Category: Recensies

English Teacher – Polyawkward

English Teacher is druk bezig te demarreren van het legioen van de praatpunkscene naar de kopgroep. Nieuwe single Polyawkward tevens het titelnummer van een EP waarop ook hun laatste vier singles te vinden zijn, zorgt voor wind in de rug.

Lily Fontaine combineert (absurde) humor met rake observaties en geïnspireerde beeldspraak. Het refrein van Polyawkward luidt ‘I Haven’t got the appetite, I’d rather eat alone, Life is a buffet, And I’m going home’. Ook muzikaal maakt de band uit Leeds stappen. De backing van Polyawkward volgt de verschillende stemmingen en personages van het verhaal. Lily’s gesproken woord gaat soms naadloos over in zingen. Nu English Teacher weer volop kan optreden zal de ontwikkeling nog sneller gaan. Het heeft ook wel iets poëtisch dat één van de grootste concurrenten van Fontaines DC een band is met een frontvrouw die echt Fontaine heet.

Pit Pony – Supermarket

De opvolger van Black Tar stel niet teleur. Misschien is Supermarket zelfs wel beter en in ieder geval anders. Het was het idee van de gitarist van Pit Pony om de tekst van zangeres Jackie Purvey over twee uit elkaar groeiende geliefden in een krautrockjasje te steken.

Supermarket is monotoon en indringend en werkt toe naar een monumentaal slot waarin de stoppen net niet doorslaan. Jackie’s love story heeft duidelijk geen happy end.                                                Opwindend is het wel en overtuigend en ook onrustig. Daarom zal Supermarket wellicht wat meer tijd nodig hebben om aan te slaan dan Tar Pony. Duidelijk is wel dat Pit Pony een lange race gaat lopen.

La Sécurité – Suspens

Het Franse antwoord op de new wave en neue welle was de nouvelle vague. Die is bij ons maar met mondjesmaat doorgedrongen. Jammer, want we hebben wel wat gemist aan bands als Taxi Girl, Indochine en Les Rita Mitsouko. Franse popmuziek heeft vaak iets ongrijpbaars een ‘je ne sais quoi’ om het in hun lingo te zeggen. Zo ook het uit Montreal afkomstige La Sécurité. De band is wel bekend met de neuro-disco en poste punque van de vroege jaren tachtig waarin de gitaar langzaam werd verdrongen door de synthétiseur. Die strijd laait weer op in Suspens, een fijn springerig retro-rockertje met sporen van voornoemde bands, of voor de minder ingewijden The B52’s en Plastic Bertrand.

Sorry – There’s So Many People That Want To Be Loved

Mocht er ooit een boek verschijnen over vreemde bandnamen mag die van Sorry zeker niet ontbreken. De Britse Band heeft namelijk niets om zich voor te schamen. Sorry kwam twee jaar terug met een vrij geweldig debuutalbum en daarna met een prima EP en een stel sterke singles.

Misschien spijt het ze dat hun songs alle kanten opschieten en de band zich derhalve moeilijk tot niet laat rubriceren. Ambient grunge is nog de beste beschrijving die we konden vinden. Vooral omdat je daar niks wijzer van wordt. Nieuwe single There’s So Many People That Want To Be Loved is een van de meer ‘gewone’ songs van de band uit Londen. Ook al ontbreekt een duidelijk refrein, klinkt de instrumentale break alsof die is opgenomen in een draaimolen en horen we in het outro iets wat nog het meest klinkt als een benevelde synthesizer(speler). Frontvrouw Asha Lorenz omschrijft There’s So Many People That Want To Be Loved als een sad-funny love song. Het is Sorry weer gelukt om aangenamen verwarring te veroorzaken.

Σtella & Redinho – Up and Away

Σ is de Griekse letter S. Je spreekt Σtella dus uit als Stella. Die Σ geeft aan dat we te maken hebben met een act uit Griekenland. Die zijn vrij zeldzaam. Je grootouders kennen misschien Vicky Leandros of Demis Roussos. Die laatste kwam uit de bekendste Griekse band uit de pophistorie, Aphrodite’s Child. Uit de zelfde band komt ook uit Vangelis, de succesvolste Griekse muzikant ooit dankzij zijn soundtracks voor o.a. Bladerunner en 1942: The Conquest of Paradise. Maar dat is het wel zo’n beetje wat Griekse muzikale grootheden betreft. Wat alle in het westen bekende Griekse muzikanten betreft eigenlijk.

Maar daar komt binnenkort misschien verandering dankzij Stella met een Σ en haar producerende partner Redinho. De muziek van Σtella & Redinho die in eigen land al flink aan de weg timmeren is op de een of andere manier in de burelen van het befaamde Amerikaanse Sub Pop Records belandt. Dat label waarop Nirvana debuteerde en o.a. Band of Horses en Beach House floreerden brengt binnenkort het nieuwe album uit van Σtella & Redinho. Als wegbereiders zijn er twee singles uit, waarvan we de tweede Up and Away van harte aanraden aan iedereen die een het leuk vind muziek te horen met een exotisch tintje. Σtella zingt dan wel in het Engels, maar haar roots liggen er boven op. Het motief van Up an Away wordt gespeeld op een orgeltje en klinkt authentiek Grieks net als de gitaar(?) solo. Of in onze ongeschoolde oren zelfs een beetje Turks, maar dat kan je in Athene beter niet hardop zeggen.

