Category: Albums

Patrick Watson – Love Songs For Robots 200 (Domino/V2 Benelux)
Patrick Watson‘s nieuwste album is direct zijn beste. Meer dan ooit weet hij een mooie brug te slaan tussen popsongs en sferische soundscapes. Beide zijn aanwezig, maar vooral de combinatie valt hier op. Terwijl zijn band een solide basis geeft van bas en drums, weet Watson er heerlijk dromerig overheen te musiceren, pianolijnen gaan moeiteloos over in dikke fuzzgitaren en er is altijd genoeg melodie om pakkend te blijven. De baslijnen zijn het apart vermelden zeker waard. Mishka Stein steelt de show met prachtige, hoge en melodieuze partijen. Een ander opvallend punt is de sound van het album. Het is warm, natuurlijk en organisch. Ondanks het gebruik van samples tijdens het opnemen is er nauwelijks gebruikgemaakt van een zogenaamde clicktrack om alles strak te houden. Je hoort een band musiceren en ook nog eens een zeer goede band die er zin in heeft. De mooie, sferische teksten en het fijne stemgeluid maken het geheel af. Fans kunnen het album blindelings aanschaffen en Watson zal zeker nieuwe zieltjes winnen. Hopelijk niet teveel, want hij vertelde ons dat hij liever in de internationale subtop blijft hangen. Een aanrader. Chris Dekker

LIVEDATA 08/05 Melkweg, Amsterdam 09/05 Muziekgieterij, MaatsrichtSkinny Lister – Down On Deptford Broadway (Xtra Mile Recordings)
In 2012 verscheen het debuut Forge & Flagan van dit zestal uit Londen. Folkmuziek gedrenkt in een goed glas, teksten waarin verteld wordt over de kleine dagelijkse gebeurtenissen in het leven, de lach en de traan die bij het leven horen komen in elk nummer langs. De traan valt laat op de avond in het laatste glas in het al zo goed als verlaten café. Vol goede moed wordt de weg naar huis ingeslagen. De volgende ochtend is de wandeling een zwart gat, maar de herinnering aan de drank voelbaar en  rommelt de gehoorde muziek door het zware hoofd. Skinny Lister maakt muziek die past bij namen als Dropkick Murphys en Flogging Molly. Releases van deze groepen leveren niet heel veel nieuwe inzichten op, maar zijn vooral een voortzetting van bekende kwaliteit. Down On Deptford Broadway bevat dan ook geen verrassingen. Opener Raise A Wreck begint bijna a capella, maar na twee minuten is het feest. Zes muzikanten laten horen gegroeid te zijn, optredens op podia in Europa en Amerika hebben hoorbaar positieve ervaring opgeleverd. Nog steeds is er de behoefte om te feesten, opwindende folkrock te maken en een goed glas te drinken. Skinny Lister slaagt met Down On Deptford Broadway met vlag en wimpel. Het zestal mag elk festival deze zomer openen of afsluiten. Feest gegarandeerd. Jaks Schuit

LIVEDATUM 23/08 Lowlands, Biddinghuizen

Lieutenant – If I Kill This Thing We’re All Going To Eat For A Week (Dine Alone Records)
Nate Mendel heeft een muzikale cv om de tanden bij af te likken en de oren wijd open te zetten. Mendel speelt bas in Foo Fighters, was betrokken bij de eerste releases van Sunny Day Real Estate en stond aan de wieg van de groep Fire Theft. Binnen Lieutenant is hij componist, gitarist en producent. Op If I Kill This Thing We’re All Going To Eat For A Week spelen nogal wat bevriende muzikanten mee. De gastenlijst zou een kleine zaal in Nederland uit verkopen. Het zou gemakkelijk zijn om al die namen van muzikanten uit Helmet, Fleet Foxes en Modest Mouse te noemen. Veel belangrijker is dat Mendel er in geslaagd is een persoonlijk album te maken. Negen nummers op deze release en op geen van de nummers klinkt Mendel als een kopie van de groepen waarin hij actief is door. Dit is geen herhaling van een Foo Fighters release, er wordt niet teruggegrepen naar bekende zaken van Sunny Day Real Estate.

