Albums Archieven - Page 16 of 80

Heaven Albums van week 23: broeder Dieleman, Nicole Atkins en meer

Popmagazine Heaven verschijnt tweemaandelijks, albums komen dagelijks uit. Daarom geven we wekelijks een korte update van releases die ons meteen opvallen of die anderszins de moeite van het ontdekken waard zijn. Verwacht geen uitgebreide recensies, die verschijnen nog altijd – met meer reflectie – in het magazine. Met meer dan 100 albumrecensies en boeiende interviews is Heaven het blad om je muziekpassie te verdiepen. Heaven is te koop in de (betere) bladenkiosk en platenzaak. Nog beter: neem een abonnement!

Roots/Folk: Broeder Dieleman – De Liefde Is De Eerste Wet
De ster van de Zeeuwse-Vlaamse troubadour Tonnie ‘Broeder’ Dieleman lijkt met iedere release hoger te rijzen. Zijn droge, typisch Zeeuwse folkstijl vraagt enige gewenning, maar bezit een indringende kracht die sterker wordt naarmate je hem vaker hoort.

Rock/Pop: Nicole Atkins – Italian Ice
De Amerikaanse Nicole Atkins levert met Italian Ice een soulvol meesterwerkje af dat meer succes verdient dan het waarschijnlijk krijgt. Atkins, onder collegamuzikanten hooggewaardeerd, had geen moeite voor dit in Muscle Shoals opgenomen album zulke fameuze muzikanten bijeen te krijgen als John Paul White, Britt Daniel (Spoon), Seth Avett, Spooner Oldham, David Hood en leden van de Dap-Kings en Bad Seeds.

Blues/Soul/Jazz: The Legendary Ingramettes – Take A Look In The Book
In de jaren vijftig opgericht door de in 2015 overleden Maggie Ingram, behoort The Legendary Ingramettes al zes decennia tot de meest befaamde vrouwelijke gospelgroepen uit Virginia. Nu staat dochter Almeta aan het roer en het resulteert in dit even zinderende als verpletterende gospelalbum.

Wereld: Dantchev:Domain – Say It
Vanuit Finland komt dit album rond de van oorsprong Bulgaarse zangeres en componiste Anna Dantchev. Met hun mengeling van balkanfolk, Scandinavische jazz en westerse rock heeft Dantchev:Domain op Say It een uniek eigen geluid dat grote indruk maakt.

Tekst: Eric van Domburg Scipio

Luister elke dinsdagavond van 22:00 tot 23:00 uur naar Heaven Radio op Pinguin Indie.

Rolling Blackouts Coastal Fever – Sideways To New Italy

Rolling Blackouts Coastal Fever – Sideways To New Italy (SubPop/Konkurrent)

Voordat Rolling Blackouts Coastal Fever hun eerste langspeler uitbrachten (Hope Downs, 2018) kwamen ze met twee ep’s op de proppen, minialbums liever gezegd. Talk Tight uit 2016 betekende de eerste kennismaking met de Australiërs en een jaar later verscheen het briljante The French Press. Toen wisten we definitief dat de muziekwereld goud in handen heeft met het vijftal uit Melbourne. De sprankelende indierock zette de band op de kaart. Net zoals je elke dag wel een berenhap met satésaus wil nuttigen of zo’n fijne frikadel speciaal (ketchup of curry?) zo wil je ook elke dag wel luisteren naar Rolling Blackouts Coastal Fever. Puntige indierock die er altijd wel ingaat.

Rolling Blackouts Coastal Fever noemen zichzelf momenteel voor het gemak Rolling Blackouts C.F. maar wie de band nog Rolling Blackouts Coastal Fever wil blijven noemen, wordt niet met de nek aangekeken door de vijf. Het zijn lieve jongens. Met heel erg veel muzikaal talent in hun donder. Niet alleen gezien het feit dat zowel Tom Russo, als Fran Keany alsook Joe White over geweldige vocale capaciteiten beschikken en bij toerbeurt de leadvocals voor hun rekening nemen, met name ook omdat er zoveel goeie liedjes ontluiken wanneer de band de studio induikt. Ja, liedjesschrijven dat kunnen ze en drummer Marcel Tussie en bassist Joe Russo verdienen het om ook genoemd te worden. Want het is een groepsproces. Hoewel de drie zangers de songs voor het grootste gedeelte schrijven.

