Category: Albums

Mammal Hands – Captured Spirits

Mammal Hands – Captured Spirits (Gondwana Records/DRG Music)

Jordan Smart, Nick Smart, Jesse Barrett. Namen die niet gek veel mensen wat zeggen. Terwijl ze gedrieën de misschien wel beste jazzformatie van het moment vormen: Mammal Hands. Uit het Engelse Norwich.
Het trio debuteerde in 2014 met het meteen al sterke Animalia en er volgden drie albums, waarvan Captured Spirits zojuist bij uw platenboer is afgeleverd.

Die altijd lastige vierde? Veel bands weten er alles van. Net zoals de tweede geen sinecure bleek. Maar de vierde van Mammal Hands is de beste die de band deed verschijnen.

Mammal Hands opereert in het jazzgebied waar gelijkgestemden als GoGo Penguin en Portico Quartet zich ook begeven. Om eens twee klinkende namen te noemen. Het mag swingen. Het mag zelfs goed dansbaar zijn. Zoals Chaser bijvoorbeeld is. Wat een hit!

Mammal Hands heeft een voorliefde voor elektronische muziek en dan met name dance. Dat horen we ook op Captured Spirits terug. Nog wat sterker dan daarvoor. Piano, drums en tabla, diverse saxofoons, een basklarinet en allerhande elektronica knokken geregeld om de hoofdrol in de elf tracks, die zeker niet allemaal retedansbaar zijn, maar wel een sprankeling hebben om alle coronastress het hoofd te bieden. ‘Laat het lekker los’, om good old Extince eens te quoten.

Mammal Hands’ dynamische jazzgeluid klinkt vitaler en helderder dan ooit tevoren en met deze plaat gaan nog meer zieltjes worden gewonnen. De kracht zit ‘m in de songs vaak net zo in het repetitieve als in het stuwende gehalte, naast de freejazzelementen, die ook aanwezig zijn. Vervreemdend, soms wat subversief en altijd boeiend, betoverend en wonderschoon. In Norwich kan de vlag (weer) worden gehesen. Pieter Visscher

Heaven Albums van week 38: met Robin Kester en meer

Popmagazine Heaven verschijnt tweemaandelijks, albums komen dagelijks uit. Daarom geven we wekelijks een korte update van releases die ons meteen opvallen of die anderszins de moeite van het ontdekken waard zijn. Verwacht geen uitgebreide recensies, die verschijnen nog altijd – met meer reflectie – in het magazine. Met meer dan 100 albumrecensies en boeiende interviews is Heaven het blad om je muziekpassie te verdiepen. Heaven is te koop in de (betere) bladenkiosk en platenzaak. Nog beter: neem een abonnement!

Roots/Folk
Susanna – Baudelaire & Piano
De titel van het nieuwe album van de Noorse singer-songwriter Susanna (Wallumrød) geeft precies aan wat je kunt verwachten: op muziek gezette gedichten van Charles Baudelaire gezongen door Susanna die ze zichzelf begeleidt op piano. Meer is niet nodig, want hoewel wat uniform van sfeer, grijpen haar onopgesmukte liedjes en gevoelvolle stem je absoluut bij de keel.

Rock/Pop
Robin Kester – This Is Not A Democracy
Met 7 tracks is dit eerder een ep dan een volwaardig album, wat niet wegneemt dat de Utrechtse buitengewoon fraai debuteert met dromerige indiepop. In goede banen geleid door Marien Dorleijn (Moss) kan Kester op This Is Not A Democracy de vergelijking aan met iemand als Weyes Blood. Geen geringe prestatie.

Blues/Soul/Jazz
Dan Penn – Living On Mercy
Veel platen heeft Dan Penn niet op zijn naam staan, maar het was ook nooit de bedoeling dat deze vermaarde songwriter zelf platen zou maken. Waarom zou je ook, als je liedjes zijn opgenomen door grootheden als Aretha Franklin, Solomon Burke, Dionne Warwick, James Carr en Irma Thomas. Toch lieten zijn eigen platen horen dat Penn ook als vertolker zijn mannetje staat. Met Living On Mercy vertolkt hij voor het eerst in twintig jaar weer een ruim dozijn songs van eigen hand.

