Category: Recensies

Iguana Death Cult – Oh No

Als je wilt weten hoe een kruising tussen De Staat en King Gizzard zou klinken, -en wie wil dat niet luister- dan eens naar Oh No, de nieuwe single van Iguana Death Cult.

Het is echter niet zo dat de Iguana’s een snelweg naar succes denken te hebben gevonden door de kunst van anderen af te kijken. De band heeft altijd al uitgeblonken in het versnellen en vertragen van hun vaak averechtse songs. Alleen zijn ze daar onderhand zo virtuoos in geworden dat ze zich nu kunnen meten met de allergrootsten.

Oh No is geïnspireerd door Jan Cremer, de vaderlandse auteur en beeldend kunstenaar die zelfpromotie tot kunst verhief met zijn boek Ik Jan Cremer (1964). De tekst van de hand van Cult-leider Jeroen Reek is natuurlijk ironisch. Zoals ieder (wel)denkend mens is hij een geboren twijfelaar. Oh No komt van Echo Palace, het derde album van de Rotterdammers.

Pale Puma – Cigarette Still Burns

Django Duijns is de primus inter pares van het Amsterdamse Pale Puma. Hij schrijft en zingt de sterke songs. Maar wat Cigarette Still Burns deed opvallen in release-waterval die wekelijks over ons wordt uitgestort was het fraaie gitaarspel van Rosie Derksen.

Haar klaterende gitaar verlicht ook de andere nummers van Pale Puma en is dus een stijlkenmerk van de band. Pale Puma is overigens nog maar drie nummers jong. Er wordt hard gewerkt aan een eerste album. Dat gebeurt onder waakzaam oor van Marien Dorleijn van Moss. Het zal dan ook niet verbazen dat het  debuutalbum van Pale Puma uit gaat komen op Excelsior Recordings.

bar italia – Punkt

De meeste bands kennen maar een leadzanger(es). bar italia heeft er drie. In ieder geval op nieuwe single Punkt.

Het is niet het enige ongebruikelijke aan het Britse trio. Wie een beetje met hen bekend is weet dat ze stilistisch zo breed bezig zijn dat geen enkel etiket van toepassing is. Hun meeste nummers hebben echter wel iets (z)waverigs, Punkt is daarop geen uitzondering. Maar bar italia in een adem noemen met een andere band is onbegonnen werk.

Punkt is een midtempo song met prominente gitaarbegeleiding en dus drie zangers. Wat Punkt niet heeft is een refrein. De kracht zit hem in de roes opwekkende monotonie van zowel zang als instrumentatie. Het verdient dan ook aanbeveling om even de hand bij de repeatknop te houden. In ieder geval tot het album er is. Dat album dat wordt gepresenteerd als hun debuut, maar is feitelijk al hun derde. Alleen zijn de liedjes op de twee voorgangers zo kort dat de term album in de betekenis van langspeelplaat misschien misplaatst is; de zoveelste indicatie dat bar italia niet volgens de regels speelt. Het nieuwe album heet Tracey Denim. Over ongeveer een maand komt hij uit.

Happy Camper – When My Mind Was Far Away From Home

Zelden passen titel en muziek zo goed bij elkaar als in geval van When My Mind Was Far Away From Home, de nieuwe single van het immer verassende Happy Camper.

Niet dat Happy Camper afwezig klinkt, wel heerlijk dromerig. De productie van Campingbaas Job Roggeveen is vrij bescheiden. De band speelt op kousenvoeten en de zang, lead en achtergrond is bijna fluisterend. Hoofdinstrument is een zweefpiano a la Ludovico Einaudi. Dit alles komt ondergedompeld in een galmbad van een zeer aangename temperatuur.

Met de komst van When My Mind Was Far Away From Home zijn we drie singles dichter bij een nieuw album van Happy Camper.

Op 25 juni geeft Job een soloconcert in TivoliVredenburg.

Clark – Dismissive

Dat niet alle eigentijdse synthipopacts schatplichtig zijn aan de Britse pioniers uit de jaren tachtig laat Clark horen met Dismissive.

De synths die je hoort op de door Thom Yorke geproduceerde nieuwe single van Christopher Stephen Clark zijn zo vintage als maar kan, maar de zang, sfeer en songopbouw zijn eigentijds. Schilderden de oorspronkelijke new wavers voornamelijk nog in grijstinten. Clark doet zijn ding in full color. Zijn opdracht aan Thom Yorke was het nummer te laten klinken als ‘The Beach Boys on MDMA’.’ Mission Accomplished’ dachten wij.

Chris Clark is een klassiek geschoolde elektronische muzikant met een omvangrijk oeuvre dat terug gaat tot begin deze eeuw en naast eigen producties ook remixen en muziek voor film, tv en games omvat. Dismissive komt van een nieuw album waarop Clark voor het eerst ook als zanger te horen is. De plaat heet Sus Dog. De releasedatum is 26 mei.

Blondshell – Salad

Blondshell is geen onbekende in Pinguinlandia. Haar debuutsingle Olympus riepen we uit tot IJsbreker. Ook de drie daarop volgende singles, Kiss City, Veronica Mars en Joiner vielen hier in goede aarde.

We waren de eersten en een tijd lang de enigen die Blondshell a.k.a. Sabrina Teitelbaum hoog hadden zitten. Dat veranderde in één klap toen ze haar debuutalbum uitbracht. ‘An alt-rock star is born’ stond er boven de vier sterren recensie van kwaliteitskrant The Guardian. ‘Blondshell is doorvoeld Z-feminisme met flinke klodders Courtney Love en vroege PJ Harvey’ oordeelde de Volkskrant terwijl het NRC sprak van ‘achteloze grimmigheid en nonchalante melodieën’.

