Category: Recensies

Pulp – More

Pulp – More  (Rough Trade)

Een bandnaam van vier letters en daar achteraan een albumtitel van vier letters. Dat is schitterend compact en zien we niet zoveel. De albumtitel van het debuut van Pulp (1983) is nog compacter: It. De band bestaat inmiddels 42 jaar, maar tussen laatste worp We Love Life (2001) en More zit bijna een kwarteeuw.

Zo zie je maar: oude liefde roest niet. Pulp is terug en hoe! Een plaat opgedragen aan de in 2023 overleden bassist Steve Mackey. Hij had zich geen mooier eerbetoon kunnen voorstellen, want wát een album is dit zeg. De moeder aller comebackalbums zou je bijna zeggen en dat doen we dan ook.

Het is meteen raak met de eerste single, tevens openingsnummer van More, het sublieme Spike Island. Klassiek Pulp. Inmiddels grijsgedraaid op Pinguin Radio. Het is slechts een van de vele hoogtepunten op een album dat kwalitatief raakt aan meesterwerk Different Class, dat dertig jaar terug verscheen.

Het schitterende narratief in Grown Ups is meesterlijk. Jarvis Cocker legde de basis voor de song dertig jaar terug, maar moest eerst ‘volwassen’ worden om het af te ronden. Wat een pracht, wat een praal. ‘Finally part of the new generation. Finally part of the pub conversation. Trying so so hard to act just like a grown up. It’s so so hard.’ Cocker is 61 inmiddels en lijkt in de vorm van zijn leven.

In zeven van de elf nummer horen we het Elysian Collective, een samenwerkingsverband gespecialiseerd in allerlei soorten hedendaagse, experimentele en geïmproviseerde muziek. De groep werd in 1999 opgericht als strijkkwartet Elysian Quartet en staat nog immer in de voorhoede van de nieuwe muziek. Het geeft extra muzikale rijkdom aan het magnifieke More, dat geproduceerd is door James Ford (o.a. Arctic Monkeys, Blur, Depeche Mode en Fontaines D.C.).

More is een album dat ongelooflijk goed in elkaar steekt en tekstueel geen thema’s uit de weg gaat. En dan wordt het ook nog eens ronduit uitbundig met het werkelijk schitterende Got To Have Love, met een intro en outro dat opvallend veel wegheeft van Radioheads Street Spirit (Fade Out), maar wát een opwinding tussendoor! Wat een zaligmakend optimisme! We want More! Pieter Visscher

 

 

 

Fit – Life So Nice

Met de release van een nieuwe EP sluit de Utrechtse sprokkelrockband Fit een periode af en maken ze tegelijkertijd een begin met een nieuwe fase in hun nog vrij prille bestaan..

Alle tot dusver verschenen singles staan op Miracles Might Happen, maar ook een tweetal gloednieuwe tracks. Het titelnummer en Life So Nice. Die laatste song laat horen wat Fit nou zo bijzonder maakt: de bas is funk, de coupletten punk, de refreinen pop, de synth psychedelisch en het geheel net zo opwindend als het winnen van een bekerfinale. Wat je ook hoort is dat Fit live een belevenis moet zijn.

GHOSTWOMAN – Alive

Evan Uschenko schrijft de naam van zijn band nu aan elkaar en met hoofdletters, maar verder heeft hij alles bij het oude gehouden.

Nieuwe single Alive is dus een doorwrochte rocksong met Byrds-iaanse jingle-jangle gitaren, quasi nonchalante zang en een vurige solo in de staart. ‘Never change a winning formula’ zal hij gedacht hebben. En gelijk heeft hij. Wat je ook goed af kunt horen aan de nieuwe song van Evan en zijn Vlaamse partner Ille van Dessel is dat Alive live nog beter zal klinken dan het nu al doet. Op 5 september komt er een nieuwe album uit van GHOSTWOMAN, Welcome To The Civilized World.

Concert: 18 oktober Tolhuistuin, Amsterdam.

Unknown Mortal Orchestra – BOYS WITH CHARACTERISTICS OF WOLVES

Na het verwarrende IC-02 Bogota, het wat tegenvallende V en een paar hoopgevende tussendoor singles lijkt UNKNOWN MORTAL ORCHESTRA nu zijn groove weer te hebben gevonden.

Of fans van het eerste uur het daarmee eens zijn moeten we nog even afwachten. BOYS WITH CHARACTERISTICS OF WOLVES is namelijk nogal anders dan de door bandbaas Ruban Nielson met zijn karakteristieke kopstem gezongen indie-evergreens als Multi-Love and So Good In Being In Love. Dat zijn best wel lieve liedjes. BOYS WITH CHARACTERISTICS OF WOLVES is bozig en streng. Die verandering van spijs zit hem voor een groot deel in de snauwende gitaarriff waaromheen de nieuwe song van de psychedelische indie-rockers uit Nieuw Zeeland is gebouwd. AC/DC is het nog niet, maar venijniger hoorden we UMO zelden eerder. Dat zal te maken hebben met de inspiratie voor de nieuwe EP. Die komt van morsige Italiaanse horrorfilms uit de jaren zeventig. CURSE heeft zes tracks en is dus eigenlijk een half album. Over anderhalve week komt hij uit.

Big Thief – Incomprehensible

Adrianne Lenker heeft pas haar solo-avontuur (voorlopig) afgesloten met de release van een bijzonder live-album. Ze is weer overgegaan tot de orde van de dag ofwel terug op het Big Thief nest.

