Category: Albums

Spinvis – 7.6.9.6.

Spinvis – 7.6.9.6. (Excelsior)

De muziek van Spinvis is doorgaans al wat gekunsteld (mind you: in positieve zin) en nu is zijn nieuwe plaat ook nog eens heel gekunsteld tot stand gekomen. Gekunsteld is een anagram van geknutseld en dat is in het geval van Nieuwegeiner Erik de Jong geen toeval. Dat gekunstelde heeft nu ook alles te maken met de coronapandemie, die de muziekwereld sowieso al maandenlang in een wurggreep heeft. Al geldt dat voor meer sectoren. Ik zal u de bek niet openbreken.

Enfin. Spinvis en zijn kunsten. Hij heeft zijn plaat 7.6.9.6. genoemd. An sich slaat die cijfercombinatie als een waterpomptang op een satékroket. Maar er zit toch wel wat achter. Spinvis hoort er muziek in. En hij heeft gelijk. Zoals Spinvis sowieso een denker is en het gelijk zo vaak aan zijn kant vindt. Het gaat om een melodie: hoog, laag, hoger, lager. Probeer maar eens. 7.6.9.6.

Het is tekenend voor het observerende oor van de Utrechter, die zijn album noodgedwongen zelf mixte. Zang- en vioolpartijen van zijn muzikanten kwamen binnen via mail en telefoon. Over gekunsteld gesproken. En het knutselen dat eruit voortvloeit. Het proces van opnemen heeft de plaat geen kwaad gedaan. Integendeel. Want 7.6.9.6. is een typisch Spinvis-album geworden. Met veel nummers van hoge kwaliteit. Zowel qua tekst als muzikaal. Dans je voorzichtig mee op het verrukkelijke Hollywood?

De Jongs fluisterzang blijft het voornaamste ingrediënt, terwijl ál te veel uitbundigheid ook nu weer wordt voorkomen. Live vliegen De Jong en consorten nog weleens uit de bocht, op plaat rijdt hij vooral in z’n drie. Of zelfs in z’n twee. Heel soms éventjes in vier. Maar niet te lang. Het staat zijn geluid zo goed.

Daaraan tornen is geen optie. Soms denk je iets al eerder gehoord te hebben, zonder dat je de vinger exact kunt drukken op die eventuele vorm van recycling. Dat is knap. Spinvis’ lichte hang naar absurdisme (lekker gekke foto ook op die cover) en vervreemding blijft een lust voor het oor. Zijn melancholie en stemmigheid blijven fascineren en de aandacht vasthouden. Vooral in de avonduren. Bij schemerlicht en een goed glas wijn. Ja, toe maar. Om het af te maken. Knutsel trouwens, is weer een anagram van klutsen. En klutsen van klusten. Oké, nu hou ik op. Pieter Visscher

Heaven Albums van week 42: met Elliott Smith en Future Islands

Popmagazine Heaven verschijnt tweemaandelijks, albums komen dagelijks uit. Daarom geven we wekelijks een korte update van releases die ons meteen opvallen of die anderszins de moeite van het ontdekken waard zijn. Verwacht geen uitgebreide recensies, die verschijnen nog altijd – met meer reflectie – in het magazine. Met meer dan 100 albumrecensies en boeiende interviews is Heaven het blad om je muziekpassie te verdiepen. Heaven is te koop in de (betere) bladenkiosk en platenzaak. Nog beter: neem een abonnement!

Roots/Folk
Elliott Smith – Elliott Smith
Toen het titelloze tweede album van Elliott Smith in 1995 verscheen op het kleine Kill Rock Stars label zullen weinigen hebben voorzien dat zijn liedjes enkele jaren later Oscarroem zouden vergaren door de film Good Will Hunting. Nu fraai heruitgebracht in een hardcover boekje, met bonus-cd van een solo-optreden, schitteren Smiths melodische kwaliteiten evidenter dan ooit.

Rock/Pop
Future Islands – As Long As You Are
In Samuel T. Herring bezit de Amerikaanse indiegroep Future Islands een van de meer opvallende stemmen in de huidige popmuziek. Dat blijkt onmiskenbaar uit hun zesde album As Long As You Are, waarop Herrings bariton een unieke draai geeft aan hun melodieuze electropop. Wat in andere handen al gauw potsierlijk had geklonken, maakt dankzij het sterke songmateriaal wederom grote indruk.