Opener Belle Epoque zet de toon voor de rest van de plaat. Lieutenant speelt transparante popmuziek die vakkundig en met veel liefde in elkaar is gezet. Natuurlijk zijn er bekende elementen. Mendel zong waarschijnlijk al harmonieuze koortjes halverwege zijn basisschoolopleiding en doet dat ook op deze release. De energie van Foo Fighters is aanwezig, maar is niet omgezet in harde riffs en energieke rock. De muziek van Lieutenant klinkt vooral bedachtzaam en weloverwogen. Dat betekent ook dat er een aantal zaken op deze release niet te vinden zijn. Mendel heeft niet gekozen voor het avontuur. Lieutenant vliegt nergens de bocht uit. Sterker nog de groep komt, om de beeldspraak even vast te houden, nog niet in de buurt van een vangrail. Dodelijk wordt het dus niet. Mendel zal de boterham moeten beleggen met opbrengsten uit andere groepen. If I Kill This Thing We’re All Going To Eat For A Week bevat bijna 38 minuten luisterpop, die nergens verveelt en nergens schokt. Jaks SchuitJim White vs.The Packway Handle Band – Take It Like A Man (Yep Roc Records/Munich)
“I Always look like I’m going to the dentist when I’m on stage”, bedacht Jim White toen hij voor de eerste keer The Packway Handle Band plezier zag maken tijdens hun optreden. Dit was precies wat hij ook wilde. Nog dezelfde avond zocht de swamp-folk troubadour toenadering tot het bluegrass-gezelschap maar het duurde nog even voordat de plezierige samenwerking resulteerde in een optreden samen en het duurde nog langer voordat er een eerste volledig album samen werd opgenomen. De combinatie op Take It Like A Man is in diverse opzichten heel bijzonder geworden. Je zou het zelfs een cross-over in het genre kunnen noemen. De spiritueel getinte ‘Southern gothic folk’ van White en de opgewekte, dikwijls luchtige en vooral makkelijk in het gehoor liggende, bluegrass van de band blijken wonderbaarlijk goed bij elkaar te passen. Mocht je overigens geen idee hebben waar deze excentrieke muzikant, schrijver, ex-fotomodel, ex-surfer, ex-boxer en eigenlijk ex-alles, voor staat dan biedt de fascinerende documentaire Searching For The Wrong-Eyed Jesus uitkomst.

De inkt van White’s scheidingspapieren was nog nat toen de teksten al klaar lagen voor een nieuw solo-album. Om er ook daadwerkelijk iets mee te doen bleek voor de emotioneel onevenwichtige muzikant iets te lastig totdat The Packway Handle Band uitkomst bood.
In Not A Song komen de twee uitersten bij elkaar en krijgen we de obscure hersenspinsels op een vrolijk muzikaal palletje aangereikt en in Jim 3:16 wordt een bijzondere, ietwat onhandige ontmoeting met rockabilly-legende Sleepy LaBeef uit de doeken gedaan.
Prima te beluisteren allemaal maar de oplettende luisteraar zal ontdekken dat hier veel meer achter zit. Neem ook als voorbeeld het bizarre, duistere, Wordmule dat al eens in de populaire serie Breaking Bad werd gebruikt en op dit album te vinden is in een opgefriste en gereviseerde uitvoering. In Sorrows Shine wordt behoorlijk afgeweken van de nieuwe, ingeslagen koers en horen we iets terug van ‘de donkere kant’ die zo kenmerkend is voor het werk van White. Het maakt daarmee Take It Like A Man interessant voor zowel de ‘roots-purist’ als de meer ‘allround- muziekliefhebber’. Jeroen Bakker

