Albums Archieven - Page 49 of 80

Bonny Doon – Bonny Doon

Bonny Doon – Bonny Doon (Melodic / Konkurrent)

Bonny Doon is geen persoon en heeft ook niks te maken met de beroemde wijngaard in Californië, maar wel een eigenzinnig kwartet uit Detroit. Deze jongelieden verliezen zich in lijzige alt-country en mixen dat met af en toe een gepeperde punky track of een uitgerekt stukje kraut, groftandig tijdens een oefensessie opgenomen, zo lijkt het. Het levert een levendig en leuk album op.

Het debuut van de vier Amerikaanse jongens klinkt fris en gedurfd. Opener Relieved is een opgeruimd countryliedje zoals je die ook wel kent van Pavement-voorman Stephen Malkmus, incluis de eigenaardige timing in de zang. Tegenover dit soort tracks staan uptempo rockers zoals Lost My Way, met een lekker pakkend ruig gitaarlijntje dat de melodielijn introduceert. Fijn liedje! Om dan weer de laarzen uit te schoppen en bij de haard op akoestische gitaar een mijmerend liedjes te zingen als I See You.

Bonny Doon debuteert met een leuke gitaarplaat ergens tussen alt-country en slacker-indie. Tekst Muzine | Wim du Mortier

Jamila Woods – Heavn

Jamila Woods – Heavn (Jagjaguwar/Konkurrent)

Jamila Woods is een 27-jarige soulzangeres die in juli 2016 haar debuutalbum Heavn op Soundcloud zette. Dit album komt nu uit op indielabel Jagjaguwar dat we vooral kennen van Angel Olsen, Sharon van Etten, Bon Iver en de laatste drie Dinosaur Jr.-platen.

Haar stijl is naar eigen zeggen een samensmelting van twintig jaar muziek maken, creatief hergebruiken en haar plak-en-knipmanier van tekstschrijven. Dat hergebruiken zien we onder andere in de single en titeltrack die begint met de openingsregels van The Cure’s Just Like Heaven, een band waar Woods groot fan van is. Verderop komen we ook nog een vergelijkbare net-niet-cover tegen van Stellar van Incubus, waar ook maar de eerste paar tekstregels (gedeeltelijk) langskomen.

Die drang om te plakken en knippen is echter een van de voornaamste problemen van Heavn. Het 46 minuten durende album telt namelijk 20 tracks. Veel interludes, meestal krakerige voicemailberichten van Woods zelf, en nummers van maar 1 of 2 minuten maken het tot een bij vlagen onrustig album. Vooral het blokje van Eve (30 seconden), In My Name (1 minuut 25) en direct weer gevolgd door een interlude van 24 seconden, klinkt eerder als zappen langs muziekzenders dan als een goed samengesteld album.

De muziek van Woods is een mix tussen 90’s r’n’b, moderne artiesten als Hiatus Kaiyote en FKA Twigs (naar wie ze zich zelfs lijkt te hebben gemodelleerd op de hoes) en een vleugje oldschool hiphop. Ook al probeert ze via die interludes het een persoonlijk album te maken, wil dat niet zeggen dat ze ook een echt eigen geluid weet te creëren. Op de eerder genoemde titeltrack Heavn klinkt het namelijk wel heel erg als Hiatus Kaiyote en LSD (met Chance The Rapper) lijkt in het begin vooral vocaal erg op Erykah Badu om in een wel erg cliché r’n’b-refreintje over te gaan. Daarnaast laat de stem van Woods hier en daar ook nog wat te wensen over.

Die is soms wat vlak en enkele uithalen klinken bijna vals. En vooral in een genre dat grotendeels leunt op die uithalen en vocale uitspattingen, is een sterke, zuivere stem een tamelijke must. Nu is het niet zo dat er niks goed op dit album te horen is, want er zitten een paar lekkere, en zelfs creatieve nummers op zoals het wat meer elektronische en van vette drums voorziene BLK Girl Soldier, het als een oude transistorradio in de regen klinkende Lately en het jazzy Breadcrumbs met trompettist Nico Segal. Het had misschien een beter idee geweest als het label haar had getekend en dit album als springplank voor haar label debuut had gebruikt. Misschien met een paar nummers van dit album en aangevuld met nummers die laten horen waar Woods nu is.

