Category: Albums

Mike Polizze – Long Lost Solace Find

Mike Polizze – Long Lost Solace Find (Paradise Of Bachelors/Konkurrent)

We zitten midden in een hittegolf en dan is het natuurlijk wel lekker dat er net een geweldig hittegolfalbum is verschenen. Het heet Long Lost Solace Find.
Geschreven en op plaat gezet door Mike Polizze.

Het gaat om het eerste soloalbum van Polizze, bij een enkeling mogelijk bekend als boegbeeld van de formatie Birds Of Maya en als gitarist in het ook wel licht obscure Purling Hiss. Uit Philadelphia komt-ie. En daar komt Kurt Vile ook vandaan.

Vile kennen we als voormalig gitarist in The War On Drugs. En vooral als solomuzikant. Vile en Polizze zouden we een superduo kunnen noemen. En dat doen we ook. Want zet de twee in een studio en de mooiste muzikale dingen gebeuren.

Waar Polizze met zijn bands stevige, soms wat overdreven geforceerde rockmuziek op plaat zet, daar vindt hij zijn rust als soloartiest.
Met de hulp van Vile, die niet alleen op de achtergrond zingend hoorbaar is, maar ook slidegitaar speelt, zijn harmonica tevoorschijn tovert en zelfs even met een trompet gaat zwaaien. We zagen het allemaal niet aankomen.

Het album is geproduceerd door Jeff Zeigler, die we ook al kennen van The War On Drugs. Muzikaal ligt Polizzes gitaarmuziek sterk in het verlengde van die van zijn vriend Vile. Vocaal, allebei wat lijzig, ontlopen ze elkaar bovendien al niet te veel.

Long Lost Solace Find is een album net zo rustgevend als inspirerend. Gevuld met twaalf folky rockliedjes, die niet alleen gelukzaligheid etaleren, maar ook twee gitaarvirtuozen laten horen die hun vriendschap bezegelen met een plaat die net zo ingetogen als hartverwarmend is. Heb ik nou al iets gezegd over een barbecue? Pieter Visscher

Heaven Albums van week 32: Arca, Fontaines D.C. en meer

Popmagazine Heaven verschijnt tweemaandelijks, albums komen dagelijks uit. Daarom geven we wekelijks een korte update van releases die ons meteen opvallen of die anderszins de moeite van het ontdekken waard zijn. Verwacht geen uitgebreide recensies, die verschijnen nog altijd – met meer reflectie – in het magazine. Met meer dan 100 albumrecensies en boeiende interviews is Heaven het blad om je muziekpassie te verdiepen. Heaven is te koop in de (betere) bladenkiosk en platenzaak. Nog beter: neem een abonnement!

Roots/Folk
Mike Polizze – Long Lost Solace Find
In Mike Polizze’s lawaiige indierockband Purling Hiss heb ik me nooit echt verdiept. Dat hij echter meer noten op zijn zang heeft, bewijst hij op dit verrassend folky solodebuut Long Lost Solace Find. Een album met een onmiskenbare indie-inslag, dat verwant is aan het werk van de hier ook  aanwezige Kurt Vile, maar dan met vooral een sterk akoestische basis.

Rock/Pop
Fontaines D.C. – A Hero’s Death
Geen band die vorig jaar in de Ierse punkgolf meer de aandacht trok dan Fontaines D.C. uit Dublin en hun debuut-cd Dogrel. Met opvolger A Hero’s Death laten de Ieren horen echte blijvers te zijn. Donkerder en complexer, en zeker zo meeslepend, blijkt A Hero’s Death het soort plaat waarmee zowel de band als hun publiek nog jaren vooruit kunnen.

Blues/Jazz/Soul
Arca – KiCk i
Geboren in Venezuela, maar opgegroeid in de Verenigde Staten, heeft Alejandra Ghersi (artiestennaam Arca), zich ontwikkeld tot een van de meest baanbrekende muzikanten van nu. Haar albums zijn zowel experimenteel als toegankelijk, en die beide kanten komen ook op haar vierde album KiCk I weer tot uiting in een geïnspireerde mix van electro, pop, hiphop en rock.

