Mike Oldfields Tubular Bells 50 jaar: geen studiobedrog

Het ronduit legendarische, alsook tijdloze Tubular Bells van Mike Oldfield is heruitgegeven in dubbel vinyl/ en cd-formaten, evenals een Blu Ray en een Super Deluxe Edition, om de 50ste verjaardag van de plaat te vieren. Deze speciale collectie bevat een nog niet uitgebrachte demo die vijf jaar geleden is gemaakt en destijds bedoeld was als het begin van een nieuwe 50-jarige jubileumversie van het werk.

Maar toen ging Mike Oldfield met pensioen en werd de introductie van acht minuten opgeschort. Tubular Bells 4 Intro, dat nu het levenslicht ziet, is de afsluiting van het ongelooflijke leven van dit historische album en is misschien wel het laatste dat ooit door Oldfield is opgenomen. Het hele project onder toezicht van de man bevat de vinylversie van Tubular Bells – 50th Anniversary Edition in een gloednieuwe Abbey Road-master op halve snelheid van de originele mix uit 1973 van het album van Miles Showell en een tweede plaat die verschillende verleidelijke versies van Oldfield verenigt.

Voor het eerst uitgebracht op vinyl is Tubular X, Oldfields versie van Mark Snows iconische X-Files-thema, opgenomen in 1998. Er is de Tubular Beats-remix-samenwerking met YORK en de originele Mike Oldfield/single Theme From Tubular Bells die werd gemaakt naar aanleiding van een ongeautoriseerde Amerikaanse single met een fragment uit Tubular Bells. En, voor het eerst sinds een zeer beperkte oplage in 2012, is ook Oldfields verbluffende Tubular Bells/In Dulci Jubilo (muziek voor de openingsceremonie van de Olympische Spelen van 2012 in Londen) opgenomen.

Tubular Bells kunnen we zien als hoeksteen van de populaire cultuur. Maar vóór zijn wereldfaam, de ongeveer 16 miljoen verkopen, de Royal Mail-postzegel, zijn selectie voor de openingsceremonie van de Olympische Zomerspelen 2012, was er oorspronkelijk de muziek. In 1973 bracht een jonge, grotendeels onbekende 20-jarige Mike Oldfield zijn debuutalbum uit – twee lange muzieksuites, waarbij vrijwel elk instrument door Oldfield zelf werd bespeeld. Het was toevallig ook de debuutrelease van een gloednieuw label – Richard Bransons Virgin Records. Tubular Bells werd een fenomeen, stond boven aan de Britse hitlijsten en won een Grammy. Zijn populariteit en bekendheid werd verzekerd door het hoofdthema dat te zien was in The Exorcist, de film uit 1973 die een wereldwijde sensatie werd.

Oldfield zegt… “Als ik weer luister naar de muzikale ontboezemingen van een door angst geteisterde tiener, is het moeilijk te geloven dat ik dat was, 50 jaar geleden. De muziek klinkt niet zo angstaanjagend, maar alleen ik ken de jaren van werk en stress die Tubular Bells hebben voortgebracht. Dit was allemaal live, first take optredens zonder tweede kansen of studiobedrog zoals we tegenwoordig zo gewend zijn geraakt. Toen ik Tubular Bells aan het maken was, had ik niet gedacht dat iemand het ooit zou horen, laat staan dat het vijf decennia later zou worden gevierd! Bedankt aan iedereen die de afgelopen jaren heeft geluisterd.”

 

 

Black Honey – A Fistful Of Peaches

Black Honey – A Fistful of Peaches (Foxfive Records/Mattan)

De Britse gitaarband Black Honey heeft met de charismatische frontvrouw Izzy Bee een sterke troef in handen. De formatie uit kustplaats Brighton is op derde studioalbum A Fistful Of Peaches opener dan ooit.

Bee heeft nooit een geheim gemaakt van haar worstelingen met mentale gezondheid, maar zo openhartig was ze nog niet eerder. Dat op een album dat dat bolstaat van de energieke indierockliedjes. Smaakvol geproduceerd door Alan Moulder, die we onder meer kennen van zijn werk voor Interpol, Editors en Placebo.

