Category: Recensies

Pinguin Radio presenteert Volkskrant Radio juli 2025

Pinguin Radio en de Volkskrant slaan de handen ineen voor een maandelijkse radio-uitzending waarin de luisteraar bij de hand wordt genomen langs de beste albums en de beste tracks van het moment.

de Volkskrant

Iedere eerste maandag van de maand tussen 20:00 en 22:00 uur live te beluisteren bij Pinguin Radio en een dag later terug te vinden op Volkskrant.nl als podcast en uiteraard ook bij ons op de site!

Dit alles, en meer, is te vinden op de maandelijkse Volkskrant Radio-podcast op Pinguin Radio.

Met in deze aflevering de beste albums van juli 2025:

  • Turnstile – NEVER ENOUGH
  • Tropical Fuck Storm – Fairyland Codex
  • Lorde – Virgin
  • Addison Rae – Addison
  • Annahstasia – Tether
  • Nadah El Shazly – Laini Tani
  • Beate Wolfe & Brian Eno – Luminal
  • hard life – onion
  • Durand Jones & The Indications – Flowers
  • Loyle Carner – hopefully!
  • Clipse & Kendrick Lamar – Let God Sort Them Out
  • African Express – Africa Express Presents Bahidorá
  • Burna Boy – No Sign Of Weakness

Alex G – Headlight

Alex G (Pennsylvania 1993) is zo’n artiest waarvan je je in eerste instantie afvraagt waarom hij zo populair aan het worden is. Hij nadert de 10 miljoen luisteraars per maand op Spotify.

Het antwoord ligt in periodieke blootstelling aan zijn muziek. Zijn op het eerste gehoor wat lijzige liedjes hebben tijd nodig om te groeien. Met een half oor klinkt Alex Giannascoli als een ongeïnspireerde Beck. Met volle aandacht hoor je een diepgravende zanger die zijn emoties en melodieën via avontuurlijke omwegen naar zijn luisteraars stuurt.

Dat succes is Alex G overigens niet komen aanwaaien. Hij had al een album of tien online staan toen hij eindelijk werd opgemerkt door een kapitaalkrachtig muziekbedrijf dat dus alleen maar het laatste duwtje hoefde te geven. Met zijn introverte zang, expressieve gitaren en ‘aparte’ instrumentatie is Headlight representatief voor G’s nieuwe album. Het is dan ook niet voor niets het titelnummer. Tot slot valt op dat Alex G op zijn major label debuut audio-technisch beschouwd beter klinkt dan ooit.

Concerten 9 & 8 november Paradiso.

THE TOWER Python-meesterwerkje

Eén van de meest spraakmakende personages in het Monty ‘The Holy Grail’ was natuurlijk The Black Knight. Een op zich zeer capabele ridder wiens enige fout zijn grenzeloze zelfoverschatting was. Het is dan ook maar goed dat de gelijknamige Nederlandse band alleen de naam van dit heerschap heeft overgenomen en niet zijn negatieve karaktertrekken. Net zoals hun naamgenoot in de film is de band meer dan capabel in hun core business: het spelen van kwalitatief uitstekende heavy metal. Echter, een ongezond stukje zelfoverschatting is in geen velden of wegen te bekennen. De mannen zijn duidelijk niet bezig met het veroveren van de wereld, maar willen gewoon op zijn tijd een puike metalplaat maken. Dit is met hun vierde album sinds 1998 wederom gelukt. Op ‘The Tower‘ wordt weer prima muziek gemaakt in de stijl van Metal Church en Iced Earth. Black Knight doet daarbij niet onder voor deze genrebazen, ik durf zelfs de stelling aan dat ze bij tijd en wijle zelfs frisser voor de dag komen dan menig andere band in het genre. Dat uit zich in composities waar duidelijk over nagedacht is en waar de gitaren met een zekere regelmaat de hoofdrol opeisen maar altijd in de geest van het liedje hun ding doen. De song staat voorop en hoeft niet in de schaduw te staan van solistische egotripperij. De zang speelt daarbij ook een positieve rol. De stem van Henk Overbosch heeft veel weg van oud-Riot-zanger Rhett Forrester en dat is natuurlijk ideaal voor dit soort metal. Naast eigen werk (waarvan ‘Fire’ toch wel het klapstuk is) staat er ook nog een verrassende cover op ‘The Tower’ in de vorm van Im Dunkeln. Dit is niets minder dan de oude hit van het Nederlandse Kadanz uit 1983 getiteld ‘In Het Donker’, maar nu in het Duits uitgevoerd. Liefhebbers van gedegen old school metal moeten dit maar eens gaan luisteren, het is zeker een plekje in de collectie waard. (tekst Aardschok)

Nabeel – wasal

nabeel is de artiestennaam van Yasi Razak, een in de V.S. wonende/studerende Irakees.

Toen we begin dit jaar een nummer van de Iraki indie-artiest oppikten spraken we de hoop uit dat Yasi niet door de Amerikaanse vreemdelingenpolitie het land zou worden uitgezet. Niemand met een visum en kleurtje is momenteel nog veilig in ‘the land of the free’. Maar tot dusver lijkt hij de dans ontsprongen. nabeel heeft in ieder geval kans gezien zijn debuutalbum te lanceren. De release van ‘ghayoom’ is een goede aanleiding om eens dieper in ‘s mans werk te duiken. En dat loont. Wasal is een midtempo rocksong met extra gitaar die wel iets weg heeft van Dinosaur Jr. Shoegaze maar dan net even anders.

