Albums Archieven - Page 31 of 80

Amber Arcades – European Heartbreak (Heavenly Recordings / PIAS)

Amber Arcades, het alter ego van de Nederlandse muzikante Annelotte de Graaf, trok twee jaar geleden met Fading Lines verrassend veel aandacht, waarbij het buitenland voorop liep.

Fading Lines, dat op fraaie wijze invloeden uit met name de dreampop verwerkte, liep over van de belofte en deze belofte maakt Amber Arcades meer dan waar op haar nieuwe plaat European Heartbreak.

Door alle lof voor de vorige plaat was er een ruimer budget voor European Heartbreak en dat hoor je. Voor de productie kon een beroep worden gedaan op gelouterde krachten als Chris Cohen (Deerhoof) en Trey Pollard (Natalie Prass, Bedouine), die ook zorgde voor de bijzondere blazers en strijkers van het Spacebomb label van Matthew E. White.

European Heartbreak staat vol stemmig en sfeervol ingekleurde popliedjes en het zijn vooral uiterst ingetogen popliedjes, die prachtig kleuren bij de mooie stem van Annelotte de Graaf. Amber Arcades laat dit keer een meer eigen geluid horen en het is een geluid dat makkelijk indruk maakt en doet uitzien naar meer. Tekst Mania | Erwin Zijleman

LIVEDATA
25 oktober Rotown, Rotterdam
26 oktober Sugarfactory, Amsterdam
27 oktober Merleyn, Nijmegen

Black Honey – Black Honey (Foxfive / Orchard)

Nederland mocht jaren geleden, in 2014, voor het eerst kennis maken met de Britse indie rockband Black Honey. Na twee flinke handenvol EP’s en singles, en vele clubtours en festivalshows door de jaren heen bleef de enthousiaste schare fans nieuwsgierig afwachten: wanneer zou dat debuutalbum nou eindelijk eens komen? En zie hier: ruim vier jaar na de (eveneens) titelloze debuut-EP is daar dan eindelijk de langspeler Black Honey.

Voor de mensen die al bekend zijn met de band: opener I Only Hurt The Ones I Love klinkt wel meteen vertrouwd Black Honey-achtig. En eigenlijk borduurt de band op deze langspeler gewoon lekker voort waar ze op hun laatste EP gebleven waren; prima liedjes, wel een stuk volwassener, met een spannend sausje.

Denk aan Garbage, maar dan gezongen met een lekkere geile stem a la Gwen Stefani of Blondie, voortgebracht door frontvrouwe Izzy B. Phillips. Bijzonder dansbaar is het disco-achtige Midnight, op Into The Nightmare denken we even aan The Cardigans (ook prima hoor), en afsluiter Wasting Time begint met regen… ik zeg: prima plaat om de herfst mee te beginnen. Tekst Muzine.nl | Rene Oonk

LIVEDATA 02/11 Botanique, Brussel (BE) 03/11 Bitterzoet, Amsterdam 07/11 Hedon, Zwolle

Mudhoney – Digital Garbage (SubPop / Konkurrent)

“I’m not on social media, so my experience is somewhat limited, but people really seem to find validation in the likes — and then there’s Facebook Live, where people have streamed torture and murder, or, in the case of Philando Castile, getting murdered by a cop”, aldus Mark Arm, zanger van Mudhoney. De Amerikaanse band die al dertig jaar actief is en met Digital Garbage album nummer tien heeft afgeleverd.

Het is een conceptalbum geworden waarop het Amerika van vandaag de dag aan de orde komt. Zo gaat Kill Yourself Live over het idiote verschijnsel dat de verschrikkelijkste beelden in no time viraal gaan via sociale media. Het stuit de band zwaar tegen de borst.
“In the course of writing that song, I thought about how, once you put something out there online, you can’t wipe it away”, duidt Arm het nummer. “It’s always going to be there – even if no one digs it up, it’s still out there floating somewhere.”

Maatschappijkritischer is Mudhoney nog niet voor de dag gekomen en het staat het kwartet prima. Next Mass Extinction gaat over de protesten in Charlottesville in 2017 en Please Mr. Gunman neemt de schietpartij in een Amerikaanse kerk onder de loep.