“Serotonin let us down”, zingt Bee, in de track Heavy. “Don’t wanna watch the white horse drown. Never ending therapy ’cause my head is the enemy. So don’t let me, go steady.” Er zit ook in dit nummer een bepaalde agressie, waarmee Bee haar demonen te lijf gaat.

“All I wanna do is just get out of my mind. I’m wasting my life.” Bee zocht een therapeut om uit haar diepe dalen te komen, maar het is vallen opstaan. Op het podium kan ze al haar frustraties eruit schreeuwen en reken maar dat dat helend werkt.

Mooie hoesfoto, mooie afbeeldingen in het cd-boekje en de cd zelf als dartbord. Er is werk gemaakt van A Fistful Of Peaches, dat er weleens voor kan gaan zorgen dat de Britten een groter publiek gaan bereiken. Black Honey is klaar voor de festivals. Pieter Visscher

Stravaganze Consonanti is wat de wereld nodig heeft

What The World Needs Now Is Love (Sweet Love). Jackie DeShannon zorgde er in 1965 voor dat het een hit werd. Het door Hal David en Burt Bacharach geschreven prachtnummer. Al die liefde komt ook voorbij in het onlangs verschenen Stravaganze Consonanti van Gianluigi Trovesi (klarinet en saxofoon) en violist Stefano Montanari. Een jazzmeesterwerk met veel klassieke elementen. Extravagant, zoals de titel van de plaat ook aangeeft.

Stravaganze Consonanti is een bijzonder inspirerende samenwerking van barokviolist Montanari en de meesterlijke Italiaanse rietblazer Gianluigi Trovesi die de muzikale onderzoekslijn van zijn album Prufumo Di Violetta in feite doortrekt. Ondersteund door een cast van spelers die goed thuis is in de oude klanken van historische instrumenten en de kunst van de historische uitvoeringspraktijk, kijkt Trovesi opnieuw naar muziek uit de renaissance en de barok – bij Purcell, Dufay, Trabaci, Desprez bijvoobeeld – met composities van zichzelf en bewerkingen van eeuwenoude klassiekers. Improviserend met percussie.

Glansrol is ook weggelegd voor elektronicaman Fulvio Maras in het geregeld bedwelmende muzikale brouwsel. Zoals Montanari in het cd-boekje schrijft: “Trovesi begrijpt de kracht en verfijning van een taal die in een oogwenk van Dufay naar Purcell overgaat, en arriveert bij jazz zonder ooit de diepe betekenis te verliezen van een muzikaal weefsel waarvan het primaire motief universele communicatie is.”

Veel mooiere en smaakvollere jazz is de laatste honderd jaar niet op plaat gezet, waardoor superlatieven domweg tekort schieten. Montanari schrijft in de liner notes dat de titel niet voor niets het woord extravagant bevat. “Buiten de norm denken. Vreemd, onconventioneel, onverwacht en revolutionair.” Grote woorden inderdaad, maar niets is gelogen. “Stravaganze Consonanti is de muziek van vandaag de dag, in al zijn facetten.” Met meesterwerk doen we het album eigenlijk veel te weinig eer aan. Pieter Visscher

Liefhebbers luisteren uiteraard naar Pinguin Pluche. 

 

 

Revolver bracht een culturele verandering teweeg

Revolver: het album van The Beatles uit 1966 dat alles veranderde. Door populaire muziek van zijn as te laten draaien en een levendig nieuw tijdperk van experimentele, avant-gardistische sonische psychedelica in te luiden, bracht Revolver een culturele verandering teweeg en markeerde een belangrijke wending in de eigen creatieve evolutie van The Beatles. Met Revolver zetten John Lennon, Paul McCartney, George Harrison en Ringo Starr samen koers naar een nieuwe muzikale zee aan schoonheid.

Revolver is nu wereldwijd uitgebracht in een reeks prachtig gepresenteerde, nieuw gemixte en uitgebreide special edition-pakketten door Apple Corps Ltd./Capitol/UMe. De 14 nummers van het Revolver-album zijn opnieuw gemixt door producer Giles Martin (de zoon van) en engineer Sam Okell in stereo en Dolby Atmos, en de originele monomix van het album is afkomstig van de monomastertape uit 1966. De meeslepende nieuwe Special Edition van Revolver volgt op de alom geprezen geremixte en uitgebreide Special Editions van Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band (2017), The Beatles (White Album) (2018), Abbey Road (2019) en Let It Be (2021). Het is ongelooflijk dat Martin jr. er toch maar weer in geslaagd is geluiden naar voren te halen die we in vorige opnames nog niet hoorden. Luisteren is geloven.

