Recensies Archieven - Page 13 of 316

Fontaines D.C. – Romance

Fontaines D.C. – Romance (XL Recordings)

Fontaines D.C. heeft een eenvoudig, doch mooi eerbetoon in petto in het cd-boekje van vierde worp Romance. R.I.P. Shane and Sinéad staat er geschreven. Beiden overleden in 2023. Zowel MacGowan als O’Connor hebben hun voetafdrukken overduidelijk staan in de Ierse hoofdstad, evenals Fontaines, uit Dublin City.

Romance zou je met enige fantasie het meest romantische album van de band kunnen noemen. Het is in elk geval de sterkst ingetogen plaat van de vijf rockers, die (tijdelijk?) wat van de postpunk zijn afgedreven, maar dit jasje zit ze ook als gegoten.

De stijlbreuk lag niet geheel voor de hand, terwijl de Ieren al ruimschoots hebben bewezen ook in het wat lichtere segment moeiteloos overeind te blijven. Dat horen we immers al sinds debuut Dogrel van vijf jaar terug. En dan te bedenken dat Romance reeds de vierde is. En dan heeft belangrijkste liedjesschrijver en zanger Grian Chatten ook nog eens een (verdomd lekker) soloalbum afgeleverd, in 2023: Chaos For The Fly.

James Ford is voor het eerst actief als producer voor Fontaines D.C. We kennen hem van zijn werk voor onder meer Arctic Monkeys, Depeche Mode en Gorillaz. Ford zit achter talloze toetsen en knoppen op Romance, waaronder de legendarische Moog-synthesizer. Hij speelt bovendien gitaar. Laten we ‘m het zesde bandlid noemen op het album.

Een plaat zonder teleurstellingen. Elk nummer wil je veel vaker horen. Fontaines D.C. is in een kort tijdsbestek uitgegroeid tot belangrijkste band in Ierland. Alle klappen zijn tot nu toe raak geweest en dat met zo’n ongekend arbeidsethos, hoewel nog ver verwijderd van dat van King Gizzard & The Lizard Wizard (eenzame hoogte).

De teksten van Chatten zijn vaak een open boek. Bijvoorbeeld over zijn paniekaanvallen, in Starburster. Waarin je hem ook letterlijk naar adem hoort happen. Meesterlijke vondst.

Hoewel de Ieren zeggen beïnvloed te zijn door artiesten als The Cure, Velvet Underground, Joy Division en The Fall is Fontaines D.C. toch vooral een band die met name klinkt als Fontaines D.C. Een formatie die ontzéttend hard op weg is een van de grootste bands op deze rare aardkloot te worden. Pieter Visscher

Wishy – Persuasion

Wishy voerde even de Graadmeter aan met het dynamische Sick Sweet, een track van het vorige maand verschenen debuutalbum van de band uit Indiana.

Eigenlijk bestaan er twee Wishy‘s. De een wordt aangevoerd door zanger/gitarist Kevin Krauter. De andere door zangeres gitariste Nina Pitchkite. De band onder leiding van Nina is wat liever dan die onder aanvoering van Kevin. Vandaar misschien dat we de songs die Kevin heeft aangedragen net even wat beter vinden. We sluiten echter niet uit dat we na het zien van Wishy op de najaarseditie van London Calling er heel anders over gaan denken. Hoe dan ook; het tweede liedje van Wishy dat we oppikken komt weer uit de koker van Kevin. Persuasion zit net als Sick Sweet ruim in zijn gitaren en moet het ook weer meer van dynamiek dan van melodie hebben. Wil je alvast spieken hoe Wishy live is? Op Youtube staan diverse live-registraties van de sympathieke band.

Wishy staat op de zaterdag 26 oktober op LC.

Wunderhorse – Arizona

Midas, het twee album van Wunderhorse is nu uit. De reacties liegen er niet om. Het album wordt alom geprezen, maar dat zal onze luisteraars niet verbazen.

