Albums Archieven - Page 24 of 80

Methyl Ethel – Triage (4AD / Beggars)

Indiemuziek uit Australië. Vaak een gouden combinatie. Denk recentelijk aan Ball Park Music. En aan gerenommeerde namen als Tame Impala, Empire Of The Sun, Vance Joy en Flume. Methyl Ethel timmert wat dat betreft ook aardig aan de weg.

Flarden van nummers op het debuut Oh Inhuman Spectacle uit 2016 doen denken aan indiegoden als Animal Collective, MGMT en Deerhunter. Zo’n track als Twilight Driving bijvoorbeeld. Heerlijk.

Everything Is Forgotten is een jaar later de moeilijke, doch knappe tweede. L’Heure des Sorcières, No. 28 en – vooral – Ubu stuwen de plaat omhoog. Frontman Jake Webb, een man inderdaad, schroeft het niveau op Traige verder op.

Opener Ruiner legt de lat hoog. Een rijk en vol geluid. Synths. Pure pop. Scream Whole heeft erna een Metronomy-achtig basloopje. Real Tight is, net over de helft, ongrijpbaar. De intense leadzang. De zweverige instrumentatie. No Fighting sluit de boel op intense wijze af. Fan van vaandeldragers als Tame Impala en MGMT? Intekenen maar! Tekst Mania | Jelle Teitsma

LIVEDATA
28 mei Botanique, Brussel (BE)
29 mei Paradiso, Amsterdam

Jeangu Macrooy – Horizon (Unexpected Records)

Jeangy Macrooy werd in 1993 geboren in Paramaribo en kreeg op 13 jarige leeftijd een gitaar van ouders. Hij vormt een duo met zijn tweelingbroer Xillan en reist naar Nederland om zijn ambities als muzikant waar te gaan maken.

Producer en componist Perquisite lijft hem in voor het label Unexpected Records en een succesformule ontvouwt zich. Het debuut in 2016, de EP Brave Enough, explodeert in muziekland. Macrooy wordt een graag geziene gast bij 3FM en De Wereld Draait Door en wordt voorprogramma voor artiesten als Blaudzun en Selah Sue.

Ook pakt hij en passant een Edison nominatie mee voor Beste Nieuwkomer. En dat alles voordat het echte langspeel debuut High On You (2017) zijn carrière de definitieve boost geeft. Na zijn optredens op Lowlands, North Sea Jazz Festival en zijn rol in The Passion is Macrooy helemaal niet meer weg te denken op de Nederlandse muziekkaart. En het heeft allemaal mogen resulteren in het prachtige nieuwe album Horizon, dat nóg meer zelfverzekerdheid uitstraalt dan ooit tevoren.

Al groovend belicht hij het Berlijnse nachtleven in Shake Up This Place en Adrenaline, tijd voor reflectie is er op Hold Me en Surrender, zin om te dansen krijg je met het aanstekelijke Dance With Me. Dankzij een prettig gebruik van een live blazerssectie is Horizon een heerlijke plaat geworden die garant kan staan voor een volgende grote stap in de carrière van Macrooy. Releases staan gepland voor Frankrijk, België en Duitsland, dus wie weet tot hoever zijn horizon gaat reiken… Tekst Mania | Luc van Gaans

LIVEDATA
21 april Doornroosje Nijmegen
02 mei Metropool, Enschede
03 mei TivoliVredenburg, Utrecht
09 mei Patronaat, Haarlem
17 mei De Oosterpoort, Groningen
26 mei Paard, Den Haag

Eric Gales – The Bookends (Provogue / Mascot Label Group)

Gitaarvirtuoos Eric Gales werd op 16 jarige leeftijd ontdekt en maakte sindsdien 15 albums. Eric vertolkte daarnaast de meest mooi klanken op albums van derden: een veelgevraagd sessiemuzikant.