Er zit een zekere potentie in, maar dit album klinkt heel erg als een artiest die nog erg zoekende is, en een echt goede A&R-afdeling had er wel raad mee geweten. Maar dit één-op-één doorzetten van een reeds verschenen Soundcloud-album is een heel rare zet van een label dat toch zeker een goede neus heeft voor talent. Tekst Muzine | Fabian Hofland

Liefhebbers luisteren naar Pinguin Pluche en Pinguin Grooves.

LIVEDATA 20/02 Het Depot, Leuven 21/02 Paradiso, Amsterdam

Mammal Hands – Shadow Work

Mammal Hands – Shadow Work (Gondwana Records/Suburban)

Mammal Hands was een van de hoogtepunten tijdens Haldern Pop 2017, het festival in Duitsland. Op het derde album van het trio uit het Engelse Brighton krijgen we andermaal hogeschooljazz voorgeschoteld, van een formatie die raakt aan GoGo Penguin en The Bad Plus. Saxofonist Jordan Smart, zijn broer, pianist Nick Smart en drummer/percussionist Jesse Barrett hebben gedrieën een even grote glansrol. De heren schuwen live het grote gebaar geenszins en willen nog weleens uit de band springen. Op plaat evenwel worden de songs redelijk klein gehouden. Ook als violisten Tom Moore en Pete Yelding meedoen. Tijdens albumopener en tevens uitbundigste nummer Black Sails en in het vooral door de saxofoon gedragen Living Frost. Jordan Smart excelleert.

Shadow Work telt een tiental jazzparels die een brug bouwen naar de massa die normaliter misschien wat kriegelig wordt van het genre. Mammal Hands, hoewel redelijk ingetogen op Shadow Work, heeft de kwaliteit jazzsongs naar een climax te tillen. Zonder dat je er meteen erg in hebt, stroomt de adrenaline door je lijf. Neem een exemplarische song als Three Good Things, als percussie, een welhaast sensuele saxofoon én piano op hemelse wijze in elkaar vervlochten zijn. Zó subtiel en adembenemend dat je gedwongen wordt aandachtig te luisteren en je naar een ander universum wordt gebracht door de Britten. Opwinding en melancholie in een vreugdedans.

Subtiel ook is de verwijzing op de albumhoes naar Joy Divisions Unknown Pleasures, omdat de plaat is opgenomen in Manchester, in de 80 Hertz Studios. Shadow Work en Shadow Play ontlopen elkaar bovendien niet veel. Vernuftig, maar ook groots en adembenemend is Shadow Work, dat een van de sterkste albums is die in 2017 zijn verschenen. Ook zij die niets van jazz moeten hebben, gaan voor de bijl. Pas maar op. Pieter Visscher

Liefhebbers luisteren naar Pinguin Pluche.

Treehook – X

Treehook – X (eigen beheer)

In de altijd prettig verteerbare categorie ‘leuke verrassingen’ wederom een belachelijk talentvol bandje van eigen bodem. Uit Zeeland, of all places.
Treehook is een trio dat debuteert met een, laten we het beestje maar gewoon bij de naam noemen, overdonderend album dat zowat uit elkaar barst van de drang om het eruit te gooien. Tien compromisloze songs waarin crediblereferenties als METZ, Death From Above, Fugazi en Jane’s Addiction vechten om de aandacht, en alle mindere goden met gemak vrij genadeloos omver worden geblazen.

X knalt er direct lekker in met Sun Sets Too Soon, dat klinkt als Killing Joke in zijn beste dagen, en dat is niet in de laatste plaats te danken aan de energieke en ongelofelijk strakke drummer die de onvoorspelbare capriolen van zijn twee bandmaatjes moeiteloos bij elkaar houdt.
Treehook is meedogenloos in songs als single Animal en het absolute prijsnummer Queen To Be, kan even gas terugnemen tijdens Live By The Sea, maar weet ook te verrassen met een instrumentale track als Extraordinary Farmer, waarin een saxofoon plots de hoofdrol opeist.

