RVG – A Quality Of Mercy (Fat Possum / Bertus)

Weer zo’n geweldige band uit Australië en ook weer uit Melbourne. Het debuut van RVG is er een om in te lijsten. Jammer dat het maar acht nummers telt en slechts een halfuur duurt.

RVG is de afkorting van Romy Vager Group, zoals de formatie vroeger heette. Vager, transseksueel, is een, tegenwoordig vrouw die in feite alles in huis heeft om heel erg groot te worden met haar band. De acht liedjes op de plaat, stuk voor stuk door Vager geschreven, kloppen allemaal, hebben stuk voor stuk een zekere urgentie en worden ook nog eens met zeer veel overtuiging gebracht door Vager, die in gitarist Reuben Bloxham een man aan haar zijde heeft die nummers muzikaal naar een hoger niveau weet te tillen.

Vager doet niet alleen qua stem denken aan Ian McCulloch van Echo & the Bunnymen, het geluid van RVG komt ook nog eens dicht in de buurt van dat van de Liverpoolse formatie. Het zijn namen als The Smiths, The Go-Betweens (de band is fan), The Cure, Patti Smith en ook Velvet Underground waaraan RVG bovendien schatplichtig is.

Het leidt tot een album dat swingt, rockt en fascineert. Een stukje drama wordt niet uit de weg gegaan, al weet Vager dat uitstekend te doseren.

Mooi is een titel als Vincent van Gogh. Een song die Vager binnen een uur had geschreven. Vager vertelt dat ze al door een flink aantal mensen is gevraagd of de tekst over hen gaat. “You really should stop drinking. You really should start thinking that you’re Vincent van Gogh. The damage you do is worse than the damage you get”, lijkt ze kunstzinnige vrienden en kennissen een veeg uit de pan te geven. Pieter Visscher

 

The National – Boxer Live in Brussels (4AD / Beggars)

The NationalToch leuk, dat contrast: een schitterende zonnige zomer waarin de droeftoetermuziek hoogtij viert. Want na het (overigens prima) album van de sombermannen van Snow Patrol, komen nu de niet-lachebekjes van The National met een integrale live uitvoering van hun doorbraakalbum Boxer uit 2007.

Was de materie waarover de boys tien jaar geleden zongen spot on, tegenwoordig is de wereld er niet echt op vooruit gegaan en zijn songs als Fake Empire, Mistaken For Strangers en Start A War nog onverminderd van kracht. Dat is overigens ook de manier waarop de songs live in het Brusselse Voorst Nationaal uitgevoerd worden: krachtig en met veel overtuiging.

Dat is maar goed ook want deze live-uitvoeringen verschillen nauwelijks van de studio-originelen, en ik vind het altijd wel mooi als er live iets extra’s wordt toegevoegd aan de songs. De fan zal het een biet zijn want per slot van rekening is Boxer: Live In Brussels een onverwachts tussendoortje waar niemand op gerekend had. Ben benieuwd wat de herfst gaat brengen …. Tekst Mania | Andre de Waal

Israel Nash – Lifted (Desert Folklore)

Israel NashDe neo-hippie en singer-songwriter uit de Ozark Mountains is voorgoed neergestreken in Dripping Springs, Texas. Israel Nash bouwde op zijn ranch een eigen studio, Plum Creek Sound. Met Lifted, zijn vijfde album, speelt Nash dus een thuiswedstrijd, wat hem kennelijk stimuleerde om flink uit te pakken met strijkers, blazers, gospelzang en een heuse spectoriaanse sound.

Nash verlaat daarmee een beetje het Neil Young and Crazy Horse-geluid van de magnifieke albums Rain Plains (2013) en Silver Season (2015). De sound is nu atmosferischer, etherischer, zeker door de toevoeging van field recordings – in regentanks opgenomen instrumenten en kikker- en krekelgeluiden. Qua productie en sound is Lifted dan ook Israel Nash’ meest ambitieuze plaat tot zover.

Daarbij heeft Nash ook zijn best gedaan goed in het gehoor liggende liedjes te componeren. En daar is hij met even meeslepende als weemoedige songs als Rolling On, Looking Glass, Sweet Springs, SpiritFalls, The Widow en Golden Fleeces uitstekend in geslaagd. Lifted is met zijn sterke songs en aanstekelijke melodieën, getoonzet in een majestueus klankbeeld voor Israel Nash een volgende stap in de richting van ja, wereldwijde erkenning. Tekst Mania | Wiebren Rijkeboer

LIVEDATA 10/11 Muziekgieterij, Maastricht 11/11 Hedon, Zwolle 12/11 TivoliVredenburg, Utrecht

Underworld & Iggy Pop – Teatime Dub Encounters (Caroline)

UnderworldDe basis voor deze opmerkelijke samenwerking tussen Underworld en Iggy Pop werd gelegd in 2016, toen Underworlds Rick Smith een afspraak met Iggy had om te praten over de muziek voor de film T2 Trainspotting.