Een band zonder ego’s. Leden die complementair aan elkaar zijn. Boys next door. Stuk voor stuk. Jongens met een gunfactor. Niet alleen op plaat ijzersterk, maar ook live onweerstaanbaar goed. Zo zagen we bijvoorbeeld op Lowlands, twee jaar terug. Toen het debuut Hope Downs net was verschenen. Een plaat die voortborduurde op de twee ep’s en geen regelrechte uitschieters bevatte.

Zoals die ook niet te vinden zijn op Sideways To New Italy. Een album dat opnieuw sprankelt en bruist en een band laat horen die zin heeft in het leven. Dat hoor je terug in de tien songs op deze tweede langspeler. Net zo veel songs als op de voorganger. Ook daarin geen wijzigingen. Rolling Blackouts C.F. heeft nooit de neiging gehad muzikaal uit de band te springen. Geen strapatsen, geen buitensporig gekke dingen. Alleen maar goeie gitaarliedjes. Liedjes waar we met z’n allen heel erg vrolijk van worden. Ze worden ook nog eens steeds beter wanneer je ze wat vaker beluistert. En op een planeet die toch nog wel wat van slag lijkt door al die coronaheisa (al went ‘t best snel en gaan de sauna’s straks weer open) kunnen we dat goed gebruiken. Pieter Visscher

Heaven Albums van week 22

Roots/Folk: Steve Earle & The Dukes – Ghosts Of West Virginia
Qua geluid en soort liedjes is de nieuwe Steve Earle misschien niet heel verassend, maar het album, opgehangen aan een mijnramp in West Virginia in 2010 waarbij 29 kompels om het leven kwamen, heeft hem wel zeer geïnspireerd. De mix van folk, roots, rock en realiteit, is Earle op het lijf geschreven: de Woody Guthrie van onze tijd.

Rock/Pop: Katie Von Schleicher – Consummation
Haar debuutalbum Shitty Hits van drie jaar geleden was geen toevalstreffer, bewijst ze met opvolger Consummation. De New Yorkse zet hier grote stappen zonder op andere punten in te leveren. Haar charmante indie-liedjes openbaren zich op een wijze waar hiervoor slechts naar werd gehint.

Blues/Soul/Jazz: NNAMDÏ – Brat
Werden we vorige week nog getrakteerd op de schitterende van Moses Sumney, met Brat maakt nieuwkomer NNAMDÏ minstens zoveel indruk. Ook hij maakt unieke r&b met een bijzondere inslag van folk, pop en hiphop, waardoor een geheel eigen sound ontstaat. Gevoegd bij het uitmuntende songmateriaal.

Wereld: Korjen – Sabur
Met drie zangeressen uit Bosnië, Polen en Slowakije, drie muzikanten uit Tsjechië en een Poolse multi-instrumentalist als gast, is de Praagse band Korjen geen standaard folk/wereldmuziekgroep. Op hun voortreffelijke album Sabur brengt de groep moderne Oost-Europese folkrock met een compleet eigen inslag. Een openbaring!

Tekst: Eric van Domburg Scipio

Luister elke dinsdagavond van 22:00 tot 23:00 uur naar Heaven Radio op Pinguin Indie.

Caleb Landry Jones – The Mother Stone

Caleb Landry Jones – The Mother Stone (Sacred Bones/Konkurrent)

Don’t judge a book by its cover luidt het prachtige adagium, maar wie de hoesafbeelding van The Mother Stone bekijkt, weet eigenlijk meteen wat voor vlees hij in de kuip heeft. Daarop zien we een karikaturale foto van de acteur Caleb Landry Jones (30), die furore maakte in onder meer No Country For Old Men (debuterend op 16-jarige leeftijd), Three Bilboards Outside Ebbing, Missouri, Get Out, War On Everyone en Twin Peaks. Dat muziek zijn tweede grote liefde is, was al bekend en is nu ook vertaald naar een album.

Waarop Jones er geen geheim van maakt dat zijn grote muzikale liefdes The Beatles, Frank Zappa en Syd Barrett zijn. De genialiteit van die drie heeft Jones in zekere zin samengevat op The Mother Stone, dat vijftien nummers lang weet te boeien. Jones heeft de plaat hoogstpersoonlijk ingespeeld, op blazers en strijkers na. Vocaal houdt hij, wonderbaarlijk, het midden tussen George Harrison, John Lennon en Barrett, onder het mom van waar je door beïnvloed bent, raak je mee besmet.

