Albums Archieven - Page 44 of 83

Johnny Cash: Forever Words

‘The Man In Black.’ Johnny Cash overleed op 12 september 2003 in Nashville, Tennessee. Zijn nalatenschap is als zijn oeuvre, persoonlijkheid en stemgeluid. Omvangrijk. John Carter Cash, zoon van, en Steve Berkowitz – beide tevens producer -, doken in de archieven van Johnny Cash en kwamen er al rap achter dat ze hun muzikale en dichterlijke harten konden ophalen.

Cash jr. en Berkowitz vonden onder andere (song)teksten, handgeschreven brieven en gedichten. De twee stelden daaropvolgend een breed scala aan noemenswaardige muzikanten samen, die de teksten wisten te vertalen naar nieuwe muziek. Het boek, Johnny Cash – Forever Words, the unknown poems, werd al eerder uitgebracht. Met succes.

Deze muzikale editie bevat 16 prachtige, gevoelige tracks, allen gezongen door artiesten die een persoonlijke connectie met Cash hadden. De meest in het oog springende naam is ontegenzeggelijk die van Chris Cornell. Frontman van Soundgarden en Audioslave, die ons helaas ontviel in mei 2017. Cornell zingt op indringende en indrukwekkende wijze het zelfreflecterende You Never Knew My Mind. ‘You never doubted, we were altogether fine. Then you saw the changes painfully and knew, you never really knew my mind.’

Andere artiesten die een bijdrage leveren zijn onder andere Jewel, Alison Krauss & Union Station, Elvis Costello, The Jayhawks en Rosanne Cash, de oudste dochter van Johnny. Het album werd overigens grotendeels opgenomen in de befaamde The Cash Cabin Studio in Hendersonville. Forever Words is een muzikale ode aan een grote meester. Tekst Mania | Jelle Teitsma

Preoccupations – New Material

Preoccupations – New Material (Jagjaguwar / Konkurrent)

Het blijft natuurlijk heerlijk en fantastisch dat de geest van Joy Division nog altijd rondwaart in de hedendaagse muziek. Dat geldt ook voor de derde worp van Preoccupations, die simpelweg New Material is getiteld.

Preoccupations debuteerde in 2015 onder de naam Viet Cong, met het briljante, gelijknamige debuut, maar door de controverse die die naam opriep, zwichtten de Canadezen ten slotte onder alle commentaar en gaan ze sinds 2016 onder de huidige naam door het leven. Van een muzikale stijlbreuk is gelukkig geen sprake. Dat werd twee jaar terug al duidelijk, toen Preoccupations verscheen.

New Material pakt de draad van de twee voorgangers soepeltjes op en zorgt voor net zo veel beklemming, rauwe emoties en uitbarstingen. Zowel muzikaal als vocaal, want de band maakt van haar hart geen moordkuil. Je voelt dat het geen gespeelde woede is wanneer zanger/bassist Matthew Flegel zingt. In het door repetitieve drumritmes gedreven Antidote bijvoorbeeld.

“Trying to untangle the knot.
Everything slips right through your shaking hands.
Wether we ask for it or not.
To live is to suffer again and again.”

Flegel en zijn drie vrienden zijn geen jongens die een vrolijke polka starten of überhaupt als eerste de dansvloer op springen. Al weet je dat nooit zeker, omdat dit slechts gebaseerd is op de muziek die het gezelschap maakt. Geen lachebekjes op plaat in elk geval, al is Interpols Paul Banks dat ook niet, terwijl hij graag op het strand ligt naast vrouwelijk schoon en dan een paar blikken pils opentrekt. Het aloude adagium don’t judge a book by the cover doet weer eens opgeld.

Interpol is een band die muzikaal het dichtst bij de postpunk van Preoccupations in de buurt komt, hoewel eerstgenoemde formatie melodieuzer klinkt. Preoccupations is dan weer onheilspellender, intrigerender, dwingender en meedogenlozer dan de band van Banks. Maakt ze dat ook beter? Nee. Wel uitdagender. Pieter Visscher

LIVEDATA10/06 Best Kept Secret, Hilvarenbeek 03/07 Sugarfactory, Amsterdam 13/07 Dour Festival, Dour

Eels – The Deconstruction

Een tokkelende akoestische gitaar. Een fladderende vioolpartij. Een gortdroge snaredrum. En dan die feilloze kopstem van Mark Oliver Everett, alias ‘E’ om het helemaal af te maken. The Deconstruction, het titelnummer van het nieuwe album van Eels brengt de luisteraar binnen luttele secondes weer in vervoering.