Twintig jaar eerder waren nummers van Iggy (Lust for Life) en Underworld (Born Slippy (Nuxx)) te horen in de oorspronkelijke Trainspotting. Vooruitlopend op hun ontmoeting bleek Smith in de Londense hotelkamer waar de twee afspraken een complete opnamestudio te hebben ingericht. Iggy kon de verleiding niet weerstaan en aldus werd Teatime Dub Encounters geboren, een EP met vier vrolijke, retrospectieve nummers.

Het gaat over geneugten uit voorbije tijden zoals roken in vliegtuigen (Bells & Circles), oppervlakkige maar gezellige vriendschappen met veel drugs (I’ll See Big) en verkeerde beslissingen met verstrekkende gevolgen (Get Your Shirt). De combinatie van Underworlds lekkere, melodieuze ambient music en Iggy’s gruizige stem waar de relativering dik bovenop ligt, maakt van Teatime Dub Encounters een ontmoeting die naar meer smaakt. Tekst Mania | Jan Doense

Deaf Wish – FFS (Sub Pop / Konkurrent)

Aan de vergelijkingen met Sonic Youth ontkom je ook niet op het zesde studioalbum van Deaf Wish, dat de titel Lithium Zion heeft meegekregen. Maar er zijn beroerdere bands actief geweest op deze planeet om het kunstje bij af te kijken. De stem van Sarah Hardiman heeft dan ook nog eens wat weg van die van Kim Gordon.

De noiserock van het Australische kwartet, waarin elementen van punk geen zeldzaamheid zijn, kwam nog niet beter uit de verf dan op deze zesde worp. Het is alsof ineens alle puzzelstukjes op hun plaats liggen. In andere woorden: het songmateriaal was nog niet eerder van zo’n hoog niveau, terwijl de band uit Melbourne ook geen gedrochten op plaat heeft vastgelegd, integendeel. Kun je nagaan.

De furie van FFS, dat door Hardiman wordt gezongen, zit als gegoten in een gejaagde song. Zoals het wat dreinerige stemgeluid van Jensen Tjhung gemaakt is voor een punkrocker als Easy, de albumopener.

Dat Tjhungs stem zich ook uitstekend leent voor uptempowerk wisten we natuurlijk al, toch kwam hij niet vaker zo goed uit de verf als in Metal Carnage. Een noiserocksong om in te lijsten.

Veel rust wordt je sowieso niet gegund op Lithium Zion, of dat moet tijdens het voor Deaf Wish-begrippen zelfs wat ingetogen Afraid For You zijn. Meteen de zwakste broeder op de plaat, terwijl de song nog een dikke 7 uit het vuur sleept. Kun je nagaan, inderdaad. Pieter Visscher

Ty Segall & White Fence – Joy (Drag City / V2 Benelux)

Ty Segall & White FenceDe discografie van Ty Segall is niet bij te houden, maar wie er induikt komt erachter dat hij in 2014 al het laatste album van Tim Presley, alias White Fence produceerde, en hem toen voor het eerst uit zijn slaapkamer naar de studio haalde.

Nu is hun eerste duo album uit, in hetzelfde jaar dat Segall al één van zijn sterkste albums, Freedom’s Goblin, afleverde. Zoals we van hem gewend zijn is dit weer hele andere koek. Presley, die onder andere korte tijd bij The Fall speelde, is een man van het experiment, en de zestien nummers die in een klein half uurtje langskomen ademen dan ook vooral improvisatie en instinct uit.

Wel met de sound die zo langzamerhand een beetje het handelsmerk van Segall is geworden, strakke akoestische gitaren aangevuld met het nodige scheurende elektrische geweld. Slechts een enkel nummer, A Nod en She Is Gold, is daadwerkelijk tot heel nummer uitgewerkt, voor de rest is dit een mooi kijkje in het schetsboek van twee grote talenten. Tekst Mania | Jurgen Vreugdehil

The Rolling Stones – From the Vault: No Security. San Jose ’99 (Eagle / Universal)

The Rolling StonesNadat in november 1998 de liveplaat No Security uitgebracht werd, besloten The Rolling Stones direct met een nieuwe tour te starten. De eerste poot liep van januari 1999 tot en met april van dat jaar.

