Category: Album van de week

We Were Promised Jetpacks – The More I Sleep, the Less I Dream (Big Scary Monsters/Bertus)

We Were Promised JetpacksWe Were Promised Jetpacks is zo’n band die door keihard werken langzaam maar zeker een trouwe schare fans opbouwt. Na jaren eindeloos touren en drie albums hebben ze even een adempauze genomen en zich teruggetrokken, thuis, in Schotland. Daar zijn ze langzaam gaan schrijven en het nieuwe materiaal net zo lang gepolijst tot het mooi glimt. Heeft de pauze de Schotten goed gedaan? Ja, en nee.

The More I Sleep The Less I Dream is een prachtig alternatief rockalbum geworden vol meeslepende grootse liedjes, prachtig overtuigend gezongen door goudkeeltje Adam Thompson. Helemaal zoals je van de Jetpacks zou verwachten. Nummers met veel dynamiek, onderhuidse spanning. De band heeft een eigen geluid, een eigen manier van componeren en arrangeren; een eigen smoel om u tegen te zeggen. De nieuwe plaat telt een aantal juweeltjes die tot het beste van hun oeuvre kunnen worden gerekend. Swingend Someone Else’s Problem bijvoorbeeld, of het walsje Hangin In en emotioneel geladen When I Know More.

Toch is er iets mis met dit nieuwe album van de Jetpacks, en het is lastig de vinger te leggen op waar dat precies aan ligt.

Albums van de Jetpacks zijn steevast groeiers. Het is wat stugge indierock die zich niet makkelijk geeft maar langzaam doordringt in de vezels van je brein en dan niet meer loslaat. Van die muziek waar je in kunt opgaan en waarvan de intensiteit kan leiden tot een heerlijk euforisch gevoel. Maar het duurt bij The More I Sleep The Less I Dream wel verdacht lang voor de groei erin komt. Zo lang dat er twijfel insluipt of dat meeslepende moment nog wel komt. Misschien is het de productie die de dynamiek in de nummers uitvlakt, misschien is het de bombast waarin de band zich op dit album wat kan verliezen (In Light klinkt als een goede tune voor de volgende James Bond-soundtrack). Maar we houden nog even vol; de Jetpacks verdienen het! Tekst Muzine.nl | Wim Du Mortier

LIVEDATUM 01/12 Bitterzoet, Amsterdam

Joe Bonamassa – Redemption (Provogue – Mascot Label Group)

Joe BonamassaEen gitaarvirtuoos als de Amerikaanse Joe Bonamassa heeft natuurlijk geen introductie meer nodig. Hij produceert platen aan de lopende band, heeft tot nu toe twintig nummer één Billboard Blues albums en is fervent verzamelaar van vintage gitaren en versterkers. Hij leerde gitaar spelen van wijlen Danny Gatton en toerde op zijn twaalfde al met niemand minder dan de in 2015 overleden B.B. King. Hij staat op alle belangrijke podia en verkoopt overal ter wereld zalen uit. Redemption is Bonamassa’s dertiende studioalbum en de derde in rij met volledig eigen geschreven werk.

Met Redemption laat Bonamassa meer van zichzelf zien dan ooit. Naar eigen zeggen gaat hij op dit moment door een lastige periode in zijn leven, een periode waarvan hij niet verwachtte daar ooit doorheen te gaan. Dat hoor je overduidelijk terug. In het indrukwekkende bluesnummer Self-Inflicted Wounds bijvoorbeeld schuilt pure pijn. Dat hoor je en dat voel je in iedere vezel in je lichaam. Het gaat door merg en been al vanaf de eerste noot die Bonamassa aanslaat op zijn gitaar. Het komt meteen binnen. De zanglijnen en de tekst versterken dit effect nog eens. Als dan ook nog de jankende solo van Bonamassa halverwege het nummer te horen is, verduidelijkt dat de snerpende pijn die hij voelt. Het prachtige akoestische Stronger Now In Broken Placesweerspiegelt de hartzeer die hij gehad heeft en hoe hij langzaamaan weer uit die diepe put van verdriet is gekropen.

Toch is Redemption alles behalve een softe plaat. Opener Evil Mama is een energieke groovende bluesrock song met een vleugje soul. King Bee Shakedown is een boogiewoogie met een rockabilly twist en Molly O’ klinkt bijna als powermetal nummer; krachtig en standvastig. Deep In The Blues, de titel verraad het al, heeft weer een ouderwets Bonamassa bluesrock geluid, evenals  Just ‘cos You Can Don’t Mean You Should en I’ve Got Some Mind Over What Matters. Pick Up The Pieces daarentegen heeft echt een jaren vijftig jazz feel en voor The Ghost of Macon Jones nodigde Joe de uit Nashville afkomstige countryzanger Jamey Johnson uit om samen met hem de vocalen voor z’n rekening te nemen. Het is dan ook niet gek dat dit nummer een behoorlijke country en roots invloed heeft. De gelijknamige titeltrack is een schreeuw om hulp. Letterlijk vraagt Bonamassa om gered en verlost te worden van zijn demonen. Het begint als een swampy country/roots song en gaat over in een dampende Mississippi blues met scheurende gitaar. Afsluiter Love Is A Gamble is een klassieke ABC blues, alleen dan wel zeer goed uitgevoerd.

