Category: Albums

Heaven Albums van week 27: Ray LaMontagne, The Academy Of Sun, Immanuel Wilkins

Popmagazine Heaven verschijnt tweemaandelijks, albums komen dagelijks uit. Daarom geven we wekelijks een korte update van releases die ons meteen opvallen of die anderszins de moeite van het ontdekken waard zijn. Verwacht geen uitgebreide recensies, die verschijnen nog altijd – met meer reflectie – in het magazine. Met meer dan 100 albumrecensies en boeiende interviews is Heaven het blad om je muziekpassie te verdiepen. Heaven is te koop in de (betere) bladenkiosk en platenzaak. Nog beter: neem een abonnement!

Roots/Folk

Ray LaMontagne – Monovision.
Nadat Ray LaMontagne ons dit laatste decennium vooral trakteerde op een meer spacey versie van zijn singer-songwriterfolk, keert hij op het grotendeels in zijn eentje opgenomen Monovision terug naar de akoestische folkstijl waarmee hij in zijn begintijd furore maakte.

Rock/Pop

The Academy Of Sun – The Quiet Earth
Als The Academy Of Sun één groot nadeel heeft, is het dat deze Britse band rond zanger/componist Nick Hudson hun muziek alleen digitaal uitbrengt. Ook The Quiet Earth is dus nergens fysiek te koop. Dat is doodzonde voor zulke prachtige psychedelische folkpop die heel veel mensen zal aanspreken.

Blues/Soul/Jazz

Immanuel Wilkins – Omega
De Amerikaanse jazzsaxofonist Immanuel Wilkins deed al van zich spreken op Joel Ross’ Blue Note-album KingMaker. Op zijn eigen debuut Omega brengt hij vooral vertrouwd klinkende post-bop, maar injecteert die met zoveel energie en ideeën dat het album zich kan meten met menige klassieker van weleer.

Wereld

Ssewa Ssewa – Nva K’la
De Oegandese multi-instrumentalist en componist Ssewa Ssewa mag dan reeds twee decennia actief zijn, met Nva K’la maakte hij zijn meest opvallende plaat tot nu toe en toont zich een van de grotere talenten uit Afrika. Knap zijn niet slechts zijn liedjes, maar ook de eigen stijl die hij heeft ontwikkeld.

Tekst: Eric van Domburg ScipioLuister elke dinsdagavond van 22:00 tot 23:00 uur naar Heaven Radio op Pinguin Indie.

Flying Horseman – Mothership

Flying Horseman – Mothership (N.E.W.S./Unday)

Bert Dockx is het brein achter spannende soloprojecten en de formaties Dans Dans, Sweet Defeat, Ottla én Flying Horseman. Een bezig baasje. Maar laten we daar maar rap bezige baas van maken, want een baas is-ie.

De Antwerpenaar is in eigen land al vaak gelauwerd en het wordt tijd dat hij ook in Nederland de honneurs ontvangt die hem toekomen, omdat ook het zesde album van Flying Horseman hoogstaande alternatieve muziek oplevert. Deze keer wat dansbaarder dan op de vorige vijf albums en dat bevalt erg goed. Te  beginnen met de huppelende openingstrack Citizen, met een hoofdrol voor de bas van Mattias Cré.

Mogelijk is de aanwezigheid in de studio van producer Jasper Maekelberg (Faces On TV, Bazart, Balthazar, Warhaus) er de oorzaak van dat Flying Horseman wat swingender uit de hoek komt dan in het verleden, al geldt dat slechts voor de helft van het album. Van een echte stijlbreuk is geen sprake.

Wat je merkt is dat Dockx nog altijd ‘jongleert’ met zijn liedjes. Voor welk project gaat hij een song inzetten? Zo had het jazzy, zevenenhalf minuten durende Where Do You Live ook op een album van Ottla gepast. Het is een song waarmee hij hoorbaar meerdere kanten op had gekund.