Lower Dens – Escape from Evil (Ribbon Music/V2)
Als je Jana Hunter van Lower Dens hoort zingen, denk je al snel aan een andere zangeres: Victoria Legrand van Beach House. En laat de leadsingle van Escape from Evil (To Die in L.A.) nou ook net een luchtig, ietwat dromerig popliedje zijn. Je zou Lower Dens echter behoorlijk te kort doen door ze een Beach House-achtig bandje te noemen, want het viertal uit Baltimore heeft genoeg eigen smoelwerk. Eén van de verschillen: waar de muziek van Beach House haast wegzweeft, wordt de muziek van Lower Dens aan de grond gehouden door de ritmesectie van de band. Bovendien is Escape from Evil, je merkt het al aan de titel, helemaal niet zo luchtig. Jana Hunters persoonlijke beslommeringen staan centraal, en de toon wordt zo nu en dan behoorlijk donker.
Genoeg over Beach House dus. Lower Dens begon ooit als begeleidingsband om de experimentele folkmuziek van Jana Hunter kracht bij te zetten. Dat beviel zo goed dat ze ondertussen alweer toe zijn aan hun derde album. Het folkgeluid is verdwenen en heeft plaats gemaakt voor sfeervolle indie pop. Elk nummer is op een sterk fundament van bas en drums gebouwd, waarover keyboard en gitaar subtiel maar effectief de sfeer zetten, en Jana Hunter naar hartelust kan mijmeren over de dingen die haar dwars zitten. Relationele problemen, maar ook de maatschappij zelf. Haar teksten blijven wel aan de vage kant; ze zijn nogal schetsmatig en lijken soms haast losse flarden. Hierdoor blijft het soms gissen, maar het past gevoelsmatig bij de muziek.
De muziek heeft namelijk ook wat luisterbeurten nodig, en geeft je geen catchy refreintjes als handvatten. Integendeel, vaak zingt Hunter juist heel trage, meeslepende melodieën. Het steekt mooi af tegen de veelal wat vlottere begeleiding. Heeft de muziek je echter te pakken, dan heb je een heel constante plaat met tien intrigerende liedjes, waar genoeg in te ontdekken valt. Eerder gaf ik al aan dat de single To Die in L.A. juist nogal lichtvoetig klinkt, maar de band is op z’n best als er een donkere sfeer wordt neergezet. Zo is het hoogtepunt het traag voortbewegende I Am the Earth, dat zeer onheilspellend klinkt. Ook de opener en Company, weliswaar minder traag, vallen op door een wat donkere toon, terwijl de tweede single Ondine juist een perfect dreampopliedje is.
Geef Escape from Evil dus wat de tijd, en je hebt tien liedjes die niet meteen opvallen maar zich uiteindelijk ontpoppen tot meeslepende sfeerstukjes. Arnout de Vries

Turbowolf – Two Hands (Spinefarm Records/ Caroline Music)
Turbowolf nam enkele jaren geleden de tijd voor het debuut. De groep werd opgericht in 2008 en presenteerde pas in 2011 Turbowolf. De muziek van het viertal uit Bristol werd omschreven als een combi van rock, metal en elektronica. Invloeden waren zo divers dat de pers moeite had om de juiste etiketten op de groep te plakken.
Voor Two Hands kunnen dezelfde etiketten worden gebruikt, maar daarmee zou de groep opnieuw te kort worden gedaan. De groep tapt muzikaal nog steeds uit dezelfde vaatjes en zoekt opnieuw de kartelranden, de grenzen van de muziek anno 2015 op. Het experiment wordt geen moment geschuwd. Toy Memaha is een goed voorbeeld. Turbowolf experimenteert in dit nummer 42 seconden met kinderspeelgoed-instrumentjes en dendert daarna door in Nine Lives.
Two Hands opent met Invisible Hand. Lome akkoorden op een gitaar en pas na een minuut is er de versnelling. Elke zaal met fans zal na dat intro ontploffen in een energieke nietsontziende dans. Rabbits Foot was eind 2014 een singel en blijft een track met een heerlijk pompende riff. In Engeland was de singel een groot succes en blijkt nu de perfecte aanloop te zijn geweest voor Two Hands. Deze tweede release van Turbowolf laat de groei van de groep horen. Er is weer ruim drie jaar de tijd genomen om goede nummers te schrijven en op de juiste manier de groeven in te spelen. Het is een plaat die energiek en agressief klinkt, maar nergens de luisteraar buiten sluit. Two Hands is de ideale release voor de stap naar een groot publiek. Turbowolf gaat op tournee met Death From Above 1979. Wat een prachtige affiche! Jaks Schuit

