Category: Albums

Ela Minus – Acts Of Rebellion

Ela Minus – Acts Of Rebellion (Domino/V2 Records)

Ela Minus is het alter ego van de in Colombia geboren en opgegroeide muzikante Gabriela Jimeno. Minus woont al geruime tijd in New York. Daar startte ze een studie aan het gerenommeerde Berklee College of Music. Ze drumde ruim tien jaar in een hardcoreband. Daar hoor je niets meer van terug.

Ela Minus is een van de grote danceverrassingen van dit jaar. Ze debuteert met een fonkelend, onderscheidend album dat ze in haar eentje schreef en eigenhandig produceerde. Zo’n studie doe je ook niet voor niets moet ze hebben gedacht.

Acts Of Rebellion is een stoere titel en die staat Minus wel. Met haar charismatische, vastberaden uitstraling en de zorgvuldig geselecteerde afbeeldingen op haar sierlijke lichaam. Niet te veel en op de juiste plekken. Ook daar sijpelt de nodige klasse door.

Minus is eigenlijk dé grote Plus dit jaar op dancegebied. Alle egards op dit podium vorige week voor het onlangs verschenen album van Róisín Murphy, maar nu gaan we toch weer een stap verder in genialiteit. Het geheim zit ‘m vooral in de koelbloedigheid van het songmateriaal. Minus heeft iets ijzigs in haar stem en juist daardoor houd je terstond van haar. Hoe paradoxaal dat ook allemaal mag klinken. Magisch, licht onheilspellend, bedeesd; nog wat typeringen die te binnen schieten.

Acts Of Rebellion is een eigenzinnige, met tien smaakvolle elektronische tracks gevulde plaat. Prikkelende indie synthpop met behoorlijk wat techno-elementen. Waardoor het geregeld verdomde dansbaar wordt. Neem het prikkelende They Told Us It Was Hard, But They Were Wrong. Net zo stuiterend als indringend. Met een tekst complementair aan de onbestemde muzikale zeggingskracht. Minus fluisterzingt en zorgt voor een oorstrelend mysterieus geluid. Opwindend bovendien.

De Spaanstalige technotrack El Cielo No Es De Nadia zou kleur geven aan het nachtleven, zij het dat dat ook volledig op z’n reet ligt. Geef de nacht dan thuis maar extra glans. Improviseer. Nodig drie vrienden uit, koop een stroboscoop en zet het verslavend huppelende Dominique op hoog volume én op repeat. Dit gaat nooit vervelen. “Last night I went to bed at 7:00 a.m. My brain is getting used to the haze. Last time I did this. I had a boyfriend who cooked me dinner. Now all I have is coffee and some liquor. I should probably eat…” Overdag zwaar oké, maar veel lekkerder in het donker. Acts Of Rebellion is een soundtrack voor de nacht. Pieter Visscher

 

Heaven Albums van week 47: met Chris Stapleton & The Bats

Popmagazine Heaven verschijnt tweemaandelijks, albums komen dagelijks uit. Daarom geven we wekelijks een korte update van releases die ons meteen opvallen of die anderszins de moeite van het ontdekken waard zijn. Verwacht geen uitgebreide recensies, die verschijnen nog altijd – met meer reflectie – in het magazine. Met meer dan 100 albumrecensies en boeiende interviews is Heaven het blad om je muziekpassie te verdiepen. Heaven is te koop in de (betere) bladenkiosk en platenzaak. Nog beter: neem een abonnement en mis geen nummer!

Roots/Folk
Chris Stapleton – Starting Over
Een titel als Starting Over wekt zekere verwachtingen. Echt ingelost worden die niet, gelukkig, want ook op dit wederom door Dave Cobb geproduceerde album doet Stapleton zich vooral als country- annex rootsrocker gelden. Bijgestaan door twee oud-Heartbreakers toont hij zich nog altijd een van de beste vocalisten in de hedendaagse americana, terwijl zijn liedjes misschien niet bovenmatig origineel zijn, maar de luisteraar wel steevast flink weten te raken.

Rock/Pop
The Bats – Foothills
Afkomstig uit Christchurch, Nieuw-Zeeland, behoren The Bats al zo’n dertig jaar tot onze favoriete bands uit dat land. Al te zeer loopt de sound van hun platen de afgelopen vijftien jaar niet uiteen, maar omdat ze er gemiddeld zo’n vier à vijf jaar over doen en de kwaliteit van hun liedjes onverminderd hoog blijft, stoort dat absoluut niet.

