Albums Archieven - Page 49 of 81

Tyler Childers – Purgatory

Tyler Childers – Purgatory (Hickman Holler Records/Bertus)

In de Verenigde Staten is het debuutalbum van de uit Kentucky afkomstige Tyler Childers (26) al een grote hit en het lijkt een kwestie van tijd dat ook Europa gaat vallen voor het geluid van de Amerikaan, die met Purgatory (vagevuur) een altcountryalbum heeft afgeleverd om u tegen te zeggen.

Niet alleen de schoonheid van de songs is groot, minstens zo belangrijk is het stemgeluid van Childers, dat warm is, emotioneel geladen en soms wat aan dat van Pearl Jams Eddie Vedder doet denken.

Tyler Childers is een singer-songwriter die producersduo Sturgill Simpson en David Ferguson (Johnny Cash, Dan Auerbach, Iris DeMent) inschakelde om Purgatory links en rechts wat bij te schaven en dat legt de sound geen windeieren. Simpson doet ook mee, op gitaar en zang, evenals gepokt en gemazelde artiesten uit de wereld van de americana, zoals Stuart Duncan (fiddle), Miles Miller (drums) en Russ Pahl (akoestische, elektrische en pedalsteelgitaar). In het swingende titelnummer eist een viool de aandacht op.

Van melodieuze tracks als Universal Sound en Whitehouse Road druipt de klasse af, terwijl sowieso een hoog niveau wordt gehaald op Purgatory. Tyler Childers mag dan nog maar 26 zijn, hij klinkt alsof-ie er al een heel leven op heeft zitten. Het is prachtig. Pieter Visscher

LIVEDATA 25/01 Zonnehuis, Amsterdam 27/01 Rotown, Rotterdam

Echotape – This Could Be Anything

Echotape – This Could Be Anything (Gentlemen Recordings/Bertus/V2)

Echotape bracht in 2016 het geslaagde album Wicked Way uit, dat zowel in thuisland Engeland als bij ons goed werd ontvangen. Minder dan een jaar later laten ze al weer nieuw materiaal op ons los.
Voor de ep This Could Be Anything hebben ze de hulp ingeroepen van producer James Lewis, die eerder tekende voor geslaagde plaatjes van bijvoorbeeld Arctic Monkeys en The Wombats. En hoewel de muzikale ingrediënten van Echotape (een catchy en meezingbaar refrein, lekkere melodie en een compacte gitaarsound) hetzelfde zijn gebleven, klinkt de band op This Could Be Anything als herboren.

Opener Forget It, tevens de eerste single van de ep, is een extreem aanstekelijk nummer dat vanaf de eerste luisterbeurt blijft hangen. In de regionen van Circa Waves of Kings of Leons Sex On Fire: een energieke indierocker die het goed zal doen op elk willekeurig festival.
Tweede track Out Of Love is een even catchy track, die wat bombast betreft refereert aan The Killers en niet zou misstaan als tweede single. Ook Don’t Want Anything is vintage Echotape, een fist in the air indie anthem. Afsluiter 4AM is een meer ingetogen alt-popballad, waarmee de band haar diversiteit laat zien.

Op This Could Be Anything heeft Echotape duidelijk nieuwe energie gevonden. Een mooie voorbode voor hun nieuwe album in 2018! Tekst Muzine | Ger van Toorenburg

Liefhebbers luisteren naar Pinguin Pop.