Therapy? – Disquiet (Amazing Record Co)
In de persbio voor dit veertiende album van Therapy? staan de volgende zinnen: ‘Het Noord-Ierse trio is in opruiende bloedvorm. Het is Therapy’s meest toegankelijke album van de laatste twintig jaar.’ Grote woorden die voor een groot deel kloppen, maar ze klopten ook voor het elfde, het twaalfde en het dertiende album van Therapy?
Het trio brengt namelijk elke drie jaar een album uit dat naadloos aansluit bij het vorige werk. Troublegum uit 1994 werd onthaald als een klassieker, maar A Brief Crack Of Light uit 2012 was echt niet veel minder. De rockmuziek die voorganger Andy Cairns schrijft is tijdloos. Een nieuwe release laat telkens drie jaar op zich laat wachten en is elke keer de moeite van het wachten waard. Opener Still Hurts is zo’n nummer dat meteen in de hersenpan van de luisteraar kruipt en vraagt om regelmatige aandacht. Volgen tien nummers van ruim boven de drie minuten. Cairns schrijft pakkende, goed beluisterbare rockmuziek. Op Disquiet ontbreekt de op de meeste releases aanwezige ballade. Het gevoelige Diane was in 1995 een van de grootste hits van Therapy? Echt een gemis is het niet, al was de veelal aanwezige ballade een rustpunt in de af en toe beukende composities van Cairns. Mogelijk in 2018 op de volgende release. Jaks Schuit

LIVEDATUM 06/06 Vestrock, Hulst
Night Riots – 
Howl EP (Summerian Records/Warner)
‘Voor fans van Imagine Dragons, The Neighbourhood en The Cure’, staat er op de hoes. Die eerste twee kan ik nog inkomen, maar The Cure? Nee, dat mochten deze mooiboys uit Californië namelijk willen. Een breekbaar, ijzig stemgeluid maakt zanger Travis Howley nog geen Robert Smith. En of meneer Smith zich kan vinden in de overdaad van drumeffecten en mierzoete arrangementen? Ik betwijfel het. Wat Night Riots dan wel is? Een dansbaar, maar voorspelbaar popbandje. Opener Oh My Heart, Contagious of Break klinken aardig maar missen net die vonk om te blijven hangen. Holsters daarentegen is een prima popliedje met een lekker meeschreeuw refrein, dat wel echt blijft hangen. Afgaand op foto’s van hun concerten doen ze het wel goed bij een jong vrouwelijk publiek. Luisterend naar deze eerste EP verwacht ik niet dat daar snel veel volwassen mannen bijkomen. Tenzij de Night Riots voor hun eerste volledige album eens echt goed naar alle platen van The Cure gaan luisteren. Milo Lambers