Blues/Soul/Jazz
Loudon Wainwright III – I’d Rather Lead A Band
Na een carrière van zo’n jaar of vijftig verrast singer-songwriter Loudon Wainwright III door op I’d Rather Lead A Band uit te pakken met een heerlijke portie klassieke jaren twintig, dertig jazz en blues. Ondersteund door Vince Giordano & The Nighthawks, klinkt Wainwright hier als een vis in het water. Heerlijke plaat, hem op het lijf geschreven.

Wereld
Nakany Kanté – De Conakry a Barcelone
Een echte Afrikaanse topper zal je de Guinese Nakany Kante misschien niet noemen, maar dat neemt niet weg dat dit in Conakry en Barcelona opgenomen album een van de beste platen met klassieke West-Afrikaanse mandingo-pop oplevert die we dit jaar hoorden. Een plaat die die getuigt van Kanté’s aanzienlijke talent.

Tekst: Eric van Domburg Scipio

Luister elke dinsdagavond van 22:00 tot 23:00 uur naar Heaven Radio op Pinguin Indie.

Sophie Hunger – Halluzinationen

Sophie Hunger – Halluzinationen (Supermoon/Caroline)

Sophie Hunger heeft met Halluzinationen een ronduit meesterlijke plaat uitgebracht in haar toch al prachtige, door de massa nog wat onontdekte oeuvre. Je kunt het maar gezegd hebben.

Hungers zevende studioplaat in veertien jaar tijd is zo divers als we van haar gewend zijn. De als Émilie Jeanne-Sophie Welti geboren Zwitserse wandelt al 37 jaar rond op deze planeet en woont de laatste jaren in Berlijn. In de stad die voor zoveel groten in de muziekwereld (David Bowie, Depeche Mode, Iggy Pop en Nick Cave bijvoorbeeld) als muze functioneerde. Ook voor Hunger, onwillekeurig misschien.

Hunger spreekt als Zwitserse geen Hoogduits, maar door haar residentie in de Duitse hoofdstad is ze zo goed als accentloos en maakt ze meer dan op vorige albums gebruik van haar tweetaligheid. Hunger klinkt natuurlijker in het Duits. Mysterieuzer. Prettiger. Hoewel het Engels haar bovendien uitstekend staat. Ook vrijwel accentloos.

Hunger valt op Halluzinationen terug op het rijke spectrum aan invloeden dat ze meekreeg in de loop der jaren. Jazz, rock, blues, elektro, krautrock én de hang naar new wave geven ook aan Halluzinationen een enigszins caleidoscopisch cachet. Muziek die de schimmigheid in Duitse Krimi’s prima kan versterken. En dan met name de Duitstalige tracks. Niet het titelnummer, de springerige elektrohit, maar de ingetogen pianoballade Rote Beeten Aus Arsen bijvoorbeeld. Of het door Hunger sterk gearticuleerde Finde Mich. Met andermaal een glansrol voor de piano.

Hunger is duidelijk gepreoccupeerd door een bepaalde stemmigheid in haar songs, zonder dat het somber wordt. Gelukkig maar, want door die nieuwe coronapiek valt er al zo weinig te dansen. Gelukkig kan dat op het huppelende, licht verslavende Security Check alsook het aanstekelijke, übervrolijke Everything Is Good, dat zomaar door Metronomy’s Joseph Mount geschreven had kunnen zijn. Springerig en ook licht opwindend. We hebben het zo nodig. Pieter Visscher

Heaven Albums van week 41: met Sufjan Stevens en Róisín Murphy

Popmagazine Heaven verschijnt tweemaandelijks, albums komen dagelijks uit. Daarom geven we wekelijks een korte update van releases die ons meteen opvallen of die anderszins de moeite van het ontdekken waard zijn. Verwacht geen uitgebreide recensies, die verschijnen nog altijd – met meer reflectie – in het magazine. Met meer dan 100 albumrecensies en boeiende interviews is Heaven het blad om je muziekpassie te verdiepen. Heaven is te koop in de (betere) bladenkiosk en platenzaak. Nog beter: neem een abonnement!

