Kokoroko – Sweetie

Nu de lente een paar maanden vroeger is begonnen dan normaal komen wij nu ook maar alvast met een tune die het verdient een dikke zomerhit te worden.

Kokoroko is een Afrobeatband uit Londen met blazers, gitaar, bubbelbas en een zwoel zingende zangeres. Single Sweetie is ronduit onweerstaanbaar. Het tempo ligt lekker laag dus het is meer heupwiegen dan echt los gaan op de tropische beats.  Sweetie is vooruitgestuurd om tamtam te maken voor het nieuwe album van Kokoroko (Tuff Times Never Last (11/7)). En voor het concert dat de band op 30 april gaat geven in de Paradiso.

Global Charming – Online Store

Global Charming is een postpunkband, maar zeker niet de zoveelste.

De praatzang van Online Store is wat hoekig, maar de backing – bas, gitaren en drums –  lijkt wel van elastiek. Dat maakt dat Global Charming wel iets weg heeft van bands als The Feelies, Talking Heads en andere intellectuele wavebands die rond 1980 dansvloeren vulden. Global Charming komt uit Amsterdam en bestaat uit vier muzikanten die ook over de grens op een luisterend oor kunnen rekenen.

kurayamisaka – sekisei inko

Vaste luisteraars kennen onze interesse voor exotische indie. Nou we hebben er weer een!

Kurayamisaka is een jonge soort van shoegazeband uit het verre Japan. Veel vertellen over het vijftal kunnen we helaas nog niet. Om (ver)taaltechnische redenen, maar ook omdat kurayamisaka nog vrij onbekend is. Het vijftal komt uit Tokyo en is actief sinds 2021. De band telt drie gitaristen die zich alle drie goed roeren op sekisie inko. De zang is zoals we die kennen van Japanse zangeressen wat iel, maar rocken kunnen ze als de beste! Kurayamisaka is dan ook meer dan een novelty-act of geinig tussendoortje. En waar zingen ze over?Sekisei inko betekent grasparkiet.

Vampire Boyfriend – Vampire Boyfriend

Vampire Boyfriend is de debuutsingle van de gelijknamige band.

Vampire Boyfriend komt uit Rotterdam en wordt aangejaagd door Janine van Osta. Je kunt haar kennen als sidekick van Broeder Dieleman en van haar vorige project Saint Helena Dove. Janine zingt over een vaag vriendje dat een fout vriendje bleek te zijn. De stijl van Vampire Boyfriend is prettig ongrijpbaar; dromerig maar ook een beetje droevig, retro maar niet ouderwets, poppy maar niet te. Een dikke bas en een surfende gitaar geven het nummer een eigen signatuur. File under veelbelovend.

My Baby en Faithless grootste winnaars op vlekkeloos Paaspop 2025

Paaspop 2025 is het festival dat de geschiedenisboeken ingaat met kernwoorden als feilloos, zonovergoten, feestelijk, samenhangend en onderscheidend. Het dendert drie lange dagen onverdroten door in het Brabantse Schijndel. Sinds 1974 de allergekste. Puur muziekgenot en onvervalste kermis- en circuscapriolen lopen dwars door elkaar heen. Ze bijten elkaar niet. Wat een feest. Wat een vreugde. Wat een heerlijke hegemonie tijdens het drie dagen lang stijf uitverkochte grandioze festijn.

Feestduo Wipneus & Pim trekt net zo veel publiek als de Amsterdamse postpunkband Marathon. Mogelijk omdat de twee Ome Willem hebben meegenomen? Edwin Rutten is inmiddels 82, maar daar zit nog geen sleet op hoor. Terwijl Marathon een heel andere vuist maakt. In korte tijd is de Amsterdamse band uitgegroeid tot een fenomeen binnen de Nederlandse postpunkwereld. Terwijl een debuutalbum nog moet verschijnen. Het is overtuigend wat de band laat zien. Een dynamische show, waarmee je voor de dag kunt komen op podia in binnen- en buitenland. Het is strak, spontaan en er kan ook nog eens volop worden geshoegazed. Wat wil een mens nog meer? Nou, Tramhaus bijvoorbeeld? Uit Rotterdam. Die doen er nog een schepje bovenop in Schijndel. Het is weer een keer ongelooflijk energiek en dat niet in de laatste plaats door zanger en blikvanger Lukas Jansen die de punkrock van zijn band als geen ander vorm weet te geven.

