Category: Recensies

bar italia – Polly Armour

We hebben het eerder gezegd, gek is goed in de popmuziek, maar gek zijn alleen is niet genoeg. Enige inspiratie is vereist, dat heeft bar italia in ruime mate.

bar italia hult zich graag in een mantel van mysterie. Op Insta staan alleen wat vage foto’s, aan Facebook doen ze niet en een bio op Spotify ontbreekt. Ten tijde van internet blijft echter niets geheim. Dus na een beetje googelen kwamen we op de volgende namen; Sam Fenton, Nina Cristante en Jezmi Tarik. Zingen doen ze alle drie. Het trio houdt zich op in ‘greater London’.

Nieuwe single, het Cure-achtige Polly Amour is een van hun ‘normalere’ nummers. Met zijn dikke twee minuten is het ook langer dan voor hun doen gebruikelijk. Dat geldt ook voor vorige single Banks. Dit voedt de indruk dat album drie van bar italia iets minder gek gaat worden dan de voorgangers, maar dus nog steeds (prettig) gestoord. bar italia stond op Le Guess Who. We gaan dus waarschijnlijk nog wel meer van ze horen.

Altin Gün – Leylim Ley

Altijd betrouwbaar dat Altin Gün. Nieuwe single Leylim Ley is weer zo’n smakelijk stukje Turks Fruit, een welkome afwisseling tussen de vaak toch wat serieuze indie van ons hoofdmenu.

Feitelijk is de nieuwe single niks nieuws onder de zon, maar dat zonnetje schijnt weer heerlijk. Zoals meestal is Leylim Ley geen eigen nummer, maar een nieuwe versie van historisch Ottomaans meesterwerkje. Het origineel staat op naam van Zülfü Livanelli en verscheen in 1975. Het Amsterdamse multi-culti gezelschap heeft het nummer zich wel weer toegeëigend. De oorspronkelijk versie is solo en akoestisch, die van Altin Gün weer prachtig aangekleed met traditionele en moderne instrumenten en voorzien van een dansbare beat. Nieuw album volgt volgend jaar.

Ásgeir – Time On My Hands

Ásgeir – Time On My Hands (One Little Independent)

Om maar even met de deur in huis te vallen: Bury The Moon (2020) van Ásgeir is een van de allermooiste albums die het daglicht hebben gezien op onze planeet. Een ongekend meesterwerk. Moet bij iedereen in de platenkast staan. Wat een óngelooflijke schoonheid. Ásgeir schreef het in 2020 toen hij kapot was van een verbroken relatie en zich ergens een paar weken solitair opsloot in the middle of fucking nowhere in IJsland. Ásgeir Trausti Einarsson steeg naar grote hoogtes.

Inmiddels gaat het weer een stuk beter met Ásgeir en dat heeft zijn weerslag op de muziek. Niet dat die ineens stúkken minder is geworden, maar laten we het zo zeggen: een nieuwe, pijnlijke relatiebreuk had Time On My Hands zonder twijfel ten goede gekomen. Want nu hebben we ‘slechts’ te maken met een uitstekend album. Met tien liedjes. Die ook tien jaar Ásgeir markeren. We zijn blij voor Ásgeir, uiteraard, die weer goed in zijn vel zit. Laat dat voorop staan.

Time On My Hands is een typische Ásgeir-plaat, zonder de experimenteerdrift van Afterglow (2017), waarop Ásgeir te veel stoeide met allerhande elektronica en de compositie plots uit het oog verloor. Het liedje eist de hoofdrol op op Time On My Hands en dan hoor je weer dat de IJslander vol in z’n kracht staat (vreselijk marketingzinnetje). De liedjes zijn dartel en hebben geen productionele hoogstandjes nodig om tot volle wasdom te komen. Voor de productie is Ásgeir ook ditmaal voor het grootste deel verantwoordelijk.

Hij schreef alles weer zelf en bespeelt bovendien alle instrumenten. Op de hoorns, trombone, saxofoon en trompet na. Time On My Hands is een heerlijke herfstplaat, die je omhelst wanneer je dat even nodig hebt. Het zijn immers donkere dagen. Ásgeir sleept ons er hoogstpersoonlijk doorheen. Het verrukkelijke Snowblind sleept ons zelfs de dansvloer op. Doe je mee? Pieter Visscher

 

 

 

 

Quasi – Queen Of Ears

Quasi is een musicerend echtpaar uit uit Portland Oregon. Sam Coomes en Janet Weiss zijn al best wel een tijd bezig. Als we vertellen dat ze ooit nog als begeleiders van Elliott Smith hebben opgetreden weet je ongeveer hoe lang.

Hun oeuvre omvat acht albums, waarvan het laatste zo’n tien jaar geleden uitkwam. Hoog tijd voor iets nieuws dus. Daar is nu eindelijk sprake van. Queen Of Ears is de eerste single van een nieuwe plaat die begin volgend jaar gaat uitkomen op Subpop. De titel is Breaking The Balls Of History.

De comebacksingle van Sam en Janet is veelbelovend, een lekker grillig nummer met tig tempowisselingen, fraaie koortjes en ondefinieerbaar hoofdinstrument dat strijdt met zanger Sam om aandacht. Producer is John Goodmanson, die in zijn lange loopbaan ook heeft gewerkt met o.a. Sleater-Kinney, Blonde Redhead, en eh.. Wu Tang Clan.

Hotel Lux – National Team

We kunnen niet anders dan jaloers zijn op de Brits poptraditie. Wij menen onze sporters overzee te moeten steunen met een ordinair dranklied. Iemand met 48 bier achter zijn kiezen moet het ook nog mee kunnen zingen was het criterium. In de U.K. kunnen ze gewoon kiezen uit tal van sterke en solide songs van respectabele acts.

