Category: Recensies

Mogwai – Fanzine Made Of Flesh

Het Schotse Mogwai heet van de postrock te zijn, dwz dat de band geen rekening houdt met aan het rockgenre verbonden conventies als een logische opbouw, welgeplaatste solo’s en pakkende refreinen.

Fans van het oude Mogwai -de band bestaat 25 jaar-  zullen dan ook verrast worden door nieuwe single Fanzine Made Of Flesh, want Mogwai op zijn aller toegankelijkst. Je kunt zelfs meezingen! Als de tekst verstaanbaar zou zijn dan, want dat is hij namelijk niet echt. Naast een behoorlijk refrein heeft Fanzine Made Of Flesh zelfs iets van een hook, een aanknopingspunt in de vorm van een vrolijk huppelende synthesizer. Mogwai goes King Gizzard, soort van.

Vrees niet fans, Mogwai op standje pop is nog lang niet poppy genoeg voor de reguliere hitparade, maar een underground hit mogen we zeker niet uitsluiten.

Het door John Congleton (St Vincent/The War On Drugs/ Sigur Ros e.a.) geproduceerde The Bad Fire (album 11e) verschijnt eind deze maand.

The Symposium – Light Speed 2

The Symposium is een indieband uit Chicago, die het vast niet erg vind dat The Strokes met sabbatical zijn. Ze vissen namelijk in dezelfde powerpopvijver als de band van Julian C.

Waar natuurlijk helemaal niks mis mee is. Onlangs verscheen het derde album van The Symposium, aangejaagd door Light Speed 2. De single laat horen dat The Symposium inmiddels de imitatiefase heeft verruild voor die van emulatie, het overtreffen van hun voorbeeld. Het is namelijk lang geleden dat The Strokes zo’n fris en fonkelend gitaarliedje hebben losgelaten als dit vijfde nummer van het The Sonic Age album.

hey, nothing – Barn Nursery

Tweemo kent u die uitdrukking? Tweemo is een jong genre met als kenmerken een traag tempo, een melancholieke ondertoon en een lo fi, semi-akoestische productie. Tweemo is een samenvoeging van de woorden twee en emo. Waar dat ‘twee’ vandaan komt is niet helemaal duidelijk. Emo is een rocksoort met gevoelige teksten.

Als voorbeeld van tweemo wordt vaak naar hey, nothing verwezen, een duo uit de Amerikaanse staat Georgia. Barn Nursery is de opvolger van Sick Dogs dat we bijzonder genoeg vonden om er IJsbreker van te maken. Barn Nursery is heel anders en dat is altijd goed. De nieuwe single begint met een simpele riff op de akoestische gitaar en zang van Harlow Philips, de vrouwelijke helft van hey, nothing. Later valt Tyler Marbry in. Hij zingt ook het laatste couplet dat een stuk intenser is dan het eerste deel, maar het blijft een klein, mooi en indringend liedje. Kan wel wat worden dat tweemo.

Baba Stiltz, Okay Kaya – Bedside

Vier jaar geleden sleepte Baba Stilz de IJsbreker in de wacht met Running To Chad. Het was een van de eerste popliedjes van de Zweeds-Filipijnse producer Baba verdient zijn dagelijks brood als dj en  beats bedenker voor internationale hip hop artiesten. 

Na wat omwegen in de vorm van een experimenteel album en een soundtrack is Baba nu weer terug op het popspoor. Dit keer met charmante assistentie van Okay Kay. Zij is een Noors-Amerikaanse zangeres met meerdere million-streamers op haar naam. Bedside is een gezamenlijk gezongen en geschreven lo fi electro-popliedje met stille scheurgitaar. Niet spectaculair wel erg lekker.  Een duet album is in de maak.

Terra Twin – Crooked

Een enthousiaste fan op Youtube schreef dat Crooked hem/haar sterk aan Snow Patrol doet denken. Dat betekent dat we er serieus rekening mee moeten gaan houden dat Terra Twin de zelfde weg op gaat als Hozier, London Grammar, Nothing But Thieves en Lola Young, acts die je hier voor het eerst hoorde en nu zo populair zijn dat wij weer zijn afgehaakt. Zoeken naar nieuw talent. Dat is onze missie.

Terra Twin maakt geen opzienbarende, grensverleggende of echt alternatieve muziek. De band valt op met ambachtelijke gitaarliedjes en de prettige stem van frontman, Maxim Baldry. Die laatste is duidelijk de kracht van de band, maar misschien ook wel de zwakte, Baldry is namelijk naast muzikant ook acteur (o.a. in de tv serie Rings Of Power). Mocht zijn acteerloopbaan een vlucht nemen gaat dat waarschijnlijk ten koste van zijn band. Aan de andere kant kan zijn bekendheid als acteur ook een positief effect hebben op de levensloop van zijn band. Hoe dan ook is de kans groot dat Terra Twin over niet al te lange tijd de cross over maakt naar de mainstream.  Vergeet dan niet waar je de band het eerste hoorde ;).