Alle nieuwe releases van Revolver bevatten de nieuwe stereomix van het album, rechtstreeks afkomstig van de originele mastertapes met vier nummers. De audio wordt met verbluffende helderheid weergegeven met behulp van geavanceerde de-mixing-technologie die is ontwikkeld door het bekroonde geluidsteam onder leiding van Emile de la Rey van Peter Jacksons WingNut Films Productions Ltd. De fysieke en digitale superdeluxe-collecties bevatten ook de de originele monomix van het album, 28 vroege opnames van de sessies en drie homedemo’s, en een ep met vier nummers met nieuwe stereomixen en geremasterde originele monomixen voor Paperback Writer en Rain.

6 april 1966 verzamelden The Beatles zich in Studio Three van EMI Studios (nu Abbey Road Studios genoemd) voor hun eerste Revolver-opnamesessie. Met hun producer George Martin, geflankeerd door opnametechnicus Geoff Emerick en technisch ingenieur Ken Townsend gingen ze er als een speer vandoor. Te beginnen met Tomorrow Never Knows. De etherische zang van John (gevoed door zijn microfoon via een roterende Leslie-luidspreker), vernieuwende bandloops – waaronder Paul die ‘ah, ah, ah, ah’ zegt, die wanneer versneld een geluid produceerde dat lijkt op het gekrijs van een zeemeeuw – komen samen met Ringo’s donderende gedrum. Weergaloos is een understatement.

Zappa ’75: Zagreb/Ljubljana belangrijk stuk Zappa-geschiedenis

In de herfst van 1975, tegen het einde van een productief jaar waarin de productie van het One Size Fits All-album werd voltooid, een lentetour met Captain Beefheart (vereeuwigd op het livealbum Bongo Fury, uitgebracht in oktober van dat jaar) en een uitvoering van orkestwerken, speelden Frank Zappa en zijn band The Mothers hun eerste en enige shows in Joegoslavië, terwijl ze midden in hun herfsttournee zaten.

De Mothers of Invention Joegoslavische Extravaganza, zoals Zappa het noemde, vond plaats in Zagreb en Ljubljana (nu respectievelijk de hoofdsteden van Kroatië en Slovenië) op 21 en 22 november 1975 met de kortstondige en enigszins uitgeklede line-up van Andre Lewis (keyboards), Napoleon Murphy Brock (tenorsax en zang), Norma Bell (altsax, zang), Roy Estrada (bas) en Terry Bozzio (drums). Op typische Zappa-manier zorgde The Maestro ervoor dat deze historische shows achter het IJzeren Gordijn werden vastgelegd.

Zappa Records/UMe heeft Zappa ’75: Zagreb/Ljubljana nu uitgebracht, met de beste uitvoeringen van de Joegoslavische concerten in de exacte volgorde van de setlist van de show om voor het eerst de crème de la crème van elke avond te presenteren.  Geproduceerd door Ahmet Zappa en Zappa Vaultmeister Joe Travers. Het 27-track livealbum bevat bijna twee en een half uur volledig onuitgebrachte muziek en is digitaal beschikbaar (26 tracks zonder disc-breaks) of op 2cd, compleet met een 32 pagina’s tellend boekje vol met foto’s van het tijdperk en de line-up door Gail Zappa en John Rudiak met inzichtelijke liner notes van Travers, een interview tussen hem en opnametechnicus Davy Moire die de show opnam en van 1975-78 met Zappa werkte, plus een verslag en illustratie uit de eerste hand van drummer Terry Bozzio.

De details over de opnames van het concert zijn onbekend, maar op de een of andere manier was het zo georganiseerd dat de shows semi-professioneel werden opgenomen.

Een van de hoogtepunten van het album zijn de geïmproviseerde instrumentale jams van het concert, met name Chunga’s Revenge en Zoot Allures, die Zappa gebruikte als een palet om te experimenteren met solo’s en nieuwe riffs van de band in realtime te laten stuiteren.