We volgen Wunderhore als vanaf debuutsingle Teal en hebben nooit een reden gevonden om een nieuwe release van de band van Jacob Slater over te slaan. Waren we drie jaar geleden zoals dat heet ‘early adopters’, nu zijn we met ruim een miljoen. Wunderhorse maakt zoals zoveel eigentijdse gitaarbands muziek die zijn wortels heeft in de jaren 90, de Amerikaanse jaren negentig om wat preciezer te zijn. Wat best opvallend is voor een band uit Groot Brittannië. Meer Kurt dan Gallagher dus. Toch is Slater zekert geen copycat. Een song als Arizona mag dat wat Nirvana trekjes hebben. Telkens als de overeenkomsten te groot worden stuurt hij bij zodat Wunderhorse uiteindelijk vooral als Wunderhorse klinkt.

Nice Biscuit – Love That Takes You Up

We pikken nog één nummertje mee van Nice Biscuit. Hierna moeten de Australische paddopoprockers verder op eigen kracht.

Afgaand op Love That Takes You Up moet dat geen probleem zijn. Single vier van album twee is misschien wel de sterkste tot nu toe. Nice Biscuit is lid van hetzelfde geestverruimende gilde als King Gizzard, The Lazy Eyes, Beans en Pond. Hun songs hebben een losse structuur die volop ruimte biedt voor improvisatie. Op plaat duurt Love That Takes You Up maar een kleine vijf minuten. Live zal dat regelmatig het dubbele zijn afhankelijk van de stand van de maan, de stemming van de muzikanten en de sterkte van de meegesmokkelde middelen. Eigenlijk moet je Nice Biscuit dus live meemaken. Maar dat zal nog wel even duren. Voor een tournee door Europa is Nice Biscuit nog niet bekend genoeg. Maar misschien dat King Gizzard de band een keer mee op sleeptouw kan nemen.

PyPy – Lonely Stripped Sock

10 jaar geleden debuteerde PyPy met een album vol hoekige, nerveuze om niet te zeggen opgefokte neo-new wave songs. En toen werd het stil.

Maar ergens is het blijven jeuken dus heeft het trio uit Montreal de gitaren weer uit het vet gehaald om te werken aan een opvolger. Nerveus klinken ze nog steeds, maar wel iets minder opgefokt. Tenminste op comebacksingle, Lonely Stripped Sock. Wat de rest van het nieuwe album brengt, weten we half oktober wanneer Sacred Games wordt losgelaten. Met new wave bedoelen we overigens niet de Britse variant, maar dansbare New Yorkse zoals vormgegeven door bands als ESG, Talking Heads en The Contortions. Het is overigens niet zo dat de PyPy leden de afgelopen tien haar hebben stilgezeten. De leden waaronder aanvoerder Annie-Claude Deschénes zijn in de weer geweest met andere bands. Ze kwamen op een gegeven moment echter tot de conclusie dat de PyPy koek nog niet op was en besloten derhalve tot een doorstart. Welkom terug.

Misty Fields 2024 in alles baanbrekend

Misty Fields is in alles baanbrekend. Sinds 2007 het eigenzinnigste festival in Nederland en de editie van 2024 weet nog meer glans te geven aan het met het jaar sterker opgepoetste blazoen. De pareltjes in het alternatievemuziekcircuit geven er steevast acte de présence. Zo ook dit jaar.

Tekst en foto’s: Pieter Visscher

NewDad, de ingetogen indierockband uit het sympathieke Galway in Ierland, laat in De Mist met de Cure-cover Just Like Heaven een van hun inspiratiebronnen horen. Prima uitvoering van het jonge kwartet, met twee vrouwen en twee jongemannen in de gelederen. Het zoetgevooisde stemgeluid van zangeres Julie Dawson verspreidt louter liefde. Op podium Het Bos zien we de uit Zweden afkomstige Sarah Klang met haar band. Prachtige stem heeft ze toch. Waarmee ze alle registers weet open te trekken. In de wat vlakkere songs, waarin wat meer country-elementen te bespeuren zijn, mag de toetsenist geregeld excelleren. Hij voegt ook een snufjes eighties toe aan de americana van het gezelschap.
Water From Your Eyes is op Het Veld te vinden. We zien alle clichés over “beautiful country” et cetera met alle liefde door de vingers vanwege het bijzondere, vaak dansbare geluid dat de band uit de Verenigde Staten ook live laat horen. Met hoofdrollen voor drums, elektronica en zangeres Rachel Brown. Ontwrichtende artpop.

