Category: Albums

Ayreon – Ayreon Universe

AyreonAyreon, het geesteskind van Arjan Anthony Lucassen, zou nooit gaan optreden. In 2015 kwam de Theater Equation voorbij, maar de eerste echt grootse Ayreon live show was er eind vorig jaar. De voorbereiding en productie heeft twee jaar geduurd, maar het resultaat mag er wezen.

Drie avonden lang is Poppodium 013 afgeladen met Ayreonauts uit 54 landen. Zestien zangers en zangeressen zijn gestrikt plus nog een tiental voor de muzikale invulling van deze unieke avonden. Muzikaal staat het als een huis, de productie is fenomenaal en de arrangementen zitten geweldig in elkaar.

Van stevige progmetal bombast tot aan kippenvelmomenten bij de intieme samenzang op Valley Of The Queens. Ook de lichtshow en het videoscherm zijn belangrijk, elke zanger wordt via het scherm aangekondigd en de animaties sluiten naadloos aan op de muziek. Het zorgt ervoor dat alles op zijn plek valt, iedereen die er bij geweest is weet dat ze een van de bijzonderste rockshows van het afgelopen decennium hebben meegemaakt. Tekst Mania | Tim Jansen

Liefhebbers luisteren ongetwijfeld ook naar Pinguin On The Rocks en/of Aardschok!

Foto Arjan Lucassen – Rik Bauters

Unknown Mortal Orchestra – Sex & Food

Unknown Mortal OrchestraSex & Food. Unknow Mortal Orchestra dropt vlak voor het festivalseizoen een nieuwe plaat. Slim. De psychedelische indie-band uit Nieuw-Zeeland staat wereldwijd namelijk op de nodige weides geboekt.

In Nederland op Best Kept Secret, voor de tweede maal. In 2016 waren Ruban Nielson en de zijnen in topvorm, waarbij luisterrijke hitjes als Swim & Sleep (Like A Shark), Multi-Love en Can’t Keep Checking My Phone de zaal moeiteloos in beweging kreeg.

Op Sex & Food verdwijnt de synth van voorganger Multi-Love enigszins naar de achtergrond. Het album kent een mix van groovy en vooral relaxte lo-fi songs. Na de instrumentale opener A God Called Hubris gaat het tempo omhoog op het swingende Major League Chemicals. Een truc die later tijdens het energieke American Guilt wordt herhaald.

Wat rest zijn tien tracks die veel relaxter en laid-back van aard zijn. Het sexy Hunnybee, het bevreemdende Not In Love We’re Just High, de lome afsluiter If You’re Going To Break Yourself. Een verrassend geheel. Tekst Mania | Jelle Teitsma

LIVEDATA 28/05 Ancienne Belgique, Brussel (BE) 10/06 Best kept Secret Festival, Hilvarenbeek

Son Lux – Brighter Wounds

son luxSon Lux – Brighter Wounds (City Slang/Konkurrent)

De Amerikaanse band Son Lux is niet langer een viertal.  Al sinds de voorloper van Brighter Wounds zijn er nog maar drie bandleden over. En dat gaat het trio opnieuw goed af.

Brighter Wounds is een plaat waarop allesbehalve hapklare brokken worden voorgeschoteld. Wel een tiental fascinerende songs. Frontman Ryan Lott is nog immer zo desperaat als wat en wie van dat theatrale houdt zit opnieuw gebakken. Hij en die andere twee, percussionist Ian Chang en gitarist cq componist Rafiq Bhatia, lichten de valkuilen der liefde uit. En dat alles uiteindelijk voorbij gaat, wordt bovendien onder de loep genomen.

Geen gemakkelijke kost. Noch tekstueel, noch muzikaal. Soms zelfs wat ongemakkelijk, waar jouw buurmeisje van 13 overigens ‘awkward’ zou gebruiken. Awkward is namelijk ongemakkelijk voor mensen die het ongemakkelijk vinden het woord ongemakkelijk te gebruiken. Dat geldt niet voor die drie van Son Lux, die zo open en transparant zijn als de pest. Hun diepste zielenroerselen worden op plaat gezet. Zonder gêne.

