Roos Rebergen en SunSunSun Orchestra fenomenaal in phil. Haarlem

“Ik schommel door het leven. Als een wipwap op en neer”, zingt het 36-jarige multitalent Roos Rebergen (ze schrijft ook) in de schitterende, sfeervolle kleine zaal van de phil. in kerstminnend Haarlem. We kennen Rebergen ook van haar band Roosbeef, in 2008 debuterend met het sterk onderscheidende album Ze Willen Wel Je Hond Aaien Maar Niet Met Je Praten.
Tekst: Pieter Visscher // Foto’s: Peter van Heun
Onder toeziend oog van de grootste Nederlandstalige zanger aller tijden Boudewijn de Groot (80), die Roos Rebergen graag even aan het werk ziet in de stad waar hij opgroeide, zien we een zangeres die regelrecht geschiedenis schrijft met het Vlaamse strijkkwintet SunSunSun Orchestra. Op het onlangs verschenen album hoorden we al dat het heel erg goed zit. Met bandleider Tim Vandenbergh werden nummers van Roosbeef uitgezocht die zich goed zouden lenen voor strijkers en vocalen. Live komen ze nog veel beter uit de verf dan op plaat. Niet alleen door die fabuleus klinkende strijkers, ook door de aanwezigheid van toetsenist Antoon Offeciers.
Rebergen, authentiek tot op het bot en bijzonder grappig bovendien, maakt er een speelse avond van, waar de klasse werkelijk vanaf druipt. Wat passen haar stem en het geregeld net zo gevoelige als uitbundige SunSunSun Orchestra toch wonderwel bij elkaar.
Na een van de liedjes: “Roos zegt kort iets en toont blijdschap.” Het is de Gelderse boerendochter, tegenwoordig wonend in België, ten voeten uit. “We gaan ook een nieuw liedje spelen”, zegt ze, “dat heet Lithium. Verder gaat alles goed…. Ze noemen mij ook wel de Kurt Cobain van de lage landen.”
SunSunSun Orchestra laat de strijkers extra exalteren in Rodeo. Wat een klasse, wat een verrukking, wat een zeggingskracht en stilaan opbouwende emotie. Geestverroering. Extase. “Balanceren op de wereldbol. Toe, hou nog maar een beetje langer vol’, is Rebergen net zo stimulerend.
“We staan na afloop met cd’s en vinyl beneden. Kun je niet missen, of je moet héél erg je best doen. We doen dat zelf. Ik had ook iemand kunnen regelen voor een paar tientjes. Maar we maken graag even contact met de fans. Niet te lang!” Rebergen houdt de lachers op haar hand. Ondergetekende grist niet veel later een setlist van het podium en sluit achter aan in de rij. Iedereen wil wel zo’n elpee of cd. Rebergen signeert, maakt een babbeltje en knuffelt een paar keer met haar oma, die er ook is. Ik vertel haar dat de show door mij wordt gerecenseerd op de website van Pinguin Radio. Een handtekening op de setlist en “We verwachten vijf sterren. X, Roos.” Het zijn er uiteindelijk zes geworden, omdat het zo’n muzikaal fenomenale avond was. Mensen, de tournee met SunSunSun Orchestra duurt nog wel even. Ga dat zien! Ga dat zien! Ga dat zien!

Dressed Like Boys – Jaouad

Dressed Like Boys is de naam waaronder Jelle Denturck zijn solo-activiteiten aan de mens brengt. We kennen hem als frontman van het Vlaamse DIRK..

Een groter contrast dan tussen Jelle met en Jelle zonder band is nauwelijks denkbaar. DIRK. is een postpunk/noiseband die het grove (muzikale) geweld niet schuwt. Jaouad, de tweede single van Dresses Like Boys is een ingetogen pianoballade waarop Jelle niet alleen uit de verf komt als een geloofwaardig zanger die kan beschikken over een lenige falset, maar ook als begenadigd singer-songwriter met een romantische inborst. De bezongen Jaouad bestaat overigens echt. Het is de door Denturck bewonderde Belgisch-Marokkaanse paradijsvogel Jaouad Alloul.

