Category: Albums

Malice K – Avanti

Malice K – Avanti (Jagjaguwar)

De Amerikaanse multi-instrumentalist Alex Konschuh gaat schuil achter het pseudoniem Malice K. Hij woont tegenwoordig in New York en daar is de wildebras tot muzikale daden gekomen. Hoppend van feest naar feest, met gebruik van de nodige middelen.

Een zeer persoonlijk debuut is dit Avanti. Zo is het lekker stevige You’re My Girl, waarin we overduidelijk (ook) invloeden van Nirvana bespeuren, een liefdesliedje, waarin hij zijn tijd als dakloze beschrijft: “I’ve been around from couch to couch and made the most of what I’ve got. You know it’s not a lot.” De zelfkritische Konschuh heeft meeslepende liedjes op plaat gezet. Elf stuks. En elf stuks lang stelt hij niet teleur. “My love’s like a hand grenade; might kill us both if I let go tonight.”

Muzikaal lastig te vangen en dat maakt Avanti des temeer een uitdagende plaat. We horen dus wat grunge, maar vooral veel rauwheid; ongepolijste nummers die ronduit uitstekend passen bij het rasperige stemgeluid van Konschuh, die ook nogal wat gevoel in zijn stem weet te leggen. Het vrij ingetogen startende Fade is daar een goed voorbeeld van. De erupties komen wat later.

Avanti is een album waarop de chaos in Konschuhs briljante koppie op uiterst knappe wijze wordt gekanaliseerd richting goeie rockliedjes. De Amerikaan beeldhouwt er ook nog naast. Maakt extra nieuwsgierig na het horen van deze plaat. Steengoed debuut. Pieter Visscher

Bonny Light Horseman – Keep Me On Your Mind

Bonny Light Horseman – Keep Me On Your Mind (Jagjaguwar)

Anaïs Mitchell, Eric D. Johnson en Josh Kaufman zijn de drijvende krachten achter Bonny Light Horseman. Gestart als gelegenheidsband, maar inmiddels is dit plaat drie. De eerste twee kennen we van diverse, uiteenlopende formaties, Mitchell voornamelijk van soloalbums. Niet de minste soloalbums.

Keep Me On Your Mind staat stijf van de mooie liedjes. Anaïs Mitchell en Eric D. Johnson beschikken beiden over een prettig stemgeluid, goed gedijend in de smaakvolle indiesongs waarin we de nodige invloeden uit de folk en country horen, met een vleugje soul her en der en zelfs wat jazz. Een zomerse plaat, met de nodige samenzang. We dansen er voorzichtig op. Dat kan allemaal.

Dat de plaat erg consciëntieus tot stand is gekomen is goed hoorbaar aan de smaakvolle arrangementen van het drietal. Hier is niet over een nacht ijs gegaan. Ze deden er vijf maanden over om de verhalende liedjes samen te smelten tot een coherent geheel.

Is Old Dutch een ode aan Nederland? Het zou zomaar kunnen. Het is een van de fraaiste liedjes op de plaat. Een betoverende melodie zorgt voor iets verleidelijks waardoor je als luisteraar vrijwel subiet voor de bijl gaat. Keep Me On Your Mind is een schitterende verzameling nummers geworden. Onthoud dat. Pieter Visscher

 

McCartneys ‘smokkelwaar’ One Hand Clapping eindelijk officieel beschikbaar

Het wachten is voorbij: met de release van Paul McCartney & Wings’ One Hand Clapping heeft een van de meest gesmokkelde livealbums in de muziekgeschiedenis eindelijk een echte release gekregen.

In augustus 1974, toen Band On The Run zeven weken lang op rij op nummer 1 stond aan de top van de Britse albumcharts, gingen Paul McCartney en Wings naar Abbey Road Studios voor de opnames van een videodocumentaire en mogelijk een livestudioalbum: One Hand Clapping. Ondanks de overweldigende vraag naar nieuw opgenomen materiaal van de grootste band ter wereld van dat moment, werd One Hand Clapping nooit officieel uitgebracht.

