Albums Archieven - Page 15 of 80

Heaven Albums van week 29: Lynn Miles, Rufus Wainwright en meer

Popmagazine Heaven verschijnt tweemaandelijks, albums komen dagelijks uit. Daarom geven we wekelijks een korte update van releases die ons meteen opvallen of die anderszins de moeite van het ontdekken waard zijn. Verwacht geen uitgebreide recensies, die verschijnen nog altijd – met meer reflectie – in het magazine. Met meer dan 100 albumrecensies en boeiende interviews is Heaven het blad om je muziekpassie te verdiepen. Heaven is te koop in de (betere) bladenkiosk en platenzaak. Nog beter: neem een abonnement!

Roots/Folk
Lynn Miles – We’ll Look For Stars
Leek de carrière van de Canadese singer-songwriter Lynn Miles het laatste decennium wat te stagneren, met We’ll Look For Stars presenteert ze onverwacht een van haar beste platen. De nieuwe samenwerking met multi-instrumentalist en mede-producer Dave Draves lijkt haar nieuw elan te hebben bezorgd.

Rock/Pop
Rufus Wainwright – Unfollow The Rules
Laten we zijn vier jaar oude bewerkingen van 9 Shakespeare sonetten buiten beschouwing, dan was het 2012 dat we Rufus Wainwright hoorden als singer-songwriter. Met Unfollow The Rules is hij helemaal terug en geeft opnieuw blijk van zijn formidabele talent als zanger, componist en arrangeur.

Blues/Jazz/Soul
Redman/Mehldau/McBride/Blade – RoundAgain
Een soort reünie van Joshua Redmans akoestische kwartet uit de jatren negentig. De statuur van alle groepsleden is sindsdien alleen maar gegroeid. Inmiddels behoren saxofonist Joshua Redman, pianist Brad Mehldau, bassist Christian McBride en drummer Brian Blade tot de elite van de huidige Amerikaanse jazzwereld. Waar deze hernieuwde samenwerking van getuigt.

Wereld
Yilian Cañizares – Erzulie
Twee jaar geleden maakte de Cubaans-Zwitserse zangeres Yilian Cañizares al het prachtig e duoalbum Aguas met de Cubaanse toetsenist Omar Sosa. Op haar nieuwe Erzulie tilt Cañizares haar Cubaanse wereldjazz zo mogelijk naar een nog hoger niveau op even spannende als sensuele wijze.

Tekst: Eric van Domburg ScipioLuister elke dinsdagavond van 22:00 tot 23:00 uur naar Heaven Radio op Pinguin Indie.

Hanni El Khatib – Flight

Hanni El Khatib – Flight ( Because Music/NEWS)

Hanni El Khatib neemt als Amerikaan met Palestijns en Filipijns bloed diverse invloeden mee wanneer hij zijn liedjes componeert. Die zijn divers en waaieren uit van disco en r&b tot rock-‘n-roll en garagerock. Dat horen we al sinds zijn debuut Will The Guns Come Out, dat negen jaar terug verscheen. El Khatib doet wat hij wil. Dat is geregeld verrassend.

Flight vertelt het verhaal van een man die zichzelf enigszins kwijt raakte de afgelopen jaren. Misschien wel een paar tatoeages te veel liet zetten. Hij overleefde een zwaar auto-ongeluk. We kennen de gebruikelijke cyclus van vele muzikanten; ze maken een album en toeren ermee de volgende 18 maanden. Plots merkte El Khatib dat hij in de war was, door depressies en angst. Wat ooit een blijmakende, creatieve uitlaatklep was, voelde opeens als een baan. Dat overviel ‘m. Die routine. Dus stopte hij met drinken, hij stopte met toeren en liet voor een bepaalde tijd de studio ook links liggen. Maar hij deed wel inspiratie op in de periode sinds 2017, toen het knallende, hard rockende Savage Times verscheen. Een wereldplaat met negentien songs die werkelijk uitpuilt van de hoogtepunten.

Op Flight ‘slechts’ dertien nummers en het album rockt wat minder dan zijn voorganger. Hanni El Khatib plaatst bruggen tussen garagerock en hiphop en leeft zich uit met soul, blues en psychedelica. Dertien nummers dus, stuk voor stuk in één woord samengevat. Titels zijn onder andere Colors, Stressy, Room, How en Dumb.

