Album van de week Archieven - Page 34 of 58

Ane Brun – Live at Berwaldhallen (Balloon Ranger Recordings / V2)

In 2011 werkte Ane Brun mee aan het album New Blood, waarop Peter Gabriel liedjes uit zijn eigen discografie opnieuw opnam met behulp van een orkest. De Noorse zangeres vond dat zo’n bijzondere ervaring dat ze zelf ooit iets soortgelijks wilde doen.

Die kans kwam in maart dit jaar, toen ze drie optredens gaf in de Berwaldhallen in Stockholm, thuishaven van het Swedish Radio Symphony orkest en dirigent Hans Ek. Live At Berwaldhallen is al haar derde live-album, maar dankzij de medewerking van het grote orkest en de keus om vooral materiaal van haar laatste, meer ambitieuze studioplaten te spelen, is dat geen bezwaar.

Daarnaast komen ook een paar oude favorieten in een nieuw jasje voorbij (To Let Myself Go, This Voice) en een opvallende bewerking van Sonnet 138 (Shakespeare). Het orkest dringt zich zelden op de voorgrond, maar levert wel een substantiële bijdrage. Een geslaagde samenwerking en zeer sfeervol album. Tekst Mania | Marco van Ravenhorst

Miles Kane – Coup de Grace (Virgin EMI / Universal Music)

Hoewel al in de maak sinds zijn vorige soloplaat uit 2013, werd Miles Kane’s derde album langdurig opgehouden door het album wat hij maakte met The Last Shadow Puppets en een onvervalst writer’s block.

Dat laatste werd opgelost door de samenwerking aan te gaan met de Engelse singer/songwriter Jamie T en, voor een enkel nummer, met Lana Del Rey. Haar invloed is duidelijk hoorbaar op eerste single Loaded, ondanks dat het tempo van dat nummer, net als de rest van het album, behoorlijk hoog ligt.

Kane barst werkelijk van de energie zo te horen, en zijn punky aanpak van onvervalste rock ’n roll klinkt herkenbaar en aanstekelijk. Ondanks dat eigen geluid eert hij zijn helden respectvol, getuige het geweldige Cry On My Guitar, waar Marc Bolan anno de hoogtijdagen van T-Rex overduidelijk de inspiratie voor vormt. Too Little Too Late blijft, zoals het een echt popliedje betaamt, uren in je hoofd hangen, zonder ook maar een seconde irritant te worden. Miles Kane is onderhand de meester van de moderne Rock ’n Roll. Tekst Mania | Jurgen Vreugdenhil

LIVEDATA 18/08 Lowlands, Biddinghuizen (Sold Out) 01/10 Melkweg, Amsterdam (Sold Out) 02/10 Botanique, Brussel (BE)

The Jayhawks – Back Roads And Abandoned Motels (Legacy Recordings)

De altcountry band The Jayhawks uit Minneapolis draait alweer drieëndertig jaar mee in de muziekbusiness. Op zich best een wonder als je bedenkt dat er aardig wat gedoe is geweest in de band. Respectievelijk tussen oprichters Gary Louris (elektrische gitaar en zang) en Mark Olson (akoestische gitaar en zang). Twee kapiteins op een schip bleek uiteindelijk niet mogelijk.

Alle nummers op het titelloze debuut uit 1985, later opnieuw uitgebracht als Blue Earth in 1989, werden geschreven door Olson. Op de tweede plaat, Hollywood Town Hall (1992), kreeg ook Louris een vinger in de pap en schreef mee aan de teksten. Dat, evenals de samenzang tussen hem en Olson, zorgde voor de definitieve doorbraak van The Jayhawks. Het derde album Tomorrow The Green Grass uit 1995 verkocht echter niet zoals verwacht en Mark Olson verliet nog dat jaar de band. Volgens fans het einde van The Jayhawks aangezien hij veel van de songs schreef en de samenzang met Gary Louris een deel van de aantrekkingskracht was. Toch toert de band sindsdien nog steeds met grote regelmaat en brengt verschillende cd’s uit.
In de winter van 2005 en de zomer van 2006 deed Olson twee korte toers met Louris en namen de heren in 2008 samen het album Ready For The Flood op. In 2011 voegde hij zich wederom bij The Jayhawks, nam met hen de plaat Mockingbird Time op en deed nog één toer voor hij opnieuw de band verliet. In 2016 bracht de band Paging Mr. Proust uit en stond dat jaar onder andere op het TakeRoot festival in de Oosterpoort in Groningen.

