Category: Recensies

MGMT – Who’s Counting

Lang niks van MGMT gehoord. Dat vinden ze blijkbaar zelf ook, want zonder veel tam tam is er een live album online gekomen met opnames die het duo 11 jaar geleden maakte van een show in het Guggenheim Museum in New York.

De opname datum is de titel, 11-11-11. De releasedatum was 11-11-22. De 11 composities op het album zijn 10 jaar oud dus, maar nooit eerder verschenen. En zeer de moeite waard. Prijsnummer van 11-11-11 is misschien wel Who’s Counting dat begint als een dub-track en eindigt als een prog-rock symfonie.

Tamino – Sahar

Tamino – Sahar (Communion Records/Virgin)

Tamino-Amir Moharam Fouad, kind van een Belgische moeder en Egyptische vader, verraste vier jaar terug met het prachtige album Amir, waarop het schitterende Habibi te vinden is. De geweldige mogelijkheden die zijn stem hem bieden worden in dat nummer ten volle benut. Schurend tegen de vocale reikwijdtes van Jeff Buckley. Petje af. Heel diep.

En op opvolger Sahar doet de geboren Antwerpenaar vrijwel hetzelfde. Geen rare fratsen, geen commerciële knieval, alleen maar prachtige, gedragen liedjes. Rijk georkestreerd. Vooral de viool doet een royale duit in het zakje. Het is prachtig. Tamino zelf op onder meer gitaar, peervormig snaarinstrument de oed, synthesizer, piano en vibrafoon.

Je kunt goed horen dat Sahar geen haastklus is geworden. Neem een song als The First Disciple, waarin zo ongelooflijk veel finesse is verstopt dat je de hele buurt wel bij elkaar wil roepen: Hé, kom eens luisteren! Wees stil en geniet.

Sahar betekent melancholie op z’n mooist. Sahar is met z’n tien tracks een plaat zonder miskleunen geworden, gelijk z’n voorganger. Tamino blijft dicht bij zichzelf en zingt zo mooi en met een schijnbare achteloosheid dat hij je zo’n veertig minuten het gevoel kan geven dat je heel erg welkom bent in zijn utopische, zelfgeschapen universum. Waar woorden als oorlog, doodslag, egocentrisme, machtswellust en narcisme niet eens bestaan. Tamino neemt je onder zijn hoede en leidt je rond in zijn bloedeigen paradijs. Pieter Visscher

 

Yves Tumor – God Is A Circle

We kennen Yves Tumor als een vreemde, maar graag geziene eend in de Pinguin bijt. Yves Tumor is het alias van Sean Bowie uit Miami, Florida. Met Jackie en Kerosine! zorgde hij voor welkome afwisseling op onze playlist.

Op die tracks komt hij naar voren als een gitaarspelende mix van David Bowie en Sly Stone. Nieuwe single God Is A Circle is nogal anders. Het nummer begint met een vrouw in ademnood. Waarom ze hijgt weten we niet. Het zou van opwinding kunnen zijn, of uit barensnood. Wat volgt is bloeddrukverhogend; een intens om niet te zeggen ongemakkelijk nummer waarin genoemde dame naar lucht blijft snakken opgejaagd door monotone drums, diepe bassen een spooky synths.

Heer Tumor toont zich de coolheid zelve. Pas tegen het einde van het nummer krijgt zijn zang iets van de urgentie die het nummer typeert. Zelden is een giftige relatie beter in geluid gevat dan door Yves Tumor op God Is A Circle.

Revolver bracht een culturele verandering teweeg

Revolver: het album van The Beatles uit 1966 dat alles veranderde. Door populaire muziek van zijn as te laten draaien en een levendig nieuw tijdperk van experimentele, avant-gardistische sonische psychedelica in te luiden, bracht Revolver een culturele verandering teweeg en markeerde een belangrijke wending in de eigen creatieve evolutie van The Beatles. Met Revolver zetten John Lennon, Paul McCartney, George Harrison en Ringo Starr samen koers naar een nieuwe muzikale zee aan schoonheid.