Wereld
Désirée Saarela & Maria Kalaniemi – MoD
De Fins-Zweedse gitariste/zangeres Désireée Saarela en de vermaarde Finse accordeoniste Maria Kalaniemi brengen Scandinavische singer-songwriterfolk op zijn best. Met prachtliedjes, fraaie zang en betoverend accordeonspel is MoD niet te versmaden, ook al is het album in Scandinavië al enkele jaren oud.

Tekst: Eric van Domburg Scipio

Luister elke dinsdagavond van 22:00 tot 23:00 uur naar Heaven Radio op Pinguin Indie.

Bananagun – The True Story Of Bananagun

Bananagun – The True Story Of Bananagun (Full Time Hobby/Konkurrent)

Nick van Bakel heet de gitarist van het uit Australië afkomstige Bananagun. Dan weten we wel wat zijn grootouders deden vlak na de Tweede Wereldoorlog; het vliegtuig pakken richting Down Under, om daar de situatie eens op te nemen. Ik Vertrek avant la lettre. Zoiets.

Van Bakel is een van de dragende muzikanten in de prachtformatie Bananagun, die met een debuutplaat komt aanwaaien om heel diep voor te buigen.

Gedrenkt in psychedelica en geregeld aanschurkend tegen Belle & Sebastian, The Doors en Django Django wordt een geluid gecreëerd dat net zo zalvend als dansbaar is.

Vocalisten wisselen elkaar af en de op afrobeat gebaseerde sound houdt de aandacht continu vast. Dit is een formatie die speelplezier koppelt aan begenadigd talent. Terwijl de vocalisten niet eens overdréven begenadigd zijn. Kun je nagaan.

Prachtig instrumentaal is het uitgesponnen People Talk Too Much waarin de band zich jazzy uitstapjes permitteert. Hetgeen vaker gebeurt.
Er valt nogal wat te genieten op de elf tracks tellende langspeler, die steeds meer fijnzinnigheden ontvouwt, draaibeurt na draaibeurt.
Er wordt een instrumentarium uit de kast getrokken om je vingers bij af te likken. Djembé en fluit bijvoorbeeld.

The True Story of Bananagun is een sublieme, bijzonder boeiende potpourri van een overheerlijke groep muzikanten die hippieachtige tijden in herinnering roept. Die flowerpower waar we weer zo naar verlangen. Zeker nu. Pieter Visscher

Heaven Albums van week 37: Emily Barker, Motorpsycho en meer

Popmagazine Heaven verschijnt tweemaandelijks, albums komen dagelijks uit. Daarom geven we wekelijks een korte update van releases die ons meteen opvallen of die anderszins de moeite van het ontdekken waard zijn. Verwacht geen uitgebreide recensies, die verschijnen nog altijd – met meer reflectie – in het magazine. Met meer dan 100 albumrecensies en boeiende interviews is Heaven het blad om je muziekpassie te verdiepen. Heaven is te koop in de (betere) bladenkiosk en platenzaak. Nog beter: neem een abonnement!

Roots/Folk
Emily Barker – A Dark Murmuration Of Words
Nadat de Australische singer-songwriter Emily Barker ons vorig jaar verrastte met het prachtige duoalbum met Marry Waterson: Window To Other Ways, op de grens van folk en indie, trakteert ze ons met A Dark Murmuration Of Words op een folky plaat vol fraai gezongen prachtliedjes. Een juweel!

Rock/Pop
Motorpsycho – The All Is One
Heel verrassend is het misschien niet wat de Noorse rockgroep Motorpsycho ons de laatste jaren voorschotelt, maar dat neemt niet weg dat dit laatste deel van hun als trilogie opgezette trits albums muzikaal zeer hoogstaand is. De helft van deze dubbel-cd wordt in beslag genomen door het lange werkstuk N.O.X., de andere helft door kortere, afwisselende stukken, die het kunnen van deze unieke band fraai illustreren.

