Album van de week Archieven - Page 41 of 58

King Tuff – The Other

Kyle Thomas, oftewel King Tuff is terug! En hoe! Nadat de Amerikaan er vorig jaar helemaal doorheen zat en de ondergrens had bereikt schreef hij The Other, de titelsong van zijn gloednieuwe album, geproduceerd door Shawn Everett (The War On Drugs, Alabama Shakes). Hierop laat Thomas de luisteraar horen hoe diep hij in de put zat en wat er zoal door hem heen ging in deze zware periode.

Een prachtig begin voor een vijfde studioalbum, waarop onder andere Ty Segall, Mikal Cronin, Jenny Lewis en Greta Morgan een muzikale bijdrage leveren. Op het uptempo Raindrop Blue loopt het saxofoonspel van Cronin als een rode draad door het nummer, terwijl King Tuff op Thru The Cracks weer even in tempo terugschakelt.

Psycho Star is een van de sterkhouders op dit album; een luchtig en aanstekelijk nummer dat lange tijd blijft hangen, net als Birds Of Paradise, waarop de saxofoon wederom een heerlijke (bij)rol heeft. Op Circuits In The Sand klinkt de Amerikaan als een moderne Bob Dylan, met wederom een aanstekelijk lied dat in je hoofd blijft zitten.

Ultra Violet is een bluesy nummer met catchy gitaarriff, terwijl Neverending Sunshine richting het pshychedelische gaat. The Other wordt afgesloten met het zweverige maar mooie No Man’s Land, waarop de synths hoogtij vieren.
Hoe diep deze rasmuzikant en alleskunner ook in de put heeft gezeten in het afgelopen jaar, met The Other weet Thomas de weg naar boven weer te vinden, en vindt hij zichzelf bovendien opnieuw uit. Absolute aanrader! Tekst Muzine.nl | Roel Schillings

JOHAN – Pull Up

Zeg nooit nooit, zegt men wel. Neem JOHAN, die legendarische Nederindierock-band uit Hoorn. Ze – nou ja ze, zeg maar zanger-gitarist Jacco de Greeuw en een stuk of tien mede-Johannieters – hadden dertien jaar nodig voor vier prachtige albums, waarvan je Pergola uit 2001 gerust een klassieker mag noemen.

In 2009 hield Johan er mee op, maar zie hier. De Greeuw, samen met bassist Diets Dijkstra, drummer Jeroen Kleijn en nieuwe gitarist Robin Berlijn, komen gewoon met een nieuw album. Je kunt je er makkelijk van af maken door te zeggen dat het een typisch Johan-album is. Met elf nummers, waar geen enkele zwakke broeder tussen zit.

Met dat geluid, tussen The Beatles en The Byrds in, met dat moeilijk te omschrijven melancholieke Nederlandse natte straten-gevoel, waar Daryll-Ann en Bettie Serveert ook over mee kunnen praten. Waarin de Greeuw allerlei narigheid van zich af lijkt te zingen.

Die desondanks opgewekt opent met About Time, waarna het tempo wat omlaag gaat, Makes Sense weer lekker vrolijk is en Anyone Got A Clue (met Placebo-riffje) een voorlopig hoogtepunt is. En Books And TV, No Problem Next Week en Quicksand het afsluitende supertrio zijn. Maar je er makkelijk vanaf maken doet geen recht aan Pull Up. Wij zeggen: welkom terug Johan! Tekst Mania | Louk Verschuren

LIVEDATA 20/04 Motel Mozaique, Rotterdam 06/05 Here Comes The Summer, Vlieland 11/05 Doornroosje, Nijmegen (Sold Out) 18/05 Oosterpoort, Groningen (Sold Out) 26/05 Dauwpop, Hellendoorn 30/05 Paradiso, Amsterdam (Sold Out) 01/06 Vestrock, Hulst 02/06 TivoliVredenburg, Utrecht (Sold Out) 09/06 Best Kept Secret Festival, Hilvarenbeek 22/07 Welcome To The Village, Leeuwarden 11/08 Nirwana Tuinfeest, Lierop 08/11 Paard, Den Haag 09/11 Metropool, Hengelo 10/11 Fluor, Amerfoort 16/11 Luxor Live, Arnhem 17/11 Victorie, Alkmaar 29/11 Effenaar, Eindhoven 30/11 Patronaat, Haarlem 06/12 Hedon, Zwolle 07/12 Mezz, Breda 08/12 Grenswerk, Venlo

Johnny Cash: Forever Words

‘The Man In Black.’ Johnny Cash overleed op 12 september 2003 in Nashville, Tennessee. Zijn nalatenschap is als zijn oeuvre, persoonlijkheid en stemgeluid. Omvangrijk. John Carter Cash, zoon van, en Steve Berkowitz – beide tevens producer -, doken in de archieven van Johnny Cash en kwamen er al rap achter dat ze hun muzikale en dichterlijke harten konden ophalen.