We zien een stagediver bij het psychedelische rocktrio Meatbodies, dat met een wereldtournee bezig is die dus ook naar Misty Fields leidt. Er wordt ook flink gecrowdsurfd. Met wisselend succes. Je vraagt je af of het ooit een olympische discipline zal zijn. Teams van veertig personen. Wie is het snelst over twintig meter? Artisticiteit wordt dan ook beloond. Moet toch kans maken bij zo’n IOC. Terwijl Meatbodies stug doorspeelt en je geen moment het gevoel krijgt dat de Amerikanen géén grote band gaan worden. Alle ingrediënten zijn daar: sterke alternatieve rocksongs, een uitstapje naar de punk, een topdrummer (goeie tweede stem ook!) en een zanger die het allemaal heeft. Een van de hoogtepunten in Heusden.
Girl And Girl uit Australië kennen we natuurlijk van de heerlijke hit Call A Doctor van het eerder dit jaar verschenen, steengoeie gelijknamige debuut. Het is op Misty Fields een zegetocht vanjewelste. Zanger Kai James, zo artistiek en expressief als de pest, laat horen en zien overweldigd te zijn door alle enthousiasme. Er is eigenlijk niets dat niet klopt aan de band.
Mooie opwarmer voor Nation Of Language, het zo zwaar door Yazoo, Human League, OMD, (vroege) Depeche Mode en New Order beïnvloede trio, dat er geen gras over laat groeien in De Mist. We zijn weer helemaal terug in de eighties. Hypnotiserend, knallend, beukend en bomvol overtuigingskracht. Onweerstaanbaar. Als podiumact zichtbaar gegroeid de laatste jaren. Wat een hits! Schitterend ook die twee dansende technici achter de knoppen van hun werkgever. Meesterlijk. De hele tent swingt van voor naar achter overigens.

“This next song is an anti war song. Unfortunately we have a lot of reasons to sing this today “, aldus Merlyn Baartman, zanger/gitarist van de door new wave geïnspireerde Nederlandse postpunkformatie Thames, (foto) die nog geen album uit heeft maar al uitstekend aan de weg timmert in zowel binnen- als buitenland. Baartman (met flinke snor) praat alles in het Engels aan elkaar. Hij heeft veel Engelse familie en de meesten onder ons hebben ook geen moeite met die taal. Be honest. Baartman is een feminist in hart en nieren en laat dat weten ook. Hij gooit een T-shirt met de tekst FUCK TOXIC MASCULINITY in het publiek. Dat zijn teksten waar onze aardkloot behoefte aan heeft. Vrouwenonderdrukking is in veel te veel religieuze uithoeken nog aan de orde van de dag. Zichtbaar en onzichtbaar. Thames is een band die gelijkheid in alle vormen sowieso volop omarmt en ook uitdraagt. De band speelt gejaagd, overtuigend en als het even kan loeihard.

Alien Chicks (foto) een dynamisch postpunktrio uit Londen, vinden we ook op Het Veld. Mooi, die tweestemmigheid tussen zanger Joe Lindsay en drumster Martha Daniels, die benadrukt dat ze uit Zuid-Londen komen, mogelijk om de grootte van de Britse metropool (9 miljoen inwoners) wat sterker te duiden. Gedoseerd, melodieus schreeuwen is een hele kunst. Lindsay beheerst die techniek. Zoals hij net zo eenvoudig een falset op zet. Of gewoon mooi zingt. De explosieve sound van het hechte trio – dat proef je aan alles; op een bandfoto zitten ze zelfs met z’n drieën in bad – kent zelfs wat jazzy elementen. Soms wat Zappa-esque. Zuid-Londen mag in de handjes wrijven.

