Category: Nieuwe Muziek

Sports Team – Maybe When We’re 30

Sports Team toont zich een van de veelzijdigste bands van dit tijdsbestek. Elke nieuwe single heeft een andere smaak. Na een poppy song, een funky ding en een country-achtig iets komt de band nu aanzetten met een duet over ouder worden. En alle vier zijn ze dik de moeite waard.

Een titel als Maybe When We’re 30 roept de vraag op hoe oud zijn de leden van Sports Team dan? Op die vraag geeft google nog even geen antwoord. Maar als we er van uit gaan dat de dame en mannen rond de twintig waren toen ze in 2017 hun eerste single uitbrachten, komt die mijlpaal al aardig in zicht en is dit een goed moment om eens te reflecteren op huisje, boompje, beestje. Dat levert gouden zinnen op als, ‘Maybe When We’re 30 we can get a dog. And Once A Year we’ll go out and watch the War On Drugs’.

Het 3e album van Sports Team heet Boys These Days (23/5).

Marathon – Shadow raised A Star

De laatste single voor de release van het langverwachte debuutalbum van het Amsterdamse Marathon is een ballad.

Geen zoetgevooisd aanstekerlied voor jongverliefden, we hebben hier ten slotte te maken met een postpunk annex noiseband. Maar een beschouwende song met een traag tempo waarmee de band laat horen de kunst der suggestie tot in de perfectie te beheersen. Vanaf de eerste tonen wordt er een uitbarsting beloofd en die komt ook, maar cool en beheerst en daardoor indringender dan je had verwacht. Marathon is niet boos, Marathon is bedroefd. Nog een maandje en het Fading Image album is onder ons. Zie de socials voor tourdata.

Martje Serveert nieuwe muziek week 11 2025

Wekelijks maakt onze verslaggever Martje Schoemaker een podcast over de nieuwe singles die je die week nieuw hoort op de Pinguin Radio playlist.

Een nieuwe week betekent dus weer veel nieuwe muziek op Pinguin Radio, deze platen hoor je voorbij komen:

  1. Y – Hate / IJSBREKER
  2. Jopy – Twisting
  3. Black Country, New Road – Happy Birthday
  4. Marathon – Shadow raised A Star
  5. Sports Team – Maybe When We’re 30
  6. Deep Sea Diver – What Do I Know
  7. Grandmas House – From The Gods
  8. Viagra Boys – Uno II
  9. Odd Couple – Allein In Berlin
  10. Fit – Be Gone Now
  11. Isolated Youth – Miserere Mei / BREEKIJZER
  12. Lizzo – Love In Real Life / POPWARMER
  13. Rachel Chiouriri – Can we talk about Isaac? / MARTJES SPECIAL

Black Country, New Road – Happy Birthday

Sinds de vrouwen de macht over hebben overgenomen lijkt Black Country, New Road wel een andere band. Maar wel een die minstens net zo goed is als de oude.

En ook niet veel minder complex. Met zijn tempo en stemmingswisselingen komt nieuwe single Happy Birthday over als een mini-musical. Een refrein ontbreekt, wel wordt er gestaag toegewerkt naar een climax, die meer anti is dan extatisch, maar desalniettemin een climax is. Het mooist aan Happy Birthday is de zang, die is elegant, expressief, virtuoos en allesoverheersend. En waar zingen ze over? Die vraag is makkelijke gesteld dan beantwoord. Een nieuw verjaardagsliedje is Happy Birthday van Black Country, New Road in ieder geval niet.

King Hannah – Leftovers

Leftovers is letterlijk een overgebleven song van de sessies voor het vorig jaar verschenen Big Swimmer album van King Hannah.

Zoals vaker is het een raadsel waarom het duo heeft besloten de song op de welbekende plank te deponeren. Aan de kwaliteit ligt het niet. Wel is waar dat Leftovers met zijn lange gesproken begin en uitgebreide (semi)instrumentale slot wel heel erg de bekende King Hannah formule volgt. Voor de variatie van het album was het misschien beter het nummer even te skippen. Door het uitstel heeft Hannah ook nog wat aan de tekst kunnen sleutelen, waardoor Leftovers gewoon te goed werd om nog lang op die plank te laten liggen.

King Hannah staat op 14 juni op Best Kept Secret

Isolated Youth – Miserere Mei

Isolated Youth grijpt terug op een klassieker met Miserere Mei, een echte klassieker uit 1630! Maar daarover zo meer. Eerst iets over de band. Isolated Youth is een jonge Zweedse band die onder hoede is genomen door Farris Badwan, de frontman van The Horrors. Dat betekent niet dat Isolated Youth ook van de gothic is, maar wel dat we hier te maken hebben met een band die zijn muziek serieus neemt. Isolated Youth is meer postpunk en ook een paar tandjes heavier dan de band van hun mentor. Heavy maar niet per se hard.

Miserere Mei, het titelnummer van het debuutalbum van de nieuwkomers is geïnspireerd door Sinnerman van Nina Simone en door Miserere van de Estse componist Arvo Pärt. Die heeft zich op zijn beurt weer laten inspireren door de Italiaanse barokcomponist Gregorio Allegri. Miserere Mei -Deus hoort er eigenlijk achter- betekent ‘Wees Mij Genadig, o God’ en is een strofe uit boetepsalm 51 van koning David. Zo weer wat geleerd.