Blues/Soul/Jazz
Krononaut – Krononaut
De bloeiende Londense jazzscene brengt ons Krononaut, een duo rond gitarist/producer Leo Abrahams (o.a. Eno, Imogen Heap) en drummer Martin France (Nils Petter Molvaer, Evan Parker). Op het titelloze debuut worden gastrollen vervuld door Tim Harries, Shahzad Ismaily, Arve Henriksen en Matana Roberts, en begeven ze zich in het soort ‘fourth world’ jazz zoals we dat ooit leerden kennen van Jon Hassell.

Wereld
Note Noir Quartet – Nadir
Florence is de thuishaven van het Note Noire Quartet, een Italiaans ensemble dat met een bezetting van viool, accordeon, gitaar en contrabas een unieke mix van jazz, folk, klassiek en wereldmuziek (tango) brengt. Hun dynamische derde album, Nadir, verscheen in Italië reeds vorig jaar, maar is sinds kort ook hier te koop.

Tekst: Eric van Domburg Scipio

Luister elke dinsdagavond van 22:00 tot 23:00 uur naar Heaven Radio op Pinguin Indie.

Deep Purple – Whoosh!

Deep Purple – Whoosh! (V2)

Toen de Britse hardrockers van Deep Purple in 1970 met het waanzinnig briljante Child In Time op de proppen kwamen – dat óverheerlijke hammondorgelintro alleen al! – was de wereld een stuk rustiger dan nu. Minder druistig. Terwijl Deep Purple wel wild was. Lékker wild vooral. Met name voor die tijd.

Later werd het natuurlijk állemaal steeds wilder. Nieuwe rock- en metalgenres ontstonden. Veel bands die de laatste 50 jaar doorbraken zijn stuk voor stuk schatplichtig aan Deep Purple. Queen, Metallica, Aerosmith, Bon Jovi, Alice In Chains, om zo maar enkele namen te noemen. Ook een recente band als Royal Blood kent het werk van Ian Paice Roger Glover, Ian Gillan, Steve Morse en Don Airey dondersgoed. De eerste drie zijn sinds mensenheugenis actief in de band.

Gillan, 75 lentes jong inmiddels, komt niet meer in de buurt van de hoge uithalen ten tijde van Child In Time, maar beschikt nog immer over een fijne rockstrot. Dat mag worden gezegd. En muzikaal mag de band ook nog altijd met trots kijken wat wordt neergezet op plaat en op de podia. Ook Whoosh! mag er zeker zijn.

Whoosh! is de nieuwe plaat van de band. Het eenentwintigste studioalbum.
Natuurlijk heeft de tijd vat gekregen op het geluid van Deep Purple. Toetsenist Don Airey grijpt geregeld de hoofdrol. Hij, de opvolger van wijlen Jon Lord, danst op de toetsen tijdens No Need To Shout en We’re All The Same In The Dark.
Er staat meer moois op het album, dat zowel hardrock, als blues als progrockelementen bevat.

Whoosh! is een album dat zich natuurlijk niet kan meten met het werk uit de vroege jaren 70, maar zonder meer een duit in het zakje doet in het imposante oeuvre van Deep Purple. Mooi in de luxeversie van het album is de dvd met daarop het optreden tijdens Hellfest 2017. Pieter Visscher

Heaven Albums van week 36: Bettye Lavette, Naked Giants en meer

Popmagazine Heaven verschijnt tweemaandelijks, albums komen dagelijks uit. Daarom geven we wekelijks een korte update van releases die ons meteen opvallen of die anderszins de moeite van het ontdekken waard zijn. Verwacht geen uitgebreide recensies, die verschijnen nog altijd – met meer reflectie – in het magazine. Met meer dan 100 albumrecensies en boeiende interviews is Heaven het blad om je muziekpassie te verdiepen. Heaven is te koop in de (betere) bladenkiosk en platenzaak. Nog beter: neem een abonnement!