Zappa ’75: Zagreb/Ljubljana is een belangrijk stuk Zappa-geschiedenis omdat het niet alleen Zappa’s enige optredens in Joegoslavië vastlegt, vroege versies van liedjes die fans zouden leren kennen en waarderen, maar ook deze unieke en zeldzame line-up die kort daarna zou verdwijnen.

50e verjaardag Rory Gallaghers Deuce wordt gevierd

Om de 50ste verjaardag van Rory Gallaghers tweede soloalbum Deuce uit 1971 te vieren, is een luxe cd-boxset uitgebracht. De uitgebreide feestelijke release graaft diep in het Rory Gallagher-archief en bevat een nieuwe mix van het originele album, achtentwintig niet eerder uitgebrachte alternatieve takes, een BBC Radio In Concert uit 1972 met zes nummers en zeven radiosessietracks van Radio Bremen.

Het pakket bevat een hardcover boek van 64 pagina’s met een voorwoord van Johnny Marr van The Smiths, ongeziene afbeeldingen van wijlen Mick Rock, essays en memorabilia van de albumopname. De 2cd en 3lp komen uit de deluxe box en er verschijnt een speciale D2C 1lp van BBC In Concert – Live at The Paris Theatre, 13 januari 1972.

“Er was een dag dat ik meespeelde met het Deuce-album. Dat was een compleet keerpunt voor mij als gitarist”, aldus Johnny Marr. Zeker niet de minste gitarist die dat laat weten. Uitgebracht in november 1971, slechts zes maanden na zijn gelijknamige solodebuut, was het tweede album van Rory Gallagher, Deuce, de samenvatting van alles wat hij had beloofd na de ineenstorting van Taste. Rory wilde het gevoel van een liveoptreden vastleggen, dus hij zou proberen om direct na liveconcerten op te nemen en de productie tot een minimum te beperken.

Hij koos Tangerine Studios, een kleine reggaestudio, in Dalston in Oost-Londen, vanwege de geschiedenis met de legendarische producer Joe Meek. Met Gerry McAvoy op basgitaar en Wilgar Campbell op drums, werd het album ontwikkeld door Robin Sylvester en geproduceerd door Rory. Deuce bevat veel Rory-hoogtepunten, van het zinderende Crest Of A Wave tot het Keltische I’m Not Awake Yet.

Live At The El Mocambo ronduit legendarisch

Een legendarisch evenement in de ongelooflijke 60-jarige geschiedenis van de Rolling Stones is voor het eerst volledig uitgebracht. Live At The El Mocambo markeert het eerste officiële optreden van de twee beroemde geheime concerten van de groep in de kleine El Mocambo-club (capaciteit 300 personen) in Toronto, maart 1977.

Het album is verkrijgbaar op dubbel-cd, 4 lp zwart vinyl, 4 lp neon vinyl en digitaal. Het bevat de volledige set van de Stones van de show van 5 maart, plus drie bonustracks van het optreden van 4 maart, opnieuw gemixt door Bob Clearmountain. Slechts vier van de optredens vonden hun weg naar het Love You Live-album dat in september 1977 volgde, dat werd gedomineerd door nummers die waren vastgelegd op de tournees van de band in ’75 en ’76, en de volledige set was nog nooit eerder gehoord.

Toen de Stones het podium betreden van de ‘El Mo’, een vaste waarde in de Toronto-muziekscene sinds de jaren 1940, stonden punk en disco beide in volle glorie. Gedurende twee nachten, in een intieme ruimte in een van hun favoriete steden, schreven de Stones historie.

De optredens werden werkelijkheid nadat de El Mocambo werd geïdentificeerd als het potentiële huis voor een geheime boeking. Er werd een radiowedstrijd uitgezet waarbij de prijs bestond uit kaartjes voor de Canadese rockhelden April Wine, ondersteund door een onbekende band genaamd The Cockroaches. Raad eens wie dat bleken te zijn…

 

Kae Tempest – The Line Is A Curve

The Line Is A Curve is het vierde album van Kate Tempest, die tegenwoordig door het leven gaat als de genderneutrale Kae Tempest. De naamswijziging als een soort statement. Ze legt het uit:

