Best Kept Secret 2025 is een sterke editie geweest in zonovergoten Hilvarenbeek. Het blijft een festival dat schilderachtige beelden oplevert, in het boomrijke gebied, aan het water. Geen wanklanken. Louter liefde, blije mensen én goeie, alternatieve muziek.
Tekst en foto’s: Pieter Visscher
De vrijdag begint meteen smakelijk, met Long Fling. Een geslaagde samenwerking tussen Pip Blom en de zanger-gitarist van Personal Trainer. De twee hebben verkering en dachten, laten we onze muzikale ideeën eens in de blender gooien. Het pakt prettig uit. Af en toe leidt het tot Moldy Peaches-achtige nummers. Ook door die tweestemmigheid.
Nilüfer Yanya heeft een mooie balans gevonden in rustiger werk en stevige gitaarakkoorden. Dat de Britse met Turkse roots fan is van PJ Harvey is nooit een geheim geweest. Mooi, die saxofoon zo nu en dan.
Glass Beams is het gemaskerde, wat psychedelische trio uit Australië, dat de aandacht op het hoofdpodium probeert vast te houden en daar gedeeltelijk in slaagt. De opzwepende momenten zijn niet talrijk. Des te belangrijker om ze te koesteren. En als dan opeens de elektronica er doorheen wordt gegooid en we zelfs te maken krijgen met opzwepende beats zien we plots een dansende meute voor het podium.
Best Kept Secret is ook dat festival waar de crème de crème onder de deejays alle gelegenheid krijgt om de massa in beweging te krijgen. Zo zien en horen we de Britse elektrodeejay Erol Alkan aan de waterkant een bijzonder smakelijke set draaien waarin op meesterlijke wijze onder andere het verrúkkelijke Quiet Life van Japan wordt verwerkt. En Girls On Film van Duran Duran. Het is smullen halverwege de avond. We zien een verdwaasde zilverreiger over het terrein vliegen. Die strijkt neer vlak bij een rietkraag. Whitney Houston ondertussen in een omhelzing met Kraftwerk. Niets is te dol voor Alkan. In de finale een eerbetoon aan Brian Wilson. We maken een heel diepe buiging.
Op de zaterdag zien we de Britse powerpunkrock van The Pill. Lily Hutchings en Lottie Massey op bas en gitaar en drummer Rufus Reader. In een uitpuilende The Secret horen we waarom het trio met de dag populairder wordt.
Kae Tempest zien we met hun onder meer door elektronica ingekleurde spoken word en de indierock van Ugly (foto)met invloeden uit de punk en postrock is minstens zo fijn. “We willen ons publiek desoriënteren. Alsof je in een heel vreemde nachtmerrie bent beland”, lieten ze zich eens ontvallen. Overambitieus blijkt in de praktijk. Het valt hartstikke mee. Gelukkig maar. Het is ronduit smaakvol wat er allemaal gebeurt op het podium. Ontregelend en dwars zo nu en dan, à la Zappa. Dat dan weer wel. Eigenzinnig. Jasmine Miller-Sauchella (ook grappig!) en Samuel Goater zingen werkelijk prachtig. Next To Die is een pareltje, dat niet voor niets veel voorbijkomt op Pinguin Radio. Geen sprake van nare dromen.
The Streets laat op het hoofdpodium horen nog altijd relevant te zijn en bouwt een feestje waarop volop wordt gecrowdsurfd en gesprongen. Mike Skinner is goed bij stem en maakt vrienden in Hilvarenbeek, waar de temperatuur aangenamer is dan vrijdag (te heet). Te kritisch? Oké. We blijven Nederlanders.
“Everybody wants to be the deejay”, zong Soulwax eens en dat laat Spinvis zich geen twee keer zeggen. Hij draait een uurtje dansbare tracks en zingt daar ook nog wat bij. Hij wil alleen maar zwemmen. Nou, dat komt goed uit. Best Kept Secret ligt immers schilderachtig mooi, aan het water.
Heel wat anders dan Spinvis is het werkelijk vernietigend harde optreden van de Kortrijkse doommetalband Amenra. Is dit het hardste en indringendste wat we ooit te horen kregen op Best Kept Secret? Het heeft er heel veel van weg. Zo klinkt verwoesting dus, doordrenkt met intense, púre, échte emotie. De Belgen maken ongelooflijk veel indruk. Winnaar van het weekeinde.
