Album van de week Archieven - Page 24 of 58

Jessica Pratt – Quiet Signs (Kemado / Konkkurent)

De Amerikaanse singer-songwriter Jessica Pratt maakte tot dusver twee platen die je direct mee terug namen naar de Amerikaanse folk en psych-folk uit de late jaren 60. Het waren platen zonder opsmuk die het moesten doen met een akoestische gitaar en de bijzondere stem van Jessica Pratt.

Die akoestische gitaar is er nog steeds op de derde plaat van de singer-songwriter uit Los Angeles, Quiet Signs. Het geluid op de plaat is echter minder sober en wat dromeriger. Er staat flink wat galm op de stem van Jessica Pratt en de instrumentatie op de plaat is rijker ingekleurd met onder andere strijkers.

Toch neemt ook Quiet Signs je direct mee terug naar de hoogtijdagen van de Laurel Canyon folk en de psychedelische folk zoals die aan het eind van de jaren 60 aan de Amerikaanse westkust werd gemaakt. Het is even wennen aan de vollere productie en de bijzondere wijze waarop de vocalen zijn opgenomen, maar Quiet Signs overtuigt al snel net zo veel als zijn twee voorgangers. Tekst Mania | Erwin Zijleman

LIVEDATA
27 maart Paradiso Noord, Amsterdam
28 maart Kantine Walhalla, Rotterdam

Beirut – Gallipoli (4AD / Beggars)

When I Die. Album Gallipoli van Beirut zet stante pede de toon met een gevoelig, melancholisch nummer. Een gitaar. Blazers. Ja, de blazers. Ze waren onlosmakelijk aan zanger Zach Condon verbonden op de eerste albums die hij schiep met zijn band.

Gulag Orkestar en The Flying Cup Club. De meesterwerken daarop waren niet aan te slepen. Postcards From Italy. A Sunday Smile. Guyamas Sonora. En Nantes. Vooral Nantes. Het geluid veranderde erna op The Rip Tide (2011) en No No No (2015).

De jonge, onbezonnen wereldreiziger werd volwassen. Maar When I Die neemt de luisteraar mee terug in de tijd. Net als titeltrack Gallipoli. De Grieken wisten het al, toen ze de naam voor deze plaats verzonnen. Ze noemden het havenstadje kalé pólis. Mooie stad. De Italianen verbasterden de naam tot Gallipoli, maar de schoonheid van het stadje bleef behouden. Nauwe straten met inkijkjes. Gekleurde vissersboten. Barokke kathedralen.

Zach de reiziger was er en zingt erover. Als vanouds. De muzikale omlijsting van Gallipoli is betoverend. De zachte stem van Condon. De koperblazer. Een Italiaans Farfisa-orgel. Varieties Of Exile is vervolgens weemoedig. Het stemgeluid neemt toe. Steeds meer instrumenten bemoeien zich met de melancholie.

Beirut is zelden ingewikkeld, maar onverminderd vindingrijk. Landschappen of plaatsen adoreren middels muziek. De plaat Gallipoli ademt de wereld. In je gedachten reis je mee. On Mainau Island. I Giardini. Corfu. Light In The Atoll. Beirut is terug. Stiekem terug van nooit weggeweest. De nostalgische langspeler wordt afgesloten met het instrumentale Fin. En zo is het. Fin. Tekst Mania | Jelle Teitsma

LIVEDATA
2 april Vorst Nationaal, Brussel (BE)
4 april Oosterpoort, Groningen
8 april TivoliVredenburg, Utrecht (Sold Out)

Within Temptation – Resist (Universal Music)

Zonder andere bands te kort te doen, kan toch algemeen worden gesteld dat Within Temptation neerlands exportproduct bij uitstek is op rockgebied. Uit pure liefde voor heavy muziek is de band in 1996 in het normaal gesproken zo rustige Waddinxveen opgericht door zangeres Sharon den Adel en gitarist Robert Westerholt.

