Album van de week Archieven - Page 45 of 58

GoGo Penguin – A Humdrum Star

VPRO Radio had ooit een spannende muziekserie met de briljante naam ‘Is Dit Nog Wel Jazz?’. Deze titel lijkt zeer toepasbaar op dit trio – GoGo Penguin – uit Manchester.

Pianist Chris Illingworth, contrabassist Nick Blacka en drummer Rob Turner zijn pas sinds 2012 actief, maar werden reeds in 2014 genomineerd voor de Mercury Prize album of the year. Sindsdien hebben ze vrijwel alle jazz-festivals platgespeeld, waaronder in 2017 het Utrechtse avontuurlijke Transition festival waar ze Godfrey Reggio’s cult film Koyaanisqatsi van een live soundtrack voorzagen.

De vierde plaat verschijnt wederom op Blue Note Records wat het jazz-stempel zou rechtvaardigen, maar tegelijkertijd hoor je ook invloeden uit rock, minimalism en elektronische muziek , zelfs richting Aphex Twin en Squarepusher. Zoals de band zelf ooit zei: “It has jazz instrumentation but I don’t think it’s right to call it a jazz sound”.

Het maakt GoGo Penguin hoe dan ook een unieke speler die enerzijds ontroert met kristalheldere melodieën maar tegelijkertijd aansteekt met krachtige bassen en enerverende breakbeats. Superstrak, supermooi. Tekst Mania | Bram Peeters

LIVEDATA 09/03 Paradiso, Amsterdam 10/03 Ancienne Belgique, Brussel (BE) 19/05 Jazz Maastricht, Maastricht

Fu Manchu – Clone of the Universe

Het twaalfde studio-album van het Californische Fu Manchu verschijnt drie jaar na de voorganger. Deze pionieren van de stoner-rock, ze bestaan 28 jaar, blijven doorgaan met waar ze in geloven. Na de twee vorige albums, die meer van hetzelfde lieten horen, heeft dit nieuwe album genoeg te bieden. En dat is ook omdat Alex Lifeson van de Canadese band Rush meedoet.

Het gaat om het laatste nummer, Il Mostro Atomico, een jamsessie van achttien minuten, waar deze dappere strijders laten horen, dat ze iets te zeggen hebben. Voor wie het maar horen wil. Of gewoon voor liefhebbers van logge, zware en harde rock, die nergens onderdoet voor collega’s als Queens Of The Stoneage of Kyuss en Monster Magnet.

De vier bandleden zijn echte volhouders en doen nog steeds waar ze goed in zijn. Daarom is dit album zo fijn. Bekend, maar toch nieuw, en vertrouwd, maar gewoon heel, heel erg goed. Tekst Mania | Erik Mundt

LIVEDATA 25/03 Patronaat, Haarlem 26/03 Het Depot, Leuven (BE)

The Soft Moon – Criminal

The Soft Moon – Criminal (Secret Bones/Konkurrent)

Luis Vasquez, die in zijn eentje The Soft Moon vormt, gaat op zijn vierde plaat de strijd aan met zijn demonen. Daarom is Criminal gevuld met agressiever werk dan we van hem gewend zijn. Ook met sterkere vocalen, want hij laat nu pas voor het eerst het achterste van zijn tong zien. Letterlijk dus.

De Amerikaanse postpunker resideert (tijdelijk) in Berlijn en de stad die nooit vies is geweest van obscure elektronica laat duidelijk zijn sporen na. Vasquez klinkt in elk geval geïnspireerder dan ooit en legt alle kaarten op tafel. Hij is al jarenlang met zichzelf in gevecht. “I’ve been spending the last eight years trying to heal myself, and it hasn’t been working, so Criminal is kind of an act of desperation”, liet hij zich recentelijk ontvallen. Zoals we weten groeien de mooiste bloemen nog altijd op de mestvaalt en dat is nu ook weer het geval. Vasquez excelleert.

Zonder gêne is hij opener dan ooit. “I’ve cried so long, it kills. I can’t break the fall. Stuck inside of me, there’s no way out”, zingt hij, vervormd, in It Kills.