Postpunk, postrock en spoken word zijn de ingrediënten van de Rotterdamse formatie Library Card, waar de bij vlagen heerlijk woeste, fantastische zangeres en dichter Lot van Teylingen onomwonden bekendmaakt wat haar allemaal dwarszit. En dat is nogal wat. En natuurlijk gaat er ook genoeg goed. Kae Tempest en Sonic Youth zijn overduidelijke inspiratiebronnen. Met zang en spoken word is Van Teylingen ronduit subliem te noemen.

Meule is een bijzondere band. Een trio (foto) met twee drummers, vooraan gepositioneerd op het podium. Daarachter een van de twee zangers en gitarist met een enorme modulaire synthesizer voor zijn neus. King Gizzard and the Lizard Wizard lijkt een duidelijke inspiratiebron.

La Luz, de surfrockformatie (foto) die een hang heeft naar psychedelica, is een lust voor oor en oog in Het Bos. Een relaxte set spelen de dames uit Seattle. Met veel werk van het prachtige, deze zomer verschenen album News Of The Universe.

Houd die broekjes aan. Houd die broekjes aan. Houd die broekjes alsjeblieft aan! Is toch het eerste wat je denkt bij het zien van Getdown Services, het vrij absurde duo uit Engeland, dat min of meer uit hetzelfde vaatje tapt als Sleaford Mods en Big Special. Alleen hebben deze twee minder kleding aan. Te corpulente Engelsen, vrijwel naakt, mét pornosnor. Het draait bij Getdown Services, ja ook die bandnaam, net zo veel om de muziek als om de humor. Een tongue in cheek-act die het ook goed doet op kermissen en bruiloften. “Choreografie een 4,7”, zou Barry Stevens hebben gezegd. Geen enkele twijfel.

De Adidas-broekjes blijven aan bij de twee en er lijkt niemand te vinden in het publiek die op meer had gehoopt. Stukje verstrooiing op Misty Fields. En het dak dan? Ja, dat gaat eraf hoor. Vollédig! Een Beastie Boys-cover als toetje. Dat allemaal op het festival waar de hipste indieacts acte de présence geven, in een vertrouwde landbouwomgeving. Met de lucht van kippenstront op de parkeerplaatsen. Waar we de puurste muziekliefhebbers vinden voor de podia. De Pinguin Radio-luisteraars van deze wereld. Een eigenzinniger publiek dan we vinden op de grotere festivals. De bescheiden muziekelite. Misty Fields is een ware parel. Glinsterend. Drie dagen lang. Op de grens van Brabant en Limburg. Waar het leven zo goed is. Dat leven dat zo gek nog niet is. Het festivalleven het allermooist. Oh en waar de deejays van het Groningse poppodium Vera (foto) de allerlekkerste tracks draaien in de feest/danstent. Van vinyl! Van Amyl and the Sniffers tot Tramhaus.

Waar we overal asbakken vinden. Of peukpalen, om peuken in te gooien. Gefaciliteerd door Peukenzee, in 2018 ontstaan uit ergernis over de overvloed aan sigarettenfilters die overal op straat te vinden zijn. Of het nu in parken, op festivals, of waar dan ook was, overal leek het normaal te zijn om sigarettenpeuken achteloos op de grond te gooien. Gelukkig ligt die tijd achter ons. Bewustwording. Peuken (plastic) en vol kankerverwekkende rotzooi, vergaan nooit. De schadelijke impact van deze filters op het milieu, in combinatie met het gebrek aan bewustzijn bij rokers, is Peukenzees motivatie om dit probleem aan te pakken. Hulde!