Inmiddels is het tiende studioalbum Back Roads And Abandoned Motels een feit. Hierop staan liedjes die Gary Louris door de jaren heen schreef voor andere artiesten. Hij bewerkte de songs, stopte ze in een Jayhawks jasje en nam ze samen met de band en de artiest aan wie hij het liedje ooit gaf, opnieuw op. Zo komen onder andere de liedjes Everybody Knows en Bitter End, bekend geworden door de Dixie Chicks, aan bod. Ook het bekende El Dorado, gebruikt door Carrie Rodriguez en Gonna Be A Darkness,gezongen door Jakob Dylan (de zoon van) hebben hun plekje op het album veroverd. Stuk voor stuk mooie uitvoeringen van talentvolle muzikanten, maar toch wel het allermooist van de groep waarbij deze nummers echt thuis horen. Het klopt als een bus. Het is intens, melancholisch, puur en echt. Zowel de muziek als de zang komt direct binnen en laat je niet meer los. Back Roads And Abandonded Motels is een echt Jayhawks album en misschien wel één van de betere uit het repertoire van de band. Het is er eentje om door een ringetje te halen. Het verrassende is dat de laatste twee songs nieuw zijn. Het wachten is dus nu op een plaat met uitsluitend nieuw werk. Tekst BluesMagazine.nl | Ella-Milou Quist

RVG – A Quality Of Mercy (Fat Possum / Bertus)

Weer zo’n geweldige band uit Australië en ook weer uit Melbourne. Het debuut van RVG is er een om in te lijsten. Jammer dat het maar acht nummers telt en slechts een halfuur duurt.

RVG is de afkorting van Romy Vager Group, zoals de formatie vroeger heette. Vager, transseksueel, is een, tegenwoordig vrouw die in feite alles in huis heeft om heel erg groot te worden met haar band. De acht liedjes op de plaat, stuk voor stuk door Vager geschreven, kloppen allemaal, hebben stuk voor stuk een zekere urgentie en worden ook nog eens met zeer veel overtuiging gebracht door Vager, die in gitarist Reuben Bloxham een man aan haar zijde heeft die nummers muzikaal naar een hoger niveau weet te tillen.

Vager doet niet alleen qua stem denken aan Ian McCulloch van Echo & the Bunnymen, het geluid van RVG komt ook nog eens dicht in de buurt van dat van de Liverpoolse formatie. Het zijn namen als The Smiths, The Go-Betweens (de band is fan), The Cure, Patti Smith en ook Velvet Underground waaraan RVG bovendien schatplichtig is.

Het leidt tot een album dat swingt, rockt en fascineert. Een stukje drama wordt niet uit de weg gegaan, al weet Vager dat uitstekend te doseren.

Mooi is een titel als Vincent van Gogh. Een song die Vager binnen een uur had geschreven. Vager vertelt dat ze al door een flink aantal mensen is gevraagd of de tekst over hen gaat. “You really should stop drinking. You really should start thinking that you’re Vincent van Gogh. The damage you do is worse than the damage you get”, lijkt ze kunstzinnige vrienden en kennissen een veeg uit de pan te geven. Pieter Visscher

The National – Boxer Live in Brussels (4AD / Beggars)

Toch leuk, dat contrast: een schitterende zonnige zomer waarin de droeftoetermuziek hoogtij viert. Want na het (overigens prima) album van de sombermannen van Snow Patrol, komen nu de niet-lachebekjes van The National met een integrale live uitvoering van hun doorbraakalbum Boxer uit 2007.