Donkere tijden heeft Eric ook meegemaakt, zijn wederopstanding was Middle Of The Road (2017) en nu Bookends waarop hij vooral vooruit wil kijken, de toekomst en de wereld ontdekken. Het gitaarspel op deze cd/lp is geweldig, de songs zijn gevarieerd. Met producer Matt Wallace heeft Gales zichzelf als doel gesteld een volgend niveau van zangkwaliteit te behalen en dat is aardig gelukt.

Van je vrienden moet je het hebben; Beth Hart, B. Slade en Doyle Bramhall II laten ieder horen dat ze weten hoe de hazen rennen. Tien tracks en als bonustrack Pedal To The Metal (feat. B. Slade) zorgen voor 51 minuten luisteren of luchtgitaar spelen op het puntje van je stoel. Tekst Mania | Wim Velderman

Son Mieux – Faire de Son Mieux (Universal)

Al in 2016 hoorden wij voor het eerst van Son Mieux, de nieuwe band van Camiel Meiresonne. Deze kenden we nog van All Missing Pieces en Soul Sister Dance Revolution, bands waarmee hij op het punt van doorbreken stond, maar het net niet haalde. Dat zou voor Son Mieux weleens anders kunnen zijn, want de afgelopen twee jaar werd hard gewerkt aan dit zeer overtuigende debuut.

Waren zijn vorige bands nog in een rootsy sound gedrenkt, met Son Mieux heeft Meiresonne een uniek eigen geluid gevonden. De van oorsprong gitaarrock nummers worden gelardeerd met een frisse elektronische sound. Dat weerhoud de nummers niet om af en toe weids uit te waaieren en een behoorlijke impact te maken.

Hoogtepunt Nothing laat ook horen dat Meiresonne vocaal wat kan, niet vanwege een geweldig bereik, maar wel omdat hij doet denken aan de indruk die Dylan en Lou Reed in hun jonge jaren achterlieten. Een debuut die het wachten meer dan waard was. Tekst Mania | Jurgen Vreugdenhil

INSTORE IN CONCERTO
Son Mieux komt het nieuwe album Faire de Son Mieux presenteren op het podium van Concerto! Donderdag 14 februari. Aanvang optreden 17:30, Toegang is gratis meer info

LIVEDATA
21 maart Hedon, Zwolle
23 maart De Oosterpoort, Groningen
30 maart Effenaar, Eindhoven
4 april Rotown, Rotterdam
5 april Tivoli De Helling, Utrecht
11 april Paradiso Noord, Amsterdam

Jessica Pratt – Quiet Signs (Kemado / Konkkurent)

De Amerikaanse singer-songwriter Jessica Pratt maakte tot dusver twee platen die je direct mee terug namen naar de Amerikaanse folk en psych-folk uit de late jaren 60. Het waren platen zonder opsmuk die het moesten doen met een akoestische gitaar en de bijzondere stem van Jessica Pratt.

Die akoestische gitaar is er nog steeds op de derde plaat van de singer-songwriter uit Los Angeles, Quiet Signs. Het geluid op de plaat is echter minder sober en wat dromeriger. Er staat flink wat galm op de stem van Jessica Pratt en de instrumentatie op de plaat is rijker ingekleurd met onder andere strijkers.

Toch neemt ook Quiet Signs je direct mee terug naar de hoogtijdagen van de Laurel Canyon folk en de psychedelische folk zoals die aan het eind van de jaren 60 aan de Amerikaanse westkust werd gemaakt. Het is even wennen aan de vollere productie en de bijzondere wijze waarop de vocalen zijn opgenomen, maar Quiet Signs overtuigt al snel net zo veel als zijn twee voorgangers. Tekst Mania | Erwin Zijleman

LIVEDATA
27 maart Paradiso Noord, Amsterdam
28 maart Kantine Walhalla, Rotterdam

Beirut – Gallipoli (4AD / Beggars)

When I Die. Album Gallipoli van Beirut zet stante pede de toon met een gevoelig, melancholisch nummer. Een gitaar. Blazers. Ja, de blazers. Ze waren onlosmakelijk aan zanger Zach Condon verbonden op de eerste albums die hij schiep met zijn band.