Het is die geweldige ‘mood’ die Eels heet. Want Eels is meer dan muziek luisteren; Eels is een gevoel. Al twaalf albums lang. Heel af en toe zijn die albums goed, maar veel vaker fantastisch. Ook dit wapenfeit voegt zich met gemak bij de laatste categorie.

Het tweede nummer – IJsbreker bij Pinguin Radio – Bone Dry bijvoorbeeld, combineert een Suzy Q-achtige drumpartij met een filmscore-sfeertje. Bij Eels weet je dat de muziek nooit verveelt. Dat componist E altijd een eigenzinnig (‘Shooby-dooby-dooby’, ‘Sha-lala’) van liedjes schrijven heeft. U begrijpt: de verslaving aan dit album begonnen. Het instrumentale niemendalletje The Quandary is vervolgens een opmaat naar het intieme Premonition (voorgevoel) dat handelt over hoop.

Daarna gaat het van de sfeervolle samples die Rusty Pipes omarmen, naar de klassieke touch van The Epiphany en de gegarandeerde singlekandidaat Today Is The Day. En dan zijn we nog niet eens op de helft. Sfeervolle instrumentaaltjes (Coming Back, The Unanswerable), een verslavende, zeer dansbare Propellerheads-achtige track (You Are The Shining Light) en een stel lieve pianotracks (Archie Goodnight en There I Said It) leiden meesterlijk naar de finale voordracht In Our Cathedral. Oef. Wát een plaat. Tekst Mania | Dennis Dekker

LIVEDATA 18+19/06 TivoliVredenburg, Utrecht (Sold Out) 20/06 TivoliVredenburg, Utrecht 21/06 Paradiso, Amsterdam (Sold Out) 08/07 Rock Werchter, Werchter (BE)

Ayreon – Ayreon Universe

Ayreon, het geesteskind van Arjan Anthony Lucassen, zou nooit gaan optreden. In 2015 kwam de Theater Equation voorbij, maar de eerste echt grootse Ayreon live show was er eind vorig jaar. De voorbereiding en productie heeft twee jaar geduurd, maar het resultaat mag er wezen.

Drie avonden lang is Poppodium 013 afgeladen met Ayreonauts uit 54 landen. Zestien zangers en zangeressen zijn gestrikt plus nog een tiental voor de muzikale invulling van deze unieke avonden. Muzikaal staat het als een huis, de productie is fenomenaal en de arrangementen zitten geweldig in elkaar.

Van stevige progmetal bombast tot aan kippenvelmomenten bij de intieme samenzang op Valley Of The Queens. Ook de lichtshow en het videoscherm zijn belangrijk, elke zanger wordt via het scherm aangekondigd en de animaties sluiten naadloos aan op de muziek. Het zorgt ervoor dat alles op zijn plek valt, iedereen die er bij geweest is weet dat ze een van de bijzonderste rockshows van het afgelopen decennium hebben meegemaakt. Tekst Mania | Tim Jansen

Liefhebbers luisteren ongetwijfeld ook naar Pinguin On The Rocks en/of Aardschok!

Foto Arjan Lucassen – Rik Bauters

Unknown Mortal Orchestra – Sex & Food

Sex & Food. Unknow Mortal Orchestra dropt vlak voor het festivalseizoen een nieuwe plaat. Slim. De psychedelische indie-band uit Nieuw-Zeeland staat wereldwijd namelijk op de nodige weides geboekt.

In Nederland op Best Kept Secret, voor de tweede maal. In 2016 waren Ruban Nielson en de zijnen in topvorm, waarbij luisterrijke hitjes als Swim & Sleep (Like A Shark), Multi-Love en Can’t Keep Checking My Phone de zaal moeiteloos in beweging kreeg.

Op Sex & Food verdwijnt de synth van voorganger Multi-Love enigszins naar de achtergrond. Het album kent een mix van groovy en vooral relaxte lo-fi songs. Na de instrumentale opener A God Called Hubris gaat het tempo omhoog op het swingende Major League Chemicals. Een truc die later tijdens het energieke American Guilt wordt herhaald.