Roots/Folk
Danny O’Keefe – Looking Glass & The Dreamers
En daar verrast mijn muzikale held Danny O’Keefe – bekend van liedjes als de vaak gecoverde klassieker Good Time Charlie’s Got The Blues, het door Jackson Browne vertolkte The Road en het met Bob Dylan samengeschreven Well, Well, Well – met Looking Glass & The Dreamers. Een schitterend spiritueel melancholisch conceptalbum over het lot van de Nez Perce-indianen. Het lijkt met afstand O’Keefe’s beste plaat sinds zijn glorietijd in de jaren zeventig.

Rock/Pop
Sufjan Stevens – The Ascension
Op The Ascension combineert Sufjan Stevens zijn kamerpop-, electro- en singer-songwriter-persoonlijkheden voor wat misschien wel zijn meest complete plaat uit zijn oeuvre genoemd kan worden. Typisch genoeg heeft dat geleid tot een album dat klinkt alsof het in de jaren tachtig gemaakt had kunnen zijn. Het zou me dan ook niet verbazen als het zijn meest succesvolle plaat tot nu toe zou worden.

Blues/Soul/Jazz
Róisín Murphy – Róisín Machine
Met Róisín Machine geeft de Ierse ex-Moloko-frontvrouw Róisín Murphy weer een heerlijk eigenwijs en sensueel muzikaal visitekaartje af dat verder gaat waar ze zelfs met Moloko nooit geweest is. Een unieke mix van electro, dance en pop, is het knap hoezeer Murphy in zo’n druk bevolkt genre toch zo’n eigen gezicht weet te tonen, dat ook na 25 jaar heel slijtvast blijkt te zijn.

Wereld
Manfredo Fest – Brazilian Dorian Dream
Hij is een kleine 25 jaar geleden overleden, de Braziliaanse toetsenist, componist en bandleider Manfredo Fest, en was mij geheel onbekend totdat deze reissue mij onder ogen kwam van zijn album Brazilian Dorian Dream uit 1976. Door de woordloze zang van Roberta Davis doet het in eerste instantie enigszins denken aan het werk van de Braziliaanse zangeres Flora Purim, maar Fests muziek is een stuk krachtiger, minder zweverig en koerst meer richting Braziliaanse jazzrock.

Tekst: Eric van Domburg Scipio

Luister elke dinsdagavond van 22:00 tot 23:00 uur naar Heaven Radio op Pinguin Indie.

Will Butler – Generations

Will Butler – Generations (Merge Records/Konkurrent)

De Canadese superformatie Arcade Fire heeft sinds de oprichting te maken met een Win-Will-situatie waarvan de rechtgeaarde muziekliefhebber al jarenlang de vruchten plukt. Win is blikvanger en de belangrijkste vocalist in Arcade Fire. Multi-instrumentalist bovendien. Jongere broer Will bespeelt nog véél meer instrumenten (welk instrument bespeelt hij niet, luidt de huiskamervraag) en heeft, meer dan Win, de neiging zich ook solitair te ontplooien op muzikaal gebied.

Generations is de tweede worp van Will Butler. Policy verscheen ruim vijf jaar terug en was twee minuten korter dan een halfuur. Generations duurt net geen voetbalwedstrijdhelft. Maar zet ‘m lekker op wanneer je naar toeschouwerloze potjes als RKC Waalwijk – VVV Venlo of Roda JC – Jong FC Utrecht loert. Dan valt er nog wat te genieten tenminste. Want Generations is een prima plaat.

Butler opent het album met het op analoge synths gebouwde Outta Here. “Had enough of your generation!”, laat-ie meteen het achterste van z’n tong horen. En je denkt onbewust maar subiet: wat lijkt je stem toch ongelooflijk veel op die van je broer, al is die nog wat sterker doordrenkt van pathos.

De indierock van Will ligt in het verlengde van het geluid van Arcade Fire. Het is allemaal wat grilliger. Van een coherent geheel is minder sprake. Maar een kniesoor die daar een punt van maakt. De door een wat vervreemdende videoclip ondersteunde, punkgeïnspireerde song Bethlehem is het wildste wat we vinden op het maatschappelijk geëngageerde Generations, maar wat een hit! Het had op geen enkel Arcade Fire-album misstaan.