Gulag Orkestar en The Flying Cup Club. De meesterwerken daarop waren niet aan te slepen. Postcards From Italy. A Sunday Smile. Guyamas Sonora. En Nantes. Vooral Nantes. Het geluid veranderde erna op The Rip Tide (2011) en No No No (2015).

De jonge, onbezonnen wereldreiziger werd volwassen. Maar When I Die neemt de luisteraar mee terug in de tijd. Net als titeltrack Gallipoli. De Grieken wisten het al, toen ze de naam voor deze plaats verzonnen. Ze noemden het havenstadje kalé pólis. Mooie stad. De Italianen verbasterden de naam tot Gallipoli, maar de schoonheid van het stadje bleef behouden. Nauwe straten met inkijkjes. Gekleurde vissersboten. Barokke kathedralen.

Zach de reiziger was er en zingt erover. Als vanouds. De muzikale omlijsting van Gallipoli is betoverend. De zachte stem van Condon. De koperblazer. Een Italiaans Farfisa-orgel. Varieties Of Exile is vervolgens weemoedig. Het stemgeluid neemt toe. Steeds meer instrumenten bemoeien zich met de melancholie.

Beirut is zelden ingewikkeld, maar onverminderd vindingrijk. Landschappen of plaatsen adoreren middels muziek. De plaat Gallipoli ademt de wereld. In je gedachten reis je mee. On Mainau Island. I Giardini. Corfu. Light In The Atoll. Beirut is terug. Stiekem terug van nooit weggeweest. De nostalgische langspeler wordt afgesloten met het instrumentale Fin. En zo is het. Fin. Tekst Mania | Jelle Teitsma

LIVEDATA
2 april Vorst Nationaal, Brussel (BE)
4 april Oosterpoort, Groningen
8 april TivoliVredenburg, Utrecht (Sold Out)

Within Temptation – Resist (Universal Music)

Zonder andere bands te kort te doen, kan toch algemeen worden gesteld dat Within Temptation neerlands exportproduct bij uitstek is op rockgebied. Uit pure liefde voor heavy muziek is de band in 1996 in het normaal gesproken zo rustige Waddinxveen opgericht door zangeres Sharon den Adel en gitarist Robert Westerholt.

Naast gezamenlijk gezinsgeluk bracht Within Temptation hen ook zakelijk voorspoed, want anno 2018 is de band alom gelauwerd en gewaardeerd en staat er thuis een grote kast vol nationale en internationale prijzen en trofeeën. Vanwege die status heeft Within Temptation ook succesvolle uitstapjes gemaakt in het theater en met het Metropole Orkest. Het belangrijkste is natuurlijk de muziek en daarom is het fantastisch dat er vier jaar na Hydra nu een opvolger is: Resist -de zevende studioschijf-.

Resist vroeg een uiterste inspanning van de band, maar laat een volwassen, duidelijk doorontwikkeld en onmiskenbaar Within Temptation horen. De draken en de fantasiewereld hebben plaatsgemaakt voor realisme en een kritische kijk op de moderne wereld en de schijnvrijheid van het internet. Tegelijkertijd heeft de moderne elektronica een subtiele rol gekregen en flirt de band met triphop en pop invloeden.

Resist klinkt mede daardoor super modern, maar het DNA van Within Temptation bestaat onveranderd uit bombastische dynamiek, brede keyboards en refreinen, massieve drumslagen, een donkere gitaarlaag en de krachtige stem van Sharon den Adel. Resist is een logische en vooral weer prachtige nieuwe plaat van een band die daarmee de eigen honger en die van de fans stilt. Tekst Mania | Menno Valk

LIVEDATUM
21 juni Graspop Metal Meeting, Dessel (BE)

White Lies – Five ([PIAS])

Na het overweldigende en terechte succes van hun debuutalbum To Lose My Life uit 2009, zakte de muzikale loopbaan de White Lies met het jaar verder weg.

