Recensies Archieven - Page 159 of 366

The WAEVE – Drowning

Nog een laatste single voor de release van het debuutalbum van The Waeve, het nieuwe project van Graham Coxon en zijn geliefde Rose Dougall. Drowning is een fantasierijk luisterlied van met rijke instrumentatie.

Met zijn verschillende delen, afwisselende leadzang en dramatische ontwikkeling lijkt Drowning geplukt van een conceptalbum dan wel uit een popopera uit de roemruchte jaren zeventig. Bij dat decennium denken we al gauw aan punk en disco, maar het was ook de gouden eeuw van de symfonische en prog-rock. Wie niets heeft met die muziek moet maar denken dat er na deze 6 minuten vast wel weer een nummer komt van zijn/haar gading.

Het debuutalbum van The Waeve staat voor 3 februari. Producer is James Ford (Arctic M, Florence+M en Depeche M).

Pinguin Radio presenteert Volkskrant Radio – oktober 2022

Pinguin Radio en de Volkskrant slaan de handen ineen voor een maandelijkse radio-uitzending waarin de luisteraar bij de hand wordt genomen langs de beste albums en de beste tracks van het moment.

Iedere eerste maandag van de maand tussen 20:00 en 22:00 uur live te beluisteren bij Pinguin Radio en een dag later terug te vinden op Volkskrant.nl als podcast en uiteraard ook bij ons op de site!

Dit alles, en meer, is te vinden op de maandelijkse Volkskrant Radio-podcast op Pinguin Radio.

Met aandacht voor deze albums:

Arctic Monkeys – The Car
Daphni – Cherry
Darkthrone – Astral Fortress
Dry Cleaning – Stumpwork
Eerie Wanda – Internal Radio
Gabriels – Angels & Queens Part I
Rival Consoles – Now Is
Taylor Swift – Midnights
The 1975 – Being Funny In A Foreign Language
The Bug Club – Green Dream in F#
TSHA – Capricorn Sun
Yeah Yeah Yeahs – Cool It Down

The Go! Team – Look Away, Look Away feat. The Star Feminine Band

The Go! Team speelde zich in 2004 in één keer in de kijker met hun Thunder, Lightning Strike album. Hun sound was een potpourri van oosterse en westerse stijlen. Ze sampleden alles wat los en vast zat en compenseerden hun gebrek aan techniek ruimschoots met een ongebreideld enthousiasme.

Helaas heeft The Go! Team het niveau van dat debuut nooit weten te evenaren of zelfs maar te benaderen. Waarschijnlijk gaat dat op hun nieuwe album ook niet gebeuren, maar er is een lichtpuntje. Nieuwe single Look Away, Look Away heeft weer iets, ietsje meer dan iets zelfs van die oude springerige energie.

De eerlijkheid gebied wel te zeggen, dat die zo gemiste vitaliteit niet van het oude Team komt, maar van hun ‘special guests’, The Star Feminine Band. Dat is een groep van zeven meiden -tussen de 10 en 17 jaar oud- uit een afgelegen streek in de Afrikaanse staat Benin. Dankzij The Star Femine Band is Look Away, Look Away als een Marsreep, geeft je direct weer energie! Een uitstekend remedie tegen de winterblues dus. Doe er je voordeel mee.

These New South Wales – Under The Pressure

Bands die naar landen, streken of steden zijn genoemd komen niet noodzakelijk daar vandaan. Denk aan het Schotse Texas, het Amerikaanse Beirut of het Britse Japan. These New South Wales komt dus wel uit de Australische deelstaat Nieuw Zuid Wales, uit Sydney om precies te zijn.

Je zou kunnen denken dat de mannen weinig inspiratie hadden bij het bedenken van een bandnaam, maar dan vergis je je. TNSW maakt niet alleen muziek, maar ook tv programma’s en een wekelijkse podcast, allemaal gebaseerd op het reilen en zeilen van een band in…inderdaad. Hun shows voor Comedy Central schijnen hilarisch te zijn, een punkversie van Spinal Tap. Opvallend is dat de band die geen gelegenheid onbenut laat om de lachers op hun hand te krijgen hun muziek wel serieus neemt.

Nieuwe single Under The Pressure, afkomstig van het derde TNSW album is een rijk gevulde rocksong, die je stilistisch zou kunnen plaatsen tussen The Ramones en Cheap Trick. De tekst gaat over het geweld dat je je zelf aandoet omdat je graag aardig gevonden wil worden. Niet doen is het advies. Best een serieus onderwerp dus van een serieus goede band.

CASTLEBEAT – Looking For Something

CASTLEBEAT is weer zo’n slaapkamer rocker, zo’n uiterst muzikale eenling die klinkt als een complete band.

De doe-het-zelver in kwestie heet Josh Hwang, zijn nederig onderkomen bevindt zich in Brooklyn. Het recent verschenen Half Life is het vierde album van CASTLEBEAT. Om het jaar komt hij met een album. Zijn debuut stamt dus uit 2016.

Hwang is zo’n artiest die niet echt van stylo verandert, maar zich toelegt op het perfectioneren, het fine tunen van zijn sound. Die sound is onvervalste dreampop, de gitaarvariant. Klonk zijn debuut nog alsof hij de microfoons bij de buren had opgesteld, Half Life is helemaal Hi-Fi.

Voel je je aangetrokken door Looking For Something dan ligt er een sterk album op je te wachten van deze stijl en geestverwant van bdrmm en The Haunted Youth.