“I’ve been struggling to accept myself as I am for a long time. I have tried to be what I thought others wanted me to be so as not to risk rejection. This hiding from myself has led to all kinds of difficulties in my life. And this is a first step towards knowing and respecting myself better. I’ve loved Kate. But I am beginning a process and I hope you’ll come with me … [Kae is] an old English word that means jay bird. Jays are associated with communication, curiosity, adaptation to new situations and COURAGE which is the name of the game at the moment. It can also mean jackdaw which is the bird that symbolises death and rebirth. Ovid said the jackdaw brought the rain. Which I love. It has its roots in the Latin word for rejoice, be glad and take pleasure. And I hope to live more that way each day … This is a time of great reckoning. Privately, locally, globally. For me, the question is no longer ‘when will this change’ but ‘how far am I willing to go to meet the changes and bring them about in myself.’ I want to live with integrity. And this is a step towards that. Sending LOVE always”, is Kaes statement. Een verklaring, een uitleg. Mooi mens. Die sowieso geboren is om boodschappen te verkopen.

The Line Is A Curve gaat over emoties als schaamte en angst en over een sociaal isolement, het proberen los te laten van negatieve gevoelens. Tempest laat geen lastig onderwerp onbesproken, kent geen gêne en gooit alle kaarten op tafel. En zo kennen we haar ook. Daar ligt haar kracht, haar power. Wie Tempest weleens live aan het werk heeft gezien, weet hoe diep haar teksten ook dan kunnen binnendringen. In 2012 won ze de prestigieuze Ted Hughes Award for innovation in poetry.

De spokenwordpoëzie van Kae Tempest gaat natuurlijk over de Brexit met al zijn aanhangsels, hoe het is te leven in het huidige Engeland. Het kroegleven, verdwalen in mobiele telefonie, daardoor worden opgeslokt. Het parallelle universum van de Instagrams van deze wereld. Hoe je wordt bedot, beduveld en bedwelmd door sociale media. The Line Is A Curve is emotioneel geladen. Überhaupt geladen. Tempest memoreert op grillige beats, soms keihard, soms vol nu-soul, alsook underground hiphopbeats. Ze voelt een dagelijkse verplichting haar emoties, haar ontzetting en vertwijfeling de baas te zijn. Terwijl er ook, gelukkig maar, optimisme is. Zon achter de wolken. “There are things I have to say about the fullness and the blaze of this beautiful life,” rapt ze in Grace. Geregeld hoor je haar vechten tegen emoties. Dan is Tempest op haar best. Gastrollen zijn er onder meer voor Lianne La Havas (No Prizes) en de geweldige Grian Chatten van Fontaines D.C. (I Saw Light). Het album is een ronduit therapeutische oefening van Tempest, waarmee ze aantoont al haar demonen de baas te kunnen zijn. Kae Tempest staat 2 juli op Down The Rabbit Hole.

Tekst: Pieter Visscher

The Kik – Hertaalt Eurovisie

The Kik – Hertaalt Eurovisie (Excelsior Recordings)

The Kik – Hertaalt Eurovisie betekent liedjes van het Eurovisie Songfestival, hertaald door de band uit Rotterdam. In het Nederlands uiteraard, met dat onvervalste Rotterdamse accent gezongen door Dave van Raven. Die ook alle teksten voor zijn rekening nam. Leukste album dat de laatste jaren is verschenen? Een volmondig ja.

Zo krijgt Waterloo van ABBA na 48 (!) jaar de behandeling die het nummer verdient. ‘Verzet heeft geen enkele zin. ‘k Verlies maar het voelt of ik win’, zingt Von Raven. In Binnenkort, dat origineel Making Your Mind Up heet en in 1980 door het Engelse Bucks Fizz op plaat werd gezet, vraagt Von Raven zich af of er binnenkort nog geneukt wordt. Dat wil zeggen: of er nog ge….. wordt. In de song zelf wordt het bewuste woord weggepiept. Vast niet uit preutsheid, maar uit pure humor. De grap en de knipoog domineren dus sowieso op Hertaalt.

In Stilte Na De Storm van Common Linnets wordt muzikaal weinig extra venijn gelegd, terwijl de hertaling ook hier de song naar een hoger niveau tilt. ‘Op de linkerrijbaan. Ik tel de strepen op de weg. Er zit niemand naast me. Waar ik toch iets tegen zeg.’