Met Incomprehensible legt Big Thief de basis voor een nieuw album. De inmiddels tot trio ingedikte band is nog niet helemaal van het folkrock pad af, maar de nieuwe single heeft minder lucht dan we van Big Thief zijn gewend. Met zijn jagende, jazzy drums, onrustige gitaren en bijna gehaaste zang heeft het nummer zelfs een wat stadse sfeer. Het nieuwe album van Big Thief wordt een dubbelaar, heet Double Infinity en staat op de planning voor begin september.

Wunderhorse – The Rope

Het begint een goede gewoonte te worden van bands om bij de start van een nieuwe tournee een nieuwe single uit te brengen. Als reclame voor de tour maar ook om iets nieuws te kunnen spelen.

Wunderhorse heeft ook nog een andere reden om met verse muziek te komen. Na zeven trouwe jaren dienst is bassist Peter Woodin afgezwaaid. Zijn vervanger heet Seb Byford en die speelt dus mee op The Rope. Wat zang betreft heeft het nummer wel iets weg van Neil Young. Verder is The Rope een typische Wunderhorse song; compact, geconcentreerd en energiek. De show in een volgepakt Paradiso zit er alweer op, maar je kunt de band binnenkort nog een keer in actie zien op Down Of The Rabbit Hole. Voor de thuisblijvers: het recente optreden van Wunderhorse bij Jools Holland staat online.

Funfact: gitarist Harry Fowler is de zoon van Kim Wilde.

Hiqpy – Red Flag Magician

Een half jaar zit er tussen debuutsingle Something en Red Flag Magician. Als het bedoeling is van Hiqpy is om de fans te laten hunkeren naar meer is het ‘mission accomplished’.

Zelden is er zo uitgekeken naar een nieuwe single van een Nederlandse band als naar de nieuwe van Hiqpy. Dat brengt natuurlijk het risico met zich mee dat hij tegenvalt. Maar wees gerust, Red Flag Magician is een song om te koesteren. En een die nog jaren mee kan. Na twee nummers begint zich iets van een methode of formule af te tekenen. Eerst mag frontvrouw Abir haar punt maken daarna heeft de band vrij spel. Aangejaagd door basbeest Tom speelt Victor de sterren van de gitaarhemel. Drummer Casper houdt de boel in toom, zij het maar net. In de slotfase wordt het refrein er nog eens in gegooid zodat je de rest van de week ‘Red Flag Red Flag Magician’ loopt te zingen.

Popwarmer: Alex G – Afterlife

Banjo’s die hebben we sinds R.E.M. bijna niet (vaak) meer gehoord! Maar dus wel op de Afterlife, de nieuwe single van Alex Giannascoli uit Haverstown, Pennsylvania.

Wat we ook horen is een accordeon. Mister G is dus op de folktour, maar dan wel op zijn (eigen) wijze. Het succesverhaal, want dat is het van Alex G is een bijzondere. Hij had al een album of acht uit toen hij zijn eerste officiële platendeal tekende. Hij kreeg die deal omdat een van zijn in eigen beheer uitgebracht liedjes ongewoon veel luisteraars trok. Inmiddels is Treehouse vaker dan 365 miljoen x aangeklikt wat opvallend veel is voor een toch ijl gezongen diy lo-fi liedje. Maar Alex G heeft iets wat de Fransen ‘je ne sais quoi’ noemen en waarop hele volksstammen aanslaan. Het is namelijk niet bij dat ene succes gebleven. Tegenwoordig zijn G’s producties om door een ringetje te halen, maar zijn liedjes zijn onverminderd apart en eigenwijs.

Glitterpaard – Black Page

Een beetje schande dat we pas de vierde single die Glitterpaard dit jaar uitbracht oppikken, maar het is niet anders.

Glitterpaard is een band met ervaring en dus met mogelijkheden. Die ervaring hebben de muzikanten opgedaan in bands als Millionaire, Wardrobe, Mintzkov e.a. Die mogelijkheden uiten zich in de grote variatie van de vier songs die zijn vrijgeven in aanloop naar de release van wat dan hun tweede album zou moeten worden. Officieel zijn daar nog geen mededelingen over gedaan. Van dit kwartet is Black Page het meest recht toe aan rocky (rockiest?). De nieuwste single heeft een Stones achtige swagger, volvet gitaarwerk en lekker losse leadzang van Johan Verckist en Sara Pepels. Dat album mag dan nog in de lucht hangen Opgetreden wordt er wel, ook in ons land.

Ga Glitterpaard zien in Mezz, Breda op 12 oktober, in So What!, Gouda op 17/10 en/of  op 9/1/26 in Luxor, Arnhem.

The Boheme – Always out at Midnight

Als je originaliteit belangrijk vind is The Boheme(s)* niks voor jou. Maar, als je houdt van vonkende powerpop naar Brits model, van blufgozertjes die zich geen reet aantrekken wat jij van ze vindt dan ben je bij deze boys uit het Haagse** aan het juiste adres.

The Boheme(s) startten in 2020, maar kwam toen niet van de grond want Corona. Een jaar geleden maakten ze een doorstart met twee aardige singles. Als je die vergelijkt met het fonkelnieuwe Always Out At Midnight lijkt het wel alsof je een andere band hoort***. The Boheme(s) lijken zich dus in razend tempo te ontwikkelen en voedt daarmee het vermoeden dat er inderdaad iets in het Haagse drinkwater zit waardoor bands uit die regio een streepje voor hebben op die uit de rest van het land.

* Tot voor kort heette de band The Bohemes, zo staan ze ook nog op Spotify.

**Feitelijk komen de Huisman broertjes uit Rijswijk, maar dat zit aan Den Haag vast dus…

***De strakke mix is van de Brit Barney Barnicott (Arctic Monkey, Sam Fender, Kasabian)