Category: Recensies

Jesse Welles – Domestic Error

De protestzanger is een stille dood gestorven na een korte hausse begin jaren zestig, maar nu de tijden weer a-changing zijn, en niet ten goede wordt het aloude metier hier en daar weer opgepakt met voorop de welbespraakte Jesse Welles.

Niet alleen is hij goed van de tongriem gesneden. Welles is ook nog eens een massaproducent, maker van vier albums en tig singles in twee jaar. Hoogtijd dus om zijn stem ook eens te laten klinken op onze digitale radiogolven. Welles maakt er geen geheim van in de sporen te treden van Bob Dylan. Domestic Error is zelfs gebaseerd op Dylan’s 115th Dream en/of Subterreanean Homesick Blues: songs met veel tekst en weinig melodie. De eerste regel van Domestic Error luidt: I Didn’t Know The World Was Ending. Wat volgt is een rake observatie van hoe de wereld naar de gallemiezen wordt geholpen door Trump & trawanten. Het refrein mag er ook zijn:

Hotels, casinos and spaceships/Teslas and tunnels are fine/Folks get too close to the big White House/And they lose their goddamn minds.

Jesse Welles is een 30 jarige singer-songwriter uit Ozark, Arkansas die na een lange omweg zijn roeping heeft gevonden als protestzanger. Inmiddels woont Welles in conservatieve country Capitool Nashville waar hij de spreekwoordelijk luis in de pels is.

Concert: 9 mei Zonnehuis, Amsterdam. (uitverkocht)

TAPE TOY – Kid

Hij is weer mooi de nieuwe van TAPE TOY. We treffen de band aan in een wat weemoedige bui. Roos zingt over vriendschappen, sommigen zijn voor het leven anderen van voorbijgaande aard. Naast de gebruikelijk invulling van bas, drums en gitaren horen we ook iemand scratchen, je weet wel het ritmisch heen en weer bewegen van een naald op een vinylplaat. Dat geeft Kid een nostalgisch glansje. Tenminste voor wie de 90’s heeft meegemaakt. En daar valt TAPE TOY dus zelf niet onder.

TT Tour

  • 1 mei – Amersfoort, Fluor
  • 2 mei – Leiden, Nobel
  • 3 mei – Hengelo, Metropool
  • 8 mei – Breda, Mezz
  • 9 mei – Groningen, Simplon
  • 10 mei – Focus Wales
  • 16 mei – Arnhem, Luxor Live
  • 23 mei – Haarlem, Slachthuis

Fontaines D.C. – Before I Just Forget

Van veel afvallers, songs die bedoeld waren voor een album maar uiteindelijk de eindselectie niet haalden vraag je je af, waarom niet? Toch een prima liedje?

Maar van Before I Just Forget, een song die is toegevoegd aan de Deluxe heruitgave van het Romance album van Fontaines DC begrijp je het wel. Niet dat het een flutnummer is, absoluut niet. Maar de track is wel anders dan de rest van het album: beetje rap, beetje shoegaze, erg 90’s. Kortom een a-typisch nummer voor Fontaines DC. Pas tegen het eind als Grian Chatten zich er tegenaan bemoeid herkennen we de club uit Dublin City weer. Maar fijn dat ze Before I Just Forget alsnog hebben vrij gegeven, want veels te goed om op een plank te laten verstoffen.

illuminati hotties, PUP – Wreck My Life

Zowel illuminati hotties als PUP zijn eerder in onze habitat gesignaleerd.

De eerste is een gerenommeerd (pret) punkkwartet uit L.A. De tweede komt eveneens uit de punkhoek, maar dan die van Canada. De hotties worden aangevoerd door Sarah Tudzin. PUP heeft voorman Stefan Babcock afgevaardigd. Dit duo zingt het lekker luchtige Wreck My Life, een song over verliefd zijn, maar dan op de verkeerde, iemand die eigenlijk niet bij je past. Zeg een hondenliefhebber op een kattenmens. En dat kan natuurlijk de beste overkomen.

Colin Blunstone brengt Haarlemse PHIL in vervoering

Dat Colin Blunstone (in juni wordt hij 80) nog zo fris op het podium staat, is bijzonder. We zien geen oude man aan het werk in de PHIL in Haarlem. Het is kermis in de stad, Koningsnacht bovendien, maar het grootste feest vindt plaats in de goedgevulde, schitterende theaterzaal.

Blunstone staat al vanaf 1961 op de planken en heeft een carrière achter de rug om van te watertanden. Hij haalde niet alleen als zanger van The Zombies grote successen. Onder andere solo en als de stem voor bijvoorbeeld The Alan Parsons Project worden ook successen aaneengeregen. In de PHIL passeert een staalkaart van al die activiteiten de revue. Blunstone in kek glitterjasje en moderne jeans is goedlachs als altijd, maakt geintjes met bandleden en vertelt de ene na de andere anekdote. Over de drie jaar dat hij in hetzelfde appartement woonde als Duncan Browne bijvoorbeeld. De  Engelse singer-songwriter die op 46-jarige leeftijd bezweek aan kanker. “I learned a lot from him about songwriting.” Blunstone start het onverwoestbare The Wild Places in. Schitterend. “The song was only a big hit in your country, The Netherlands.” Het is bijzonder te noemen. Blunstone woonde drie jaar in hetzelfde appartement als Browne, die hem de kneepjes van het songschrijverschap bijbracht.