Perfume Genius , Aldous Harding – No Front Teeth

Het is alweer een tijd geleden dat we iets van Perfume Genius draaiden. Dat ligt niet aan hem maar aan ons.

Wij houden van wat meer aardse muziek dan deze begaafde Amerikaanse singer-songwriter tegenwoordig produceert. Voor de Nieuw Zeelandse Aldous Harding geldt eigenlijk hetzelfde verhaal. Zij zijn van de kunst wij meer van de rock ‘n’ roll. Toch zijn we nog altijd nieuwsgierig naar wat ze uitspoken, zeker als ze de krachten een keer bundelen. Het is niet zo dat onze klomp brak, maar enige verbazing maakte zich toch wel van ons meester toen we ineens harde gitaren hoorden in duo-single No Front Teeth. De zang is weliswaar weer wat zweverig en beverig, maar het frame is lekker stevig.

No Front Teeth is afkomstig van het nieuwe album van Perfume Genius alias Mike Hadreas. De plaat heet Glory en komt eind deze maand uit.

Y – Hate

Bij de debuutsingle van Y vroegen we ons af waar we eigenlijk naar luisterden. Why is een rommelig instrumentaaltje met sax en gitaarsolo’s in een stijl die doet denken aan tribale punkbands als Pig Bag en Rip Rig & Panic. Meer interessant dan echt goed.

Opvolger Hate is wel raak. Ook Hate is loskorrelig, maar wel een liedje met een kop en een staart. Na een paar keer draaien blijkt ook dat Y ook niet zomaar wat aanrommelt, maar dat er bewust is gekozen voor een lekker los sfeertje. De bandleden zijn ook geen amateurs, maar veteranen die hun sporen hebben verdiend in bands als Fat White Family. Sax en gitaar zijn ook hier soundbepalend, maar dit keer wordt er gewoon gezongen door een van de mannen in de band. Het vrouwelijke bandlid valt hem af en toe bij en in de rede.

Met het opplakken van een label wachten we nog even tot de EP uit is. Dat gaat begin april gebeuren. Maar nu al is duidelijk dat Y een bijzondere band is.

Niet toevallig is Y nu al geboekt voor het Left Of The Dial festival dat eind dit jaar weer plaats vindt in Rotterdam.

Horsegirl – Frontrunner

Het heeft even geduurd, maar het kwartje is alsnog ingedaald. Op hun debuutalbum presenteerde Horsegirl zich als medium hard rockende indieband in de stijl van The Breeders, Pixies etc.

Je kon horen dat het trio uit Chicago nog niet zo lang (samen) speelde en dat was een deel van hun charme. Phonetics On and On is totaal anders. Dat amateurisme blijkt geen bug maar een feature zoals ze in de IT wereld zeggen. Pas na een paar keer draaien valt op hoe doortimmerd alles in elkaar zit en dat het ogenschijnlijke simplisme virtuositeit blijkt te zijn. De invloeden zijn nog wel 90’s indie, maar oorspronkelijkheid viert hier hoogtij, of misschien is eigenheid een beter woord, Gevarieerd is het album ook. Het country getinte Frontrunner is rustiger dan de meeste andere songs op de plaat, maar wel representatief in die zin dat de song pas echt opbloeit na een paar draaibeurten. Het lelijke eendje bijkt een prachtige zwaan.

Mogwai – The Bad Fire

Mogwai – The Bad Fire (Rock Action Records)

Blijft een van de eigenzinnigste bands van de laatste vijftig jaar in de wereld van de pop en de rock. Mogwai zet de Schotse muziekwereld nog wat sterker op de kaart, met de elfde worp: The Bad Fire. Er wordt weer lekker weinig gezongen en áls dat gebeurt, zoals in het opvallend toegankelijke Fanzine Made Of Flesh, versta je er niets van. Mogwai ten voeten uit. Conventies zijn maar voor de massa.

Het tien nummers tellende album heeft weer de nodige prettig eigenwijze songtitels, zoals daar zijn: Pale Vegan Hip Pain, Hi Chaos en het zonder meer winnende If You Find This World Bad, You Should See Some Of The Others. In dat laatstgenoemde nummer kun je je ook weer ouderwets onderdompelen in overheerlijk meeslepende postrock.

Mogwai is door de jaren heen allengs wat meer de melodie gaan ontdekken en daarbij werd het geluid smaakvol uitgebreid met wat extra elektronica, zonder dat je ooit het gevoel kreeg dat de gitaar niet meer leidend was. Mogwai is iets dichter bij een breder publiek komen te staan, zonder overdreven veel concessies te doen aan hun identiteit.

Waardoor ook The Bad Fire toch weer Mogwai ten voeten uit is. Met veel analoge synthscapes en volop shoegazemomenten. Met Mogwai is het heerlijk ontsnappen aan die zo boze buitenwereld. Doen! Pieter Visscher