Een van de kandidaten is National Team van Hotel Lux. Ze schreven de punk georiënteerde meezinger toen ze hangend op de bank en boerend van een smakeloze afhaalmaaltijd naar een wedstrijd van het Britse voetbalteam zaten te kijken. En ze zich realiseerden dat die gasten die daar de sterren van de hemel spelen van hun leeftijd zijn!

Kijk dat is nou inspiratie! Ze raapten zich op renden naar de studio en kwamen met dit nummer waarmee ze hoog gaan scoren. Debuutalbum is ook klaar en verschijnt begin volgend jaar. De mannen van Hotel Lux hebben hun biertje wel verdiend.

TVAM – High Art Lite

High Art Lite is de titeltrack van het nieuwe album van TVAM, a.k.a. Joe Oxley. Als naamgever moet High Art Lite representatief zijn voor het album, en dat is het ook.

Op zijn tweede langspeler laat Oxley horen bekend te zijn met de drie hoofdstromingen van de synthesizer muziek, de art-rock van acts als Jean Michel Jarre en Kraftwerk, synthipop a la Tubeway Army en Ultravox en de elektronische dansmuziek van zijn eigen generatie. Aangevuld met een flinke scheut gitaar heeft hij uit die invloeden een eigen sound weten te brouwen waar je op kunt op dansen, transen of romancen. Al naar gelang van de behoefte of situatie.

Moss – The Way You Are

Good Old Moss had nog wat tracks over van de sessie voor hun HX album. En zoals vaker het geval is niet helemaal duidelijk waarom die songs het album niet hebben gehaald. Aan de kwaliteit kan het niet liggen.

The Way You Are laat Moss namelijk in topvorm horen, een gedreven, beetje mystiek nummer met een fraai opgebouwde spanning. Zeker geen doorsnee Moss, maar een geslaagde variant op hun beproefde sound. En dat geldt eigenlijk ook voor de twee andere tracks van de HX DLX EP. Volgende keer misschien even doorgaan tot er genoeg materiaal is voor een dubbelalbum.

King Tuff – Smalltown Stardust

King Tuff (die een zekere gelijkenis met Swiebertje vertoont) is het alias van Kyle Thomas uit Vermont. Als lid van de Stoner rockband Witch en gitarist in The Muggers, de backingband van Ty Segall geniet hij een zekere faam in de punk/garage scene van de Amerikaanse West Coast.

Sinds 2008 is hij actief als King Tuff. Zijn platen verschijnen op het befaamde Subpop label uit Seattle. Tuff maakt een soort punk, vaak semi-akoestisch altijd zonder veel franje. Nieuwe single Smalltown Stardust is het titelnummer van zijn nieuwe, zesde album dat volgend jaar gaat uitkomen. Thomas schreef en produceerde het nummer samen met SASAMI, een Amerikaans-Aziatische singer-songwriter van wie we wel nummers hebben gedraaid.

Smalltown Stardust gaat over de heimwee die Thomas voelt naar het kleine stadje in de bossen van Vermont waar hij opgroeide. Als punkrocker is daar geen droog brood te verdienen, dus hij zag zich gedwongen naar een grote stad, L.A. te verhuizen waar hij wel aan de bak zou kunnen komen. Maar met pijn in zijn hart dus.

Nu maar hopen dat hij nog een keer echt beroemd wordt zodat hij zich een tweede huisje in Vermont kan permitteren.

NOT THE TWOS – PARADISE

Nog maar twee singles uit en we hangen nu al zijn lippen. Die hij is Tim Maxey, een beatleverancier uit Atalanta met Kendrick Lamarr als belangrijkste afnemer.

Die wetenschap bereidt je niet voor op wat Maxey ons onder zijn pseudoniem NOT THE TWOS voorschotelt. PARADISE is bezield stukje dreampop door de maker gezongen met een kinderstem en versiert met een sitarsolo! Het geheel duurt nauwelijks twee minuten maar is zwaar VERSLAVEND.

Er is ook al een tweede single van NOT THE TWOS uit. Net zo kort en pakkend, maar verder totaal anders. HAHA heet het en laat zich omschrijven als een donker getint, staccato liefdesverdriet liedje met vlak voor het plotselinge eind een soort van solo op een orgel-achtig instrument. De HAHA van de titel is van de boer met kiespijn. Ook dat nummer is bijzonder BOEIEND.

Horsegirl – History Lessons Part 2

Horsegirl heeft een nieuwe single uit. History Lesson Part 2 is een cover van een nummer van Minutemen. Eigenlijk doen we niet aan covers. En het is voor een goed doel!

Het aantal mensen dat het origineel kent, is waarschijnlijk op een hand te tellen. Dat is jammer, want Minutemen is zo’n band die hoewel zelf nooit doorgebroken  aanzienlijke invloed heeft gehad op het verloop van de pophistorie. O.a. Pavement, Nirvana en de Peppers hebben een deel van hun kunst van Minutemen afgekeken. De band uit San Diego was maar een paar jaar actief. In 1985 kwam hun zanger om het leven bij een auto-ongeluk. Een paar Minutemen gingen door als Firehose. Tot zover History Lesson Part 1.

Horsegirl, een trio uit Chicago waarvan het oudste bandlid nog 20 moet worden is dicht bij het rafelige origineel gebleven. Nu maar hopen dat hun fans op zoek gaan naar het origineel met een herwaardering van Minutemen als gevolg.