Roekeloos zo kan je, So Damn Much, de nieuwe single van Wodan Boys het best omschrijven. Het is een nummer als een net aangestoken stuk vuurwerk waarvan even niet duidelijk is welke kant het op schiet. Als de knal is uitgeklonken blijkt niemand gewond, maar het was wel even spannend.
Wodan Boys bracht vorig jaar een EP uit die we tot onze schande hebben gemist, want So Damn Much is niet het eerste maar het vijfde goede nummer van de Hagenezen. Qua sound hangt Wodan Boys ergens tussen punk en hardrock in, maar men maakt niet de indruk ergens bij te willen horen. De band komt niet geheel onbeslagen ten ijs. De frontmannen, Thomas van der Want en Mikki B Wessels liepen zich warm bij Soul Sister Dance Revolution en Taymir.
Wat de boys bijzonder maakt -naast de pitbull gitaren en het constante gevaar om uit de bocht te schieten- is de zang; lead en koortjes. Die is lekker brutaal, maar ook heel erg muzikaal. Het kan niet anders dan dat een band waarvan in de studio al de vonken afslaan, live helemaal brandgevaarlijk is. U is gewaarschuwd.
We hebben goed nieuws en slecht nieuws. Om met het laatste te beginnen. We kunnen een comeback van Radiohead op korte termijn wel op de collectieve buik schrijven. Het goede nieuws is dat de nieuwe single van The Smile, de bijband van Thom Yorke en Jonny Greenwood net zo goed van Radiohead had kunnen zijn. Het goede en slechte nieuws is nauw aan elkaar verbonden. Als The Smile Radiohead-eske nummers gaat maken, vervalt het nut van een Radiohead reünie. Toch?
Maakte The Smile met debuutsingle ‘You Will Never Work In Television Again’ nog een bokkensprong, The Smoke had prima gepast op een album van de band uit Oxford. Het enige nieuwe c.q. afwijkende is de prominente rol van de basgitaar, die dus duidelijk door Greenwood wordt bespeeld. Yorke speelt een aardig moppie gitaar en zal ook best wel wat bas kunnen spelen, maar zo vaardig als hier aan de vier snaren wordt geplukt kan alleen een gevorderd instrumentalist. Mooi ook zijn de blazers die The Smoke kleur geven. Al met al een veel beter nummer dan de eersteling van The Smile. Een nummer ook waardoor we het moederschip wat minder missen.
Ze is pas 19 en heeft nog maar drie liedjes uit, maar nu al durven we te beweren dat Gretel Hänlyn behoorlijk beroemd gaat worden. Niet noodzakelijk in de indie-wereld, maar dat zien we later dan wel.
Ondanks haar naam is Gretel van Britse bloed. Ze heet ook eigenlijk geen Gretel Hänlyn maar Maddie, Maddie Haenlein. Maddie heeft een diepe stem, een contralto in vaktermen. Daar is ze niet meer geboren, maar is het gevolg van een spierziekte die haar middenrif trof en zo haar spraak en zangvermogen aantastte. Tijdens haar herstel is ze begonnen songs te schrijven. Sinds haar 16 treedt ze regelmatig op. Het was nota bene haar moeder die Gretel aanraadde haar studie te staken en vol voor de muziek te gaan. Een verstandige zet zal blijken.
Nieuwe single Motorbike wordt gedrgen door een mooie lage bas uit het kookboek van The Cure. Zo ziet ze er ook uit, als dochter van Robert Smith. Vocaal houdt Gretel zich dit keer in. De uitspattingen laat ze aan haar band over. Die laten zich dat geen twee keer zeggen, maar voordat er ongelukken gebeuren trapt Gretel op de rem.
Het is na drie nummers nog te vroeg om van een duidelijke stijl te spreken, maar Gretel lijkt het ergens tussen folk en neo new wave te zoeken, maar wat ze ook doet haar donkere timbre zal alles kleuren.
Komen de gitaren terug in de top 40? Het lijkt er op met wereldhit driver’s license van Olivia Rodrigo, de nieuwe pittige single van The Chainsmokers, Emo Girl van Machine Gun Kelly & WILLOW en Avril Lavigne maakt ook weer muziek… in dit straatje past ook de jonge Canadese popzangeres Tate McRae. Aan de andere kant van de plas is ze bekend door So You Think You Can Dance maar de rest van de wereld kent haar door haar 2020 hit you broke me first, een beetje een Billie Eilish achtig nummer. De nieuwe single she’s all i wanna be is dus een beetje steviger richting emo zoals rond de eeuwwisseling.