Prijsnummer is het opwindende Secrets, een nummer met veel dreiging en een hoofdrol voor Dockx, die letterlijk het achterste van zijn tong laat horen. Fraai is ook nu weer de vocale inbreng van zowel Martha als Loesje Maieu, die ook gitaar- en synthesizerpartijen voor hun rekening nemen. Zo gebeurt er veel op Mothership en sluit je de plaat per draaibeurt sterker in je hart. 38 minuten lang word je de luidsprekers ingetrokken. Pieter Visscher

 

 

 

Heaven Albums van week 26: Neil Young, Bob Dylan en Wire

Popmagazine Heaven verschijnt tweemaandelijks, albums komen dagelijks uit. Daarom geven we wekelijks een korte update van releases die ons meteen opvallen of die anderszins de moeite van het ontdekken waard zijn. Verwacht geen uitgebreide recensies, die verschijnen nog altijd – met meer reflectie – in het magazine. Met meer dan 100 albumrecensies en boeiende interviews is Heaven het blad om je muziekpassie te verdiepen. Heaven is te koop in de (betere) bladenkiosk en platenzaak. Nog beter: neem een abonnement!

Roots/Folk

Neil Young – Homegrown
Bob Dylan – Rough And Rowdy Ways
Twee legendes brachten afgelopen vrijdag significante albums uit. Dylan kwam met zijn eerste album met nieuw materiaal in acht jaar tijd, terwijl Homegrown van Young maar liefst 45 jaar op de plank had gelegen. Klinkend als de ontbrekende schakel tussen Harvest en Comes A Time is Homegrown countryfolk op Youngs best. Dylans Rough And Rowdy Ways blijkt in weerwil van de titel een van zijn meest ontspannen, bijna lieflijk klinkende platen ooit te zin, waarop hij precies weet hoe het beste uit zichzelf kan halen.

Rock/Pop

Wire – 10:20
Nog geen half jaar nadat Wire ons het uitstekende Mind Hive voorschotelde, brengt de onverslijtbare Britse (post-)punkgroep 10:20 uit, een album waarop de band zeldzame tracks uit hun rijke verleden in nieuwe jasjes giet en zo en passant een alternatieve geschiedenis van de groep schrijft, die heerlijk wegluistert.

Blues/Soul/Jazz

Harald Grosskopf – Synthesist (40th Anniversary Edition)
Ik moet eerlijk bekennen dat ik Synthesistst van de Duitse electropionier Harald Grosskopf niet kende. Na 40 jaar kan ik deze omissie in mijn popkennis goedmaken, want deze synthesizer-klassieker is beslist een van de beste platen in het genre die mij ooit ter ore kwam. Een album dat niet onderdoet voor het beste van veel bekender geworden Duitse electro/synth-acts.

Wereld

Vusa Mkhaya – Umanyanyatha: Songs From The Soul Of Zimbabwe
Met Umanyanyatha trakteert de Zimbabwaanse singer-songwriter Vusa Mkhaya ons op een nieuw album met prachtig soepel klinkende afrofolk, waarin hij de ziel van Zimbabwe blootlegt in prachtige zang en dito liedjes. Mocht Paul Simon ooit een nieuwe Graceland willen opnemen, met Vusa Mkhaya aan zijn zijde zou hij ver komen.

Tekst: Eric van Domburg ScipioLuister elke dinsdagavond van 22:00 tot 23:00 uur naar Heaven Radio op Pinguin Indie.

Heaven Albums van week 25: Jess Williamson, Norah Jones, Sarah Walk

Popmagazine Heaven verschijnt tweemaandelijks, albums komen dagelijks uit. Daarom geven we wekelijks een korte update van releases die ons meteen opvallen of die anderszins de moeite van het ontdekken waard zijn. Verwacht geen uitgebreide recensies, die verschijnen nog altijd – met meer reflectie – in het magazine. Met meer dan 100 albumrecensies en boeiende interviews is Heaven het blad om je muziekpassie te verdiepen. Heaven is te koop in de (betere) bladenkiosk en platenzaak. Nog beter: neem een abonnement!

Roots/Folk: Jess Williamson – Sorceress
In de jongste Heaven moest de Texaanse singer-songwriter Jess Williamson het helaas met een plekje in de zijlijn doen. Jammer, want het filmische Sorceress, haar vierde album alweer, is een wonder van licht-psychedelische americana die beslist uw aandacht verdient.

Rock/Pop: Sarah Walk – Another Me
De uit Chicago afkomstige Sarah Walk trakteert ook op haar tweede album Another Me op even wonderschone als hoogwaardige pop. Dankzij de elektronische basis klinkt haar muziek modern, al zijn het bovenal de zang en de liedjes die de meeste indruk maken.

