Recensies Archieven - Page 167 of 366

Built To Spill – When The Wind Forgets Your Name

Built To Spill – When The Wind Forgets Your Name (SubPop)

De Amerikaanse indierockband Built to Spill is nooit onopgemerkt gebleven in de wereld van de alternatieve muziek, maar echt doorgebroken naar het grote publiek is de rond zanger/gitarist Doug Martsch geformeerde formatie nou ook weer niet. Dat gaat met de tiende langspeler When The Wind Forgets Your Name bovendien niet gebeuren. Terwijl het weer een ouderwets sterke plaat is.

We horen de raakvlakken met generatiegenoot Dinosaur Jr opnieuw en dat doet sowieso altijd deugd. En ook Neil Young blijft steevast in de buurt. Ook al omdat de stem van Martsch raakvlakken vertoont met die van Young. Ze gaan beiden geregeld de hoogte in.

Built to Spill is (lange zin) die band van de vervreemdende teksten en die mix van louter te adoreren melodische gevoeligheid en verzengende gitaarsolo’s, die gek genoeg maar nooit willen vervelen, analoog aan het geluid van eerdergenoemd Dinosaur Jr. En dan is When The Wind Forgets Your Name ook nog eens een album waarin je keer op keer kunt verdwalen. Doug Martsch neemt je onder zijn hoede. Neem het weelderig uitgesponnen Spiderweb. Wat een klasse.

When the Wind Forgets Your Name is een soort retroalbum geworden, zonder dat het dat is. Want als we heel kritisch naar de plaat kijken is de band stil blijven staan in zijn muzikale ontwikkeling in al die jaren, gelijk, wederom, Dinosaur Jr. Maar waarom zou je in hémelsnaam ook steeds maar willen doorontwikkelen, terwijl je met het geluid waarmee je startte al die jaren tevreden bent gebleven. Zolang er binnen die sound maar goeie liedjes blijven ontstaan. En dat is het geval op When The Wind Forgets Your Name. Belachelijke titel trouwens. Pieter Visscher

Thus Love – Family Man

Het jaar is nog net even te jong om nu al te spreken van de ontdekking van 2022. Maar als we over een maand of drie de balans gaan opmaken van dit popjaar zal Thus Love waarschijnlijk wel in de prijzen vallen. Hun debuutalbum, Memorial verschijnt begin volgende maand. Op tijd voor de jaarlijstjes dus.

We uiten ons vertrouwen in het trio uit Vermont op basis van drie nummers. Daarvan is nieuwe single Family Man misschien wel de sterkste, in ieder geval de energiekste. Met name tegen het eind gaan alle remmen los. Voor een Amerikaanse band klinkt Thus Love opvallend Engels, opvallend eighties ook.De jengelende gitaren doen denken aan bands als The Smiths of Lloyd Cole & The Commotions.

Thus Love bestaat uit drie non binaire muzikanten, en heeft het dus niet makkelijk in de V.S, waar homofobie welig tiert. Het verklaart de drive van het trio voor wie Thus Love behalve een band ook een manier is om te ontsnappen aan de dwangbuis waarin de Amerikaanse maatschappij hen graag zou willen dwingen.

The Waeve – Can I Call You

The Waeve is een nieuw project van Graham Coxon ook wel bekend als ‘the other guy from Blur’ en Rose Eleanor Dougall, een van de oorspronkelijke leden van de post-moderne girl group, The Pipettes.

Bij gebrek aan een betere omschrijving houden we het er voorlopig maar even op dat The Waeve progressieve indie maakt. Meer Radiohead dan Blur dus, qua doelgroep dan, feitelijk laat The Waeve zich met geen enkele bestaande band vergelijken, al is het maar omdat de saxofoon in indie-kringen zo goed als niet voorkomt.

Het is de sax, of het zijn de saxen die Can I Call You een unieke kleur geven. Gitaren zijn er ook, gedubbeld en gesynchroniseerd en voor in de mix. Tussen de breaks en solo’s door wordt er ook nog gezongen; zwoel door Rose, fanatiek door Graham.

Can I Call You is een productie van James Ford die als schaduwlid van The Last Shadow Puppets en producer van o.a. Arctic Monkeys, Florence+Machine en Gorillaz zijn affiniteit met averechtse muziek wel heeft bewezen. Debuutalbum verschijnt begin volgend jaar.

Live Foto Review: Appelpop 2022

Live Foto Review: Appelpop @ Tiel
14 september 2019
Foto’s Peter van Heun

Appelpop is al jaren de festival afsluiter van het festivalseizoen. Je kan nog één keer met al je vrienden en/of familie genieten van de allerbeste acts die het afgelopen festivalseizoen hebben opgetreden.

J4 – Medicine

Met zijn van Stone Roses geleasde beat is Medicine een sterke opener van de debuut EP van J4 uit Melbourne. Er zijn 3 J’s. Aiden, Bronte en Lewis. Zingen doen ze gezamenlijk.

J4 is geboren uit verveling. De drie huisgenoten zaten op elkaars lip tijdens de corona-quarantaine en zijn toen maar muziek gaan maken.

De songs op de EP laten horen dat we hier met beginnende muzikanten te maken hebben, maar dat ongepolijste is juist de charme van J4. Grote kans dat het ruwe eraf gaat als ze langere tijd bij elkaar blijven. Wat waarschijnlijk niet zal slijten is hun neus voor pakkende liedjes.

Sports Team – Dig!

Tot nu toe is het Sports Team nog niet gelukt om met de nieuwe nummers verder te komen dan met de songs van hun debuutalbum. Zou de band last hebben van het beruchte tweede album syndroom? De toekomst zal het leren.