While She Sleeps – Brainwashed (Search And Destroy/Sony Music)
Zwaar, loodzwaar. Zo is de muziek van While She Sleeps te omschrijven. ‘Metallic hardcore,’ noemen de Britten het. Muziek waarbij de stembanden continue op de proef worden gesteld en akkoorden worden aangeslagen tot de vingers bloeden. Muziek die vaak het etiket voor de liefhebber opgeplakt krijgt. While She Sleeps zou tekort worden gedaan met slechts dat etiket. De groep werd in 2006 opgericht, debuteerde in 2012 met This Is The Six en opvolger Brainwashed liet wat lang op zich wachten door – inderdaad! – problemen met de stembanden van zanger Lawrence Taylor.
Op Brainwashed is te horen dat de problemen overwonnen zijn en de groep klaar is om de nieuwe nummers ye laten horen. Op Brainwashed is de frustratie van het wachten te horen. Our Legacy en Torment lijken te verhalen over de pauze die de groep moest doorstaan, Four Walls is het verhaal over de gevangenschap van een groep niet de vrijheid te hebben om op de podia te kunnen staan. De muziek op Brainwashed is zwaar, loodzwaar. Onder het gitaargeweld broeit de melodie, bloeit de muzikale riff waardoor het voor de luisteraar heerlijk headbangen is. Twaalf nummers op deze release. Bijna vijftig minuten muziek. Niet voor elk moment van de dag. Al zal de liefhebber van While She Sleeps daar waarschijnlijk anders over denken. Jaks Schuit

LIVEDATA 01/05 Groezrock, Meerhout 21/08 Lowlands, BiddinghuizenPond – Man It Feels Like Space Again (Universal / Caroline Records)
Bij het horen van de naam Kevin Parker gaan alle psychedelische alarmbellen direct af. Want als er iemand verantwoordelijk mag worden gehouden voor de revival van spacey en holocene rock is het de Tame Imapala-frontman wel. Bij Pond speelt hij drums en doet de mix. Dat is te horen, maar met de composities heeft hij zich zo te horen niet te veel bemoeid. En dat is toch wel jammer, want dat is nou net het zwakke punt van deze band. Pond roept bij vlagen een heerlijk niets-aan-de-hand-doe-mij-er-nog-maar-eentje-gevoel op, maar naar de kop en de staart van de liedjes kun je blijven zoeken. Ook zijn de songs wel erg gevarieerd. Zit je net lekker weg te dromen naar het beloofde land op songs als Holding Out For You, wordt er plots een hardrockgroove ingeknald met Zond. Nee, laten we Pond alsjeblieft niet vergelijken met Tame Impala. Dat is van een totaal andere orde. Toch blijft er genoeg te genieten over. Zet Sitting Op On Our Crane op en de blikjes bier komen al bijna naar je toe gewandeld. Perfecte zomeravondmuziek! Milo Lambers

LIVEDATUM 21-22-23/08 Lowlands, Biddinghuizen

Villagers – Darling Arithmetic (Domino)
Villagers klinkt als een band, live is het dat ook maar het is vooral de naam waaronder singer-songwriter Conor O’Brien werkt. Het doel van de Ier was om dit keer op een sobere manier over de liefde te zingen. Na het maken van demo’s in zijn gedeelde huis, ergens op het platteland in de buurt van Dublin, bleek dat deze demo’s de sfeer al zo goed weergaven, dat deze rechtstreeks op de plaat zijn gekomen. Een studio bleek niet nodig en een compleet uitgeschreven orkestpartij werd zelfs afgekeurd. Het resultaat is een prachtig, warm klinkend album met heerlijk spaarzame gitaren, simpele drums en sferische toetsen, allemaal gespeeld door O’Brien zelf. Het derde Villagers-album kan gerust de beste tot nog toe genoemd worden. De songs zijn mooi, intiem en qua teksten is O’Brien soberder en simpeler dan op zijn vorige twee albums. Qua sound en sfeer blijven de folkinvloeden duidelijk hoorbaar. Het album bevat enkele zeer sterke liedjes, maar Darling Arithmetic krijgt de vijfde ster nét niet, omdat een enkeling iets te zoet is. Maar laten we vooral positief eindigen. Villagers maakte een plaat waar je heerlijk bij weg kan dromen en het is een van de fijnste singer-songwriterplaten van dit jaar. Chris Dekker

