Category: Recensies

St Vincent – Big Time Nothing

Single drie van het nieuwe album van St Vincent is een industriële funknummer, in lijn met de vorige twee, maar net even wat spannender, zwarter, subversiever zelfs.

Big Time Nothing doet denken aan Prince op zijn donkerst, maar ook aan de no wave funk die rond 1980 door New York spookte met propagandisten als Material, Liquid Liquid en The Contortions (en Walking On Glass van Yoko Ono). Veel artiesten worden wat mellow met het verstrijken der jaren, maar Anne Clark dus niet. Het album, All Born Screaming is nu uit. St Vincent staat op BKS24.

Tramhaus – Beech

Op Beech horen we een nieuwe Tramhaus, maar herkennen we ook de makers van Make It Happen en I Don’t Sweat.

Nieuw is dat frontman Lukas Janssen de longen uit zijn lijf zingt. Met voortschrijdend inzicht horen we nu dat het ook in oudere songs al borrelde, maar daar bleef het bij dreigen. Op Beech gooit Lukas alle remmen los en dat bevalt uitstekend. Vertrouwd is Janssen’s manier van praatzingen tussen de erupties door. Beech is dus geen zondagochtendnummertje, maar wel een uitstekende aankeiler van het debuutalbum van de Rotterdammers, waar we overigens nog wel even op moeten wachten. The First Exit verschijnt pas op 20 september.

Altin Gün – Vallahi Yok

Vallahi Yok zou best wel eens de laatste single kunnen zijn van Altin Gün met zangeres Merve Daşdemir. Zij heeft namelijk besloten na 8 jaar trouwe dienst de band de verlaten.

Aangezien Merve met haar Turkse achtergrond en schone zangkunsten en beeldbepalende aanwezigheid van cruciaal belang was, moeten we nog maar afwachten of de band haar vertrek te boven kan komen. Als ze al besluiten om door te gaan. Op 23 mei is er een afscheidsconcert in TivoliVredenburg. Een maand later wordt het Merve hoofdstuk definitief afgesloten met een show op BKS24.

Haar vertrek komt extra ongelegen omdat Altin Gün nu juist midden in de transitie zit van coverband naar orkest met eigen repertoire. Valhalli Yok is een co-compositie van Merve en Jasper Verhulst, en een nummer dat zich best kan meten met de Ottomaanse oldies waarmee de band international furore maakte. Jammer dus, maar misschien niet helaas. Als het de band lukt een goede vervanger te vinden en Merve gaat op de solo-tour dan kan dit nog uitdraaien op een gevalletje van een gelukje bij een ongeluk.

King Hannah – Davey Says

De meeste zo niet alle King Hannah songs volgen een vast patroon. Hannah Merrick zingt en als ze is uitgezongen krijgt Craig Whittle nog even de tijd om uit te halen op gitaar.

Op Davey Says breekt het duo dit stramien. Zingen doen ze samen en gitaarspelen doet Craig voornamelijk op de achtergrond. Ook het tempo van Davey Says is vlotter dan we van King Hannah gewend zijn. Het is even wennen, maar het resultaat is er niet minder om. het werd ook wel tijd voor een beetje variatie. Het stel uit Liverpool zegt dat Davey Says hun ode is aan 90’s Amerikaanse garagerock, bedoeld als vrolijk intermezzo op hun tweede album, dat waarschijnlijk wel weer vol staat met slow songs waarop Hannah zingt en Craig uitpakt op gitaar. Big Swimmer komt eind mei.

Friedberg – My Best Friend

Friedberg is een Oostenrijks dameskwartet o.l.v. Anna Friedberg (né Anna Wappel). Na met een paar singles en EP’s de Duitstalige landen te hebben veroverd, richt de band nu haar pijlen op de rest van de wereld.

Derhalve is Friedberg naar Londen verhuisd waar ze Dan Carey (Wet Leg/Fontaines DC/Royel Otis) voor hun karretje wisten te spannen. Met het door Dan geproduceerde My Best Friend moet Friedberg een heel eind kunnen komen. My Best Friend is een poppy, edoch edgy song waarin vrijwel alle instrumenten een ritmische rol dienen (Anna schijnt een beest op de cowbell te zijn). Het sterkst is echter de femme fatale zang van Frau Friedberg. Nog een paar songs van dit kaliber en de meiden gaan nooit meer terug naar de bergen.

Yannis & The Yaw, Tony Allen, Yannis – Walk Through The Fire

De Yannis van Yannis & The Yaw  & Toni Allen is Yannis Philippakis , de zanger van Foals. Tony Allen is een van oorsprong Nigeriaanse drummer die samen met Fela Kuti het fundament heeft gelegd van de Afro-beat. Het poppubliek kent Allen van zijn werk met Damon Albarn.