Wereld
Klezmer-ish – Dusty Road
Zoals de naam Klezmer-ish aangeeft is klezmer het ijkpunt voor deze vier klassiek geschoolde musici die elkaar kennen van het Royal Liverpool Philharmonic Orchestra. Maar deinzen ze er niet voor terug hun vleugels veel breder uit te slaan. Op Dusty Road komt het muzikaal hoogstaande kwartet tot fraaie kruisbestuivingen met tango, zigeunerjazz en nog zo wat verleidelijke muziekstijlen die de grenzen van klezmer behoorlijk oprekken.

Tekst: Eric van Domburg Scipio

Luister elke dinsdagavond van 22:00 tot 23:00 uur naar Heaven Radio op Pinguin Indie.

Protomartyr – Ultimate Success Today

Protomartyr – Ultimate Success Today (Domino/V2)

Opeens hoor je een vrouwenstem, in June 21, het vijfde nummer van het vijfde album van Protomartyr. Het is Nandi Rose, die Joe Casey vergezelt. Het is iets wat je niet meteen verwacht bij Protomartyr. Zeker niet wanneer het zo’n lieflijk stemgeluid is. Rose, normaliter opererend als Half Waif – haar elektronische geesteskind – matcht wonderwel met de donkere bariton van Casey. Het is een van de verrassingen op Ultimate Success Today. Een titel zwanger van ironie.

Protomartyr slaagt er nu al in vijf albums op rij bijzonder hoogstaande postpunk op plaat te zetten en het is inmiddels een band om zielsveel van te houden. Ze laten je niet in de steek. Het vijfde album ook nog eens in acht jaar tijd. Zo productief en nimmer aan kwaliteit inboeten; kom daar nog maar eens om tegenwoordig.

Tekstueel is het allemaal weer zo poëtisch als altijd. Uit June 21:

“Lonely backyard dog sings out to the moon
Beyond the garage, a yellow Zephyr on blocks
Windows rust shut, the fan is not enough
Feel the heat and sorrow descend into my heart”

Heel af en toe rijmt het tekstueel, maar meestal niet. Protomartyr is dé band die bewijst dat dat ook niet hoeft. Muzikaal vaak net zo dwars en dan ook nog de (briljante) brombeer Casey, die er nog altijd uit zou liggen in de voorronde van Idols.

Hij, de anti-ster, met die fles bier steevast in z’n klauwen als hij de planken betreedt. Om zijn podiumangst het hoofd te bieden. Hij schaamt zich er niet voor.

De postpunk van Casey cum suis is nog altijd net zo beklemmend als geestverruimend en subversief. Maar wat kun je veel kwijt in deze muziek. Nu ook nog eens ingekleurd met saxofoon, cello, fluit en klarinet. Protomartyr doet het. Zonder concessies te doen aan het eigen nichegeluid. Pieter Visscher

 

 

Heaven Albums van week 31: Courtney Marie Andrews, Taylor Swift en meer

Popmagazine Heaven verschijnt tweemaandelijks, albums komen dagelijks uit. Daarom geven we wekelijks een korte update van releases die ons meteen opvallen of die anderszins de moeite van het ontdekken waard zijn. Verwacht geen uitgebreide recensies, die verschijnen nog altijd – met meer reflectie – in het magazine. Met meer dan 100 albumrecensies en boeiende interviews is Heaven het blad om je muziekpassie te verdiepen. Heaven is te koop in de (betere) bladenkiosk en platenzaak. Nog beter: neem een abonnement!

Roots/Folk
Courtney Marie Andrews – Old Flowers
Voorganger May Your Kindness Remain mocht dan niet helemaal het niveau halen van doorbraakalbum Honest Life, met het nieuwe Old Flowers bewijst de Amerikaanse singer-songwriter Courtney Marie Andrews dat haar vermogen aangrijpende countryfolkliedjes te brengen zeker niet minder is geworden. Opnieuw schittert ze met materiaal dat het hart diep raakt.