LIVEDATA 11/04 Motel Mozaïque, Rotterdam 07/05 TivoliVredenburg, Utrecht 08/05 De Duif, Amsterdam 16/05 Doornroosje, Nijmegen 17/05 Cirque Royal, BrusselMarmozets – The World of Wonderful (Roadrunner Records)
Sloegen we een kleine vijftien jaar terug nog steil achterover als we een vrouw hoorde grunten, tegenwoordig is het al haast normaal. En gelukkig maar: tussen al die mannelijke stoerdoenerij is het heerlijk om eens een vrouw haar stembanden op de proef te horen stellen. Zeker in het geval van Becca Macintyre; wat een talent heeft deze dame. Ze grunt en krijst dat het een lieve lust is, maar veel vaker valt ze op door haar bijna Katy Perry-achtige zanglijntjes. Verdomd, wat zijn die refreintjes me een potje catchy. En dat geldt eigenlijk voor alles. De chaos en duisternis van de voorgaande EP’s is op The Weird and Wonderful verruild voor een dosis poppy tunes. Zeker de eerste vijf songs van de plaat zijn ijzersterk: venijnige riffs, verrassende accentjes en een hoog meeschreeuwgehalte. Maar daarna is het wel klaar ook. Becca’s refreintjes zijn in de laatste paar songs zijn wel erg voorspelbaar en ook de rest van de band weet je niet meer te verrassen. Niettemin zetten de Britten met deze plaat de deuren wagenwijd open naar de grote podia. Reken maar dat het daar knalt! Milo Lambers

LIVEDATA 21/06 Best Kep Secret, Hilvarenbeek 25/06 Rock Werchter, Werchter

Katzenjammer – Rockland (Propellor Recordings / Munich)
Ze waren al een geheid succes op festivals en in de poppodia. Katzenjammer is dan ook een geweldige en vrolijkmakende live act dat met allerlei gekke instrumenten het podium beklimt. Zoals bijvoorbeeld een grote basgitaar met een kattengezicht erop. De Noorse dames maken grappige, aanstekelijke popliedjes die zo toegankelijk zijn dat toevallige passanten met een totaal andere muzieksmaak toch gelijk enthousiast raken en meedansen op de nummers alsof ze al jaren fan zijn.

Rockland laat die lollige kant van Katzenjammer wederom horen, maar geeft ook aan dat de vrouwen behoorlijk gegroeid zijn in het maken van serieuzere liedjes. Zo is Flash In The Dark echt een goede, tijdloze popsong met een mooi ABBA-achtig refrein. En dan komt even later nog het schitterende slotnummer Rockland: folky, gevoelig en toch nog steeds geen vreemde eend in de bijt.

Het zijn broodnodige stappen om de albums aantrekkelijker te maken. Concertkaartjes, die vliegen wel weg. Het groovy Oh My God is ongetwijfeld een nieuwe favoriet op het podium met de grappige tekst: I can’t see why he’s always on my derriere / It must be super trooper hot / But when I look behind myself in the mirror / I kinda know that it is not En verder staan er wederom ontzettend veel catchy liedjes op met veel speels geklap in de handen. Dat maakt de plaat nog steeds iets te druk om thuis vaak te gaan draaien (op feestjes na), maar Katzenjammer heeft met Rockland wel weer fantastisch songmateriaal om mee te touren. Thomas Spiekerman

Guster – Evermotion (Ocho Mule / Nettwerk Music Group)
De Amerikaanse band Guster is al twintig jaar bezig maar van een doorbraak is het nooit gekomen. Het geheel klinkt dan ook als lekker wegluisterende pop/rockmuziek die eigenlijk nergens uit de bocht vliegt, denk aan bands als Travis en Johan maar dan toch anders en vooral Amerikaanser. Het voornaamste waar Guster in uitblinkt is degelijkheid. Nu lijkt het wat negatief dat hun muziek op het eerste gehoor wat als doorsnee en oppervlakkige popmuziek klinkt, maar schijn bedriegt, degelijkheid blijkt een groot goed. Ook op het nieuwe album Evermotion blijken de liedjes na een aantal luisterbeurten toch wel prima te zijn, en na nog wat meer luisterbeurten gaan de liedjes zich in je hoofd nestelen en zit je ineens met Doin’ It By Myself in je hoofd. Zo kom je erachter dat Evermotion toch weer een sterk popalbum is, dat nergens verrast, maar wel vol met fijne liedjes staat. Het ene liedje wat melancholisch (Kid Dreams), het andere liedje juist wat meer uptempo, zoals de catchy single Simple Machine, maar in alle gevallen melodieus, met sobere maar effectieve instrumentatie. Uitermate degelijk dus, in de positieve zin van het woord. Arnout de Vries