Brighter Wounds is een album met artistieke synthrock, met nummers die naast elektronica en strijkers zijn aangekleed met diverse blaasinstrumenten, zoals het hartverscheurende All Directions. En die glansrol dus, voor Lott.

Verdwaal in Son Lux’ imposante sprookjesbos. Is hier sprake van een niche? Verdíep je in Son Lux en word een rijker mens. Horen is geloven. Pieter Visscher

LIVEDATUM 11/07 Plaine De La Machine à Feu, Dour

The Vaccines – Combat Sports

The VaccinesThe Vaccines hebben er nooit geheimzinnig over gedaan dat ze hun muzikale klassiekers kennen en daar graag op voortborduren. Al bij de aankondiging van dit vierde studioalbum, ruim een jaar geleden, voorspelden de Londense indierockers een geluid als dat van ‘polished ’70s and ’80s rock: Big Star, Todd Rundgren, Guided by Voices – that kind of stuff’. En de heren hebben woord gehouden.

Vanaf het openingsnummer Put It On a T-Shirt dendert Combat Sports vijf nummers lang lekker uptempo door, om precies halverwege met Young American een pauze te nemen. Daarna wordt het tempo met Nightclub weer opgevoerd, om in Out On The Street nog een versnellinkje hoger te gaan.

Ondanks alle referenties is The Vaccines een band met een herkenbaar eigen geluid, wat vooral te danken is aan de fijne stem van frontman Justin Young. Kort maar krachtig: met het verschijnen van Combat Sports is de lente echt begonnen! Tekst Mania | Jan Doense

LIVEDATUM 05/07 Rock Werchter, Werchter (BE)

Standup ’69 – Communicate

Standup '69Het trio Standup ’69 werd in 2010 door zangeres Emmy Kadee en gitarist Willem-Pieter Zoutendijk opgericht in Rotterdam, en na de toetreding van drummer Bruno Vogel in 2012 werd er hard gewerkt aan het perfectioneren van hun licht psychedelische indierock, wat na een EP in 2014 resulteerde in een platencontract bij Butler Records, dat nu dus een volwaardig album op de markt brengt.

Vanaf de ruim zesenhalf minuten durende opener Feels Like Lying is duidelijk waar het bij Standup’69 om draait: hypnotiserende indierock met een vleugje shoegaze, waarbij zo nu en dan het ‘Grote Gebaar’ tevoorschijn wordt gehaald. En dat alles opgeleukt met lang uitgesponnen synth-lijnen en samples.
Het trio is op zijn best in songs als de heerlijk dreinerige, en lui gezongen eerste single Communicate With Me, of wanneer er een serieuze portie dreiging van stal wordt gehaald, zoals in Happy Days.
Maar er is meer. Het dancy Dark Space krijgt door de effecten op de zang van Kadee een vleugje Warpaint mee, terwijl As It Comes drijft op een lekker vette, groovende riff.

Maar er is ook nog wel wat werk aan de winkel voor Standup ’69. Zo halen I Need It Now en het afsluitende Fade niet het niveau van de rest van het album, en dat is jammer, want dat haalt de eindscore van Communicate omlaag naar zeven sterren, terwijl dat er acht hadden kunnen zijn. Maar laat je niet van de wijs brengen door die scorebordjournalistiek, want er valt heel veel te genieten op dit debuutalbum deze drie beloftevolle Rotterdammers. Tekst Muzine.nl | Ronald Renerie

LIVEDATA 14/04 Grauwe Hengst, Schiedam 03/05 Cul de Sac, Tilburg 12/05 JVC De Schuit, Katwijk Aan Zee 18/05 So What, Gouda

Death Alley – Superbia

Death AlleyMet het debuut Black Magick Boogieland wist het uit Amsterdam afkomstige Death Alley drie jaar geleden grote indruk te maken. De groep combineert invloeden uit de (jaren zeventig) hardrock, protopunk, spacerock, psychedelica met af en toe een scheut heavy metal tot een opwindend geheel en verpakt dit in ijzersterke nummers.