Blues/Soul/Jazz: Norah Jones – Pick Me Up Off The Floor
Begin Again was de titel van Jones’ vorige album. Hoewel nog geen halfuur lang leek het inderdaad een herstart, iets wat zich doorzet op het nieuwe Pick Me Up Off The Floor. Want dit is misschien wel haar beste plaat sinds haar debuut, al was het maar vanwege een frisheid die het album uitstraalt.

Wereld: Mélodie Gimard – Numen
Gezien het naturel waarmee de Frans-Catalaanse pianiste en componiste Mélodie Gimard flamenco in haar muziek verwerkt, kan het niet anders of ze is met deze muziek opgegroeid. Op Numen brengt Gimard een kruisbestuiving tot stand tussen flamenco, jazz en klassiek die buitengewoon indrukwekkend is, niet in het minst door de geweldige inbreng van gastvocalisten.

Tekst: Eric van Domburg ScipioLuister elke dinsdagavond van 22:00 tot 23:00 uur naar Heaven Radio op Pinguin Indie.

Muzz – Muzz

Muzz – Muzz (Matador/Beggars)

De laatste Interpol dateert van 2018 en in de tussentijd is zanger/gitarist Paul Banks mogelijk aan de gang geweest met een nieuwe plaat. Wie zal het zeggen? Wanneer er een nummer aan je brein ontspruit, houd je dat niet tegen. Binnen nu en twee jaar zal er ongetwijfeld een nieuwe Interpol verschijnen. In de tussentijd houdt Banks zich bezig met hobbyproject Muzz, dat debuteert met een gelijknamig album, waarop een twaalftal songs staat dat onwillekeurig doet denken aan Interpol. Dat heeft vooral te maken met het charismatische stemgeluid van Banks, dat ook op de muziek van Interpol een zwaar stempel drukt.

Muzz bestaat naast Banks uit Josh Kaufman (producer, multi-instrumentalist en lid van Bonny Light Horseman) en Matt Barrick, drummer van Jonathan Fire*Eater, The Walkman en Fleet Foxes (wanneer ze live acte de présence geven). Hoewel Muzz’ sound zonder twijfel enigszins aan die van Interpol doet denken hebben we wel degelijk te maken met een nieuwe ‘supergroep’ – om dat woord er toch maar even in te gooien. Want het zijn naast Banks geen kleine jongens waar we mee te maken hebben.

Kaufman en Banks kennen elkaar al sinds hun puberteit. Vrienden voor het leven. Van wie je misschien al eerder een samenwerking had kunnen verwachten. Nu is die er dan en met songschrijver nummer drie Matt Barrick erbij is iets heel moois ontstaan. Ze schreven de nummers samen.

Hoewel de geest van Interpol dus steevast rondwaart is Muzz vooral Muzz. Evergreen is een wat psychedelisch nummer waarin Kaufman zich duidelijk uitleeft op zijn palet aan elektronica. Red Western Sky is americana zoals we die het liefst horen; uptempo en met een mooie rol voor de tenorsaxofoon van Stuart Bogie en het niet te versmaden brasskwartet The Westerlies, dat ook werd ingevlogen voor Muzz. Bogie is vaker aanwezig op de plaat, met klarinet (Patchouli) en klarinet en fluit (Broken Tambourine, waarin de jaren 70 wat nagalmen, zoals dat wel vaker gebeurt. Everything Like It Used To Be, wat prachtig is, had ook in dat decennium geschreven kunnen zijn.

Muzz is een album dat geen miskleun kent en dat is iets wat we toch wel vaak horen op een plaat met twaalf nummers. Het is allemaal heel erg raak en enkele songs, waaronder het opwindende How Many Days, schreeuwen werkelijk om de repeatknop. Banks leeft zich uit op zijn gitaar en Interpol is plots nóg dichterbij dan ooit. En nochtans is Muzz vooral Muzz. Pieter Visscher

Heaven Albums van week 24: Blake Mills, Run The Jewels, Rolling Blackouts Coastal Fever

Popmagazine Heaven verschijnt tweemaandelijks, albums komen dagelijks uit. Daarom geven we wekelijks een korte update van releases die ons meteen opvallen of die anderszins de moeite van het ontdekken waard zijn. Verwacht geen uitgebreide recensies, die verschijnen nog altijd – met meer reflectie – in het magazine. Met meer dan 100 albumrecensies en boeiende interviews is Heaven het blad om je muziekpassie te verdiepen. Heaven is te koop in de (betere) bladenkiosk en platenzaak. Nog beter: neem een abonnement!