Een nummer waarin overduidelijk sporen van Nine Inch Nails en Front 242 zijn terug te horen. Hetzelfde geldt voor The Pain, dat industrial koppelt aan dance en menig dansvloer gaat vullen. Daar waar fans van The Cure, Joy Division en Bauhaus in de buurt zijn. Die gaan zonder twijfel ook los op het knallende Like A Father, als hij zijn vader, die hij nooit gekend heeft, ervan langs geeft. Pieter Visscher

LIVEDATUM 17/02 Botanique, Brussel

Franz Ferdinand – Always Ascending

Er is weinig over van de schooljongens-achtige look van zanger en gitarist Alex Kapranos, gitarist Nick McCarthy, bassist Bob Hardy en drummer Paul Thomson toen zij in 2004 met Franz Ferdinand hun titelloze debuutalbum uitbrachten. De jongens zijn mannen geworden, waarbij McCarthy de band in 2016 verliet om zich te focussen op zijn familie.

Frontman Kapranos creëerde Always Ascending, de zesde langspeler van de Britten, met lang geblondeerd haar. Mintkleurig bijna. Voorganger Right Thoughts, Right Words, Right Action stamt uit 2013, waarbij van voortborduren op Always Ascending totaal geen sprake is. Integendeel. Een tijdperk is afgesloten. Sterker nog, de klanken op deze nieuwe zullen symbool staan voor hun toekomstige geluid.

De experimentele titeltrack opent beheerst, maar krijgt na een dikke minuut een LCD Soundsystem-achtige kleur. Die misstaat niet. De overheersende synths worden erna, tijdens Lazy Boy, vervangen door het typische Franz Ferdinand geluid vol speels gitaarwerk, harde drums en een infectieus refrein. Op het licht-dwingende Paper Cages lijkt Kapranos een boodschap te willen verkondigen. “Step out of our cages. Living our lives so. Out of our paper cages.” We mogen onszelf meer laten zien. We doen ertoe.

Vervolgens kabbelen Finally en The Academy Award prettig voort, waarna Kapranos op de luchtige synth-track Lois Lane loopt te verkondigen dat we de juiste keuzes moeten maken om gelukkig te zijn en de wereld te veranderen. Tja. Het tempo gaat vervolgens ouderwets omhoog, om de boel met Slow Don’t Kill Me Slow fraai af te sluiten. Futuristisch en naturalistisch ineen. Het went snel! Tekst Mania | Jelle Teitsma

LIVEDATA 28/02 Vorst National, Brussel (BE) 03/03 TivoliVredenburg, Utrecht (Sold Out) 04/03 De Oosterpoort, Groningen 29/06 Down The Rabbit Hole, Beuningen

AWKWARD i – KYD

Muzikale grenzen opzoeken en tegelijkertijd spontaan dingen laten gebeuren. Daar waar het debuut (I Really Should Whisper) een intieme lo fi-plaat was en het tweede muzikale wapenfeit (Everything On Wheels) juist een groter bandgeluid kende, is KYD bovenal een plaat van verkennen geworden. Zowel voor de maker als ook voor de luisteraar.

Zien waar het schip strandt. Kijken wat de voorliefde van muzikaal experimenteren oplevert. Heel veel verschillende instrumenten gebruiken. Muzieklaag op muzieklaag stapelen, effecten, galmen en andere vervormers toevoegen. Maar daarbij blijven verrassen door ingenieuze zanglijnen te laten opvolgen door, op het eerste gehoor, vreemde tempo- en maatwisselingen.

Tekstuele combinaties zoeken tussen absurdisme en melancholie. Tussen zelfspot en zwartgallige humor. Anders gezegd? De composities op KYD zijn steevast veelzijdig, gelaagd en uitdagend. Conclusie? De derde van AWKWARD i (het alter ego van muzikant en songwriter Djurre de Haan) is zo’n ouderwetse groeiplaat die je opzet en daarna meteen weer wil luisteren en vervolgens gewoon nog een keer. Bijkomende gevolgtrekking? De Haan ontpopt zich op dit album als de Brian Wilson van de lage landen. Tekst Mania | Dennis Dekker

