Albums Archieven - Page 44 of 82

The Vaccines – Combat Sports

The Vaccines hebben er nooit geheimzinnig over gedaan dat ze hun muzikale klassiekers kennen en daar graag op voortborduren. Al bij de aankondiging van dit vierde studioalbum, ruim een jaar geleden, voorspelden de Londense indierockers een geluid als dat van ‘polished ’70s and ’80s rock: Big Star, Todd Rundgren, Guided by Voices – that kind of stuff’. En de heren hebben woord gehouden.

Vanaf het openingsnummer Put It On a T-Shirt dendert Combat Sports vijf nummers lang lekker uptempo door, om precies halverwege met Young American een pauze te nemen. Daarna wordt het tempo met Nightclub weer opgevoerd, om in Out On The Street nog een versnellinkje hoger te gaan.

Ondanks alle referenties is The Vaccines een band met een herkenbaar eigen geluid, wat vooral te danken is aan de fijne stem van frontman Justin Young. Kort maar krachtig: met het verschijnen van Combat Sports is de lente echt begonnen! Tekst Mania | Jan Doense

LIVEDATUM 05/07 Rock Werchter, Werchter (BE)

Standup ’69 – Communicate

Het trio Standup ’69 werd in 2010 door zangeres Emmy Kadee en gitarist Willem-Pieter Zoutendijk opgericht in Rotterdam, en na de toetreding van drummer Bruno Vogel in 2012 werd er hard gewerkt aan het perfectioneren van hun licht psychedelische indierock, wat na een EP in 2014 resulteerde in een platencontract bij Butler Records, dat nu dus een volwaardig album op de markt brengt.

Vanaf de ruim zesenhalf minuten durende opener Feels Like Lying is duidelijk waar het bij Standup’69 om draait: hypnotiserende indierock met een vleugje shoegaze, waarbij zo nu en dan het ‘Grote Gebaar’ tevoorschijn wordt gehaald. En dat alles opgeleukt met lang uitgesponnen synth-lijnen en samples.
Het trio is op zijn best in songs als de heerlijk dreinerige, en lui gezongen eerste single Communicate With Me, of wanneer er een serieuze portie dreiging van stal wordt gehaald, zoals in Happy Days.
Maar er is meer. Het dancy Dark Space krijgt door de effecten op de zang van Kadee een vleugje Warpaint mee, terwijl As It Comes drijft op een lekker vette, groovende riff.

Maar er is ook nog wel wat werk aan de winkel voor Standup ’69. Zo halen I Need It Now en het afsluitende Fade niet het niveau van de rest van het album, en dat is jammer, want dat haalt de eindscore van Communicate omlaag naar zeven sterren, terwijl dat er acht hadden kunnen zijn. Maar laat je niet van de wijs brengen door die scorebordjournalistiek, want er valt heel veel te genieten op dit debuutalbum deze drie beloftevolle Rotterdammers. Tekst Muzine.nl | Ronald Renerie

LIVEDATA 14/04 Grauwe Hengst, Schiedam 03/05 Cul de Sac, Tilburg 12/05 JVC De Schuit, Katwijk Aan Zee 18/05 So What, Gouda

Death Alley – Superbia

Met het debuut Black Magick Boogieland wist het uit Amsterdam afkomstige Death Alley drie jaar geleden grote indruk te maken. De groep combineert invloeden uit de (jaren zeventig) hardrock, protopunk, spacerock, psychedelica met af en toe een scheut heavy metal tot een opwindend geheel en verpakt dit in ijzersterke nummers.

Afkomstig uit bands als het fameuze The Devil’s Blood en Gewapend Beton zijn de bandleden dan ook zeker geen groentjes te noemen. Op deze opvolger zijn zanger Douwe Truijens en gitarist Oeds Beydals overgebleven en is de ritmesectie van Dennis Duijnhouwer en Ming Boyer vervangen door Sander Bus en Uno Bruniusson (Black Salvation, Procession).