Naast gezamenlijk gezinsgeluk bracht Within Temptation hen ook zakelijk voorspoed, want anno 2018 is de band alom gelauwerd en gewaardeerd en staat er thuis een grote kast vol nationale en internationale prijzen en trofeeën. Vanwege die status heeft Within Temptation ook succesvolle uitstapjes gemaakt in het theater en met het Metropole Orkest. Het belangrijkste is natuurlijk de muziek en daarom is het fantastisch dat er vier jaar na Hydra nu een opvolger is: Resist -de zevende studioschijf-.

Resist vroeg een uiterste inspanning van de band, maar laat een volwassen, duidelijk doorontwikkeld en onmiskenbaar Within Temptation horen. De draken en de fantasiewereld hebben plaatsgemaakt voor realisme en een kritische kijk op de moderne wereld en de schijnvrijheid van het internet. Tegelijkertijd heeft de moderne elektronica een subtiele rol gekregen en flirt de band met triphop en pop invloeden.

Resist klinkt mede daardoor super modern, maar het DNA van Within Temptation bestaat onveranderd uit bombastische dynamiek, brede keyboards en refreinen, massieve drumslagen, een donkere gitaarlaag en de krachtige stem van Sharon den Adel. Resist is een logische en vooral weer prachtige nieuwe plaat van een band die daarmee de eigen honger en die van de fans stilt. Tekst Mania | Menno Valk

LIVEDATUM
21 juni Graspop Metal Meeting, Dessel (BE)

White Lies – Five ([PIAS])

Na het overweldigende en terechte succes van hun debuutalbum To Lose My Life uit 2009, zakte de muzikale loopbaan de White Lies met het jaar verder weg.

Met de drie studio-albums en een live-album die volgden zocht de band hardnekkig naar vernieuwing, van hun muziek, maar ook van het inmiddels vergane succes. Het goede nieuws is: met Five slaan de drie Britten keihard terug.

Het is de ware opvolger van de debuutplaat, een album dat van begin tot het einde boeit. Eindelijk is de gezochte ontwikkeling gevonden, eindelijk klinken de songs weer urgent. De nu-of-nooit gedachte sijpelt door alle nummers heen en als recensent kies ik volmondig voor nu.

Alles valt samen, te beginnen met het 7,35 minuten durende Time To Give en eindigend met het retespannende Fire And Wings. Het duurde negen jaar, maar met Five bewijst White Lies zichzelf en het publiek een grote dienst: ze zijn terug. Tekst Mania | Hans van der Maas

LIVEDATA
18 februari Paradiso, Amsterdam (Sold Out)
19 februari Doornroosje, Nijmegen (Sold Out)
20 februari Ancienne Belgique, Brussel (BE) (Sold Out)
21 maart Effenaar, Eindhoven (Sold Out)
18 april Hedon, Zwolle (Sold Out)
19 april Paaspop, Schijndel
20 april Oosterpoort, Groningen
21 april Paard, Den Haag (Sold Out)

Michael Franti & Spearhead – Stay Human Vol. II (Thirty Tigers/Boo Wax)

Stay Human was het eerste album van Michael Franti nadat hij de eerste incarnatie van Spearhead er aan gaf en deze naam ging gebruiken voor zijn begeleidingsband.

In de 18 jaar sindsdien maakte hij menig album waarin hij vele misstanden aan de kaak stelde, maar ook altijd de boodschap van hoop en liefde predikte. Dat is niet anders op dit nieuwe album, dat met het vrolijke R&B/Pop nummer Little Things opent. Met Nobody Cries Alone en This World Is So F*cked Up wordt het allemaal wel wat militanter, tegelijkertijd laat hij er op volgen dat hij nooit opgeeft en in het goede blijft geloven.

De uptempo beats zijn geworteld in de oude soul en zijn altijd voorzien van een eigentijds hiphop geluid, iets wat ook het stemgeluid van Franti tekent, hangend tussen rap en zang. Een album om vooral vrolijk van te worden en ook diep bij na te denken. Tekst Mania | Jurgen Vreugdenhil

TOY – Happy In The Hollow (Tough Love Records)

De uit Londen afkomstige band TOY debuteerde in de herfst van 2012 met een razendknappe plaat waarop de Britten op fascinerende wijze aan de haal gingen met invloeden uit onder andere de shoegaze, postpunk, psychedelica, Krautrock, spacerock en noiserock.