Cash jr. en Berkowitz vonden onder andere (song)teksten, handgeschreven brieven en gedichten. De twee stelden daaropvolgend een breed scala aan noemenswaardige muzikanten samen, die de teksten wisten te vertalen naar nieuwe muziek. Het boek, Johnny Cash – Forever Words, the unknown poems, werd al eerder uitgebracht. Met succes.

Deze muzikale editie bevat 16 prachtige, gevoelige tracks, allen gezongen door artiesten die een persoonlijke connectie met Cash hadden. De meest in het oog springende naam is ontegenzeggelijk die van Chris Cornell. Frontman van Soundgarden en Audioslave, die ons helaas ontviel in mei 2017. Cornell zingt op indringende en indrukwekkende wijze het zelfreflecterende You Never Knew My Mind. ‘You never doubted, we were altogether fine. Then you saw the changes painfully and knew, you never really knew my mind.’

Andere artiesten die een bijdrage leveren zijn onder andere Jewel, Alison Krauss & Union Station, Elvis Costello, The Jayhawks en Rosanne Cash, de oudste dochter van Johnny. Het album werd overigens grotendeels opgenomen in de befaamde The Cash Cabin Studio in Hendersonville. Forever Words is een muzikale ode aan een grote meester. Tekst Mania | Jelle Teitsma

Preoccupations – New Material

Preoccupations – New Material (Jagjaguwar / Konkurrent)

Het blijft natuurlijk heerlijk en fantastisch dat de geest van Joy Division nog altijd rondwaart in de hedendaagse muziek. Dat geldt ook voor de derde worp van Preoccupations, die simpelweg New Material is getiteld.

Preoccupations debuteerde in 2015 onder de naam Viet Cong, met het briljante, gelijknamige debuut, maar door de controverse die die naam opriep, zwichtten de Canadezen ten slotte onder alle commentaar en gaan ze sinds 2016 onder de huidige naam door het leven. Van een muzikale stijlbreuk is gelukkig geen sprake. Dat werd twee jaar terug al duidelijk, toen Preoccupations verscheen.

New Material pakt de draad van de twee voorgangers soepeltjes op en zorgt voor net zo veel beklemming, rauwe emoties en uitbarstingen. Zowel muzikaal als vocaal, want de band maakt van haar hart geen moordkuil. Je voelt dat het geen gespeelde woede is wanneer zanger/bassist Matthew Flegel zingt. In het door repetitieve drumritmes gedreven Antidote bijvoorbeeld.

“Trying to untangle the knot.
Everything slips right through your shaking hands.
Wether we ask for it or not.
To live is to suffer again and again.”

Flegel en zijn drie vrienden zijn geen jongens die een vrolijke polka starten of überhaupt als eerste de dansvloer op springen. Al weet je dat nooit zeker, omdat dit slechts gebaseerd is op de muziek die het gezelschap maakt. Geen lachebekjes op plaat in elk geval, al is Interpols Paul Banks dat ook niet, terwijl hij graag op het strand ligt naast vrouwelijk schoon en dan een paar blikken pils opentrekt. Het aloude adagium don’t judge a book by the cover doet weer eens opgeld.

Interpol is een band die muzikaal het dichtst bij de postpunk van Preoccupations in de buurt komt, hoewel eerstgenoemde formatie melodieuzer klinkt. Preoccupations is dan weer onheilspellender, intrigerender, dwingender en meedogenlozer dan de band van Banks. Maakt ze dat ook beter? Nee. Wel uitdagender. Pieter Visscher

LIVEDATA10/06 Best Kept Secret, Hilvarenbeek 03/07 Sugarfactory, Amsterdam 13/07 Dour Festival, Dour

Eels – The Deconstruction

Een tokkelende akoestische gitaar. Een fladderende vioolpartij. Een gortdroge snaredrum. En dan die feilloze kopstem van Mark Oliver Everett, alias ‘E’ om het helemaal af te maken. The Deconstruction, het titelnummer van het nieuwe album van Eels brengt de luisteraar binnen luttele secondes weer in vervoering.