Was de materie waarover de boys tien jaar geleden zongen spot on, tegenwoordig is de wereld er niet echt op vooruit gegaan en zijn songs als Fake Empire, Mistaken For Strangers en Start A War nog onverminderd van kracht. Dat is overigens ook de manier waarop de songs live in het Brusselse Voorst Nationaal uitgevoerd worden: krachtig en met veel overtuiging.

Dat is maar goed ook want deze live-uitvoeringen verschillen nauwelijks van de studio-originelen, en ik vind het altijd wel mooi als er live iets extra’s wordt toegevoegd aan de songs. De fan zal het een biet zijn want per slot van rekening is Boxer: Live In Brussels een onverwachts tussendoortje waar niemand op gerekend had. Ben benieuwd wat de herfst gaat brengen …. Tekst Mania | Andre de Waal

Israel Nash – Lifted (Desert Folklore)

De neo-hippie en singer-songwriter uit de Ozark Mountains is voorgoed neergestreken in Dripping Springs, Texas. Israel Nash bouwde op zijn ranch een eigen studio, Plum Creek Sound. Met Lifted, zijn vijfde album, speelt Nash dus een thuiswedstrijd, wat hem kennelijk stimuleerde om flink uit te pakken met strijkers, blazers, gospelzang en een heuse spectoriaanse sound.

Nash verlaat daarmee een beetje het Neil Young and Crazy Horse-geluid van de magnifieke albums Rain Plains (2013) en Silver Season (2015). De sound is nu atmosferischer, etherischer, zeker door de toevoeging van field recordings – in regentanks opgenomen instrumenten en kikker- en krekelgeluiden. Qua productie en sound is Lifted dan ook Israel Nash’ meest ambitieuze plaat tot zover.

Daarbij heeft Nash ook zijn best gedaan goed in het gehoor liggende liedjes te componeren. En daar is hij met even meeslepende als weemoedige songs als Rolling On, Looking Glass, Sweet Springs, SpiritFalls, The Widow en Golden Fleeces uitstekend in geslaagd. Lifted is met zijn sterke songs en aanstekelijke melodieën, getoonzet in een majestueus klankbeeld voor Israel Nash een volgende stap in de richting van ja, wereldwijde erkenning. Tekst Mania | Wiebren Rijkeboer

LIVEDATA 10/11 Muziekgieterij, Maastricht 11/11 Hedon, Zwolle 12/11 TivoliVredenburg, Utrecht

Underworld & Iggy Pop – Teatime Dub Encounters (Caroline)

De basis voor deze opmerkelijke samenwerking tussen Underworld en Iggy Pop werd gelegd in 2016, toen Underworlds Rick Smith een afspraak met Iggy had om te praten over de muziek voor de film T2 Trainspotting.

Twintig jaar eerder waren nummers van Iggy (Lust for Life) en Underworld (Born Slippy (Nuxx)) te horen in de oorspronkelijke Trainspotting. Vooruitlopend op hun ontmoeting bleek Smith in de Londense hotelkamer waar de twee afspraken een complete opnamestudio te hebben ingericht. Iggy kon de verleiding niet weerstaan en aldus werd Teatime Dub Encounters geboren, een EP met vier vrolijke, retrospectieve nummers.

Het gaat over geneugten uit voorbije tijden zoals roken in vliegtuigen (Bells & Circles), oppervlakkige maar gezellige vriendschappen met veel drugs (I’ll See Big) en verkeerde beslissingen met verstrekkende gevolgen (Get Your Shirt). De combinatie van Underworlds lekkere, melodieuze ambient music en Iggy’s gruizige stem waar de relativering dik bovenop ligt, maakt van Teatime Dub Encounters een ontmoeting die naar meer smaakt. Tekst Mania | Jan Doense

Deaf Wish – FFS (Sub Pop / Konkurrent)

Aan de vergelijkingen met Sonic Youth ontkom je ook niet op het zesde studioalbum van Deaf Wish, dat de titel Lithium Zion heeft meegekregen. Maar er zijn beroerdere bands actief geweest op deze planeet om het kunstje bij af te kijken. De stem van Sarah Hardiman heeft dan ook nog eens wat weg van die van Kim Gordon.

