Category: Nieuwe Muziek

Regressive Left – Bad Faith ft. Mandy, Indiana

We hebben het hier al eerder opgemerkt, de neurotische danswave c.q. no wave van de vroege jaren 80 (Devo/T. Heads, ESG) is bezig aan een opmars onder jonge Britse bands.

Een goed en geslaagd voorbeeld is Regressive Left, een politiek geïnteresseerd trio waarvan binnenkort na een drietal singles een eerste EP verschijnt. Eén van die singles, Cream Militia haalde vorig jaar onze playlist, maar niet de graadmeter. Dat zou met het heerlijk hoekige Bad Faith eens wel kunnen gaan gebeuren.

Waarschijnlijk zit de tekst vol diepe gedachten, maar de aandacht wordt erg afgeleid door een funky nummer met knagende synths, hakende gitaren en een zanger die klinkt als het jonge broertje van David Byrne. De Franstalige voice over of beter ‘mot parlé’ is van Mandy, Indiana, een act uit de industriële hoek. De Wrong Side Of History EP volgt op 15 juli.

Sports Team – The Game

‘Een mantra voor een natie van huiseigenaren’, zo omschrijft Alex Rice de nieuwe single van zijn band Sports Team. Het is dat hij het zegt, want de tekst van The Game is voor velerlei uitleg vatbaar. Aan de toorn in zijn toon is echter goed te horen dat The Game geen koddig liefdesliedje is.

Muzikaal blijft Sports Team op deze tweede single van Gulp!, het aanstaande tweede album van de band uit Londen dicht bij zijn leest. D.w.z. snauwend gezongen, gitaar gedreven post punk. Opvallend en leuk is het citaat uit Twist & Shout zoals 60 jaar geleden door the Beatles op de plaat geslingerd. In de clip van The Game is een rol weggelegd voor punklegende John Otway.

bdrmm – Three

Nieuwe bdrmm single, Three heeft de zomerse loomheid van mid jaren zeventig Pink Floyd en met zijn speelduur van ruim zes minuten ook de lengte. Maar waar Gilmour en Waters nog wel eens breed wilden uitpakken met ellenlange solo’s houdt bdrmm het relatief bescheiden. Niks geen solo’s of virtuoze uitspattingen, wel een sterk instrumentaal motief dat als een bij door het nummer zoemt.

Three reflecteert de gemoedstoestand van zanger Ryan Smith tijdens de lockdown. Hij zocht zijn heil in drugs, maar vond nog meer ellende. Gelukkig is hij weer bovenjan. bdrmm gaat deze zomer op tournee als supportact van Mogwai. Data volgen.

Black Midi – Welcome To Hell

Is het punk? Is het jazz? Is het jazzpunk? Het is in ieder geval Black Midi! Ook op nieuwe single Welcome To Hell treken de muzikale mathematici zich weer niks aan van traditionele genreafbakeningen en muzikale conventies. De geleerden kibbelen nog over een juist etiket voor de stijl van Black Midi. Er wordt gesproken over post rock, avant prog en zelfs van brutal prog. Wij houden het voorlopig op Zappaziaanse punk funk.

De band wordt ook steeds beter in wat ze doen, onverschrokkener ook. Welcome To Hell heeft meer start en stops dan de boemel tussen Leiden en Den Haag! Talloze muzikale omwegen, James Bond achtige blazerspartijen en stotterende drumsolo’s ten spijt is Welcome To Hell een van de meer toegankelijke tracks van Black Midi.  Je kunt er zelfs op dansen! Mocht daar behoefte aan zijn. 

Lalalar – Yalniz Ölü Balikar Akintiyi Takip Eder

Yalniz Ölü Balikar Akintiyi Takip Eder van Lalalar is niet nieuw, maar wel goed. Het nummer verscheen in eerste instantie in 2019 als single, maar staat ook op het nieuwe album van Lalalar dat net uit is.

 Lalalar is een hip-rockerig annex psychedelisch trio uit Istanboel dat zeker nu de weg is bereid door Altin Gün een welkome zomergast zou kunnen worden in festivalland en daar buiten. De muziek van Lalalar is wel iets corpulenter dan die van hun Turks-Hollandse collega’s, maar dat is natuurlijk geen enkel bezwaar. En hun vocalist is een man. En waarover zingen zij? Yalniz Ölü Balikar Akintiyi Takip Eder betekent; alleen een dode vis zwemt met de stroom mee. En zo is het.

Gretel Hänlyn – In the Water

Daar is ze weer! Gretel Hänlyn haalde de GM het het neo new waverige Motorbike, een song die net als In The Water deel uitmaakt van haar onlangs verschenen Slugeye minialbum. Gretel’s nieuwe single is een gothic ballad. Totaal anders dus dan Motorbike en alleen daarom al de moeite van het checken waard.