Eerste dachten we, Things will be fine is een beetje een gewoon liedje, die kunnen we wel overslaan. Maar zelfs een gewoon liedje vanMetronomy is een goed liedje. Dus.
Voor Metronomy is het overigens een ongewoon liedje. De band maakte naam en furore als synthipopband extraordinaire, maar op Things will be fine hoor je vooral gitaren en de keyboards die er zijn, lijken van het conventionele soort. Tenminste zo klinken ze. in deze tijd van plugins en laptops is dat natuurlijk niet zeker.
Bij nader inzien is de nieuwe single van Metronomy dus een buitengewoon geslaagd liedje, een vrij perfecte popsong met een weemoedige maar optimistische afdronk, mooi zacht gezongen door bandbaas Joseph Mount. Things will be fine is afkomstig van het nieuwe album van het Engelse vijftal, Small World dat al over twee weken (18/22) uitkomt.
The Steeple van Halestormis weer zo’n brok tijdloze glansrock waar de band van Lizzy Hale patent op heeft. Alles en iedereen staat onder hoogspanning, de rimesectie die uithaalt als een linke kat, de gitaristen die het uiterste van hun instrument vragen en natuurlijk miss Hale zelf die mocht ze de band bui zijn altijd nog kan overschakelen naar de opera.
The Steeple is de tweede single van het Back From The Dead album van het metalmaniakken uit Pennsylvania. Die titel suggereert een comeback, maar het vorige album van Halestorm is nog geen eens zo oud, vier jaar maar. Maar goed dat ze weer aan staan. De nieuwe plaat, een productie van Rick Raskulinecz (o.a. Foofighters, Mastodon) volgt op 5 mei.
Archive bestaat al bijna drie decennia. In die tijd is de Britse band altijd zijn eigen gang gegaan. Dat dwarse, het weigeren de waan van de dag te volgen is een goede overlevingsstrategie gebleken, want Archive draait nog steeds op een hoog niveau mee. We schrijven band, maar Archive is meer een collectief, een wisselende pool muzikanten die min of meer op afroep beschikbaar zijn. Degenen die dan het sein verzamelen geven zijn Darius Keeler en Danny Griffiths. Di duo komt oorspronkelijk uit de trip hop, maar van dat verleden is nog maar weinig over, of het moet hun gevoel voor ambiance zijn.
Een van de dingen waar Archive nooit echt rekening heeft gehouden is radio. Tracks van een kwartier of meer zijn geen uitzondering. Archive is echter ook bij machte om het klein en fijn te houden zoals op het onderkoelde Fear There & Everywhere. De titel verwijst naar het stemmige en eveneens meerstemmig gezongen ‘Here There & Everywhere’ van The Beatles.
Het nummer is afkomstige van het 13e studioalbum van Archive, hun eerste in zes jaar. De titel is Call To Arms & Angels, de releasedatum 8 april.
Get Well Soon zal zijn langverwachte nieuwe studioalbum Amen op 25 maart 2022 uitbrengen via Virgin Music. Konstantin Gropper’s zesde full-length markeert het begin van een nieuw hoofdstuk. Amen werd bij Kleine Audiowelt in Sandhausen, Duitsland opgenomen en geproduceerd met Marcus Wüst. De tweede single One For Your Workout is nu uit.
Waar het in 2018 verschenen The Horror de Duitse songwriter’s kijk belichten op wat voelde als een vrij donkere en giftige situatie, ziet het aankomende album Amen de 39-jarige artiest terugkeren naar een betere en meer hoopvolle plek – ondanks de huidige staat van de wereld.
One For Your Workout biedt zinderende up-tempo pop waarvan de drums in de smaak zullen vallen bij degenen die zich Pat Benatars ‘Love Is A Battlefield’ herinneren.” Het draait om de vraag of hoop op een beter leven hetzelfde is als ‘zelfoptimalisatie’.
“Making the best of yourself is the basic idea of coaching. ‘It’s not how good you are, it’s how good you want to be’ is a classic career advice book, especially in advertising by Paul Arden. It gathers quite a few cliché motivational sayings. As the title suggests, however, the main point is to invent an ideal image of oneself. Since nowadays, more than ever, everyone can and must invent an ideal image of oneself. Since nowadays, more than ever, everyone can and must invent their ideal image you can chase after it for the rest of your life” – grijnst Gropper.