Roots/Folk: Blake Mills – Mutable Set
Zijn faam als gitarist en producer mag dan vooralsnog groter zijn dan als singer-songwriter, het neemt niet weg dat Californiër Blake Mills met albums als Break Mirrors, Heigh Ho en nu Mutable Set unieke alt.singer-songwriterplaten maakt die een geheel eigen invulling aan het genre geven.

Rock/Pop: Rolling Blackouts Coastal Fever – Sideways To New Italy
Met Sideways To New Italy brengt het Australische Rolling Blackouts Coastal Fever (ook wel afgekort tot Rolling Blackouts C.F.) zijn tweede lp uit en bewijst zich opnieuw als misschien wel de momenteel beste band van Down Under. Ze treden op alle fronten in de voetsporen treedt van The Go-Betweens (met een dosis R.E.M. erbij).

Blues/Soul/Jazz: Run The Jewels – 4
In deze tijd van wereldwijde verontwaardiging over de wijze waarop minderheden, en dan vooral zwarte Amerikanen, behandeld worden, geeft het explosieve Amerikaanse hiphop/rap-duo Run The Jewels die woede op hun vierde album een gezicht. En veel duidelijker dan El-P en Killer Mike het verwoorden op 4 is amper mogelijk.

Wereld: TootArd – Migrant Birds
Afkomstig van de Golanhoogte, verruilt het Syrisch-Arabische TootArd op hun derde cd Migrant Birds de woestijnrock van hun eerste twee platen voor Arabische discopop, die fans van hun oude werk wellicht wat rauw op de dak zal vallen. Niettemin is die dusdanig pakkend dat je de gehanteerde percussieclichés er bij voor lief neemt.

Tekst: Eric van Domburg Scipio

Luister elke dinsdagavond van 22:00 tot 23:00 uur naar Heaven Radio op Pinguin Indie.

Heaven Albums van week 23: broeder Dieleman, Nicole Atkins en meer

Popmagazine Heaven verschijnt tweemaandelijks, albums komen dagelijks uit. Daarom geven we wekelijks een korte update van releases die ons meteen opvallen of die anderszins de moeite van het ontdekken waard zijn. Verwacht geen uitgebreide recensies, die verschijnen nog altijd – met meer reflectie – in het magazine. Met meer dan 100 albumrecensies en boeiende interviews is Heaven het blad om je muziekpassie te verdiepen. Heaven is te koop in de (betere) bladenkiosk en platenzaak. Nog beter: neem een abonnement!

Roots/Folk: Broeder Dieleman – De Liefde Is De Eerste Wet
De ster van de Zeeuwse-Vlaamse troubadour Tonnie ‘Broeder’ Dieleman lijkt met iedere release hoger te rijzen. Zijn droge, typisch Zeeuwse folkstijl vraagt enige gewenning, maar bezit een indringende kracht die sterker wordt naarmate je hem vaker hoort.

Rock/Pop: Nicole Atkins – Italian Ice
De Amerikaanse Nicole Atkins levert met Italian Ice een soulvol meesterwerkje af dat meer succes verdient dan het waarschijnlijk krijgt. Atkins, onder collegamuzikanten hooggewaardeerd, had geen moeite voor dit in Muscle Shoals opgenomen album zulke fameuze muzikanten bijeen te krijgen als John Paul White, Britt Daniel (Spoon), Seth Avett, Spooner Oldham, David Hood en leden van de Dap-Kings en Bad Seeds.

Blues/Soul/Jazz: The Legendary Ingramettes – Take A Look In The Book
In de jaren vijftig opgericht door de in 2015 overleden Maggie Ingram, behoort The Legendary Ingramettes al zes decennia tot de meest befaamde vrouwelijke gospelgroepen uit Virginia. Nu staat dochter Almeta aan het roer en het resulteert in dit even zinderende als verpletterende gospelalbum.

Wereld: Dantchev:Domain – Say It
Vanuit Finland komt dit album rond de van oorsprong Bulgaarse zangeres en componiste Anna Dantchev. Met hun mengeling van balkanfolk, Scandinavische jazz en westerse rock heeft Dantchev:Domain op Say It een uniek eigen geluid dat grote indruk maakt.

