Pet Shop Boys – Nonetheless

Pet Shop Boys – Nonetheless (Parlophone/Warner)

Je zou kunnen zeggen dat de Pet Shop Boys op Nonetheless de gêne wel voorbij zijn met het nummer The Schlager Hit Parade, dat net zo koddig lijkt als dat het klinkt. Het is kermis in Londen.

Neil Tennant (bijna 70) en Chris Lowe (64) zijn voor het eerst in zee gegaan met producer James Ford, die we kennen van zijn producerswerk voor onder meer Arctic Monkeys, Blur, Depeche Mode en Foals, maar ook meer dancegeoriënteerde acts als Gorillaz en Kylie Minogue. Dat Ford achter de knoppen zit nochtans hoor je eigenlijk nauwelijks. Nonetheless is vooral een uit duizenden herkenbaar Pet Shop Boys-album geworden. Zelfs de hoesafbeelding is weer rijp voor die typering. Typisch Pet Shop Boys. Alsof de tijd heeft stilgestaan.

Het is de schijnbare perfectie die platen van het Britse duo zo kenmerkt. De schijnbare achteloosheid bovendien, waarmee nummers lijken te worden geschreven. Hits vaak. Altijd maar weer hits. Tekstueel vaak zonder al te veel engagement. Ogenschijnlijk. De verborgen boodschappen zijn er altijd wel geweest. Neem ook de song Bullet For Narcissus. Opnieuw weer zo gearticuleerd gezongen door Tennant, die het zich ook weer heeft gepermitteerd om wat te rappen.

“Je moet in je leven als creatief persoon een link houden met de speelsheid van je kindertijd”, vertelt Tennant aan The Quietus. Met die zin raakt hij de essentie van de muziek die Pet Shop Boys nog altijd maakt. Songs zonder sikkeneurigheid. Omdat we daar al veel te veel van hebben op onze gecompliceerde aardkloot. Waar Narcissus nog zó vaak de boventoon voert. Fuck him! Lang leve Pet Shop Boys. Pieter Visscher

 

La Luz – News Of The Universe

La Luz – News Of The Universe (Sub Pop)

Nieuwe plaat van La Luz, de Amerikaanse rockband uit Seattle, die weinig van doen heeft met grunge, maar des temeer met psychedelische rock. Boegbeeld is nog altijd Shana Cleveland. Ook van de partij: Audrey Johnson, Alice Sandahl en Lena Simon.

Nog altijd horen we invloeden uit de jaren 60 van de vorige eeuw. Zo blijft surfrockgigant Dick Dale wat nagalmen. News Of The Universe is daarnaast een pure overwinningsplaat, omdat Cleveland het gevecht tegen borstkanker won.

Cleveland en haar compagnons vandaag de dag – de band wisselt nogal eens van samenstelling – nemen wat meer dan anders de ruimte om wat te experimenteren binnen het geluid dat we van ze gewend zijn. Zonder ál te veel concessies te doen aan de beproefde sound. News Of The Universe is geen regelrechte stijlbreuk.

De lichtpsychedelische randjes maken het nog altijd zo aangenaam om naar de indierock van La Luz (het licht) te luisteren. Hoor die gitaar eens heerlijk scheuren in Always In Love. Wat is het subiet beklijvende Dandelions héérlijk. Cleveland zingt op het album met een eerlijkheid die we zo graag horen in een wereld die verandert in moordend hoog tempo. Waarin velen de draad geregeld even kwijtraken. Cleveland is een open boek. Ze deinst niet terug om te zingen over stevige thema’s als paniekaanvallen, angst en verlies en een zekere ontkoppeling van de samenleving.

Ook die elementen maken van News Of The Universe een goudeerlijke plaat, die verre van sikkeneurig is. Vooral levendig, maar bij vlagen ook lekker loom. Pieter Visscher

Hopes And Fears van Keane 20 jaar pure perfectie

Hopes And Fears twintig (!) jaar oud. Dat is een periode waar je dan ineens een beetje van schrikt. Gaat het leven echt zó snel? Jawel. Wat een album nog steeds. Er zijn in de muziekgeschiedenis niet gek veel platen verschenen met louter perfecte popliedjes. Hopes And Fears is zo’n perfecte plaat. Ongekend vakmanschap. 