Het psychedelische wat Barrett in zijn muziek stopte horen we goed terug in een song als Katya, dat een eerbetoon is aan Jones’ partner en muze Katya Zvereva: ‘I liken you to everything. I don’t want love, it’s all I need, from you’. Met de multidisciplinaire Zvereva, onder meer bekend van haar schilderijen en sculpturen, maakte hij de videoclip voor de prachtige, zevenenhalf minuten durende openingstrack Flag Day / The Mother Stone. Theatraal, met een hoofdrol voor tuba en strijkers. Je vraagt je meteen af of dat hoge niveau de hele plaat gewaarborgd kan blijven en wordt op je wenken bediend.

Voor liefhebbers van muziek uit de jaren 60 en 70 is The Mother Stone een waardevol document, terwijl Jones met dit briljante werk ook nieuwe zieltjes gaat winnen. Want hoewel je die twee decennia eigenlijk continu voorbij hoort vliegen en The Beatles geregeld zelfs veel meer dan dichtbij zijn, is The Mother Stone zonder meer een eigentijds werk. Helder en vakkundig geproduceerd door Jones zelf, bijgestaan door Nic Jodoin, bekend van zijn werk voor onder anderen Eagles of Death Metal, Black Rebel Motorcycle Club, Allah-Las en Curtis Harding.

Caleb Landry Jones heeft vanaf zijn zestiende meer dan 700 nummers geschreven, tussen alle acteerbedrijven door, hetgeen iets zegt over de drukte in zijn brein en de gedrevenheid om zich muzikaal te ontplooien. 15 van die songs zijn op The Mother Stone terechtgekomen en maken erg nieuwsgierig naar die andere 685. Pieter Visscher

Heaven Albums van week 21: Jason Isbell, Perfume Genius, Moses Sumney en De Kift

Roots/Folk: Jason Isbell & The 400 Unit – Reunions

En weer leveren Jason Isbell en zijn begeleidingsband een subliem album af. Reunions is het zoveelste bewijs van de eenzame hoogte waarop Isbell zich momenteel in het americanagenre bevindt. Je kunt opmerken dat Reunions weinig echte verassingen biedt, maar het voegt gewoon weer tien foutloze nummers toe aan zijn imposante oeuvre.

Rock/Pop: Perfume Genius – Set My Heart On Fire Immediately

Hoe kwetsbaar Mike Hadreas alias Perfume Genius zich altijd al opstelde, op dit nieuwe album krijgt zijn kwetsbaarheid door de inbreng van de eigenzinnige producer Blake Mills het soort body dat haar nog vele malen gevarieerder en indrukwekkender maakt.

Blues/Soul/Jazz: Moses Sumney – Grae

Wellicht dat Grae wat aan de al te lange kant is, maar de muziek is zodanig uniek en bijzonder dat het naar spijkers op laag water zoeken lijkt om de overdadige lengte als kritiek op te voeren. Een aangrijpender soulalbum zal je in 2020 niet gauw tegenkomen.

Wereld: De Kift – Hoogriet

Uniek verpakt als altijd bereikt ons Hoogriet, het nieuwe album van de meest Hollandse van alle groepen. Het is bij eerste beluistering even schrikken, want nooit eerder klonk de band rond Ferry Heijne zo netjes en gedisciplineerd. De kwaliteit van de nummers heeft het gelukkig niet aangetast. Wie weet beleeft De Kift na ruim dertig jaar eindelijk zijn doorbraak.

Tekst: Eric van Domburg Scipio

Luister elke dinsdagavond van 22:00 tot 23:00 uur naar Heaven Radio op Pinguin Indie.

Car Seat Headrest – Making A Door Less Open

Car Seat Headrest – Making A Door Less Open (Matador/Beggars)

Een van de interessantste bands van de laatste jaren is zonder twijfel de Amerikaanse indierockformatie Car Seat Headrest. Er werd na een jaar vier dan ook reikhalzend uitgekeken naar Making A Door Less Open, dat een gezelschap in topvorm laat horen. Bereid om af te wijken. Eens een andere afslag te pakken. Car Seat Headrest daagt de trouwe fans enigszins uit, zonder overdréven gekke dingen te doen.