Op Into The Water komt Gretel’s koperkleurige timbre goed uit de verf. Het licht trippy nummer behoeft enige luisterbeurten voordat alle muntjes zijn gevallen. Beter nog is om de 7 songs tellende EP in zijn geheel te ondergaan en je te laten meeslepen door dit bijzondere talent.

Popwarmer: Royel Otis – Oysters In My Pocket

Als sinds de oudheid wordt de oester potentieverhogende eigenschappen toegedicht. Daarover dus hebben Royel Maddell en Otis Pavlovis een liedje gemaakt, Oysters In My Pocket. Waarom twee jonge gasten zingen over libidostimulanten? Waarschijnlijk vonden de begin twintigers het een grappige manier om over seks te zingen.

Royel Otis komt uit Sydney.  Het duo bracht vorig jaar een EP uit, die goed viel ‘down under’. Het is niet moeilijk te horen waarom. Royel Otis maakt vrolijke gitaarmuziek, unisono gezongen hormonale partypop. Niks meer, maar zeker ook niks minder. In Australië worden ze wel met Supergrass vergeleken, zelf geven ze de Japanse city pop zanger Hiroshi Sato, de New Yorkse Strokes en het Franse Daft Punk op als acts die ze willen evenaren. De single doet ons vooral denken aan de aanstekelijke indiesongs van Sam Fender.

Een album is in de maak en zal t.z.t. verschijnen op het House Anxiety/ Ourness label dat het duo deelt met o.a. King Krule en Courtney Barnett.

My Chemical Romance – The Foundations Of Decay

‘Dit is de reden dat ik nooit gestopt ben met eyeliner en mijn haar zwart verven’, is slechts een van de ruim dertigduizend comments op Youtube onder de clip van The Foundations Of Decay, de nieuwe annex comeback single van My Chemical Romance. Het illustreert hoe belangrijk de band was en nog steeds is voor heel veel mensen.

My Chemical Romance was het vlaggenschip van de Amerikaanse emo golf, en ook al is die allang weggeëbt, sporen ervan zijn nog altijd hoor en zichtbaar. Hier is emo nooit echt aangeslagen, maar in Amerika was het beweging die misschien nog wel groter was dan grunge.

Waarom is nooit helemaal duidelijk geworden, maar in 2013 vonden Gerard Way en de zijnen het na twaalf jaar wel genoeg geweest en ging ieder zijns weeg. Maar het bloed kruipt enz en in 2019 kwam de aankondiging van een reünieconcert en zelfs een wereldtournee. Corana gooide roet in het eten en het bleef bij dat ene optreden in L.A. Van uitstel is gelukkig geen afstel gekomen en deo volente is My Chemical Romance op 2 juni in volle glorie te zien, horen en voelen in de Ahoy.

Als klap op de vuurpijl verscheen er zelfs een compleet nieuw nummer, The Foundations Of Decay is een heksenbrouwsel met gelijke delen punk, doom en metal gegoten in een glitterjasje van stadionformaat. I’m gonna cry my eyes out cause they’re back!  

takeaways – Last One at the Party

Je zou Last One at the Party, de debuutsingle van takeaways kunnen afdoen als een schaamteloze imitatie van oude Arctic Monkeys. Maar aangezien de band van Alex Turner ook alweer wat ouder is en op hun laatste album de lounge kant is opgeschoven is er wel ruimte voor een stel onstuimige rockjochies.

takeaways is nog te pril om veel te hebben meegemaakt. Daarnaast zorgt de bandnaam ook niet voor veel google gemak, maar afgaand de info op Spotify lijken de boys uit Zwitserland te komen. Misschien iets voor ESNS 2023.

MJ Lenderman – Tastes Just Like It Costs

Het is niet bekend of Neil Young het al weet, maar hij heeft dus een opvolger. Een waardig opvolger mogen we wel zeggen in de persoon van MJ Lenderman. Net als de oude Young laat MJ de gitaren schuren en horen dat je niet goed hoeft te kunnen zingen om toch een prima zanger te zijn.

Het stroperig swingende Tastes Just Like It Cost is een van de prijsnummers van Boat Songs het derde solo-uitstapje van de southern rocker uit North Carolina die in het dagelijks leven in de band Wednesday speelt. Het grootse verschil tussen MJ alleen en met Wednesday is dat hij in die laatste het zingen aan een vrouw overlaat. Verder kraakt en piept en steunt en kreunt de band net zo prettig als MJ solo.