De speciale geremasterde versie van Hopes And Fears, ongetwijfeld een van de beste debuutalbums ooit is precies 20 jaar na de eerste release verschenen in een zeer fraaie uitgave. Met een geremasterde versie van het originele album en twee extra cd’s, een met B-kantjes en rariteiten en een cd met demo’s.

De speciale versie van het originele album is geremasterd en geknipt door Frank Arkwright in de Abbey Road Studios. Hopes And Fears was een mijlpaal voor Keane en heeft allerlei records gevestigd. Het is een van de best verkochte albums in de geschiedenis van de Britse hitparade. In het eerste jaar werden er in Groot-Brittannië meer dan 2,5 miljoen verkocht, en in de Verenigde Staten een miljoen dankzij hun absoluut klassieke nummer Somewhere Only We Know. Hopes And Fears is negenmaal platina geworden in Groot-Brittannië, een opmerkelijke prestatie. Van het album zijn wereldwijd meer dan 10 miljoen exemplaren verkocht.

Somewhere Only We Know heeft onlangs een revival gehad op TikTok en ging viraal in Azië, wat de vonk aanwakkerde voor een wereldwijde renaissance van het nummer.. Met meer dan twee miljoen Spotify-streams per dag, en in de afgelopen twaalf maanden is het de best verkochte single van Island Records geworden. In totaal is het meer dan een miljard keer gestreamd.

Zanger Tom Chaplin zegt: “Ik herinner me dat ik bij die geweldige oude mengtafel in Heliocentric Studios stond waar we Hopes And Fears maakten en luisterden naar een vroege mix van Somewhere Only We Know. Ik had het gevoel dat we iets hadden bedacht dat een extra beetje magie had. Muziek maken is zo vaak een proces vol twijfel… maar bij deze gelegenheid was er iets onmiskenbaars aan wat we hadden gemaakt. Het is duidelijk dat veel mensen hetzelfde voelden toen het album uitkwam!”

Oprichtend bandlid en songwriter Tim Rice-Oxley: “Als ik aan deze nummers denk, zie ik nog steeds dat we ze spelen in kleine kamertjes in pubs in het Verenigd Koninkrijk. Ik weet nog hoe spannend het was om te zien hoe de menigte begon te groeien. Die liedjes openden voor ons de deur naar een andere dimensie; alles wat er sindsdien in ons leven is gebeurd, is uit dat moment ontstaan. Het is voor ons een ongelooflijk voorrecht dat mensen na al die tijd nog steeds luisteren.”

Coma – Fuzzy Fantasy

Coma – Fuzzy Fantasy (City Slang)

Coma is het duo Marius Bubat en Georg Conrad. Ze komen uit Keulen en leveren met Fuzzy Fantasy een vierde plaat af met gevarieerde elektronica, geregeld zo dansbaar als de pest. Wat heerlijk, denk je dan. En dat is het ook.

Dat ze leentjebuur spelen bij formaties als Pet Shop Boys, Syntax en Hot Chip is zonneklaar en het gebeurt andermaal op een smaakvolle wijze. De melodie wordt zelfs meer dan ooit omarmd.

“Met elk nieuw album stellen we onszelf een uitdaging, en deze keer was dat om smaakvolle popmuziek te maken. Dat betekent natuurlijk wat meer songstructuur”, zegt Georg Conrad. “Misschien durfden we dat gewoon niet eerder te doen,” voegt Marius Bubat eraan toe, “omdat we nog steeds een beetje gebonden waren aan onze undergroundachtergrond. En met echte popliedjes stel je je natuurlijk een beetje kwetsbaar op.”