Hoewel de plaat minder opwindend is dan het sublieme Savage Times valt er meer dan genoeg te genieten. El Khatib is wat recalcitranter, heeft zichzelf nog wat minder conventies opgelegd en laat vooral horen welk een begenadigd muzikant én zanger hij is. Met die stem kan hij werkelijk alle kanten op en hij doet dan dan ook.

Flight rammelt en wringt en is bij vlagen onnavolgbaar. Het werd geproduceerd door Leon Michels, die eerder samenwerkte met onder anderen Mark Ronson en Eminem. Wie aandachtig luistert, hoort dat wel. Pieter Visscher

Heaven Albums van week 28: Stu Larsen, Paul Weller, Rachelle Garniez

Roots/Folk
Stu Larsen – Marigold
De Australische singer-songwriter Stu Larsen is zeker niet de enige met een opgepepte folky stijl, maar deze wereldreiziger komt op het nieuwe Marigold weer met een prima verzameling liedjes die net dat beetje meer oomph heeft dan die van de meeste concurrenten.

Rock/Pop
Paul Weller – On Sunset
Op On Sunset ruilt de oud-Jam-voorman de sonische experimenten van zijn meer recente soloalbums weer in voor soulvolle, jazzy liedjes. Niet dat de ‘modfather’ opeens The Style Council opnieuw tot leven wekt, maar solo is hij zelden dichter in de buurt geweest. Een onvervalst Paul Weller-album, met ook meerdere prachtige folkliedjes.

Blues/Soul/Jazz
Rachelle Garniez – Gone To Glory
De New Yorkse Rachelle Garniez is al jaren een formidabel talent. Op Gone To Glory, haar zevende soloalbum, stort ze zich op een eclectische verzameling liedjes (van Motörhead tot Sharon Jones, en van David Bowie tot Kenny Rogers) die ze akoestisch uitvoert als old school folk, roots, blues en jazz, en ze à la Tom Waits nagenoeg tijdloos maakt.

Wereld
Bongeziwe Mabandla – iimini
Met iimini laat de Zuid-Afrikaan Bongeziwe Mabandla perfect horen waarom hij in zulk hoog aanzien staat. Gezegend met een prachtige, wendbare stem en gewapend met schitterende folky liedjes, op moderne wijze gebracht tegen een achtergrond van zacht sluimerende elektronica, tilt hij afrofolk naar de 21ste eeuw.

Tekst: Eric van Domburg ScipioLuister elke dinsdagavond van 22:00 tot 23:00 uur naar Heaven Radio op Pinguin Indie.

Public Practice – Gentle Grip

Public Practice – Gentle Grip (Wharf Cat/Konkurrent)

Postpunkbands die hun stijl vermengen met disco en funk treffen we niet zoveel aan in het muzieklandschap. Public Practice is dan ook wel een beetje een vreemde eend in de bijt.

De New Yorkse formatie kwam in 2018 met een smaakvolle ep op de markt en toen wist je eigenlijk al dat het een act was om in de gaten te blijven houden. Gentle Grip is het debuutalbum van het kwartet en wie goed luistert hoort dat de geest van Talking Heads nog altijd rondwaart. Ook horen we sporen van Blondie en zijn de B-52’s van invloed geweest. Die eerste twee acts zijn niet geheel toevallig ook afkomstig uit New York.

Gentle Grip is een plaat die we kunnen plaatsen in het gebied tussen dansbare funkpunk en de wat modernere kunstpunk. En dat met niet al te gek veel instrumentatie. Dat zorgt ervoor dat het nergens héél erg uitgelaten wordt. Maar dat geeft niks. Want er staan prettige liedjes op het album, dat, en dan noemen we nog een inspiratiebron, ook schatplichtig is aan het werk van Magazine.

We hebben te maken met een speels, leuk en levendig debuutalbum. Ook wel wat recalcitrant. Met Sam York heeft Public Practice een indrukwekkende en veelzijdige frontvrouw binnen de gelederen. Elke lettergreep vraagt om aandacht. Wanneer ze bijvoorbeeld half gesproken passages uitspreekt. Ook de ingewikkelde riffs van gitarist Vince McClelland verdienen een vermelding.