Redemption bevat een zeer divers en uitdagend pallet aan kleuren en klanken en is bij tijd en wijlen hartverscheurend en tegelijkertijd opliftend door de hoop en kracht die het uitdraagt. Het is een ijzersterke, pure en echte plaat. Het is Bonamassa op zijn kwetsbaarst. Het gaat over pijn, verdriet, berouw, acceptatie, hoop, opkrabbelen en uiteraard, zoals de titel al zegt, verlossing. Waar Joe ook doorheen is gegaan en zelfs nog doorheen gaat, het levert hem wel zijn meest oprechte en beste plaat ooit op. Tekst BluesMagazine.nl | Ella-Milou Quist

Liefhebbers luisteren uiteraard naar Pinguin Blues!

LIVEDATA 01+02+03/05 Carré, Amsterdam

Slash ft. Myles Kennedy – Living the Dream (Snakepit / Roadrunner)

SlashLiving The Dream is het vierde soloalbum van Slash ft. Myles Kennedy and The Conspirators. De plaat is opgenomen tussen de tourverplichtingen van Guns n’ Roses door.

Dit is echter geenszins te horen aan de plaat. Sterker nog, het lijkt er op alsof de Gn’R-tour hem nieuwe energie gegeven heeft aangezien opener Call Of The Wild is misschien wel de sterkste albumopener tot nu toe is. Dit laatste is natuurlijk mede toe te schrijven aan Myles Kennedy en de rest van de band die een uitstekende rol vervullen op deze plaat.

In die zin kan je natuurlijk al lang niet meer spreken van een soloplaat. Twaalf prima tracks komen voorbij met een speciaal rustmoment in de fraaie ballad The One You Love. De opener tot het afsluitende Boulevard Of Broken Hearts vormt het bewijs dat dat Slash Gn’R niet nodig heeft om uitstekende muziek te maken. Living The Dream is misschien wel zijn sterkste post-Gn’R-plaat tot nu toe. Tekst Mania | Hermen Dijkstra

LIVEDATUM 24/02 AFAS Live, Amsterdam

Aphex Twin – Collapse EP (Warp / V2 Records)

Aphex TwinNa veel geheimzinnigdoenerij en een berg materiaal via Soundcloud komt het genie – Aphex Twin alias Richard David James – eindelijk weer met een reguliere plaat, de eerste sinds drie jaar geleden langspeler Syro en ep Computer Controlled Acoustic Instruments pt2.

We kregen al een voorproefje met het hallucinante T69 Collapse, genoemd naar een Amerikaanse tank (?), waarin de beats in een onnavolgbaar patroon alle kanten uitschieten. Dat geeft een aardig idee van het gestuiter wat volgt, in het onnavolgbare samengaan met tragere ambientklanten waar de heer James patent op heeft, zodat je soms het idee hebt dat je naar drie of vier totaal verschillend tracks tegelijk aan het luisteren bent.

Welbeschouwd is het een in minder dan een half uur samengebalde samenvatting van het voorafgaande, van de eerste ambient works tot de pieken op platen als Come To Daddy en een idiosyncratisch uitstapje als Druqs, waarbij het geheel veel meer is dan de som der delen. Onnavolgbaar. Tekst Mania | Enno de Witt

Billy F Gibbons – Big Bad Blues (Concord Records)

Billy F GibbonsBilly Gibbons is a guy needing no introduction to most. As frontman and guitarist with legendary rockers, ZZ Top, he has successfully hammered out a place in the musical hearts of many blues-rock fans globally. Always covered and partly hidden behind his trademark facial hair, and Afro headgear, Gibbons has a fiery, explosive approach to guitar, always blasting and bursting with zinging fretwork and a remarkably keen sense of power and purpose. In many ways, when Billy Gibbons plays and sings, I listen, though often curious about just quite what might be on the brink of discovery or delivery.