Het toegankelijkere geluid is nog steeds uitdagend genoeg om het stempel met indie te mogen dragen. Fuzzy Fantasy is prikkelend en sexy tot op het bot. Er is maar weinig wat niet klopt aan deze plaat. Oh ja, waar zou die naam Coma toch vandaan komen? De oplossing van dat raadsel is te vinden in deze recensie. Pieter Visscher

 

Kim Gordon – The Collective

Kim Gordon – The Collective (Matador)

Kim Gordon is bijna 71 inmiddels. Ze laat met haar tweede soloalbum The Collective definitief horen de eeuwige jeugd te hebben. Een adembenemend prettige luistertrip waarop ze een geluid neerzet dat verder verwijderd is van de indienoiserock van Sonic Youth dan ooit.

Het experiment leidt de dans op The Collective, dat vervreemdend, subversief en overweldigend is. Drumcomputers en synthesizers en stemvervormers zijn de voornaamste instrumenten die Gordon inzet. “Ik vind niet dat alle muziek hapklaar en radiovriendelijk moet zijn. Mijn plaat is er voor mensen die zich niet herkennen in de teksten van Taylor Swift”, laat ze optekenen door Humo.

Gordon heeft de puinhoop op onze planeet vertaald naar klanken. Verpakt in liedjes waarin je je best moet doen om structuur te ontdekken, wat het allemaal extra aantrekkelijk maakt. Het lukt haar en haar band om de aandacht geen seconde te laten verslappen. “Ik zet elke dag opnieuw grote ogen op als ik zie wat er om me heen gebeurt, dus lijkt het me normaal dat die verbazing en verontwaardiging ook binnensluipen in mijn muziek”, in diezelfde Humo.

The Collective is de tweede samenwerking met hiphopproducer Justin Raisen en het pakt nóg veel beter uit dan op die eerste plaat, No Home Record, uit 2019. Verrassende wendingen, beukende ritmes en sublieme tempowisselingen zijn het fundament van industriële noise waarop je Gordons nog altijd wulpse stemgeluid uit duizenden herkent.

De vocale productie is in handen van Ainjel Emme, die in het verleden onder meer met David Bowie werkte. Ze speelt geen onbelangrijke rol, hoewel Gordon over het algemeen vooral als Gordon klinkt. Op een album dat erg hoog in allerhande eindlijsten gaat eindigen zo tegen de jaarwisseling. Dat is een voorspelling. The Collective stroomt over van genialiteit én muzikale schoonheid. Pieter Visscher

Pissed Jeans – Half Divorced

Pissed Jeans – Half Divorced (Sub Pop)

Het leven vandaag de dag kent nogal wat schaamtevolle momenten. Het is een van de thema’s die de Amerikaanse hardcorepunkband Pissed Jeans meeneemt in de teksten van het zesde album: Half Divorced. Een plaat die we zo ongelooflijk nodig hebben in het chaotische tijdperk waarin we leven. Waarin de vervloekte mobieltjes veel te veel kostbare tijd opeisen. Bijvoorbeeld. Er is sowieso veel te veel ellende. Pissed Jeans schept orde in de chaos en zet dingen op hun plek.

Neem nou die helikopterouders. Ze worden door de fantastische Matt Korvette bezongen in Helicopter Parent. Zo’n helikopterouder is een ma of pa die het kroost veel te beschermend opvoedt. Ouders die altijd en eeuwig alles maar willen overzien en sturen. Pure verstikking. Vriendjes en vriendinnetjes waarmee het kind speelt, schoolkeuzes, een toekomstig beroep en de geliefde. Men lijdt het meest onder het lijden dat men vreest, is een adagium dat daar op is toegespitst. Nekhijgers, volgens Korvette en geef ‘m eens ongelijk. Fuck het micromanagement, is Pissed Jeans stellig.

Half Divorced staat vol met dat soort rake observaties. Er zullen ongetwijfeld autobiografische elementen in de teksten zijn gestopt. Het is een album waarop meer dan ooit een hoofdrol is weggelegd voor een gezonde dosis humor. Twaalf nummers lang in z’n vijf raast de band uit Allentown, Pennsylvania door het leven. Gevaarlijk om de plaat tijdens het autorijden af te spelen, omdat je er net wat te hard van gaat scheuren.