 

 

 

Live Review: Whispering Sons @ Hedon, Zwolle

Live Review: Whispering Sons @ Hedon, Zwolle
12 december 2024
Tekst: Walter van Pijkeren

Dat Whispering Sons in 2024 een nieuwe weg zijn ingeslagen is duidelijk. Het in februari verschenen album The Great Calm is kleiner en stiller dan het voorgaande werk. Op de eerste twee platen galmden de gitaren de fijnste shoegaze over je heen. Altijd fijn voor een avondje live muziek.

Met Calm als opener maakt de band meteen duidelijk dat de set vanavond gepassioneerder gaat zijn. Het draait meer en meer om de verschijning van frontvrouw Fenne Kuppens. Nick Cave blijkt op haar schouder te zitten. Het begin van de set blijft nog als een performance voelen. Als de band halverwege de klassieker Hollow inzet, lijkt de boel te worden opgeschud. Maar direct gaat het gas er weer af. Met achtereenvolgens Poor Girl en Cold City, werk van de nieuwe plaat, gaat de zang van Fenne bijna richting Franse chansons. Even schrikken? Nee, helemaal niet. Daar zien we haar ook de grote voorbeelden uit de donkerste delen van de popgeschiedenis loslaten. Weg met Nick Cave en Ian Curtis. Ze staat voor ons haar eigen wereld te vertellen. De songs op de nieuwe plaat zijn ook veel dienstbaarder aan Kuppens verhaal. Dat blijkt ook mooi wanneer aan het einde van de set Alone wordt ingezet. Het succesnummer van de eerste plaat. De grootste gitaarpartij is fijn en het publiek gaat mee. Maar wanneer daarna de Belgische band Walking, Flying speelt is duidelijk dat Whispering Sons een stap verder zijn. Niet meer recht op de climax af. Maar rustig opbouwend, met veel ruimte voor het verhaal om daarna veel intenser door te knallen.

Kim Deal – Nobody Loves You More

Dat Kim Deal (Pixies/Breeders) dik dertig jaar na haar entree in de popmuziek alsnog met een solo-album komt mag een wonder heten.  Maar dat het ook nog eens een bijzonder geslaagde plaat is geworden is pas echt bijzonder.

Een belangrijke reden voor het welslagen van Kim’ solodebuut is dat ze -anders dan The Pixies-  niet doet alsof ze nog steeds 20 is. Er staan lekker rockende tracks op Kim’s eersteling.  De meeste indruk maken echter de meer hartverwarmende nummers, zoals titeltrack Nobody Loves You More. Dat begint als beschouwende ballad, maar na interventie van een Mexicaans mariachi-orkestje eindigt als zwoele bossanova.

Het Nobody Loves You album verschijnt in een periode waarin de meeste jaarlijstjes net zijn ingeleverd. Jammer, want het is beslist een van de betere albums van popjaar 2024.

Mandrake Handshake – The Change and the Changing

Mandrake Handshake volgt voormalig IJsbreker King Cnut op met The Change and the Changing, wederom zo’n song die zich moeilijk in woorden laat vatten.

Wat natuurlijk geen reden is om het niet te proberen. Het psych-pop collectief uit Londen neemt ook weer lekker de tijd om haar punt te maken. De nieuwe single klokt een Tik Tok vijandige tijd van dik vijf minuten. De vocale honneurs worden waar genomen door Trinity Oksana.  Zij pende ook de vage tekst over onder veel meer ‘het verliezen en terugveroveren van het Zelf aan de Ander en de helende kracht van de natuur’. De muziek is minder wazig, maar niet heel veel. Het is in deze door postpunks gedomineerde periode een verademing om af en toe een stel hippies aan het werk te horen. Bij deze dus.

Debuutalbum Earth-Shaped Worlds komt uit op 21/2/25

Mount Eerie – I Saw Another Bird

Black Metal, krautrock, noise experimenten en kleine luisterliedjes; het woord breed is ontoereikend om de muzikale reikwijdte uit te drukken van Phil Elverum a.k.a. Mount Eerie.