Mudhoney startte in Seattle, waar Arm niet alleen opgroeide met gelijkgestemde bands als Pearl Jam en Soundgarden om zich heen, maar waar hij het genre waarmee de stad beroemd werd grunge doopte.
Minder getalenteerd dan die vakbroeders is Mudhoney er nog altijd en Digital Garbage is een album dat er mag zijn. Pieter Visscher

LIVEDATUM 12/11 Vera, Groningen

Villagers – The Art of Pretending to Swim (Domino / V2 Records)

Met The Art Of Pretending To Swim raakt Iers Villagers nieuwe hoogtepunten in hun toch al indrukwekkende catalogus. De band sloot de tour rond hun voorlaatste plaat Darling Arithmetic af met het opnemen van een in de studio opgenomen live-registratie, uitgebracht onder de titel Where Have You Been All My Life? Daar hoorde je de band in topvorm. En het lijkt alsof het componist en zanger Conor O’Brien (Stationschef – vanavond 27/09 – van 22:00-24:00 uur te horen op Pinguin Radio) met een hoop positieve energie naar huis heeft gestuurd om te werken aan nieuw materiaal. De vijfde van Villagers biedt alles wat we van de band gewend waren, en meer.

The Art Of Pretending To Swim start ijzersterk met twee uitmuntende sfeervolle liedjes Again en Trick Of The Light. De opener is een goed voorbeeld van wat er verder op de plaat gaat volgen. Villagers speelt subtiel met samples en electronica om hun wonderschone liedjes net een extra edge te geven. Maar blikvanger is en blijft de zang van O’Brien: een mooie stem? Nee, maar wel met veel gevoel en daarom meeslepend. Heel close opgenomen, zo lijkt het. In sommige nummers hoor je het klikken van zijn lippen en is het alsof hij in je oor fluistert.

De sterke punten van The Art Of Pretending To Swim zijn puntje bij paaltje de perfecte liedjes en de fantastisch creatieve arrangementen waarin moderne productietechnieken helpen een boeiend bruisend circus voor je oren te creëren en die toch al mooie liedjes naar een nog hoger niveau tillen. Villagers slagen er ook in te blijven verrassen. In Love Came With All That It Brings en Real Go-Getter bijvoorbeeld, wordt naar hartelust geknipt en geplakt, maar altijd in dienst van het liedje.

Villagers levert met hun vijfde plaat een klassieker van jewelste af en een heerlijke plaat om de herfst bij de haard mee door te brengen. Tekst Muzine.nl | Wim Du Mortier

LIVEDATA 01/11 La Madeleine, Brussel (BE) 12/11 Doornroosje, Nijmegen 13/11 Melkweg, Amsterdam 28/11 TivoliVredenburg, Utrecht

We Were Promised Jetpacks – The More I Sleep, the Less I Dream (Big Scary Monsters/Bertus)

We Were Promised Jetpacks is zo’n band die door keihard werken langzaam maar zeker een trouwe schare fans opbouwt. Na jaren eindeloos touren en drie albums hebben ze even een adempauze genomen en zich teruggetrokken, thuis, in Schotland. Daar zijn ze langzaam gaan schrijven en het nieuwe materiaal net zo lang gepolijst tot het mooi glimt. Heeft de pauze de Schotten goed gedaan? Ja, en nee.

The More I Sleep The Less I Dream is een prachtig alternatief rockalbum geworden vol meeslepende grootse liedjes, prachtig overtuigend gezongen door goudkeeltje Adam Thompson. Helemaal zoals je van de Jetpacks zou verwachten. Nummers met veel dynamiek, onderhuidse spanning. De band heeft een eigen geluid, een eigen manier van componeren en arrangeren; een eigen smoel om u tegen te zeggen. De nieuwe plaat telt een aantal juweeltjes die tot het beste van hun oeuvre kunnen worden gerekend. Swingend Someone Else’s Problem bijvoorbeeld, of het walsje Hangin In en emotioneel geladen When I Know More.

Toch is er iets mis met dit nieuwe album van de Jetpacks, en het is lastig de vinger te leggen op waar dat precies aan ligt.

Albums van de Jetpacks zijn steevast groeiers. Het is wat stugge indierock die zich niet makkelijk geeft maar langzaam doordringt in de vezels van je brein en dan niet meer loslaat. Van die muziek waar je in kunt opgaan en waarvan de intensiteit kan leiden tot een heerlijk euforisch gevoel. Maar het duurt bij The More I Sleep The Less I Dream wel verdacht lang voor de groei erin komt. Zo lang dat er twijfel insluipt of dat meeslepende moment nog wel komt. Misschien is het de productie die de dynamiek in de nummers uitvlakt, misschien is het de bombast waarin de band zich op dit album wat kan verliezen (In Light klinkt als een goede tune voor de volgende James Bond-soundtrack). Maar we houden nog even vol; de Jetpacks verdienen het! Tekst Muzine.nl | Wim Du Mortier

LIVEDATUM 01/12 Bitterzoet, Amsterdam

Joe Bonamassa – Redemption (Provogue – Mascot Label Group)

Een gitaarvirtuoos als de Amerikaanse Joe Bonamassa heeft natuurlijk geen introductie meer nodig. Hij produceert platen aan de lopende band, heeft tot nu toe twintig nummer één Billboard Blues albums en is fervent verzamelaar van vintage gitaren en versterkers. Hij leerde gitaar spelen van wijlen Danny Gatton en toerde op zijn twaalfde al met niemand minder dan de in 2015 overleden B.B. King. Hij staat op alle belangrijke podia en verkoopt overal ter wereld zalen uit. Redemption is Bonamassa’s dertiende studioalbum en de derde in rij met volledig eigen geschreven werk.