Dit geconstateerd hebbende, met de vijfde voorloper van het Gulp! album is weinig mis. Dig! heeft humor, spanning en is vooral anders dan de variaties op het thema postpunk die Sports Team to nu toe heeft laten horen. Je herkent de band pas halverwege Dig!, wanneer voorman Alex Rice een stukje in zijn eigen stem zingt. Daarvoor horen we lage mannenzang, daarna ook plus een kinderkoor. Gulp! verschijnt de 23 ste van deze maand.

FUZZY TEETH – Horsefighter

We kunnen de vorige bands van Anthony ‘FUZZY TEETH‘ Koenn wel bij naam noemen, maar tenzij je tot je ellebogen in de Haagse scene zit, is de kans dat je ze kent niet erg groot. Anders gezegd, tot nu toe is Anthony ondanks zijn noeste arbeid (hij rockt al sinds 2012 aan de weg) nog niet boven komen drijven. Maar (je voelt hem al aankomen) met zijn nieuwe project FUZZY TEETH zou dat alsnog kunnen gaan gebeuren.

Nu willen we op basis van één nummer geen al te grote uitspraken doen, maar Horsefighter heeft het hoor en als Anthony nog een paar nummers van dit kaliber heeft dan moet het wel heel raar lopen wil hij t.z.t. niet worden opgenomen in de Vaderlandse indie eregalerij.

Hoe klinkt Horsefighter dan? Vlot en vernuftig, speels en spannend, kort en krachtig. Nu weet je nog niet veel, ga daarom vooral zelf kijken bij de Popronde waar FUZZY TEETH de naam van Den Haag als popstad nummer 1 hoog zal houden.

Enumclaw – Park Lodge

Park Lodge is de zeer geslaagde opvolger van ex IJsbreker, Cowboy Bebop.

Park Lodge is de naam van het appartementencomplex waar Enumclaw frontman Aramis Johnson opgroeide. In armoede mogen we wel zeggen met zijn zessen in twee kamers. ‘You Don’t Know What It’s Like To Watch Your Mother Sleep On A Couch’. ‘I Had To Change My Life’, zingt hij.

De manier waarop Johnson zijn leven wil veranderen is met muziek. Voor Afro-Amerikanen als hij zijn sport en muziek zo’n beetje de enige manieren om uit de armoedeval te komen. Dat hij en zijn maten hebben gekozen voor grungy gitaarrock in plaats van rap zoals zijn meeste generatiegenoten is opvallend, maar niet onlogisch als je weet dat rock Zwarte wortels heeft. Enumclaw komt uit de buurt van Seattle, net als Jimi Hendrix.

Park Lodge is de vierde single van het debuutalbum van Enumclaw, Save The Baby dat op 14 oktober moet gaan uitkomen.

Interpol – The Other Side of Make-Believe

Interpol – The Other Side of Make-Believe (Matador)

Interpol heeft nooit makkelijke platen afgeleverd. The Other Side of Make-Believe is de lastigste. Snel doorgronden is er niet bij. Heb je zo een luisterbeurt of zes voor nodig. Om te beginnen. Maar zo kennen we ze weer, ten slotte.

Voor The Other Side of Make-Believe werd Flood uit de hoge hoed getoverd. De topproducer, die de groten der aarde onder zijn hoede nam: Smashing Pumpkins, U2, Depeche Mode, Nine Inch Nails, Nick Cave en PJ Harvey bijvoorbeeld. Alan Moulder, ook niet onbekend met die namen, bemoeide zich ook nog eens met de productie. Maar Moulder is geen onbekende voor Interpol.

De productionele hoogstandjes komen pas tot volle wasdom wanneer gebruik wordt gemaakt van een steengoeie koptelefoon, heeft ondergetekende gemerkt. Wat een aankoop is dat geweest zeg. Zo vallen de foefjes van Flood en Moulder pas op, want de nieuwe Interpol, hard over de (prima) luidsprekers, klinkt her en der productioneel net even te dichtgesmeerd. Komt nog eens bij dat serieuze uptemposongs ontbreken op Interpols zevende. Waardoor stroperigheid op de loer ligt. Het wordt ternauwernood voorkomen. Song negen, het ronduit zalige Gran Hotel, vol met onmiskenbare Kessler-hooks schakelt door naar z’n vier en dat hadden we net even nodig. Klassiek Interpol-geluid. Dat ook nog eens. En wat te denken van het verslavende Into The Night? Om smoorverliefd op te worden. Och, wat doet dat drumwerk van Samuel Fogarino aan Joy Division denken.

Al met al is The Other Side of Make-Believe ‘gewoon’ weer een echte Interpol-plaat geworden. Met die eeuwige hoofdrol voor het sonore stemgeluid van Paul Banks. Verveelt nimmer. Maar ook weer een glansrol voor gitarist Daniel Kessler. Juist zij maken van The Other Side of Make-Believe een onmiskenbaar Interpol-album, waarvoor de verwachtingen na vier jaar wachten al met al misschien toch net wat te hooggespannen zijn geweest. Juist door het fabuleuze productieteam. Pieter Visscher

Tenci – Two Cups

Er zullen mensen zijn die de kriebels krijgen van de manier van zingen van Jessica ‘Tenci‘ Shoman. Gelukkig kunnen zij hun hart ophalen aan de krachtige gitaren die Two Cups doorspekken. Jessica combineert een trage vibrato met korte stembuigingen. Ze barst nog net niet in jodelen uit, maar veel scheelt het niet.

Tenci is dus niet aan iedereen besteedt. Maar, sta je open voor eigenzinnige tegen alt. Country aanleunende luistermuziek met eigenzinnige arrangementen, aparte instrumentatie, en een lichte tic dan moet je Tenci zeker eens aanklikken. Dat geldt ook voor fans van Big Thief en verwante acts die zich het liefst ver van de mainstream ophouden.