Gaz Coombes – Matador (Hot fruit Recordings / Caroline Records)
U kent hem misschien nog wel. Die vrolijke jongen van Supergrass, met de bakkebaarden, die zong dat ie zich ‘alright’ voelde. Die jongen heet Gaz Coombes en hij is volwassen geworden. Supergrass ging in 2010 uit elkaar, en sindsdien heeft Gaz zich op een solocarrière gestort. Daarbij lijkt het wel alsof de band hem beperkte en hij nu eindelijk volledig z’n ei kwijt kan.

De lijn die hij met Here Come the Bombs uit 2012 inzette, zet hij voort op Matador: gelaagde popmuziek met een licht elektronische inslag. Hiermee heeft hij zich nog wat verder van Supergrass verwijderd, en laat hij bovendien wat meer van zichzelf horen. Matador is namelijk een persoonlijke plaat, met interessante teksten over onder andere de liefde en zijn drugsgebruik, waarin hij de clichés weet te omzeilen. Met The English Ruse, een gedreven rocksong, staat er zelfs een politiek geladen nummer op. Muzikaal gezien is het een album dat wat meer tijd nodig heeft om te doorgronden. Weinig nummers die je meteen pakken, en veel wendingen en subtiliteiten. Hiermee is het een rijke, gevarieerde plaat geworden, waarmee de Supergrass-zanger meer dan ooit zijn muzikaliteit toont en daar vriend en vijand mee weet te verrassen. Arnout de Vries

LIVEDATUM 12/06 Pinkpop, LandgraafMy Baby – Shamanaid (Embrace Recordings)
Na hun lovend ontvangen debuut MY BABY – Loves Voodoo uit 2013 is hier dan de opvolger Shamanaid. Het trio, bestaande uit drumbeest Joost van Dyck, zuslief en zangeres/gitariste Cato van Dyck en de Nieuw-Zeelandse gitarist Daniel Johnston hebben wederom een magistraal werkstukje afgeleverd.

Shamanaid schiet direct uit de startblokken met het uptempo groovende Seeing Red en wat dat betreft liggen single Uprising of het spacy Remedy in diezelfde lijn. Hypnotiserende, repeterende ritmes die ook tijdens de releasshow van afgelopen 12 maart in de Melkweg pats boem in je gezicht werden gekwakt. Kortom: heerlijk gewoon! Je wordt gegrepen door de goddelijke tribal ritmes en bewegen is de enige optie.
Met verder een muzikale mix van blues, funk, soul, gospel, psychedelische ritmes en slepende grooves, kruipen songs als Meet Me At The Wishing Well, Mary Morgan, 6X2 of Marching als ware sluipmoordenaars je brein in om zich te nestelen en daar nooit meer weg te gaan.
En in de wat meer ingetogen stukken als het soulvolle naar gospel neigende The Doors Of Your Mind of het meer oriëntaals klinkende Hidden From Time, met overigens subliem gitaarspel, komt die prachtige stem van Cato van Dyck volledig tot z’n recht. Een laatste preek tenslotte, check ze live. Wilbert Stuifbergen

LIVEDATA 02/04 Atak, Enschede 04/04 Paaspop, Schijndel 05/04 De Lievelinge Festival, Vuren 06/04 Café Tom Tom, Heythuysen 02/05 Rhythm & Blues Night @ De Oosterpoort, Groningen 08/05 Poppodium Asteriks, Leeuwarden 23/05 Poppodium Volt, Sittard 24/05 Ribs & Blues Festival, Raalte 30/05 Kaaspop Festival, Edam 31/05 Sniester Festival, Den Haag 20/06 Timboektoe Solstice, Velsen Noord 24/07 Valkhof Festival, Nijmegen 25/07 Zwarte Cross, Lichtenvoorde 07/08 De Parade, Amsterdam

