Category: Recensies

Pixies – Doggerel

Pixies – Doggerel (BMG/Mattan)

Mag je van een band die er zo lang uit was en in 2014 opeens weer platen ging maken verwachten dat het heilige vuur er nog altijd is? Jazeker. En hebben de Pixies met Indie Cindy (2014), Head Carrier (2016) en Beneath The Eyrie (2019) dat dan ook bewezen? Absoluut. En ook met Doggerel is het weer raak. Klassiek Pixies-album. Echt waar. Het heilige vuur is er dus nog altijd. Hoor Frank Black eens heerlijk vocaal muren omver gooien in het knallende Dregs Of The Wine.

Terwijl er niet veel bands zijn met zo’n grillig carrièreverloop als Pixies, zijn er ook niet veel bands die na zo’n lange periode nog zo relevant kunnen zijn. En met een, betrekkelijk, urgente plaat op de proppen kunnen komen. Surfer Rosa (1988), Doolittle (1989), Bossanova (1990) en Trompe Le Monde (1991) betekenden in vier jaar tijd vier albums en heel veel genialiteit die aan het brein van Black was ontsproten. Black was er toen ook meteen klaar mee en ging het solopad op. Succesvol. “Wij zijn een surrealistische band”, heeft hij zich weleens laten ontvallen.

Die surrealistische band, die rockkleur gaf aan het einde van de jaren 80 en het begin van de jaren 90 heeft met Doggerel een album afgeleverd dat niet meer zo invloedrijk is als de eerste drie, oké vier albums. Terwijl het album nog onmiskenbaar en óverheerlijk Pixies is.

Twaalf songs staan erop en als we eerlijk zijn had het album met negen à tien liedjes waarschijnlijk meer zeggingskracht gehad. Toch wat meer urgentie, meer zeggingskracht. Maar ook die iets mindere nummers op Doggerel hebben de kenmerkende rockarrangementen die de muziek van Pixies zo kenmerkt. We mogen niet klagen na al die jaren. Pieter Visscher

All Them Witches – Tour Death Song

Zo melancholiek als op Tour Death Song hoorden we All Them Witches zelden eerder. Zo mooi en melodieus ook niet. Het is dat het nummer geen gewoon refrein heeft anders had het best een hit kunnen worden. In plaats van een meezingbare passage krijgen we nu een paar prachtige solo’s op de slide-gitaar.

Het verhaal is inmiddels wel bekend. Het heksen trio heeft er voor gekozen hun nieuwe album in porties uit te brengen elke maand 1 nummer. In totaal komen er 13 te staan op het album dat Baker’s Dozen gaat heten, het Engelstalige equivalent van 13 in een dozijn. Maar dan zonder de negatieve betekenis.

Queen Kwong – Sad Man

Sad Man van Queen Kwong is een heerlijk cynisch nummer in de beste traditie van Patti S, Lou R en Nick C. Miss Kwong praat-zingt dat ze er voor wil waken zo’n pathetisch figuur te worden (who’s), ‘paying rent by selling guitars, DJ-ing in shitty bars, talking about the deal that never came’. ‘Im too old for this shit’, is de steeds terugkerende regel. De bijtende tekst wordt geaccentueerd met venijnige uithalen op gitaar.

Queen Kwong is een wisselend gezelschap rond Carré Kwong Callawat uit L.A., die op haar 17e werd ontdekt door Trent Reznor. Dat was in 2005. Eerder dit jaar bracht ze haar derde album uit, Couples Only. Met daarop Sad Man en 10 andere prettig ongemakkelijke rocksongs.

Queen’s grootste succes tot nu toe is een geniepige cover van Chris Isaak’s Baby Did A Bad Thing die opdook in een van de afleveringen van Peaky Blinders. Het zou niets minder dan terecht zijn als Queen Kwong ook eens de aandacht zou trekken met haar eigen nummers. Te beginnen met Sad Man.   

Men I Trust – Billie Toppy

In Nederland wil het nog niet echt vlotten met het uit Montreal afkomstige Men I Trust. Frontvrouwe Emanuelle Proux is de koningin van de fluisterpop. Met haar nadrukkelijk onnadrukkelijk zang, meestal omgeven door uiterst luie gitaren, zachte bassen en gedempte drums heeft ze de Anglo-Amerikaanse wereld al aan haar voeten gekregen. Het koele Europese continent heeft ze daarentegen tot nu nog niet onder haar invloedssfeer weten te krijgen.

Wie weet lukt dat alsnog met Billie Toppy. Met zijn opgewonden Cure-esque baspartij is het een a-typisch up tempo nummer voor de band. Ook Emanuelle zingt vlotter dan we van haar gewend zijn, maar nog steeds met een fluwelen stem. Over wie Billie Toppy nou precies is, geeft de tekst geen uitsluitsel, behalve dan dat het een object van liefde betreft. Dat het geslacht van Billie niet duidelijk wordt, voedt alleen maar de mystiek.

LCD Soundsystem – new body rhumba

Hij heeft wel iets B52’s achtigs, de eerste nieuwe opname van LCD Soundsystem in 5 jaar. Tenminste het eerste deel van de ruim zeven minuten track. Na een korte witje begint deel 2 waarin James Murphy laat horen als zanger nauwelijks onder te doen aan Bono, aan wie hij hier wel doet denken.

De bijdrage van LCD Soundsystem aan de soundtrack van de verfilming van Don DeLilo’s White Noise is niet geheel gespeend van elektronica, maar drijft minder op synths dan we van the System gewend zijn. Van een nieuw album lijkt nog geen sprake. Wel komt new body rhumba binnenkort uit op 12” of zoals dat vroeger heette als discosingle.