Blues/Soul/Jazz
Domenique Dumont – People On Sunday
De Letse electromuzikant Domenique Dumont werd uitgenodigd een nieuwe soundtrack te maken bij de Duitse stommefilmklassieker Menschen Am Sonntag uit 1930. Gebaseerd op een scenario van Samuel ‘Billy’ Wilder, die later in Hollywood furore zou maken, is de film deels documentair, deels fictie, en kent een ontspannen, bijna optimistische sfeer die Dumont hier prachtig treft.

WERELD
Ann O’Aro – Longoz
Ook met Longoz, de opvolger van haar titeloze debuut twee jaar terug, maakt zangeres/liedjesschrijfster Ann O’aro, afkomstig van het eiland Réunion in de Indische Oceaan, weer volop indruk. Begeleid door een trombonist en percussionist klinkt O’aro anders dan anderen, en imponeert ze vooral door haar bezwerende stem en het eigenzinnige karakter van haar liedjes.

Tekst: Eric van Domburg Scipio

Luister elke dinsdagavond van 22:00 tot 23:00 uur naar Heaven Radio op Pinguin Indie.

Roísín Murphy – Roísín Machine

Roísín Murphy – Roísín Machine (Loaded Records/BMG)

Ja zeg, nog meer accent aigu’s. Omdat Roísín Murphy haar voornaam terug laat komen in de titel van haar vijfde studioalbum op eigen benen. Hoewel ze in Moloko ook al voor een belangrijk deel verantwoordelijk was voor het tot stand komen van de tracks. Murphy (47) is in de vorm van haar leven. Ook lijfelijk, zo te zien, wanneer je de hoes van Roísín Machine openklapt en ze redelijk onverbloemd haar lichaam showt.

Roísín Murphy loopt over van het zelfvertrouwen en dat vertaalt zich ook muzikaal. Roísín Machine is het sterkste wat ze tot nu toe op plaat heeft gezet. Dat terwijl een aantal tracks al behoorlijk lang lag te wachten om uitgebracht te worden. Openingsnummer Stimulation zag het daglicht reeds acht jaar terug, werd toen ook uitgebracht, maar nu voor het eerst op een album en in een nieuwe jas.

Er kan meer dan ooit worden gedanst op de muziek van Murphy, hoewel stilstaan altijd al niet zo eenvoudig was wanneer je een plaat van haar of voorloper Moloko opzette.

Opvallend is de lengte van de tracks op Roísín Machine; vier van de zes nummers duren langer dan zes minuten en openingstrack Stimulation zelfs achtenhalve minuut. Murphy doet wat ze wil en heeft lak aan eventuele conventies op singlegebied. Want potentiële singles zijn er genoeg te vinden op Roísín Machine.

Murphy heeft tien zorgvuldig opgebouwde dancetracks op plaat gezet, met een hoofdrol voor elektronica, bas, viool en een funky gitaar. Een behoorlijke vleug disco bovendien. Daar zijn we dol op. Vocaal is ze uitdagender dan ooit. Wulps, ouderwets wulps. Zo horen we haar graag en tekstueel is ze ook nietsverhullend. In Murphy’s Law (oké, een licht obligate woordspeling) is ze duidelijk naar haar ex: “I won’t be a prisoner, locked up in this house. I feel my story’s still untold and I’ll make my own hapy ending.” Pieter Visscher

 

Heaven Albums van week 46: met Scars en Remy van Kesteren

Popmagazine Heaven verschijnt tweemaandelijks, albums komen dagelijks uit. Daarom geven we wekelijks een korte update van releases die ons meteen opvallen of die anderszins de moeite van het ontdekken waard zijn. Verwacht geen uitgebreide recensies, die verschijnen nog altijd – met meer reflectie – in het magazine. Met meer dan 100 albumrecensies en boeiende interviews is Heaven het blad om je muziekpassie te verdiepen. Heaven is te koop in de (betere) bladenkiosk en platenzaak. Nog beter: neem een abonnement en mis geen nummer!

Roots/Folk
Peter Broderick – Blackberry
De Amerikaan Peter Broderick kent vele gezichten: producer, componist, multi-instrumentalist, singer-songwriter, Efterklang-lid. Van folk en neoklassiek tot avant-garde, hij is van vele markten thuis. Zijn discografie is dan ook even divers als ondoorgrondelijk. Op Blackberry presenteert hij zich als folk singer-songwriter, waarbij hij op diverse tracks Nick Drake en Tim Buckley in herinnering roept, maar ook luchtiger voor de dag komt.