Deze uitgave geeft een beeld van hoe het er aan toe ging op het een na laatste concert in Amerika op 19 april. Wat we zien is niet alleen een zeer fraai in beeld gebrachte show, die behalve een mooi podium ook nog eens laat zien dat muziek maken nog steeds leuk is voor de band.

Daarnaast is de fraaie setlist er een om van te genieten. Van de dan laatste plaat Bridges Of Babylon worden nog twee stukken gespeeld, respectievelijk Saint Of Me en een fantastisch Out Of Control terwijl Voodoo Lounge nog slechts vertegenwoordigd is door You Got Me Rocking.

Vervolgens komt er behalve een aantal klassiekers ook Some Girls, I Got The Blues, Get Off Of My Cloud en Route 66 voorbij. Keith mag aanleggen voor Before They Make Me Run en een bijzonder fraai You Got The Silver, terwijl Mick dan al zijn eerste gitaarpartij gedaan heeft op Respectable. Is From The Vault een mooie serie, No Security San Jose 1999 is een excellent deel! Tekst Mania | Herman Dijkstra

R+R=NOW – Collagically Speaking (Blue Note / Universal)

R+R=NOWMet de recensie van dit album moet ik heel voorzichtig omgaan. Mede omdat ik weet dat de meeste blues(rock) liefhebbers gillend op de vlucht slaan zodra zij de woorden jazz of hip-hop horen. Dat hoop ik dus te voorkomen door te melden dat we hier met een zeer indrukwekkend en funky album te maken hebben.

Afkomstig van het collectief R+R=NOW, dat staat voor Reflect+Respond=Now.
Een collectief dat werd opgericht door jazzpianist Robert Glasper en dat verder bestaat uit de jazzartiesten Christian Scott (trompet), Derrick Hodge (bas), Justin Tyson (drums), Taylor McFerrin (synthesizer, zang) en Terrace Martin (saxofoon, synthesizer en vocoder). Dit collectief wordt in jazzkringen gezien als een supergroep. En nu is het aan mij om de lezers van Blues Magazine hier ook van te overtuigen.
Gezien het feit dat dit album zeer funky klinkt en voorzien is van de meest ongelooflijke grooves zouden de meeste lezers al moeten blijven hangen. Ja, natuurlijk zitten er ook behoorlijk wat jazzinvloeden in dit album. Dat zou gezien de jazz status van de muzikanten ook vreemd zijn als dat niet zo was.

Het album opent met Change Of Tone, dat wordt ingeleid door de jazzy pianoakkoorden van Glasper, die al snel wordt bijgestaan door een warme synthesizer, gevolgd door Herbie Hancock-achtige vocoder zang. Door dit alles ontstaat een geluid, dat het beste als een zeer funky versie van Weather Report te omschrijven is. Een perfecte mix van avontuurlijke funk, instrumentale hip-hop en jazz. Na een introductie van een Miles Davis-achtige trompet opent Awake To You. Een nummer met een heerlijke lome funky groove waarover Glasper zijn jazzy akkoorden kan uitstrooien en Terrace Martin het nummer voorziet van zijn soulvolle vocoder zang.
By Design is een langzaam groovend nummer met spaarzame drums en allerlei geluidseffecten en samples die voorbij zweven. Glasper blijft onverstoorbaar zijn pianoakkoorden rondstrooien in dit zeer spacey nummer. Resting Warrior gaat er in hoog tempo funky vandoor met een hoofdrol voor de fusion trompet van Christian Scott. Een nummer vol ingenieuze en toch funky grooves en Chick Corea-achtig toetsenwerk. Hip-hopper Omari Hardwick is te gast in de zwevende jazzsoul van Needed You Still met wederom die spacey vocoder zang. Hardwick declameert zijn raps op lome wijze, begeleid door de jazzy piano van Glasper. Colors In The Dark begint met de zeer delicate, haast Jaco Pastorius-achtige bas van Derrick Hodge om over te gaan in een langzaam zwevend RnB nummer met voldoende soul om stroperigheid te voorkomen. The Night In Question is een dreigend soort jazzfunk met Justin Tyson die de meest onwaarschijnlijke grooves neer legt waarover Christian Scott’s trompet op indrukwekkende wijze kan floreren met raps van Terry Crews. De raps in Reflect Reprise worden verzorgd door Stalley. Zijn raps geven dit nummer een Guru-achtig gevoel. In het spacey HER=NOW is Amanda Seales degene die haar tekst fel komt declameren. Respond is een zwoel rollend jazzfunk nummer waarin de drums de basis leggen voor de jazzy trompet. Been On My Mind is een zeer atmosferisch nummer, dat door de zwoele zang van Amber Navran een haast Astrud Gilberto-achtig geluid krijgt.