De Foals Frontman en de Afro-beat legende hebben pre Corana een aantal nummers opgenomen, met leden van Allen’s band, die vanwege het overlijden van de dan 79 jarige drummer in april 2020 onvoltooid zijn gebleven. Als ereschuld aan Tony Allen heeft Philippakis de tracks alsnog klaar gemaakt voor release. Aan single Walk Through The Fire is niet af te horen dat Allen uit Afrika kwam en ook niet dat hij al dik in de zeventig was toen het nummer werd opgenomen. Walk Through The Fire lijkt evenmin  op wat Foals ons doorgaans voorschotelt. De productie doet nog het meest denken aan Britse r&b uit de jaren zestig. Yannis klinkt als de ‘late great’ Steve Marriott van The Small Faces. Wat een groot compliment is. De ‘Lagos, Paris, London’ EP volgt in augustus.

Lionlimb – Dream Of You (feat. Angel Olsen)

Lionlimb is een duo bestaande uit singer-songwriter Lionel Bronaugh en zijn muzikale rechterhand Joshua Jaeger.

Onze mannen uit Nashville zegt zich te laten inspireren door Italiaanse filmmuziek uit de jaren 70, 60’s girl groups en funk en soul ballads uit diezelfde tijd van toen. Van dit al is echter nauwelijks iets terug te horen op nieuwe single Dream of You featuring Angel Olson. Bronaugh heeft een vrij zachte, zeg maar vrouwelijke stem dus je moet goed luisteren om te weten wei wat zingt. Dat er weinig is terug te horen van de genoemde inspiratiebronnen is niet helemaal waar. De gitaristen tonen zich bekend met het vroege werk van Isaac Hayes en de zang heeft zeker Europese roots. Zij het geen Italiaanse maar Franse. Angel O. klinkt hier als Jane B., de duet partner van Serge Gainsbourg. Verder heeft Dream of You een serene sfeer die wel aan d’oude Pink Floyd doet denken. Al met al een zeer fijn nummer dat per draaibeurt aan waarde wint.

Mooon – How I Learned (To Say Goodbye)

Niet veel bands klinken zoals ze er uit zien. Het Brabantse Mooon dus wel. Als je foto’s van de drie mannen bekijkt, zie je een stel hippies met ‘vies’ lang haar en kleding die qua mode terug gaat naar de 19e eeuw en/of de traditioneel hash producerende landen als Afghanistan en Marokko.

En zo klinkt Mooon ook, alsof ze deel uitmaken van de golf hippiebands, die tussen 1965 en 1970 als paddo’s uit de grond schoten aan de Amerikaanse West-Coast. The Byrds. Buffalo Springfield, Moby Grape; dat werk. Zoek je originaliteit dan ben je bij Mooon aan het verkeerde adres, zoek je blitze psychpop dan zit je bij hen gebeiteld.

Foxlane – Disenchantment

Met Disenchantment bevestigt Foxlane wat we al een tijdje vermoeden. Dat we hier te maken hebben met een van de betere bands van ons taalgebied.

En wel hierom. Foxlane lijkt op geen enkele andere band van dit moment en sluit aan bij geen enkele trend. Neem alleen al de nieuwe single. Disenchantment is een dik vijf minuten durende suite voor zanger en gitaar, een dynamische en gelaagde rocksong met een mantra waar je een refrein zou verwachten. Is de muziek al gecompliceerd, over de tekst kan je uren discussiëren. Toch is het nummer toegankelijker dan je op basis van het voorgaande zou verwachten. Disenchantment is de verre voorloper van een debuutalbum van de band uit Nijmegen dat volgens de laatste plannen ergens in februari 2015 moet gaan uitkomen.

Paceshifters – Aviator

Zeggen dat de nieuwe single van Paceshifters niet tegenvalt is een understatement van jewelste.

Aviator is een breed uitwaaierende rocksong met een meeslepende opbouw en een onontkoombare climax. Maar het mooiste is misschien wel de melancholieke, bijna smachtende zang van de bassende Paul Dokman. Een volgroeide song als Aviator kan alleen maar uit de creative koker komen van een band die het klappen van de zweep kent, die al 15 jaar gezamenlijk optrekt en alle hoeken van Nederland heeft gezien en platgespeeld. Producent van Out-and-Outer, het nieuwe album van Paceshifters en dus ook van Aviator is de uit Gent afkomstige en o.a.van zijn werk met Eefje de Visser bekende Pieterjan Coppejans.