Rock/Pop
Scars – Author! Author!
Het duurde ruim zesentwintig jaar voordat het hooggeprezen Author! Author!, het enige album van de Schotse post-punkgroep Scars uit 1981, in 2007 eindelijk op cd verscheen. Met de 3-cd ‘expanded edition’ van dat klassieke album wordt nu zo’n beetje de hele geschiedenis van de band verteld. Naast het originele album bevat het een schat aan bonustracks, demo’s en liveopnamen. Een informatief boekje maakt de set compleet.

Blues/Jazz/Soul
Remy van Kesteren – The Red Turtle
Harpist Remy van Kesteren maakte een alternatieve soundtrack bij de Oscar-genomineerde Frans-Japans-Nederlandse animatiefilm The Red Turtle. Het levert een sprankelende plaat op die volop de mogelijkheden van Van Kesterens zelfontwikkelde 49-snarige harp etaleert.

Wereld
Szabadság – Ellis Island
België is de thuishaven van het viool/mandoline duo Ariane Cohen-Adad en Jefferson Louvat, tezamen Szabadság (vrijheid in het Hongaars). Op Ellis Island spelen ze op virtuoze wijze muziek die uit alle landstreken in de Amerikaanse smeltkroes terechtkwam, en blazen daar zo nieuw leven in. De mix van traditionals, covers en originals, instrumentale en gezongen liedjes, overstijgt alle grenzen.

Tekst: Eric van Domburg Scipio

Luister elke dinsdagavond van 22:00 tot 23:00 uur naar Heaven Radio op Pinguin Indie.

Heaven Albums van week 45: met Elvis Costello en Typhoon

Popmagazine Heaven verschijnt tweemaandelijks, albums komen dagelijks uit. Daarom geven we wekelijks een korte update van releases die ons meteen opvallen of die anderszins de moeite van het ontdekken waard zijn. Verwacht geen uitgebreide recensies, die verschijnen nog altijd – met meer reflectie – in het magazine. Met meer dan 100 albumrecensies en boeiende interviews is Heaven het blad om je muziekpassie te verdiepen. Heaven is te koop in de (betere) bladenkiosk en platenzaak. Nog beter: neem een abonnement!

Roots/Folk
Ellen Shae – Caged Bird
De Zeeuwse singer-songwriter Ellen Shae ziet sinds ze zes jaar geleden debuteerde met My Window haar carrière steeds meer van de grond komen. Dankzij het Amerikaanse duo Tom Mank & Sera Smolen leerde ze de Amerikaanse producer/muzikant Rich DePaolo kennen, die haar in staat stelde haar derde album Caged Bird naar een hoger plan te tillen.

Rock/Pop
Elvis Costello – Hey Clockface
Costello is een van de meest begaafde liedjesschrijver van zijn generatie. Dat blijkt weer zonneklaar uit het nieuwe Hey Clockface, een avontuurlijke plaat die met zijn Arabisch-getinte spoken-word opener menigeen op het verkeerde been zal zetten. Maar ook al staan ze in een nieuwe context, de Costello-elementen doen toch vertrouwd aan. Een knap kunstje van deze topartiest, die ook in zijn vijfde decennium als platenmaker, schijnbaar moeiteloos nieuwe wegen weet te vinden.

Blues/Soul/Jazz
Typhoon – Lichthuis
Gezien de zeven jaar die Typhoon nodig had om na zijn debuut Tussen Licht En Lucht met doorbraakalbum Lobi Da Basi op de proppen te komen, valt de zes jaar die hij nu nodig had om Lichthuis te maken eigenlijk wel mee. Typhoons ster is sinds die voorganger aanmerkelijk gegroeid en knap is dat hij met zijn nieuwe album een enorme muzikale stap vooruitzet en Lobi Da Basi nog ruim overtreft.

Wereld
Stracho Temelkovski – The Sound Braka
Met The Sound Braka debuteert de Franse multi-instrumentalist en autodidact Stracho Temelkovski met een wonderschoon album vol hoogwaardige wereldjazz die muzikale invloeden uit de Balkan, het Middellandse Zeegebied, het Midden-Oosten en zelfs Buenos Aires met elkaar verbindt. Waar dit in minder begaafde handen een rotzooitje zou worden, weten Temelkovski en zijn band hier een voorbeeldige eenheid van te maken.