Maar wat een verrukkelijke hoeveelheid gitaargeweld en rasperig geschreeuwde teksten horren we voorbij komen. Killing All The Wrong People opent de plaat. Vult u daar zelf even wat namen in? Van wereldleiders bijvoorbeeld.

Moving On gaat over een man die zijn gebruikte ondergoed online verkoopt. Overal is tenslotte een markt voor tegenwoordig. Hoe serieus je de teksten neemt is aan de luisteraar, die weinig beklijvende melodieën gaat ontdekken op deze werkelijk formidabele punk/noiserockplaat die je keer na keer wil horen. De repeatknop maakt overuren in huize Visscher.

 

The Vaccines – Pick-Up Full Of Pink Carnations

The Vaccines – Pick-Up Full Of Pink Carnations (Thirty Tigers/Mattan)

Pick-Up Full Of Pink Carnations is het zesde album van The Vaccines en een van de zonnigste die de Londenaren hebben afgeleverd. Het is inmiddels dertien jaar geleden dat we kennismaakten met de band die doorbrak met het sprankelende What Did You Expect from The Vaccines?

Ook nu breek je weer je nek over de meezingbare nummers en dat is toch wel razendknap te noemen. Het is een ouderwetse voeljegoedplaat geworden. Een voeljegoedplaat met tien tracks. Geen echte missers.

Justin Young is met zijn stem in staat een misschien wat mindere track als Another Nightmare naar een wat hoger niveau te tillen. Dat is een van de kwaliteiten van de band die in de loop der jaren wat bezettingswisselingen heeft ondergaan. Alleen Young (ook gitaar) en bassist Árni Árnason zijn nog van de eerste kliek.

Muzikaal zijn er ook nu wel weer wat raakvlakken met The Strokes, The Killers en horen we dat The Vaccines ook nog altijd luisteren naar gitaarrock uit de jaren 60 van de vorige eeuw. De platenhoes maakt het allemaal af. The Vaccines staan dit jaar op Down The Rabbit Hole. Dat wordt dansen geblazen. Pieter Visscher

 

Rolling Stones Live At The Wiltern is een parel

Van de grootste rock-‘n-rollband aller tijden, The Rolling Stones, is The Rolling Stones Live At The Wiltern uitgebracht. Wat een heerlijke dubbelaar.

Een van de grootste kassuccessen van 2002/2003, met 117 shows die meer dan $300 miljoen opbrachten, vierde de Licks World Tour van The Rolling Stones – ter ondersteuning van hun 40 Licks-compilatie – het 40-jarig jubileum van de band op schitterende wijze, met als hoogtepunt deze intieme show van 22 november in Los Angeles in The Wiltern. Met zijn capaciteit van meer dan 2.000 zitplaatsen zou het een welkome afwisseling blijken te zijn in de mondiale stadions en arena’s. Fans wisten dat ze iets bijzonders te wachten stond toen pareltjes als Stray Cat Blues, No Expectations en Everybody Needs Somebody To Love (compleet met de co-auteur van deze soulklassieker uit 1964, Solomon Burke) de zaal opschudden.

Tijdens deze tour werden meer dan 80 nummers uitgevoerd uit alle tijdperken van de glorieuze, unieke geschiedenis van de band. Mick Jagger speelde gitaar, mondharmonica en keyboards op verschillende registers. Keith Richards, uitmuntend op gitaar en zang, zorgde de hele avond voor zowel visuele als muzikale hoogtepunten. Op het podium rechts sluit het complementaire gitaarwerk van Ron Wood naadloos aan bij het spel van Richards. Drummer Charlie Watts [1941-2021] was, zoals altijd, de hart-en-ziel-backbeat die de band vooruit dreef. Topmuzikanten bassist Darryl Jones, toetsenist Chuck Leavell, saxofonist Bobby Keys en achtergrondzangers Lisa Fischer, Bernard Fowler en Blondie Chaplin voegden onmetelijke bloei toe. Met Tom Petty, Neil Young, Sheryl Crow, Johnny Depp, Stephen Stills en Eddie Murphy in het publiek gingen The Rolling Stones verder met het opvoeren van misschien wel een van hun beste shows ooit.