Pinguin Radio presenteert Volkskrant Radio – best of 2024

Pinguin Radio en de Volkskrant slaan de handen ineen voor een maandelijkse radio-uitzending waarin de luisteraar bij de hand wordt genomen langs de beste albums en de beste tracks van het moment.

de Volkskrant

Iedere eerste maandag van de maand tussen 20:00 en 22:00 uur live te beluisteren bij Pinguin Radio en een dag later terug te vinden op Volkskrant.nl als podcast en uiteraard ook bij ons op de site!

Dit alles, en meer, is te vinden op de maandelijkse Volkskrant Radio-podcast op Pinguin Radio.

Traditiegetrouw is de eerste Volkskrant Radio van het jaar een Best Of uitzending, een overzicht van de beste popalbums volgens de muziekredactie van de VK. In de krant zijn dat er 40, wij hebben er de jazz, roots, avant-garde en klassiek uitgefilterd en houden er 14 over. Van elk album laten we twee nummers horen. We hebben de volgorde van de VK aangehouden en eindigen dus met het beste album van 2024.

  • néomí – somebody’s daughter
  • Underworld – Strawberry Hotel
  • Beth Gibbons – Lives Outgrown
  • Tyler, The Creator – CHROMAKOPIA
  • The Lemon Twigs – A Dream Is All We Know
  • Bill Ryder-Jones – Iechyd Da
  • Jamie xx – In Waves
  • Tramhaus – The First Exit
  • Childish Gambino – Bando Stone and the New World
  • Laura Marling – Patterns In Repeat
  • Jessica Pratt – Here In The Pitch
  • Blood Incantation – Absolute Elsewhere
  • Fontaines D.C. – Romance
  • Charli xcx – BRAT

Skeleten – Bodys Chorus

Russel Fitzgibbon alias Skeleten trok afgelopen zomer onze aandacht met Deep Scene en een tijdje terug met Love Enemy, dat nog op het randje van de Graadmeter staat.

Maar Skeleten blijkt meer pijlen op zijn muzikale boog te hebben, songs die je kunt groeperen onder het kopje indie-electro of droevige disco. Nou klinkt disco meteen zo clubachtig en dat is de muziek van Skeleten nou weer niet. Dansen op zijn muziek doe je echter het beste thuis en alleen of met zijn tweeën. Body Chorus is net als Love Enemy bedoeld voor album 2 van Skeleton, Mentalized dat op 7/2 uit is.

My Cosmic Girl – Psychic

Psychic is de derde single van My Cosmic Girl uit Wellington, Nieuw Zeeland.

Hart van de band is Ella Doty. Zij zingt en tekent voor de teksten. Muzikaal laat de band zich niet makkelijk vastpinnen. Sfeer lijkt net zo belangrijk als compositie en de instrumentatie is divers. Op Psychic horen cello’s, samenzang en een drummer met een jazzachtergrond. In ieder geval is hij lekker actief. My Cosmic Girl is nog jong, van een uitgekristalliseerde stijl is nog niet echt sprake. Misschien is dat ook helemaal niet de bedoeling en behoudt de band zich het recht voor om te blijven variëren en experimenteren. We gaan het hoe dan ook met belangstelling volgen.

Popwarmer: bby – Voices In My Head

De boys van bby verrassen met een kleine ingetogen, blue eyed soul achtige ballad, die niet is wat het lijkt. Heel anders dus dan de branie pop van ex-IJsbreker Kinky.

Het lijkt een liefdesverdrietliedje, maar blijkt een psychische noodkreet van auteur Billy Gibson. Voices In My Head gaat over ongewenste en onwelkome stemmen die je hoofd vol pompen met negatieve gedachten. Het is een euvel waar iedereen wel eens mee te maken heeft. Hopelijk heeft zingen er over een therapeutisch en heilzaam effect voor Billy. Voices In My Head staat op een nieuwe EP van het Britse bby. De EP heet ‘i just want next year to be better’. Wij hopen het met hen.

GOON – Death Spells

Een Goon is onder veel meer een zware crimineel, de afkorting van de vereniging voor Gereformeerd onderwijs in Oost-Nederland en de naam van een indie-rockband uit L.A.

Death Spells is geen kerstliedje, maar wel een nummer dat gemaakt lijkt voor de laatste dagen het jaar, waarin we onze zegeningen tellen en zonden overdenken. Met zijn kalme akoestische gitaren, zacht zalvende samenzang (m/v) en  zwevende einde heeft GOON een klein psychedelisch kleinnood afgeleverd dat doet uitkijken naar hun nieuwe (derde) langspeler.