Album van de week Archieven - Page 28 of 58

Thomas Dybdahl – All These Things (V2 Records Benelux)

De Noorse muzikant Thomas Dybdahl timmert al jaren aan de weg en krijgt ook in het buitenland steeds meer voet aan de grond. Met All These Things heeft hij al weer zijn achtste studioalbum afgeleverd, dat in slechts drie dagen tijd is opgenomen in de beroemde Sunset Sound Studios in Los Angeles.

Deze extreem korte opnameperiode was een bewuste keuze van Dybdahl, om op deze manier een zo natuurlijk mogelijk geluid te creëren. En met succes, want All These Things is een gebalanceerde plaat geworden vol met de dromerige en melancholische muziek die we ook van Dybdahls eerdere albums kennen.

Dat de singer-songwriter door producer Larry Klein (Joni Mitchell, Tracy Chapman) en een aantal gerenommeerde sessiemuzikanten werd ondersteund heeft daar zeker positief aan bijgedragen. Bijzondere aandacht verdient When I Go, een sfeervol duet van Dybdahl met de Americana/folk-zangeres Lera Lynn (bekend van de soundtrack van de HBO-serie True Detective). Weer een heerlijke plaat van de man uit Noorwegen, aanrader! Tekst Mania | Godfried Nevels

LIVEDATA
12 februari Paradiso, Amsterdam
18 februari Botanique, Brussel (BE)

Dead Can Dance – Dionysus (PIAS)

Dionysos is een karakter uit de Griekse mythologie die onder meer vereerd wordt als god van de wijn. De naam, mythe en (nog springlevende) sekte van deze Griekse god diende als inspiratie voor de titel en thematiek van dit nieuwe Dead Can Dance album.

In die zin is het een logisch vervolg op voorganger Anastasis dat ook geïnspireerd is door de epiek van de Griekse oudheid. De verwijzingen naar legenden en mythes, folklore, rituelen en symboliek, zowel in conceptuele als muzikale zin, hebben altijd een prominente rol gespeeld in de ruim 35 jaar omvattende carrière van dit invloedrijke duo. Toch is het elke keer weer een verrassing welke stilistische invalshoek Brendan Perry en Lisa Gerrard daarvoor gekozen hebben.

Anastasis uit 2012 was, na een lange periode van stilte, vooral een vertrouwde en evenwichtige doorstart op hoog niveau. Dit nieuwe werkstuk bestaat uit een Act I en Act II die respectievelijk in drie en vier vloeiend in elkaar overlopende songs zijn opgedeeld. Daarnaast heeft onder andere het oratorium als (eeuwenoude) muzikale vorm als voorbeeld gediend. Verrassend is ook dat zo nu en dan de verhalende, instrumentale passages op natuurlijke wijze domineren. Toch zijn het uiteindelijk weer de fraaie vocalen van Gerrard en Perry die de composities naar grote hoogtes weten te stuwen.

Muzikaal gezien is Dionysos enerzijds een voortzetting van Anastasis en in iets mindere mate van Spiritchaser (1996) met het verschil dat vaste structuren meer dan ooit hebben moeten wijken voor een expressieve stroom van mystieke sferen, bezwerende ritmes en spirituele klankkleuren. Tekst Mania | Dries Klontje

LIVEDATA
07+08 mei Koninklijk Cirucs, Brussel (BE) (Sold Out)
13+14 mei TivoliVredenburg, Utrecht (Sold Out)

John Grant – Love Is Magic (Bella Union / PIAS)

Wie hield er geen rekening mee? Allengs werd het idee dan ook steeds sterker en zie: John Grants vierde soloalbum is geheel elektronisch geworden. Nou vooruit, her en der een verdwaalde drum, gitaar of basgitaar. Maar meer ook niet. Dat dat jasje ‘m muzikaal als gegoten zit, wisten we al en dat het sfeervolle muziek kan opleveren bovendien. Love Is Magic is daarnaast muzikaal ook nog eens lekker dwars.

De toon wordt gezet met de knotsgekke opener Metamorphosis die alle kanten opgaat; van springerige elektronica naar een sfeervol, stemmig middenstuk, om in de finale weer net zo recalcitrant te klinken als in het begin van het nummer. Het is Grant ten voeten uit. De Amerikaan doet wat hij wil.