Door meer elektronica toe te laten vooral. Het heeft eigenlijk geen invloed op de intensiteit van het geluid, dat nog als vanouds stimulerend is. Deadlines is misschien wel het meest bevlogen nummer dat de band op plaat heeft gezet. Een song die je wel 50 keer achter elkaar wil horen. Pompend en opzwepend. Elke festivalweide wereldwijd was voor de bijl gegaan deze zomer. Daarover gesproken:

“It’s definitely not an ideal environment for presenting art”, laat Will Toledo optekenen door The New York Times. De zanger en componist van CSH laat zich fotograferen met gasmasker op de kop, om de huidige tijdgeest in beeld te brengen. In feloranje outfit. Zwaaiend. Best lief. Toledo is een man van fratsen, die hij moeiteloos weet te vertalen naar sterke nummers. Hij vindt het een ongemakkelijke tijd. Hoewel die periodes vaak garant staan voor goeie muziek. Daarmee is Making A Door Less Open gevuld.

Ondanks de misschien wat toegankelijker sound die te vinden is op Making A Door Less Open horen we nog wel degelijk het undergroundgeluid waaraan we zo gewend wilden blijven. Het is ook nauwelijks voor te stellen dat de band opeens met de nek wordt aangekeken door hardcore fans. Verandering is niet per definitie achteruitgang bewijst Toledo met zijn orkest. De drift om wat meer met elektronica te stoeien is steeds logischer wanneer je het album vaker beluistert en helemaal wanneer je je realiseert dat Toledo met 1 Trait Danger sinds enige tijd een elektronisch project vormt met CSH-drummer Andrew Katz. Een formatie binnen een formatie.

Car Seat Headrest nam Making A Door Less Open twee keer op. De eerste keer oud en vertrouwd met gitaren, drums en bas en later werd veel elektronica in de oorspronkelijke plaat geïnjecteerd. Toledo en Katz produceerden het album eigenhandig en zo ontstond tijdens het bereiden van het eindproduct een fraaie synthese tussen de analoge en digitale instrumenten. Hier wat toegevoegd, daar wat weggelaten. Uiteindelijk belandden van prijsnummers Hollywood en Deadlines ook akoestische versies op de plaat, terwijl achter het ronduit opstandige Hymn zelfs tussen haakjes Remix staat. Toledo doet wat hij wil en heeft met Making A Door Less Open zowel zichzelf als zijn publiek uitgedaagd, krijgt het gelijk aan zijn zijde en overwint ten slotte glansrijk. Pieter Visscher

Bluestown Music Recensie: Hamilton Leithauser – The Loves of Your Life

Hamilton Leithauser is vooral bekend van de band The Walkmen, maar deze band bracht hun laatste album in 2012 uit en heeft sindsdien ‘even pauze’. In 2014 bracht Leithauser zijn eerste solo album uit en richt zich nu op zijn solocarrière in plaats van verder gaan met The Walkmen. Of The Walkmen weer bij elkaar komen voor een nieuw album is niet bekend.

Op Leithauser’s eerste twee solo albums werkt hij nog samen, op het ‘Black Hour’ (2014) album werkt hij samen met The Walkmen collega Paul Maroon en op ‘I Had A Dream That You Were Mine’ (2016) met Rostam Batmanglij.

Op zijn derde studio album ‘The Loves of Your Life’ heeft Leithauser besloten om het album helemaal zelf te schrijven en op te nemen. Hij krijgt bij de opnames hulp van zijn vrouw en twee kinderen, die als achtergrondkoor functioneren. Op ‘The Loves of Your Life’ gaat elk liedje over een ander persoon in het leven van Leithauser. Goed, hier en daar zijn wat namen en dingen veranderd (om de privacy van deze personen te beschermen). Leithauser maakt hiermee dus een erg persoonlijk album en gunt ons een klein kijkje in zijn leven en de mensen om hem heen.

Het album begint een beetje vreemd met het nummer The Garbage Men. Een nummer met een vreemd langzaam harder wordend intro en Leithauser die dan weer zingt en dan weer bijna schreeuwt. Isabella is het volgende persoon die we ontmoeten. Haar ouders betalen haar Manhattan appartement waardoor ze niet hoeft te werken en feestend door het leven gaat. Het nummer Isabella klinkt als een vrolijk indie-pop nummer, iets wat Leithauser ook maakte met The Walkmen.

Isabella en het volgende nummer Here They Come zijn zonder twijfel de beste nummers van het album. Here They Come is een stuk donkerder dan Isabella en gaat over een vriend van hem die wegloopt voor zijn problemen en zijn ogen sluit.