Een van de hoogtepunten op de plaat is de hertaling van All Kinds Of Everything van Dana (1970), dat Een Avond Met Jou is gedoopt. Maar wie op een fraai liefdesliedje hoopt komt bedrogen uit. Spruitjes met slagroomijs, regen in mei. Hitler, Belastingdienst, steek van een bij. Roggebrood, hongersnood, sterven van de kou. Alles is beter dan een avond met jou. Von Raven in bloedvorm, die ook de plasticsoep, Dotan en Dire Straits niet vergeet.

Amsterdam van Maggie MacNeal (1980) krijgt in de hertaling natuurlijk de titel Rotterdam. Von Raven over de metropool waar hij geboren werd. Een gevoelig, emotioneel geladen liedje. Gevoeliger dan het origineel, en dat is knap. ‘Waar, in welke stad ik ook ben, ik word altijd meteen herkend. Niet aan de bril, maar aan ‘t accent. Rotterdam, Rotterdam, waar ik m’n eerste biertje nam. In Rotterdam, Rotterdam, leggie zo onder de tram.’

The Kik – Hertaalt Eurovisie is een album waarvan we zeldzaam vrolijk worden in tijden die zorgzaam en onvoorspelbaar zijn. Lang leve The Kik! Pieter Visscher

Canadese rocklegendes Rush herdenken klassieker

De Canadese rocklegendes van Rush herdenken het 40-jarig jubileum van het klassieke albumMoving Pictures met uitgebreide heruitgaven. Het achtste studioalbum van Rush werd oorspronkelijk uitgebracht op 12 februari 1981, en de avontuurlijke maar toegankelijke muziek katapulteerde de vooruitstrevende Canadese band naar nog grotere hoogten toen het begon te navigeren door de eisen van een nieuw decennium.

De zeven nummers van het album vermengden vakkundig de intrinsieke bekwaamheid van Rush om zijn progressieve wortels te kanaliseren in radiovriendelijke arrangementen, een sjabloon dat de band tijdens het vorige album, het terecht geprezen Permanent Waves uit de jaren 80, al beheerste.

De Super Deluxe Edition van Moving Pictures bevat drie cd’s, een Blu-ray Audio-schijf en vijf hoogwaardige zwarte vinyl-lp’s van 180 gram. De set omvat de Abbey Road Mastering Studios 2015 geremasterde editie van het album voor de eerste keer op cd, samen met twee schijven met niet eerder uitgebrachte en onlangs gerestaureerde bonus live content, nieuw gemixt van de originele analoge live multitracks door Rush’ originele producer, Terry Brown, met het complete, onuitgebrachte Toronto-concert van de band vanuit Maple Leaf Gardens in Toronto, Ontario, op 25 maart 1981 (hier aangeduid als Live In YYZ 1981). De vierde bonusschijf is een Blu-ray audioschijf met het kernalbum nieuw gemixt van de originele multitracks in Dolby Atmos (eerst een Rush-catalogus!),

De Super Deluxe Edition van Moving Pictures-40th Anniversary zal ook verschillende exclusieve items bevatten, waaronder een 44 pagina’s tellend hardcover boek met niet eerder uitgebrachte foto’s en nieuw artwork van de originele albumontwerper Hugh Syme, samen met nieuwe illustraties voor elk nummer; uitgebreide liner notes van Kim Thayil (gitarist, Soundgarden), Les Claypool (bassist/zanger, Primus), Taylor Hawkins (onlangs overleden drummer, Foo Fighters), Bill Kelliher (gitarist, Mastodon) en Neil Sanderson (drummer, Three Days Grace); een Red Barchetta-modelauto gemonteerd op een zwarte baars met een MP40-naambordje; twee Neil Peart signature MP40 drumsticks; twee plectrums met metalen reliëf, elk met de respectievelijke handtekeningen van Geddy Lee en Alex Lifeson erop gegraveerd; een replica van het officiële tourprogramma van Moving Pictures 1981; een emaillen pin met MP40-logo; een 3D lenticulaire Bewegende Beelden in beweging-lithografie; een 18×24-inch Toronto 1981 concertposter; een replica concertkaartje van de Maple Leaf Gardens-show in 1981 en meer.

Ook in de, sympathieker geprijsde fraaie 3-cd-versie veel van de bovengenoemde extra’s, waaronder het complate concert uit 1981.