Grant heeft zijn liefde voor bands als Cabaret Voltaire, New Order, Depeche Mode en Kraftwerk nooit onder stoelen of banken gestoken en die invloeden komen op Love Is Magic meer dan ooit naar voren, terwijl er ook onvervalste disco te vinden is, met het opzwepende Preppy Boy.

Grant zou Grant niet zijn om zijn licht niet ook even te laten schijnen op de huidige situatie op onze planeet en geeft Donald Trump ervan langs met Smug Cunt. Toch is het al met al de luchtigheid die wint op Love Is Magic en daarmee is het een vrij vrolijk en zonder meer geëngageerd geheel geworden. Goeie hoesafbeelding ook, toch? Vogelkooi op het geschminkte hoofd en een maagdelijk wit onderbroekje aan. Voor wie dacht dat alleen Fad Gadget (Frank Tovey) rare fratsen had. Met Tovey is meteen nog een muzikale invloed genoemd. Pieter Visscher

LIVEDATA 20/11 TivoliVredenburg, Utrecht 21/11 Trix, Antwerpen (BE)

Muse – Simulation Theory (Warner Bros.)

Het is alweer bijna 20 jaar geleden dat Muse debuteerde met Showbiz, het bejubelde album met spraakmakende singles als Muscle Museum en Unintended. Inmiddels is Muse niet meer weg te denken uit het huidige pop landschap en is de band een hele grote en breeduit gelauwerde stadion en studio act.

Muse heeft niet bepaald stil gezeten. Niet alleen komen ze nu met alweer het 8e studio album, de muzikale grenzen zijn steeds opgezocht en verder verlegd. En daarop is Simulation Theory wederom geen uitzondering. Na het verschijnen van Drones (2015) werden al de fundamenten gelegd voor de opvolger ervan en de intentie uitgesproken dat deze écht anders moest zijn dan al het voorgaande.

De traditionele bandbezetting (bas, gitaar, drums en toetsen) heeft plaats gemaakt voor een veel elektronischer aanpak. En dat heeft een interessant klankpalet opgeleverd, Muse 2.0 waardig. Wennen is het wel als Simulation Theory opent met het zwaar elektronische jaren ’80 geluid, in combinatie met piano en strijkers. Maar het duurt niet lang of de karakteristieke zang van Matthew Bellamy neemt het voortouw en zet de Muse beentjes weer terug op vertrouwde grond.

Het is een mooie ouverture op wat de rest van het album te bieden heeft. Een spannende afwisseling van experimenteerdrang (Propaganda, Dig Down), mainstream Muse (Get Up And Fight, Thought Contagion) of combinaties daarvan (Break It To Me, Blockades). Met Simulation Theory heeft de band weer bijzonder materiaal in handen om de live concerten mee te vullen. Dat zal smullen worden, maar voorlopig mogen we even ongegeneerd snoepen van dit prachtige nieuwe album. Tekst Mania | Luc van Gaans

LIVEDATA
27 juni Goffertpark, Nijmegen
30 jnuni Rock Werchter, Werchter (BE)

Vandenberg’s MoonKings – Rugged And Unplugged (Mascot Records)

Wanneer je hard aan het werk bent is het soms wel fijn om even een pauze te nemen en als tussendoortje een breaker, yoghurt uit een knijpzakje, te consumeren. Hoe gek het ook klinkt, het nieuwe album van Vandenberg’s MoonKings voelt als hun breaker. Op ‘Rugged And Unplugged’ is Ad Vandenberg even helemaal klaar met het harde rockwerk en de grote orkestrale arrangementen. Samen met zanger Jan Hoving trekt hij zich terug in zijn thuisstudio en in Hoving’s boerderij. Op deze locaties nemen ze, naast de klassieker Burning Heart, akoestische versies op van een aantal nummers van de twee MoonKings albums.