Het is niet zo dat Public Practice met Gentle Grip een grensverleggende plaat heeft gemaakt, maar wel een waarmee je van je barbecuevisite deze zomer geheid de vraag krijgt: “Hé, wat lekker! Wat draai je momenteel joh?” Pieter Visscher

Heaven Albums van week 27: Ray LaMontagne, The Academy Of Sun, Immanuel Wilkins

Roots/Folk

Ray LaMontagne – Monovision.
Nadat Ray LaMontagne ons dit laatste decennium vooral trakteerde op een meer spacey versie van zijn singer-songwriterfolk, keert hij op het grotendeels in zijn eentje opgenomen Monovision terug naar de akoestische folkstijl waarmee hij in zijn begintijd furore maakte.

Rock/Pop

The Academy Of Sun – The Quiet Earth
Als The Academy Of Sun één groot nadeel heeft, is het dat deze Britse band rond zanger/componist Nick Hudson hun muziek alleen digitaal uitbrengt. Ook The Quiet Earth is dus nergens fysiek te koop. Dat is doodzonde voor zulke prachtige psychedelische folkpop die heel veel mensen zal aanspreken.

Blues/Soul/Jazz

Immanuel Wilkins – Omega
De Amerikaanse jazzsaxofonist Immanuel Wilkins deed al van zich spreken op Joel Ross’ Blue Note-album KingMaker. Op zijn eigen debuut Omega brengt hij vooral vertrouwd klinkende post-bop, maar injecteert die met zoveel energie en ideeën dat het album zich kan meten met menige klassieker van weleer.

Wereld

Ssewa Ssewa – Nva K’la
De Oegandese multi-instrumentalist en componist Ssewa Ssewa mag dan reeds twee decennia actief zijn, met Nva K’la maakte hij zijn meest opvallende plaat tot nu toe en toont zich een van de grotere talenten uit Afrika. Knap zijn niet slechts zijn liedjes, maar ook de eigen stijl die hij heeft ontwikkeld.

Tekst: Eric van Domburg ScipioLuister elke dinsdagavond van 22:00 tot 23:00 uur naar Heaven Radio op Pinguin Indie.

Flying Horseman – Mothership

Flying Horseman – Mothership (N.E.W.S./Unday)

Bert Dockx is het brein achter spannende soloprojecten en de formaties Dans Dans, Sweet Defeat, Ottla én Flying Horseman. Een bezig baasje. Maar laten we daar maar rap bezige baas van maken, want een baas is-ie.

De Antwerpenaar is in eigen land al vaak gelauwerd en het wordt tijd dat hij ook in Nederland de honneurs ontvangt die hem toekomen, omdat ook het zesde album van Flying Horseman hoogstaande alternatieve muziek oplevert. Deze keer wat dansbaarder dan op de vorige vijf albums en dat bevalt erg goed. Te beginnen met de huppelende openingstrack Citizen, met een hoofdrol voor de bas van Mattias Cré.

Mogelijk is de aanwezigheid in de studio van producer Jasper Maekelberg (Faces On TV, Bazart, Balthazar, Warhaus) er de oorzaak van dat Flying Horseman wat swingender uit de hoek komt dan in het verleden, al geldt dat slechts voor de helft van het album. Van een echte stijlbreuk is geen sprake.

Wat je merkt is dat Dockx nog altijd ‘jongleert’ met zijn liedjes. Voor welk project gaat hij een song inzetten? Zo had het jazzy, zevenenhalf minuten durende Where Do You Live ook op een album van Ottla gepast. Het is een song waarmee hij hoorbaar meerdere kanten op had gekund.

Prijsnummer is het opwindende Secrets, een nummer met veel dreiging en een hoofdrol voor Dockx, die letterlijk het achterste van zijn tong laat horen. Fraai is ook nu weer de vocale inbreng van zowel Martha als Loesje Maieu, die ook gitaar- en synthesizerpartijen voor hun rekening nemen. Zo gebeurt er veel op Mothership en sluit je de plaat per draaibeurt sterker in je hart. 38 minuten lang word je de luidsprekers ingetrokken. Pieter Visscher

Heaven Albums van week 26: Neil Young, Bob Dylan en Wire

Roots/Folk

Neil Young – Homegrown
Bob Dylan – Rough And Rowdy Ways
Twee legendes brachten afgelopen vrijdag significante albums uit. Dylan kwam met zijn eerste album met nieuw materiaal in acht jaar tijd, terwijl Homegrown van Young maar liefst 45 jaar op de plank had gelegen. Klinkend als de ontbrekende schakel tussen Harvest en Comes A Time is Homegrown countryfolk op Youngs best. Dylans Rough And Rowdy Ways blijkt in weerwil van de titel een van zijn meest ontspannen, bijna lieflijk klinkende platen ooit te zin, waarop hij precies weet hoe het beste uit zichzelf kan halen.