De release van One Hand Clapping, gedurende vier dagen gefilmd en opgenomen en geregisseerd door David Litchfield, is een historisch moment voor fans van Paul McCartney. Door de jaren heen zijn verschillende delen van One Hand Clapping met wisselend succes gesmokkeld. Een deel van het materiaal is ook verschenen op officiële McCartney-releases. De release van One Hand Clapping, met het originele artwork dat voor het project is ontworpen, inclusief een tv-verkoopbrochure voor de destijds nog niet uitgebrachte film, is echter de eerste keer dat de audio voor de film wordt opgenomen.

One Hand Clapping toonde de nieuwe line-up van Wings, vers van hun terugkeer uit Nashville, waar ze de klassieke single Junior’s Farm opnamen. Na het plotselinge vertrek van Denny Seiwell en Henry McCullough vorig jaar, aan de vooravond van de opname van het Wings-meesterwerk Band On The Run, kregen Paul, Linda en Denny Laine nu gezelschap van gitarist Jimmy McCulloch en drummer Geoff Britton. Daarnaast kwamen orkestarrangeur Del Newman en saxofonist Howie Casey bij de band in de studio, die eerder met Paul in Hamburg had gespeeld en zich bij de Wings-tourband zou voegen.

Het album begint met een instrumentale jam die het One Hand Clapping-themalied zou worden en bevat live-in-studio-vertolkingen van Wings-megahits Live And Let Die, Band On The Run, Jet, My Love, Hi, Hi, Hi, Junior’s Farm, Paul’s geliefde solonummer Maybe I’m Amazed, herwerkte fragmenten van Beatles-klassiekers Let It Be, The Long And Winding Road en Lady Madonna, de Moody Blues-hit Go Now met zang van Denny Laine, en een Paul-solo-pianoversie van de Harry Akst/Benny Davis Tin Pan Alley klassieker Baby Face.

One Hand Clapping is uitgebracht in meerdere formaten, waaronder een online exclusief 2lp + 7”-pakket met een exclusieve vinylsingle van niet eerder uitgebrachte solo-optredens opgenomen op de laatste dag van de sessies in de achtertuin van de Abbey Road-studio’s. Deze omvatten het nog niet uitgebrachte nummer Blackpool, het iconische Blackbird van The Beatles, Wings B-kant Country Dreamer en coverversies van Eddie Cochran’s Twenty Flight Rock (het eerste nummer dat Paul voor John Lennon speelde toen ze elkaar in 1957 ontmoetten) en Buddy Holly’s Peggy Sue.

 

One Hand Clapping dient als een viering van de blijvende erfenis van Paul McCartney en Wings. Het legde een moment vast waarop Wings hun kenmerkende geluid had gevonden en gedefinieerd – net zoals Paul het decennium daarvoor de populaire cultuur had vormgegeven met The Beatles, deed hij dat in de jaren zeventig opnieuw met Wings. Deze opname geeft inzicht in de innerlijke werking van de band terwijl ze samen in de studio werken en spelen. Het onderstreept ook het ongelooflijke talent van Paul als live-artiest: vijftig jaar later speelt Paul nog steeds veel van deze nummers in volle stadions over de hele wereld.

King Hannah – Big Swimmer

King Hannah – Big Swimmer (City Slang)

Toen King Hannah ruim twee jaar terug debuteerde met het prima I’m Not Sorry, I Was Just Being Me had je meteen al het idee dat er veel meer in het vat zou zitten. En zie nu: Big Swimmer is een immense stap voorwaarts. Een hinkstapsprong? Zonder twijfel.

De invloeden die je hoort op de plaat zijn wat diverser dan op het debuut. Zo kopieert Hannah Merrick in New York, Let’s Do Nothing bijna het stemgeluid van Florence Shaw van Dry Cleaning en zou de song ook niet misstaan op een van de albums van de Londense postpunkformatie. Merrick raakt wel wat vaker aan Shaw.

Hannah Merrick uit Liverpool heeft met Merricks kameraad Craig Whittle een avontuurlijke gitarist naast zich staan die voor veel extra diepte zorgt in het geluid van de in de studio en live met twee man uitgebreide formatie. Het bedaarde timbre van Merrick doet niet alleen denken aan dat van Shaw, ze moet de laatste jaren ook hebben geluisterd naar Kurt Vile.

