Category: Recensies
Dressed Like Boys – Jaouad
Dressed Like Boys is de naam waaronder Jelle Denturck zijn solo-activiteiten aan de mens brengt. We kennen hem als frontman van het Vlaamse DIRK..
Een groter contrast dan tussen Jelle met en Jelle zonder band is nauwelijks denkbaar. DIRK. is een postpunk/noiseband die het grove (muzikale) geweld niet schuwt. Jaouad, de tweede single van Dresses Like Boys is een ingetogen pianoballade waarop Jelle niet alleen uit de verf komt als een geloofwaardig zanger die kan beschikken over een lenige falset, maar ook als begenadigd singer-songwriter met een romantische inborst. De bezongen Jaouad bestaat overigens echt. Het is de door Denturck bewonderde Belgisch-Marokkaanse paradijsvogel Jaouad Alloul.
Live Review: Whispering Sons @ Hedon, Zwolle
Live Review: Whispering Sons @ Hedon, Zwolle
12 december 2024
Tekst: Walter van Pijkeren
Dat Whispering Sons in 2024 een nieuwe weg zijn ingeslagen is duidelijk. Het in februari verschenen album The Great Calm is kleiner en stiller dan het voorgaande werk. Op de eerste twee platen galmden de gitaren de fijnste shoegaze over je heen. Altijd fijn voor een avondje live muziek.
Met Calm als opener maakt de band meteen duidelijk dat de set vanavond gepassioneerder gaat zijn. Het draait meer en meer om de verschijning van frontvrouw Fenne Kuppens. Nick Cave blijkt op haar schouder te zitten. Het begin van de set blijft nog als een performance voelen. Als de band halverwege de klassieker Hollow inzet, lijkt de boel te worden opgeschud. Maar direct gaat het gas er weer af. Met achtereenvolgens Poor Girl en Cold City, werk van de nieuwe plaat, gaat de zang van Fenne bijna richting Franse chansons. Even schrikken? Nee, helemaal niet. Daar zien we haar ook de grote voorbeelden uit de donkerste delen van de popgeschiedenis loslaten. Weg met Nick Cave en Ian Curtis. Ze staat voor ons haar eigen wereld te vertellen. De songs op de nieuwe plaat zijn ook veel dienstbaarder aan Kuppens verhaal. Dat blijkt ook mooi wanneer aan het einde van de set Alone wordt ingezet. Het succesnummer van de eerste plaat. De grootste gitaarpartij is fijn en het publiek gaat mee. Maar wanneer daarna de Belgische band Walking, Flying speelt is duidelijk dat Whispering Sons een stap verder zijn. Niet meer recht op de climax af. Maar rustig opbouwend, met veel ruimte voor het verhaal om daarna veel intenser door te knallen.
Kim Deal – Nobody Loves You More
Dat Kim Deal (Pixies/Breeders) dik dertig jaar na haar entree in de popmuziek alsnog met een solo-album komt mag een wonder heten. Maar dat het ook nog eens een bijzonder geslaagde plaat is geworden is pas echt bijzonder.
Een belangrijke reden voor het welslagen van Kim’ solodebuut is dat ze -anders dan The Pixies- niet doet alsof ze nog steeds 20 is. Er staan lekker rockende tracks op Kim’s eersteling. De meeste indruk maken echter de meer hartverwarmende nummers, zoals titeltrack Nobody Loves You More. Dat begint als beschouwende ballad, maar na interventie van een Mexicaans mariachi-orkestje eindigt als zwoele bossanova.
Het Nobody Loves You album verschijnt in een periode waarin de meeste jaarlijstjes net zijn ingeleverd. Jammer, want het is beslist een van de betere albums van popjaar 2024.
Mandrake Handshake – The Change and the Changing
Mandrake Handshake volgt voormalig IJsbreker King Cnut op met The Change and the Changing, wederom zo’n song die zich moeilijk in woorden laat vatten.
Wat natuurlijk geen reden is om het niet te proberen. Het psych-pop collectief uit Londen neemt ook weer lekker de tijd om haar punt te maken. De nieuwe single klokt een Tik Tok vijandige tijd van dik vijf minuten. De vocale honneurs worden waar genomen door Trinity Oksana. Zij pende ook de vage tekst over onder veel meer ‘het verliezen en terugveroveren van het Zelf aan de Ander en de helende kracht van de natuur’. De muziek is minder wazig, maar niet heel veel. Het is in deze door postpunks gedomineerde periode een verademing om af en toe een stel hippies aan het werk te horen. Bij deze dus.