Het toont de weelderige positie waarin Blondshell verkeert dat ze zich kan permitteren haar beste nummer als laatste single uit te brengen. Salad, tevens titelnummer van haar langspeel debuut heeft alles waar de recensenten zo enthousiast over zijn; de grungy gitaren, een tekst waarin wordt afgerekend met een fout vriendje en in het verlengde daarvan de ‘take it or leave it’ attitude van Polly Jean Harvey. En dit alles gebracht met een memorabele melodie en verpakt in een radiovriendelijk productie.

Blondshell staat op de voorjaarseditie van London Calling.

Dani Mack- Nothing Better

Vijf nummers nog maar heeft Dani Mack afgeleverd, niet veel dus maar genoeg om vast te kunnen stellen dat deze Texaanse ingezetene van L.A. wel wat in haar mars heeft.

Dani heet eigenlijk Baylee Barret, een prima artiestennaam. Toch meende ze zich een alias te moeten aanmeten. Misschien om verwarring met Courtney Barnett te voorkomen. Dani lijkt niet niet op Courtney net zo als ze niet niet aan Julia Jacklin doet denken of aan Faye Webster. Op Nothing Better staat ze echter vooral haar eigen persoontje.

Haar vijfde single gaat over je obsessief zorgen maken. Afwisselend zingt en declameert Dani haar tekst. Een broeierige gitaar en een af en toe opborrelende synth geven het nummer een moerassige sfeer die goed past bij de angst weg te zinken in een poel van negatieve gedachten. Een boeiend om niet te zeggen verslavend nummer.

Lankum – False Lankum

Lankum – False Lankum (Rough Trade)

Wat Lankum vóór False Lankum op plaat heeft gezet is vrij soft vergeleken met dit derde album. De band uit Dublin lijkt zijn beste vorm te hebben gevonden.

Het is allemaal wat psychedelischer en dat is in het geval van Lankum een toegevoegde waarde. Lankum is muzikaal rijker dan ooit. Ook door het grote aantal additionele muzikanten dat is toegevoegd aan het kwartet dat de basis vormt. Vooral de intensiteit van de muziek stijgt her en der naar eenzame hoogtes. Het begint met de wat onheilspellende opener Go Dig My Grave, klaterend van schoonheid.

De Ieren pakken traditionele volksliederen uit hun land bij de keel om er hun eigen fascinerende interpretatie aan te geven. Op False Lankum vliegen die liedjes alle kanten op, zonder dat je het idee krijgt dat de controle wordt verloren. Master Crowley’s heeft wat manische kenmerken. Het is psychedelica in optima forma. Vervreemdend en ook weer opgewekt. Een trip vanjewelste.

Op False Lankum zijn twee originele nummers te vinden: Netta Perseus en The Turn, beide geschreven door bandlid Daragh Lynch. Netta Perseus heeft een sprankeling die smaakt naar (veel) meer en een break halverwege het nummer die je behoorlijk op het verkeerde been zet en ronduit fascinerend is. Afsluiter The Turn is een sonische reis van dertien minuten door het eigenhandig geschapen sprookjesparadijs van Lankum. Een song voor de koptelefoon waarop False Lankum überhaupt het beste uit de verf komt.

Wie eenvoudige, platgetreden paden wil wat Ierse volksmuziek betreft, heeft aan False Lankum een verkeerde. De opwinding is hier veel groter en opwindender, avontuurlijker bovendien. Lankum heeft een prestatie van monumentale status geleverd. Wat een rijkdom. Pieter Visscher

King Krule – Seaforth

Het is opvallend hoeveel volk King Krule trekt met muziek die op het eerste, tweede en ook derde gehoor best wel moeilijk is.

King Krule is een roodharige Brit die 28 jaar geleden ter wereld kwam als Archy Marshall. Je kunt hem zien als singer-songwriter, maar niet als traditionele vertegenwoordiger van het gilde. Hij is geen geweldige zanger en je kunt je afvragen wat er van zijn songs overblijft als ze door anderen worden uitgevoerd. Je zou hem kunnen vergelijken met Mac DeMarco, maar dan zonder het laconieke dat de muziek van de Canadees kenmerkt.

King Krule is duidelijk een denker. Zo gaan de songs op zijn nieuw album, Space Heavy waarvan Seaforth de eerste single is over de gevoelens vervreemding en ontheemding die zich van hem meester maken sinds hij forenst tussen Londen en Liverpool. Muzikaal is KK de oude gebleven op Seaworth. D.w.z dat hij nog steeds met een heerlijk Brits accent zingt over een ietwat onnavolgbare en in dit geval trage beat zichzelf spaarzaam begeleidend op de elektrische gitaar.

DRAIN – Good Good Things

Normaal is DRAIN snoeihard en zet de zanger het op een schreeuwen. Nieuwe single Good Good Things is nog steeds behoorlijk stevig, hard genoeg om de fans niet te vervreemden, maar de frontman zingt soort van gewoon en is zelfs goed verstaanbaar!

Good Good Things is een liefdeslied met een positieve tekst. Ook dat is wel een anders bij de band uit Santa Cruz, Californië. Titels als Sick One, California Cursed en Evil Finds Light spreken wat dat betreft boekdelen.

Of Good Good Things een nieuwe richting betekent voor DRAIN? Waarschijnlijk niet. Het is geen eigen compositie, maar een cover van een nummer van The Descendants uit 1985. De andere songs die DRAIN dit jaar heeft uitgebracht komen als vanouds met een waarschuwing voor instortingsgevaar en gehoorbeschadiging. Good Good Things staat met 9 andere muzikale explosies op Living Proof, het tweede album van DRAIN dat op 5 mei gaat uitkomen op het legendarische Epitah label.