Category: Recensies

Vanavond om 21:00 uur de Volkskrant Radio special: acid house

In een serie artikelen verkent de Volkskrant het belang van clubcultuur en nachtleven. Aflevering 2: Dansen op de vulkaan: hoe ‘aciiiiiiiiid’ in de vroege jaren negentig Nederland veroverde. Pablo Cabenda duikt in dit onderdeel van Nederlands cultureel erfgoed. Lees hier het hele artikel.

Luister naar het radio-acidhousecollege van de Volkskrant.

Elke vrijdag om 21.00 uur draait de Volkskrant de fijnste plaatjes uit het nachtlevenartikel van de week op Pinguin Indie. En we praten ze aan elkaar met een smakelijk college over de muziek in kwestie. Vanavond hoor je er de acid house uit dit artikel. De uitzending is daarna terug te luisteren op Pinguin Indie, waar ook aflevering 1 uit deze reeks nog te horen is: hoe het nachtleven de popmuziek voorgoed veranderde door op de dansvloer de remix uit te vinden. Of luister bij de onlineversie de Spotify-playlist.

Mallrat – Teeth

Mallrat is een behoorlijk populaire zangeres die op nieuwe single Teeth het roer radicaal omgooit. Ze trekt maandelijks ruim anderhalf miljoen luisteraars met haar radiovriendelijke partypopsongs. Die luisteraars zitten allemaal in Australië, want daar komt ze vandaan, uit Brisbane om precies te zijn.

Mallrat, echte naam Grace Shaw is zo’n sterretje dat sterk leunt op haar uiterlijk, en hulp van buiten met het componeren en produceren. Meestal zijn dat mannen, maar Teeth heeft ze gemaakt met twee sisters. Misschien is dat de verklaring voor de verandering van stijl. Teeth –de titel zegt het al- heeft bite en een bandbegeleiding in plaats van wat anonieme keyboards. Pre Teeth was Mallrat een van de vele aardige popsterretjes. Met Teeth valt ze op en maakt ze indruk. Als Grace verstandig is laat ze haar nieuwe partners niet meer los.

Whispering Sons – Tilt

Whispering Sons verrast met een duistere ballad. Doorgaans zoekt de band het in mid tempo en snellere songs, maar ook met een traag tempo weet de band te boeien. In de persoon van de somber gevooisde Fenne Kuppens heeft Whispering Sons sowieso een frontganger die de aandacht trekt en weet vast te houden. 

Tilt is niet nieuw. Het nummer werd te afwijkend bevonden voor het vorige album, maar te goed om helemaal niks mee te doen. Een nieuw album zit er dus nog even niet in. Een nieuwe tournee wel. Whispering Sons kan je aanschouwen op 14 april in de Maassilo in Rotterdam en vijf dagen later in Het patronaat in Haarlem.

SPICE – Any Day Now

SPICE maakt punk op zijn California’s. Meer in spirit dan in stijl. Voor een punkachtige kunnen ze ook opvallend goed spelen. Dat uit zich o.a. in een opvallend lange gitaarsolo. Die gitaar is sowieso wat Any Day Now er doet uitspringen. De gitarist heeft duidelijk een versterker die tot 11 kan en een pedaal met standje vuig.

Binnen de Californische punkscene is SPICE een soort superband, want samengesteld uit leden van Creative Adult, Sabertooth Zombie en Cermony. Die laatste leverde de zanger en de drummer. Any Day Now is de eerste single van wat het tweede album van SPICE gaat worden. De titel is Viv en de producer was een gast van Deafheaven. Releasedatum is 20 mei.

Porcupine Tree – Of The New Day

Eigentijds Brits  progrocktrio Porcupine Tree stelt weer niet teleur met het gelaagde en geslaagde Of The New Day. De voor de band’s doen korte track -nog geen vijf minuten- heeft alles wat Porcupine Tree een act formaatje Ziggo Dome maakt; een dromerig begin, gevolgd door een epische break, hemelbestormende gitaren, kamerbrede drumroffels, mellotrons en mannenkoren en een slot waarin de rust van het begin weer terug keert. Dit alles uiteraard in wisselende tempi.

Of The New Day is de tweede single van Porcupine Tree na een jaar of tien oorverdovende stilte. Opperhoofd Steve Wilson had de band opgeheven, maar dat verzuimd te vertellen aan zijn medemuzikanten. In de tussenliggende tijd is de populariteit van Porcupine Tree alleen maar gegroeid zozeer zelfs dat een herstart onontkoombaar werd. Fans dienen er echter rekening mee te houden dat het nieuwe album hun laatste wordt en de tour een afscheidstournee.

Closure/Continuation komt uit in juni. In oktober begint de tour in het kader waarvan Porcupine Tree op 7 november te zien zal zijn in de eerder genoemde Ziggo Dome.

Kevin Morby – This Is A Photograph

Er gaat bijna geen jaar voorbij of Kevin Morby laat wel iets van zich horen. Is het geen nieuw album dan is het wel een speciale sessie, een gelegenheidsduet of een bijdrage aan een project om het werk van een half vergeten voorganger onder de aandacht te brengen. En dat al bijna tien jaar lang. Al doende heeft hij een aardige verzameling indie classics bij elkaar gespeeld, songs als Beautiful Strangers, Harlem Rivers, I’ve been To The Mountain en meer.