In de teaser voor het album zingt hij het nummer voor acteur Ethan Hawke, die het niet kan waarderen, gaat het nummer over hem? Cross-Sound Ferry (Walk-On-Ticket) klinkt weer een stukje vrolijker en gaat over een toevallige ontmoeting met een oude vriend (oud bandlid?). Het volgende Don’t Check The Score lijkt te gaan over een vriendin, of flatgenoot, die niet kon stoppen met alcohol drinken.
Het nummer klinkt als een interventie, maar ook als een soort afscheid. “I wish you’d say goodbye next time”. Ook het volgende nummer lijkt een interventie te zijn, maar dit keer van een mannelijke vriend.

Don’t Check The Score leek ook een soort afscheid maar in Til Your Ship Comes In is dit absoluut niet. “I love you now. I loved you then. I’ll love you ‘til your ship comes in.” Tijdens het volgende nummer, The Stars of Tomorrow, pakt Leithauser even helemaal uit met veel drama, om halverwege even heel rustig en zachtjes te spelen en zingen.

Wack Jack is vervolgens een lekker uptempo nummer over een vriendschap of liefde die over is, wederom dus een soort afscheidslied. Het klinkt echter een stuk vrolijker dan het onderwerp doet vermoeden. Stars & Rats is, in tegenstelling tot het vorige nummer, een rustig nummer die heel klein begint.
Ook The Other Half begint klein maar heeft meerdere tempowisselingen en gaat van groot naar klein. Leithauser sluit het album af met het nummer The Old King, waar we tijdens de intro zijn vrouw en dochters horen.

Kortom: Het eerste echte solo album van Hamilton Leithauser is een zeer persoonlijk album geworden. Ondanks de kleine productie is het Leithauser gelukt om een zeer goed album af te leveren.

Tekst: Filip Heidinga

Luister elke dinsdagavond van 23:00 tot 00:00 uur naar Bluestown Music Radio op Pinguin Indie en luister 24/7 naar Pinguin Blues voor de beste blues, rock, roots & americana.

Heaven: Albums van week 20

Roots/Folk: American Aquarium – Lamentations

In americana-kringen alhier staat American Aquarium hoog aangeschreven. Niet vreemd, want in voorman BJ Barham heeft de band een talentvolle liedjesschrijver en als hij, zoals op Lamentations, wordt gekoppeld aan een producer als Shooter Jennings, kan het bijna niet tegenvallen. En dat doet dit nieuwe album dan ook niet, al weet Barham zijn grootste makke (zijn liedjes zijn zelden heel origineel) niet te voorkomen.

Rock/Pop: Eve Owen – Don’t Let The Ink Dry

Op het jongste album van The National – I Am Easy To Find – was Eve Owen een van de minder bekende vocalisten. The National’s Aaron Dessner is echter zo van haar onder de indruk dat dit debuut niet alleen op het label van de band verschijnt, maar ook door Dessner is geproduceerd, mede-geschreven en mede-gespeeld. Meer singer-songwriter van toon dan de rock/pop van The National.

Blues/Soul/Jazz: Don Bryant – You Make Me Feel

Soulveteraan Don Bryant mag bijna tachtig jaar oud zijn en doorgaans een rol op de achtergrond hebben gehad (als songwriter voor het Hi-label en voor echtgenote Ann Peebles), toen een beroerte zijn vrouw trof, bleek hij drie jaar geleden genoeg in huis te hebben om haar plaats vrij moeiteloos over te kunnen nemen. En dat doet hij op You Make Me Feel opnieuw. Qua zang en songs beheert Bryant de klassieke seventies soulstijl nog altijd tot in de puntjes.

Wereld: Awale Jant Band – Yewoulen (Wake Up)

Yewoulen (Wake Up) is het tweede album van deze Londense band, wier leden oorspronkelijk afkomstig zijn uit Senegal, Frankrijk en Groot-Brittannië. Ze maken een heerlijke, Latijns-Amerikaans getinte groovende afrofunk, die even soulvol is als onweerstaanbaar. Niet te missen!

Tekst: Eric van Domburg Scipio

Luister elke dinsdagavond van 22:00 tot 23:00 uur naar Heaven Radio op Pinguin Indie.