Suede – Dancing With Europeans

Terwijl Oasis oude tijden doet herleven, probeert generatiegenoot Suede (en Pulp en Blur) relevant te blijven met fris repertoire.

De nieuwe nummers zijn wel in de oude stijl, maar meer dan flauwe remakes. Ook zijn niet alle songs even geslaagd. Maar met zijn Beatles gitaren en Bowie zang is Dancing With Europeans weer een schot in de roos. De meerwaarde van deze derde single van het nieuwe Suede album,  ‘Antidepressant’ (5/9) zit hem in het aanstekelijke spelplezier. De band van Brett Anderson heeft nooit echt in de zelfde league gespeeld als Blur en Oasis, maar wel een eigen publiek opgebouwd dat de band al ruim 30 jaar trouw is. De mannen zijn misschien wel niet rijk, maar ook niet ongelukkig en dat hoor je.

Amie Blu – shadow

Als artiest is Amie Blu eigenlijk meer Pinguin-Pop dan Pinguin-Indie. Haar nieuwe single shadow is echter zo goed dat we hem toch maar stiekem op de indie playlist hebben gesmokkeld.

Je kunt de Frans-Britse zangeres zien als het kleine zusje van Michael Kiwanuka. Net als hij produceert ze indie-soul pareltjes. Al zijn die van haar een stuk  intiemer dan die van hem. Het introverte shadow is een mooi voorbeeld van de stijvolle, stille sound van miss Blu. De song heeft een ingehouden spanning die pas vrij komt in het gospel-achtige slot. Ideaal voor de zondagochtend dus.

They are gutting a body of water – trainers

In het kader van ‘je mist meer dan je meemaakt’, willen we je graag voorstellen aan they are gutting a body of water. Ook wel TAGABOW genoemd.

De band uit Philly heeft al drie* albums in de catalogus, maar trainers is voor ons dus een eerste kennismaking. Dat roept de vraag op hebben we iets gemist? Het antwoord is eigenijk wel ja. TAGABOW is een eigenwijze band die werkzaam is in het shoegazeveld. Trage tempi, verzonken zangpartijen, grof vervormde gitaren dat werk, maar binnen de grenzen vrij origineel. Jammer alleen dat het gros van hun songs zo kort is. Met zijn 2 minuut 45 seconden is trainers een van hun langere liedjes.

they are gutting a body of water begon in 2017 als soloproject van gitarist-songwriter Douglas Dulgarian, maar groeide in de loop der albums uit tot een meerkoppig monster. Critici zijn al langer laaiend over TAGABOW. Met een song als trainer zou de band zomaar eens de weg naar een groter publiek kunnen vinden. Het zou verdiend zijn.

*5 als je live + verzamelaars meetelt.

Robin Kester – The Daylight

Fans van Robin Kester boffen maar met zo’n idool. Met een ijzeren regelmaat releast Robin nieuwe liedjes en nooit stellen ze teleur.

The Daylight is alweer het vierde nummer dat ze dit jaar het daglicht laat zien (sorry) en hij mag weer worden gehoord. De gerenommeerde Amerikaanse muzieksite Stereogum noemt Robin’s jongste single ‘another enrapturing gem’ (nog een betoverend juweeltje). Nu hoor je het eens van een ander! Robin schreef The Daylight weer zelf. Op bas en gitaar horen we A.M. Sam van Hoogstraten, de achtergrondzang wordt verzorgd door collega Rozi Plain en de productie en mix zijn weer van de Engelse producer Ali Chant. Robin’s nieuwe album, Dark Sky Reserve verschijnt in september op het Britse Memphis Industries.

Automatic – Mercury

Mercury begint met een onheilspellend orgel. Daarna volgen een laagvliegende synth en een onweerstaanbare breakbeat en dan is er nog die bezwerende zang. Noem het horrorpop of griezelrock. Feit is dat Halle, Isabella en Lola een track hebben afgeleverd die opvalt en indruk maakt.

Het eerste album van Automatic was aardig, het tweede leuk, maar album drie*  lijkt de plaat te worden waarmee het Amerikaanse trio uit de schaduw gaat treden. Positief ook is dat Mercury een heel ander beest is dan ex IJsbreker Is It Now. Dat is een garagerockliedje met sixties smaak. Mercury is een dark wave danstrack. Hoezo veelzijdig?

Automatic is vernoemd naar een nummer van het Beaty and the The Beat album van The Go Go’s, net als zij een all girl band uit L.A. Nog een leuk weetje. Zangeres-percussionist Lola Dompee is de dochter van Bauhaus drummer Kevin Haskins. De volgende single van Automatic zou dus zo maar een Goth-rock track kunnen worden. Spannend!

*Is It Now (26/9)

 

Mac DeMarco – Holy

De vorige single van Mac De Marco was ons net even te saai/gezapig. Holy is ook geen rocker om van op te veren, maar wel een erg lekker nummer. Zeker in dit jaargetij waarin alles toch een tandje lager draait.

De Canadees met het sympathieke spleetje tussen zijn tanden heeft zijn nieuwe album helemaal alleen geschreven, opgenomen en gemixt. Nou ja alleen met zijn gitaar natuurlijk. Die speelt zo’n grote rol dat Mac zijn zesde album simpelweg “Guitar’ heeft genoemd. 29 augustus komt de plaat uit. Rond die tijd ook begint zijn wereldtour die hem op 21 oktober naar Paradiso zal brengen en een dag later in de Maassilo van Rotterdam doet belanden. Op 5 november staat Mac in de Cirque Royal te Bruxelles. Of hij alleen met zijn gitaar komt of een band meeneemt is nog onbekend.