Category: Recensies

Coil – Musick To Play In The Dark 2

Coil – Musick To Play In The Dark 2 (Dais)

De schitterende glans van Coils Musick To Play In The Dark-albums is in de meer dan 20 jaar die voorbij is getrokken sinds de release van de plaat geen moment verbleekt.

Terwijl onlangs het eerste deel opnieuw uit is gekomen, te midden van een gestage stroom van Coil-werken – klassiekers zoals Love’s Secret – is deel twee nu verschenen. Opgepoetst. Een nichealbum dat door die digitale oppoetserij nóg wat sterker binnenkomt. Voor in de nacht. Want Coil maakt muziek die in het donker het best tot z’n recht komt. Dan kruipt het ongrijpbare indiegeluid van Peter Christopherson (ex-Throbbing Gristle) en John Balance het diepst onder je huid. Beiden zijn al jarenlang overleden, maar ze zouden deze geremasterde plaat zonder twijfel hebben toegejuicht, als liefhebbers van de modernste muzikale technieken.

Er is iets sprankelends en heerlijk helders aan het geluid dat we horen op Musick To PlayIin The Dark Vol. 2. Ondanks het sluipende onbehagen, dat in de verte blijft hangen. Dat geluid dat dus zo sterk onder je huid kruipt. Niet te vangen. Vervreemdend. Subversief. Zijn het liedjes? Niet echt. Alhoewel, natuurlijk wel. Geluidsschetsen. De beste, hyperintelligente en veel te vroeg overleden radiodeejay Arjen Grolleman was fan van het eerste uur. Dat zegt genoeg.

Het Britse avant-gardecollectief deed waar het zin in had. Compromisloos. Onderscheidend. Zullen we het geluidsontwerpen noemen? De snerpende sound, hier en daar, de geregeld minimale zang of spraak. Worstelend met de elementen komt Coil tot talloze hoogtepunten. Nog altijd invloedrijk. Zo heeft Nine Inch Nails’ Trent Reznor zich net zo sterk door Depeche Mode laten beïnvloeden als door Coil. Je kunt het stempel industrial drukken op de formatie, maar daarmee doe je de heren tekort. Coil is niet te vangen en nog altijd huiveringwekkend actueel en urgent. Wat is het ruim 12 minuten durende Tiny Golden Books toch een pareltje vanjewelste, met z/n vervormde vocalen, doordenderende synthritme en spervuur aan soundscapes. Verslavend. Schreeuwend om de repeatknop. Licht uit, Coil aan. Pieter Visscher

Launder – Unwound

John Cudip alias Launder komt beslagen ten ijs. Drie jaar en zestig demo’s heeft hij gedaan over zijn eerste album. Maar -zoals het gezegde luidt- dan heb je ook wat! Dat wat is in geval van nieuwe single Unwound shoegaze achtige kamerrock.

Unwound is niet de eerste Lauder single, maar wel de beste. Cudip is geen geweldige zanger, en daar lijkt hij zich van bewust. Hij laat daarom vooral zijn gitaren spreken en kijkt niet op een solootje, of twee.

Launder is ontstaan uit voor de lol sessies met vrienden en vriendinnen. Een paar daarvan kennen we waaronder Jackson Philips van Day Wave, Zach Smith van DIIV en niet op de laatste plaats de van oorsprong Franse chanteuse Soko. Het beloofde album heet Happening en staat voor juli.

Thorogoods pen net zo machtig als z’n gitaar

Zoals George Thorogood het zelf ooit zei: “Ik denk dat een goed nummer een goed nummer is, is een goed nummer, weet je?” En wat we hier hebben is een verzameling keiharde, feestelijke, goede liedjes – allemaal geschreven door Mr. Thorogood zelf. Op The Original George Thorogood.

Het toepasselijk genaamde album The Original George Thorogood brengt het beste uit het rock-‘n-roll-hart en het koortsachtige brein van George Thorogood en zijn onstuitbare, oude band, The Destroyers. The Original George Thorogood is uitgebracht op cd, digitaal en in twee lp-configuraties, waaronder zwart vinyl en, voor de ultieme verzamelaar, een translucent orange lp in beperkte oplage.

“Het is gemakkelijk om een ​​nummer te schrijven, moeilijk om een ​​goed nummer te schrijven en nog moeilijker om een ​​geweldig nummer te schrijven”, zegt Thorogood. “Het valt me ​​op dat ik het vermogen heb om behoorlijk goede nummers te schrijven, en dat geeft een echt gevoel van prestatie.” Louis van Gaal zou het gezegd kunnen hebben.