Tekst: Eric van Domburg Scipio

Luister elke dinsdagavond van 22:00 tot 23:00 uur naar Heaven Radio op Pinguin Indie.

Rolling Blackouts Coastal Fever – Sideways To New Italy

Rolling Blackouts Coastal Fever – Sideways To New Italy (SubPop/Konkurrent)

Voordat Rolling Blackouts Coastal Fever hun eerste langspeler uitbrachten (Hope Downs, 2018) kwamen ze met twee ep’s op de proppen, minialbums liever gezegd. Talk Tight uit 2016 betekende de eerste kennismaking met de Australiërs en een jaar later verscheen het briljante The French Press. Toen wisten we definitief dat de muziekwereld goud in handen heeft met het vijftal uit Melbourne. De sprankelende indierock zette de band op de kaart. Net zoals je elke dag wel een berenhap met satésaus wil nuttigen of zo’n fijne frikadel speciaal (ketchup of curry?) zo wil je ook elke dag wel luisteren naar Rolling Blackouts Coastal Fever. Puntige indierock die er altijd wel ingaat.

Rolling Blackouts Coastal Fever noemen zichzelf momenteel voor het gemak Rolling Blackouts C.F. maar wie de band nog Rolling Blackouts Coastal Fever wil blijven noemen, wordt niet met de nek aangekeken door de vijf. Het zijn lieve jongens. Met heel erg veel muzikaal talent in hun donder. Niet alleen gezien het feit dat zowel Tom Russo, als Fran Keany alsook Joe White over geweldige vocale capaciteiten beschikken en bij toerbeurt de leadvocals voor hun rekening nemen, met name ook omdat er zoveel goeie liedjes ontluiken wanneer de band de studio induikt. Ja, liedjesschrijven dat kunnen ze en drummer Marcel Tussie en bassist Joe Russo verdienen het om ook genoemd te worden. Want het is een groepsproces. Hoewel de drie zangers de songs voor het grootste gedeelte schrijven.

Een band zonder ego’s. Leden die complementair aan elkaar zijn. Boys next door. Stuk voor stuk. Jongens met een gunfactor. Niet alleen op plaat ijzersterk, maar ook live onweerstaanbaar goed. Zo zagen we bijvoorbeeld op Lowlands, twee jaar terug. Toen het debuut Hope Downs net was verschenen. Een plaat die voortborduurde op de twee ep’s en geen regelrechte uitschieters bevatte.

Zoals die ook niet te vinden zijn op Sideways To New Italy. Een album dat opnieuw sprankelt en bruist en een band laat horen die zin heeft in het leven. Dat hoor je terug in de tien songs op deze tweede langspeler. Net zo veel songs als op de voorganger. Ook daarin geen wijzigingen. Rolling Blackouts C.F. heeft nooit de neiging gehad muzikaal uit de band te springen. Geen strapatsen, geen buitensporig gekke dingen. Alleen maar goeie gitaarliedjes. Liedjes waar we met z’n allen heel erg vrolijk van worden. Ze worden ook nog eens steeds beter wanneer je ze wat vaker beluistert. En op een planeet die toch nog wel wat van slag lijkt door al die coronaheisa (al went ‘t best snel en gaan de sauna’s straks weer open) kunnen we dat goed gebruiken. Pieter Visscher

Heaven Albums van week 22

Popmagazine Heaven verschijnt tweemaandelijks, albums komen dagelijks uit. Daarom geven we wekelijks een korte update van releases die ons meteen opvallen of die anderszins de moeite van het ontdekken waard zijn. Verwacht geen uitgebreide recensies, die verschijnen nog altijd – met meer reflectie – in het magazine. Met meer dan 100 albumrecensies en boeiende interviews is Heaven het blad om je muziekpassie te verdiepen. Heaven is te koop in de (betere) bladenkiosk en platenzaak. Nog beter: neem een abonnement!

Roots/Folk: Steve Earle & The Dukes – Ghosts Of West Virginia
Qua geluid en soort liedjes is de nieuwe Steve Earle misschien niet heel verassend, maar het album, opgehangen aan een mijnramp in West Virginia in 2010 waarbij 29 kompels om het leven kwamen, heeft hem wel zeer geïnspireerd. De mix van folk, roots, rock en realiteit, is Earle op het lijf geschreven: de Woody Guthrie van onze tijd.