Veel van de tracks op Generations zijn aangekleed met allerhande elektronica. Je hoort dat Butler plezier heeft gehad tijdens de totstandkoming van de plaat. Dat terwijl hij tekstueel geregeld harde noten kraakt. Ook wel de tijd voor natuurlijk. Pieter Visscher

Heaven Albums van week 40: met Fleet Foxes, The Apartments en Artemis

Popmagazine Heaven verschijnt tweemaandelijks, albums komen dagelijks uit. Daarom geven we wekelijks een korte update van releases die ons meteen opvallen of die anderszins de moeite van het ontdekken waard zijn. Verwacht geen uitgebreide recensies, die verschijnen nog altijd – met meer reflectie – in het magazine. Met meer dan 100 albumrecensies en boeiende interviews is Heaven het blad om je muziekpassie te verdiepen. Heaven is te koop in de (betere) bladenkiosk en platenzaak. Nog beter: neem een abonnement!

Roots/Folk
Fleet Foxes – Shore
Vorige week dinsdag verscheen geheel uit het niets Shore, het vierde album van de Amerikaanse folkpopband Fleet Foxes. Helaas alleen digitaal, want de fysieke versies komen pas volgend jaar februari op de markt. Persoonlijk vind ik dat heel jammer, te meer daar dit wel eens het mooiste Fleet Foxes-album tot nu toe zou kunnen zijn. Nu moet je maanden wachten om iets te kopen wat je graag meteen aan je verzameling zou willen toevoegen. Of dat in februari nog zo zal zijn?

Rock/pop
The Apartments – In And Out Of The Light
Vijf jaar na No Song, No Spell, No Madrigal komt de Australische kamerpop singer-songwriter Peter Milton Walsh weer met een nieuw meeslepend meesterwerkje. In And Out Of The Light verschilt stilistisch misschien weinig van de zes eerdere albums van The Apartments, maar op het eerste gehoor klinkt het nog mooier en aangrijpender.

Blues/Soul/Jazz
Artemis – Artemis
In Artemis hebben een aantal vrouwelijke jazztalenten van naam hun krachten gebundeld. Het initiatief is van pianiste Renee Rosnes en onder anderen klarinettiste Anat Cohen, trompettiste Ingrid Jensen, bassiste Noriko Ueda en zangeres Cécile McLorin Salvant maken deel uit van dit gezelschap, dat met een gerust hart supergroep genoemd mag worden en dat hier ook volledig waarmaakt.

Wereld
Roberto Sarno – Prova Zero
In Italië verscheen Prova Zero van Robert Sarno al twee jaar geleden, maar nu het album ook hier is uitgebracht mag het werk van deze moody Italiaanse singer-songwriter zeker niet ontbreken. Want wie aanslaat op bovengenoemde Fleet Foxes en The Apartments zou heel wel ook zwaar kunnen vallen voor het bijzonder fraai georkestreerde Prova Zero.

Tekst: Eric van Domburg Scipio

Luister elke dinsdagavond van 22:00 tot 23:00 uur naar Heaven Radio op Pinguin Indie.

Heaven Albums van week 39: met Gazpacho, Aurora Clara en meer

Popmagazine Heaven verschijnt tweemaandelijks, albums komen dagelijks uit. Daarom geven we wekelijks een korte update van releases die ons meteen opvallen of die anderszins de moeite van het ontdekken waard zijn. Verwacht geen uitgebreide recensies, die verschijnen nog altijd – met meer reflectie – in het magazine. Met meer dan 100 albumrecensies en boeiende interviews is Heaven het blad om je muziekpassie te verdiepen. Heaven is te koop in de (betere) bladenkiosk en platenzaak. Nog beter: neem een abonnement!

Roots/Folk
Richard & Linda Thompson – Hard Luck Stories: 1972-1982
Acht cd’s maar liefst bevat deze box die de hele carrière en relatie van dit illustere folkrockduo onder de loep neemt. Hard Luck Stories bevat niet slechts de zes reguliere albums van meestergitarist en componist Richard Thompson en zijn fraai zingende, toenmalige eega, maar ook een schat aan niet eerder uitgegeven materiaal. Folkrock in de jaren zeventig was eigenlijk nooit beter dan dit en krijgt met deze uitgave het monument dat het verdient.