Met Redemption laat Bonamassa meer van zichzelf zien dan ooit. Naar eigen zeggen gaat hij op dit moment door een lastige periode in zijn leven, een periode waarvan hij niet verwachtte daar ooit doorheen te gaan. Dat hoor je overduidelijk terug. In het indrukwekkende bluesnummer Self-Inflicted Wounds bijvoorbeeld schuilt pure pijn. Dat hoor je en dat voel je in iedere vezel in je lichaam. Het gaat door merg en been al vanaf de eerste noot die Bonamassa aanslaat op zijn gitaar. Het komt meteen binnen. De zanglijnen en de tekst versterken dit effect nog eens. Als dan ook nog de jankende solo van Bonamassa halverwege het nummer te horen is, verduidelijkt dat de snerpende pijn die hij voelt. Het prachtige akoestische Stronger Now In Broken Placesweerspiegelt de hartzeer die hij gehad heeft en hoe hij langzaamaan weer uit die diepe put van verdriet is gekropen.

Toch is Redemption alles behalve een softe plaat. Opener Evil Mama is een energieke groovende bluesrock song met een vleugje soul. King Bee Shakedown is een boogiewoogie met een rockabilly twist en Molly O’ klinkt bijna als powermetal nummer; krachtig en standvastig. Deep In The Blues, de titel verraad het al, heeft weer een ouderwets Bonamassa bluesrock geluid, evenals Just ‘cos You Can Don’t Mean You Should en I’ve Got Some Mind Over What Matters. Pick Up The Pieces daarentegen heeft echt een jaren vijftig jazz feel en voor The Ghost of Macon Jones nodigde Joe de uit Nashville afkomstige countryzanger Jamey Johnson uit om samen met hem de vocalen voor z’n rekening te nemen. Het is dan ook niet gek dat dit nummer een behoorlijke country en roots invloed heeft. De gelijknamige titeltrack is een schreeuw om hulp. Letterlijk vraagt Bonamassa om gered en verlost te worden van zijn demonen. Het begint als een swampy country/roots song en gaat over in een dampende Mississippi blues met scheurende gitaar. Afsluiter Love Is A Gamble is een klassieke ABC blues, alleen dan wel zeer goed uitgevoerd.

Redemption bevat een zeer divers en uitdagend pallet aan kleuren en klanken en is bij tijd en wijlen hartverscheurend en tegelijkertijd opliftend door de hoop en kracht die het uitdraagt. Het is een ijzersterke, pure en echte plaat. Het is Bonamassa op zijn kwetsbaarst. Het gaat over pijn, verdriet, berouw, acceptatie, hoop, opkrabbelen en uiteraard, zoals de titel al zegt, verlossing. Waar Joe ook doorheen is gegaan en zelfs nog doorheen gaat, het levert hem wel zijn meest oprechte en beste plaat ooit op. Tekst BluesMagazine.nl | Ella-Milou Quist

Liefhebbers luisteren uiteraard naar Pinguin Blues!

LIVEDATA 01+02+03/05 Carré, Amsterdam

Slash ft. Myles Kennedy – Living the Dream (Snakepit / Roadrunner)

Living The Dream is het vierde soloalbum van Slash ft. Myles Kennedy and The Conspirators. De plaat is opgenomen tussen de tourverplichtingen van Guns n’ Roses door.

Dit is echter geenszins te horen aan de plaat. Sterker nog, het lijkt er op alsof de Gn’R-tour hem nieuwe energie gegeven heeft aangezien opener Call Of The Wild is misschien wel de sterkste albumopener tot nu toe is. Dit laatste is natuurlijk mede toe te schrijven aan Myles Kennedy en de rest van de band die een uitstekende rol vervullen op deze plaat.

In die zin kan je natuurlijk al lang niet meer spreken van een soloplaat. Twaalf prima tracks komen voorbij met een speciaal rustmoment in de fraaie ballad The One You Love. De opener tot het afsluitende Boulevard Of Broken Hearts vormt het bewijs dat dat Slash Gn’R niet nodig heeft om uitstekende muziek te maken. Living The Dream is misschien wel zijn sterkste post-Gn’R-plaat tot nu toe. Tekst Mania | Hermen Dijkstra

LIVEDATUM 24/02 AFAS Live, Amsterdam

Aphex Twin – Collapse EP (Warp / V2 Records)

Na veel geheimzinnigdoenerij en een berg materiaal via Soundcloud komt het genie – Aphex Twin alias Richard David James – eindelijk weer met een reguliere plaat, de eerste sinds drie jaar geleden langspeler Syro en ep Computer Controlled Acoustic Instruments pt2.