Is er dan niets om over te zeiken? Jawel, want Hey Die is een beetje een miskleun op X, maar dat komt vooral omdat het, in totale tegenstelling tot de rest van het album, nogal rommelig uitgevoerd wordt. Maar dat is slechts een klein smetje op een spannend debuut van een bandje dat de genialiteit van een band als METZ nog niet helemaal in de vingers heeft, maar het zeker in zich heeft om daar naartoe te groeien. Sterke plaat! Tekst Muzine | Ronald Renirie

LIVEDATUM 10/03 Patronaat Café, Haarlem

Null + Void – Cryosleep

Null + Void – Cryosleep (SEN Music/hfn music)

Kurt Uenala mag dan nog geen al te bekende naam zijn, hij is wel een jongen die al een flink aantal jaren aan de weg timmert, en dan met name aan de zijde van Dave Gahan. De zanger van Depeche Mode, die sinds 2003 uit de schaduw stapte van Martin Gore en zijn eigen songs begon te schrijven. In eerste instantie op zijn solodebuut Paper Monsters (2003) en sinds 2005 (Playing The Angel) bovendien op albums van Depeche Mode. Waar Gore al zijn nummers solitair schrijft, doet Gahan dat de laatste jaren samen met Uenala, de evenals Gahan in New York residerende Zwitser die ook met Moby samenwerkte.

Cryosleep is het debuutalbum van Kurt Uenala, uitgebracht als Null + Void. Een plaat waar Uenala’s liefde voor elektronica duidelijk naar voren komt. En waar een onweerstaanbare technotrack op te vinden is: Asphalt Kiss. Opzwepend en zo dansbaar als de neten. Minstens zo sterk is het iets zwoelere technogeweld van Come To Me, met zwaar vervormde zang van Uenala zelf, die op andere tracks de hulp heeft ingeroepen van bevriende muzikanten. Uiteraard Dave Gahan, voor wie Uenala Where I Wait schreef. Een toegankelijk nummer, over hoop en onzekerheid, dat naar een hoger niveau wordt getild door Gahan, die in Depeche Mode al laat horen met het jaar meer glans op zijn stem te krijgen. Ook The Raveonettes’ Sharin Foo doet mee, al is haar aanwezigheid nauwelijks noemenswaardig.

Albumopener Falling Down is een zweverige, wat lucide track met Black Rebel Motorcycle Club aan de zijde van Uenala. De knisperende elektronica van Hands Bound wordt gedragen door het stemgeluid van Shannon Funchess, van het Amerikaanse postpunkduo Light Asylum. Een onheilspellende technotrack, die schril afsteekt bij het meest poppy nummer op het album, Take It Easy, met Robbie Furze van het Britse elektrorockduo The Big Pink achter de microfoon.

Kurt Uenala is op zijn best wanneer hij donkere techno maakt, met beukende beats, zoals ook Into The Void en Paragon, waarmee een gemiddelde dansvloer in no time is gevuld. Pieter Visscher

Modern Studies – Swell To Great

Modern Studies – Swell To Great (Fire Records/Konkurrent)

Het debuutalbum van de Schots/Engelse muzikanten Emily Scott, Rob St John, Pete Harvey en Joe Smillie is al in 2016 uitgebracht maar wordt nu opnieuw onder de aandacht gebracht door Fire Records. En terecht want anders was dit prachtige licht experimentele folkalbum misschien aan onze aandacht ontsnapt.

De plaat is vernoemd naar een knop op een oud harmonium die zorgt voor een aanzwellend geluid. Dat volgens de band haperende instrument uit de Victoriaanse tijd staat centraal op de plaat en is in menig nummer de smaakmaker. Maar de wonderschone klanken van een oud instrument maakt nog geen goede plaat. Uiteindelijk zijn het de liedjes van Emily Scott en de sober spelende band die de plaat bijzonder maken. Swell To Great is een folkalbum, sfeervol en ingetogen, prachtig klinkend opgenomen waardoor al die akoestische instrumenten mooi tot hun recht komen. En toch klinkt het niet als doorsnee Engelse folkmuziek, dankzij experimenten met loops en moderne invloeden in de arrangementen. Dat maakt het extra boeiend. Luister bijvoorbeeld maar naar opener Supercool of het prachtige liedje Bottle Green.