Met de drie studio-albums en een live-album die volgden zocht de band hardnekkig naar vernieuwing, van hun muziek, maar ook van het inmiddels vergane succes. Het goede nieuws is: met Five slaan de drie Britten keihard terug.

Het is de ware opvolger van de debuutplaat, een album dat van begin tot het einde boeit. Eindelijk is de gezochte ontwikkeling gevonden, eindelijk klinken de songs weer urgent. De nu-of-nooit gedachte sijpelt door alle nummers heen en als recensent kies ik volmondig voor nu.

Alles valt samen, te beginnen met het 7,35 minuten durende Time To Give en eindigend met het retespannende Fire And Wings. Het duurde negen jaar, maar met Five bewijst White Lies zichzelf en het publiek een grote dienst: ze zijn terug. Tekst Mania | Hans van der Maas

LIVEDATA
18 februari Paradiso, Amsterdam (Sold Out)
19 februari Doornroosje, Nijmegen (Sold Out)
20 februari Ancienne Belgique, Brussel (BE) (Sold Out)
21 maart Effenaar, Eindhoven (Sold Out)
18 april Hedon, Zwolle (Sold Out)
19 april Paaspop, Schijndel
20 april Oosterpoort, Groningen
21 april Paard, Den Haag (Sold Out)

Michael Franti & Spearhead – Stay Human Vol. II (Thirty Tigers/Boo Wax)

Stay Human was het eerste album van Michael Franti nadat hij de eerste incarnatie van Spearhead er aan gaf en deze naam ging gebruiken voor zijn begeleidingsband.

In de 18 jaar sindsdien maakte hij menig album waarin hij vele misstanden aan de kaak stelde, maar ook altijd de boodschap van hoop en liefde predikte. Dat is niet anders op dit nieuwe album, dat met het vrolijke R&B/Pop nummer Little Things opent. Met Nobody Cries Alone en This World Is So F*cked Up wordt het allemaal wel wat militanter, tegelijkertijd laat hij er op volgen dat hij nooit opgeeft en in het goede blijft geloven.

De uptempo beats zijn geworteld in de oude soul en zijn altijd voorzien van een eigentijds hiphop geluid, iets wat ook het stemgeluid van Franti tekent, hangend tussen rap en zang. Een album om vooral vrolijk van te worden en ook diep bij na te denken. Tekst Mania | Jurgen Vreugdenhil

TOY – Happy In The Hollow (Tough Love Records)

De uit Londen afkomstige band TOY debuteerde in de herfst van 2012 met een razendknappe plaat waarop de Britten op fascinerende wijze aan de haal gingen met invloeden uit onder andere de shoegaze, postpunk, psychedelica, Krautrock, spacerock en noiserock.

TOY is zeker niet de enige band die deze invloeden verwerkt in haar muziek, maar op een of andere manier zijn de songs van de band interessanter. De band uit Londen wist haar geluid te vervolmaken op de twee platen die volgden en zet nu een volgende stap met plaat nummer vier.

Happy In The Hollow borduurt voort op de vorige drie platen van de band, maar TOY voegt ook weer wat ingrediënten toe aan haar bijzondere geluid. De band neemt vaker gas terug, bedwelmt met zweverige elektronica, maar kan ook nog stevig rocken of hypnotiseren met psychedelische klanken.

Het maakt het geluid van de Britse band nog wat veelzijdiger en nog wat verslavender, want ook Happy In The Hollow is weer een plaat die zich steeds wat nadrukkelijker opdringt en je al snel net zo dierbaar is als zijn voorgangers. Tekst Mania | Erwin Zijleman

LIVEDATA
22 februari Botanique, Brussel (BE)
24 februari Paradiso, Amsterdam