Rock/Pop

Wire – 10:20
Nog geen half jaar nadat Wire ons het uitstekende Mind Hive voorschotelde, brengt de onverslijtbare Britse (post-)punkgroep 10:20 uit, een album waarop de band zeldzame tracks uit hun rijke verleden in nieuwe jasjes giet en zo en passant een alternatieve geschiedenis van de groep schrijft, die heerlijk wegluistert.

Blues/Soul/Jazz

Harald Grosskopf – Synthesist (40th Anniversary Edition)
Ik moet eerlijk bekennen dat ik Synthesistst van de Duitse electropionier Harald Grosskopf niet kende. Na 40 jaar kan ik deze omissie in mijn popkennis goedmaken, want deze synthesizer-klassieker is beslist een van de beste platen in het genre die mij ooit ter ore kwam. Een album dat niet onderdoet voor het beste van veel bekender geworden Duitse electro/synth-acts.

Wereld

Vusa Mkhaya – Umanyanyatha: Songs From The Soul Of Zimbabwe
Met Umanyanyatha trakteert de Zimbabwaanse singer-songwriter Vusa Mkhaya ons op een nieuw album met prachtig soepel klinkende afrofolk, waarin hij de ziel van Zimbabwe blootlegt in prachtige zang en dito liedjes. Mocht Paul Simon ooit een nieuwe Graceland willen opnemen, met Vusa Mkhaya aan zijn zijde zou hij ver komen.

Tekst: Eric van Domburg ScipioLuister elke dinsdagavond van 22:00 tot 23:00 uur naar Heaven Radio op Pinguin Indie.

Heaven Albums van week 25: Jess Williamson, Norah Jones, Sarah Walk

Roots/Folk: Jess Williamson – Sorceress
In de jongste Heaven moest de Texaanse singer-songwriter Jess Williamson het helaas met een plekje in de zijlijn doen. Jammer, want het filmische Sorceress, haar vierde album alweer, is een wonder van licht-psychedelische americana die beslist uw aandacht verdient.

Rock/Pop: Sarah Walk – Another Me
De uit Chicago afkomstige Sarah Walk trakteert ook op haar tweede album Another Me op even wonderschone als hoogwaardige pop. Dankzij de elektronische basis klinkt haar muziek modern, al zijn het bovenal de zang en de liedjes die de meeste indruk maken.

Blues/Soul/Jazz: Norah Jones – Pick Me Up Off The Floor
Begin Again was de titel van Jones’ vorige album. Hoewel nog geen halfuur lang leek het inderdaad een herstart, iets wat zich doorzet op het nieuwe Pick Me Up Off The Floor. Want dit is misschien wel haar beste plaat sinds haar debuut, al was het maar vanwege een frisheid die het album uitstraalt.

Wereld: Mélodie Gimard – Numen
Gezien het naturel waarmee de Frans-Catalaanse pianiste en componiste Mélodie Gimard flamenco in haar muziek verwerkt, kan het niet anders of ze is met deze muziek opgegroeid. Op Numen brengt Gimard een kruisbestuiving tot stand tussen flamenco, jazz en klassiek die buitengewoon indrukwekkend is, niet in het minst door de geweldige inbreng van gastvocalisten.

Tekst: Eric van Domburg ScipioLuister elke dinsdagavond van 22:00 tot 23:00 uur naar Heaven Radio op Pinguin Indie.

Muzz – Muzz

Muzz – Muzz (Matador/Beggars)

De laatste Interpol dateert van 2018 en in de tussentijd is zanger/gitarist Paul Banks mogelijk aan de gang geweest met een nieuwe plaat. Wie zal het zeggen? Wanneer er een nummer aan je brein ontspruit, houd je dat niet tegen. Binnen nu en twee jaar zal er ongetwijfeld een nieuwe Interpol verschijnen. In de tussentijd houdt Banks zich bezig met hobbyproject Muzz, dat debuteert met een gelijknamig album, waarop een twaalftal songs staat dat onwillekeurig doet denken aan Interpol. Dat heeft vooral te maken met het charismatische stemgeluid van Banks, dat ook op de muziek van Interpol een zwaar stempel drukt.

