Category: Recensies

Lucy Dacus – Kissing Lessons

In de oertijd van de rock ‘n roll, de jaren vijftig duurde een nummer zelden langer dan 2 minuten. In de sixties werden de songs vaak twee keer zo lang. Niet zozeer omdat men toen meer te vertellen had, maar omdat het kon. Het verlengen gebeurde vaak door het refrein en couplet gewoon nog een keer te herhalen. Dat had Lucy Dacus ook moeten doen.

Het krokante Kissing Lessons is een van haar beste nummers, zou misschien haar allerbeste song zijn geweest als ze er nog een minuutje aan had geplakt. 1:54 is echt te kort. Op repeat zetten helpt, maar het zou beter zijn geweest als een van de vier producers van Kissing Lessons had gezegd, weet je wat we moeten doen? Het refrein en couplet nog een keer herhalen.

Kissing Lessons komt niet op een album, maar wel op een 7” singletje met op de b-kant Thumbs van haar nog vrij verse Home Video album. Aanleiding voor het tussendoortje is Valentijnsdag.

Psychedelic Porn Crumpets – Bubblegum Infinity

Psychedelic Porn Crumpets klinkt op Bubblegum Infinity alsof er na 1967 nooit meer iets is gebeurd in de rockwereld. Geen hardrock of punk, laat staan Britpop of grunge.

Met zijn blitse geluidseffecten, wowze wendingen en te gekke tekst klinkt Bubblegum Infinity als Pink Floyd ten tijde van Syd Barrett. Oude hippies zullen het leuk vinden dat ‘hun’ muziek nog gemaakt wordt. Hun kleinkinderen kunnen met de Psychedelic Porn Crumpets op inhaalcursus. Tussenliggende generaties zullen de jonkies waarschijnlijk waarschuwen voor de gevaren van drugs!

Skeggs – Stranger Days

Wie dacht Skeggs te kunnen wegzetten als weer zo’n Australische paddo-rock band; hartstikke leuk zo lang het duurt, maar daarna al weer snel vergeten, moet eens naar Stranger Days luisteren.

Skeggs overtreft zichzelf met deze mooie melancholieke meezinger, een nummer dat de kampvuurproef met vlag en wimpel doorstaat. Als je het woordeloze refrein eenmaal hebt gehoord, heb je er nog dagen plezier van.  

Stranger Days gaat over het recht om te dromen en je niet laten ontmoedigen door tegenslag. Over overleven dus. Ouder en wijzer klinkt het trio op hun nieuwe single. De lat der verwachtingen voor hun nieuwe album is weer een stukje hoger gelegd.

 

Sharon van Etten – Porta

Sharon van Etten nam in 2021 een tussenjaar. Ze bracht een luxe versie uit van haar toen tien jaar oude Ten album waarop ze bevriende/bewonderde acts als IDLES, Courtney Barnett en Fiona Apple vroeg de songs van dat album te coveren. Daarnaast wist ze Angel Olsen te verleiden een duet met haar op te nemen, het zeer succesvolle Like I Used To.

2022 is nog maar net een maand oud en miss van Etten is alweer terug met een nieuwe single. Porta is standaard Sharon, een mid-tempo track waarin de diva tegen een decor van synths, gitaren en achtergrondkoor de strijd aangaat met haar demonen. Nieuw is het niet, goed wel.   

Caroline – Good Morning (red)

Vaste luisteraars weten dat we wel van rare plaatjes houden. Gekker dan Good Morning (red) van Caroline hebben we ze lang niet gehad. Caroline komt uit Londen, maar als ze North Carolina hadden gezegd had je het ook geloofd.  

Het begin van Good Morning (red) had van Wilco kunnen zijn (zij het met een Britse tongval). De zanger heeft net een sfeer neergezet of er begint iemand door heen te schreeuwen. Dat is het begin van een ontregeld en ontregelend nummer dat soms bijna compleet tot stilstand komt.

Na een mooi refrein met koortjes en fiddles beginnen de instrumenten te ‘zweven’. Halverwege het ruim vijf minuten durende nummer zijn alleen de violist en de drummer nog over. Die laten letterlijk gaten vallen. Telkens als je denkt dat de laatste noot gespeeld is komen ze nog even terug.

Het achtkoppige Caroline doet wel aan Black Country New Road denken, nog zo’n band die lak heeft aan conventies. Maar dan met een twang dus. 

Debuutalbum volgt op 25 februari.

PLOSIVS – Broken Eyes

Broken Eyes is pas het tweede nummer van PLOSIVS. Dat dit echter niet het werk is van een roedel jonge honden die nog maar net komen kijken, is vanaf de eerste tel duidelijk. Hier wordt op hoog niveau gemusiceerd, met flair en overmacht. Ook lijken  de leden van PLOSIVS een punk dan wel grunge verleden hebben.

Al deze vermoedens worden bevestigd door een blik op de diverse staten van dienst. Daarop staan namen als Rocket From The Crypt, Against Me en Drive Like Jehu. PLOSIVS lijkt geen bijband , maar een serieus nieuw avontuur voor John Reis, Rob Crow, Atom Willard en Jordan Clark. De band heeft een album opgenomen dat half maart moet gaan uitkomen. Rond die tijd start ook hun tournee.