LIVEDATA 17/02 Instore @ Concerto Recordstore, Amsterdam 24/02 Instore Awkward I + Case Mayfield @ North End Haarlem, Haarlem 23/04 Paradiso, Amsterdam 03/05 Club Pussycat @ Podium Victorie, Alkmaar 11/05 EKKO, Utrecht 17/05 Merleyn, Nijmegen 18/05 Altstadt, Eindhoven 19/05 Simplon, Groningen 25/05 Neushoorn, Leeuwarden 31/05 Hedon, Zwolle

MGMT – Little Dark Age

Het is al weer tien jaar geleden dat MGMT spectaculair debuteerde met Oracular Spectacular. Die plaat bevatte psychedelische, ietwat overstuurde popmuziek, aandoenlijk gezongen en met gefreakte orgeltjes en vrolijke belletjes.

Opvolger Congratulations was heel wat minder hectisch en meer een luisterplaat en die lijn werd doorgezet met het titelloze album uit 2013. Vijf jaar later verschijnt nu Little Dark Age dat vooraf gegaan wordt door de gelijknamige single.

Uiterlijk is het duo VanWyngarden en Goldwasser veranderd, de muziek van de nieuwe plaat ligt nu weer dichter bij het debuut. Voeg daarbij wat scheutjes The Cure en een forse dosis triphop en je hebt ongeveer de sfeer van de nieuwe plaat. Al moet gezegd worden dat het een stuk donkerder klinkt dan Oracular Spectacular; minder onbevangen en vooral meer to the point. Tekst Mania | Bert Dijkman

LIVEDATA 29/06 Down The Rabbit Hole, Beuningen 07/07 Rock Werchter, Werchter (BE)

Loma – Loma

Loma – Loma (Sub Pop/Konkurrent)

Zeer bijzonder en minstens zo fascinerend album is Loma, van de formatie die dezelfde naam draagt. Loma is een drietal dat bestaat uit Emily Cross en multi-instrumentalist Dan Duszynski van de band Cross Record en Shearwater-zanger Jonathan Meiburg. Amerikaanse muzikanten die de plaat opnamen in Texas.

Het avontuurlijke brein van de drie levert een gevoelvolle plaat op, met tien tracks, die er stuk voor stuk toe doen. Black Willow, met een hoofdrol voor piano en percussie, is een nummer dat je zo vijftien keer achter elkaar wil horen, zonder dat het begint te vervelen. Er is ook een glansrol weggelegd voor Cross, met haar hartverwarmende stemgeluid. Ze steelt wel vaker de show. Tijdens het uptempo Relay Runner bijvoorbeeld, als ook elektronica een hoofdrol opeist.

Het is lastig een echt prijsnummer aan te wijzen, omdat vrijwel alle songs een hoog niveau halen. Het zonder meer aan Low rakende Joy verdient misschien de meeste confetti. Emily Cross trekt alle registers open en ook Duszynski laat horen wat hij allemaal in huis heeft.

Saillant detail is het feit dat de relatie van Cross en Duszynski tijdens de eerste opnamesessies van Loma op de klippen liep. Het leverde gek genoeg genoeg geen paniek in de tent op. Geen drama’s, volgens Duszynski.

Muze voor het album is uiteindelijk vooral het huis in Texas waar de songs werden geschreven – op het platteland. Duszynski: “Surrounded by the sounds of birds and wind; and it seemed like a world of its own – full of joy, fear, and heartbreak.”

Het jaar is nog jong, maar Loma maakt grote kans op een hoge eindklassering in de diverse jaarlijstjes. Mind you: voor je het weet is het weer december. Pieter Visscher

LIVEDATA 25/05 De Kreun, Kortrijk 26/05 London Calling, Paradiso Amsterdam 27/05 Botanique, Brussel

Calexico – The Thread That Keeps Us

Het negende album van Calexico kwam grotendeels tot stand in een strandhuis met panoramisch zicht aan de Californische kust. Een denkbeeldig zacht oceaanwindje weerklinkt al snel tijdens het fluwelen The Town & Miss Lorraine en het meer tropische Flores y Tamales.

