Category: Nieuwe Muziek

Krush Puppies – Love Kills Demons

De leden van Krush Puppies ontmoetten elkaar in een dierenwinkel in Londen. Ze raakten aan de praat en kwamen er achter dat ze meer deelden dan liefde voor dieren. De bandnaam refereert nog aan de plek waar het plannen smeden begon. De vriendinnen hebben nu 6 nummers uit, die een sterk stijgende lijn vertonen wat betreft kwaliteit en originaliteit.

Krush Puppies wordt aan de m/v gebracht als zijnde een post-punkband, maar dat doet de dames te kort. Ze zijn veel melodieuzer dan het gros van de zogenaamde post-punkbands en welke postpunk band heeft een harpiste en doet aan dwarsfluitsolo’s?

Love Kills Demons -dat best wel wat langer had mogen duren dan 2.13- is de eerste release van Krush Puppies op het Holm Front label van Sports Team waarop ook o.a. Personal trainer zit.

The Violent – People Say

People Say is het sluitstuk van het debuutalbum van muzikaal sluipschutterstrio, The Violent. Ondanks de bandnaam is The Violent niet van de metalband en zelfs niet van de hardrock, tenminste niet in de gebruikelijk zin des woorden.

Frontman Mike Potrich was eerder aanvoerder van Red Sun Rising waarmee hij niet zonder succes in de (post) grunge hoek rommelde. Blijkbaar bevredigde hem dat niet, want hij trok de stekker uit de band. En toen kwam Corona. Voordeel van het nadeel was dat Mike plots alle tijd had om nieuwe plannen te smeden. Zo kreeg The Violent gestalte, een band die niet makkelijk voor één gat te vangen is. Mocht je toch een stikker op The Violent willen plakken dan zou er iets als hardpop op kunnen staan. The Violent rockt (on)behoorlijk, maar is mede door de compacte songs, slimme koortjes en de lekkere stem van hun voorganger een band met een breed bereik. Beetje oude Cheap Trick misschien wel. Nu maar hopen dat Mike voorlopig niet weer gaat twijfelen.

Iguana Death Cult – Future Monuments

 Berichten dat er tijdens de concerten van Iguana Death Cult woest wordt gepogood en gestagedived zijn niet overdreven. De natuurlijke biotoop van de Rotterdammers is de overvolle club waar bier en zweet rijkelijk vloeien.

Dit gezegd hebbende, nieuwe single Future Monuments is voor hun doen relatief rustig.  We horen de vertrouwde hotrod gitaren, lekker los polsige samenzang en de direct herkenbare bariton van frontman Jeroen Reek. Maar ook veel percussie en dat is nieuw. Die extra trommels geven Future Monuments een fijn tropische voorjaarssfeertje. Dit keer meer cocktail dan biermuziek dus, maar minstens zo lekker. Nieuw album is in de maak.

Band of Horses – Warning Signs

Na een vertraging is het nieuwe Band Of Horses nu alom te beluisteren. We bevelen je aan dat ook te doen, want Ben Bridwell en zijn begeleiders hebben met Things Are Great een van hun beste albums afgeleverd. De songs zijn af, de uitvoeringen bevlogen en de productie zakelijk en doeltreffend.

Met zijn folkrockgitaren, indringende opbouw en Bridwell’s smachtende zang heeft openingsnummer Warning Signs alles wat Band Of Horses zo bijzonder maakt. Na twee toch wat mindere albums was de vrees een beetje dat de band uit South Carolina zou terugvallen in het peloton van eens geweldige en nu wel aardige bands. Maar Ben en zijn boys hebben het verval weten om te zetten in groei zodat we Band Of Horses nu met recht en reden één van de betere Amerikaanse indie bands van deze eeuw kunnen noemen.

Mallrat – Teeth

Mallrat is een behoorlijk populaire zangeres die op nieuwe single Teeth het roer radicaal omgooit. Ze trekt maandelijks ruim anderhalf miljoen luisteraars met haar radiovriendelijke partypopsongs. Die luisteraars zitten allemaal in Australië, want daar komt ze vandaan, uit Brisbane om precies te zijn.

Mallrat, echte naam Grace Shaw is zo’n sterretje dat sterk leunt op haar uiterlijk, en hulp van buiten met het componeren en produceren. Meestal zijn dat mannen, maar Teeth heeft ze gemaakt met twee sisters. Misschien is dat de verklaring voor de verandering van stijl. Teeth –de titel zegt het al- heeft bite en een bandbegeleiding in plaats van wat anonieme keyboards. Pre Teeth was Mallrat een van de vele aardige popsterretjes. Met Teeth valt ze op en maakt ze indruk. Als Grace verstandig is laat ze haar nieuwe partners niet meer los.

Moon Moon Moon – Hell

Moon Moon Moon kent zijn klassiekers. Tenminste wie zijn album Silly Symphonies noemt moet wel bekend zijn met het vroege werk van Disney. Onder die titel bracht de beroemde animator tussen 1929 en 1939 zo’n 75 korte cartoonfilms uit met een aantal stripfiguren die later een eigen leven zouden gaan leiden, waaronder Donald Duck.

Terug naar Moon Moon Moon. De reden dat de band hun nieuwe album zo heeft genoemd is waarschijnlijk niet omdat het zulke Disney fans zijn, maar omdat ze hun nieuwe songs hebben voorzien van (ongewone) orkestarrangementen. Mede daarom doet een song als Hell best wel een beetje aan Sufjan Stevens denken (en Van Dyke Parks).

We schrijven Moon Moon Moon, maar de band had net zo goed Mark Mark Mark kunnen heten, want initiator, zanger en schrijver van alle Moon songs is Mark Lohman. Voor de songs van Silly Symphonies riep hij de hulp in van musicoloog, muzikant en producer Stef Koenis. Samen hebben ze een bijzonder album gemaakt dat hopelijk een keer (of meer) integraal kan worden uitgevoerd met orkest dus.

Whispering Sons – Tilt

Whispering Sons verrast met een duistere ballad. Doorgaans zoekt de band het in mid tempo en snellere songs, maar ook met een traag tempo weet de band te boeien. In de persoon van de somber gevooisde Fenne Kuppens heeft Whispering Sons sowieso een frontganger die de aandacht trekt en weet vast te houden. 

Tilt is niet nieuw. Het nummer werd te afwijkend bevonden voor het vorige album, maar te goed om helemaal niks mee te doen. Een nieuw album zit er dus nog even niet in. Een nieuwe tournee wel. Whispering Sons kan je aanschouwen op 14 april in de Maassilo in Rotterdam en vijf dagen later in Het patronaat in Haarlem.