Debuutalbum Earth-Shaped Worlds komt uit op 21/2/25
Mount Eerie – I Saw Another Bird
Black Metal, krautrock, noise experimenten en kleine luisterliedjes; het woord breed is ontoereikend om de muzikale reikwijdte uit te drukken van Phil Elverum a.k.a. Mount Eerie.
Als je zijn muziek uitdrukt in stemmingen dan blijkt hij wel wat minder gevarieerd, het gros van zijn songs is boos en/of verdrietig. De oorzaak is bekend, het overlijden van zijn vrouw. Elverum woont tegenwoordig in de Amerikaanse rimboe en dat heeft hem rust geschonken. Al is rust niet het eerste waar je aan denkt als je zijn nieuwe album hoort. Night Palace is zijn eerste in vijf jaar en elfde in totaal. Als Mount Eerie dan. In andere opstellingen (o.a. The Microphones) heeft hij nog veel meer uitgebracht. Het gros van de songs op Night Palace is te ‘uneasy listening’ om op de niets vermoedende luisteraar los te laten, maar omdat Mount Eerie een act van stand is, hebben we gezocht naar een song die geschikt is om toch kond te doen van de wederopstanding van Mount Erie. De keus is gevalen op het korte en Neil Young-eske I Saw Another Bird. Maar luister dus de hele plaat.
Laura Marling – Patterns
Laura Marling was nog zo jong toen ze begon te spelen dat ze een keer werd geweigerd bij een van haar eigen optredens. Nu is ze 34 en in verwachting van haar tweede kind.
Patterns in Repeat, haar achtste album schreef ze na de geboorte van haar dochter in 2023. Moederschap in al haar facetten is dan ook het thema van het album, dat door een Britse journalist werd getypeerd als ‘haar minst ambitieuze maar meest bevredigende album tot dusver’. Patterns is (min of meer) het titelnummer en in al zijn akoestische en rustgevende eenvoud representatief voor het hele album. Niet alleen zingt moeder Marling misschien wel mooier dan ooit, ook haar gitaarspel straalt autoriteit uit. Ook geschikt voor jonge vaders, opa’s oma’s, alleenstaanden en fans van Joni MItchell.
The Veils – O Fortune Teller
‘O fortune teller don’t tell me too much’, zingt Finn Andrews. Finn speelt O Fortune Teller al een tijdje tijdens concerten van zijn band The Veils alleen achter de elektrische piano (zie video). Binnenkort komt het nummer eindelijk ook uit op album, Ashpodels.
Het is Finn op zijn puurs en dus best. Wat de live-versie niet heeft en de studio-uitvoering wel is een mooie orkestrale finale, een waardig slot aan een ballade met potentiële eeuwigheidswaarde. Het nieuwe album van The Veils verschijnt op 24 februari.
Live kun je The Veils zien op 27 januari in Rotown/Rotterdam, de 29ste in Doornroosje/Nijmegen, de 30ste in Paradiso/Amsterdam en de 31ste in Vera/Groningen.
Fat Dog – Peace Song
Fat Dog wil nog wel eens op twee gedachten hinkelen. Soms komt de Britse bands met tracks op de proppen die vooral bedoeld lijken om clubs en festivals op zijn kop te zetten. En dan weer met coherente popsongs die prima op de radio passen.
Peace Song is er eentje uit de laatste categorie. Niet dat er geen dance-elementen in de song zitten. Het tempo ligt hoog, de bodem is elektronisch en er zit een naar een drop neigende break in het nummer. Daar tegenover staan een meezingbare tekst, een fijn refrein en een kinderkoor of iets dat daar op lijkt. Zeg je kinderkoor dan zeg je al snel kerstmis. Ook een titel als Peace Song past bij de kerstgedachte. Reken echter niet op een stille nacht. Want in welk standje Fat Dog ook staat, het is en blijft een opruiende band.
Disgusting Sisters – Killing It
Mansplainers, betweters en de leslezers krijgen een veeg uit de pan van Disgusting Sisters. Het Frans-Brits duo debuteert op Dan Carey’s Speedy Wunderground label met Killing It, een no wave achtig en dus dansbaar popliedje.
Het betreft hier echte zusjes. Julianne en Josephine Hopkins presenteren zichzelf afwisselend als ‘cunty pop rock band’ en ‘Gucci Beavis and Butt Head’. De zingende zusjes zijn pas sinds maart dit jaar actief, maar goed bezig om zoveel mogelijk veelvlieguren te maken. A happy few heeft de dames eerder dit jaar mogen meemaken op het Rotterdamse Left Of The Dial festival. Hopelijk komen ze snel wederom.