Man Man – Dream Hunting in the Valley of the In-Between

Man Man – Dream Hunting in the Valley of the In-Between (SubPop/Konkurrent)

Nog betrekkelijk onbekend, en waarom denk je dan, wanneer je het zesde album van het Amerikaanse Man Man beluistert. Tegenwoordig residerend in LA, maar afkomstig uit Philadelphia, dat wel meer geweldige formaties voortbracht. Hall & Oates, The Roots en The War On Drugs bijvoorbeeld. Dream Hunting in the Valley of the In-Between is een album dat uitpuilt van de muzikale hoogstandjes. Een definitieve doorbraak naar de massa kan nu niet uitblijven, zou je denken. Man Man, wat een plaat.

Ryan Kattner, het brein achter Man Man, weet altijd een soort schijt-aan-de-hele-wereldmentaliteit te etaleren op zijn werk en flikt dat nu ook weer. Het leidt andermaal tot een potpourri aan uitbarstingen. Als vanouds ongrijpbaar. Grote gemene deler te allen tijde is de enorme muzikaliteit die van Kattners geesteskinderen afspat. Hij laveert zoals gebruikelijk tussen een grote diversiteit aan stijlen en is tekstueel net zo uitdagend. Neem een strofe als “Sucking dicks in a motel room in Kansas City“, uit The Prettiest Song In The World.

Met name de pianogedreven nummers, waarin Kattner zijn vingervlugheid ten volle mag laten horen, springen eruit. Er zijn raakvlakken met Frank Zappa, The Black Keys en flarden Eels passeren virtueel de revue, om toch wat namen te noemen. Want het is vooral heel erg Man Man wat we voorbij horen komen. Tempowisselingen, breaks en wat niet meer zij maken Man Man ouderwets onnavolgbaar.

Het rijke instrumentarium dat opnieuw uit de kast is getrokken geeft extra kleur aan de eigenzinnige composities, die stuk voor stuk feestelijk zijn. Het is goed te horen dat er zeven jaar is gedaan over Dream Hunting in the Valley of the In-Between, dat veel kleur geeft aan deze warrige tijden. Dream Hunting in the Valley of the In-Between is misschien wel het muzikaalste wat we tot nu toe voorbij hebben horen komen in het onvervalste kutjaar 2020 en heeft veel weg van een onvervalst, verslavend meesterwerk met al zijn humor en pure levensvreugd. Extra aandacht gaat uit naar het artwork op de cover en de binnenzijde van de uitklaphoes van het album. Verantwoordelijk daarvoor is Petecia Le Fawnhawk, die al jarenlang uitblinkt met haar door surrealisme gevoede kunstuitspattingen. Pieter Visscher

Heaven: Albums van week 19

Roots/Folk: Johanna Warren – Chaotic Good

Ik had vorig jaar mei het geluk Johanna Warren live te kunnen zien optreden voor een dertigtal mensen in Nijmegen en bedacht toen dat haar glijdende folky stijl het ideale midden hield tussen Joni Mitchell en Nick Drake. Op Chaotic Good komt ze stilistisch veel breder voor de dag en neigt nu en dan zelfs richting indie. Haar zang en liedjes blijven evenwel ook in deze setting bijna onwaarschijnlijk mooi.

Rock/Pop: Man Man – Dream Hunting In The Valley Of The In-Between

Dream Hunting In The Valley Of The In-Between is het zesde album van Man Man, maar ik kende de band eigenlijk alleen van naam en ook wist ook niet wist dat ze al zeven jaar droog stonden. Neemt niet weg dat de eigenzinnige pop/rock van Man Man op dit album buitengewoon pakkend is en bovendien bijzonder origineel gestructureerd. Een beetje alsof 10cc en Frank Zappa samen een plaat hebben gemaakt.

Blues/Soul/Jazz: Ben Lukas Boysen – Mirage

Ook op Mirage overtuigt de Duitse neo-klassieke componist en electroproducer Ben Lukas Boysen met betoverend mooie elektronische muziek. Waar veel concurrenten het zoeken in ambient-achtige vage klanken, creëert Boysen echte composties waarin voortdurend dingen gebeuren.

Wereld: Zion Train – Illuminate

Dertig jaar oud is de Londense formatie Zion Train. In het begin stond de elektronische dub-reggae van de groep niet erg hoog aangeschreven, maar gaandeweg is de kwaliteit steeds verder omhooggeschroefd, zodat Zion Train inmiddels tot de beste en meest avontuurlijke Britse reggaebands gerekend kan worden.

Tekst: Eric van Domburg Scipio

Luister elke dinsdagavond van 22:00 tot 23:00 uur naar Heaven Radio op Pinguin Indie.