Deze wisseling heeft echter niet voor een moeilijke bevalling gezorgd. Integendeel, de band lijkt op Superbia juist nog wat meer los te gaan en zoekt tevens meer het avontuur op in lang doorklokkende songs als opener Daemon, Feeding the Lions en de monumentale afsluiter The Sewage. Tekst Mania | Dries Klontje

LIVEDATA 13/04 Stroomhuis, Eindhoven 14/04 Lola, Groningen 26/04 Life I Live, Den Haag 28/04 V11, Rotterdam 24/06 Pedro Pico Pop, Raalte 24/06 Geinbeat, Nieuwegein 07/07 MadNes, Vlieland 08/07 Dijkpop, Andijk 16/07 Werfpop, Leiden 22/07 Welcome To The Village, Leeuwarden 18/08 Nirwana Tuinfeest, Lierop

The Boxer Rebellion – Ghost Alive

The Boxer Rebellion – Ghost Alive (Absentee Recordings/DGR Music)

The Boxer Rebellion is een band die nooit vies is geweest van een ingetogen lied. Maar een plaat met louter luisterliedjes hadden de Britten nog niet gemaakt. Daar is met Ghost Alive verandering in gekomen. Elf keer wordt er niet verder geschakeld dan naar zijn twee en dat levert enkele puntgave songs op.

Ghost Alive is een conceptalbum geworden. Een verzameling vrij sombere songs, beeldschoon zo nu en dan. Neem Here I Am, met dat hartverwarmende refrein: “I lost you once. I wont lose you again“, zingt Nathan Nicholson. De geboren Amerikaan hoorden we niet eerder zo gevoelig.

Ghost Alive is een typische koptelefoonplaat. Zo’n album dat ‘s avonds, in het schemerdonker, het sterkst binnenkomt. Dat begint al met openingstrack What The Fuck, dat gaat over de waanzin in de wereld heden ten dage. Persoonlijker ellende wordt ook bezongen door de band. Zo staan relatieperikelen centraal in nummers als Rain en Don’t Ever Stop, met een hoofdrol voor een blazerssectie.

Mooiste nummer op de plaat is, naast Here I Am, zonder twijfel het met veel pathos gebrachte Under Control, als Nicholsons stem andermaal doet denken aan die van Jónsi van Sigur Rós en de band ook muzikaal weer in de buurt is van het IJslandse gezelschap. Pieter Visscher

LIVEDATUM 01/04 Paaspop, Schijndel

Slow Pilot – Gentle Intruder

We worden onophoudelijk verwend door de onze zuiderburen waar de geweldige muziekscene maar vruchten af blíjft werpen. Soulwax, K’s Choice, dEUS, Zita Swoon en meer recent Stromae, Selah Sue en Triggerfinger. Prachtige namen.

En wederom is een nieuw zonnetje opgekomen. Slow Pilot debuteert met Gentle Intruder, een zeer geslaagde plaat die zeker niet onopgemerkt zal blijven. Al is het alleen al om die schitterende hoes. Maar er is meer..! Het liedje Little Boy klinkt volwassen, zeer uitnodigend maar vooral ijzingwekkend mooi. En datzelfde kan worden gezegd van Hard To Love en de titelsong, waar vergelijkingen met grote acts als Radiohead en Muse als vanzelf oppoppen.

Zanger Pieter Peirsman, sinds 2016 live zanger van (nóg zo’n Belgische grootheid) Hooverphonic, tilt de muziek met zijn indringende geluid afwisselend van zeer klein naar zeer groot. En dat maakt van Gentle Intruder een boeiende luisterervaring. Een dankjewel naar het land van Manneke Pis is wederom op z’n plaats. En waarschijnlijk niet voor het laatst. Tekst Mania | Luc van Gaans

LIVEDATA 29/03 Café Café, Hasselt (BE) 05/04 Trix, Antwerpen (BE) 08/04 De Wolwinkel, Geel (BE) 19/04 De Casino, Sint-Niklaas (CD Release) (BE) 26/04 Café Commerce, Leuven (BE) 11/08 Fonnefeesten, Lokeren (BE)

Sunflower Bean – Twentytwo In Blue

Ruim twee jaar na hun debuutplaat Human Ceremony komt het uit Brooklyn afkomstige trio Sunflower Bean met opvolger Twentytwo In Blue, welke verwijst naar de leeftijd van de bandleden. De Amerikanen laten op het 11 tracks bevattende schijfje horen dat ze in die twee jaar gegroeid zijn als band, zowel muzikaal als tekstueel.