Afkomstig uit bands als het fameuze The Devil’s Blood en Gewapend Beton zijn de bandleden dan ook zeker geen groentjes te noemen. Op deze opvolger zijn zanger Douwe Truijens en gitarist Oeds Beydals overgebleven en is de ritmesectie van Dennis Duijnhouwer en Ming Boyer vervangen door Sander Bus en Uno Bruniusson (Black Salvation, Procession).

Deze wisseling heeft echter niet voor een moeilijke bevalling gezorgd. Integendeel, de band lijkt op Superbia juist nog wat meer los te gaan en zoekt tevens meer het avontuur op in lang doorklokkende songs als opener Daemon, Feeding the Lions en de monumentale afsluiter The Sewage. Tekst Mania | Dries Klontje

LIVEDATA 13/04 Stroomhuis, Eindhoven 14/04 Lola, Groningen 26/04 Life I Live, Den Haag 28/04 V11, Rotterdam 24/06 Pedro Pico Pop, Raalte 24/06 Geinbeat, Nieuwegein 07/07 MadNes, Vlieland 08/07 Dijkpop, Andijk 16/07 Werfpop, Leiden  22/07 Welcome To The Village, Leeuwarden 18/08 Nirwana Tuinfeest, Lierop

The Boxer Rebellion – Ghost Alive

The Boxer Rebellion – Ghost Alive (Absentee Recordings/DGR Music) 

The Boxer Rebellion is een band die nooit vies is geweest van een ingetogen lied. Maar een plaat met louter luisterliedjes hadden de Britten nog niet gemaakt. Daar is met Ghost Alive verandering in gekomen. Elf keer wordt er niet verder geschakeld dan naar zijn twee en dat levert enkele puntgave songs op.

Ghost Alive is een conceptalbum geworden. Een verzameling vrij sombere songs, beeldschoon zo nu en dan. Neem Here I Am, met dat hartverwarmende refrein: “I lost you once. I wont lose you again“, zingt Nathan Nicholson. De geboren Amerikaan hoorden we niet eerder zo gevoelig.

Ghost Alive is een typische koptelefoonplaat. Zo’n album dat ‘s avonds, in het schemerdonker, het sterkst binnenkomt. Dat begint al met openingstrack What The Fuck, dat gaat over de waanzin in de wereld heden ten dage. Persoonlijker ellende wordt ook bezongen door de band. Zo staan relatieperikelen centraal in nummers als Rain en Don’t Ever Stop, met een hoofdrol voor een blazerssectie.

Mooiste nummer op de plaat is, naast Here I Am, zonder twijfel het met veel pathos gebrachte Under Control, als Nicholsons stem andermaal doet denken aan die van Jónsi van Sigur Rós en de band ook muzikaal weer in de buurt is van het IJslandse gezelschap. Pieter Visscher

LIVEDATUM 01/04 Paaspop, Schijndel

Slow Pilot – Gentle Intruder

Slow PilotWe worden onophoudelijk verwend door de onze zuiderburen waar de geweldige muziekscene maar vruchten af blíjft werpen. Soulwax, K’s Choice, dEUS, Zita Swoon en meer recent Stromae, Selah Sue en Triggerfinger. Prachtige namen.

En wederom is een nieuw zonnetje opgekomen. Slow Pilot debuteert met Gentle Intruder, een zeer geslaagde plaat die zeker niet onopgemerkt zal blijven. Al is het alleen al om die schitterende hoes. Maar er is meer..! Het liedje Little Boy klinkt volwassen, zeer uitnodigend maar vooral ijzingwekkend mooi. En datzelfde kan worden gezegd van Hard To Love en de titelsong, waar vergelijkingen met grote acts als Radiohead en Muse als vanzelf oppoppen.