Sumie – Lost In Light

Sumie – Lost In Light (Bella Union)

De Zweedse singer-songwriter Sumie bracht in de laatste maand van 2013 haar titelloze debuut uit. Dat is zeker niet het beste moment voor een release, maar gelukkig trok de plaat die nadrukkelijk teruggreep op de Amerikaanse psychedelische folk uit de jaren 60 flink wat aandacht. Het debuut van Sumie was in de meeste tracks uiterst sober en bijna verstild, maar werd in een aantal tracks prachtig ingekleurd door pianist Dustin O’Halloran en componist Nils Frahm. Dit keer werkt Sumie samen met een aantal Zweedse muzikanten en de Amerikaan Peter Broderick. Ook Lost In Light is een behoorlijk ingetogen plaat met vooral folky songs, maar vergeleken met zijn voorganger is de tweede plaat van Sumie net wat rijker en veelzijdiger ingekleurd. Het komt de mooi verzorgde songs van de Zweedse singer-songwriter zeer ten goede. Lost In Light komt wat makkelijker tot leven dan zijn voorganger en betovert met even intieme als wonderschone songs vol bezwering, prachtige accenten en vocalen die iets met je doen. Tekst Mania | Erwin Zijleman

Liefhebbers luisteren naar Pinguin Pluche.

LIVEDATA 06/03 Chez Pias, Brussel 07/03 Manuscript, Oostende 21/04 Nordic Delight, Amsterdam

Cut Copy – Haiku From Zero

Cut Copy – Haiku From Zero (Astralwerks)

Cut Copy is en blijft een rake naam voor deze formatie uit Melbourne, Australië. Ook hun nieuwe plaat Haiku From Zero klinkt als een mash-up van pak ‘m beet 40 jaar dansrijpe elektronische pop. Ze knippen stukjes muziek uit het verleden en plakken het met een goed gevoel voor de huidige trends weer in elkaar. Overgoten met hun eigen vet klinkende sausje en pop-intelligentie.

Daar komt geen baanbrekende elektropop uit voort, maar vooral tracks waarin de referenties voor het opscheppen liggen. Maar het levert desondanks wel een ideale soundtrack op voor euforische momenten tijdens een mooie nazomer, want deze Australische boys hebben een perfect gevoel voor lekkere poppy danstracks, fijne sferen en prachtige baslijnen.

Haiku From Zero zweeft ergens tussen de sferen van Hot Chip tot en met Tame Impala. Maar natuurlijk ontbreken ook de lijntjes naar de synthpop van de jaren tachtig niet. In een nummer als Black Rainbows bijvoorbeeld zijn Human League, Heaven 17 of Duran Duran nooit ver weg. Net zo goed als de house uit de jaren negentig weer een herbewerking krijgt in Memories We Share.

Uptempo Airborne met z’n slap-bas en rare sampletjes lijkt een regelrechte quote uit het oeuvre van Basement Jaxx. Andere tracks tappen dan weer in op eigentijdse collega’s van Cut Copy. Stars Last Me A Lifetime heeft het dromerige dansgevoel van Tame Impala. En met je ogen dicht hoor je toch Hot Chips Alexis Taylor na de omwenteling in Airborne? De stem van zanger Dan Whitford lijkt ijselijk veel op die van zijn Engelse collega. Zoals alles van Cut Copy wel op iets lijkt. En toch weten ze als geen ander van al die bestanddelen opnieuw een onweerstaanbaar lekker plaat te maken. Tekst Muzine | Wim du Mortier

Beliefs – Habitat

Beliefs – Habitat (Outside Music / V2)

Inktzwarte plaat vol rudimentair klinkende composities; en laat dat nu net de charme zijn van Beliefs, een duo uit Toronto. Voor de Canadezen is dit het derde album en ze slaan hiermee rigoureus een andere weg in.

Het was shoegaze, het is nu compromisloze postpunk van de zwartgalligste soort.

Habitat klinkt uitgekleed. Deze ‘wave’ heeft geen eindeloze reverb nodig om drama te maken; de tonen in stemmig mineur spreken voor zich. Met een simpel instrumentarium van bas, gitaar en drums met misschien een enkel synthlijntje als earcandy doet deze band meer dan menig collega bandje. Een enkel nummer drijft met name op een bassynth. De sound is knap geconstrueerd en een van de aantrekkelijke punten van Habitat. Het duo kreeg daarbij hulp van Leon Taheny (werkte met Death From Above 1979 en Owen Pallet) en Holy Fuck’s Graham Walsh, die de plaat mixte.