De noiserock van het Australische kwartet, waarin elementen van punk geen zeldzaamheid zijn, kwam nog niet beter uit de verf dan op deze zesde worp. Het is alsof ineens alle puzzelstukjes op hun plaats liggen. In andere woorden: het songmateriaal was nog niet eerder van zo’n hoog niveau, terwijl de band uit Melbourne ook geen gedrochten op plaat heeft vastgelegd, integendeel. Kun je nagaan.

De furie van FFS, dat door Hardiman wordt gezongen, zit als gegoten in een gejaagde song. Zoals het wat dreinerige stemgeluid van Jensen Tjhung gemaakt is voor een punkrocker als Easy, de albumopener.

Dat Tjhungs stem zich ook uitstekend leent voor uptempowerk wisten we natuurlijk al, toch kwam hij niet vaker zo goed uit de verf als in Metal Carnage. Een noiserocksong om in te lijsten.

Veel rust wordt je sowieso niet gegund op Lithium Zion, of dat moet tijdens het voor Deaf Wish-begrippen zelfs wat ingetogen Afraid For You zijn. Meteen de zwakste broeder op de plaat, terwijl de song nog een dikke 7 uit het vuur sleept. Kun je nagaan, inderdaad. Pieter Visscher

Ty Segall & White Fence – Joy (Drag City / V2 Benelux)

De discografie van Ty Segall is niet bij te houden, maar wie er induikt komt erachter dat hij in 2014 al het laatste album van Tim Presley, alias White Fence produceerde, en hem toen voor het eerst uit zijn slaapkamer naar de studio haalde.

Nu is hun eerste duo album uit, in hetzelfde jaar dat Segall al één van zijn sterkste albums, Freedom’s Goblin, afleverde. Zoals we van hem gewend zijn is dit weer hele andere koek. Presley, die onder andere korte tijd bij The Fall speelde, is een man van het experiment, en de zestien nummers die in een klein half uurtje langskomen ademen dan ook vooral improvisatie en instinct uit.

Wel met de sound die zo langzamerhand een beetje het handelsmerk van Segall is geworden, strakke akoestische gitaren aangevuld met het nodige scheurende elektrische geweld. Slechts een enkel nummer, A Nod en She Is Gold, is daadwerkelijk tot heel nummer uitgewerkt, voor de rest is dit een mooi kijkje in het schetsboek van twee grote talenten. Tekst Mania | Jurgen Vreugdehil

The Rolling Stones – From the Vault: No Security. San Jose ’99 (Eagle / Universal)

Nadat in november 1998 de liveplaat No Security uitgebracht werd, besloten The Rolling Stones direct met een nieuwe tour te starten. De eerste poot liep van januari 1999 tot en met april van dat jaar.

Deze uitgave geeft een beeld van hoe het er aan toe ging op het een na laatste concert in Amerika op 19 april. Wat we zien is niet alleen een zeer fraai in beeld gebrachte show, die behalve een mooi podium ook nog eens laat zien dat muziek maken nog steeds leuk is voor de band.

Daarnaast is de fraaie setlist er een om van te genieten. Van de dan laatste plaat Bridges Of Babylon worden nog twee stukken gespeeld, respectievelijk Saint Of Me en een fantastisch Out Of Control terwijl Voodoo Lounge nog slechts vertegenwoordigd is door You Got Me Rocking.

Vervolgens komt er behalve een aantal klassiekers ook Some Girls, I Got The Blues, Get Off Of My Cloud en Route 66 voorbij. Keith mag aanleggen voor Before They Make Me Run en een bijzonder fraai You Got The Silver, terwijl Mick dan al zijn eerste gitaarpartij gedaan heeft op Respectable. Is From The Vault een mooie serie, No Security San Jose 1999 is een excellent deel! Tekst Mania | Herman Dijkstra