TOY is zeker niet de enige band die deze invloeden verwerkt in haar muziek, maar op een of andere manier zijn de songs van de band interessanter. De band uit Londen wist haar geluid te vervolmaken op de twee platen die volgden en zet nu een volgende stap met plaat nummer vier.

Happy In The Hollow borduurt voort op de vorige drie platen van de band, maar TOY voegt ook weer wat ingrediënten toe aan haar bijzondere geluid. De band neemt vaker gas terug, bedwelmt met zweverige elektronica, maar kan ook nog stevig rocken of hypnotiseren met psychedelische klanken.

Het maakt het geluid van de Britse band nog wat veelzijdiger en nog wat verslavender, want ook Happy In The Hollow is weer een plaat die zich steeds wat nadrukkelijker opdringt en je al snel net zo dierbaar is als zijn voorgangers. Tekst Mania | Erwin Zijleman

LIVEDATA
22 februari Botanique, Brussel (BE)
24 februari Paradiso, Amsterdam

Cherry Glazerr – Stuffed & Ready

Cherry Glazerr – Stuffed & Ready (Secretly Canadian/Konkurrent)

Het blijft een prachtig contrast, dat lieflijke stemgeluid van zangeres Clementine Creevy van Cherry Glazerr in combinatie met de stoere indierock die het trio op plaat zet. Stuffed & Ready is het derde album van de band.

Wie de twee voorgangers Haxel Princess (2014) en Apocalipstick (2017) kent, weet dat we te maken hebben met een bijzonder gezelschap. Twee vrouwen en een man; zo vaak kom je die combinatie nou ook weer niet tegen. Ze hebben wat recalcitrants, iets uitdagends, wat het allemaal wat spannender maakt. Daarnaast is Creevy af en toe zo vrij om topless op het podium te gaan staan, met een gitaar om haar nek. We zien dat graag. Kijk dat stuk taart in haar mond, net toen de foto voor de albumhoes van Stuffed & Ready werd geschoten. Gewoon is dan ook maar gewoon.

Waar een single van het vorige album over gaat, werd haar eens gevraagd. “It’s about wanting to smash Donald Trump’s orange fuckin’ head into a brick wall!”

Nou ja, dat werk dus. Een tante van 21 die wat durft en dat muzikaal ook weet te vertalen naar pakkende indierocksongs, waarin ook ruimte is voor synthesizer. Dat maakt een rocksong als Daddi net wat swingender “Smoking makes me taste like filth, to keep you away“, zingt ze in een nummer over haar vader, die haar niet los kan laten. “Who should i fuck daddi? Is it you?”, laat Creevy haar meest cynische kant horen.

Tien opwindende liedjes van rond de drie minuten staan er op Stuffed & Ready, dat het urgentste album is wat de Amerikanen tot nu toe hebben opgenomen, met enkele ronduit verslavend lekkere rocksongs, die je meteen wel mee wil blèren. Zoals That’s Not My Real Life, dat telkens weer schreeuwt om de repeatknop. Pieter Visscher

LIVEDATA 09/04 Witloof Bar (Le Botanique) Brussel 18/04 Bitterzoet, Amsterdam 18/04 Motel Mozaique, Rotterdam

Walter Trout – Survivor Blues (Provogue/Mascot Label Group)

De term ‘overlever’ uit de albumtitel is meer dan zomaar een kreet! Nog maar enkele jaren geleden was Walter Trout doodziek door leverfalen. Even leek het alsof hij zich bij Rory Gallagher zou voegen als te jong overleden blues gigant met leverproblemen. Doordat fans geld bij elkaar brachten kon hij een transplantatie financieren. Op dit nieuwe werk laat Trout zien dat alle ellende achter hem ligt.