Tekst: Eric van Domburg Scipio

Luister elke dinsdagavond van 22:00 tot 23:00 uur naar Heaven Radio op Pinguin Indie.

Nordmann – In Velvet

Nordmann – In Velvet (Unday Records/NEWS/Mattan)

Dries Geusens op synthesizers en bas, Edmund Lauret op gitaar, Elias Devoldere op drums, Mattias De Craene op synthesizers en saxofoon en Thijs Troch op synthesizers en gitaar. We hebben te maken met het uit Gent afkomstige Nordmann. Net als bij de Spar is het heerlijk winkelen bij de heren, die met In Velvet na Alarm! (2015) en The Boiling Ground (2017) hun derde langspeler afleveren bij uw platenboer.

Het geluid van de band is rijker geworden in de loop der jaren en op In Velvet geeft het aantrekken van Thijs Troch op synthesizers en gitaar de band nét dat extra schopje onder de kont om inmiddels te spreken van een superformatie. In de wonderlijke jazzrockwereld, die werkelijk waar met het jaar interessanter wordt. Wie bij jazz nog steevast denkt aan oubolligheid wordt andermaal in de hoek gezet. Ga daar maar even drie kwartier je zonden overdenken.

Want moderne jazz vandaag de dag heeft raakvlakken met rock en dance. Bijvoorbeeld. Wat we ook terugvinden bij gelijkgestemden als GoGo Penguin, Portico Quartet en Mammal Hands. Niks is meer te dol in de wereld van de moderne jazz; het experiment staat voorop. Terwijl improvisatie allang niet meer de voornaamste pijler is. Songstructuren zijn veel belangrijker geworden in vergelijking met vroeger. Het liedje in de hoofdrol.

In Velvet is geen uptempoplaat geworden. Natuurlijk sta je te swingen op het ravissante Boats/Marseille, maar her en der echoot ook het geluid uit een rokerig jazzcafé uit de jaren 70 na (Jade en Maine Cocoon en in wat mindere mate Partie Deux). Contrasteert fantastisch met het rockgeoriënteerde Cryptonym, waarin een hoofdrol voor saxofoon en gitaren is weggelegd.

Prijsnummer is Cascade(s), wanneer de sax van Mattias De Craene opzichtig flirt met de gitaren van Lauret en Troch en dat alles op een fluwelen bed van weelderige elektronica. Zo dartel en ontroerend horen we de jazz het allerliefst. Pieter Visscher 

Liefhebbers van moderne jazz luisteren natuurlijk ook naar Pinguin Grooves: https://pinguinradio.com/player/pinguin-groove. 

Heaven Albums van week 44: met Palace Winter en clipping.

Popmagazine Heaven verschijnt tweemaandelijks, albums komen dagelijks uit. Daarom geven we wekelijks een korte update van releases die ons meteen opvallen of die anderszins de moeite van het ontdekken waard zijn. Verwacht geen uitgebreide recensies, die verschijnen nog altijd – met meer reflectie – in het magazine. Met meer dan 100 albumrecensies en boeiende interviews is Heaven het blad om je muziekpassie te verdiepen. Heaven is te koop in de (betere) bladenkiosk en platenzaak. Nog beter: neem een abonnement!

Roots/Folk
Darlingside – Fish Pond Fish
Ik geloof niet dat ik sinds Crosby, Stills & Nash een Amerikaanse folkrockgroep heb gehoord wier samenzang mooier bij elkaar kleurt dan het uit Boston afkomstige kwartet Darlingside. Dat bewijzen ze misschien mooier dan ooit op hun vierde album: Fish Pond Fish, die dankzij een rootsy bodem nooit te gelikt of klef klinkt.

Rock/Pop
Palace Winter – …Keep Dreaming, Buddy
Dat goede popmuziek overal vandaan kan komen bewijst het Deens-Australische duo Palace Winter, dat met …Keep Dreaming, Buddy een nieuw hoogtepunt aan hun palmares toevoegt. Hun cinematische synthpop en -rock wordt niet alleen gevat in ijzersterke, melodieuze liedjes, maar kent ook een singer-songwritergevoel dat direct aanspreekt.

Blues/Soul/Jazz
clipping. – Visions Of Bodies Being Burned
Het Amerikaanse avant-raptrio clipping.  vervolgt zijn horror-rap verkenningen met het nieuwe Visions Of Bodies Being Burned, een waardige opvolger van voorganger There Existed An Addiction To Blood. Waarschijnlijk het beste wat deze underground formatie tot nu toe op de wereld heeft losgelaten.