Al zijn zijn grootste hits de songs die door anderen zijn gecomponeerd. Het bloedstollend fraaie Andorra bijvoorbeeld. Het tweede nummer van de avond. Geschreven in 1972 door Rod Argent en Chris White van The Zombies, de band waarmee Blunstone grote successen vierde. Het als schoolbandje gestarte gezelschap, actief vanaf 1961. Blunstone is dan een jaar of 15, 16. Natuurlijk hebben de jaren inmiddels vat op ‘m gekregen, maar vocaal nog zó buigzaam en overtuigend. Het is ongekend. Blunstone blijft ogenschijnlijk eenvoudig op de been. Ook in de hogere regionen.

Wat volgt is een vloedgolf aan hits en andere pareltjes, gespeeld door een magnifieke band. Stuk voor stuk topmuzikanten. Ze krijgen solo ook vrijwel allemaal de kans te excelleren. Het is feest in de PHIL. Een opeenstapeling van hoogtepunten, met onvervalste klassiekers als Time Of The Season, What Becomes Of The Brokenhearted, The Tracks Of My Tears, She’s Not There (“I recorded this song when I was eighteen years old”), en het nog altijd betoverende Old And Wise van The Alan Parsons Project. In de PHIL staat iedereen inmiddels. Het is een hartverwarmende avond in Haarlem, waarop Blunstone nog even laat doorschemeren nog lang niet klaar te zijn met optreden. We kijken ernaar uit. Pieter Visscher (tekst en foto)

Sorry – Jetplane

Jetplane bevestigt nog weer eens wat we eigenlijk al wisten. Sorry is een van de beste Britse bands van dit decennium.

En Jetplane is misschien wel hun sterkste single tot nu dusver. Jetplane is speels, sexy en zit zo vol vondsten dat een paar x luisteren geboden is. Opzwepende muziek en sensuele tekst vullen elkaar ook perfect aan wanneer Asha Lorenz croont; ‘arrest me, I’ m a hot freak, bombastique. I’m making modern music, In Spain, I’m on a jetplane’. Nog even geen nieuw album, wel een tournee. Door Engeland.

Live Foto Review: Tramhaus + Søwt @ Patronaat

Live Foto Review: Tramhaus + Søwt @ Patronaat, Haarlem
24 april 2025
Foto’s Peter van Heun

Goede popmuziek klinkt eigenlijk zoals heel veel andere popmuziek. En dat zou je ook kunnen zeggen van het langverwachte debuutalbum, ‘The First Exit’ van de Rotterdamse band Tramhaus.

De sound van Tramhaus doet denken aan heel veel verschillende vormen van gefabriceerd geluid, zoals Pixies, Joy Division, Fat White Family en Nirvana. Maar toch is Tramhaus anders dan hen allemaal. Deze groep van close vrienden heeft hun eigen identiteit weten neer te zetten door uren te maken op tour en in de studio.

Racing Mount Pleasant – Call It Easy

Enige ambitie kan het Amerikaanse Racing Mount Pleasant niet worden ontzegd. De band volgt haar in 2022 verschenen debuutalbum op met een single van precies zeven minuten.

Voor de zekerheid hebben ze er ook een singleknip van vrijgegeven, maar wij gaan natuurlijk voor de hele enchilada. Er zijn zeven bandleden, boys & girls die zo te zien nog vrij jong zijn allemaal. Ze kennen elkander van de universiteit van Michigan. Je zou kunnen zeggen dat Call It Easy hun debuutsingle is, want dat eerste album kwam eerst uit onder de naam Kingfisher. Nu staat de plaat echter online onder de nieuwe naam. En dan de muziek; die is jazzy, want met blazers (saxsolo!), proggy, want best ingewikkeld, meerstemmig gezongen en behoorlijk meeslepend. De ambitieuze compositie en het hoge spelniveau doen vermoeden dat die uni best wel eens het conservatorium van Michigan zou kunnen zijn.

Hotline TNT – Julia’s War

Hotline TNT is een New Yorkse gitaarband die twee jaar geleden IJsbreker scoorde met het shoegazerige Protocol.

Julia’s War is meer fuzzy powerpop. Beide nummers verhalen van de avonturen op het amoureuze pad van bandleider Will Anderson. Spoiler: veel succes heeft hij niet. In beide songs draait het ook om de gitaren. Die kunnen uitdrukken waar Will vocaal niet bij kan. Op vorige releases was Hotline TNT alleen in naam een band. Het nieuwe album nam Will wel op met begeleiders en dat geeft toch een dikkere sound. Dat nieuwe album heet Raspberry Moon en komt 20 juni uit op Third Man Rcords, het label van Jack White.

Concerten: 5 november Vera, Groningen / 6 november Toekomstmuziek, Amsterdam

Slow Fiction – When

Onze nieuwe favoriete band uit New York roert zich weer!

Ook op nieuwe single When toont Slow Fiction zich een waardig erfgenaam van Lou en Patti en al die andere bohemien rockers die muziek maakten zoals die alleen in de ‘seven boroughs’ kan worden gebrouwen; opgefokte naar uitlaatgassen riekende gitaarmuziek met lekker snauwende zang.  En genoeg haken en ogen om je bij je lurven te grijpen en niet meer los te laten. Producer van dit groezelige meesterwerkje is Dan Carey, die de band selecteerde voor zijn Speedy Wunderground singlesclub.