Er is veel meer grof Nederlands gitaargeweld op de vrijdag. Raven van Dorst van Dool laat wederom horen dat ook diens Rotterdamse band tot een van de sterkste formaties behoort die we in Nederland kennen. De met metal vermengde postrock van Dool zorgt voor een verzengende geluidsmassa, die zonder oordoppen voor blijvende gehoorschade zorgt. Van Dorst, grofgebekt als altijd, is uitstekend bij stem en krijgt weer eens de lachers op diens hand, met die open blik waarmee ze diens gehoor benadert.

We zien ook de meervoudige Zweeds-Marokkaanse Eurovisie Songfestival-zangeres Loreen, die vooral met haar twee wereldhits de jongste meiden voor in de tent tot tranen toe beroert. Ze staat, en dat is een primeur, in de grootste festivaltent ter wereld, die met speels gemak om een Ahoy’ kan worden gevouwen. Af en toe verzuip je in de sound. Het heeft alles met soundchecks te maken. Dat is bij Faithless formidabel gegaan, want wát een zuiverheid horen we in de nacht van vrijdag op zaterdag. Een emotioneel optreden. De in 2022 op 65-jarige leeftijd overleden zanger/rapper Maxi Jazz wordt geëerd door hem vocaal nog mee te nemen in de wereldhits, waaronder God Is A DJ en We Come One, uitgevoerd in zinderende versies, intenser en nog veel opzwepender dan ooit tevoren. Een hoofdrol voor Ayalah Deborah Bentovim (Sister Bliss, 54) die net als de rest van de band goed doorheeft wat er allemaal voor haar gebeurt. Dit is dance 5.0. Faithless is na de dood van Maxi Jazz uitgerust met een zanger en zangeres waardoor de mogelijkheden muzikaal wat groter zijn geworden en daar wordt optimaal gebruik van gemaakt. Bentovim maakt er geen geheim van hoezeer ze haar vroegere kompaan mist, maar ziet ook dat Faithless nog altijd een urgentie heeft om heel erg trots op te zijn in de huidige samenstelling. We zien visuals op een enorm scherm met politiek geladen beelden waar een stukje controverse niet uit de weg wordt gegaan maar ook feestgangers in de 80’s en 90’s tijdens raves en in clubs en op festivals. Een magnifiek geluid in die grootste festivaltent ter wereld doet de rest. “This is Faithless twenty twenty five! Thank you for all your support through all those years. We love you!”, is Bentovim na afloop emotioneel. Wat een optreden. Wat een geluid. Wat een band. Wat een doorstart.

Paaspop is het festival van de diversiteit, de ontdekkingen, de verrassingen. Neem nou zo’n ABBA-coverband Gimme! Gimme! Gimme! (drie zangeressen!) die ongelooflijk lekker uit de verf komt in de afgeladen, immense restauranttent en ook, alsof het niets is, gezellig opent met het prijsnummer waarnaar ze vernoemd zijn. Komt geregeld muzikaal héél erg dicht bij het origineel in de buurt. Briljant. Paaspop heeft steevast veel meer van dat soort coveracts op de line up staan en dat is ook in 2025 weer het geval. Maar ook Zep (foto), uit Brabant. De boomlange multi-instrumentalist heeft zijn dreadlocks verwijderd maar is zijn wilde haren zeker niet kwijt. Het is intensief wat we allemaal zien gebeuren op het podium en ook daarvoor, want de Brabander duikt soepeltjes een door hemzelf opgezette moshpit in. Wat een energie! De beukende beats en livesamples worden samengesmolten tot een vloeiend, retedansbaar geheel. Hij staat bekend als een van de meest innovatieve drummers & percussionisten in ons land en maakt die status moeiteloos waar. Een zegetocht in Schijndel.