Of popmuziek het geschikte forum is om over deze diepzinnige kwesties te debatteren, is voor sommigen misschien een betwistbaar punt. Niet voor Gropper, echter: “What are songwriters if not the untutored social scientists of the little man?” vraagt hij, zij het misschien met een wenkbrauw stilletjes opgetrokken. “These days inspiration is on the streets, so why not scoop it up?” – aldus Konstantin Gropper.
Shows:
30 april – Rotown, Rotterdam
01 mei – Paradiso, Amsterdam
Als we de berichten mogen geloven -en waarom zouden we dat niet doen- heeft Blaudzunmet ‘Lonely City Exit Wounds’ zijn beste album tot nu toe afgeleverd. Dat is bijzonder omdat er al een stuk of zes op zijn naam heeft staan.
Wat stijl betreft is er niet heel veel veranderd. Ook de nieuwe songs kun je ergens tussen Tears For Fears en Arcade Fire plaatsen. Maar. Het klinkt af allemaal. De songs zijn elegant en mooi geproduceerd. Er wordt lustig met mooie melodieën gestrooid en de bombast die vroeger nog wel eens op de loer lag wordt op gepaste afstand gehouden. Daarnaast lijkt Johannes ook beter dan ooit te zingen. Dit alles komt samen in Wide Open dat naast genoemde componenten ook nog eens een tegen de klippen opgewassen melodie heeft.
Het Australische Rolling Blackouts Coastal Fever is zeer verheugd om hun nieuwe album, Endless Rooms, uit 6 mei op Sub Pop aan te kondigen en dat is in hun eigen woorden… Crickey! Bovendien delen ze de eerste smaakmaker van het album, “The Way It Shatters ” De band – bestaande uit Fran Keaney, Joe White, Marcel Tussie en de broers Tom en Joe Russo – keert terug na 2020’s Sideways To New Italy met hun meest naturalistische en uitgebreide album tot nu toe, een bewijs van de samenwerkingsgeest en live-kracht van Rolling Blackouts C.F. Zoals ze zelf zeggen is Endless Rooms de band “die doet waar we goed in zijn: samen liedjes najagen in een kamer.”
Lead single “The Way It Shatters” begon eenvoudig als een thuis opgenomen MIDI-jam voordat hij uitgroeide tot de zinderende oorwurm die het nu is. Het bevat veel synth, een instrument dat zelden te horen was op eerdere releases van Rolling Blackouts C.F. Verder legt de band over deze single uit: “Het gaat erom hoe het belanden in jouw specifieke situatie in het leven het resultaat is van absolute willekeur. Of je nu in het welvarende Australië bent geboren of in een oorlogsgebied in Syrië bent geboren. That is the way it shatters.” Dus wanneer dit geluk wordt aangezien voor een gevoel van trots op zichzelf of hun land, raken ze in de war en afgeleid van wat belangrijk is. Het is wanneer degenen aan de andere kant van de geluksschaal volledig anders zijn en als niet waardig worden beschouwd. In de begeleidende video, geregisseerd door frequente medewerker Nick Mckk, speelt Joe White een man die wakker wordt op de kust en een verjaardagsfeestje binnen rolt, bijgewoond door de rest van de bandleden.
Terwijl de eerste ideeën voor Endless Rooms online werden verhandeld tijdens de lange periodes die de band los van elkaar hebben doorgebracht, gescheiden door de strikte lockdowns in Australië, werd het album echt geboren tijdens kleine vensters van vrijheid waarin de band samen optrok naar een lemen huis in de bush, ongeveer twee uur ten noorden van Melbourne gebouwd door de grote familie Russo in de jaren 70. Daar kregen de 12 nummers vorm, geoefend met, en op de hoogte van de akoestiek en sfeer van het creepy huis aan het meer dat ze besloten het album daar op te nemen (en het huis op de albumhoes te zetten). Voor de eerste keer produceerde de band de plaat zelf (samen met ingenieur, medewerker en oude vriend, Matt Duffy). Het resultaat is een verzameling liedjes die doordrongen zijn van de geest van de plaats; onderbroken door veldopnames van regen, vuur, vogels en wind. “Het is bijna een anticonceptalbum”, zegt de band. “De titel Endless Rooms weerspiegelt onze liefde voor het creëren van werelden in onze liedjes. We behandelen elk van hen als een kale kamer die moet worden opgebouwd met oneindige mogelijkheden.”
Een bijna eindeloze hoeveelheid lege zalen in N-Amerika, Australië, UK en Europa krijgen de endless-rooms-behandeling, met de support van Stella Donnely, kunnen we die wereld bezoeken op 22 juni bij Doornroosje, 23 juni bij Paradiso!