Rock/Pop
Taylor Swift – Folklore
Ik moet eerlijk bekennen dat ik al heel lang een zwak heb voor Taylor Swift. Dat ze als een jong meisje al zulke goede, succesvolle liedjes kon schrijven en produceren getuigde van een immens talent. En ze hield zich ook nog staande in de van haaien vergeven muziekbusiness. Met het sobere Folklore toont Swift haar muzikaal meest serieuze gezicht en laat ze horen dat ze tot de eredivisie van hedendaagse singer-songwriters behoort.

Blues/Jazz/Soul
The Allergies – Say The Word
Je zou kunnen stellen dat de grootste kracht van het Engelse The Allergies gelegen is in de vernuftige wijze waarop ze funk, soul en hiphop combineren tot een uiterst smeuïg geheel. Heel veel diepgang dicht ik de band niet toe, maar dat neemt niet weg dat Say The World het ideale party-album is voor deze corona-tijden, al lijkt het godsonmogelijk de vereiste anderhalve meter aan te houden.

Wereld
Trio Tekke – Strovilos
Hoezeer ik ook van klassieke rembetika houd, ik ben altijd blij met een nieuw album van het Londense Trio Tekke, een gezelschap van uitgeweken Grieken die een moderne twist aan deze oerstijl geven. Op Strovilos, hun vierde album, klinkt het trio vooruitstrevender dan ooit en is rembetika geschikt gemaakt voor een hedendaags rockpubliek.

Tekst: Eric van Domburg Scipio

Luister elke dinsdagavond van 22:00 tot 23:00 uur naar Heaven Radio op Pinguin Indie.

Jarv Is… – Beyond The Pale

Jarv Is… – Beyond The Pale (Rough Trade/Konkurrent)

Toen Jarvis Cocker in 1995 met zijn band Pulp een van de belangrijkste en sterkste platen van dat decennium uitbracht, had je even het idee dat Pulp weleens tot het eind der tijden een belangrijke band zou blijven en dat alles wat Cocker en zijn kornuiten nog uit zou brengen in goud zou veranderen. Maar Different Class bleek een uitschieter en was natuurlijk al zó veel beter dan zijn vier voorgangers. Ook de volgende albums This is Hardcore (1998) en We Love Life (2001) konden geenszins tippen aan Pulps magnum opus.

Cocker verkoos na die laatste plaat het solopad boven werk met zijn band en dat leverde met Jarvis (2006), Further Complications (2009) en Room 29 (met Chilly Gonzales, 2017) een drietal albums op dat zich kwalitatief ook al niet kon meten met Different Class. Zo blijft het überhaupt wonderlijk dat artiesten opeens met een meesterwerk op de proppen komen, terwijl ander werk verre van inferieur is, maar niet in de schaduw mag staan ván dat meesterwerk.

Maar dan is er plotseling Jarv Is…, de nieuwe band van Cocker. Een bandnaam die te kolderiek voor woorden is en toch zien we dat met veel plezier door de vingers. Omdat er opeens veel van de grandeur van Different Class is terug te vinden op Beyond The Pale. Jarvis Cocker is er zelfs in geslaagd weer met een urgente plaat op de proppen te komen en velen hadden daar absoluut geen rekening meer mee gehouden. Het gaat om zeven tracks die Cocker al opnam in 2018 en 2019 en die nu pas op plaat zijn gezet. Drie ervan duren langer dan zes minuten en de andere vier hebben ook geen doorsnee singlelengte. Ook dat maakt Beyond The Pale zonder meer tot een volwaardig album, terwijl we muziek vooral dienen te beoordelen op kwaliteit. Niettemin zal er een enkele muggenzifter zijn die er het stempel met ep op wil plakken. Ga uw gang.

Beyond The Pale bevat enkele nummers die zo op Different Class hadden kunnen staan. Am I Missing Something? bijvoorbeeld, met Cocker ‘ouderwets’ desperaat als in de jaren 90. Wat ook opvalt zijn alle blikken elektronica die worden opengetrokken. Roland TR-808, Wasp en Korg, maar ook een elektrische piano van Wurlitzer, die over het afsluitende Children Of The Echo een onweerstaanbaar sausje giet.

