Waar een verveelde bui al niet goed voor kan zijn. In geval van Myrte, Timo en Daan heeft het een prima liedje opgeleverd. Debuutsingle Easy Going is een zomers gitaarliedje met een piepklein wolkje aan de blauwe lucht. Myrte zingt het en schreef de tekst over jezelf uit de put trekken.
Het nog Facebook en Insta-loze Mood Bored (moodboard?) is dus een trio waarvan we vermoeden dat ze uit Tilburg komen en weten dat ze in het najaar de Popronde gaan lopen.
‘Fans of Julia Hacklin and Phoebe Bridgers will find much to like here’ schreef The Irish Times over het debuutalbum van Ailbhe Reddy. En zo is het.
Ook Ailbhe stopt haar ziel en zaligheid in zelfgeschreven liedjes, maar de verschillen met haar genoemde collega’s zijn groter dan de overeenkomsten. De Ierse singer-songwriter een krachtige stem en een breed palet aan stijlen en emoties tot haar beschikking. Ze kan fluisteren maar ook een keel opzetten als het moet.
Op nieuwe single A Mess rockt miss Reddy harder dan op haar eerder verschenen alt-folk songs. Vervormde gitaren en een strakke drummer vormen het decor waarin Ailbhe een van haar eerdere liefdes bezingt. Dat was A Mess bekent ze en helemaal haar schuld dat het misliep.
Nieuwe Σtella en (Redhino) single, Nomad is misschien wel de mooiste van haar Amerikaanse debuutalbum. Nomad is een reflectieve ballad met Khruangbin-achtig gitaar werk. Aan de bouzouki solo vlak voor de fade laat Σtella nog even haar Griekse roots doorschemeren.
De clip lijkt opgenomen tijdens een nachtelijke vistocht ergens op de Ionische of Egeïsche zee. Anders dan Up and Away is Nomad geen zomerhit materiaal. Maar als je een blauwtje hebt gelopen op Kos, Kreta of Corfu dan zal Nomad zeker troost bieden.
The Police begon aan hun allereerste wereldtournee en reisde door zes continenten in 1979 en 1980. The Police: Around The World Restored & Expanded toont beelden van achter de schermen en openhartige persoonlijke momenten terwijl de band nieuwe terreinen verkent. Hun snelle opkomst tot wereldwijd fenomeen.
Een aangrijpende momentopname van dit cruciale moment in hun carrière, The Police: Around The World Restored & Expanded, combineert beelden van de band die live optreedt met intieme beelden van Sting, Andy Summers en Stewart Copeland die Japan, Hong Kong, Australië, India, Egypte verkennen, Griekenland, Frankrijk, Zuid-Amerika en de VS. De band werd op en naast het podium gefilmd terwijl ze lokale monumenten bezochten, buitenlandse keukens ontdekten en op organische wijze een wereldwijde fanbase lieten groeien.
Onlangs verschenen is The Police: Around The World Restored & Expanded op dvd+cd, blu-ray+cd en dvd+lp (gedrukt op blauw vinyl). Oorspronkelijk beschikbaar op VHS en laserdisc, wordt de film voor het eerst gepresenteerd op dvd en Blu-ray, met hersteld beeld en geremasterde audio, evenals volledige uitvoeringen van vier bonusnummers die in de documentaire voorkomen.
Daarnaast bevat The Police: Around The World Restored & Expanded nooit eerder uitgebrachte live audio op cd en lp. Met nummers van hun eerste twee albums opgenomen in Japan, Hong Kong en Engeland, laat het zien dat The Police speelt met een razernij en passie die ze snel de grootste band ter wereld zou maken.
Tegelijkertijd genoot de Britse band van hun eerste hit in de UK met Roxanne en Message In A Bottle. Ze waren jong, hongerig en klaar om groot te worden. Zoals Andy Summers enthousiast zegt in de liner notes: “Net als Napoleon wilden we de wereld. Vanuit de rommelige en vurige sfeer in Londen in die tijd kwamen we op het idee om de hele wereld over te gaan en het hele avontuur te filmen. Voor zover we wisten, had tenminste geen enkele rockband dat ooit gedaan. We hadden net genoeg populariteit om over de hele wereld geboekt te worden.”
En de rest is geschiedenis… prachtig vastgelegd in The Police: Around The World Restored & Expanded.
Zo werkt dat; als je niet kunt dansen krijg je er steeds meer zin in. Ook bij Foals heeft het verplicht thuis blijven voor discokriebels gezorgd. Het heeft geresulteerd in een album dat op momenten misschien wat licht is.
Daar staan nummers als Crest of A Wave tegenover dat zo’n beetje alles heeft wat Foals zo bijzonder maakt zonder dat het een herhaling van zetten is. Ook op het negende nummer van de tot trio geslonken band is de beat prominent, maar niet per sé dansbaar. Crest Of A Wave gaat over een verblijf in St Lucia, maar er is ‘trouble’ in het tropisch paradijs. Yannis zit om verder niet opgehelderde redenen vast op het eiland. Luxe probleem natuurlijk, maar wel een dat een mooi liedje heeft opgeleverd.
A.A. Williams preludeert haar tweede album met een zacht sidderende gitaarballade volgens het principe van iemand die zacht praat wordt beter gehoord dan iemand die schreeuwt. Het is de kunst van de suggestie die van Evaporate zo’n sterk nummer maakt. Pas tegen het eind treden de gitaren op de voorgrond, groots maar beheerst.