Rock/Pop
Gazpacho – Fireworker
Wederom overtuigen de Noorse progrockers van Gazpacho met een sublieme, weids klinkende plaat, waarop het genre tot in alle uithoeken wordt verkend. Beginnend en eindigend met twee epische stukken van respectievelijk twintig minuten en een kwartier, slaagt Gazpacho erin zich niet te laten overweldigen door hun eigen muziek. Ze doseren de inherente bombast waardoor ze nooit over de top gaan.

Blues/Soul/Jazz
Aurora Clara – Transformation
Afkomstig uit Madrid is Aurora Clara een internationaal jazzrockgezelschap dat met Transformation een even spannend als meeslepend debuut aflevert dat het lang vermaledijde genre weer eens flink op de kaart zet. Met diverse uitmuntende gastrollen (onder meer oud-Mahavishnu Orchestra-lid Jerry Goodman op viool) laat het virtuoze kwintet horen dat ook anno nu jazzrock levensvatbaar is.

Wereld
Ammar 808 – Global Control/Invisible Invasion
Creëerde de Brusselse Tunesiër Sofyann Ben Youssef, de grote man achter Ammar 808, op het debuut Mahgreb United een elektronische vorm van Tunesische woestijnrock, op Global Control/Inivisible Invasion verrast hij door zijn muziek te koppelen aan de Tamil-muziek uit Zuid-India. Opgenomen in Chennai brengt hij een perfecte synthese tot stand tussen deze twee verschillende muziekstijlen.

Tekst: Eric van Domburg Scipio

Luister elke dinsdagavond van 22:00 tot 23:00 uur naar Heaven Radio op Pinguin Indie.

Mammal Hands – Captured Spirits

Mammal Hands – Captured Spirits (Gondwana Records/DRG Music)

Jordan Smart, Nick Smart, Jesse Barrett. Namen die niet gek veel mensen wat zeggen. Terwijl ze gedrieën de misschien wel beste jazzformatie van het moment vormen: Mammal Hands. Uit het Engelse Norwich.
Het trio debuteerde in 2014 met het meteen al sterke Animalia en er volgden drie albums, waarvan Captured Spirits zojuist bij uw platenboer is afgeleverd.

Die altijd lastige vierde? Veel bands weten er alles van. Net zoals de tweede geen sinecure bleek. Maar de vierde van Mammal Hands is de beste die de band deed verschijnen.

Mammal Hands opereert in het jazzgebied waar gelijkgestemden als GoGo Penguin en Portico Quartet zich ook begeven. Om eens twee klinkende namen te noemen. Het mag swingen. Het mag zelfs goed dansbaar zijn. Zoals Chaser bijvoorbeeld is. Wat een hit!

Mammal Hands heeft een voorliefde voor elektronische muziek en dan met name dance. Dat horen we ook op Captured Spirits terug. Nog wat sterker dan daarvoor. Piano, drums en tabla, diverse saxofoons, een basklarinet en allerhande elektronica knokken geregeld om de hoofdrol in de elf tracks, die zeker niet allemaal retedansbaar zijn, maar wel een sprankeling hebben om alle coronastress het hoofd te bieden. ‘Laat het lekker los’, om good old Extince eens te quoten.

Mammal Hands’ dynamische jazzgeluid klinkt vitaler en helderder dan ooit tevoren en met deze plaat gaan nog meer zieltjes worden gewonnen. De kracht zit ‘m in de songs vaak net zo in het repetitieve als in het stuwende gehalte, naast de freejazzelementen, die ook aanwezig zijn. Vervreemdend, soms wat subversief en altijd boeiend, betoverend en wonderschoon. In Norwich kan de vlag (weer) worden gehesen. Pieter Visscher

Heaven Albums van week 38: met Robin Kester en meer

Popmagazine Heaven verschijnt tweemaandelijks, albums komen dagelijks uit. Daarom geven we wekelijks een korte update van releases die ons meteen opvallen of die anderszins de moeite van het ontdekken waard zijn. Verwacht geen uitgebreide recensies, die verschijnen nog altijd – met meer reflectie – in het magazine. Met meer dan 100 albumrecensies en boeiende interviews is Heaven het blad om je muziekpassie te verdiepen. Heaven is te koop in de (betere) bladenkiosk en platenzaak. Nog beter: neem een abonnement!