Courtney Barnett – Sometimes I Sit and Think, and Sometimes I Just Sit (House Anxiety / V2 Benelux)
Soms zeggen hoesjes meer dan een recensie van duizend woorden. In dit geval is dat maar half waar. Het simpele, zelfgemaakte tekeningetje laat mooi de ‘do it yourself’-aard zien, en de titel die er bij is gekrabbeld is een aardig voorproefje van de gevatte teksten, maar Sometimes I Sit and Think, and Sometimes I Just Sit is veel meer dan een rommelig plaatje met wat grappige teksten.

De Australische singer-songwriter Courtney Barnett maakte de laatste jaren al naam met sterke singles als Avant Gardener en History Eraser. Nu is eindelijk de tijd rijp voor haar debuutalbum, een cd waarop zowel invloeden van Pavement als The Kinks te horen zijn, met ook wat ruimte voor folk en blues. Zo doet het gitaarrifje van Pedestrian At Best denken aan All Day and All of the Night. Het is een nummer waarin ze haar onzekerheden op sterke wijze wegschreeuwt (‘Put me on a pedestal and I will only disappoint you!’). Haar teksten zitten vol met spitsvondigheden en hebben originele onderwerpen. Zo brengt ze op Depreston rake observaties over het deprimerende van haar huizenjacht. Maar haar grappige teksten hebben ook een serieuze ondertoon. Behalve haar persoonlijke beslommeringen stelt ze op een gevatte manier zaken als milieuvervuiling (Kim’s Caravan) en de negatieve aspecten van de voedselindustrie (Dead Fox) aan de kaak.

Naast tekstueel is Barnett ook muzikaal gezien op dreef. Ze laat allerlei aspecten van haarzelf zien, van pakkende rockers tot kleine liedjes en ook een lang, meeslepend stuk als Kim’s Caravan. De combinatie van de sterke teksten, muzikale variatie en een zangeres die zichzelf graag wil bewijzen maakt Sometimes I Sit and Think, and Sometimes I Just Sit tot een album dat verrast, vermaakt en niet snel gaat vervelen. Arnout de VriesModest Mouse – Strangers To Ourselves (Epic / Sony Music)
De indierockers uit Issaquah, Washington, draaien al sinds 1994 in muziekland mee en kunnen we ondertussen wel oudgediende noemen en onder leiding van Isaac Brock zijn ze al weer toe aan hun zesde album.

We hebben even moeten wachten op nieuwe werk, want het laatste album We Were Dead Before The Ship Even Sank stamt al weer uit 2007. Het nieuwe album Strangers To Ourselves, is voorafgegaan door de poppy klinkende ex-IJsbreker Lampshades On Fire, het ingetogen maar wonderschone Coyotes en de catchy sound van The Ground Walks, With Time In A Box. Verder zijn The Best Room en Offcouse We Know al naar buiten geslingerd. Stuk voor stuk geven deze songs een representatief beeld van de gehele cd, maar weet Isaac met zijn mannen nergens echt met een vette klapper of een uitschieter te komen. Wat overigens niet weg neemt dat het heerlijk album is, maar na acht jaar wachten smacht je naar meer. En naar het schijnt ligt een nieuw album dan ook al weer klaar op de planken. Dat tweede album in het tweede leven van Modest Mouse zal waarschijnlijk Whatever heten, verschijnt in 2016 en bevat een gastbijdrage van Nirvana’s Krist Novoselic.

Moet ik niet vergeten het fantastische Sugar Boats of de kampvuur meebruller God Is An Astronaut And You’re An A**hole te vermelden en wil ik Be Brave groots over een festivalweide horen schallen. Eerst staat Modest Mouse nog op vrijdag 3 juli in TivoliVredenburg. Wilbert Stuifbergen