A.A. Is een klassiek geschoolde multi-instrumentalist die haar stijl heeft gedestilleerd uit diverse bronnen als goth en metal, folk en 20ste eeuwse (minimal) componisten. Ze is naar eigen zeggen ‘hooked on anything heavy’. Figuurlijk dan, want de decibellen meter slaat bij haar zelden uit.
Het nieuwe album van de in Londen wonende zangeres-componiste heet As The Moon Rests en staat voor 7 oktober. Op 28 november wordt A.A., die haar Nederlandse debuut maakte in 2019 op het Roadburn Festival verwacht in Hall of Fame in Tilburg.
Ook voor de tweede single van het binnenkort te verwachten nieuwe album van Black Midi moet je weer even goed gaan zitten. Binnen de krappe drie minuten die Eat Men Eat duurt passeren meer ideeën de revue dan in zo’n beetje het hele oeuvre van Ed Sheeran.
Eat Men Eat zal daarom a) niet iedereen kunnen bekoren en b) wel even nodig hebben om ook bij fans van intelligente, intrigerende en ingewikkelde muziek in te dalen. Maar dan heb je ook wat.
Het einde van de wereld zoals we die kennen komt rap naderbij waarschuwt Preoccupations op Ricochet en het verbaast de band dat we ons niet daar niet druk om lijken te maken. Tekstueel, maar ook muzikaal refereert Preoccupations aan de classic van REM uit 1987.
Na vier jaar komt de Canadese postpunkband die zijn bestaan begon als Viet Cong met een nieuw album en een daaraan vast geknoopt een tournee. Of die hen ook onze kant zal opvoeren is nog niet bekend, waarschijnlijk wel. Over het album kunnen we vertellen dat de opvolger van New Material Arrangements heet en vanaf 9 september in de (virtuele) winkels ligt.
The Smile – A Light for Attracting Attention (XL Recordings)
Oké, Thom Yorke is een koning, maar laten we in hemelsnaam ook Nigel Godrich eens in het zonnetje zetten. Hij produceert sinds OK Computer (1997) alle albums van Radiohead en ook zo’n beetje alles wat Yorke (53) naast Radiohead op plaat zet de afgelopen jaren. En dat is nogal wat. Godrich mag niet worden onderschat. Zijn productietechnieken worden aan alle kanten gelauwerd door artiesten die met hem werken, waaronder ook Arcade Fire, Beck, Paul McCartney en Roger Waters.
Godrich mocht van Yorke ook op A Light for Attracting Attention (sinds kort op cd en vinyl verkrijgbaar) achter de knoppen zitten. Het debuutalbum van The Smile. Het zóveelste project van Yorke naast Radiohead. En ja, ook het zoveelste meesterwerk van Yorke, die op A Light for Attracting Attention opnieuw laat horen een van de intelligentste musici uit de muziekgeschiedenis te zijn (and counting). Hoewel dit album welzeker een samenwerking is met Radioheads Jonny Greenwood (gitaar, bas, piano en synthesizers) en de drummer van jazzformatie Sons of Kemet, Tom Skinner.
Yorke zelf stoeit ook met allerhande elektronica, speelt gitaar en de band wordt verder aangevuld met allerlei gastmusici op saxofoon, viool, cello, trompet en tuba. Waardoor de muziek in afsluiter Skrting On The Surface zelfs iets orkestraals krijgt. Dat geldt ook voor Waving A White Flag, waarin modulaire synthesizers toch weer de hoofdrol grijpen en er zelfs wordt geknipoogd naar Kraftwerk. Terwijl er ook hard gerockt wordt. Zeker. Het knallende You Will Never Work In Television Again betekent gitaargeweld van zowel Yorke als Greenwood en beukende drums van Skinner. Minstens zo opwindend is We Don’t Know What Tomorrow Brings. Met Greenwood op bas en Yorke op gitaar en synthesizers. Skinner wordt wat naar de achtergrond verdrongen. ‘I’m drowning in irrelevance and we don’t know what tomorrow brings”, zingt Yorke.
Ondanks dat we te maken hebben met een uitgekleed Radiohead, waarin Philip James Selway grofweg is vervangen door Skinner, kunnen we nochtans constateren dat A Light for Attracting Attention ‘gewoon’ een Radiohead-album is. Want wanneer er op de albumhoes Radiohead had gestaan in plaats van The Smile en er zou worden gejokt dat Ed O’Brien en Colin Greenwood hebben meegedaan, zou daar geen enkele fucking haan naar hebben gekraaid. Maar wát een gewéldig Radiohead-album is dit! Pieter Visscher
Horsegirl is een trio uit Chicago dat de gemoederen in de VS flink bezig houdt. Op het recent verschenen debuutalbum van Gigi, Nora en Penelope plukken ze onbevangen uit 80’s postpunk 90’s collegerock en de meeste andere alternatieve rockstijlen van de laatste decennia van de vorige eeuw. Zoals Pitchfork opmerkt is zijn de muzikanten minstens 20 jaar jonger dan hun meest recente invloed. Een gevalletje dus van hoe de ouden zongen rocken de jongen. Horsegirl leent en citeert echter met smaak, flair en passie.
Option 8 is een mooi voorbeeld van de contrastrijke stijl van het trio, iele/ijle meisjesstemmen en zware gitaren. Dat het Versions Of Modern Performance album zo overtuigend klinkt komt voor een goed deel op het conto van producer John Agenello, een veteraan die ook de knoppen beroerde bij o.a. Sonic Youth en Dinosaur Jr.
