Category: Recensies

The Smile – Bodies Laughing

Bands brengen vaak nog een nummer uit dat om wat voor reden dan ook was afgevallen bij de samenstelling van hun laatste album.

The Smile had genoeg songs over van de sessies voor hun begin dit jaar verschenen Wall Of Eyes album om een compleet tweede album mee te vullen. De vraag is dan natuurlijk zijn het afdankertjes, of welkome aanvullingen? Het antwoord hangt waarschijnlijk af van je liefde voor de muziek van Thom Yorke en de zijnen. Maar over Bodie Laughing kunnen we het eens zijn, dat is op en top een topsong. Thom in de ballad mode, het juiste nummer voor het juiste seizoen.

Peter McPoland – My Baby

Toen we Peter McPoland een paar jaar geleden ‘signaleerden’ was hij een aanstormend talentje uit Texas.

Daar komt hij nog steeds vandaan, maar met een kleine anderhalf miljoen luisteraars elke maand is hij inmiddels wel soort van arrivé. Peter is al vrij ver met zijn derde album. My Baby, single nummer drie van de nog titelloze langspeler. My Baby is lief en simpel. Het nummer krijgt meerwaarde door een smaakvolle gitaarsound, een mooie solo en een grappige tekst. Peter zingt dat zijn baby niet meer met hem wil ‘rotzooien’, omdat ze god heeft gevonden.

Being Dead – Van Goes

Met Firefighters van Being Dead hoog in de Graadmeter zijn we op zoek gegaan naar een geschikte opvolger. Dat viel niet mee.

Niet omdat de Texanen een one-hit-wonder zouden zijn, maar omdat ze bij het bereiden van hun songs volledig lak hebben aan eventuele radiovriendelijkheid. Wat natuurlijk wel voor ze pleit. Uiteindelijk hebben we gewoon de keuze van het volk gevolgd en de meest gestreamde track gekozen. Dat is dus Van Goes, een nummer dat nog maffer is dan Firefighters.

Being Dead heeft zo zijn eigen opvattingen over intro’s en outro’s en aan refreinen doen ze niet of meestal niet. Meng Frank Zappa met Pixies en maak het af met een snufje Mama’s & Papa’s en je krijgt iets dat in de verte wel lijkt op Being Dead. Maar de band klinkt vooral als zichzelf, kronkelig en ongrijpbaar, net als het schepsel waarnaar ze hun tweede album hebben vernoemd, EEL, de paling.

shego – La fiesta

Het lekkere ‘niets aan de hand’ plaatje van deze week is van het Spaanse shego.

La Fiesta van het damestrio uit Madrid is tweeënhalve minuut Musica Exotica. Cartooneske Spaanstalige meezing rap-rock-punk-pop. En Shego heeft nog veel meer van dit soort snoepjes in haar mandje, liedjes waar de lol van afspat. In Espagna lust men er wel pap van. Een festival als Eurosonic zou er flink van opvrolijken. En als ze dan toch hier zijn, knoop er dan maar meteen een tourtje aan vast. Wat Spaanse zomerzotheid in de donkere dagen rond kerst kan geen kwaad.

Daryll-Ann – Spring

Daryll-Ann – Spring (Excelsior Recordings)

Bang dat ze met het Daryll-Ann van vroeger worden vergeleken zijn Anne Soldaat, Jeroen Kleijn, Jeroen Vos, Coen Paulusma en Jelle Paulusma. Ze lieten dat optekenen in dagblad Trouw. Maar waarom bang? Je ontkomt daar toch niet aan. En kijk nou eens: het is nog net zo goed als vroeger. Daryll-Ann is terug met een nieuwe plaat, na twee decennia. Alsof er in twintig jaar helemaal niets is gebeurd. Another day at the office.

Ja, zo lekker klinkt de nieuwe. Spring heet-ie. Een typische herfstplaat, met de lente in de bol. Zoiets. We horen andermaal een forse knipoog naar de jaren 60 en 70. Naar die eeuwige Beatles toch ook weer, terwijl een modernere naam als Midlake bovendien her en der opborrelt, bijvoorbeeld in 1984. We horen vooral veel kwalitatief hoogstaande songs. Afwisselend gezongen door liedjesschrijvers Jelle Paulusma en Anne Soldaat. Ook aan die formule is niet gesleuteld. Onmiskenbaar ook het perfecte drumwerk van Jeroen Kleijn.

Veertien nummers maar liefst en hoe goed je ook luistert, een vuller ga je niet vinden. Vooral die breekbare stem van Soldaat maakt weer zoveel indruk. De melancholie in de indierocksongs wordt dan nog wat sterker blootgelegd. Zoals in het wat springerige Everything I Knew, waarin we écht die lente horen. Met de ogen dicht zien we zelfs wat lammetjes in de wei. Dartel springen ze heen en weer.