Muzz bestaat naast Banks uit Josh Kaufman (producer, multi-instrumentalist en lid van Bonny Light Horseman) en Matt Barrick, drummer van Jonathan Fire*Eater, The Walkman en Fleet Foxes (wanneer ze live acte de présence geven). Hoewel Muzz’ sound zonder twijfel enigszins aan die van Interpol doet denken hebben we wel degelijk te maken met een nieuwe ‘supergroep’ – om dat woord er toch maar even in te gooien. Want het zijn naast Banks geen kleine jongens waar we mee te maken hebben.

Kaufman en Banks kennen elkaar al sinds hun puberteit. Vrienden voor het leven. Van wie je misschien al eerder een samenwerking had kunnen verwachten. Nu is die er dan en met songschrijver nummer drie Matt Barrick erbij is iets heel moois ontstaan. Ze schreven de nummers samen.

Hoewel de geest van Interpol dus steevast rondwaart is Muzz vooral Muzz. Evergreen is een wat psychedelisch nummer waarin Kaufman zich duidelijk uitleeft op zijn palet aan elektronica. Red Western Sky is americana zoals we die het liefst horen; uptempo en met een mooie rol voor de tenorsaxofoon van Stuart Bogie en het niet te versmaden brasskwartet The Westerlies, dat ook werd ingevlogen voor Muzz. Bogie is vaker aanwezig op de plaat, met klarinet (Patchouli) en klarinet en fluit (Broken Tambourine, waarin de jaren 70 wat nagalmen, zoals dat wel vaker gebeurt. Everything Like It Used To Be, wat prachtig is, had ook in dat decennium geschreven kunnen zijn.

Muzz is een album dat geen miskleun kent en dat is iets wat we toch wel vaak horen op een plaat met twaalf nummers. Het is allemaal heel erg raak en enkele songs, waaronder het opwindende How Many Days, schreeuwen werkelijk om de repeatknop. Banks leeft zich uit op zijn gitaar en Interpol is plots nóg dichterbij dan ooit. En nochtans is Muzz vooral Muzz. Pieter Visscher

Heaven Albums van week 24: Blake Mills, Run The Jewels, Rolling Blackouts Coastal Fever

Roots/Folk: Blake Mills – Mutable Set
Zijn faam als gitarist en producer mag dan vooralsnog groter zijn dan als singer-songwriter, het neemt niet weg dat Californiër Blake Mills met albums als Break Mirrors, Heigh Ho en nu Mutable Set unieke alt.singer-songwriterplaten maakt die een geheel eigen invulling aan het genre geven.

Rock/Pop: Rolling Blackouts Coastal Fever – Sideways To New Italy
Met Sideways To New Italy brengt het Australische Rolling Blackouts Coastal Fever (ook wel afgekort tot Rolling Blackouts C.F.) zijn tweede lp uit en bewijst zich opnieuw als misschien wel de momenteel beste band van Down Under. Ze treden op alle fronten in de voetsporen treedt van The Go-Betweens (met een dosis R.E.M. erbij).

Blues/Soul/Jazz: Run The Jewels – 4
In deze tijd van wereldwijde verontwaardiging over de wijze waarop minderheden, en dan vooral zwarte Amerikanen, behandeld worden, geeft het explosieve Amerikaanse hiphop/rap-duo Run The Jewels die woede op hun vierde album een gezicht. En veel duidelijker dan El-P en Killer Mike het verwoorden op 4 is amper mogelijk.

Wereld: TootArd – Migrant Birds
Afkomstig van de Golanhoogte, verruilt het Syrisch-Arabische TootArd op hun derde cd Migrant Birds de woestijnrock van hun eerste twee platen voor Arabische discopop, die fans van hun oude werk wellicht wat rauw op de dak zal vallen. Niettemin is die dusdanig pakkend dat je de gehanteerde percussieclichés er bij voor lief neemt.

Tekst: Eric van Domburg Scipio

Luister elke dinsdagavond van 22:00 tot 23:00 uur naar Heaven Radio op Pinguin Indie.