Volwassener vooral, waarbij ze catchy liedjes afwisselen met rock grooves met een psychedelisch randje. Zangeres Julia Cumming heeft een fluwelen stem die doet denken aan Blondie en in combinatie met gitarist Nick Kivlen lijkt hun samenzang af en toe zelfs op Fleetwood Mac. Het album begint met Burn It, gevolgd door het melodieuze I Was A Fool.

Titelnummer Twentytwo klinkt zoetsappig vergeleken met het uitgesproken Crisis Fest, een politiek getint nummer waarin de band afgeeft op de roerige (politieke) periode in Amerika. (“2017—we know / Reality’s one big sick show / Every day’s a crisis fest”.) Memoria en Only A Moment zijn daarentegen weer een stuk braver, terwijl Human For weer vol met pit zit.

Met het subtiele Oh No, Bye Bye sluiten Cumming en consorten hun tweede plaat af. Een plaat die het tijdens hun komende tour ongetwijfeld goed gaat doen, gezien hun puike optredens in Austin tijdens het jaarlijkse South by Southwest (SXSW) festival van dit jaar. Tekst Muzine.nl | Roel Schillings

LIVEDATA 10/04 Trix, Antwerpen (BE) 11/04 Paradiso, Amsterdam

Monster Magnet – Mindfucker

Er zijn weinig gerenommeerde bands die zich een albumtitel als Mindfucker kunnen permitteren en er nog mee wegkomen ook. Monster Magnet is zo’n band en heeft inmiddels genoeg krediet opgebouwd om zich nergens meer voor te hoeven schamen. En voor deze nieuwe worp hoeven ze zich ook zeker niet te generen.

Waar de band op Mastermind (2010) en Last Patrol (2013) weer regelmatig ouderwets wist uit te waaieren in lange spacey songstructuren, is nu weer gekozen voor de directe en bondige aanpak die ook albums als Powertrip en Monolithic Baby! kenmerkt. Dat wil zeggen, wat meer The Stooges en wat minder Hawkwind.

En ook al worden er geen nieuwe elementen aan het geluid toegevoegd, Dave Wyndorf weet nog steeds heel goed hoe hij pakkende riffs en melodielijnen moet schrijven die nog dagenlang in je hoofd blijven zitten. En zie daar een mogelijke verklaring voor de titel van dit stonergoede album. Tekst Mania | Dries Klontje

LIVEDATA 05/05 Doornroosje, Nijmegen 19/05 Vera, Groningen (Sold Out) 28/05 Het Depot, Leuven (BE) 29/05 Vooruit, Gent (BE)

Jack White – Boarding House Reach

Hoewel goedbeschouwd pas zijn derde solo album sinds 2012, kan niemand zeggen dat Jack White geen drukbezet baasje is. Zijn label Third Man, inclusief bijbehorende platenzaak, floreert, en is inmiddels uitgebreid met een uitgeverij. Maar uiteindelijk willen we gewoon muziek van de man, en onze honger wordt zeker gestild met Boarding House Reach.

Qua sound en aanpak kan er geen twijfel over bestaan dat dit dezelfde jack White is als die van Blunderbuss en Lazaretto, maar muzikaal is de ontwikkeling groot. De keiharde rock ’n roll, gedrenkt in de oude gospel blues, wordt nu gelardeerd met waanzinnig strakke electro funk en hip hop. In de line up zien we dan ook roots muzikanten als C.W. Stoneking, met een zeer fraaie spoken word performance, en de McCrary Sisters gebroederlijk naast bijdragen van mensen als NeonPheonix, die we kennen van Kanye West en Jay-Z, en Anthony Brewster (Fishbone).

Het resultaat is een soort ultra-Americana, waarbij een nummer als Corporation zowel de erfenis van Son House en Hank Williams meedraagt, als vol de woede en angst van de 21e eeuw belichaamt. White’s eigen gitaarwerk is zoals altijd meedogenloos, getuige gejaagde solo’s in Over And Over And Over en het harde Respect Commander.