Intussen zien we ook The 113, in De Mist. Het viertal uit Leeds dat een meer dan modale zanger heeft om de melodieuze, beklijvende postpunk van The 113 naar grote hoogtes te brengen. “You should all be proud of yourselves“, laat hij zijn publiek weten. En zo is het ook. En natuurlijk zijn we ook trots op The 113, een van de winnaars op Mistyy Fields 2024. Evenals Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs, de stoner/metalformatie uit Newcastle, waarin de beweeglijke zanger Matt Baty alle aandacht weet op te eisen. Het is bezwerend, snoeihard, emotioneel geladen en ook nog eens verdomd melodieus. De Mist is in no time een dampende tent. Misty Fields 2024 staat in vuur en vlam.

Geordie Greep – Holy, Holy

Geordie Greep heeft zich losgeweekt van Black Midi, een band waar hij een jaar of vijf leiding aan gaf. Of zijn debuut als solist het definitieve einde van de band betekent is nog niet duidelijk.

De eerste solosingle van Geordie Greep (het lijkt zijn echte naam te zijn) is een tikkeltje toegankelijker dan de postrock van Black Midi, maar niet heel veel. Holy, Holy doet vooral aan Steely Dan/Donald Fagan denken. Zoveel dat er van toeval geen sprake kan zijn. Net als Greep’s oude band had Steely Dan muzikale vaardigheid hoog in het vaandel staan, maar waar The Dan toch altijd wel een oog op de hitparade/radio hield gericht zoekt Greep de grenzen op. Holy Holy is opgevoerd, opgefokt en opgewonden en derhalve ongeschikt voor liefhebbers van de vriendelijke fusion van Becker & Fagan. Voor fans van ietwat ‘weirde’ bands als Squid, Black Country, New Road, Fontaines DC ook wel en natuurlijk Black Midi is Greep’s eerste soloavontuur echter ‘gefundenes Fressen’.

Album: The New Sound volgt begin oktober.

Concert: 6 december Bitterzoet, Amsterdam.

Nick Cave & The Bad Seeds – Song Of The Lake

Met zijn nieuwe album Wild God maakt Nick Cave een doorstart, hoopt hij een punt te zetten achter een periode van diepe rouw (hij verloor twee zonen). Kracht om de draad weer op te pikken put Cave voor een groot deel uit zijn geloof. De albumtitel, de vele bijbelse verwijzingen in zijn teksten, maar ook het alom aanwezige gospelkoor onderstrepen zijn (hervonden) geloof in de Christelijke God. De toon van het album wordt gezet door het openingsnummer. Song Of The Lake klinkt als een psalm met Cave als voorganger van een koor dat hoop en troost brengt. Het is zo puur en oprecht dat zelfs de meest verstokte atheïst aan het twijfelen zal worden gebracht. Wie 30 jaar geleden had durven beweren dat Nick Cave & The Bad Seeds ooit nog eens een album zouden maken dat bij de EO zou worden gedraaid was voor gek verklaard. De wonderen zijn inderdaad de wereld nog niet uit.

Tramhaus – Ffleur Hari

In onze niet aflatende speurtocht naar leuke nieuwe muziekjes voor de mensen tikken we toch al gauw zo’n 50, 60 verschillende playlisten aan uit alle hoeken van de wereld. Wat de meest recente ronde opviel is dat we in vrijwel elke indie-playlist de nieuwste single van Tramhaus tegenkwamen.

We mogen de band uit Rotterdam inmiddels dan ook wel internationaal vermaard noemen. Vreemd is dat niet want wat Tramhaus doet is goed en origineel, een combi die minder vaak voorkomt dan je misschien zou verwachten. Als je de drie vooruitgeschoven tracks van hun debuutalbum naast elkaar legt kom je ook nog eens tot de conclusie dat de band variatie hoog in het vaandel heeft staan. Een laatste kwaliteit die we ze toedichten is energie. Zelfs in de wat tragere tracks spatten de vonken er vanaf. Zo is nieuwe single Ffleur Hari een magnifieke, magnetiserende rocktrack met surfgitaar en ontploffingsgevaar.

Over twee weken komt The First Exit eindelijk uit en begint de band aan een nieuwe tournee. Door Europa. Maar niet na eerst op 2 oktober het album officieel te hebben gelanceerd in de Paradiso.