Scott heeft een stem die je verwacht bij Engelse folkmuziek, met een lichte melancholische timing en toon. In gewoon Engels trouwens, een streekgebonden tongval zoals we vaak horen in Engelse folkmuziek is achterwege gelaten. De plaat is op het platteland in het centrum van Schotland opgenomen. En laten we het dan maar beschrijven als een goede door de jaren gerijpte whisky met tonen van peat, zeezilt en iets dat eigenaardig modern smaakt maar lastig is thuis te brengen. Aanrader voor liefhebbers van The Unthanks tot en met Ida. Tekst Muzine | Wim du Mortier

Liefhebbers luisteren naar Pinguin Pluche.

Chris Thile – Thanks For Listening

Chris Thile – Thanks For Listening (Nonesuch Records)

Op zijn achtste speelde hij al in een bandje, Nickel Creek, op zijn 13e bracht hij zijn eerste soloalbum uit, dus we kunnen gerust stellen dat Chris Thile een muzikaal wonderkind is. Inmiddels heeft Chris zich ontwikkeld tot een van ’s werelds beste mandolinespelers, maakte hij klassieke cd’s met Yo-Yo Ma en konden we hem onlangs nog bewonderen samen met jazzpianist Brad Mehldau in een uitverkocht Paradiso.

Sinds vorig jaar is Thile tevens gastheer van het roemruchte Amerikaanse radioprogramma A Prairie Home Companion. Voor elke aflevering van dat programma schrijft Chris ook nog eens een gloednieuwe Song of the Week. Die liedjes bleken zo goed te zijn, dat hij de mooiste ervan opnieuw opnam voor deze plaat. Het centrale thema is luisteren, of het gebrek daaraan, of het nu gaat om sociale media of om het actuele politieke klimaat in de VS. Het levert een ongelofelijk veelzijdig album op, veruit zijn beste tot nu toe. Tekst Mania | Jos van den Berg

U2 – Songs Of Experience

U2 – Songs Of Experience (Universal)

Het heeft meer dan drie jaar geduurd maar met de release van Songs Of Experience is het tweeluik met het eerder verschenen Songs Of Innocence eindelijk compleet. “Ik wil schrijven over het verschil tussen onschuld en ervaring”, aldus Bono over de albums waarvan de titels zijn afgeleid van een verzameling gedichten van de Britse schrijver William Blake (Songs of Innocence and of Experience).

Waar de band op de voorganger vooral terugblikte op hun jeugd in het Ierland van de jaren ’70, staat Songs of Experience in het teken van heden en toekomst. Het album staat vol met door Bono geschreven brieven, gericht aan de familie van de bandleden, de fans en de rest van de wereld. Sommige teksten zijn ook voor hemzelf bestemd, zoals: “I believe my best days are ahead, I can see the lights in front of me” (Lights Of Home) en “I am made of all that I’m afraid of, most afraid of losing you” (Red Flag Day). De boodschap van William Blake was voor Bono een grote inspiratiebron: zeg wat je wil zeggen, zonder bang te zijn om iemand voor het hoofd te stoten of voor politiek correct te worden uitgemaakt, doe net alsof je dood bent. Met als eindresultaat een album dat naast thema’s als sterfelijkheid en afscheid ook een positieve boodschap laat horen.