Nation Of Language – From The Hill

Het New Yorkse Nation Of Language tapt uit het zelfde 80’s vaatje als Working Men’s Club. Net als bij hun Britse collega’s besluipt je het gevoel het allemaal al eens eerder gehoord te hebben. En dat hebben we ook alleen anders genoeg om niet van plagiaat te kunnen worden beschuldigd. Maar waarschijnlijk liggen de advocaten van Human League, Depeche Mode en Gary Numan wel op de loer.

Heeft Nation Of Language dan helemaal niks van hen zelf? Nou nee, niet echt. Is dat erg? Niet zolang ze zulke heerlijke pastiches produceren als From The Hill.

Hoe het trio het er live vanaf brengt kun je op 16 november november gaan vaststellen in het Paard in Den Haag, de 19e in Vera, Groningen en/of de 20ste in TivoliVredenburg in Utrecht.

Hannah Grae – Propaganda

Er schuilt enige ironie in het feit dat Hannah Grae‘s aanklacht tegen social media via diezelfde eigentijdse pijplijn zijn/haar luisteraars vindt. Daar staat tegenover dat haar punky pop tirade zo aanstekelijk is dat het onvermijdelijk is dat het nummer als een lopend vuurtje rondgaat op Tik Tok, Twitter, Telegram etc.

Ook wij blijken niet bestand tegen de muzikale charmes van de 20 jarige rockette uit Wales. Propaganda is pas haar tweede single.

Miss Grae debuteerde vorig jaar met een grappige piano versie van Aqua’s Barby Girl. Dat zelf opgenomen en uitgebrachte nummer trok de aandacht van een major major label. Je hoeft dan ook geen koffiedikkijker te zijn om te voorspellen dat we nog veel gaan horen van Hannah Grae, waarschijnlijk niet meer hier, maar zeker bij de collega’s van 538, 3FM, Q etc.

50e verjaardag Rory Gallaghers Deuce wordt gevierd

Om de 50ste verjaardag van Rory Gallaghers tweede soloalbum Deuce uit 1971 te vieren, is een luxe cd-boxset uitgebracht. De uitgebreide feestelijke release graaft diep in het Rory Gallagher-archief en bevat een nieuwe mix van het originele album, achtentwintig niet eerder uitgebrachte alternatieve takes, een BBC Radio In Concert uit 1972 met zes nummers en zeven radiosessietracks van Radio Bremen.

Het pakket bevat een hardcover boek van 64 pagina’s met een voorwoord van Johnny Marr van The Smiths, ongeziene afbeeldingen van wijlen Mick Rock, essays en memorabilia van de albumopname. De 2cd en 3lp komen uit de deluxe box en er verschijnt een speciale D2C 1lp van BBC In Concert – Live at The Paris Theatre, 13 januari 1972.

“Er was een dag dat ik meespeelde met het Deuce-album. Dat was een compleet keerpunt voor mij als gitarist”, aldus Johnny Marr. Zeker niet de minste gitarist die dat laat weten. Uitgebracht in november 1971, slechts zes maanden na zijn gelijknamige solodebuut, was het tweede album van Rory Gallagher, Deuce, de samenvatting van alles wat hij had beloofd na de ineenstorting van Taste. Rory wilde het gevoel van een liveoptreden vastleggen, dus hij zou proberen om direct na liveconcerten op te nemen en de productie tot een minimum te beperken.

Hij koos Tangerine Studios, een kleine reggaestudio, in Dalston in Oost-Londen, vanwege de geschiedenis met de legendarische producer Joe Meek. Met Gerry McAvoy op basgitaar en Wilgar Campbell op drums, werd het album ontwikkeld door Robin Sylvester en geproduceerd door Rory. Deuce bevat veel Rory-hoogtepunten, van het zinderende Crest Of A Wave tot het Keltische I’m Not Awake Yet.

Mood Bored – Pour Into Me

Met slechts twee singles op hun naam is het nog te vroeg om Mood Bored te bestempelen als ‘the next big thing’ in Nederland indie-land. Maar het heeft er wel alle schijn van. En niet alleen daar. Het zal niet verbazen als het ijzersterke Pour Into Me overstroomt naar mainstream radio.

Het komt maar zelden voor dat een band zo gerijpt en vol zelfvertrouwen debuteert. Hebben ze toch wat geleerd op die rockacademie waar Daan, Myrthe en Timotheus de muzikale koppen bij elkander staken. 

Cynici zullen misschien zeggen dat Mood Bored het zoveelste NL bandje is met een meisje achter de mic. Numeriek gezien is dat misschien zo, kwalitatief beschouwd heeft Mood Bored de competitie al ingehaald zo niet voorbijgestreefd. Alleen die naam, die is wat flauw, maar een kniesoor etc.

Die Nerven – ALLES REGULIERT SICH SELBST

Zelfs als je hebt zitten pitten tijdens de Duitse les op de middelbare school begrijp je goed wat Die Nerven bedoelen met ‘alles reguliert sich selbst. Of je het er mee eens bent is iets anders.

Onze freunden uit Stuttgart brengen hun potentiële postpunk anthem met verve en overtuiging. ALLES REGULIERT SICH SELBST is net als GM hit EUROPA afkomstig van het nieuwe simpelweg naar de band genoemde album.

Wanneer de 5e van Die Nerven uitkomt konden we zo snel niet vonden, maar dat zal waarschijnlijk wel gebeuren voor hun NL tournee begint.

1 December Vera, Groningen

2 December Melkweg, Amsterdam

3 December V11, Rotterdam

4 December Luxor Live, Arnhem