De werking van het indrukwekkende landschap rondom het strandhuis is in ieder geval goed terug te horen. Al verandert de windrichting voor een moment even naar de zandvlaktes van Noord-Afrika op Voices In The Field. Halfweg volgen de latin invloeden, die nauw aansluiten bij de muziek van Sergio Mendoza’s eigenzinnige ‘indie-mamba’ band Orkesta Mendoza.

De toetsenist is al enige tijd een vaste waarde in de band. Zo nam ook Craig Schumacher weer achter de geluidsknoppen plaats en co-produceerde het album met de band. The Thread That Keeps Us werd een gevarieerd album, dat soms stevig uit de hoek komt. Uiteindelijk zijn het de dromerige instrumentals en fijne typerende kwaliteitsliedjes zoals Music Box die alle afwisseling naadloos op elkaar doet aansluiten. Tekst Mania | Corné Ooijman

LIVEDATA 24/03 De Roma, Antwerpen (BE) 25/3 Paradiso, Amsterdam 29/06 Down The Rabbit Hole, Ewijk

Clean Pete – Afblijven

Clean Pete, de tweelingzusjes Loes en Renée Wijnhoven, had ik al eerder gezien. Maar ik had er tot op heden nooit zestiger-jaren-huppel-tennismeidjes in gezien. Toch is dat de uitstraling waar ze uiterlijk en muzikaal voor kiezen op Afblijven.

Het onvolprezen label Excelsior geeft ze er de ruimte voor en heeft ervoor gezorgd dat de zussen samen met huis-muzikant/producer Anne Soldaat een opgewekte sixties liedjesplaat hebben kunnen maken. Dat Clean Pete met in het voorprogramma van The Kik heeft gespeeld is goed te horen. De muziek van Van Ronk c.s. en van Loes en Renée past perfect bij elkaar.

Met hun swingende mengelmoes van surf, doo wop en West Coast pop gooien de zussen de schroom van ‘mooie meisjes met gitaar en cello’ met een grote zwiep van zich af. Hun band speelt kik-achtig energiek en de lieflijke teksten hebben zo nu en dan onverwacht scherpe randjes. Op naar de zomer van 2018! Tekst Mania | Fons Delemarre

LIVEDATA 10/02 Cayen, Enkhuizen 24/02 Sugar Factory, Amsterdam (Album release party) 08/03 Merleyn, Nijmegen 11/03 Tivoli De Helling, Utrecht 15/03 Nieuwe Nor, Heerlen 22/03 Rotown, Rotterdam

Rhye – Blood

Bijna vijf jaar geleden verscheen Woman van Rhye. De samenwerking tussen de Canadese zanger Mike Milosh en de Deense producer en multi-instrumentalist Robin Braun groeide in 2013 uit tot een cultplaat en uiteindelijk zelfs tot een jaarlijstjesplaat.
Onbekend bij het grote publiek, maar intens bemind in kleine kring. Woman van Rhye deed denken aan de platen van Michael Franks, Sade en The Blue Nile, maar had ook wel wat raakvlakken met de muziek van The Xx.

Bij beluistering van Blood lijkt de tijd stil te hebben gestaan. Rhye gaat op haar nieuwe plaat verder waar Woman vijf jaar geleden ophield. Het tempo ligt nog steeds uiterst laag, de klanken zijn warm en broeierig en Mike Milosh kruipt in vocaal opzicht nog altijd dicht tegen Sade aan. Vergeleken met Woman klinkt Blood nog wat mooier en warmer en bovendien klinkt de nieuwe plaat van Rhye door wat extra elektronische impulsen net wat moderner. Heel groot zijn de verschillen echter niet.

Rhye maakt nog altijd muziek die aanvoelt als een warm band. Luister naar de lome en dromerige klanken van Rhye en de klok tikt even wat minder snel. Net als Woman bevat Blood muziek die bijzonder lekker in het gehoor ligt, maar ook dit keer weet Rhye de fantasie te prikkelen met een feelgood plaat met inhoud. Tekst Mania | Erwin Zijleman

LIVEDATA 25/03 Ancienne Belgique, Brussel (BE) 01/04 Paradiso, Amsterdam (Sold Out)