Extra kers op de taart is de aanwezigheid van Sharon Van Etten op Big Swimmer. De mix van experimentele pop en rock en folkrock zorgen voor een rijk palet aan melodieuze uitspattingen op een plaat die een heel prettige soort gruizigheid als sluier om zich heen heeft gewikkeld. King Hannah staat in september driemaal op Nederlandse podia. Ga dat zien. Pieter Visscher

 

 

 

Goat Girl – Below The Waste

Goat Girl – Below The Waste (Rough Trade)

Zestien nummers maar liefst op de derde plaat van Goat Girl. De band uit Londen die niet eerder zo experimenteel voor de dag is gekomen. Het bevalt over het algemeen prima.

Leadzangeres Lottie Pendlebury is ouderwets in vorm. Haar stem, net zo rauw als uitdagend als lieflijk blijft er een om zielsveel van te houden. Past zo geweldig bij de met veel poppie elementen ingekleurde postpunk van de band.

Below The Waste is een heerlijk diverse plaat geworden, waar we luisterbeurt na luisterbeurt enthousiaster over worden. Neem het opstandige geweld van TCNC met Pendlebury die het op haar heupen heeft. Worden we bij Pinguin Radio erg blij van, zoals we al vanaf het begin van de band een bepaald soort begeestering nooit onder stoelen of banken hebben gestoken.

Wanneer Pendlebury lichtjes kreunt, in het wat ingetogen, maar speelse Tonight, merk je des temeer dat Below The Waste anders klinkt dan de twee voorgangers. Het lijkt muzikaal allemaal wat doordachter. Het is niet uit te sluiten dat de rol van producer John Spud Murphy (onder meer Lankum en Black Midi) een schot in de roos is geweest. Pieter Visscher

 

Pet Shop Boys – Nonetheless

Pet Shop Boys – Nonetheless (Parlophone/Warner)

Je zou kunnen zeggen dat de Pet Shop Boys op Nonetheless de gêne wel voorbij zijn met het nummer The Schlager Hit Parade, dat net zo koddig lijkt als dat het klinkt. Het is kermis in Londen.

Neil Tennant (bijna 70) en Chris Lowe (64) zijn voor het eerst in zee gegaan met producer James Ford, die we kennen van zijn producerswerk voor onder meer Arctic Monkeys, Blur, Depeche Mode en Foals, maar ook meer dancegeoriënteerde acts als Gorillaz en Kylie Minogue. Dat Ford achter de knoppen zit nochtans hoor je eigenlijk nauwelijks. Nonetheless is vooral een uit duizenden herkenbaar Pet Shop Boys-album geworden. Zelfs de hoesafbeelding is weer rijp voor die typering. Typisch Pet Shop Boys. Alsof de tijd heeft stilgestaan.

Het is de schijnbare perfectie die platen van het Britse duo zo kenmerkt. De schijnbare achteloosheid bovendien, waarmee nummers lijken te worden geschreven. Hits vaak. Altijd maar weer hits. Tekstueel vaak zonder al te veel engagement. Ogenschijnlijk. De verborgen boodschappen zijn er altijd wel geweest. Neem ook de song Bullet For Narcissus. Opnieuw weer zo gearticuleerd gezongen door Tennant, die het zich ook weer heeft gepermitteerd om wat te rappen.

“Je moet in je leven als creatief persoon een link houden met de speelsheid van je kindertijd”, vertelt Tennant aan The Quietus. Met die zin raakt hij de essentie van de muziek die Pet Shop Boys nog altijd maakt. Songs zonder sikkeneurigheid. Omdat we daar al veel te veel van hebben op onze gecompliceerde aardkloot. Waar Narcissus nog zó vaak de boventoon voert. Fuck him! Lang leve Pet Shop Boys. Pieter Visscher

 

La Luz – News Of The Universe

La Luz – News Of The Universe (Sub Pop)

Nieuwe plaat van La Luz, de Amerikaanse rockband uit Seattle, die weinig van doen heeft met grunge, maar des temeer met psychedelische rock. Boegbeeld is nog altijd Shana Cleveland. Ook van de partij: Audrey Johnson, Alice Sandahl en Lena Simon.