Of This Is A Photograph ook zo’n blijvertje is zal nog blijken, maar goed en bijzonder is de nieuwe single zeker. This Is A Photograph lijkt niet op, maar doet wel enigszins denken aan Bob Dylan (of T Bone Burnett). Dat komt omdat Kevin dit keer niet zingt, maar voordraagt. Hij begint met het beschrijven van een oude foto, maar al snel wordt het een associatieve stroom van woorden. De begeleiding wordt steeds vuriger en nadert na toevoeging van blazers en een vrouwenkoor het kookpunt. Tegen het eind scandeert Kevin alleen nog maar de woorden, “This Is What I Miss About Being Alive, This Is What I Miss After I Die!”

This Is A Photograph is het titelnummer van Kevin’s 6e studioalbum. De releasedatum is 13 mei. Op 29 mei staat hij in TivoliVredenburg.

Band of Horses – Warning Signs

Na een vertraging is het nieuwe Band Of Horses nu alom te beluisteren. We bevelen je aan dat ook te doen, want Ben Bridwell en zijn begeleiders hebben met Things Are Great een van hun beste albums afgeleverd. De songs zijn af, de uitvoeringen bevlogen en de productie zakelijk en doeltreffend.

Met zijn folkrockgitaren, indringende opbouw en Bridwell’s smachtende zang heeft openingsnummer Warning Signs alles wat Band Of Horses zo bijzonder maakt. Na twee toch wat mindere albums was de vrees een beetje dat de band uit South Carolina zou terugvallen in het peloton van eens geweldige en nu wel aardige bands. Maar Ben en zijn boys hebben het verval weten om te keren in een groei zodat we Band Of Horses nu met recht en reden één van de betere Amerikaanse indie bands van deze eeuw kunnen noemen.

King Hannah – I’m Not Sorry, I Was Just Being Me

King Hannah – I’m Not Sorry, I Was Just Being Me (City Slang)

Mooie, lange titel van dit debuutalbum van King Hannah. Duo dat zichzelf twee jaar terug al enigszins op de kaart zette met de ep Tell Me Your Mind And I’ll Tell You Mine. Een titel die nog wat langer is. Ze hebben er patent op, vooralsnog.

Net zoals ze patent hebben op liedjes met over het algemeen wat langere titels. Zoals nummer twee op I’m Not Sorry, I Was Just Being Me, dat So Much Water So Close To Drone heet. Niet bedoeld om meteen te beklijven, zo lijkt het, en dat is ook het geval met de muziek van de twee uit Wales. Hannah Merrick en Craig Whittle heten ze. Op de plaat bijgestaan door een drummer en een bassist, terwijl een keyboardspeler ook continu meedoet. Zo krijg je dus een band.

Merrick en Whittle leerden elkaar kennen in een café, waar ze beiden bier tapten en het goed met elkaar wisten te vinden. Ze speelden ook nog eens allebei wat instrumenten en zongen ook nog eens. Merrick wat vaker en beter. Zo ook op I’m Not Sorry, I Was Just Being Me, dat geen stijlbreuk betekent met de debuut-ep.

Dat Merrick en Whittle (een stuk minder) beiden zingen zorgt voor een aangenaam stuk variatie op het debuutalbum van de twee. Zo doet een nummer als Ants Crawling On An Apple Stork (heb ik iets gezegd over lange titels?) opeens wat denken aan The Velvet Underground. Een formatie minstens zo experimenteel en ‘ondergronds’ als King Hannah. De twee moeten de plaat met die bekende hoes met banaan, van Andy Warhol in de kast hebben staan.

Maar er zijn wel wat meer acts waaraan je moet denken terwijl je I’m Not Sorry, I Was Just Being Me beluistert. Grofweg kun je zeggen dat I’m Not Sorry, I Was Just Being Me betekent: PJ Harvey ontmoet Portishead. Voeg daar een vleug Nick Cave aan toe en, vooruit, een snuf Kurt Vile en horen we in de verte niet de gitaar van de dekselse Adam Granduciel van The War On Drugs, in het bijna acht minuten durende The Moods That I Get In? Nee hoor, het is gewoon Craig Whittle. Pieter Visscher

 

Josephine Odhil – Secrets

Josephine Odhil klinkt als een kruising tussen Kate Bush en Assepoester. Als ze begint te zingen komen van heinde en ver de vogeltjes en de vlinders aangevlogen. Met haar betoverende stem en hallucinante songs creëert ze een magische wereld waarin alles pais en vree lijkt te zijn. Muzikaal escapisme op zijn best.

Josephine Odhil, die eigenlijk Josephine van Schaaik heet kennen we nog als zangeres van Jungle By Night offshoot The Mysterons, een bijzondere band die na slechts één album in rook is opgegaan. Als Odhil heeft Josephine nu drie singles uit. Hopelijk zijn die een opmaat naar een album zodat we lekker lang in hogere sferen kunnen verkeren.

Tomberlin – happy accident

Tomberlin is de achternaam van Sarah Beth uit Jacksonville, Florida. Tenminste daar is ze geboren. Als domineesdochter heeft ze heel wat hoeken van de V.S. gezien. Tegenwoordig woont ze in L.A.

Een kleine vier jaar geleden bracht Tomberlin haar eerste album uit, een verzameling liedjes over liefde in de meeste verschijningsvormen. Begeleidde ze zichzelf op haar debuut nog vooral op akoestische gitaar, voor nieuwe single happy accident heeft ze ingeplugd.

Niet dat de muziek onbelangrijk is, maar bij Tomberlin draait het om de teksten. Daarom houdt ze de tempo’s van haar songs laag en de backing bescheiden. Pas tegen het eind van happy accident komen de gitaren wat los, afgezien dan van een hypnotisch loopje dat door het hele nummer heen dwarrelt.

Niet dat er een gebrek is aan serieuze solistes, maar Sarah Beth Tomberlin is zeker een aanwinst.