Aan het eind van de jaren ’70 schoten Thorogood’s stoere nummers en met grindhouse slidegitaar enThe Destroyers de hitparade binnen, met twee platina en zes gouden albums op hun naam. In de loop van zijn 20-jarige albumcarrière is Thorogood geprezen als een geïnspireerde vertolker van tijdloze klassiekers van meesters als Bo Diddley, John Lee Hooker en Hank Williams. Maar al die tijd bleef hij zijn eigen songs aanscherpen.

The Original George Thorogood is een viering van Thorogood als liedjessmid. Het album bevat rockradioblockbusters zoals I Drink Alone en Rock and Roll Christmas, evenals Thorogood’s megahit, Bad to the Bone, die dit najaar zijn 40ste verjaardag viert.

Voor Thorogood – momenteel op tournee met The Destroyers op hun veelgeprezen Good To Be Bad: 45 Years Of Rock Tour – en voor zijn miljoenen fans, is The Original George Thorogood een welkome herinnering dat de pen net zo machtig kan zijn als de gitaar. “Je probeert jezelf als songwriter te verspreiden,” zegt George, “en ik heb altijd mijn best gedaan. We spelen veel van deze nummers al heel lang en sommige zijn niet live uitgevoerd Ik hoop dat fans verrast worden door degene die ze nog nooit eerder hebben gehoord.”

Het is allemaal hier. En het is allemaal geweldig goed Thorogood. Of zoals de man het ooit zelf zei: “Ik twijfel er niet aan wie nummer één is. Ik ben altijd nummer één geweest.” Opnieuw horen we Louis…

The Klittens – Benson

De Nederlandse intercity-band, The Klittens begint zich te ontwikkelen van sympathiek rammelend bandje tot serieus goed klinkende postpunkband.

Vrees niet op Benson klinken de Klittens niet nog lang als Toto, maar de instrumenten worden beheerst en de samenzang is niet langer a l’improvise, maar harmonieus en trefzeker. Benson is net als de drie vorige singles van Katja, Laurie, Michelle, Winnie en Yaël terug te vinden op hun vers verschenen EP debuut, die ze zomerse titel Citrus hebben meegegeven.

Project Gemini – Scorpio’s Waltz

Scorpio’s Waltz is een instrumental zoals ze -buiten de filmwereld- nog maar zelden worden gemaakt. Hoofdinstrument is de elektrische gitaar. Die wordt net als de overige instrumenten bespeeld door Paul Osbourne, een muzikant, producer, journalist en platenverzamelaar uit West-Londen.

Osbourne heeft zijn project Gemini gedoopt, een naam die goed past bij zijn hippie mix van stijlen als acid folk, psych funk en vintage filmmuziek. Scorpio’s Waltz komt van het binnenkort te verschijnen ‘The Children of Scorpio’ album dat voor de verzamelaars verkrijgbaar is op geel en voor de liefhebbers op gewoon vinyl en/of cd.

Interpol – Something Changed

Interpol heeft dus vrijwel direct na elkaar twee nieuwe nummers doen verschijnen. De eerste, Toni draait sinds vorige week mee op onze playlist, Something Changed vanaf nu. Toni wijkt behoorlijk af van de beproefde neo new wave sound van de new Yorkse band. Something Changed doet dat minder, maar is zeker geen herhaling van zetten, laat staan meer van het zelfde.

De muziek van Interpol heeft altijd al een melancholieke ondertoon gehad. Dat gevoel contrasteert regelmatig met de breed opgezette begeleiding. Op Something Changed zijn mood en muziek meer in balans. Anders gezegd Something Changed is meer muziek voor thuis dan de concerthal. Meer kamermuziek dan symfonie. Het woord is intiem. Een verklaring van Paul Banks voor deze nieuwe insteek is dat de band nieuwe songs meestal live in de studioschrijven. De nieuwe songs kwamen tot stand in een periode van quarantaine. Ideeën werden ge-demo’d en heen en weer gemaild. Met hulp van producers Flood en Alan Moulder zijn die demo’s uitgewerkt tot de uiteindelijke versies. Het gevolg is dat album zeven van Interpol – The Other Side Of Make Believe- anders is, maar toch herkenbaar. Dat heet progressie.