Here, with Big Bad Blues, Gibbons reaches deep into his own personal background, a dredging that finds him turning his hand to some old classic blues standards like Muddy Water’s Rollin’ and Tumbling and Standing Around Crying, as part of an eleven-track offering that unsurprisingly ripples with Gibbons’ riffs, licks and distinctive roil. Since ZZ Top first came on the scene back in 1969, Gibbons has been their near-totemic frontman, a center-stager who clearly and evidently enjoys his position and works his nuts off pushing out pulsing blues-rock that invariably echoes his own personal love of classic rockn’roll and blues. With Big Bad Blues, Gibbons has delivered his second solo effort in recent years and shown his maturity and understanding of what makes for a damn good sound.

This is an album that may surprise some of Gibbons’ followers, with, at times, a sensitivity seldom heard on the ZZ Top hi-energy scale. But with this guy’s pedigree, we can hardly be surprised when he turns out a truly inspired and inspiring release that is bound to be a huge international success. Tekst Bluesmagazine.nl | Iain Patience

Liefhebbers luisteren uiteraard ook naar Pinguin Blues!

Low – Double Negative (Sub Pop / Konkurrent)

lowBlijft een intrigerende formatie dat Low. Mimi Parker (drums) en Alan Sparhawk (gitaar), die de vocalen steevast voor hun rekening nemen in het met bassist Steve Garrington aangevulde trio werden zangtechnisch niet eerder zo weggemoffeld in de songs, om er zo nu en dan ook kraakhelder uit te springen. Double Negative is Lows spannendste album.

Veel vaker stoeiden de Amerikanen met elektronica. Eigenlijk altijd zijn deze geluiden de krenten in de pap, terwijl die ochtendhap nu vrijwel geheel onorganisch wordt opgediend.
Het leidt tot fascinerende geluidsvelden, waarin het fijn verdwalen is. Al duurt dat wel even. In eerste instantie lijkt er soms geen doorkomen aan. Alsof er een op hol geslagen grasmaaier over een rij synthesizers manoeuvreert.
Het is hard, stevig en bij vlagen zelfs overdonderend. In your face. Trommelvliezen worden danig op de proef gesteld.

Sinister en grimmig zijn de geregeld industriële geluidscollages. Een obligaat grapje over de titel Double Negative laten we achterwege, omdat het soms domweg hemels en prachtig is, wanneer je de tijd neemt voor deze plaat.

Veroorzaker van de stijlbreuk die Low in een aantal songs pleegt, is producer BJ Burton, die het stemgeluid van Parker en Sparhawk onherkenbaar maakt wanneer hij daar zin in heeft. Gelukkig is dat niet continu het geval en dat zorgt dan weer voor een fraaie balans in de slowcore van het trio. Benieuwd hoe een en ander live uit de verf komt? 12 oktober speelt de band in Paradiso, Amsterdam, een dag eerder in de Orangerie in Brussel. Gehoorbescherming lijkt geen overbodige luxe. Pieter Visscher

LIVEDATA 11/10 Orangerie, Brussel 12/10 Paradiso, Amsterdam

Jungle – For Ever (XL Recordings / Beggars)

JungleModern, soulvol, funky, pop, dansbaar en fris. Zomaar een paar steekwoorden die moeiteloos passen bij het gezelschap Jungle. In 2014 debuteren de zeven Londenaren met een titelloos album wat vrijwel overal ter wereld op positieve kritieken kan rekenen.

En dat terwijl Tom ‘T’ McFarland en Josh ’J’ Lloyd-Watson de band pas in 2013 hadden opgericht, met als stiekeme wens om lekker anoniem te blijven. Die missie slaagt niet, want in de muziekindustrie kan het snel gaan. De band begint als hype, maar groeit al snel uit tot een serieuze speler. Ook live. Nummers als Time, The Heat en – met name – Busy Earnin’ krijgen volle concertzalen en festivalweides moeiteloos in dansstand.

Op de nieuwe plaat For Ever zet Smile direct de toon. Het ritme, de meerstemmigheid, de opbouw. Jungle ten voeten uit. Even later horen we onder meer de eerder uitgebrachte singles Happy Man en House In LA. Waar Happy Man zo afkomstig van hun debuutalbum zou kunnen zijn, daar is House In LA verrassend traag en minimalistisch. Alsof Bon Over er even aan mocht sleutelen.

De plaat telt in totaal dertien tracks en staat als een huis. Een beetje Bee Gees, een beetje Earth Wind & Fire. Caribou. Daft Punk. Maar Jungle is vooral Jungle. De band heeft in rap tempo een eigen geluid weten te creëren en dat is gezien de mix van vrij populaire stromingen knap. Als kritiekpunt(je) kun je aangeven dat het té gepolijst is. Al rekenen ze daar live waarschijnlijk hard mee af. Tekst Mania | Jelle Teitsma

LIEFHEBBERS LUISTEREN NATUURLIJK OOK NAAR PINGUIN POP!