De aanpak van Beliefs levert heerlijk zuigende nummers op als opener 1994, All Things Considered, Catholic Guilt en Half Empty. Je hoort invloeden terug van én noise en avantgarde uit de jaren tachtig en negentig, maar ook sferen die doen denken aan Massive Attack en Portishead in hun meest duistere momenten. Het duo Jesse Crowe en Josh Korody vertelt ook in interviews dat zij zich door die sferen laten inspireren, alsmede door tijdgenoten als Suuns. Daar komt vast ook de experimenteerdrift vandaan, die in enkele composities ruim baan krijgt. Maar jammer genoeg wordt juist bij die tracks pijnlijk duidelijk dat ze toch van een ander kaliber zijn dan bijvoorbeeld Suuns. Die nummers doen licht afbreuk aan een voor het overige boeiende plaat. Tekst Muzine | Wim du Mortier

Belle & Sebastian – How To Solve Our Human Problems

Belle & Sebastian – How To Solve Our Human Problems (Matador)

Belle & Sebastian komen met drie nieuwe ep’s, onder de titel How To Solve Our Human Problems. De eerste ligt nu in de winkels, deel 2 komt 19 januari en deel 3 op 16 februari. In februari verschijnt dan ook het geheel op cd en is er een limited edition vinylboxset. I’ll Be Your Pilot is de nieuwe single afkomstig van How To Solve Our Human Problems Part 2 en is de opvolger van We Were Beautiful van de eerste ep, die 8 december is verschenen. Elke ep telt vijf nieuwe Belle & Sebastian-nummers en deze zijn uiteindelijk verzameld fysiek verkrijgbaar op onder andere 3 x 12” vinyl.

In 1997 debuteerde de band al eens met een serie ep’s en dit wordt nu herhaald met deze serie nieuwe songs. In de nieuwe nummers van Stuart Murdoch staat de geboorte van zoon Denny centraal. Het vaderschap is nieuw in zijn leven en dat geeft genoeg inspiratie voor een aantal liedjes dat vooral thuis werd opgenomen. Werken in Glasgow gaf de groep vrijheid, zonder de druk van een nieuw album te moeten produceren. Ze kregen hulp van allerlei vrienden en konden naar hartenlust experimenteren.

Voor de hoes werden vijftig fans gefotografeerd door Murdoch in Belsize Park in Noord Londen en ook kregen zij de vraag How do you solve your human problems? 19 februari 2018 komt de band naar Nederland voor een speciaal optreden in Carré, Amsterdam. Tekst Mania | Bert Dijkman

Liefhebbers van Belle & Sebastian luisteren natuurlijk naar Pinguin Pluche.

LIVEDATA 05/02 De Roma, Antwerpen 19/02 Carré, Amsterdam

Bonny Doon – Bonny Doon

Bonny Doon – Bonny Doon (Melodic / Konkurrent)

Bonny Doon is geen persoon en heeft ook niks te maken met de beroemde wijngaard in Californië, maar wel een eigenzinnig kwartet uit Detroit. Deze jongelieden verliezen zich in lijzige alt-country en mixen dat met af en toe een gepeperde punky track of een uitgerekt stukje kraut, groftandig tijdens een oefensessie opgenomen, zo lijkt het. Het levert een levendig en leuk album op.

Het debuut van de vier Amerikaanse jongens klinkt fris en gedurfd. Opener Relieved is een opgeruimd countryliedje zoals je die ook wel kent van Pavement-voorman Stephen Malkmus, incluis de eigenaardige timing in de zang. Tegenover dit soort tracks staan uptempo rockers zoals Lost My Way, met een lekker pakkend ruig gitaarlijntje dat de melodielijn introduceert. Fijn liedje! Om dan weer de laarzen uit te schoppen en bij de haard op akoestische gitaar een mijmerend liedjes te zingen als I See You.