De bedoeling van ‘Rugged And Unplugged’ is om alle nummers zodanig uit te kleden dat alleen een gitaar en zang overblijven. Zo gezegd, zo gedaan. Alleen op Out Of Reach zijn de basgitaar, drums en violen ook uitgenodigd terwijl op Walk Away een shaker en tamboerijn te horen zijn. En eigenlijk is hiermee het meeste over de uitvoeringen op deze plaat al wel gezegd. Naast het weghalen van de meeste arrangementen hebben Vandenberg en Hoving zichzelf niet uitgedaagd met het heruitvinden van deze ‘kale’ nummers. Er wordt steeds erg braaf en netjes vastgehouden aan het origineel. Dit hoeft natuurlijk helemaal niet zo erg te zijn, maar het besef dat de tracklist van ‘Rugged And Unplugged’ vrijwel geheel bestaat uit nummers die op de vorige albums al semi-akoestisch waren trekt de toegevoegde waarde van deze plaat in twijfel. Op One Step Behind na was elk nummer al gebaseerd op een akoestisch gitaartokkeltje. Deze composities hoor je ook nu in dezelfde vorm weer terug en dit versterkt toch een beetje het gevoel dat dit album weinig spannends te bieden heeft. Het was voor de luisteraar misschien interessanter geweest als een paar van deze nummers een creatieve draai hadden meegekregen. Of nog beter, ik was benieuwd geweest naar hoe de volledig elektrische hardrock nummers hadden geklonken als ‘gestripte’ versie. Maar met het oog op het akoestische gedeelte van hun liveshows, waar ook het idee voor dit album uit is ontstaan, kiezen Vandenberg en Hoving voor de veilige en wellicht makkelijke optie om de uitvoeringen zo simpel en klein mogelijk te houden.

Dit zorgt er echter niet voor dat Hoving zijn zangstijl aanpast. Vanaf het eerste nummer What Doesn’t Kill You schreeuwt hij al de longen uit zijn lijf alsof de volledige band nog meespeelt. Deze rock-n-roll manier van zingen past natuurlijk goed bij Vandenberg’s repertoire, maar juist bij deze uitgeklede versies is het contrast tussen het rustige gitaarspel en de recht-door-zee zang soms groot. Blijkbaar is ‘maximaal rock-n-roll’ de enige stand waarin Hoving opereert. Dat gaat ten koste van de gevoeligheid, maar de overtuiging staat als een huis. Overtuigend is ook het gitaarspel van Vandenberg. Hij bewijst dat nummers als Sailing Ships en Burning Heart zelfs met één gitaar nog steeds indrukwekkend klinken. Met een mooi helder geluid zijn alle gitaarpartijen zeer aangenaam om naar te luisteren waardoor de gitaarsolo’s, die veelal zijn weggelaten, niet worden gemist. Vandenberg sluit het album zelf af met een nieuw instrumentaal nummer, Sundown. Op een vroege zomeravond zat hij een beetje te pingelen op zijn gitaar toen deze mooie melodie tevoorschijn kwam. Met een lengte van anderhalve minuut en voorafgegaan door zeven andere akoestische nummers ben ik wel geneigd mezelf af te vragen wat dit korte gitaarstukje dan nog toe te voegen heeft. Maar eigenlijk past dit nummer hier uitstekend. Na een zware werkdag, terwijl de zon onder gaat, is Sundown het ideale tussendoortje om mee tot rust te komen.

Dat is waar ‘Rugged And Unplugged’ steeds weer op terugvalt. Het is rugged en unplugged… maar meer ook niet. Het voelt misschien een beetje als een verzameling bonustracks waarvan een op zichzelf staande cd is gemaakt. Een rustmoment voor de fans en de band tussen de echte studioalbums door… een tussendoortje dus. En zoals een breaker energie geeft aan harde werkers om verder te kunnen gaan, geeft dit tussendoortje hopelijk energie aan Vandenberg’s MoonKings om door te blijven gaan met rocken. Tekst Blues Magazine.nl | Jurgen Bakker

LIVEDATA
16 november De Pul, Uden
23 november Metropool, Hengelo
24 november Iduna, Drachten
07 december P3, Purmerend
08 december Gebouw-T, Bergen Op Zoom
13 december Luxor Live, Arnhem
14 december Biebob, Vosselaar (BE)
21 december Fluor, Amersfoort
05 januari Grenswerk, Venlo

Thom Yorke – Suspiria (XL Recordings / Beggars)

Grootmeester Thom Yorke is niet vies van een project. Radiohead, uiteraard. Het brein achter Atoms For Peace. Maar vergeet ook zijn solowerk niet. The Eraser uit 2006 en Tomorrow’s Modern Boxes uit 2014. Totaal anders, maar beide voltreffers.