Gezien het feit dat de meeste Blues Magazine lezers wel openstaan voor avontuurlijke klanken, ben ik er haast van overtuigd dat een groot aantal van hen enthousiast gaan worden van dit album. Nergens klinkt de jazz oubollig of freakerig. Hier is sprake van een zeer avontuurlijk maar ook zeer funky album met een grote jazzinvloed.

Ik durf zover te gaan om te zeggen dat ik alvast een plaatsje in mijn jaarlijst vrij maak voor dit album. Tekst BluesMagazine.nl | Peter Marinus

Popmagazine Heaven presenteert Albums van week 30

Heaven verschijnt tweemaandelijks, albums komen dagelijks uit. Daarom geven we wekelijks een korte update van releases die ons meteen opvallen of die anderszins de moeite van het ontdekken waard zijn. Verwacht geen uitgebreide recensies, die verschijnen nog altijd – met meer reflectie – in het magazine. Het nieuwe nummer ligt in de winkels.

Tekst: Eric van Domburg Scipio

Punch BrothersRoots/Folk: Punch Brothers – All Ashore
Hoe knap er ook gemusiceerd werd op eerdere albums van Punch Brothers (foto), hun akoestische mix van bluegrass, klassiek, jazz, artpop en wat al dies meer zij, werd nooit echt een eenheid. Op All Ashore laten ze alle uitstapjes achterwege en concentreren zich op virtuoos gespeelde, kunstzinnige singer-songwriterpop in bluegrassvorm en is die eenheid er wel.

LIVEDATUM 12/11 Paradiso Noord, Amsterdam

ChastityRock/Pop: Chastity – Death Lust
Het Canadese Chastity brengt op debuutcd Death Lust tegen noise aanleunende indie-gitaarrock. Maar vat die in pakkende, melodisch sterke liedjes, zodat het een verpletterende plaat oplevert waar je je graag aan overgeeft.

Blues/Soul/Jazz: Jairo – Jazziro
De Argentijnse balling Jairo ontwikkelde begin jaren zeventig een dusdanige liefde voor het Franse chanson dat deze sublieme zanger onlangs in Frankrijk het prachtige jazzalbum Jazziro maakte. Met een klein ensemble voert jij meer en minder bekende chansons uit als waren het jazz-standards.

Wereld: Mai Khôi Chém Gio – Dissent
De Vietnamese gitariste en singer-songwriter Mai Khôi nam Dissent op met twee landgenoten op saxofoon, fluit en percussie. Het klinkt zowel vervreemdend als innemend, even indringend als intrigerend. Een avant-gardistisch singer-songwriteralbum dat per draaibeurt sterker beroert.

Gorillaz – The Now Now (Parlophone / Warner Music)

Het is ‘m toch weer gelukt, Damon Albarn; een paar songs op een Gorillaz-album knallen die zo verslavend zijn als de pest. Daar slaagde hij op de vier voorgangers (sinds 2001) ook al in. Albarn heeft, zoals hij zelf ook vertelt, een “zomerplaat” afgeleverd. Met voornamelijk barbecueliedjes en niet te versmaden tuinstoelsongs. Het tekent de brille van Albarn dat het allemaal weer zo vakkundig in elkaar is gesleuteld.

Neem een nummer als Tranz. Een synthpopkraker om je vingers bij af te likken. Wanneer Neil Tennant het aan die andere Pet Shop Boy Chris Lowe had laten horen, zonder dat die zou weten dat hij het niet geschreven had, zou Lowe zweren dat het wel zo zou zijn. Het doet wat denken aan het briljante Rent (1987), zonder dat er sprake is van plagiaat.

The Now Now lijkt een album waarvoor Albarn niet al te gek veel tijd heeft ingeruimd om het te schrijven. Maar wie beter luistert, hoort dat de klasse er toch weer geregeld vanaf druipt. En dat zonder al te veel gastvocalen. Dat is wel opvallend.

Tijdens de lome openingstrack Humility is George Benson van de partij en Snoop Dogg en Jamie Principle doen mee op Hollywood, een elektrosoulnummer dat zo opwindend is dat je pardoes uitschiet met de sjaslieksaus op je zwartgeblakerde satéstokken. Hoe barbecue wil je het hebben?

Albarn en consorten zijn tijdens Lowlands van de partij. Vergeet je dansschoenen niet! Pieter Visscher

LIVEDATUM 17/08 Lowlands, Biddinghuizen