LIVEDATA
20/11 Doornroosje, Nijmegen
21/11 TivoliVredenburg, Utrecht
22/11 Trix, Antwerpen (BE)

Bob Moses – Battle Lines (Domino / V2 Records)

Bob MosesBob Moses is de enigszins verwarrende bandnaam van elektro-duo Tom Howie en Jimmy Vallance. In 2015 debuteerde het tweetal met All In All, in datzelfde jaar nog opgevolgd door Days Gone By. Battle Lines is zodoende de derde langspeler van de Canadezen, waarop melodieuze house wederom de boventoon voert.

Beide heren schreven en produceerden het album in Los Angeles, waar uiteindelijk Lars Stalfors, onder meer bekend van samenwerkingen met bands als HEALTH, Local Natives en Cold War Kids, als co-producer werd ingevlogen.

Stalfors is een grootmeester in timing en dat is duidelijk hoorbaar. De plaat kleurt keurig binnen de lijnen, zonder overigens over-geproduceerd te klinken. Neigen naar perfectie is een betere omschrijving voor de elf nummers tellende plaat. Elektropop en house worden omrand met klassieke songwriting.

Een werkende formule, zoals op hoogtepuntjes als opener Heaven Only Knows, titeltrack Battle Lines en Nothing But You doet blijken. De voetjes kunnen van de vloer op dit fraaie, bezwerende album. Tekst Mania | Jelle Teitsma

LIVEDATA 12/02 Paradiso, Amsterdam 16/02 Botanique/Orangerie, Brussel (BE)

Pale Waves – My Mind Makes Noises (Dirty Hit / Caroline)

Pale WavesHet debuutplaatje van een synthpopband die nieuwe grenzen op zoekt. Thans, dat zeggen ze zelf. Pale Waves is ontstaan uit de vriendschap tussen de twee dames Heather Baron-Gracie en Ciara Doran.

Pale Waves maakt lichtvoetige synthpop die dankzij de vele laagjes veel interessanter is, dan het in eerste instantie doet vermoeden. Zo is de band niet bang om zichzelf kwetsbaar op te stellen en hun persoonlijke ervaringen en trauma’s te delen in hun grootste uitlaatklep; de muziek.

Het debuut is mede tot stand gekomen met hulp van Dirty Hit, het team achter The 1975 en Wolf Alice. Matty Healy (van The 1975) heeft dan ook wat co-productie gedaan en de video voor de hitsingle Television Romance geregisseerd. De muziek deed me overigens aardig denken aan de laatste twee platen van Tegan & Sara; wat ik alleen maar als pluspunt kan benadrukken. Dit debuut van Pale Waves smaakt naar meer! Tekst Mania | Remco Moonen

LIVEDATA 11/10 Sugarfactory, Amsterdam 13/10 Botanique / Rotonde, Brussel (BE)

Yorick van Norden – The Jester (Excelsior Recordings)

Yorick van NordenWie de opener, The Forest of The Mind, van Yorick van Norden zijn tweede soloalbum The Jester hoort, wordt meteen meegenomen in een reis de tijd. Het is de start van een reis in twee delen.

De eerste kant is opgenomen met de liveband en bevat catchy songs als Another Day In London Town en More Than Words. De tweede kant van het album is aanzienlijk ingetogener, maar daardoor is er ook ruimte voor prachtige orchestraties.

Dat komt al direct in het prachtige Suite I: Unbelievable/The Girl in the Window naar voren, waarin de prachtig gearrangeerde violen en fluiten diepe indruk maken. Ook de tweede suite koppelt een aantal korte songs aan elkaar waarbij vergelijkingen met Abbey Road of het werk van Paul McCartney makkelijk gemaakt zijn. Wat dat betreft is The Jester vergelijkbaar met de prachtige platen van Emitt Rhodes: de invloeden van Yorick zijn overduidelijk geworteld in de jaren ’60, maar hij weet er toch een geheel eigen draai aan te geven. Tekst Mania | Ron Bulters

LIVEDATA
23/09 Super Schoon Festival, Heiloo (Solo)
30/09 PlatoPlanet @ De Oosterpoort, Groningen
05/10 De Amer, Amen
06/10 TivoliVredenburg @ locatie: Molen de Ster, Utrecht
07/10 Instore @ Concerto, Amsterdam
12/10 Mezz, Breda
27/10 Podium Victorie, Alkmaar
28/10 Underground, Lelystad

Tracklisting The Jester

  1. The forest of the mind
  2. Train in the station
  3. Days
  4. Another day in London Town
  5. More than words
  6. Miss Serene
  7. Suite No 1: I Unbelievable, II The girl in the window
  8. A song for you
  9. Love’s taking over
  10. Winter
  11. Light up love
  12. Suite No 2: I So sad, II Drifting, III Gettin’ in over my head, IV So sad (reprise)