Het sentiment in de stem van Paulusma is misschien nog wel wat mooier dan twintig jaar terug. Iets doorleefder. Nog wat meer gevoel dan we hoorden op albums als Happy Traum en Weeps. Platen die net zo mooi zijn als Spring. Jazeker. Sorry heren, het smaakt meteen al naar meer. Pieter Visscher

 

 

 

trauma ray – Spectre

Aan de meeste bandnamen kun je niet zien wat voor geluid ze produceren. Bij trauma ray dus wel.

Een band met trauma in de naam is niet van de meezingers, hitparadedeuntjes of andersoortige oppervlakkigheid. Trauma ray uit Forth Worth, Texas maakt donkere, trage, repetitieve gitaarmuziek in de steeds verder oprukkende shoegaze stijl.

Missie van de band is om helende muziek te maken, klanken waarin je je in kunt verliezen, muziek die je helpt te verwerken. Spectre lijkt gezongen door een vrouw, maar op de foto zien we alleen maar mannen met snorren een baarden. Volgende maand volgt Chameleon, het debuutalbum van trauma ray.

HUNK – Paul

HUNK maakte in mei dit jaar een uitstekende eerste indruk met Blushing Over Nothing.

De Haarlemmer band beoefent een zelf ontwikkelde grunge variant, die ze ‘diet grunge’ hebben gedoopt. Dat suggereert een afgeslankt geluid, maar nieuwe single Paul is zo vet als een patatje oorlog. Het begint al met de gitaren die een slim intro spelen dat we menen te herkennen, maar (nog) niet kunnen traceren. Dan volgt een ijzersterke performance van frontvrouwe Joan de Bruyn-Kops die het nog net niet op een rappen zet. Na een spacey break wordt er met vereende krachten een heavy eind aan Paul gebreid. Je kunt HUNK gaan zien tijdens de Popronde. Vraag ze dan gelijk wanneer hun EP uitkomt.

Pinguin Radio presenteert Volkskrant Radio – september 2024

WEGENS TECHNISCHE PROBLEMEN ZENDEN WE DE NIEUWE EDITE VAN VOLKSKRANT-RADIO NIET VANAVOND, MAAR VOLGENDE WEEK MAANDAGAVOND UIT. ZELFDE TIJD, ZELFDE ZENDER!

je kunt nog wel even de uitzending van vorige maand terugluisteren 😉

 

Pinguin Radio en de Volkskrant slaan de handen ineen voor een maandelijkse radio-uitzending waarin de luisteraar bij de hand wordt genomen langs de beste albums en de beste tracks van het moment.

de Volkskrant

Iedere eerste maandag van de maand tussen 20:00 en 22:00 uur live te beluisteren bij Pinguin Radio en een dag later terug te vinden op Volkskrant.nl als podcast en uiteraard ook bij ons op de site!

Dit alles, en meer, is te vinden op de maandelijkse Volkskrant Radio-podcast op Pinguin Radio.

Met in deze aflevering de beste albums van augustus 2024:

  • beabadoobee – This Is How Tomorrow Moves
  • Lainey Wilson – Whirlwind
  • Malice K – AVANTI
  • Orville Peck – Stampede
  • Personal Trainer – Still Winning
  • Post Malone – F-1 Trillion: Long Bed
  • Zeal & Ardor – GREIF

NewDad – Under My Skin

Een nieuwe single van NewDad is altijd goed nieuws. Zeker als blijkt dat Julie Dawson & co hun dromerige popsound verder hebben uitgediept en geperfectioneerd.

Under My Skin is helemaal nieuw en dus niet afkomstig van het begin dit jaar verschenen debuutalbum van de Ierse band.  Of er al een tweede album in de stijgers staat, is nog niet bekend. Maar er zijn dus weer activiteiten in het NewDad kamp. Hopelijk  staat er ook een tour d’Europe in de planning. De show die de band dit jaar op Misty Fields ten beste gaf smaakt naar meer.

Humdrum – Eternal Blue

Soms kom je een act tegen waarvan je je afvraagt waarom hij/zij/hen niet veel meer plays heeft dan een magere 2 k p/m.

Humdrum is een goed voorbeeld van een muzikant die volop in de spotlights zou moeten staan. Reden is het zestal songs die hij online heeft.  Zijn nieuwste single is zelfs een bescheiden meesterwerkje. Eternal Blue heeft een heerlijke ‘late eighties’ sound, die aan alles en iedereen doet denken (R.E.M., The Cure en The Smiths o.a.) maar dan met een snufje shoegaze. De Amerikaanse neef van The Haunted Yoith, zo kan je hem ook zien. Het nummer is met zoveel flair, kennis en liefde gemaakt dat van epigonisme geen sprake is.

Achter Humdrum gaat de uit Chicago afkomstige Loren Vanderbilt III schuil. Op 18 oktober verschijnt het debuutalbum van Humdrum. Hopelijk gaat de release van ‘Every Heaven’ gepaard met de nodige tam tam.