Door gebruik te maken van zeer simpele methoden, het hele album is vastgelegd op een 4-Track recorder, heeft de plaat een prachtige vintage sound, slechts vergelijkbaar met de sound die Dan Auerbach weet neer te zetten, hoewel White die vergelijking waarschijnlijk niet kan waarderen. White heeft het grote talent om bestaande liefhebbers volledig aan hun trekken te laten komen, terwijl hij tegelijkertijd compleet nieuwe doelgroepen weet aan te boren. Het derde meesterwerk op rij. Tekst Mania | Jurgen Vreugdenhil

LIVEDATA 02/07 AFAS Live, Amsterdam (Sold Out) 07/07 Rock Werchter, Werchter (BE)

Ryan O’Reilly – I Can’t Stand The Sound

Ryan O’Reilly – I Can’t Stand The Sound (Konkurrent)

Wanneer je de titel van zijn album bekijkt, is Ryan O’Reilly een gevoelige jongen. Hij is op I Can’t Stand The Sound net zo gevoelig als op zijn debuutalbum uit 2016, The Northern Line. O’Reilly, met zijn klassieke Ierse achternaam, is een singer-songwriter die woont in Berlijn. Niet alleen in een van de meest inspirerende steden ter wereld vindt hij het elan om mooie liedjes te schrijven, maar ook in steden als New York en Tennessee.

Zoals een liedje over de moderne wereld waarin we leven. Een prachtsong, die hij dan ook heel passend The Modern World heeft genoemd. “Try not to dream too small”, houdt hij zijn toehoorders voor en zo is het ook. Leef je dromen en bereik dingen die je je nooit voor zou kunnen stellen. Of dat nu werk betreft, liefde of spiritualiteit – of wat dan ook. Maar laat al die ambities niet met je aan de haal gaan. Zo is O’Reilly dan ook weer. Niet belerend, wel de waarschuwende vinger. Zo blijven we alert.

Ryan O’Reilly, met zijn prettige stemgeluid, laat niet gek veel van zijn Ierse roots horen op I Can’t Stand The Sound, daarvoor is hij misschien ook wel iets te lang weg inmiddels uit het sympathieke Ierland. Wat hij wel doet is kwalitatief hoogstaande singer-songwriterliedjes op plaat zetten en nu al twee albums lang. Daarvoor verdient hij een applaus. Pieter Visscher

Jonathan Wilson – Rare Birds

Wellicht kan Jonathan Wilson beschouwd worden als een indie-superster. Met Gentle Spirit in 2012 en Fanfare in 2013 maakte hij namelijk schitterende albums. Aanvankelijk liet Wilson zich zien als een Westcoast-troubadour à la Neil Young of Jackson Browne, maar op Fanfare sloeg hij zijn vleugels ten volle uit. Wat zou Wilsons vierde album ons brengen?

Jonathan Wilson is een drukbezet man. Hij produceerde albums van Dawes en Father John Misty en ging op wereldtournee met Pink Floyds Roger Waters, als gitarist in zijn begeleidingsband. En dat is te horen op het grootse Rare Birds. De epische opener Trafalgar Square (what’s in a name) had namelijk zomaar afkomstig kunnen zijn van The Pros And Cons Of Hitch Hiking. En zo breidt Wilson zijn muzikale speelveld uit naar Britse seventies en eighties rock.

Sound en productie van Rare Birds zijn ronduit voortreffelijk – laat dat maar aan Wilson over – een transparant jaren zeventig geluid, waarin de retro-artiest die Wilson is uitstekend gedijt. Opvallend zijn de songs Over The Midnight en Loving You die een soort van War On Drugs-drive bezitten, maar voor het overige is Jonathan Wilson zijn geniale zelf, die uitblinkt in machtige composities als Me, Sunset Boulevard, Hairflips, titelsong Rare Birds en het Peter Gabriel-achtige Living With Myself. Het derde spannende, voortreffelijke album op rij, dit Rare Birds. Tekst Mania | Wiebren Rijkeboer

LIVEDATA 24/03 Melkweg, Amsterdam (Sold Out) 25/03 AB Club, Brussel (BE) (Sold Out)