Revolver is nu wereldwijd uitgebracht in een reeks prachtig gepresenteerde, nieuw gemixte en uitgebreide special edition-pakketten door Apple Corps Ltd./Capitol/UMe. De 14 nummers van het Revolver-album zijn opnieuw gemixt door producer Giles Martin (de zoon van) en engineer Sam Okell in stereo en Dolby Atmos, en de originele monomix van het album is afkomstig van de monomastertape uit 1966. De meeslepende nieuwe Special Edition van Revolver volgt op de alom geprezen geremixte en uitgebreide Special Editions van Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band (2017), The Beatles (White Album) (2018), Abbey Road (2019) en Let It Be (2021). Het is ongelooflijk dat Martin jr. er toch maar weer in geslaagd is geluiden naar voren te halen die we in vorige opnames nog niet hoorden. Luisteren is geloven.

Alle nieuwe releases van Revolver bevatten de nieuwe stereomix van het album, rechtstreeks afkomstig van de originele mastertapes met vier nummers. De audio wordt met verbluffende helderheid weergegeven met behulp van geavanceerde de-mixing-technologie die is ontwikkeld door het bekroonde geluidsteam onder leiding van Emile de la Rey van Peter Jacksons WingNut Films Productions Ltd. De fysieke en digitale superdeluxe-collecties bevatten ook de de originele monomix van het album, 28 vroege opnames van de sessies en drie homedemo’s, en een ep met vier nummers met nieuwe stereomixen en geremasterde originele monomixen voor Paperback Writer en Rain.

6 april 1966 verzamelden The Beatles zich in Studio Three van EMI Studios (nu Abbey Road Studios genoemd) voor hun eerste Revolver-opnamesessie. Met hun producer George Martin, geflankeerd door opnametechnicus Geoff Emerick en technisch ingenieur Ken Townsend gingen ze er als een speer vandoor. Te beginnen met Tomorrow Never Knows. De etherische zang van John (gevoed door zijn microfoon via een roterende Leslie-luidspreker), vernieuwende bandloops – waaronder Paul die ‘ah, ah, ah, ah’ zegt, die wanneer versneld een geluid produceerde dat lijkt op het gekrijs van een zeemeeuw – komen samen met Ringo’s donderende gedrum. Weergaloos is een understatement.

Phoneboy – Runaway

Phoneboy is nog maar twee nummers oud, maar nu is al duidelijk dat het trio binnenkort niet meer te houden zal zijn. Phoneboy opereert aan de poppy kant van indie-spectrum. James Frusco, Richard Dana en Wyn Barum maken bruisende songs die clichématig zouden zijn ware het niet dat ze zijn geïnjecteerd met slimme wendingen, inventieve breaks en gewoon geinige vondsten.

Zoals in nieuwe single Runaway een woordje op een plek waar je het niet verwacht. Phoneboy is een tikkeltje emo, maar ook een beetje funky en dus erg poppy. Kortom helemaal nu. We verwachten dat de band volgend jaar rond deze tijd internationale triomfen zal vieren als de nieuwe 1975 of Glass Animals. Dan zit onze taak er weer op, maar vergeet niet waar je Phoneboy het eerst hoorde.

dEUS – Must Have Been New

Die nieuwe van dEUS is beter, veel beter dan we mogen verwachten van een band met geboortejaar 1989! En die de laatste 10 jaar ook geen nieuwe muziek heeft uitgebracht. Live zijn de Barmannen wel actief en goed, maar dat is toch vooral oogsten wat in het verleden is gezaaid.

Met Must Have Been New maakt dEUS de indruk nog steeds nieuwe noten op hun zang te hebben. De comeback-single is solide en inventief, toegankelijk en gelaagd, radiovriendelijk en eigenwijs. Eigenlijk typisch dEUS toch, maar ook weer niet helemaal. Met zijn blazers, gospelzangeres en een zeldzaam bezield zingende Tom Barman betreedt dEUS wel degelijk nieuw terrein. De lat ligt plots hoog voor het nieuwe album, How To Replace It dat op 17 februari gaat verschijnen, nog 39 jaar na hun debuut.

FIEP – Lola

FIEP weet niet wat haar overkomt. Een jaar geleden was ze nog gewoon Veerle Driessen, een muzikaal meisje uit Eindhoven met een droom. En ambitie. Nu staat ze op Noorderslag!