Roots/Folk
H.C. McEntire – Eno Axis
Je zou Heather McEntire kunnen kennen als zangeres van indie-americana band Mount Moriah (en daarvoor Bellafea), maar als H.C. McEntire vaart zij een solokoers die meer singer-songwriterachig is en waarin haar bezwerende stem nog duidelijker aan de oppervlakte komt, evenals haar talent voor het schrijven van hartverscheurend mooie liedjes.

Rock/Pop
Naked Giants – The Shadow
Seattle is de thuishaven van Naked Giants, een garagerocktrio dat met The Shadow hun tweede lp het licht doet zien, en sterker is dan het twee jaar oude debuut Sluff. Gevarieerder, zonder in te boeten aan pakkende liedjes, bewijst het trio dat er nog volop leven zit in ouderwetse gitaarrock.

Blues/Soul/Jazz
Bettye Lavette – Blackbirds
Met Blackbirds brengt soulzangeres extraordinaire Bettye LaVette een prachtig eerbetoon aan de zwarte vrouwen op wier schouders zij staat. Ze zingt songs van onder anderen Nina Simone, Ruth Brown, Dinah Washington en Billie Holiday.

Wereld
Cesare Pastanella Afrodiaspora – The Round Trip
De Italiaanse percussionist, multi-instrumentalist en arrangeur Cesare Pastanella verhaalt hoezeer Afrikanen de muziek van drie continenten beïnvloed hebben en vice versa. Een fraaie mix van afrosoul en latinjazz, uitgevoerd door Pastanella’s voortreffelijke kwartet met daarin een hoofdrol voor zangeres Rosanna D’Ecclesliis.

Tekst: Eric van Domburg Scipio

Luister elke dinsdagavond van 22:00 tot 23:00 uur naar Heaven Radio op Pinguin Indie.

Eight Rounds Rapid – Love Your Work

Eight Rounds Rapid – Love Your Work (Tapete Records/Sonic Rendezvous)

Love Your Work is het derde album van het uit het Engelse Southend afkomstige Eight Rounds Rapid. Een formatie die zich met de eerste twee albums al goed op de (post)punkkaart zette en met worp drie weleens definitief kan doorbreken.

Een pure punkband is Eight Rounds Rapid niet, omdat de heren net zo veel rhythm and blues in hun muziek stoppen. Opvallendste verschijning in het kwartet is niet eens gitarist Simon Johnson, die een zoon is van Feelgood-gitarist Wilko Johnson, maar zanger/tekstschrijver David Alexander, die geregeld net zo veel wegheeft van Johnny Rotten als van IDLES’ Joe Talbot. Muzikaal ontlopen IDLES en Eight Rounds Rapid elkaar bovendien niet overdreven veel.

Eight Rounds Rapid houdt van fratsen, evenals Sleaford Mods, dat bovendien in de buurt is. Dezelfde in-your-face-attitude en zeggingskracht. Hoewel er bij Eight Rounds Rapid geen elektronica aan te pas komt.

Goed te horen is dat het album is geschreven tijdens de coronatoestanden, die de wereld nog immer in een wurggreep hebben. We krijgen teksten over verwarring, angsten en isolatie voorgeschoteld. Beklemmend wordt het trouwens nergens. Integendeel.

Je hoort goed dat Simon Johnson zich uitleeft met gitaarvervormingsapparatuur, zoals het fuzz-pedaal. Opgeteld bij het wat staccato drumgeweld van Lee Watkins en Jules Coopers woeste bas leidt dat tot een berg energie die we zo graag live hadden willen horen, dit jaar. In een zaal of op een festival. Tijd voor een vaccin! Pieter Visscher     

Heaven Albums van week 35: Bright Eyes, The Killers en meer

Popmagazine Heaven verschijnt tweemaandelijks, albums komen dagelijks uit. Daarom geven we wekelijks een korte update van releases die ons meteen opvallen of die anderszins de moeite van het ontdekken waard zijn. Verwacht geen uitgebreide recensies, die verschijnen nog altijd – met meer reflectie – in het magazine. Met meer dan 100 albumrecensies en boeiende interviews is Heaven het blad om je muziekpassie te verdiepen. Heaven is te koop in de (betere) bladenkiosk en platenzaak. Nog beter: neem een abonnement!