Wat rest zijn tien tracks die veel relaxter en laid-back van aard zijn. Het sexy Hunnybee, het bevreemdende Not In Love We’re Just High, de lome afsluiter If You’re Going To Break Yourself. Een verrassend geheel. Tekst Mania | Jelle Teitsma

LIVEDATA 28/05 Ancienne Belgique, Brussel (BE) 10/06 Best kept Secret Festival, Hilvarenbeek

Son Lux – Brighter Wounds

Son Lux – Brighter Wounds (City Slang/Konkurrent)

De Amerikaanse band Son Lux is niet langer een viertal. Al sinds de voorloper van Brighter Wounds zijn er nog maar drie bandleden over. En dat gaat het trio opnieuw goed af.

Brighter Wounds is een plaat waarop allesbehalve hapklare brokken worden voorgeschoteld. Wel een tiental fascinerende songs. Frontman Ryan Lott is nog immer zo desperaat als wat en wie van dat theatrale houdt zit opnieuw gebakken. Hij en die andere twee, percussionist Ian Chang en gitarist cq componist Rafiq Bhatia, lichten de valkuilen der liefde uit. En dat alles uiteindelijk voorbij gaat, wordt bovendien onder de loep genomen.

Geen gemakkelijke kost. Noch tekstueel, noch muzikaal. Soms zelfs wat ongemakkelijk, waar jouw buurmeisje van 13 overigens ‘awkward’ zou gebruiken. Awkward is namelijk ongemakkelijk voor mensen die het ongemakkelijk vinden het woord ongemakkelijk te gebruiken. Dat geldt niet voor die drie van Son Lux, die zo open en transparant zijn als de pest. Hun diepste zielenroerselen worden op plaat gezet. Zonder gêne.

Brighter Wounds is een album met artistieke synthrock, met nummers die naast elektronica en strijkers zijn aangekleed met diverse blaasinstrumenten, zoals het hartverscheurende All Directions. En die glansrol dus, voor Lott.

Verdwaal in Son Lux’ imposante sprookjesbos. Is hier sprake van een niche? Verdíep je in Son Lux en word een rijker mens. Horen is geloven. Pieter Visscher

LIVEDATUM 11/07 Plaine De La Machine à Feu, Dour

The Vaccines – Combat Sports

The Vaccines hebben er nooit geheimzinnig over gedaan dat ze hun muzikale klassiekers kennen en daar graag op voortborduren. Al bij de aankondiging van dit vierde studioalbum, ruim een jaar geleden, voorspelden de Londense indierockers een geluid als dat van ‘polished ’70s and ’80s rock: Big Star, Todd Rundgren, Guided by Voices – that kind of stuff’. En de heren hebben woord gehouden.

Vanaf het openingsnummer Put It On a T-Shirt dendert Combat Sports vijf nummers lang lekker uptempo door, om precies halverwege met Young American een pauze te nemen. Daarna wordt het tempo met Nightclub weer opgevoerd, om in Out On The Street nog een versnellinkje hoger te gaan.

Ondanks alle referenties is The Vaccines een band met een herkenbaar eigen geluid, wat vooral te danken is aan de fijne stem van frontman Justin Young. Kort maar krachtig: met het verschijnen van Combat Sports is de lente echt begonnen! Tekst Mania | Jan Doense

LIVEDATUM 05/07 Rock Werchter, Werchter (BE)

Standup ’69 – Communicate

Het trio Standup ’69 werd in 2010 door zangeres Emmy Kadee en gitarist Willem-Pieter Zoutendijk opgericht in Rotterdam, en na de toetreding van drummer Bruno Vogel in 2012 werd er hard gewerkt aan het perfectioneren van hun licht psychedelische indierock, wat na een EP in 2014 resulteerde in een platencontract bij Butler Records, dat nu dus een volwaardig album op de markt brengt.

Vanaf de ruim zesenhalf minuten durende opener Feels Like Lying is duidelijk waar het bij Standup’69 om draait: hypnotiserende indierock met een vleugje shoegaze, waarbij zo nu en dan het ‘Grote Gebaar’ tevoorschijn wordt gehaald. En dat alles opgeleukt met lang uitgesponnen synth-lijnen en samples.
Het trio is op zijn best in songs als de heerlijk dreinerige, en lui gezongen eerste single Communicate With Me, of wanneer er een serieuze portie dreiging van stal wordt gehaald, zoals in Happy Days.
Maar er is meer. Het dancy Dark Space krijgt door de effecten op de zang van Kadee een vleugje Warpaint mee, terwijl As It Comes drijft op een lekker vette, groovende riff.

