Category: Recensies

The Vices – Before It Might Be Gone

Alles klopt aan Before It Might Be Gone, de nieuwe single van The Vices; de sound, de solo’s en niet op de laatste plaats het refrein. Sluit je ogen en je ziet gelukzalig deinzende meutes, massaal oplichtende concerthallen en galerijen vol gouden platen.

Even alle gekheid op een stokje. Before It Might Be Gone is waarschijnlijk wel hun beste song/productie tot nu toe. De boys lijken zelf ook in hun sas met het nummer, want het is de titeltrack van hun nieuwe album. De releasedatum daarvan nadert met rasse schreden. 7 februari is de dag.

De clip elders is een live-registratie van de nieuwe single gemaakt in Stuttgart, Duitsland.

Tape Toy – Shotgun

Nieuwe Tape Toy single Shotgun is een knap gemaakte powerpopsong met een imposante muur van gitaargeluid. Toch is Tape Toy niet meer dat gitaarbandje van weleer. Hun nieuwere songs komen met een elektronische bodem en zitten vol details die zich pas na een paar draaibeurten vrijgeven. En hoe uitbundig de band ook rockt, de zang van Roos van Tuil heeft altijd een licht weemoedige afdronk. Dat geeft hun songs een diepte en de band een lange adem. Over plannen voor de naaste toekomst is nog weinig bekend, maar ons advies is veel spelen en snel een tweede album. Please?

Isaac Roux – Troubled Waters

Isaac Roux – Troubled Waters (Mayway Records)

Louis De Roo is de Belg die we kennen onder zijn artiestennaam Isaac Roux. Debuutalbum Troubled Waters, waarop hij alle vocale registers opentrekt, mag er zijn.

De Roo heeft het stoerste geluid in de vingers, zoals hij even laat horen in Reflections, maar ook een falset. In Lost In Some Dream zet ie ‘m even in. Loepzuivere stem, sowieso. Niet zo bijzonder als die van de IJslandse Ásgeir, maar ook muzikaal is het wel een beetje waar je aan moet denken bij Isaac Roux. Indiefolk met een stemmigheid die goed past bij de herfst.

Muziek om bij weg te zwijmelen. Met een goed glas wijn op de bank, dicht bij de haard, of wie daar niet over beschikt: kachel. Als ‘t maar warm is.

De tien songs op dit prachtige debuut loodsen ons door de storm. Probeer de plaat ook eens tijdens een herfstwandeling in het bos. Op de koptelefoon. Of de diskman, voor wie die nog in bezit heeft. De pracht en praal wordt dan nog mooier. Het rijke palet aan bladkleuren, aan bomen of op de grond.

Her en der had een scherper randje in de songs waarschijnlijk voor nog wat extra afwisseling gezorgd in de tien nummers. Bert Vliegen heeft de plaat geproduceerd. Het had een beetje meer mogen schuren, uiteindelijk. Nochtans tellen we wel tien songs die geen van alle teleurstellen. Pieter Visscher

FEMME FUGAZI – Hide Your Secrets, Pt. 1

De Nijmeegse duit in het postpunkzakje heeft onlangs haar debuut EP ten doop gehouden. Of mini-album eigenlijk, want de nieuwe release van FEMME FUGAZI telt 9 nummers.

Een belangrijk deel van de songs is stevig en strijdbaar, maar de band heeft ook een gevoelige kant. Die komt tot uiting op liedje 2 van Look At You, Hide Your Secrets deel 1. Gevoelig betekent niet dat FEMME FUGAZI op de romantische toer gaat. Voor wegzwijmelmuziek ben je bij hen beslist aan het verkeerde adres. Op Hide Your Secrets klinken de gitaren als een luchtalarm en de ritmesectie als een stel sloopwerkers. In deze georganiseerde chaos roept roept frontvrouw Chris de Meza op tot actie. Mochten ze binnenkort de boel bij jou in de buurt komen afbreken ben je gewaarschuwd.

Popwarmer: Oracle Sisters – Alouette

Alouette is Frans voor een leeuwerik. Misschien ken je het bekende gelijknamige volksliedje, de waarschijnlijke inspiratie voor de nieuwe single van Oracle Sisters.

Voor ons is Oracle Sisters een nieuwe naam, daarom een korte introductie. De band is opgericht door de uit Brussel afkomstige, maar in in Parijs wonende kunstenaar-muzikant Lewis Lazar. De andere sisters zijn jeugdvriend, Christopher Wilatt en Julia Johansen. Zij komt uit Finland. Oracle Sisters startte in 2017 en hebben een album uit en een paar singles en EP’s. Succes hebben ze vooral in Australië en Europa. Meestal maken de sisters muziek die ons net even te vrolijk of te luchtig is. Tegelijkertijd hebben hun songs vaak ook iets geks, waardoor ze positief opvallen. Tot nu toe won de twijfel, maar mager popjaar 2024 speelt in het voordeel van de band. Daarom gaan we het eens proberen met het vlotte Alouette, dat een paar fraaie gitaarsolo’s herbergt. Reacties zijn welkom.

Concerten: 11 april 2025 Doornroosje, Nijmegen, 12 april Paradiso, Amsterdam.

 

Stella Rose verovert harten in Paradiso

Wanneer je de dochter bent van de zanger van Depeche Mode wordt er sowieso anders naar je gekeken en trek je ook, gedeeltelijk, een publiek dat van de band van je vader houdt. Dat je muziek fraai vindt, maar ook een ander soort nieuwsgierigheid in zich heeft. Stella Rose Gahan laat haar achternaam achterwege. Ze wil als artiest laten horen dat ze op eigen benen staat. Wat ze allemaal in zich heeft. En dat is nogal wat, zien we in Paradiso.