Beach Bunny – Emotional Creature

Beach Bunny – Emotional Creature (Mom+Pop Music/Mattan)

Al heel even uit, maar wat in het vat zit verzuurt niet. Wees eerlijk. Goede wijn moet je ook altijd even laten liggen. Een maand of twee. Heb ik me laten influisteren.

Beach Bunny is als die goede wijn. Het tweede album van de band heet Emotional Creature en we weten dat Butch Vig fan is. Dan heb je ons. Butch omarmde BB al tijdens het debuut. Butch produceerde Nevermind. Weet je nog? Zijn enthousiasme is na het beluisteren van Emotional Creature geenszins getemd. Want die immer moeilijke tweede is een geslaagd geheel geworden. Gevuld met allemaal uitstekend in het gehoor liggende indiepop/rockliedjes.

Grootste troef die de band uit Chicago in handen heeft is noch gitarist Matt Henkels, noch drummer Jon Alvarado, noch bassist Anthony Vaccaro, maar zangeres Lili Trifilio. Zij draagt de gitaarsongs van het kwartet, met haar prettige, emotievolle stem. Een nummer als Oxygen gaat in huize Visscher zo 20 keer op repeat als we niet oppassen. Heerlijk, beklijvend rockliedje met wat punky kartelranden. Zo horen we het zo graag.

“They don’t wanna see you the way I do
But life looks better through my worldview
Suddenly, everything is easy
I’ve never felt something so deeply
‘Cause with you, with you, I breathe again
Baby, you’re my oxygen”

En met die tekst kunnen we ook wel uit de voeten. Heeft ze in Oxygen nou een dubbelzinnigheid verstopt? Vast. Liefdesliedjes zonder al te veel platitudes blijven sowieso onze voorkeur houden, hier bij Pinguin Radio. Oxygen zouden we, zonder de rest van de plaat tekort te willen doen, het prijsnummer kunnen noemen op Emotional Creature. Een album dat alle kaaarten op tafel legt. Trifilio zingt over haar worstelingen in het leven, haar onzekerheden, terwijl de vrolijke zaken in ons zinloze bestaan bovendien de revue passeren. Met een snuf cynisme. Zwarte humor om hartstikke vrolijk van te worden. Pieter Visscher

POM – Just (Good) Enough

Op Just (Good) Enough doet POM weer waar ze in uitblinken, links van het midden rocken met een mid tempo song die is opgehangen aan een riedel met de potentie van een oorwurm.

De muziek stemt vrolijk, de tekst minder. De altijd scherp zingende Liza is het beu steeds weer tweede viool te moeten spelen in een relatie met iemand die altijd iets te zeuren heeft. Tenminste dat halen wij er uit. Misschien zingt ze wel tegen de spiegel, is de tekst niet autiobio of zijn we doof. Whatever.

Op het conto van POM staan nu zes losse liedjes. Nog zes er bij en we hebben een album.

MICH – Back To Bed

Nieuwe MICH single Back To Bed stemt wederom tot grote tevredenheid. Met de opvolger van A Hassle zet de band een flinke stap richting eigen identiteit.

In de keyboard-riedel herken je nog wel hun 80’s uitgangspunt, maar in de rest van Bed To Bed zijn de invloeden en voorbeelden samengesmolten tot een eigen unieke sound. Het is dit keer ook een van de mannen die de leadzang voor zijn rekening neemt.

Voor je ogen (oren?) zie je een hobbyband opbloeien tot een van de betere bands van het hier en heden.

Teleman – Short Life

Het eerste voorproefje van het alweer vierde album van Teleman gaat er in als koek. Van een koerswijziging is niet echt sprake, of het moest een lichte accentverschuiving richting rock zijn.

Tegen het einde van lekker voort denderende Short Life horen ze zelfs een korte gitaarsolo, een instrument dat op eerdere opnamen zelden boven de batterijen keyboards uitkwam. Nu we toch bezig zijn met de zeven verschillen. Frontman Thomas Sanders zingt ook iets anders, lager, meer met zijn spreekstem dan met zijn bekende falset. En er zijn nog maar 3 `Telemannen. De tekst kan optimistisch worden genoemd. Het thema is pluk de dag, want Life is Short.

Album heet Good Time/Hard Time en wordt in de lente verwacht.

The C.I.A – Impersonator

The C.I.A is een schuilnaam van Ty en Denée Segall en Emmett Kelly. Ty is begenadigd gitarist en een van de toonaangevende figuren van de Californische garage/punk scene. Denée Segall is zijn levensgezellin annex artistieke rechterhand. Emmett Kely (The Cairo Gang) is een gerenommeerd muzikant uit de Amerikaanse experimentele folk hoek.

Sinds 2018 zijn ze gezamenlijk actief als The C.I.A. Het in dat jaar verscheen een debuutalbum krijgt binnenkort een vervolg. Het eerste album stond vol overstuurde, neurotische ultrakorte schreeuwpunksongs. Op Surgery Channel lijkt het er een stuk rustiger aan toe te gaan. Tenminste als eerste single, Impersonator de lading een beetje dekt.

Met zijn dikke drie minuten is Impersonator bijna drie keer zo lang als de meeste nummer van het debuut. Het tempo ligt ook lager, de vervorming heeft artistiek nut en Denée zingt waar ze eerder schreeuwde. Impersonator The C.I.A is en blijft een S&M rockband met pneumatische drums en gitaren die klinken als een tandartsboor, maar dit keer zit er lijn in de song en zelfs de suggestie van een melodie. Daarnaast is de rol van fatale vrouw Denée op het ranke lijf geschreven.