Op Suspiria is Yorke de samenwerking aangegaan met filmproducent Luca Guadagnino, die een remake heeft gemaakt van de uit 1977 afkomstige Italiaanse horrorklassieker Suspiria. Een horrorscène flitst door je gedachten, zodra A Storm That Took Everything opent. Het drama continueert op The Hooks, waar vanaf het middenstuk overduidelijk het bloed vloeit. Dit is echter snel vergeten zodra de pianoklanken van het magische Suspirium worden ingezet.

De schoonheid van de eenvoud wordt door Thom Yorke op onmiskenbare wijze geëtaleerd. Wat. Een. Track. Geïnspireerd door krautrock en het Berlijn van de jaren zeventig dompelt Yorke zich op de rest van het 25 nummers tellende album onder in een voor hem onbekend gebied. Maar deze man kan alles. Bloedstollend. Tekst Mania | Jelle Teitsma

Razorlight – Olympus Sleeping (Atlantic Culture Records)

Het Brits/Zweedse Razorlight werd in 2002 in Engeland opgericht. Naast frontman Johnny Borrell zijn er twee Zweedse bandleden en ook maakte drummer Andy Burrows jaren deel uit van de band.

Er werden drie albums gemaakt en de band speelde veel en vaak in voorprogramma’s, maar werd ook als hoofdact veel gevraagd. Er werden vaak extra lange concerten gegeven, om aan de vraag te voldoen. Tien jaar na het laatste album zijn ze terug, met een uitstekend nieuw en vierde album, dat weer blaakt van de energie.

Het handelsmerk is er weer, springerige en stuiterende Britpop, die door de vier leden enthousiast gebracht wordt. Alleen: waarom zijn ze zo lang weggeweest? Misschien was het omdat Andy Burrows uiteindelijk besloot solo door te gaan. Er is wel een nieuwe drummer en de band klinkt als vanouds. Er werd nog wel getoerd, maar geen album. Het lange wachten wordt beloond. Uitstekend nieuw album. Tekst Mania | Erik Mundt

LIVEDATA
03/02 Melkweg, Amsterdam
04/02 Ancienne Belgique, Brussel (BE)

Greta Van Fleet – Anthem of the Peaceful Army (Republic / Universal)

Bij de eerste gezongen frases van opener Age Of Man ontstaat er verwarring. Zingt hier een dame? Heeft zij zo’n geweldige stem met een lekker rauw randje? De hoge noten klinken heerlijk. En dan valt de band in. Een elektrische gitaar pingelt een classic rock-ballade, de drumpartijen klinken groots en breed uitgemeten. Minuut na minuut bouwt de ballade op. Is het toch een man die zingt? Geddy Lee van Rush was ook niet altijd meteen als man te herkennen. Toch? De ‘hey’-partij tot slot van het ruim 6 minuten durende nummer komt uit de tenen van de zanger.

Bij het tweede nummer Cold Wind lijkt de band de mosterd één op één bij de vier Abrahammen vandaan gehaald te hebben die samen ooit de wereldband Led Zeppelin vormden. Inderdaad; toch een mannelijke zanger. When The Curtain Falls (check die heerlijke solo vanaf 2.40 minuten!), Watching Over en ook het lekker staccato aangezette Lover Leaver (Taker Believer); allen hadden ze op een Zep-album kunnen staan.

Dit piepjonge viertal (drie broers, één gezamenlijke jeugdvriend) neemt bij het soulvolle You’re The One en bij The New Day wat gas terug. Maar bij de blues van Mountain Of The Sun schakelt de band weer in een hogere versnelling. De dikke hardrock van Brave New World wordt opgevolgd door het met akoestische gitaren en een fijne zwoele slidegitaar opgefleurde, intieme slotstuk Anthem Of The Peaceful Army.

Dit is de nieuwe lichting jaren zeventig-rock: dit is het te gekke eerste volwaardige album van Greta Van Fleet. De Amerikaanse tweelingbroers Josh (zang) en Jake Kiszka (gitaar), hun jongere broer Sam (bas, toetsen) en drummer Danny Wagner hebben na een paar succesvolle EP’s menig festivalterrein en concertzaal in de wereld al op de kop gezet. Maar nu dit topdebuut is uitgekomen, ligt de wereld van de livemuziek pas echt aan hun voeten. Tekst Mania | Dennis Dekker

Liefhebbers luisteren uiteraard naar Pinguin On The Rocks!