Roots/Folk
Bright Eyes – Down In The Weeds, Where The World Once Was
Het is alweer bijna een decennium geleden dat Conor Oberst werk uitbracht onder de Bright Eyes-noemer. Niet dat hij in de tussentijd stil zat, want onder eigen naam verschenen vier soloplaten en hij werkte met Phoebe Bridgers samen als Better Oblivion Community Center. Op Down In The Weeds, Where The World Was Once excelleert hij met mooie rootsy folkrock, en we de plaat kunnen scharen onder Bright Eyes’ beste albums.

Rock/Pop
The Killers – Imploding The Mirage
Waar ik doorgaans een broertje dood heb aan stadionrock, slaagt Killers-frontman Brandon Flowers als een van de weinigen erin liedjes te schrijven waarvoor stadions en festivalterreinen de natuurlijke habitat lijken. Imploding The Mirage is een van hun meest complete en overtuigende albums, wat na een carrière van bijna 20 jaar een topprestatie genoemd mag worden.

Blues/Soul/Jazz
Nubya Garcia – Source
In groepen als Maisha en Nérija toonde de Britse saxofoniste Nubya Garcia zich al als een van de grootste talenten van de huidige Londense jazzscene, en daar doet ze op haar solodebuut Source nog een schepje bovenop. Haar kosmische jazz, vermengend met soul, dubstep en afrobeat, zorgt voor een van de definiërende jazzplaten van 2020.

Wereld
The Mavericks – En Español
Achteraf bezien snap je niet dat het bijna dertig jaar heeft geduurd voordat The Mavericks een Spaanstalige plaat maakten. Hun immer gloedvol gebrachte latin/tex-mex/countrypop leek geknipt voor de Cubaans-Amerikaanse voorman Raul Malo. En Español is geen plaat waarop ze gemakzuchtig wat van hun oude hits in het Spaans brengen, maar getuigt van grote liefde voor Mexicaanse muziek en latin.

Tekst: Eric van Domburg Scipio

Luister elke dinsdagavond van 22:00 tot 23:00 uur naar Heaven Radio op Pinguin Indie.

James Dean Bradfield – Even In Exile

James Dean Bradfield – Even In Exile (The Orchard/ DGR Music)

James Dean Bradfield kennen we vooral als zanger van Manic Street Preachers, uit Wales. De band brak in 1992 door met Motorcycle Emptiness. Bradfield schreef mee aan de epische track. Manic Street Preachers is een band die songideeën in de groep gooit en tot composities komt. Geen unicum.

Bradfield bracht veertien jaar terug zijn eerste soloplaat uit, die niet geheel solitair tot stand kwam en dat geldt in sterkere mate voor zijn nieuwe soloalbum: Even In Exile. Het leven wordt gevierd op de plaat en zo horen we het graag. We rommelen immers gemiddeld een jaar of 80 wat aan op deze verwarde planeet en dan komt Magere Hein maar ‘ns kijken. Vier het leven! is daarom het credo van Bradfield en wij vieren het feest dolgraag met ‘m mee. Al is dat nog geen sinecure, zeker niet tijdens zo’n vervelende pandemie. Wees eerlijk.

Bradfield slingert met Even In Exile een elftal songs de wereld in die veelal uitnodigen tot meezingen. Het liefst alleen, in de auto, waar niemand anders er last van heeft. De nummers verwijzen, verre van onomwonden, maar welzeker, naar de dood en voorál het leven van de Chileense zanger, dichter en activist Victor Jara. Hij was geen fan van de bourgeoisie in het algemeen en die van Chili in het bijzonder. Jara evenwel omarmde de liefde met dezelfde geestdrift en hij zong daar graag over. Zoals velen in de muziekgeschiedenis graag zongen en zingen over het belangrijkste aspect dat het leven ons biedt. Die liefde inderdaad. Met de godvergeten anderhalve meter afstand wordt ook dat allemaal wat krampachtiger, maar enfin. Jara kwam op een verschrikkelijke manier aan zijn einde, zoals dat vaker gaat met verzetshelden. Hij werd gemarteld en ten slotte vermoord, tijdens het bewind van fucking Pinochet. Vlak voor zijn dood schreef Jara nog een lied tegen fascisme en dictatuur. Zwanenzang om in te lijsten.