Gezien: Stella Rose, Paradiso Amsterdam, 14 november 2024 

Tekst en foto: Pieter Visscher

Stella Rose noemt vader Dave wel een enorme mentor, op wie ze altijd kan terugvallen. Die her en der een muzikale tip geeft, maar Stella Rose (25) vooral zelf laat experimenteren. Hij weet dondersgoed dat-ie een verrekt talentvolle, uiterst creatieve dochter op de wereld heeft gezet, die in de bovenzaal van Paradiso bezoekers van alle leeftijden weet te trekken. Jonge meiden ook, jonger dan Stella Rose zelf, die zich kunnen optrekken aan de rockdiva uit New York. Niet alleen zangeres, maar ook stijlicoon. Een zinnenprikkelend podiumbeest, in haar opvallende outfit. Ze heeft alle facetten van het verleiden onder de knie, terwijl duidelijk is dat het vooral om de muziek draait. Die is intens, spannend, dreigend, volwassen en zeer overtuigend. Stella Rose rockt als een diva. Solitair op het podium. Haar band heeft ze thuisgelaten voor deze tournee, door onder meer Europa. De gitaar is ingeplugd, de stevige elektronica komt uit de computer.

De invloeden van haar grote voorbeelden Patti Smith, PJ Harvey, Nick Cave en David Bowie zijn hoorbaar. Vocaal trekt ze alle registers open en dan horen we ook live wat de enorme mogelijkheden van haar stem zijn.

Debuutplaat Eyes Of Glass (2023) kreeg lovende kritieken in onder meer NME, Uncut en Rolling Stone. Een album vol vuige indierock met elementen uit de punk en grunge, aangelengd met veel doeltreffende elektronica. Vocaal kan ze net zo kwetsbaar als woest klinken. In Paradiso vallen het gemak waarmee ze beweegt en zingt op. Net zo veel expressie in haar vocale zeggingskracht als in hoe ze beweegt en haar gehoor betovert op het podium. Stella Rose is volledig authentiek. Meeslepend. Een grote carrière ligt in het verschiet. Alle ingrediënten daarvoor zijn ruimschoots aanwezig. Kom maar snel terug, en dan met band.

West Side Cowboy – Ive never met anyone I thought I could really love (until I met you)

De debuutsingle van West Side Cowboy begint met het scanderen van de bandnaam. De makers van Ive never met anyone I thought I could really love (until I met you) komen uit Manchester.

Er is een link met English Teacher. Ze spelen niet alleen vaak samen, maar ET gitarist Lewis Whiting produceerde het korte nummer (2:48) met de lange titel. De hechte relatie betekent niet dat de bands in elkaars muzikale vaarwater zitten. West Side Cowboy is meer luidruchtige pop (young, loud and snotty) dan een nieuwe loot aan de postpunkboom. Er wordt op volle kracht gemusiceerd en uit volle borst gezongen, een mannelijke lead met een vrouwelijke support. Mede om die reden doet West Side Cowboy hier wel denken aan Divorce, een andere Britse band die gewoon lekker zijn eigen gang gaat. File under veelbelovend.

GARDENS – Shift

ESNS komt er weer aan, het internationale ontdekkingsfestival dat in januari voor de 39ste keer wordt gehouden. Nu al zijn er al 151 acts geboekt. Kortom je mist meer dan je meemaakt.

Daarom proberen wij van te voren alvast wat krenten uit de pap te lichten zodat, je, mocht je naar Groningen afreizen weet waar je moet zijn. Of juist niet. Als je bijvoorbeeld niet van krachtige, donkergetinte post-punky vrouwenpop houdt, moet je niet naar het Oostenrijkse GARDENS gaan.

GARDEN heeft pas haar debuut EP ten doop gehouden, Shift is het titelnummer. Veel meer dan dit kunnen we je nog niet vertellen over de dames en heren. De band is nog te onbekend om veel resultaat op te leveren bij een Google-search en de tekst op Spotify, ‘I’ve cut my tongue more that once, just like you’, is intrigerend, maar niet erg informatief. Hopelijk doet GARDENS goede zaken op ESNS en gaan we meer horen van Laura, Luca, Patrick en Peter.

Arcy Drive – Under The Rug

Nieuwe Arcy Drive single, Under The Rug klinkt zo naturel en organisch dat het lijkt alsof hij live is opgenomen. Wat helemaal zou passen bij een band die debuteerde met een live album.

Arcy Drive is een onbespoten rockkwartet (attic rock) uit NYC dat je zou kunnen kennen van ex IJsbreker, Superbloomer. In de VS doet Arcy Drive het opvallend goed voor een band die zulke ongepolijste muziek maakt. De ruwe randjes passen echter prima bij de rauwe stem van Nick Mateyunas, die duidelijk meent wat hij zingt. Zoals altijd bij Arcy Drive maakt een gitaarsolo het nummer af en houdt ook de ritmesectie zich bepaald niet gedeisd.

Calicos – Daydreaming

Een Europese Americana band moet wel van goede huize komen om niet te worden weggeblazen door ‘the real thing’. Het Belgische Calicos hoeft echter niet bang te zijn om met besmeurd met pek en veren het dorp te worden uitgedragen.

Nieuwe single Daydreaming loopt als een trein die een bergafwaarts gaat. De band heeft de voor het genre noodzakelijke harmonieën en voldoende lef en talent om er een eigen invulling te geven. Zo heeft de keyboard heeft Daydreaming zelfs iets new waverigs. Dat zou best wel eens de invloed kunnen zijn van Haunted Youth met wie Calicos op tournee is geweest. Daydreaming is titelnummer van een nieuwe EP van Calicos, en die is zoals ze in Amerika zeggen, out now!