Het is die geweldige ‘mood’ die Eels heet. Want Eels is meer dan muziek luisteren; Eels is een gevoel. Al twaalf albums lang. Heel af en toe zijn die albums goed, maar veel vaker fantastisch. Ook dit wapenfeit voegt zich met gemak bij de laatste categorie.

Het tweede nummer – IJsbreker bij Pinguin Radio – Bone Dry bijvoorbeeld, combineert een Suzy Q-achtige drumpartij met een filmscore-sfeertje. Bij Eels weet je dat de muziek nooit verveelt. Dat componist E altijd een eigenzinnig (‘Shooby-dooby-dooby’, ‘Sha-lala’) van liedjes schrijven heeft. U begrijpt: de verslaving aan dit album begonnen. Het instrumentale niemendalletje The Quandary is vervolgens een opmaat naar het intieme Premonition (voorgevoel) dat handelt over hoop.

Daarna gaat het van de sfeervolle samples die Rusty Pipes omarmen, naar de klassieke touch van The Epiphany en de gegarandeerde singlekandidaat Today Is The Day. En dan zijn we nog niet eens op de helft. Sfeervolle instrumentaaltjes (Coming Back, The Unanswerable), een verslavende, zeer dansbare Propellerheads-achtige track (You Are The Shining Light) en een stel lieve pianotracks (Archie Goodnight en There I Said It) leiden meesterlijk naar de finale voordracht In Our Cathedral. Oef. Wát een plaat. Tekst Mania | Dennis Dekker

LIVEDATA 18+19/06 TivoliVredenburg, Utrecht (Sold Out) 20/06 TivoliVredenburg, Utrecht 21/06 Paradiso, Amsterdam (Sold Out) 08/07 Rock Werchter, Werchter (BE)

ISLAND – Feels Like Air

Na twee succesvolle EP’s (Girl, 2015 en A PLace You Like, 2017), komt ISLAND met hun langverwachte debuutplaat. Op Feels Like Air laten de Londenaren horen waarom ze in Engeland hoge verwachtingen hebben van dit viertal. Beïnvloed door bands als The War On Drugs, Fleetwood Mac én Kings Of Leon zetten de heren zichzelf op de kaart met een prachtig debuut.

Er wordt afgetrapt met Ride, een mooi nummer waarbij frontman Rollo Doherty zichzelf meteen in de spotlights zet. Met zijn hese stem vol rauwe emotie excelleert hij gedurende het hele album, gevoed door het aangename gitaarspel van Jack Raeder. Try en The Day I Die zijn twee pareltjes, waarbij laatstgenoemd nummer dwars door je ziel snijdt.

Tel daarbij Something Perfect, Horizon én We Can Go Anywhere bij op, en je hebt een handvol nummers die dit debuut naar een ongekende hoogte laten stijgen. Met Feels Like Air en Lilyflower sluit de band hun album af, een album dat welhaast de definitieve doorbraak moet gaat worden voor ISLAND.

Veelzijdige indierock met een potentie waar je U tegen zegt: Feels Like Air is een prachtplaat geworden, die het aantal fans alleen maar zal laten groeien. Ze hebben er na het beluisteren van deze schijf met ondergetekende in elk geval één bij. Tekst Muzine.nl | Roel Schillings

LIVEDATA 19/04 Motel Mozaique, Rotterdam 24/04 Paradiso, Amsterdam 25/04 TivoliVredenburg, Utrecht 26/04 Café Café, Hasselt (BE)

Ayreon – Ayreon Universe

Ayreon, het geesteskind van Arjan Anthony Lucassen, zou nooit gaan optreden. In 2015 kwam de Theater Equation voorbij, maar de eerste echt grootse Ayreon live show was er eind vorig jaar. De voorbereiding en productie heeft twee jaar geduurd, maar het resultaat mag er wezen.

Drie avonden lang is Poppodium 013 afgeladen met Ayreonauts uit 54 landen. Zestien zangers en zangeressen zijn gestrikt plus nog een tiental voor de muzikale invulling van deze unieke avonden. Muzikaal staat het als een huis, de productie is fenomenaal en de arrangementen zitten geweldig in elkaar.

Van stevige progmetal bombast tot aan kippenvelmomenten bij de intieme samenzang op Valley Of The Queens. Ook de lichtshow en het videoscherm zijn belangrijk, elke zanger wordt via het scherm aangekondigd en de animaties sluiten naadloos aan op de muziek. Het zorgt ervoor dat alles op zijn plek valt, iedereen die er bij geweest is weet dat ze een van de bijzonderste rockshows van het afgelopen decennium hebben meegemaakt. Tekst Mania | Tim Jansen

Liefhebbers luisteren ongetwijfeld ook naar Pinguin On The Rocks en/of Aardschok!