My Baby

Op Paaspop 2025 zien we meer fijne dance en pop-rockformaties als The Vices uit Groningen en The Haunted Youth uit België. Over shoegaze gesproken. Ook uit België afkomstig is het snoeiharde Ramkot, dat de tent ook aardig afbreekt. Elephant, The Kooks en Dewolff staan op het programma. Voor echte muziekliefhebbers valt er weer genoeg te genieten. Een dan hebben we ook nog eens een winnaar, door het spijtige uitvallen van S10 (privéomstandigheden). Het zorgt voor de sublieme rocktoevoeging van My Baby, dat haar plek overneemt.

“Paaspop! My Baby is here! Collegiaal: Laat je horen voor Stien!”, is de op Marken opgegroeide Cato van Dijck uitbundig. Ze is een van de beste zangeressen van Nederland en laat dat andermaal in volle glorie horen. My Baby is ouderwets bezwerend en opzwepend met een geluid dat nog altijd aan zeggingskracht en dankbaarheid weet te winnen. Pure intensiteit! Er worden zonder twijfel nieuwe zieltjes worden gewonnen van het publiek dat niet goed oplette en geen S10, maar de misschien wel beste band van Nederland krijgt voorgeschoteld. Funky tot op het bot en in geen tijd is de afgeladen tent één grote swingende massa, waar waar jong en oud wordt bediend door het rocktrio. Het werkelijk subliem georganiseerde festival in het bescheiden Schijndel heeft ook recht op de klasse van My Baby. Verpletterend andermaal. Een machine. Ja, doe eens gek. Laat My Baby de huisband worden de komende twintig jaar. Pieter Visscher

King Gizzard & The Lizard Wizard – Deadstick

Het is toch al weer bijna een half jaar geleden dat we iets vernomen van Australische toverballenband King Gizzard & The Lizard Wizard. Hoog tijd voor iets nieuws dus.

Nieuwe single Deadstick laat horen dat de band weer een nieuwe richting is opgeslagen; die van de soul. Nou ja een soort soul, de variant die eind jaren zestig werd geïntroduceerd door bands als Chicago (Transit Authority), Blood, Sweat & Tears en Electric Flag ofwel rockbands met blazers. Het rijkelijk gevulde Deadstick swingt als een op hol geslagen trein. Band en blazers lijken elkaar te hebben uitgedaagd: wie het eerste bij het eind is krijgt een kopje paddothee. Het is net geen uitputtingsslag geworden. Deadstick is de term voor wanneer een propellervliegtuig er midvlucht mee ophoudt en een crash onvermijdelijk lijkt.

Deadstick komt op album nr 27 van King Gizzard & The Lizard Wizard, Phantom Island, een restjesplaat gevuld met tien tracks die afvielen voor het Flight b741 album.

Pulp – Spike Island

24 jaar lang niks en dan wordt er plots een nieuwe doorstart aangekondigd van Pulp, de band van Jarvis Cocker.

De eerste nieuwe muziek in dus bijna een kwart eeuw is single Spike Island, een klassieke Pulp song. Alleen de bramen op Cocker’s stembanden verraden dat het nummer nieuw is en niet een opgepoetste oldie. Pulp was al goed bezig voordat de Britpop losbarstte en alles wat Brits en muzikaal was in zijn kielzog meesleepte. Maar de oorspronkelijke invloeden van Cocker & co waren niet de Engelse bands uit de sixties (m.u.v. The Kinks) maar Bowie en Roxy Music. En dat zijn ze nog steeds. Spike Island is een eiland in Ierland dat berucht is vanwege zijn gevangenis. Daarin werden in de 19e eeuw veroordeelden opgesloten voordat ze werden verbannen naar Tasmanië. Cocker gebruikt de reputatie van het eiland als metafoor in een song over de vergankelijkheid van (zijn) roem. Het nieuwe Pulp album gaat More heten en komt uit op 6 juni. Producer was Jim Ford, die we kennen van onder heel veel meer Arctic Monkeys.