Zanger Pieter Peirsman, sinds 2016 live zanger van (nóg zo’n Belgische grootheid) Hooverphonic, tilt de muziek met zijn indringende geluid afwisselend van zeer klein naar zeer groot. En dat maakt van Gentle Intruder een boeiende luisterervaring. Een dankjewel naar het land van Manneke Pis is wederom op z’n plaats. En waarschijnlijk niet voor het laatst. Tekst Mania | Luc van Gaans

LIVEDATA 29/03 Café Café, Hasselt (BE) 05/04 Trix, Antwerpen (BE) 08/04 De Wolwinkel, Geel (BE) 19/04 De Casino, Sint-Niklaas (CD Release) (BE) 26/04 Café Commerce, Leuven (BE) 11/08 Fonnefeesten, Lokeren (BE)

Sunflower Bean – Twentytwo In Blue

Sunflower BeanRuim twee jaar na hun debuutplaat Human Ceremony komt het uit Brooklyn afkomstige trio Sunflower Bean met opvolger Twentytwo In Blue, welke verwijst naar de leeftijd van de bandleden. De Amerikanen laten op het 11 tracks bevattende schijfje horen dat ze in die twee jaar gegroeid zijn als band, zowel muzikaal als tekstueel.

Volwassener vooral, waarbij ze catchy liedjes afwisselen met rock grooves met een psychedelisch randje. Zangeres Julia Cumming heeft een fluwelen stem die doet denken aan Blondie en in combinatie met gitarist Nick Kivlen lijkt hun samenzang af en toe zelfs op Fleetwood Mac. Het album begint met Burn It, gevolgd door het melodieuze I Was A Fool.

Titelnummer Twentytwo klinkt zoetsappig vergeleken met het uitgesproken Crisis Fest, een politiek getint nummer waarin de band afgeeft op de roerige (politieke) periode in Amerika. (“2017—we know / Reality’s one big sick show / Every day’s a crisis fest”.) Memoria en Only A Moment zijn daarentegen weer een stuk braver, terwijl Human For weer vol met pit zit.

Met het subtiele Oh No, Bye Bye sluiten Cumming en consorten hun tweede plaat af. Een plaat die het tijdens hun komende tour ongetwijfeld goed gaat doen, gezien hun puike optredens in Austin tijdens het jaarlijkse South by Southwest (SXSW) festival van dit jaar. Tekst Muzine.nl | Roel Schillings

LIVEDATA 10/04 Trix, Antwerpen (BE) 11/04 Paradiso, Amsterdam

Monster Magnet – Mindfucker

Monster MagnetEr zijn weinig gerenommeerde bands die zich een albumtitel als Mindfucker kunnen permitteren en er nog mee wegkomen ook. Monster Magnet is zo’n band en heeft inmiddels genoeg krediet opgebouwd om zich nergens meer voor te hoeven schamen. En voor deze nieuwe worp hoeven ze zich ook zeker niet te generen.

Waar de band op Mastermind (2010) en Last Patrol (2013) weer regelmatig ouderwets wist uit te waaieren in lange spacey songstructuren, is nu weer gekozen voor de directe en bondige aanpak die ook albums als Powertrip en Monolithic Baby! kenmerkt. Dat wil zeggen, wat meer The Stooges en wat minder Hawkwind.

En ook al worden er geen nieuwe elementen aan het geluid toegevoegd, Dave Wyndorf weet nog steeds heel goed hoe hij pakkende riffs en melodielijnen moet schrijven die nog dagenlang in je hoofd blijven zitten. En zie daar een mogelijke verklaring voor de titel van dit stonergoede album. Tekst Mania | Dries Klontje

LIVEDATA 05/05 Doornroosje, Nijmegen 19/05 Vera, Groningen (Sold Out) 28/05 Het Depot, Leuven (BE) 29/05 Vooruit, Gent (BE)