Tekstueel blijft Cocker ook onnavolgbaar, met verhalen over politiek en klimaat, alsook gentrificatie; het vernieuwen en opknappen van oude, wat deplorabele gebouwen in steden. Gedanst kan er worden op onder meer House Music All Night Long en Must I Evolve?, dat óók al zo op Different Class had kunnen staan. Cocker (56) brengt al dan niet bewust, her en der praatzingend, een ode aan zijn onlangs overleden held Leonard Cohen, maar is er vooral in geslaagd een album uit te brengen dat geen enkel zwak moment kent en waarmee hij de toekomst te lijf mag gaan. Hulde! Pieter Visscher

Heaven Albums van week 30: Tré Burt, Spygenius, Zara McFarlane

Popmagazine Heaven verschijnt tweemaandelijks, albums komen dagelijks uit. Daarom geven we wekelijks een korte update van releases die ons meteen opvallen of die anderszins de moeite van het ontdekken waard zijn. Verwacht geen uitgebreide recensies, die verschijnen nog altijd – met meer reflectie – in het magazine. Met meer dan 100 albumrecensies en boeiende interviews is Heaven het blad om je muziekpassie te verdiepen. Heaven is te koop in de (betere) bladenkiosk en platenzaak. Nog beter: neem een abonnement!

Roots/Folk
Tré Burt – Caught It From The Rye
Waar de muziek van Bill Withers en Terry Callier zelfs in hun meest folky vorm een onmiskenbare rhythm & blues-inslag bezat, daar klinkt de zwarte singer-songwriter Tré Burt als een echte Dylan-adept. Het onderstreept weer eens dat muziek geen kleur heeft, zolang je over voldoende talent beschikt en talent heeft Burt in overvloed.

Rock/Pop
Spygenius – Man On The Sea.
De carrière van de Britse muzikant Peter Watts reikt terug tot in de jaren tachtig. Zijn band Spygenius is beduidend minder oud, maar is met Man On The Sea toch ook alweer aan zijn vijfde album toe: een prachtplaat met intelligente gitaarpop. Hoog tijd dus dat deze band uit Canterbury wat bekender wordt.

Blues/Soul/Jazz
Zara McFarlane – Songs Of An Unknown Tongue
De muziek van de Britse Zara McFarlane is altijd meer jazz dan rhythm & blues-geweest, al maakt juist de kruisbestuiving tussen deze stijlen haar platen zo bijzonder. Songs Of An Unknown Tongue overtuigt misschien nog wel meer dan de drie voorgangers, zo knap en naadloos laat McFarlane beide genres versmelten.

Wereld
Wu Fei & Abigail Washburn – Wu Fei & Abigail Washburn
De Amerikaanse folkzangeres en banjospeelster Abigail Washburn had al langer iets met China. Ze werkte ook al eerder samen met de van oorsprong Chinese guzheng-speelster en zangeres Wu Fei. Het is dus niet verrassend dat ze de handen ineen hebben geslagen voor een duoalbum, waarop ze Amerikaanse en Chinese folkliederen met elkaar verweven. Het eindresultaat verbluft wel.

Tekst: Eric van Domburg Scipio

Luister elke dinsdagavond van 22:00 tot 23:00 uur naar Heaven Radio op Pinguin Indie.

Heaven Albums van week 29: Lynn Miles, Rufus Wainwright en meer

Popmagazine Heaven verschijnt tweemaandelijks, albums komen dagelijks uit. Daarom geven we wekelijks een korte update van releases die ons meteen opvallen of die anderszins de moeite van het ontdekken waard zijn. Verwacht geen uitgebreide recensies, die verschijnen nog altijd – met meer reflectie – in het magazine. Met meer dan 100 albumrecensies en boeiende interviews is Heaven het blad om je muziekpassie te verdiepen. Heaven is te koop in de (betere) bladenkiosk en platenzaak. Nog beter: neem een abonnement!

Roots/Folk
Lynn Miles – We’ll Look For Stars
Leek de carrière van de Canadese singer-songwriter Lynn Miles het laatste decennium wat te stagneren, met We’ll Look For Stars presenteert ze onverwacht een van haar beste platen. De nieuwe samenwerking met multi-instrumentalist en mede-producer Dave Draves lijkt haar nieuw elan te hebben bezorgd.