Ron Wood zegt: “We zouden niet echt een hele tour kunnen spelen met voorspelbare shows. We moeten liedjes uit het niets hebben.” Mick Jagger voegt hieraan toe: “Het maakt het interessant voor het publiek en de band. Ik moet veel meer over setlijsten nadenken dan ik ooit heb gedaan.” Keith Richards enthousiast: “Soms is het weer onderweg slecht en heeft de helft van de band iets, maar afgezien van die duidelijk blauwe dagen, straalt er een verbazingwekkende frisheid over deze jongens.” Het optreden is in diverse formaten uitgekomen. Zowel op cd, als Blu-Ray en vinyl.

J Mascis – What Do We Do Now

J Mascis – What Do We Do Now (Sub Pop)

Dinosaur Jr. bestaat veertig jaar in 2024 en dat is toch wel iets om even bij stil te staan. Omdat de formatie die toch altijd wat in de marge van de rockmuziek opereert, met alle respect, nog immer grote populariteit geniet van de hondstrouwe fans. Waaronder ondergetekende.

Je moet sowieso maar houden van die altijd en eeuwig lijzige stem van J Mascis, anders heb je sowieso een probleem om van de muziek van hem en zijn band te genieten. Die scheurende gitaren bovendien. Ook op zijn vierde soloalbum herken je de Amerikaan uit Massachusetts uit duizenden. Dat geldt ook voor de indierock die hij al vier decennia op plaat zet. Solo wat ingetogener dan met Dinosaur Jr, maar nooit dat je denkt: nou mensen, hier gebeuren momenteel wel héél erg aparte dingen. J blijft te allen tijde dicht bij het geluid van de band die hij groot maakte.

“I don’t even know if I like my own singing”, zegt Mascis over zichzelf en dat tekent ‘m wel een beetje. Er zit een stuk onverschilligheid in de muziek van J. Die ook What Do We Do Now kenmerkt. Een album waarop hij het gaspedaal wat harder intrapt dan op vorig solowerk. Maar ook weer niet heel veel harder.

What Do We Do Now is grotendeels tot stand gekomen tijdens de pandemie. Er staan tien nummers op en een zwakke broeder vinden op het album lukt je niet. Ouderwets vakwerk, zeggen we dan. Pieter Visscher

 

 

Paris van The Cure 30 lentes jong

Wat vliegt die tijd toch, denk je dan wanneer je je realiseert dat Paris, het dubbele livealbum van The Cure, 30 jaar bestaat. Drie decennia al een van de allerlekkerste livealbums die zijn verschenen wereldwijd. Om een en ander te vieren worden geremasterde 2lp- en 1cd-versies opnieuw uitgegeven met twee bonustracks.

Paris is niet geremasterd door een externe kracht, maar door Robert Smith persoonlijk, hierin bijgestaan door Miles Showell. En dan mag de locatie er ook nog eens zijn: in de Abbey Road Studios in Londen. De lp, die voor het eerst sinds 1993 op zwart vinyl verschijnt, werd door Miles Showell in Abbey Road geknipt. Paris was de tweede van twee liveplaten die de tour van de band in 1992 documenteerden ter ondersteuning van hun negende album Wish. Het eerste album Show kwam uit in september 1993 en werd in juli vorig jaar opnieuw uitgebracht.

Het veertien nummers tellende album werd opgenomen gedurende drie avonden in Le Zénith de Paris in oktober 1992 en bevat de singles Lovesong, Catch, A Letter To Elise, Charlotte Sometimes, Close To Me en livefavorieten als Play For Today en One Hundred Years.

De heruitgave van The Cure ter ere van het 30-jarig jubileum van Paris is nu uitgebreid met de toevoeging van twee onlangs ontdekte, niet eerder uitgebrachte nummers Shake Dog Shake en Hot Hot Hot!!! die nu bovenaan en achter het album staan. De startvolgorde van het album is dienovereenkomstig opnieuw geconfigureerd.

In december sloot The Cure een 90 dagen durende, 33 landen tellende Shows Of A Lost World-tour af met overweldigende fans en lovende kritieken. Er zit nog geen sleet op de band.