Wereld
Menace d’Éclaircie – Finish Your Patates And Take Your Converses
Ogend als een stel Bretonse nozems, ontpopt Menace d’Éclaircie zich op hun (debuut?)  Finish Your Patates And Take Your Converses als een soort instrumentale kruising tussen Normaal en The Pogues. Ze combineren boertige rock-’n-roll met door baritonsax, bombarde en accordeon gedomineerde folkrock. Verfijnd klinkt het allerminst, maar daarom juist zo lekker.

Tekst: Eric van Domburg Scipio

Luister elke dinsdagavond van 22:00 tot 23:00 uur naar Heaven Radio op Pinguin Indie.

METZ – Atlas Vending

METZ – Atlas Vending (SubPop/Konkurrent)

Nooit iets maken dat toegankelijk genoeg is voor de grote radiostations is altijd het uitgangspunt geweest voor het snoeiharde METZ. De Canadese band die in 2012 debuteerde lukt dat nu ook weer. Atlas Vending, het vierde album van het meedogenloze trio schuurt en beukt zoals we dat zo graag horen. Met punk, noise en oorverdovende rock nog altijd als belangrijkste elementen.

Ondanks de wil ontoegankelijk te blijven, bespeuren we wel weer degelijk hooks en riffs die beklijven. We horen melodieën, oh welzeker. Het slechts 1.37 minuut durende punkrocknummer No Ceiling is er echt wel eentje om hard mee te blèren. Hayden Menzies slaat zijn drumstel aan flarden en gitarist/zanger Alex Edkins is meer dan ooit de verbeterde versie van Protomartyrs Joe Casey, die binnen die formatie natuurlijk dermate pragmatisch gebruik maakt van zijn vocale beperkingen dat het net zo sterk harmonieert met het geluid van zijn band als dat Edkins dat doet bij METZ.

Zonder zichzelf te overschreeuwen torent Edkins uit boven de muur van geluid waarvoor hijzelf, Menzies en bassist Chris Slorach verantwoordelijk zijn. Tekstueel snijdt de band onderwerpen aan die onze eigenaardige wereld zo kenmerken. Zeker in deze periode van vertwijfeling, onheil en zelfs wat dystopische elementen. Verpletterende sociale angsten, het vaderschap, isolement en verslaving komen voorbij. Maar ook de invloed die al die verdomde sociale media uitoefenen op een in toenemende mate verbouwereerde massa. De paranoia die wordt gecreëerd. Idioten als Lange F. hebben immers een platform gevonden. Ook in Canada krijgt dit soort mesjogge schreeuwers een podium. Rusteloosheid en het gevoel dat je beter alles achter je kunt laten, komen voorbij.

Framed by the Comet’s Tail spreekt boekdelen. Nee, dit is geen liefdesliedje:

“I see nothing in your love
A crooked symmetry, a counterfeited sum
I feel nothing in your love
A broken flag hung out to dry

And I’m waiting for that comet
To come and smash the satellite
Yeah, I’m waiting for that moment
I can leave it all behind”

METZ maakt muziek met een zeldzame intensiteit, waarin je je diepste worstelingen een plaats kunt geven. Vernietigend en meedogenloos. Gek genoeg kan dat hartverwarmend zijn. Zeker in de qua fysiek contact abominabele periode waarin we nu leven. METZ neemt ons bij de hand. Oprechtheid, om zielsveel van te houden. Hoog tijd ze weer eens live aan het werk te zien. Pieter Visscher

 

Spinvis – 7.6.9.6.

Spinvis – 7.6.9.6. (Excelsior)

De muziek van Spinvis is doorgaans al wat gekunsteld (mind you: in positieve zin) en nu is zijn nieuwe plaat ook nog eens heel gekunsteld tot stand gekomen. Gekunsteld is een anagram van geknutseld en dat is in het geval van Nieuwegeiner Erik de Jong geen toeval. Dat gekunstelde heeft nu ook alles te maken met de coronapandemie, die de muziekwereld sowieso al maandenlang in een wurggreep heeft. Al geldt dat voor meer sectoren. Ik zal u de bek niet openbreken.

Enfin. Spinvis en zijn kunsten. Hij heeft zijn plaat 7.6.9.6. genoemd. An sich slaat die cijfercombinatie als een waterpomptang op een satékroket. Maar er zit toch wel wat achter. Spinvis hoort er muziek in. En hij heeft gelijk. Zoals Spinvis sowieso een denker is en het gelijk zo vaak aan zijn kant vindt. Het gaat om een melodie: hoog, laag, hoger, lager. Probeer maar eens. 7.6.9.6.