Bonny Doon debuteert met een leuke gitaarplaat ergens tussen alt-country en slacker-indie. Tekst Muzine | Wim du Mortier

Jamila Woods – Heavn

Jamila Woods – Heavn (Jagjaguwar/Konkurrent)

Jamila Woods is een 27-jarige soulzangeres die in juli 2016 haar debuutalbum Heavn op Soundcloud zette. Dit album komt nu uit op indielabel Jagjaguwar dat we vooral kennen van Angel Olsen, Sharon van Etten, Bon Iver en de laatste drie Dinosaur Jr.-platen.

Haar stijl is naar eigen zeggen een samensmelting van twintig jaar muziek maken, creatief hergebruiken en haar plak-en-knipmanier van tekstschrijven. Dat hergebruiken zien we onder andere in de single en titeltrack die begint met de openingsregels van The Cure’s Just Like Heaven, een band waar Woods groot fan van is. Verderop komen we ook nog een vergelijkbare net-niet-cover tegen van Stellar van Incubus, waar ook maar de eerste paar tekstregels (gedeeltelijk) langskomen.

Die drang om te plakken en knippen is echter een van de voornaamste problemen van Heavn. Het 46 minuten durende album telt namelijk 20 tracks. Veel interludes, meestal krakerige voicemailberichten van Woods zelf, en nummers van maar 1 of 2 minuten maken het tot een bij vlagen onrustig album. Vooral het blokje van Eve (30 seconden), In My Name (1 minuut 25) en direct weer gevolgd door een interlude van 24 seconden, klinkt eerder als zappen langs muziekzenders dan als een goed samengesteld album.

De muziek van Woods is een mix tussen 90’s r’n’b, moderne artiesten als Hiatus Kaiyote en FKA Twigs (naar wie ze zich zelfs lijkt te hebben gemodelleerd op de hoes) en een vleugje oldschool hiphop. Ook al probeert ze via die interludes het een persoonlijk album te maken, wil dat niet zeggen dat ze ook een echt eigen geluid weet te creëren. Op de eerder genoemde titeltrack Heavn klinkt het namelijk wel heel erg als Hiatus Kaiyote en LSD (met Chance The Rapper) lijkt in het begin vooral vocaal erg op Erykah Badu om in een wel erg cliché r’n’b-refreintje over te gaan. Daarnaast laat de stem van Woods hier en daar ook nog wat te wensen over.

Die is soms wat vlak en enkele uithalen klinken bijna vals. En vooral in een genre dat grotendeels leunt op die uithalen en vocale uitspattingen, is een sterke, zuivere stem een tamelijke must. Nu is het niet zo dat er niks goed op dit album te horen is, want er zitten een paar lekkere, en zelfs creatieve nummers op zoals het wat meer elektronische en van vette drums voorziene BLK Girl Soldier, het als een oude transistorradio in de regen klinkende Lately en het jazzy Breadcrumbs met trompettist Nico Segal. Het had misschien een beter idee geweest als het label haar had getekend en dit album als springplank voor haar label debuut had gebruikt. Misschien met een paar nummers van dit album en aangevuld met nummers die laten horen waar Woods nu is.

Er zit een zekere potentie in, maar dit album klinkt heel erg als een artiest die nog erg zoekende is, en een echt goede A&R-afdeling had er wel raad mee geweten. Maar dit één-op-één doorzetten van een reeds verschenen Soundcloud-album is een heel rare zet van een label dat toch zeker een goede neus heeft voor talent. Tekst Muzine | Fabian Hofland

Liefhebbers luisteren naar Pinguin Pluche en Pinguin Grooves.