Pinguin Radio presenteert Volkskrant Radio – april 2022

Pinguin Radio en de Volkskrant slaan de handen ineen voor een maandelijkse radio-uitzending waarin de luisteraar bij de hand wordt genomen langs de beste albums en de beste tracks van het moment.

de Volkskrant

Iedere eerste maandag van de maand tussen 20:00 en 22:00 uur live te beluisteren bij Pinguin Radio en een dag later terug te vinden op Volkskrant.nl als podcast en uiteraard ook bij ons op de site!

Dit alles, en meer, is te vinden op de maandelijkse Volkskrant Radio-podcast op Pinguin Radio.

Met aandacht voor deze albums:

  1. Axel Boman – Quest for fire
  2. Bloc Party – Alpha Games
  3. Blood Incantation – Timewave Zero
  4. Father John Misty – Chloë and the Next 20th Century
  5. Fontaines D.C. – Skinty Fia
  6. GGGOLDDD – This Shame Should Not Be Mine
  7. Jack White – Fear Of The Dawn
  8. Moss – HX
  9. November Ultra – bedroom walls
  10. Rammstein – Zeit
  11. Spiritualized – Everything Was Beautiful
  12. Wet Leg – Wet Leg

Live Foto Review: Frank Turner & The Sleeping Souls @ TivoliVredenburg

Live Foto Review: Frank Turner & The Sleeping Souls (support Pet Needs) @ TivoliVredenburg, Utrecht
1 mei 2022
Foto’s Serge Hasperhoven

De Engelse folkpunker Frank Turner staat erom bekend dat hij akoestisch net zo hard kan rocken als menig elektrische collega. Koppel dit aan een stem als een orkaan en een fijne hand van songschrijven en we hebben een winnaar. Tijdens de lockdowns van 2020 vermaakte Turner zijn fans met livestreams en zamelde hij geld in om kleine concertzalen in leven te houden. Hiermee bewees hij dat niet alleen zijn stembanden, maar ook zijn hart op de goede plaats zit. Op 22 februari verscheen zijn nieuwe album ‘FTHC’, dat volgens hem zelf ‘direct en rauw’ klinkt. We hadden niet anders verwacht!

Jack White – What’s The Trick?

Het nieuwe album van Jack White is een meesterwerk. Misschien wel zijn beste solo-album. Maar het is ook een moeilijk toegankelijk album. De sound, de songs en bovenal Jack’s stem zijn scherp om niet te zeggen snerpend. Het lijkt wel of hij alle bastonen heeft weggefilterd.

Nou ja bijna alle, want What’s the Trick eindigt met een basloopje. Maar dan heb je er net een ruim drie minuten durende audiostorm opzitten van gepitchte gitaren, schelle drums en Jack’s merg en been stem gemixt in een windtunnel. White lijkt des duivels op zijn nieuwe langspeler, Fear of The Dawn. De meeste songs lijken over angst, verdriet en wraak te gaan. Of over het onvermogen lief te hebben; ‘What’s The Trick In Making My Love Stick‘.

Het verwarrende is dat het eigenlijk best goed gaat met zijn liefdesleven. Hij is net getrouwd met Olivia Jean. Hij vroeg de gitariste zelfs op het podium ten huwelijk. Van die romantiek dus geen spoor op zijn nieuwe album en al helemaal niet op What’s The Trick.

King Gizzard & The Lizard Wizard – Kepler-22b

20 albums in 11 jaar! Zelfs The Beatles waren niet zo productief als King Gizzard & The Lizard Wizard. En net als the fab-four beschouwt ook de band uit Melbourne stilstand als achteruitgang. Er zijn nu drie songs bekend van het 20ste album van King Gizzard & co; het ruim 18 minuten durende The Dripping Tap, voormalig IJsbreker Magenta Mountains en het recente Kepler-22b.

De eerst was een grotendeels geïmproviseerde, opgevoerde gitaarjam, de tweede een vlotte wegdromer en de nieuwe een jazzy, exotische popsong met een bassolo over de exoplaneet Kepler-22b. Daar zou theoretische leven mogelijk zijn. Volgens King Gizzard is dat ook het geval, want toen ze hun telescoop op de planeet richtten, was het eerste wat ze zagen een telescoop die op hen gericht was!

Een dingt verandert er niet in het koninkrijk van The Lizard Wizard; de geesten zijn blijvend verruimd. Het allernieuwste album van KGLZ heet ‘Omnium Gatherum’ album en is uit.

Royel Otis – Oysters In My Pocket

Als sinds de oudheid wordt de oester potentieverhogende eigenschappen toegedicht. Daarover dus hebben Royel Maddell en Otis Pavlovis een liedje gemaakt, Oysters In My Pocket. Waarom twee jonge gasten zingen over libidostimulanten? Waarschijnlijk vonden de begin twintigers het een grappige manier om over seks te zingen.

Royel Otis komt uit Sydney.  Het duo bracht vorig jaar een EP uit, die goed viel ‘down under’. Het is niet moeilijk te horen waarom. Royel Otis maakt vrolijke gitaarmuziek, unisono gezongen hormonale partypop. Niks meer, maar zeker ook niks minder. In Australië worden ze wel met Supergrass vergeleken, zelf geven ze de Japanse city pop zanger Hiroshi Sato, de New Yorkse Strokes en het Franse Daft Punk op als acts die ze willen evenaren.

Een album is in de maak en zal t.z.t. verschijnen op het House Anxiety/ Ourness label dat het duo deelt met o.a. King Crule en Courtney Barnett.