Foto Arjan Lucassen – Rik Bauters

Unknown Mortal Orchestra – Sex & Food

Sex & Food. Unknow Mortal Orchestra dropt vlak voor het festivalseizoen een nieuwe plaat. Slim. De psychedelische indie-band uit Nieuw-Zeeland staat wereldwijd namelijk op de nodige weides geboekt.

In Nederland op Best Kept Secret, voor de tweede maal. In 2016 waren Ruban Nielson en de zijnen in topvorm, waarbij luisterrijke hitjes als Swim & Sleep (Like A Shark), Multi-Love en Can’t Keep Checking My Phone de zaal moeiteloos in beweging kreeg.

Op Sex & Food verdwijnt de synth van voorganger Multi-Love enigszins naar de achtergrond. Het album kent een mix van groovy en vooral relaxte lo-fi songs. Na de instrumentale opener A God Called Hubris gaat het tempo omhoog op het swingende Major League Chemicals. Een truc die later tijdens het energieke American Guilt wordt herhaald.

Wat rest zijn tien tracks die veel relaxter en laid-back van aard zijn. Het sexy Hunnybee, het bevreemdende Not In Love We’re Just High, de lome afsluiter If You’re Going To Break Yourself. Een verrassend geheel. Tekst Mania | Jelle Teitsma

LIVEDATA 28/05 Ancienne Belgique, Brussel (BE) 10/06 Best kept Secret Festival, Hilvarenbeek

Son Lux – Brighter Wounds

Son Lux – Brighter Wounds (City Slang/Konkurrent)

De Amerikaanse band Son Lux is niet langer een viertal. Al sinds de voorloper van Brighter Wounds zijn er nog maar drie bandleden over. En dat gaat het trio opnieuw goed af.

Brighter Wounds is een plaat waarop allesbehalve hapklare brokken worden voorgeschoteld. Wel een tiental fascinerende songs. Frontman Ryan Lott is nog immer zo desperaat als wat en wie van dat theatrale houdt zit opnieuw gebakken. Hij en die andere twee, percussionist Ian Chang en gitarist cq componist Rafiq Bhatia, lichten de valkuilen der liefde uit. En dat alles uiteindelijk voorbij gaat, wordt bovendien onder de loep genomen.

Geen gemakkelijke kost. Noch tekstueel, noch muzikaal. Soms zelfs wat ongemakkelijk, waar jouw buurmeisje van 13 overigens ‘awkward’ zou gebruiken. Awkward is namelijk ongemakkelijk voor mensen die het ongemakkelijk vinden het woord ongemakkelijk te gebruiken. Dat geldt niet voor die drie van Son Lux, die zo open en transparant zijn als de pest. Hun diepste zielenroerselen worden op plaat gezet. Zonder gêne.

Brighter Wounds is een album met artistieke synthrock, met nummers die naast elektronica en strijkers zijn aangekleed met diverse blaasinstrumenten, zoals het hartverscheurende All Directions. En die glansrol dus, voor Lott.

Verdwaal in Son Lux’ imposante sprookjesbos. Is hier sprake van een niche? Verdíep je in Son Lux en word een rijker mens. Horen is geloven. Pieter Visscher

LIVEDATUM 11/07 Plaine De La Machine à Feu, Dour

The Vaccines – Combat Sports

The Vaccines hebben er nooit geheimzinnig over gedaan dat ze hun muzikale klassiekers kennen en daar graag op voortborduren. Al bij de aankondiging van dit vierde studioalbum, ruim een jaar geleden, voorspelden de Londense indierockers een geluid als dat van ‘polished ’70s and ’80s rock: Big Star, Todd Rundgren, Guided by Voices – that kind of stuff’. En de heren hebben woord gehouden.

Vanaf het openingsnummer Put It On a T-Shirt dendert Combat Sports vijf nummers lang lekker uptempo door, om precies halverwege met Young American een pauze te nemen. Daarna wordt het tempo met Nightclub weer opgevoerd, om in Out On The Street nog een versnellinkje hoger te gaan.

Ondanks alle referenties is The Vaccines een band met een herkenbaar eigen geluid, wat vooral te danken is aan de fijne stem van frontman Justin Young. Kort maar krachtig: met het verschijnen van Combat Sports is de lente echt begonnen! Tekst Mania | Jan Doense

LIVEDATUM 05/07 Rock Werchter, Werchter (BE)