Bon Iver – There’s A Rhythm

Bon Iver doet al jaren goede zaken met eigen geschreven en gezongen songs in het indie-folk idioom. Maar wat de band voor velen uniek maakt, de falsetstem van aanjager Justin Vernon houdt anderen op afstand.

Beide kampen zullen smullen van There’s A Rhythm. Fans omdat het weer een mooie weemoedige ballad is, aarzelaars omdat Vernon het nummer -op een enkele eruptie na-  zingt met zijn ‘gewone’ stem. En die mag er zijn. De bewerkte drums en elektrische piano zijn lekker retro. De gospelsfeer van There’s A Rhythm zal goed vallen bij liefhebbers van Americana. Zo is er voor iedereen wel iets te beleven aan deze track van het nieuwe Bon Iver album, SABLE, fABLE dat nu uit is.

Live Foto Review: Sylvie Kreusch @ Patronaat

Live Foto Review: Sylvie Kreusch @ Patronaat, Haarlem
17 april 2025
Foto’s Peter van Heun

De Gentse Sylvie Kreusch is één van meest indrukwekkende upcoming artiesten van dit moment. Haar baanbrekende muziek en visuals maakten – net als haar brutale en expressieve teksten – al veel indruk in de muziek-, film- en modewereld.

Sylvie begon haar carrière met art rockers Soldier’s Heart en Warhaus, het solo-project van Balthazar’s Maaten Devoldere. In 2021 verscheen haar debuutalbum ‘Montbray’ en opvolger ‘Comic Trip’ kwam in november 2024 uit. Op het album maakt ze korte metten met haar status als Belgisch ‘spook van de nacht’ en ruilt ze haar rode lokken in voor een blonde look. Inspiratie vond ze in oude stripboeken op de zolder van haar oma. Deze kleurrijke, fantastische verhalen waren voor een jonge Sylvie de poort naar een magische plek, ver weg van de werkelijkheid.

Perfume Genius – Glory

Perfume Genius – Glory (Matador Records/Beggars)

Een groot gedeelte van Glory, de zesde langspeler van Perfume Genius, is geschreven gedurende de lockdowns tijdens de covidpandemie en dat proef je wel in een aantal van de nummers op dit prachtige album.

Mike Hadreas (zijn echte naam) uit Seattle voelt zich overduidelijk geïsoleerd. Hij verhaalt erover in de rockende openingstrack It’s A Mirror. Hij zit vast in zijn eigen kwellende denkpatronen. Hij weet dondersgoed dat er iets aantrekkelijkers is. Iets wat zelfs enorm bevredigend kan zijn. Maar hij weet niet zeker of hij er wel bij kan. “We zijn nu vijf jaar verwijderd van het begin van die collectieve claustrofobie, toen velen van ons gedwongen werden ongemakkelijk dicht bij hun eigen psyche te komen”, liet hij optekenen door The Guardian.

Vaste producer Blake Mills en zijn toetsenist/co-schrijver Alan Wyffels zijn opnieuw van de partij op het album, dat van voor tot achter steengoed in elkaar zit. Mooi ook dat duet met de prachtige Aldous Harding: No Front Teeth. We horen een Harding die zoetgevooisder klinkt dan ooit, terwijl Hadreas wat sterker op Cat Stevens lijkt dan dat hij sowieso al doet. Het rockt, het is schitterend.

Glory is een plaat die gaat over het loslaten van schaamte, het omarmen van allerhande angsten en de zoektocht naar vervolgstappen in het leven. Het is het fraaiste album dat Perfume Genius tot nu toe afleverde en dat zich per draaibeurt steeds wat sterker in je brein nestelt. 5 november komt het circus naar Nederland, voor een show in het Amsterdamse Paradiso. Pieter Visscher