Nog altijd horen we invloeden uit de jaren 60 van de vorige eeuw. Zo blijft surfrockgigant Dick Dale wat nagalmen. News Of The Universe is daarnaast een pure overwinningsplaat, omdat Cleveland het gevecht tegen borstkanker won.

Cleveland en haar compagnons vandaag de dag – de band wisselt nogal eens van samenstelling – nemen wat meer dan anders de ruimte om wat te experimenteren binnen het geluid dat we van ze gewend zijn. Zonder ál te veel concessies te doen aan de beproefde sound. News Of The Universe is geen regelrechte stijlbreuk.

De lichtpsychedelische randjes maken het nog altijd zo aangenaam om naar de indierock van La Luz (het licht) te luisteren. Hoor die gitaar eens heerlijk scheuren in Always In Love. Wat is het subiet beklijvende Dandelions héérlijk. Cleveland zingt op het album met een eerlijkheid die we zo graag horen in een wereld die verandert in moordend hoog tempo. Waarin velen de draad geregeld even kwijtraken. Cleveland is een open boek. Ze deinst niet terug om te zingen over stevige thema’s als paniekaanvallen, angst en verlies en een zekere ontkoppeling van de samenleving.

Ook die elementen maken van News Of The Universe een goudeerlijke plaat, die verre van sikkeneurig is. Vooral levendig, maar bij vlagen ook lekker loom. Pieter Visscher

Hopes And Fears van Keane 20 jaar pure perfectie

Hopes And Fears twintig (!) jaar oud. Dat is een periode waar je dan ineens een beetje van schrikt. Gaat het leven echt zó snel? Jawel. Wat een album nog steeds. Er zijn in de muziekgeschiedenis niet gek veel platen verschenen met louter perfecte popliedjes. Hopes And Fears is zo’n perfecte plaat. Ongekend vakmanschap. 

De speciale geremasterde versie van Hopes And Fears, ongetwijfeld een van de beste debuutalbums ooit is precies 20 jaar na de eerste release verschenen in een zeer fraaie uitgave. Met een geremasterde versie van het originele album en twee extra cd’s, een met B-kantjes en rariteiten en een cd met demo’s.

De speciale versie van het originele album is geremasterd en geknipt door Frank Arkwright in de Abbey Road Studios. Hopes And Fears was een mijlpaal voor Keane en heeft allerlei records gevestigd. Het is een van de best verkochte albums in de geschiedenis van de Britse hitparade. In het eerste jaar werden er in Groot-Brittannië meer dan 2,5 miljoen verkocht, en in de Verenigde Staten een miljoen dankzij hun absoluut klassieke nummer Somewhere Only We Know. Hopes And Fears is negenmaal platina geworden in Groot-Brittannië, een opmerkelijke prestatie. Van het album zijn wereldwijd meer dan 10 miljoen exemplaren verkocht.

Somewhere Only We Know heeft onlangs een revival gehad op TikTok en ging viraal in Azië, wat de vonk aanwakkerde voor een wereldwijde renaissance van het nummer.. Met meer dan twee miljoen Spotify-streams per dag, en in de afgelopen twaalf maanden is het de best verkochte single van Island Records geworden. In totaal is het meer dan een miljard keer gestreamd.

Zanger Tom Chaplin zegt: “Ik herinner me dat ik bij die geweldige oude mengtafel in Heliocentric Studios stond waar we Hopes And Fears maakten en luisterden naar een vroege mix van Somewhere Only We Know. Ik had het gevoel dat we iets hadden bedacht dat een extra beetje magie had. Muziek maken is zo vaak een proces vol twijfel… maar bij deze gelegenheid was er iets onmiskenbaars aan wat we hadden gemaakt. Het is duidelijk dat veel mensen hetzelfde voelden toen het album uitkwam!”