Roots/Folk
Susanna – Baudelaire & Piano
De titel van het nieuwe album van de Noorse singer-songwriter Susanna (Wallumrød) geeft precies aan wat je kunt verwachten: op muziek gezette gedichten van Charles Baudelaire gezongen door Susanna die ze zichzelf begeleidt op piano. Meer is niet nodig, want hoewel wat uniform van sfeer, grijpen haar onopgesmukte liedjes en gevoelvolle stem je absoluut bij de keel.

Rock/Pop
Robin Kester – This Is Not A Democracy
Met 7 tracks is dit eerder een ep dan een volwaardig album, wat niet wegneemt dat de Utrechtse buitengewoon fraai debuteert met dromerige indiepop. In goede banen geleid door Marien Dorleijn (Moss) kan Kester op This Is Not A Democracy de vergelijking aan met iemand als Weyes Blood. Geen geringe prestatie.

Blues/Soul/Jazz
Dan Penn – Living On Mercy
Veel platen heeft Dan Penn niet op zijn naam staan, maar het was ook nooit de bedoeling dat deze vermaarde songwriter zelf platen zou maken. Waarom zou je ook, als je liedjes zijn opgenomen door grootheden als Aretha Franklin, Solomon Burke, Dionne Warwick, James Carr en Irma Thomas. Toch lieten zijn eigen platen horen dat Penn ook als vertolker zijn mannetje staat. Met Living On Mercy vertolkt hij voor het eerst in twintig jaar weer een ruim dozijn songs van eigen hand.

Wereld
Désirée Saarela & Maria Kalaniemi – MoD
De Fins-Zweedse gitariste/zangeres Désireée Saarela en de vermaarde Finse accordeoniste Maria Kalaniemi brengen Scandinavische singer-songwriterfolk op zijn best. Met prachtliedjes, fraaie zang en betoverend accordeonspel is MoD niet te versmaden, ook al is het album in Scandinavië al enkele jaren oud.

Tekst: Eric van Domburg Scipio

Luister elke dinsdagavond van 22:00 tot 23:00 uur naar Heaven Radio op Pinguin Indie.

Bananagun – The True Story Of Bananagun

Bananagun – The True Story Of Bananagun (Full Time Hobby/Konkurrent)

Nick van Bakel heet de gitarist van het uit Australië afkomstige Bananagun. Dan weten we wel wat zijn grootouders deden vlak na de Tweede Wereldoorlog; het vliegtuig pakken richting Down Under, om daar de situatie eens op te nemen. Ik Vertrek avant la lettre. Zoiets.

Van Bakel is een van de dragende muzikanten in de prachtformatie Bananagun, die met een debuutplaat komt aanwaaien om heel diep voor te buigen.

Gedrenkt in psychedelica en geregeld aanschurkend tegen Belle & Sebastian, The Doors en Django Django wordt een geluid gecreëerd dat net zo zalvend als dansbaar is.

Vocalisten wisselen elkaar af en de op afrobeat gebaseerde sound houdt de aandacht continu vast. Dit is een formatie die speelplezier koppelt aan begenadigd talent. Terwijl de vocalisten niet eens overdréven begenadigd zijn. Kun je nagaan.

Prachtig instrumentaal is het uitgesponnen People Talk Too Much waarin de band zich jazzy uitstapjes permitteert. Hetgeen vaker gebeurt.
Er valt nogal wat te genieten op de elf tracks tellende langspeler, die steeds meer fijnzinnigheden ontvouwt, draaibeurt na draaibeurt.
Er wordt een instrumentarium uit de kast getrokken om je vingers bij af te likken. Djembé en fluit bijvoorbeeld.

The True Story of Bananagun is een sublieme, bijzonder boeiende potpourri van een overheerlijke groep muzikanten die hippieachtige tijden in herinnering roept. Die flowerpower waar we weer zo naar verlangen. Zeker nu. Pieter Visscher