Rock/Pop
Rufus Wainwright – Unfollow The Rules
Laten we zijn vier jaar oude bewerkingen van 9 Shakespeare sonetten buiten beschouwing, dan was het 2012 dat we Rufus Wainwright hoorden als singer-songwriter. Met Unfollow The Rules is hij helemaal terug en geeft opnieuw blijk van zijn formidabele talent als zanger, componist en arrangeur.

Blues/Jazz/Soul
Redman/Mehldau/McBride/Blade – RoundAgain
Een soort reünie van Joshua Redmans akoestische kwartet uit de jatren negentig. De statuur van alle groepsleden is sindsdien alleen maar gegroeid. Inmiddels behoren saxofonist Joshua Redman, pianist Brad Mehldau, bassist Christian McBride en drummer Brian Blade tot de elite van de huidige Amerikaanse jazzwereld. Waar deze hernieuwde samenwerking van getuigt.

Wereld
Yilian Cañizares – Erzulie
Twee jaar geleden maakte de Cubaans-Zwitserse zangeres Yilian Cañizares al het prachtig e duoalbum Aguas met de Cubaanse toetsenist Omar Sosa. Op haar nieuwe Erzulie tilt Cañizares haar Cubaanse wereldjazz zo mogelijk naar een nog hoger niveau op even spannende als sensuele wijze.

Tekst: Eric van Domburg ScipioLuister elke dinsdagavond van 22:00 tot 23:00 uur naar Heaven Radio op Pinguin Indie.

Hanni El Khatib – Flight

Hanni El Khatib – Flight ( Because Music/NEWS)

Hanni El Khatib neemt als Amerikaan met Palestijns en Filipijns bloed diverse invloeden mee wanneer hij zijn liedjes componeert. Die zijn divers en waaieren uit van disco en r&b tot rock-‘n-roll en garagerock. Dat horen we al sinds zijn debuut Will The Guns Come Out, dat negen jaar terug verscheen. El Khatib doet wat hij wil. Dat is geregeld verrassend.

Flight vertelt het verhaal van een man die zichzelf enigszins kwijt raakte de afgelopen jaren. Misschien wel een paar tatoeages te veel liet zetten. Hij overleefde een zwaar auto-ongeluk. We kennen de gebruikelijke cyclus van vele muzikanten; ze maken een album en toeren ermee de volgende 18 maanden. Plots merkte El Khatib dat hij in de war was, door depressies en angst. Wat ooit een blijmakende, creatieve uitlaatklep was, voelde opeens als een baan. Dat overviel ‘m. Die routine. Dus stopte hij met drinken, hij stopte met toeren en liet voor een bepaalde tijd de studio ook links liggen. Maar hij deed wel inspiratie op in de periode sinds 2017, toen het knallende, hard rockende Savage Times verscheen. Een wereldplaat met negentien songs die werkelijk uitpuilt van de hoogtepunten.

Op Flight ‘slechts’ dertien nummers en het album rockt wat minder dan zijn voorganger. Hanni El Khatib plaatst bruggen tussen garagerock en hiphop en leeft zich uit met soul, blues en psychedelica. Dertien nummers dus, stuk voor stuk in één woord samengevat. Titels zijn onder andere Colors, Stressy, Room, How en Dumb.

Hoewel de plaat minder opwindend is dan het sublieme Savage Times valt er meer dan genoeg te genieten. El Khatib is wat recalcitranter, heeft zichzelf nog wat minder conventies opgelegd en laat vooral horen welk een begenadigd muzikant én zanger hij is. Met die stem kan hij werkelijk alle kanten op en hij doet dan dan ook.

Flight rammelt en wringt en is bij vlagen onnavolgbaar. Het werd geproduceerd door Leon Michels, die eerder samenwerkte met onder anderen Mark Ronson en Eminem. Wie aandachtig luistert, hoort dat wel. Pieter Visscher

Heaven Albums van week 28: Stu Larsen, Paul Weller, Rachelle Garniez

Popmagazine Heaven verschijnt tweemaandelijks, albums komen dagelijks uit. Daarom geven we wekelijks een korte update van releases die ons meteen opvallen of die anderszins de moeite van het ontdekken waard zijn. Verwacht geen uitgebreide recensies, die verschijnen nog altijd – met meer reflectie – in het magazine. Met meer dan 100 albumrecensies en boeiende interviews is Heaven het blad om je muziekpassie te verdiepen. Heaven is te koop in de (betere) bladenkiosk en platenzaak. Nog beter: neem een abonnement!