“This is our first European main stage concert”, roept Liam Óg Ó Hannaidh, een van de drie rappers van de Ierse hiphopformatie Kneecap. Jasje van Stone Island, broek van Stone Island, hip heuptasje van The North Face en een zwart petje van Nike. Hoe hooligan wil je zijn? Het is een uur stampen en beuken met het provocatieve trio, dat in mei te horen kreeg dat er een onderzoek naar hen loopt wegens openlijke steun aan terreurgroepen als Hamas en Hezbollah. Over teksten als “The only good Tory is a dead Tory. Kill your local MP”, zijn de autoriteiten ook niet echt te spreken. Wordt vervolgd. Belfast wordt muzikaal nochtans op de kaart gezet. Geen twijfel. Het is een gekkenhuis voor het podium. Moshpits en crowdsurfers. Zweten op zaterdagavond.
Andere koek is de baanbrekende rockmachine TV On The Radio, dat een intense show neerzet waarmee maar wéér eens wordt aangetoond met wat voor kwaliteit we te maken hebben. Het geluid is verbluffend goed in Stage Two en tot ver buiten de tent is de massa te vinden. Blikvanger Tunde Adebimpe verkeert in grootse vorm.
Soulwax (foto) maakt ook weer vrienden met hun door drie drummers en veel elektronica gedragen geluid. Tevergeefs wachten we andermaal op een hit als Much Against Everyone’s Advice van het inmiddels 27 jaar oude gelijknamige topalbum. Soulwax betreedt de danspaden. Het werkt.
Publiek laat wat Palestijnse vlaggen wapperen op de zondagmiddag, die onder meer wordt afgetrapt door Waxahatchee. Best Kept Secret trekt duidelijk een nichepubliek met over het algemeen alternatieve bands. Bezoekers die goed uit de voeten kunnen met bijvoorbeeld het indiegeluid van deze Amerikaanse band onder leiding van singer-songwriter Kathryn Crutchfield, die met haar kenmerkende stemgeluid ook steevast een soort countrysausje over de nummers gooit. Prettig.
Minder ruig dan de garagerockers van The Thing in de heerlijke rockschuur The Casbah. Net te klein voor de door The Strokes en The Stooges beïnvloede New Yorkers. Enthousiast en erg overtuigend. Zoals er ook niks misgaat bij Big Special. Heel speels. Psycho Killer van Talking Heads wordt nog even subtiel ingezet.
Het is ook warm op dag drie van Best Kept Secret. Maar de mannen van Wilco hebben daar schijnbaar geen moeite mee. We zien louter lange broeken bij het zestal, vól in de zon op het hoofdpodium. Wilco werkt een wat vlakke set af. Jeff Tweedy is vrij goed bij stem, hoewel soms wat lijzig. Spannend wordt het vrijwel nergens. Op een korte eindsprint na. Zondagmiddagmuziek? Touché.
Zo is Deftones vooral heel erg Deftones. Op datzelfde hoofdpodium. Snoeiharde metal voor een publiek dat niet al te massaal is komen opdagen, maar wel krijgt waar het voor gekomen is. Een bevlogen Chino Moreno, de hits, mooie visuals achter de band. Niks op aan te merken.
Michael Kiwanuka (foto) 
sluit af op het hoofdpodium met een vlekkeloos optreden dat extra cachet krijgt door de geregeld aandoenlijke visuals achter de band. Kiwanuka is goedgemutst, dweept soepeltjes met zijn christendom en zorgt voor de nodige emotie met zijn soulvolle liedjes vol boodschappen. Kiwanuka sluit af met Solid Ground. Niet iedereen houdt het dan droog. Pracht en praal uit de luidsprekers.
Split System zet daarna de Casbah in vuur en vlam met een gierend, door jaren 70-punk en Thin Lizzy beïnvloed geluid. Bevlogen punkrock. Het is natuurlijk even vliegen vanuit zo’n Australië maar dan heb je ook wat. Er wordt gepogood en massaal gecrowdsurfd en dan is zanger Jackson Reid Briggs niet te beroerd om zelf even het feestgedruis in te duiken. Hij wordt zo letterlijk op handen gedragen. Best Kept Secret gaat voldaan en juichend de nacht in. Op naar 2026.