LIVEDATA 20/02 Het Depot, Leuven 21/02 Paradiso, Amsterdam

Mammal Hands – Shadow Work

Mammal Hands – Shadow Work (Gondwana Records/Suburban)

Mammal Hands was een van de hoogtepunten tijdens Haldern Pop 2017, het festival in Duitsland. Op het derde album van het trio uit het Engelse Brighton krijgen we andermaal hogeschooljazz voorgeschoteld, van een formatie die raakt aan GoGo Penguin en The Bad Plus. Saxofonist Jordan Smart, zijn broer, pianist Nick Smart en drummer/percussionist Jesse Barrett hebben gedrieën een even grote glansrol. De heren schuwen live het grote gebaar geenszins en willen nog weleens uit de band springen. Op plaat evenwel worden de songs redelijk klein gehouden. Ook als violisten Tom Moore en Pete Yelding meedoen. Tijdens albumopener en tevens uitbundigste nummer Black Sails en in het vooral door de saxofoon gedragen Living Frost. Jordan Smart excelleert.

Shadow Work telt een tiental jazzparels die een brug bouwen naar de massa die normaliter misschien wat kriegelig wordt van het genre. Mammal Hands, hoewel redelijk ingetogen op Shadow Work, heeft de kwaliteit jazzsongs naar een climax te tillen. Zonder dat je er meteen erg in hebt, stroomt de adrenaline door je lijf. Neem een exemplarische song als Three Good Things, als percussie, een welhaast sensuele saxofoon én piano op hemelse wijze in elkaar vervlochten zijn. Zó subtiel en adembenemend dat je gedwongen wordt aandachtig te luisteren en je naar een ander universum wordt gebracht door de Britten. Opwinding en melancholie in een vreugdedans.

Subtiel ook is de verwijzing op de albumhoes naar Joy Divisions Unknown Pleasures, omdat de plaat is opgenomen in Manchester, in de 80 Hertz Studios. Shadow Work en Shadow Play ontlopen elkaar bovendien niet veel. Vernuftig, maar ook groots en adembenemend is Shadow Work, dat een van de sterkste albums is die in 2017 zijn verschenen. Ook zij die niets van jazz moeten hebben, gaan voor de bijl. Pas maar op. Pieter Visscher

Liefhebbers luisteren naar Pinguin Pluche.

Treehook – X

Treehook – X (eigen beheer)

In de altijd prettig verteerbare categorie ‘leuke verrassingen’ wederom een belachelijk talentvol bandje van eigen bodem. Uit Zeeland, of all places.
Treehook is een trio dat debuteert met een, laten we het beestje maar gewoon bij de naam noemen, overdonderend album dat zowat uit elkaar barst van de drang om het eruit te gooien. Tien compromisloze songs waarin crediblereferenties als METZ, Death From Above, Fugazi en Jane’s Addiction vechten om de aandacht, en alle mindere goden met gemak vrij genadeloos omver worden geblazen.

X knalt er direct lekker in met Sun Sets Too Soon, dat klinkt als Killing Joke in zijn beste dagen, en dat is niet in de laatste plaats te danken aan de energieke en ongelofelijk strakke drummer die de onvoorspelbare capriolen van zijn twee bandmaatjes moeiteloos bij elkaar houdt.
Treehook is meedogenloos in songs als single Animal en het absolute prijsnummer Queen To Be, kan even gas terugnemen tijdens Live By The Sea, maar weet ook te verrassen met een instrumentale track als Extraordinary Farmer, waarin een saxofoon plots de hoofdrol opeist.

Is er dan niets om over te zeiken? Jawel, want Hey Die is een beetje een miskleun op X, maar dat komt vooral omdat het, in totale tegenstelling tot de rest van het album, nogal rommelig uitgevoerd wordt. Maar dat is slechts een klein smetje op een spannend debuut van een bandje dat de genialiteit van een band als METZ nog niet helemaal in de vingers heeft, maar het zeker in zich heeft om daar naartoe te groeien. Sterke plaat! Tekst Muzine | Ronald Renirie

LIVEDATUM 10/03 Patronaat Café, Haarlem