Muzikaal gezien gaat Songs Of Experience verschillende kanten op: zo wordt het sfeervolle albumintro Love Is All We Have Left gedragen door keyboards en geluidseffecten, domineren rockende gitaarriffs het opzwepende American Soul, staat in het vrolijke You’re The Best Thing About Me de liefde centraal en keert in de ballad The Little Things That Give You Away de rust weer terug. Evenals Songs Of Innocence is ook Songs Of Experience een persoonlijk en kwetsbaar album, van een band die laat horen na 14 studioalbums nog steeds relevant te zijn. Tekst Mania | Godfried Nevels

Björk – Utopia

Björk – Utopia (Konkurrent)

Björk (52) heeft na haar behoorlijk toegankelijke debuut Debut (1993) steeds lastiger te doorgronden albums afgeleverd, maar zo moeilijk als nu, met Utopia, heeft ze het haar luisteraars nooit gemaakt. Het veertien nummers tellende product is een plaat waarvoor je echt even moet gaan zitten, of beter: liggen. Het liefst als de hele familie al onder de wol ligt. Doe de lichten maar uit, leg Björk op de platenspeler, of schuif ‘m in de cd-speler en beluister Utopia over een koptelefoon van hoge kwaliteit. Dan is de kans dat puzzelstukjes op zijn plaats gaan vallen het grootst.

Utopia is Björks negende, in een solocarrière van een kwarteeuw inmiddels. 25 jaar nu kleurt ze ruim buiten de lijntjes en nog altijd op een manier die fascineert. Utopia is Björks “Tinder-album”, geïnspireerd dat ze raakte door het daten met diverse mensen. Het is geproduceerd door Arca, ook bekend van zijn werk voor Kanye West, FKA twigs en Frank Ocean. Arca is dermate belangrijk geweest voor Utopia dat hij vermeld staat op de sticker op de cd: The new album conceived by Björk and Arca.

Het lastigste aan Utopia is het ontdekken van songstructuren. Het is meer een aaneenschakeling van geluidsschetsen die wordt gepresenteerd en waar na heel lang zoeken misschien een liedje in is te ontdekken. Je moet je best doen. Erop dansen is onmogelijk. Utopia is vooral ontsnappen aan de werkelijkheid, een soort elektronische soundtrack voor het escapisme. Veertien geluidscollages, die per luisterbeurt beter binnenkomen. Kunststukjes, gelardeerd met fluit, een harp, strijkers en vogelgeluiden (Saint).

Er zullen mensen zijn die Utopia een gedrocht noemen, die er bloednerveus van worden. Zij hebben dan niet de moeite genomen zich in Björks sensuele droomwereld te verdiepen. Het soms wat lethargische Utopia neemt je mee naar plaatsen waar nog nooit iemand is geweest. Een ontdekkingstocht die je maar net aan moet durven. Pieter Visscher

Neil Young + Promise Of The Real – The Visitor

Neil Young + Promise Of The Real – The Visitor (Warner)

“I’m a Canadian by the way and I love the USA“, zingt Neil Young in Already Great, de openingssong van The Visitor. Het nieuwe studioalbum van de Canadees met zijn begeleidingsband Promise Of The Real – de band waar Lukas en Micah, de zoons van Willie Nelson in spelen.

Niks nieuws onder de zon. Gewoon een prima nieuwe plaat van Young, waarop hij ook nog eens Donald Trump aanpakt. Want Amerika was natuurlijk al fantastisch, voordat Trump zijn campagne startte met de slogan ‘Make America great again‘. Niet echt gelukt ook hè. Trump rommelt maar wat aan.

En da’s niks voor Neil Young, die eigenlijk nog nooit wat heeft aangerommeld. Altijd zit er wel een idee achter. Of het nu gaat om de blues van Diggin’ A Hole of de grootse rocker Children Of Destiny, wanneer een 56-koppig orkest meedoet.

In de ruim tien minuten durende afsluiter Forever, wordt Young nog even stichtelijk en ook dat past ‘m als geen ander. “Earth is like a church without a preacher. The people have to pray for themselves.” Young luidt in zekere zin de noodklok, terwijl hij bovendien de hoop uitspreekt dat muziek wereldwijd begrip kan kweken voor elkaar. Muziek als bindmiddel. Vocaal is-ie bij vlagen breekbaarder dan ooit, maar toch: 72 en nog lang niet versleten. Pieter Visscher

Liefhebbers luisteren natuurlijk naar Pinguin Classics.