Check hier het verslag uit Poppodium 013.

LIVEDATA
27/02 AFAS Live, Amsterdam
28/02 Lotto Arena, Antwerpen (BE)

Tamino – Amir (Communion / Caroline Benelux)

Bij het beluisteren van het debuutalbum val je meteen in de warme tonen van de Egyptische roots van Tamino die hij, samen met zijn Belgische roots, laat horen. Een rijk album die als zoete, diepdonkere tonen van oriëntaals oud je zintuigen overneemt.

Twaalfs nummer, zorgvuldig in volgorde op dit album gekozen door de 21-jarige zelf, nemen je mee op reis waarmee het ene nummer het andere lijkt op te volgen. Een duidelijk begin van een track, een fluwelen fade out als eind.

Tamino, die zo’n 4 jaar geleden naar Amsterdam verhuisde voor zijn studie aan het conservatorium, omschrijft het album zelf als een vastgelegd document van de afgelopen drie – vier jaar, of liever gezegd van heel zijn leven dat op AMIR samengekomen is.

Op een nummer als So It Goes is het Arabisch orkest gesampled die Tamino vroeg nadat hij zelf door hen benaderd was om zijn opa’s muziek ten gehore te brengen. Tamino’s gebrek aan de Arabische taal leidde tot een andere vorm van samenwerking. Een debuutalbum dat met robuuste dynamieken de identiteit van Tamino sterk neerzet. Tamino Amir wil je leren kennen. Tekst Mania | Linda Rettenwander

LIVEDATA
29 november Ancienne Belgique, Brussel (BE) (Sold Out)
30 november Ancienne Belgique, Brussel (BE) (Sold Out)
01 december Ancienne Belgique, Brussel (BE) (Sold Out)
14 december Paradiso, Amsterdam
28 februari Motel Mozaique Concerts / Annabel, Rotterdam
01 maart De Oosterpoort, Groningen
02 maart TivoliVredenburg, Utrecht

Dan Mangan – More Or Less

Dan Mangan – More Or Less (City Slang/Konkurrent)

Prachtige cover heeft de nieuwe Dan Mangan. Een grote groep meeuwen is op zoek naar voedsel in het zeewater en een viertal zwanen interesseert dat niet zoveel; zij doen hetzelfde. Het is een afbeelding die goed past bij de muziek die Mangan op zijn vijfde langspeler heeft gezet.

Geen idee waarom eigenlijk.

De 35-jarige Canadese singer-songwriter nam een paar jaar vrijaf, nadat hij onafgebroken zes jaar op tournee was. Even de boel de boel, dacht Mangan, terwijl hij wel twee kinderen op de wereld zette. Een nieuw leven ineens en nieuwe verplichtingen, angsten en vrolijkheden. Hij vertelt erover op More Or Less. Het levert enkele stroperige liedjes op, zoals Peaks & Valleys en Just Fear, terwijl dat jasje hem goed past. Mangan mijmert over zijn nieuwe leven. Zo legt hij het zelf uit: “It’s about feeling disconnected from a popular identity and becoming acclimated to a new one. It’s about raising kids in a turbulent world. It’s about unanswerable questions and kindness and friendship and fear.”

De plaat werd uitgesmeerd over enkele jaren en het opnameproces leed daar ook onder, in zekere zin. Dan is het knap dat het geen ratjetoe is geworden. Het is Mangan zoals we ‘m kennen, met liedjes die verhalend zijn en fris geproduceerd. Hij maakte gebruik van de toevalligheid dat Paul McCartney in dezelfde studio zat, toen het fragiele Lay Low werd opgenomen. Een wat dromerige song, met minimale elektronica ondersteund. McCartney hoorde dat het goed was.

Misschien dat Macca inmiddels ook het beste nummer van de plaat tot zich heeft genomen. Het is de vreemde eend in de bijt, want uptempo. Troubled Mind is een gejaagd lied. “Haunted by the melody“, zingt Mangan, terwijl je denkt: hadden er nog maar twee nummers in dit tempo op More Or Less gestaan. Het zouden twee extra kersen op de taart zijn geweest. Pieter Visscher

LIVEDATA 12/11 Rotonde/Botanique, Brussel 15/11 Paradiso Noord (Tuinzaal), Amsterdam