Het is tekenend voor het observerende oor van de Utrechter, die zijn album noodgedwongen zelf mixte. Zang- en vioolpartijen van zijn muzikanten kwamen binnen via mail en telefoon. Over gekunsteld gesproken. En het knutselen dat eruit voortvloeit. Het proces van opnemen heeft de plaat geen kwaad gedaan. Integendeel. Want 7.6.9.6. is een typisch Spinvis-album geworden. Met veel nummers van hoge kwaliteit. Zowel qua tekst als muzikaal. Dans je voorzichtig mee op het verrukkelijke Hollywood?

De Jongs fluisterzang blijft het voornaamste ingrediënt, terwijl ál te veel uitbundigheid ook nu weer wordt voorkomen. Live vliegen De Jong en consorten nog weleens uit de bocht, op plaat rijdt hij vooral in z’n drie. Of zelfs in z’n twee. Heel soms éventjes in vier. Maar niet te lang. Het staat zijn geluid zo goed.

Daaraan tornen is geen optie. Soms denk je iets al eerder gehoord te hebben, zonder dat je de vinger exact kunt drukken op die eventuele vorm van recycling. Dat is knap. Spinvis’ lichte hang naar absurdisme (lekker gekke foto ook op die cover) en vervreemding blijft een lust voor het oor. Zijn melancholie en stemmigheid blijven fascineren en de aandacht vasthouden. Vooral in de avonduren. Bij schemerlicht en een goed glas wijn. Ja, toe maar. Om het af te maken. Knutsel trouwens, is weer een anagram van klutsen. En klutsen van klusten. Oké, nu hou ik op. Pieter Visscher

Heaven Albums van week 42: met Elliott Smith en Future Islands

Popmagazine Heaven verschijnt tweemaandelijks, albums komen dagelijks uit. Daarom geven we wekelijks een korte update van releases die ons meteen opvallen of die anderszins de moeite van het ontdekken waard zijn. Verwacht geen uitgebreide recensies, die verschijnen nog altijd – met meer reflectie – in het magazine. Met meer dan 100 albumrecensies en boeiende interviews is Heaven het blad om je muziekpassie te verdiepen. Heaven is te koop in de (betere) bladenkiosk en platenzaak. Nog beter: neem een abonnement!

Roots/Folk
Elliott Smith – Elliott Smith
Toen het titelloze tweede album van Elliott Smith in 1995 verscheen op het kleine Kill Rock Stars label zullen weinigen hebben voorzien dat zijn liedjes enkele jaren later Oscarroem zouden vergaren door de film Good Will Hunting. Nu fraai heruitgebracht in een hardcover boekje, met bonus-cd van een solo-optreden, schitteren Smiths melodische kwaliteiten evidenter dan ooit.

Rock/Pop
Future Islands – As Long As You Are
In Samuel T. Herring bezit de Amerikaanse indiegroep Future Islands een van de meer opvallende stemmen in de huidige popmuziek. Dat blijkt onmiskenbaar uit hun zesde album As Long As You Are, waarop Herrings bariton een unieke draai geeft aan hun melodieuze electropop. Wat in andere handen al gauw potsierlijk had geklonken, maakt dankzij het sterke songmateriaal wederom grote indruk.

Blues/Soul/Jazz
Loudon Wainwright III – I’d Rather Lead A Band
Na een carrière van zo’n jaar of vijftig verrast singer-songwriter Loudon Wainwright III door op I’d Rather Lead A Band uit te pakken met een heerlijke portie klassieke jaren twintig, dertig jazz en blues. Ondersteund door Vince Giordano & The Nighthawks, klinkt Wainwright hier als een vis in het water. Heerlijke plaat, hem op het lijf geschreven.

Wereld
Nakany Kanté – De Conakry a Barcelone
Een echte Afrikaanse topper zal je de Guinese Nakany Kante misschien niet noemen, maar dat neemt niet weg dat dit in Conakry en Barcelona opgenomen album een van de beste platen met klassieke West-Afrikaanse mandingo-pop oplevert die we dit jaar hoorden. Een plaat die die getuigt van Kanté’s aanzienlijke talent.

Tekst: Eric van Domburg Scipio

Luister elke dinsdagavond van 22:00 tot 23:00 uur naar Heaven Radio op Pinguin Indie.