Maar er is ook nog wel wat werk aan de winkel voor Standup ’69. Zo halen I Need It Now en het afsluitende Fade niet het niveau van de rest van het album, en dat is jammer, want dat haalt de eindscore van Communicate omlaag naar zeven sterren, terwijl dat er acht hadden kunnen zijn. Maar laat je niet van de wijs brengen door die scorebordjournalistiek, want er valt heel veel te genieten op dit debuutalbum deze drie beloftevolle Rotterdammers. Tekst Muzine.nl | Ronald Renerie

LIVEDATA 14/04 Grauwe Hengst, Schiedam 03/05 Cul de Sac, Tilburg 12/05 JVC De Schuit, Katwijk Aan Zee 18/05 So What, Gouda

Death Alley – Superbia

Met het debuut Black Magick Boogieland wist het uit Amsterdam afkomstige Death Alley drie jaar geleden grote indruk te maken. De groep combineert invloeden uit de (jaren zeventig) hardrock, protopunk, spacerock, psychedelica met af en toe een scheut heavy metal tot een opwindend geheel en verpakt dit in ijzersterke nummers.

Afkomstig uit bands als het fameuze The Devil’s Blood en Gewapend Beton zijn de bandleden dan ook zeker geen groentjes te noemen. Op deze opvolger zijn zanger Douwe Truijens en gitarist Oeds Beydals overgebleven en is de ritmesectie van Dennis Duijnhouwer en Ming Boyer vervangen door Sander Bus en Uno Bruniusson (Black Salvation, Procession).

Deze wisseling heeft echter niet voor een moeilijke bevalling gezorgd. Integendeel, de band lijkt op Superbia juist nog wat meer los te gaan en zoekt tevens meer het avontuur op in lang doorklokkende songs als opener Daemon, Feeding the Lions en de monumentale afsluiter The Sewage. Tekst Mania | Dries Klontje

LIVEDATA 13/04 Stroomhuis, Eindhoven 14/04 Lola, Groningen 26/04 Life I Live, Den Haag 28/04 V11, Rotterdam 24/06 Pedro Pico Pop, Raalte 24/06 Geinbeat, Nieuwegein 07/07 MadNes, Vlieland 08/07 Dijkpop, Andijk 16/07 Werfpop, Leiden 22/07 Welcome To The Village, Leeuwarden 18/08 Nirwana Tuinfeest, Lierop

The Boxer Rebellion – Ghost Alive

The Boxer Rebellion – Ghost Alive (Absentee Recordings/DGR Music)

The Boxer Rebellion is een band die nooit vies is geweest van een ingetogen lied. Maar een plaat met louter luisterliedjes hadden de Britten nog niet gemaakt. Daar is met Ghost Alive verandering in gekomen. Elf keer wordt er niet verder geschakeld dan naar zijn twee en dat levert enkele puntgave songs op.

Ghost Alive is een conceptalbum geworden. Een verzameling vrij sombere songs, beeldschoon zo nu en dan. Neem Here I Am, met dat hartverwarmende refrein: “I lost you once. I wont lose you again“, zingt Nathan Nicholson. De geboren Amerikaan hoorden we niet eerder zo gevoelig.

Ghost Alive is een typische koptelefoonplaat. Zo’n album dat ‘s avonds, in het schemerdonker, het sterkst binnenkomt. Dat begint al met openingstrack What The Fuck, dat gaat over de waanzin in de wereld heden ten dage. Persoonlijker ellende wordt ook bezongen door de band. Zo staan relatieperikelen centraal in nummers als Rain en Don’t Ever Stop, met een hoofdrol voor een blazerssectie.

Mooiste nummer op de plaat is, naast Here I Am, zonder twijfel het met veel pathos gebrachte Under Control, als Nicholsons stem andermaal doet denken aan die van Jónsi van Sigur Rós en de band ook muzikaal weer in de buurt is van het IJslandse gezelschap. Pieter Visscher

LIVEDATUM 01/04 Paaspop, Schijndel