Als je zijn muziek uitdrukt in stemmingen dan blijkt hij wel wat minder gevarieerd, het gros van zijn songs is boos en/of verdrietig. De oorzaak is bekend, het overlijden van zijn vrouw. Elverum woont tegenwoordig in de Amerikaanse rimboe en dat heeft hem rust geschonken. Al is rust niet het eerste waar je aan denkt als je zijn nieuwe album hoort. Night Palace is zijn eerste in vijf jaar en elfde in totaal. Als Mount Eerie dan. In andere opstellingen (o.a. The Microphones)  heeft hij nog veel meer uitgebracht. Het gros van de songs op Night Palace is te ‘uneasy listening’ om op de niets vermoedende luisteraar los te laten, maar omdat Mount Eerie een act van stand is, hebben we gezocht naar een song die geschikt is om toch kond te doen van de wederopstanding van Mount Erie. De keus is gevalen op het korte en Neil Young-eske I Saw Another Bird. Maar luister dus de hele plaat.

Laura Marling – Patterns

Laura Marling was nog zo jong toen ze begon te spelen dat ze een keer werd geweigerd bij een van haar eigen optredens. Nu is ze 34 en in verwachting van haar tweede kind.

Patterns in Repeat, haar achtste album schreef ze na de geboorte van haar dochter in 2023. Moederschap in al haar facetten is dan ook het thema van het album, dat door een Britse journalist werd getypeerd als ‘haar minst ambitieuze maar meest bevredigende album tot dusver’. Patterns is (min of meer) het titelnummer en in al zijn akoestische en rustgevende eenvoud representatief voor het hele album. Niet alleen zingt moeder Marling misschien wel mooier dan ooit, ook haar gitaarspel straalt autoriteit uit. Ook geschikt voor jonge vaders, opa’s oma’s, alleenstaanden en fans van Joni MItchell.

The Veils – O Fortune Teller

‘O fortune teller don’t tell me too much’, zingt Finn Andrews. Finn speelt O Fortune Teller al een tijdje tijdens concerten van zijn band The Veils alleen achter de elektrische piano (zie video). Binnenkort komt het nummer eindelijk ook uit op album, Ashpodels.

Het is Finn op zijn puurs en dus best. Wat de live-versie niet heeft en de studio-uitvoering wel is een mooie orkestrale finale, een waardig slot aan een ballade met potentiële eeuwigheidswaarde. Het nieuwe album van The Veils verschijnt op 24 februari.

Live kun je The Veils zien op 27 januari in Rotown/Rotterdam, de 29ste in Doornroosje/Nijmegen, de 30ste in Paradiso/Amsterdam en de 31ste in Vera/Groningen.

Fat Dog – Peace Song

Fat Dog wil nog wel eens op twee gedachten hinkelen. Soms komt de Britse bands met tracks op de proppen die vooral bedoeld lijken om clubs en festivals op zijn kop te zetten. En dan weer met coherente popsongs die prima op de radio passen.

Peace Song is er eentje uit de laatste categorie. Niet dat er geen dance-elementen in de song zitten. Het tempo ligt hoog, de bodem is elektronisch en er zit een naar een drop neigende break in het nummer. Daar tegenover staan een meezingbare tekst, een fijn refrein en een kinderkoor of iets dat daar op lijkt. Zeg je kinderkoor dan zeg je al snel kerstmis. Ook een titel als Peace Song past bij de kerstgedachte. Reken echter niet op een stille nacht. Want in welk standje Fat Dog ook staat, het is en blijft een opruiende band.

Disgusting Sisters – Killing It

Mansplainers, betweters en de leslezers krijgen een veeg uit de pan van Disgusting Sisters. Het Frans-Brits duo debuteert op Dan Carey’s Speedy Wunderground label met Killing It, een no wave achtig en dus dansbaar popliedje.

Het betreft hier echte zusjes. Julianne en Josephine Hopkins presenteren zichzelf afwisselend als ‘cunty pop rock band’ en ‘Gucci Beavis and Butt Head’. De zingende zusjes zijn pas sinds maart dit jaar actief, maar goed bezig om zoveel mogelijk veelvlieguren te maken. A happy few heeft de dames eerder dit jaar mogen meemaken op het Rotterdamse Left Of The Dial festival. Hopelijk komen ze snel wederom.