Bloc Party – The Girls Are Fighting

Hoewel zeker geen slecht nummers was ‘comeback’ single Traps van Bloc Party geen succes in de Graadmeter. Is dat een teken aan de wand? Is Bloc Party ‘het’ kwijt? Of was het een tijdelijk dipje?

We proberen het gewoon nog een keer met The Girls Are Fighting. De tweede single van Alpha Games is een recht toe recht aan meezinger die meer dan een klein beetje doet denken aan Rock & Roll Part 2 van The Glitter Band. Het refrein dan. De coupletten zijn standaard Bloc Party, puntig en energiek. Opvallend zijn de constante drumrolls en de extra lange gitaarsolo. Diep gaat het allemaal niet, maar je wordt er wel vrolijk van. De opvolger van Hymns uit 2016 verschijnt op 29 april.

Jan Verstraeten – Violent Disco

Jan Verstraeten – Violent Disco (Unday Records/Mattan)

Jan Verstraeten is zo’n onvervalst schoolvoorbeeld van een multitalent. Jongen die niet alleen de prachtigste muziek schrijft en uitvoert, maar ook nog eens zijn eigen platenhoezen tekent en schildert, zijn fans tatoeëert – mind you: mits zij dat willen – de podiumoutfits voor zijn band ontwerpt en als klap op de vuurpijl z’n eigen videoclips animeert en regisseert. Oja, jan is ook beeldend kunstenaar en dichter. Genoeg inmiddels? Hij liet de ep Cheap Dreams verschijnen in 2019 en debuteert nu met een volwaardig album: Violent Disco.

Verstraeten duikt oorspronkelijk op in de punkhoek in België, maar daar hoor je niets meer van terug. Violent Disco is een eclectische plaat, die allerlei kanten opschiet, zonder al te gek onsamenhangend te worden. Dat is het mooie. En natuurlijk heeft die cover van het album best iets geils. Maar is dat geen vampier waar mee wordt getongzoend? Jawel. Dekselse Jan.

Vampire In My Bed opent het album en dan weet je het wel. Jan gaat zijn demonen muzikaal te lijf en hij verkeert in topvorm. Kosten noch moeite zijn gespaard. Met name vioolpartijen zijn geregeld pregnant aanwezig, hetgeen een sfeer neerzet die voor nog meer blijdschap en vreugd zorgt sinds we weten dat het land weer goeddeels van het slot gaat. Een filmische track als It’s Like A Movie zit vol strijkers en we horen een klein jongetje praten. Een song vol emotie en diepgang, die exemplarisch is voor het geluid dat Verstraeten laat horen. Waarin ook soul een hoofdrol speelt.

Juist wanneer de uitbundigheid plaatsmaakt voor ingetogen pracht en praal is Verstraeten op zijn best. Zoals in de, wederom, met strijkers aangelengde liefdesode Cry Baby, het gedragen Ice Dreams (zelfde concept en weer bloedmooi) alsook met de Britney Spears-cover …Baby One More Time, door Verstraeten Hit Me Baby genoemd.

Swingend wordt het onder meer met het uitbundige Goodbye World (héérlijke video ook!) en de titeltrack, wanneer Verstraeten laat horen ook over een falset te beschikken. Violent Disco is een meesterwerk. Niet meer en zeker niet minder. Pieter Visscher

Lewsberg – Six Hills

Knap hoe Lewsberg weet te variëren op een thema zonder in herhaling te vallen. De ingrediënten zijn bekend, urbane rock naar model van The Velvet Underground, een vocalist die niet zingt maar voordraagt en een poëtische tekst over de leven en de dood.

Toegevoegd aan de mix dit keer zijn een tweede, vrouwelijke stem, een plotselinge stroomversnelling op twee derde van het nummer en een lang instrumentaal slot waarin de gitarist losjes omgaat met de beginselen van de harmonieleer.

Six Hills is geproduceerd door Don Carey en verschenen op diens Speedy Wunderground label (SW039). Carey kan je kennen van zijn producties voor/van o.a. Fontaines DC, Wet Leg en Goat Girl. Je kunt zeggen, dat is een hele eer voor de Rotterdammers, maar je kunt ook zeggen dat Carey gewoon smaak heeft.

Moss – Before It’s Gone

Na zijn avontuur met Opera Alaska is Marien Dorleijn weer op het oude Moss nest teruggekeerd. De eerste single in dit decennium van een der vlaggenschepen van het hoog gewaardeerde Excelsior label is Moss op zijn best; ingehouden en dwingend tegelijk.

De verrijking zit hem dit keer in de achtergrond zang of beter het koor in het decor, want dat komt bijna los van de leadzang. Voeg daar de prachtige gitaarsound en een enerverende compositie aan toe en je weet dat het Moss verhaal er weer een boeiend hoofdstuk heeft bijgekregen. Een nieuwe album staat in de stijgers.