Om dit coveralbum samen te stellen koos de zanger voor de wat obscuurdere liedjes, geen geijkte krakers maar de parels uit het werk van zijn eigen favorieten artiesten. Op zijn officiële website beschrijft hij qua geluid terug te willen grijpen op zijn tijd als bandlid van John Lee Hooker en Canned Heat. Een reflectie op zijn oude samenwerkingen die als een versmelting van verleden en heden een mooi album oplevert.

De doordrammende blues met een vleugje soul swingt vanaf het eerste moment, het levens is een feest en dat mag worden gevierd. Geen blues van ellende en berouw maar de getuigenis van een man die weet hoe verkeerd alles had kunnen aflopen. 2019 begint hiermee muzikaal op een hoog niveau. Een artiest die na dergelijke ellende nog steeds zoveel kracht en plezier in muziek kan leggen, dat is een gigant.

De waarschuwing ‘Be Careful how you vote’ is overbodig. Een flauwe opsomming hoe de keuze voor een politicus doordacht moet zijn, bedrog en teleurstelling licht bij de foute stem zo op de leur. Overduidelijk om welke persoon het hier gaat. Deze muzikale waarschuwing was twee jaar geleden beter op zijn plaats geweest. Om nu je afkeur te benoemen is even opportuun als voorspelbaar. Tekst BluesMagazine.nl | Paul Op den Kamp

LIVEDATUM
01 juni Rockin’ The Blues @ 013, Tilburg (Walter Trout, Jonny Lang en Kris Barras)

Rival Sons – Feral Roots (Atlantic Recording)

De ware kracht van Rival Sons toont zich het heftigst tijdens een live optreden als de band de finesse, zeggingskracht en ziel van de muziek bundelt en opstuwt tot maximale intensiteit en lengte.

Op de nieuwe plaat Feral Roots laat Rival Sons zich misschien wel van de allerbeste kant zien en is wederom heel veel moois te beluisteren dat live nog een extra dimensie kan krijgen; een dikke gitaarsolo, een mooie wegstervende melodie, het gospelkoor op afsluiter Shooting Stars of het subtiele geneurie aan het einde van het magistrale titelnummer.

De Amerikanen kruiden hun krachtige, authentieke psychedelische rock -met de goedkeuring van de oude ziel van Led Zeppelin-, smeuïg en subtiel met vleugjes blues, gospel en soul, en serveren het geheel in stijl af met de melancholieke zielenpijn van zanger Jay Buchanan. Het resultaat is een prachtige, ongetemde plaat! Tekst Mania | Menno Valk

LIVEDATA
27 februari Trix, Antwerpen (BE)
28 februari Melkweg, Amsterdam (Sold Out)

Mozes & The Firstborn – Dadcore (Burger Records)

Mozes & The Firstborn zijn te benijden om hun onweerstaanbare powerpop. Die heeft soms een rauw randje, is soms juist hartelijk verwelkomend, en behelst in de regel minstens één onweerstaanbare hook per liedje. Zoals de band kriskras langs de binnen- en buitenlandse podia heeft getourd sinds de droomstart in 2013, zo doet ze dat sindsdien ook stilistisch.

Garage, pop, grunge, de groep laat de genres soms zelfs binnen een enkel nummer rouleren. Het sublieme If I bevat een beste buldozerriff, maar ook een heerlijk melodieus refrein om U tegen te zeggen. Scotch Tape is een mooie, nogal dromerige midtempo song waarin Melle Dielesen andermaal demonstreert hoe verguld zijn strot is – type Liam Gallagher.

Dat er dan een aantal liedjes zijn waarin misschien net iets te gemakkelijk wordt gekozen voor nadrukkelijke meezingmomenten of juist weer een parlando, neem je voor lief. De teksten zijn begrijpelijk voor jou en mij. En stilzitten lukt toch niet. Blijft één van de meest sympathieke bands in het land. Tekst Mania | Max Majorana

LIVEDATA
07 maart Amsterdam, Bitterzoet
14 maart Utrecht, Ekko
16 maart Amsterdam, AFAS Live *

* supporting De Staat