We kregen al een voorproefje met het hallucinante T69 Collapse, genoemd naar een Amerikaanse tank (?), waarin de beats in een onnavolgbaar patroon alle kanten uitschieten. Dat geeft een aardig idee van het gestuiter wat volgt, in het onnavolgbare samengaan met tragere ambientklanten waar de heer James patent op heeft, zodat je soms het idee hebt dat je naar drie of vier totaal verschillend tracks tegelijk aan het luisteren bent.

Welbeschouwd is het een in minder dan een half uur samengebalde samenvatting van het voorafgaande, van de eerste ambient works tot de pieken op platen als Come To Daddy en een idiosyncratisch uitstapje als Druqs, waarbij het geheel veel meer is dan de som der delen. Onnavolgbaar. Tekst Mania | Enno de Witt

Billy F Gibbons – Big Bad Blues (Concord Records)

Billy Gibbons is a guy needing no introduction to most. As frontman and guitarist with legendary rockers, ZZ Top, he has successfully hammered out a place in the musical hearts of many blues-rock fans globally. Always covered and partly hidden behind his trademark facial hair, and Afro headgear, Gibbons has a fiery, explosive approach to guitar, always blasting and bursting with zinging fretwork and a remarkably keen sense of power and purpose. In many ways, when Billy Gibbons plays and sings, I listen, though often curious about just quite what might be on the brink of discovery or delivery.

Here, with Big Bad Blues, Gibbons reaches deep into his own personal background, a dredging that finds him turning his hand to some old classic blues standards like Muddy Water’s Rollin’ and Tumbling and Standing Around Crying, as part of an eleven-track offering that unsurprisingly ripples with Gibbons’ riffs, licks and distinctive roil. Since ZZ Top first came on the scene back in 1969, Gibbons has been their near-totemic frontman, a center-stager who clearly and evidently enjoys his position and works his nuts off pushing out pulsing blues-rock that invariably echoes his own personal love of classic rockn’roll and blues. With Big Bad Blues, Gibbons has delivered his second solo effort in recent years and shown his maturity and understanding of what makes for a damn good sound.

This is an album that may surprise some of Gibbons’ followers, with, at times, a sensitivity seldom heard on the ZZ Top hi-energy scale. But with this guy’s pedigree, we can hardly be surprised when he turns out a truly inspired and inspiring release that is bound to be a huge international success. Tekst Bluesmagazine.nl | Iain Patience

Liefhebbers luisteren uiteraard ook naar Pinguin Blues!

Low – Double Negative (Sub Pop / Konkurrent)

Blijft een intrigerende formatie dat Low. Mimi Parker (drums) en Alan Sparhawk (gitaar), die de vocalen steevast voor hun rekening nemen in het met bassist Steve Garrington aangevulde trio werden zangtechnisch niet eerder zo weggemoffeld in de songs, om er zo nu en dan ook kraakhelder uit te springen. Double Negative is Lows spannendste album.

Veel vaker stoeiden de Amerikanen met elektronica. Eigenlijk altijd zijn deze geluiden de krenten in de pap, terwijl die ochtendhap nu vrijwel geheel onorganisch wordt opgediend.
Het leidt tot fascinerende geluidsvelden, waarin het fijn verdwalen is. Al duurt dat wel even. In eerste instantie lijkt er soms geen doorkomen aan. Alsof er een op hol geslagen grasmaaier over een rij synthesizers manoeuvreert.
Het is hard, stevig en bij vlagen zelfs overdonderend. In your face. Trommelvliezen worden danig op de proef gesteld.

Sinister en grimmig zijn de geregeld industriële geluidscollages. Een obligaat grapje over de titel Double Negative laten we achterwege, omdat het soms domweg hemels en prachtig is, wanneer je de tijd neemt voor deze plaat.

Veroorzaker van de stijlbreuk die Low in een aantal songs pleegt, is producer BJ Burton, die het stemgeluid van Parker en Sparhawk onherkenbaar maakt wanneer hij daar zin in heeft. Gelukkig is dat niet continu het geval en dat zorgt dan weer voor een fraaie balans in de slowcore van het trio. Benieuwd hoe een en ander live uit de verf komt? 12 oktober speelt de band in Paradiso, Amsterdam, een dag eerder in de Orangerie in Brussel. Gehoorbescherming lijkt geen overbodige luxe. Pieter Visscher

LIVEDATA 11/10 Orangerie, Brussel 12/10 Paradiso, Amsterdam