Rock/Pop: Katie Von Schleicher – Consummation
Haar debuutalbum Shitty Hits van drie jaar geleden was geen toevalstreffer, bewijst ze met opvolger Consummation. De New Yorkse zet hier grote stappen zonder op andere punten in te leveren. Haar charmante indie-liedjes openbaren zich op een wijze waar hiervoor slechts naar werd gehint.

Blues/Soul/Jazz: NNAMDÏ – Brat
Werden we vorige week nog getrakteerd op de schitterende van Moses Sumney, met Brat maakt nieuwkomer NNAMDÏ minstens zoveel indruk. Ook hij maakt unieke r&b met een bijzondere inslag van folk, pop en hiphop, waardoor een geheel eigen sound ontstaat. Gevoegd bij het uitmuntende songmateriaal.

Wereld: Korjen – Sabur
Met drie zangeressen uit Bosnië, Polen en Slowakije, drie muzikanten uit Tsjechië en een Poolse multi-instrumentalist als gast, is de Praagse band Korjen geen standaard folk/wereldmuziekgroep. Op hun voortreffelijke album Sabur brengt de groep moderne Oost-Europese folkrock met een compleet eigen inslag. Een openbaring!

Tekst: Eric van Domburg Scipio

Luister elke dinsdagavond van 22:00 tot 23:00 uur naar Heaven Radio op Pinguin Indie.

Caleb Landry Jones – The Mother Stone

Caleb Landry Jones – The Mother Stone (Sacred Bones/Konkurrent)

Don’t judge a book by its cover luidt het prachtige adagium, maar wie de hoesafbeelding van The Mother Stone bekijkt, weet eigenlijk meteen wat voor vlees hij in de kuip heeft. Daarop zien we een karikaturale foto van de acteur Caleb Landry Jones (30), die furore maakte in onder meer No Country For Old Men (debuterend op 16-jarige leeftijd), Three Bilboards Outside Ebbing, Missouri, Get Out, War On Everyone en Twin Peaks. Dat muziek zijn tweede grote liefde is, was al bekend en is nu ook vertaald naar een album.

Waarop Jones er geen geheim van maakt dat zijn grote muzikale liefdes The Beatles, Frank Zappa en Syd Barrett zijn. De genialiteit van die drie heeft Jones in zekere zin samengevat op The Mother Stone, dat vijftien nummers lang weet te boeien. Jones heeft de plaat hoogstpersoonlijk ingespeeld, op blazers en strijkers na. Vocaal houdt hij, wonderbaarlijk, het midden tussen George Harrison, John Lennon en Barrett, onder het mom van waar je door beïnvloed bent, raak je mee besmet.

Het psychedelische wat Barrett in zijn muziek stopte horen we goed terug in een song als Katya, dat een eerbetoon is aan Jones’ partner en muze Katya Zvereva: ‘I liken you to everything. I don’t want love, it’s all I need, from you’. Met de multidisciplinaire Zvereva, onder meer bekend van haar schilderijen en sculpturen, maakte hij de videoclip voor de prachtige, zevenenhalf minuten durende openingstrack Flag Day / The Mother Stone. Theatraal, met een hoofdrol voor tuba en strijkers. Je vraagt je meteen af of dat hoge niveau de hele plaat gewaarborgd kan blijven en wordt op je wenken bediend.

Voor liefhebbers van muziek uit de jaren 60 en 70 is The Mother Stone een waardevol document, terwijl Jones met dit briljante werk ook nieuwe zieltjes gaat winnen. Want hoewel je die twee decennia eigenlijk continu voorbij hoort vliegen en The Beatles geregeld zelfs veel meer dan dichtbij zijn, is The Mother Stone zonder meer een eigentijds werk. Helder en vakkundig geproduceerd door Jones zelf, bijgestaan door Nic Jodoin, bekend van zijn werk voor onder anderen Eagles of Death Metal, Black Rebel Motorcycle Club, Allah-Las en Curtis Harding.

Caleb Landry Jones heeft vanaf zijn zestiende meer dan 700 nummers geschreven, tussen alle acteerbedrijven door, hetgeen iets zegt over de drukte in zijn brein en de gedrevenheid om zich muzikaal te ontplooien. 15 van die songs zijn op The Mother Stone terechtgekomen en maken erg nieuwsgierig naar die andere 685. Pieter Visscher