Roots/Folk
Stu Larsen – Marigold
De Australische singer-songwriter Stu Larsen is zeker niet de enige met een opgepepte folky stijl, maar deze wereldreiziger komt op het nieuwe Marigold weer met een prima verzameling liedjes die net dat beetje meer oomph heeft dan die van de meeste concurrenten.

Rock/Pop
Paul Weller – On Sunset
Op On Sunset ruilt de oud-Jam-voorman de sonische experimenten van zijn meer recente soloalbums weer in voor soulvolle, jazzy liedjes. Niet dat de ‘modfather’ opeens The Style Council opnieuw tot leven wekt, maar solo is hij zelden dichter in de buurt geweest. Een onvervalst Paul Weller-album, met ook meerdere prachtige folkliedjes.

Blues/Soul/Jazz
Rachelle Garniez – Gone To Glory
De New Yorkse Rachelle Garniez is al jaren een formidabel talent. Op Gone To Glory, haar zevende soloalbum, stort ze zich op een eclectische verzameling liedjes (van Motörhead tot Sharon Jones, en van David Bowie tot Kenny Rogers) die ze akoestisch uitvoert als old school folk, roots, blues en jazz, en ze à la Tom Waits nagenoeg tijdloos maakt.

Wereld
Bongeziwe Mabandla – iimini
Met iimini laat de Zuid-Afrikaan Bongeziwe Mabandla perfect horen waarom hij in zulk hoog aanzien staat. Gezegend met een prachtige, wendbare stem en gewapend met schitterende folky liedjes, op moderne wijze gebracht tegen een achtergrond van zacht sluimerende elektronica, tilt hij afrofolk naar de 21ste eeuw.

Tekst: Eric van Domburg ScipioLuister elke dinsdagavond van 22:00 tot 23:00 uur naar Heaven Radio op Pinguin Indie.

Public Practice – Gentle Grip

Public Practice – Gentle Grip (Wharf Cat/Konkurrent) 

Postpunkbands die hun stijl vermengen met disco en funk treffen we niet zoveel aan in het muzieklandschap. Public Practice is dan ook wel een beetje een vreemde eend in de bijt.

De New Yorkse formatie kwam in 2018 met een smaakvolle ep op de markt en toen wist je eigenlijk al dat het een act was om in de gaten te blijven houden. Gentle Grip is het debuutalbum van het kwartet en wie goed luistert hoort dat de geest van Talking Heads nog altijd rondwaart. Ook horen we sporen van Blondie en zijn de B-52’s van invloed geweest. Die eerste twee acts zijn niet geheel toevallig ook afkomstig uit New York.

Gentle Grip is een plaat die we kunnen plaatsen in het gebied tussen dansbare funkpunk en de wat modernere kunstpunk. En dat met niet al te gek veel instrumentatie. Dat zorgt ervoor dat het nergens héél erg uitgelaten wordt. Maar dat geeft niks. Want er staan prettige liedjes op het album, dat, en dan noemen we nog een inspiratiebron, ook schatplichtig is aan het werk van Magazine.

We hebben te maken met een speels, ​​leuk en levendig debuutalbum. Ook wel wat recalcitrant. Met Sam York heeft Public Practice een indrukwekkende en veelzijdige frontvrouw binnen de gelederen. Elke lettergreep vraagt om ​​aandacht. Wanneer ze bijvoorbeeld half gesproken passages uitspreekt. Ook de ingewikkelde riffs van gitarist Vince McClelland verdienen een vermelding.

Het is niet zo dat Public Practice met Gentle Grip een grensverleggende plaat heeft gemaakt, maar wel een waarmee je van je barbecuevisite deze zomer geheid de vraag krijgt: “Hé, wat lekker! Wat draai je momenteel joh?” Pieter Visscher