Pale Blue Eyes – Dr Pong

Je band naar een nummer van The Velvet Underground noemen, maar verder niet op de band van Lou Reed lijken. Het heeft wel wat. Waar het beginnende Britse trio dan wel aan doet denken is niet zo makkelijk te zeggen, wat natuurlijk alleen maar goed is.

In hun summiere bio op Spotify reppen de Pale Blue Eyes van ‘sonic York v.s. the richest Devon cream-pop’. York en Devon zijn waarschijnlijk de Britse graafschappen waar de leden can Pale Blue Eyes vandaan komen. Het Sonic voor York suggereert dat de band zijn illustere voorgangers kent, naast de Velvets dus ook Sonic Youth. En cream-pop is natuurlijk een woordspeling op dream pop. Er valt veel uit te pakken. We hebben hier duidelijk te maken met studenten, is het niet aan de universiteit an wel van de pophistorie. 

Pale Blue Eyes is ook op excursie geweest naar Berlijn. Daar hebben ze het zo naar hun zin gehad dat ze er een nummer over hebben gemaakt, een song van zo’n zeven minuten nog wel. De Dr Pong uit de titel werd vanwege het betaalbare bier en de aanwezigheid van een tafeltennistafel hun stamcafé. Dr Pong, het nummer is lekker vlot en met zijn simpele bezetting van bas, drums, zang en synthesizer zowel minimalistisch als hypnotisch. Zeg maar cream pop.

Editors – Heart Attack

Goed nieuws! Er is een nieuwe Editors single. Jammer dat er geen album volgt. In ieder geval niet op korte termijn. De release van Heart Attack dient twee doelen. Het aankondigen van een aantal optredens en de bekendmaking dat producer John ‘Blanck Mass’ Power na vijf jaar nauwe samenwerking definitief tot de band is toegetreden 

Er zijn nu dus zes Editors. De inlijving van Powers heeft vooralsnog geen gevolgen voor de stijl/sound van de band. Heart Attack is Editors zoals we ze kennen, neo-eighties-post-new-wave. Zij het dit keer misschien iets gedrevener dan gewoonlijk. Die drive past bij het onderwerp van de song, obsessieve liefde. Het soort liefde dus dat in geheime bijlages wordt beschreven en niet in het openbare rapport 😉

En dan die optredens. Editors gaat op de festivaltoer deze zomer. Zo kan je de band op 27 mei gaan zien op Dauwpop in Hellendoorn en op 3 juni op Vestrock in het Zeeuwse Hulst.  

BABE – Keiner Kennt Dich

Je zou nog kunnen denken dat het Duitse BABE zich heeft vernoemd naar het slimme biggetje uit de gelijknamige film totdat je de zangeres van de band ziet. Met haar voorkomen zou Lulu Von Babe waarschijnlijk een fortuin kunnen verdienen in de modellenwereld.

Maar ze heeft er dus voor gekozen blikvanger te zijn van een punkband, of duo eigenijk. Haar partner in crime luistert naar de naam zich Robin Von Babe. Bij punk moet je in geval van BABE niet aan maatschappelijk onaangepaste types denken of aan twee akkoorden spelende barricadebeklimmers. De punk van BABE is beschaafd en toegankelijk en zou waarschijnlijk goed scoren op het Eurovisiesongfestival, meer Blondie dan Toten Hosen dus.

Keiner Kennt Dich is de tweede single van het Berlijnse BABE. Voor ons is het een leuk tussendoortje, maar onze oosterburen vinden het ‘so geil’ en ‘sind gespannt auf eure Zukunft’!

The Interrupters – In The Mirror

Bestaat er zonniger muziek dan ska? Aimee Allen en haar Interrupters fleuren de lente op met In The Mirror, het titelnummer van hun nieuwe, vierde album.

De band uit L.A. van wie in 2016 By My Side draaiden en twee jaar later Gave You Everything is vroeg met het aankondigen van hun nieuwe langspeler, die komt namelijk pas begin augustus uit. Waarschijnlijk hebben ze de single in de rush release gegooid om de fans te laten weten dat er naast een nieuw album ook een nieuwe tournee in het vat zit. Die begint op 3 juni met een festival in de UK. Helaas is dat de enige show in de oude wereld. De rest van de zomer trekken The Interrupters samen met Flogging Molly door de VS. Wel is hun agenda in augustus leeg. Nee, dat zou te mooi om waar te zijn zijn.