Het ging ongeveer als volgt. Tijdens Corona schreef Veerle een setje songs waar ze graag iets mee wilde doen, maar hoe en wat en met wie wist ze niet zo goed. Ze trok de stoute schoenen aan en zocht contact met Willen Smit van Personal Trainer en diens rechterhand, producer Casper van der Lans om hen om advies te vragen. Zij waren enthousiast en wilden wel met haar in zee.

Wat Willem en Casper hoorden was een uitstekende zangeres met opvallend sterke songs en het begin van een eigen stijl: positieve praatpop met een bite. Met zijn drieën ontwikkelden ze een passende sound. Daarin staat de gitaar centraal. Om live te kunnen spelen formeerde Veerle een band die ze FIEP doopte. Begin dit jaar bereikten ze de finale van de Amsterdam Popprijs. Ook de horde van de Popprijs werd ook moeiteloos genomen. FIEP is zelfs een van de meest geboekte bands van de lichting van 2022! Dat soort dingen vallen op. Dus toen Veerle met de boeker van ESNS belde bleek die al op de hoogte van wat we zo langzamerhand toch wel het fenomeen FIEP mogen noemen. En nu staat FIEP op zaterdag 21 januari in de Oosterpoort in Gruun!

Om het plaatje helemaal compleet te maken is er ook nog een nieuwe single. Laat Lola nou ook nog eens haar beste liedje tot nu toe te zijn! 2023 begint ook al goed met de release van de debuut EP van FIEP. Op naar Pinkpop!

 

DEADLETTER – Madge’s Declaration

Het Londense DEADLETTER tourt momenteel als voorprogramma van Placebo. Een opmerkelijke combi, want de bands hebben niet veel gemeen. Je kunt je zelfs afvragen of de devote Placebo fans wel zitten te wachten op een stevig rockende post punkband als DEADLETTER met een voorganger die -zoals de eigentijdse versie van het genre dicteert- er een declamerende zangstijl op na houdt.

Nou dan hebben ze pech, want het strak rockende, oorspronkelijk uit York stammende zestal mag er zijn. In Madge’s Declaration koppelt DEADLETTER humor aan dansbaarheid en een tekst over hoe we ons vrij letterlijk dood consumeren. Goed gevonden is de quote uit Madonna’s Material Girl. De debuut EP van DEALETTER, Heat volgt nog deze maand.

Crooks & Nannies – Sorry

Crooks & Nannies is een duo uit Philly. Sam Huntington en Madel Rafter brachten in eigen beheer twee albums uit, maar zijn voor hun derde album in zee gegaan met het Grand Jury label. Daar vinden we ook Rubblebucket, Avid Dancer en Hippo Campus om maar drie minder onbekende bands te noemen.

Crooks & Nannies rocken op een manier die tegelijk stoer en kwetsbaar is. Afwisselend hard en zacht, naar model van Pixies via Nirvana waarschijnlijk. Niet verschrikkelijk origineel dus, maar in geval van Sorry met smaak en overtuiging gedaan. Album 3 van het multi-instrumentale duo is a la Iggy No Fun gedoopt en moet in januari online komen.

bar italia – Polly Armour

We hebben het eerder gezegd, gek is goed in de popmuziek, maar gek zijn alleen is niet genoeg. Enige inspiratie is vereist, dat heeft bar italia in ruime mate.

bar italia hult zich graag in een mantel van mysterie. Op Insta staan alleen wat vage foto’s, aan Facebook doen ze niet en een bio op Spotify ontbreekt. Ten tijde van internet blijft echter niets geheim. Dus na een beetje googelen kwamen we op de volgende namen; Sam Fenton, Nina Cristante en Jezmi Tarik. Zingen doen ze alle drie. Het trio houdt zich op in ‘greater London’.

Nieuwe single, het Cure-achtige Polly Amour is een van hun ‘normalere’ nummers. Met zijn dikke twee minuten is het ook langer dan voor hun doen gebruikelijk. Dat geldt ook voor vorige single Banks. Dit voedt de indruk dat album drie van bar italia iets minder gek gaat worden dan de voorgangers, maar dus nog steeds (prettig) gestoord. bar italia stond op Le Guess Who. We gaan dus waarschijnlijk nog wel meer van ze horen.