Category: Recensies

Son Lux, Mitski, David Byrne – This Is A Life

49 nummers maar liefst, komen er op de soundtrack van de film ‘Everyting, Everywhere, All At Once’. Het gros is geschreven en uitgevoerd door Son Lux, maar er zijn ook bijdragen van o.a. Andre 3000 van Outkast, good old boy Randy Newman, miss Mitksi en Talking Head David Byrne.

De twee laatste etaleren hun niet geringe talenten op het vooruitgestuurde, This Is A Life. De single klinkt precies zoals je zou verwachten van een samenwerking van de artistieke sfeermakers van Son Lux, de zwoele powerpopster Mitski en de immer ongrijpbare indiepopnestor David Byrne; stijl, sfeer en smaakvol! Wat je niet hoort is dat het stemmige This Is A Life thuishoort in een sci-fi comedy!

The Black Keys – Wild Child

Na het smakelijke back to the blues tussendoortje Delta Kream keert The Black keys weer terug op het eerder ingeslagen pad. Wild Child biedt geen grote veranderingen, maar wel weer een ijzersterke riff en een refrein dat moeilijk niet niet mee te zingen is.  Bij het schrijven van Wild Child  kregen Dan en Pat hulp van Greg Cartwright van retrorockers Reigning Sound en Angelo Petraglia die ook hand en spandiensten verricht voor Kings of Leon.

Kortom er mag wat worden verwacht van het Dropout Boogie album dat op 13 mei moet gaan uitkomen.

Melody’s Echo Chamber – Personal Message

Zou het toeval zijn dat la grande dame van de Franse popmuziek, Francoise Hardy een nummer heeft dat Message Personal heet? Misschien wel. Personal Message van Melody’s Echo Chamber lijkt namelijk niet echt op Message Personal. Op de taal na dan. En de vele violen.

Melody Prochet zingt dit keer dus weer zoals ze gebekt is. Het Frans past perfect bij de dromerige ‘musique mediterrané’. Personal Message is een zonovergoten chanson met een fluwelen baspartij waarin Melody haar stem laat dwarrelen als een leeuwerik in een opwaartse luchtstroom. De lente is nu echt begonnen.

Het bijbehorende album heet Emotional Eternal en komt eind april uit.

Sprints – Delia Smith

Delia Smith –we moesten het even opzoeken- is een bekende Britse TV kok. Sprints -weten we sinds Graadmeter hit, Little Fix- is een praatpunkband uit Dublin o.l.v. Karla Chubb.

Sprints heeft deze week haar tweede EP uitgebracht. Daarvan is Delia Smith een van de twee songs die we nog niet kenden. Ondanks de titel gaat Delia Smith niet over de chef, maar over de behoefte bijzonder te zijn. ‘Who Wants To Be Special Anyway’, Me Fucking me! zingt-zegt Karla.

Het is een terugkerend thema in de songs van Sprints, de pogingen van de frontvrouw om haar verlammende verlegenheid te overwinnen. Welke rol Delia Smith daarin speelt is niet helemaal duidelijk. Dat Karla’s songs een vorm van therapie zijn, zie je terug in de video van Delia Smith, die de vorm heeft van een therapiesessie. Nog zo’n EP en een flinke tour en Karla zal definitief over haar verlegenheid heen zijn.

Pit Pony – Black Tar

Nieuwe Pit Pony single Black Tar gaat over het gevoel in een tredmolen te zitten. Wat je ook doet je valt steeds weer terug. Alsof je met je schoenen blijft plakken in zwart teer. De tekst wordt versterkt door een monotone riff die het hele nummer het zelfde blijft. De frustratie uit zich in het hoge tempo en de harde gitaren.

Pit Pony komt uit het Noord Engelse Tyneside. De band bracht in 2020 een serie singles uit en toen twee jaar niks. Met Black Tar laat Pit Pony horen nog lang niet uitgesproken te zijn.

girlhouse – paul blart mall cop

Het was even zoeken maar Lauren Luiz, artiestennaam girlhouse lijkt nu haar definitieve draai te hebben gevonden. De voormalige actrice bracht eerder een cover uit van A Long December van Counting Crows en twee EP”s met droompopliedjes die best wel goed waren maar niet echt bijzonder.

