Waar een verveelde bui al niet goed voor kan zijn. In geval van Myrte, Timo en Daan heeft het een prima liedje opgeleverd. Debuutsingle Easy Going is een zomers gitaarliedje met een piepklein wolkje aan de blauwe lucht. Myrte zingt het en schreef de tekst over jezelf uit de put trekken.
Het nog Facebook en Insta-loze Mood Bored (moodboard?) is dus een trio waarvan we vermoeden dat ze uit Tilburg komen en weten dat ze in het najaar de Popronde gaan lopen.
‘Fans of Julia Hacklin and Phoebe Bridgers will find much to like here’ schreef The Irish Times over het debuutalbum van Ailbhe Reddy. En zo is het.
Ook Ailbhe stopt haar ziel en zaligheid in zelfgeschreven liedjes, maar de verschillen met haar genoemde collega’s zijn groter dan de overeenkomsten. De Ierse singer-songwriter een krachtige stem en een breed palet aan stijlen en emoties tot haar beschikking. Ze kan fluisteren maar ook een keel opzetten als het moet.
Op nieuwe single A Mess rockt miss Reddy harder dan op haar eerder verschenen alt-folk songs. Vervormde gitaren en een strakke drummer vormen het decor waarin Ailbhe een van haar eerdere liefdes bezingt. Dat was A Mess bekent ze en helemaal haar schuld dat het misliep.
Nieuwe Σtella en (Redhino) single, Nomad is misschien wel de mooiste van haar Amerikaanse debuutalbum. Nomad is een reflectieve ballad met Khruangbin-achtig gitaar werk. Aan de bouzouki solo vlak voor de fade laat Σtella nog even haar Griekse roots doorschemeren.
De clip lijkt opgenomen tijdens een nachtelijke vistocht ergens op de Ionische of Egeïsche zee. Anders dan Up and Away is Nomad geen zomerhit materiaal. Maar als je een blauwtje hebt gelopen op Kos, Kreta of Corfu dan zal Nomad zeker troost bieden.
Zo werkt dat; als je niet kunt dansen krijg je er steeds meer zin in. Ook bij Foals heeft het verplicht thuis blijven voor discokriebels gezorgd. Het heeft geresulteerd in een album dat op momenten misschien wat licht is.
Daar staan nummers als Crest of A Wave tegenover dat zo’n beetje alles heeft wat Foals zo bijzonder maakt zonder dat het een herhaling van zetten is. Ook op het negende nummer van de tot trio geslonken band is de beat prominent, maar niet per sé dansbaar. Crest Of A Wave gaat over een verblijf in St Lucia, maar er is ‘trouble’ in het tropisch paradijs. Yannis zit om verder niet opgehelderde redenen vast op het eiland. Luxe probleem natuurlijk, maar wel een dat een mooi liedje heeft opgeleverd.
Bartees Strange is naam aan het maken in zijn thuisland de USA, alhoewel in de VK geboren. Zijn nieuwe tweede album Farm to Table is uit op kwaliteitslabel 4AD en dat opent deuren. Hij begon met covers van The National, Bon Iver en TV On The Radio. Maar zijn eerste album had ook hiphop en jazzelementen. Bartees Strange laat zich dus niet in een hokje plaatsen. Hij is co-producer van alternativerock zangeres Oceanator en maakte een remix van Phoebe Bridgers’ Kyoto. Zijn nieuwe single Wretched klinkt een stuk poppier, met zelfs een beetje dance. Hitpotentie en festivalproof! Aanstaande zondag op Rock Werchter. 14 juli te zien in Paradiso.
A.A. Williams preludeert haar tweede album met een zacht sidderende gitaarballade volgens het principe van iemand die zacht praat wordt beter gehoord dan iemand die schreeuwt. Het is de kunst van de suggestie die van Evaporate zo’n sterk nummer maakt. Pas tegen het eind treden de gitaren op de voorgrond, groots maar beheerst.
A.A. Is een klassiek geschoolde multi-instrumentalist die haar stijl heeft gedestilleerd uit diverse bronnen als goth en metal, folk en 20ste eeuwse (minimal) componisten. Ze is naar eigen zeggen ‘hooked on anything heavy’. Figuurlijk dan, want de decibellen meter slaat bij haar zelden uit.
Het nieuwe album van de in Londen wonende zangeres-componiste heet As The Moon Rests en staat voor 7 oktober. Op 28 november wordt A.A., die haar Nederlandse debuut maakte in 2019 op het Roadburn Festival verwacht in Hall of Fame in Tilburg.
Ook voor de tweede single van het binnenkort te verwachten nieuwe album van Black Midi moet je weer even goed gaan zitten. Binnen de krappe drie minuten die Eat Men Eat duurt passeren meer ideeën de revue dan in zo’n beetje het hele oeuvre van Ed Sheeran.
Eat Men Eat zal daarom a) niet iedereen kunnen bekoren en b) wel even nodig hebben om ook bij fans van intelligente, intrigerende en ingewikkelde muziek in te dalen. Maar dan heb je ook wat.
Alexonfire is een post-hardcore band uit Toronto. Vaak betekent post-hardcore veel geschreeuw en weinig liedje, maar in geval van Conditional Love valt dat alleszins mee.
Zanger George Petit klinkt weliswaar als een hongerige holbewoner, maar zijn vier begeleiders houden hem gevangen binnen de contouren van een behapbaar nummer. Dan nog is het riemen vast en helm op, maar meedeinen op de beat en meebrullen met het refrein behoren tot de mogelijkheden.
Conditional Love staat samen met nog negen andere zware jongens rocksongs op het nieuwe album van de Canadezen, Otherness. Dat is album 5 van de band, die precies 20 jaar geleden zijn eerste oerkreet slaakte.
Album is uit, concert op de 11de van de 11de in TivoliVredenburg.
Het einde van de wereld zoals we die kennen komt rap naderbij waarschuwt Preoccupations op Ricochet en het verbaast de band dat we ons niet daar niet druk om lijken te maken. Tekstueel, maar ook muzikaal refereert Preoccupations aan de classic van REM uit 1987.
Na vier jaar komt de Canadese postpunkband die zijn bestaan begon als Viet Cong met een nieuw album en een daaraan vast geknoopt een tournee. Of die hen ook onze kant zal opvoeren is nog niet bekend, waarschijnlijk wel. Over het album kunnen we vertellen dat de opvolger van New Material Arrangements heet en vanaf 9 september in de (virtuele) winkels ligt.
The Mars Volta is terug! Na tien jaar niks is er plotseling een nieuw nummer van Cedric Bixler-Zavala en Omar Rodriguez-Lopez, het Texaanse koppel dat moeilijk met, maar ook niet zonder elkaar kan.
Blacklight Shine lijkt in weinig op wat Cedric en Omar tussen 2003 en 2012 uitspookten als The Mars Volta en nog minder op wat ze produceerden als At The Drive In. De comeback-single is een half in het Amerikaans en half in het Mexicaans gezongen sololoze poptrack met jazzy keyboards, psychedelische gitaren en vooral heel veel trommels.
De zwart-wit video biedt context. Het is een door Omar geregisseerde minidocu over een Puerto Ricaans dansgezelschap. Ze beoefenen een dans die bomba heet. Het unieke daaraan is dat de percussionisten de dansers volgen in plaats van andersom. Blacklight Shine is dus min of meer een danstrack, maar in de clubs zal je hem niet snel horen.
Nieuwe single betekent waarschijnlijk een nieuw album en in ieder geval een nieuwe tournee. Details volgen.
