpop en 80’s college rock, denk Oasis meets Replacements. Nico is gezegend met een fraai nasaal stemgeluid dat hier sterk aan dat van Beatle John doet denken. Ook aan de gitaarsound hoeven ze niet meer te sleutelen die is lekker vuil, maar niet te. Ga zo door heren!

Sir Chloe – Salivate

Sir Chloe is geen sir, maar een dame. Ze heet ook geen Chloe, maar Dane, Dane Foote. Eigenlijk is Sir Chloe een band, maar het is wel duidelijk wie de baas is. Dana schrijft alle nummers en staan vaker wel dan niet alleen op de foto’s.

Het debuutalbum van Sir Chloe, Party Favors (2020) is inmiddels uitgegroeid tot een mega mega succes. Hoe volg je zoiets op? Door niet al te veel, maar wel iets van de formule af te wijken. Salivate wat je kunt vertalen als kwijlen is net even iets korzeliger iets rafeliger dan de traag rockende songs waarmee Dana naam maakte als Sir Chloe. Ook de naam van haar nieuwe album, I Am The Dog heeft iets recalcitrants. Daar staat tegen over dat Dana voor haar tweede album in zee is gegaan met een producer van naam John Congleton (Lana Del Rey/Angel Olson/St Vincent) en op het compositorische valk hulp heeft gezocht bij profs die ook met Weyes Blood en Caroline Polacheck hebben gewerkt. Album volgt half mei.

Pinguin Radio Podcast – Nieuwe muziek week 14 2023

Wekelijks maakt onze verslaggever Martje Schoemaker een podcast over de nieuwe singles die je die week nieuw hoort op de Pinguin Radio playlist.

Een nieuwe week betekent dus weer veel nieuwe muziek op Pinguin Radio, deze platen hoor je voorbij komen:

  1. The Beths – Watching The Credits (IJsbreker)
  2. piglet – building site outside
  3. Nabihah Iqbal – This World Couldn’t See Us
  4. Westerman – Take
  5. Sir Chloe – Salivate
  6. Nitefire – Dumb Like Daisies
  7. Heartworms – 24 Hours
  8. The Murlocs – Initiative
  9. Hand Habits – Something Wrong
  10. Avenged Sevenfold – Life Is But A Dream (Breekijzer)
  11. Jake Shears, Amber Martin – Devil Came Down The Dance Floor (Popwarmer)
  12. Jonathan Wilson – Marzipan (Martje’s <3)

Westerman – Take

Je zou hem bijna niet herkennen met zijn donkere timbre, maar Take is wel degelijk een nieuw nummer van William Westerman, maker van stemmig werk als Comanche en Conformation, songs die hij zingt met zijn lenige falsetstem.

Take is de derde voorloper van An Inbuilt Fault, het tweede album van de uit Londen afkomstige, maar in Athene woonachtig zanger-componist. Op basis van één nummer mag je natuurlijk geen conclusies trekken, maar het heeft er alle schijn van dat Westerman ook in zijn nieuwe woonplaats de ware nog niet tegen het lijf is gelopen. Jammer voor hem, maar…..

Nabihah Iqbal – This World Couldn’t See Us

Nabihah Iqbal van vele markten thuis noemen is bijna een understatement. Ze is gediplomeerd jurist, componist, dichter, radiomaker, kunstenaar, curator van kunst en muziekfestivals, dj etc.

Haar ouders komen oorspronkelijk uit Pakistan. Haar eerste releases bracht Nabihah uit als Throwing Shade, haar recente, meer ‘poppy’ werk laat ze onder eigen naam verschijnen. Nabihah is van het gesproken woord, maar niet van de  postpunk! Alhoewel het gitaargeluid op het droompop-achtige This World Couldn’t See Us zeker iets (new) waverigs heeft. De sterke tekst gaat over leven, liefde en dood en is net als de muziek zowel berustend als hoopgevend.