Nieuwe single paul blart mall cop is niet zozeer anders, maar vooral beter dan waar Lauren tot nu toe mee kwam; de sound, de compositie, en -niet op de laatste plaats- de performance. De tekst geeft uitsluiting. paul blart mall cop gaat over het overwinnen van een depressie. Haar herwonnen zelfvertrouwen is wat de nieuwe single vleugels geeft. En de pakkende mix van gitaren en keyboards is ook niet verkeerd.

Nog een paar songs van dit kaliber en girlhouse kan zich meten met door haar bewonderde collega’s als Phoebe B en Lucy D.

Thom Yorke – 5.17

Thom Yorke volgt in de voetsporen van bandmaat Jonny Greenwood en begeeft zich op het filmmuziekvlak. Niet voor het eerst overigens. Eerder schreef hij muziek voor de (korte) arthousefilm Suspiria. Dit keer zullen echter veel meer mensen zijn soundtrackbijdrage horen. 5.17 schreef hij namelijk voor het zesde (en laatste) seizoen van Peaky Blinders.

In welke aflevering het nummer zit is nog niet bekend, maar verwacht geen happy end. 5.17 is sober en somber. Het nummer bestaat uit niet veel meer dan een eenzame piano, iets dat klinkt als een zacht krassende viool en de in galm gedrenkte falsetstem van de componist. Een verklaring voor de titel kunnen we waarschijnlijk pas geven als de serie er is.

Op 3 april verschijnt er een tweede bijdrage van Thom aan Peaky, That’s How Horses Are. Ook hebben Thom en Jonny samen muziek gecomponeerd voor de finale van de populaire serie waarin eerder al de Radiohead songs You & Whose Army en Pyramid Song te horen waren. Er is ook sprake van een release van de soundtrack op vinyl.

Buzzard Buzzard Buzzard – New Age Millennial Music

New Age Millennial Music is al een maandje of tien oud, maar zo prettig dat we de single toch maar even meenemen. Het Britse Buzzard Buzzard Buzzard is zo’n band waarvan je je afvraagt of ze nou ontzettend retro zijn of juist hun tijd vooruit.

De band maakt uiterst verzorgde, zorgvuldig geproduceerde muziek een beetje a la Phoenix, maar nog meer als 10cc (voor de breuk met Godley & Creme of Badfinger of Stealers Wheel). Vernuftige pop dus soms op het pastiche-achtige af, maar met zoveel smaak en plezier bereid dat ze er makkelijk mee wegkomen. Noem het powerpop, noem het smartrock of noem het New Age Millennial Music. Wie hier niet voor valt houdt vast ook niet van The Beatles. New Age Millennial Music staat op het eerste en nog enige album van Buzzard x3, Backhand Deals.

Krush Puppies – Love Kills Demons

De leden van Krush Puppies ontmoetten elkaar in een dierenwinkel in Londen. Ze raakten aan de praat en kwamen er achter dat ze meer deelden dan liefde voor dieren. De bandnaam refereert nog aan de plek waar het plannen smeden begon. De vriendinnen hebben nu 6 nummers uit, die een sterk stijgende lijn vertonen wat betreft kwaliteit en originaliteit.

Krush Puppies wordt aan de m/v gebracht als zijnde een post-punkband, maar dat doet de dames te kort. Ze zijn veel melodieuzer dan het gros van de zogenaamde post-punkbands en welke postpunk band heeft een harpiste en doet aan dwarsfluitsolo’s?

Love Kills Demons -dat best wel wat langer had mogen duren dan 2.13- is de eerste release van Krush Puppies op het Holm Front label van Sports Team waarop ook o.a. Personal trainer zit.

Iguana Death Cult – Future Monuments

 Berichten dat er tijdens de concerten van Iguana Death Cult woest wordt gepogood en gestagedived zijn niet overdreven. De natuurlijke biotoop van de Rotterdammers is de overvolle club waar bier en zweet rijkelijk vloeien.

Dit gezegd hebbende, nieuwe single Future Monuments is voor hun doen relatief rustig.  We horen de vertrouwde hotrod gitaren, lekker los polsige samenzang en de direct herkenbare bariton van frontman Jeroen Reek. Maar ook veel percussie en dat is nieuw. Die extra trommels geven Future Monuments een fijn tropische voorjaarssfeertje. Dit keer meer cocktail dan biermuziek dus, maar minstens zo lekker. Nieuw album is in de maak.