Oprichtend bandlid en songwriter Tim Rice-Oxley: “Als ik aan deze nummers denk, zie ik nog steeds dat we ze spelen in kleine kamertjes in pubs in het Verenigd Koninkrijk. Ik weet nog hoe spannend het was om te zien hoe de menigte begon te groeien. Die liedjes openden voor ons de deur naar een andere dimensie; alles wat er sindsdien in ons leven is gebeurd, is uit dat moment ontstaan. Het is voor ons een ongelooflijk voorrecht dat mensen na al die tijd nog steeds luisteren.”

Coma – Fuzzy Fantasy

Coma – Fuzzy Fantasy (City Slang)

Coma is het duo Marius Bubat en Georg Conrad. Ze komen uit Keulen en leveren met Fuzzy Fantasy een vierde plaat af met gevarieerde elektronica, geregeld zo dansbaar als de pest. Wat heerlijk, denk je dan. En dat is het ook.

Dat ze leentjebuur spelen bij formaties als Pet Shop Boys, Syntax en Hot Chip is zonneklaar en het gebeurt andermaal op een smaakvolle wijze. De melodie wordt zelfs meer dan ooit omarmd.

“Met elk nieuw album stellen we onszelf een uitdaging, en deze keer was dat om smaakvolle popmuziek te maken. Dat betekent natuurlijk wat meer songstructuur”, zegt Georg Conrad. “Misschien durfden we dat gewoon niet eerder te doen,” voegt Marius Bubat eraan toe, “omdat we nog steeds een beetje gebonden waren aan onze undergroundachtergrond. En met echte popliedjes stel je je natuurlijk een beetje kwetsbaar op.”

Het toegankelijkere geluid is nog steeds uitdagend genoeg om het stempel met indie te mogen dragen. Fuzzy Fantasy is prikkelend en sexy tot op het bot. Er is maar weinig wat niet klopt aan deze plaat. Oh ja, waar zou die naam Coma toch vandaan komen? De oplossing van dat raadsel is te vinden in deze recensie. Pieter Visscher

 

Kim Gordon – The Collective

Kim Gordon – The Collective (Matador)

Kim Gordon is bijna 71 inmiddels. Ze laat met haar tweede soloalbum The Collective definitief horen de eeuwige jeugd te hebben. Een adembenemend prettige luistertrip waarop ze een geluid neerzet dat verder verwijderd is van de indienoiserock van Sonic Youth dan ooit.

Het experiment leidt de dans op The Collective, dat vervreemdend, subversief en overweldigend is. Drumcomputers en synthesizers en stemvervormers zijn de voornaamste instrumenten die Gordon inzet. “Ik vind niet dat alle muziek hapklaar en radiovriendelijk moet zijn. Mijn plaat is er voor mensen die zich niet herkennen in de teksten van Taylor Swift”, laat ze optekenen door Humo.

Gordon heeft de puinhoop op onze planeet vertaald naar klanken. Verpakt in liedjes waarin je je best moet doen om structuur te ontdekken, wat het allemaal extra aantrekkelijk maakt. Het lukt haar en haar band om de aandacht geen seconde te laten verslappen. “Ik zet elke dag opnieuw grote ogen op als ik zie wat er om me heen gebeurt, dus lijkt het me normaal dat die verbazing en verontwaardiging ook binnensluipen in mijn muziek”, in diezelfde Humo.

The Collective is de tweede samenwerking met hiphopproducer Justin Raisen en het pakt nóg veel beter uit dan op die eerste plaat, No Home Record, uit 2019. Verrassende wendingen, beukende ritmes en sublieme tempowisselingen zijn het fundament van industriële noise waarop je Gordons nog altijd wulpse stemgeluid uit duizenden herkent.

De vocale productie is in handen van Ainjel Emme, die in het verleden onder meer met David Bowie werkte. Ze speelt geen onbelangrijke rol, hoewel Gordon over het algemeen vooral als Gordon klinkt. Op een album dat erg hoog in allerhande eindlijsten gaat eindigen zo tegen de jaarwisseling. Dat is een voorspelling. The Collective stroomt over van genialiteit én muzikale schoonheid. Pieter Visscher