Op Even In Exile zijn de teksten, over Jara, geschreven door dichter/toneelschrijver Patrick Jones. Voor de muziek is Bradfield zelf verantwoordelijk. Het is muzikaal een album geworden dat in het verlengde ligt van de muziek van Manic Street Preachers, zoals we vaker zien bij bandleden die op eigen benen eens wat gaan proberen. Niks mis mee. Alternatieve rock, met een boodschap. Met een vleugje bombast, her en der. Wat extra elektronica, soms. Het past er allemaal bij. Rustpunten genoeg, bovendien. Bradfield wil dolgraag dat geweldenaar Victor Jara doorleeft in ieders gedachten en heeft met Even In Exile een prachtig, bij vlagen (Thirty Thousand Milk Bottles en met name There’ll Come A War, waarin piano en elektronica elkaar omhelzen) indringend eerbetoon op plaat gezet. Victor Jara zou er beretrots op zijn geweest. Held! Pieter Visscher

 

Heaven Albums van week 34: Scott Cook, Rumer, Sara Marini

Popmagazine Heaven verschijnt tweemaandelijks, albums komen dagelijks uit. Daarom geven we wekelijks een korte update van releases die ons meteen opvallen of die anderszins de moeite van het ontdekken waard zijn. Verwacht geen uitgebreide recensies, die verschijnen nog altijd – met meer reflectie – in het magazine. Met meer dan 100 albumrecensies en boeiende interviews is Heaven het blad om je muziekpassie te verdiepen. Heaven is te koop in de (betere) bladenkiosk en platenzaak. Nog beter: neem een abonnement!

Roots/Folk
Scott Cook – Tangle Of Souls
Hoewel de Canadese singer-songwriter Scott Cook heel goed beseft dat het in deze tijd feitelijk waanzin is om nog fysieke albums uit te brengen, verpakt hij zijn muziek zo fraai mogelijk. Voorganger Further Down The Line kwam uit als een prachtig fotoboek, dit nieuwe Tangle Of Souls in een hardcover boek van 240 pagina’s. Het maakt zijn fraaie folkrootsliedjes alleen maar begerenswaardiger.

Rock/Pop
Rumer – Nashville Tears
Alsof de voorbije vijftig jaar nooit hebben bestaan, zo tijdloos is de romantische countrypop die de Britse Rumer ons voorschotelt op haar vijfde album Nashville Tears, een eerbetoon aan het werk van liedjesschrijver Hugh Prestwood. Rumer maakt country tot een universele vorm van popmuziek, die veel muziekliefhebbers zal raken.

Blues/Soul/Jazz
Minco Eggersman, Theodoor Borger & Aaron Parks, Óskar Gudjónsson– Unifony II
Minco Eggersman en Theodoor Borger verrasten ons twee jaar terug met het fraaie album Unifony, opgenomen met de Noorse multi-instrumentalist Mathias Eick. Een album op de grens van neoklassiek, jazz en ambient. Voor Unifony II gingen ze in zee met pianist Aaron Parks en saxofonist Óskar Gudjónsson. Het resultaat neigt ditmaal iets meer richting jazz, maar is zeker weer zo mooi en ontroerend.

Wereld
Sara Marini – Torrendeadomo (Ritornoacasa)
Torrendeadomo is een Sardijns woord dat zoveel betekent als terugkeren naar huis, vergelijkbaar met het Italiaanse ritornoacasa. Sara Marini hanteert het hier als uitgangspunt voor deze folky prachtplaat die op zeldzaam fraaie wijze Marini’s verbondenheid met het eiland van haar jeugd, Sardinië, schildert, als ook met het Umbrië (‘eiland tussen de bergen’) waar ze later verzeild raakte.

Tekst: Eric van Domburg Scipio

Luister elke dinsdagavond van 22:00 tot 23:00 uur naar Heaven Radio op Pinguin Indie.