Category: Recensies

Nusantara Beat – Mang Becak

Single vijf van het langverwachte debuutalbum van indo-indieband Nusantara Beat is een duet voor dame en heer, met Bollywood beat en surfgitaar.

Lekker en gek dus weer en heerlijk exotisch. Na wat gegoochel gaf Google translate als vertaling voor Mang Becak, ‘echte riskja’. Je weet wel zo’n Aziatische fietstaxi. Wanneer het album eindelijk uitkomt is nog niet bekend, maar lang zal het niet meer duren. Nusantara Beat is vorige week begonnen aan een uitgebreide Europese tournee en dan is het handig en verstandig om iets in de verkoop te hebben. In mei is Nusantara Beat even terug voor een paar festivalshows.

Fontaines D.C. – Starbuster

Voor Fontaines DC is het niet langer genoeg om aanvoerder te zijn van het post punk leger. De band is uit op werelddominantie lezen we in een interview in The Guardian.

Omdat onbescheiden doel te bereiken hebben de Ieren getekend bij een nieuw label (XL: Adele/Radiohead/Jack White), een nieuwe producer ingeschakeld (James Ford; Arctic Monkeys/Gorillaz/Beth Gibbons) en Ierland definitief de rug toe gekeerd, als domicilie en inspiratiebron.

De hamvraag is of Fontaines DC ook water bij de wijn heeft gedaan om de overstap van medium (AFAS Live) naar mega (Ziggo Dome) te realiseren? Het antwoord is, niet echt. Tussen droom en werkelijkheid staat Grian Chatten in de weg -die hoe hij zijn best ook doet- nooit een fijnzanger zal worden. Chatten declameert weer lappen tekst, en als hook van Starbuster produceert hij een geluid dat nog het meest klinkt als happen naar adem. En een refrein zijn ze vergeten. Niet echt 538 materiaal dus. Kortom de eerste single van het vierde album (Romance uit in augustus) had van geen andere band kunnen zijn dan Fontaines DC. Hihi.

Water From Your Eyes – Warm Storm

Het New Yorkse Water From Your Eyes stond o.a. op Lowlands vorig haar waar ze het publiek verdeelden in bewonderaars en achterdeorenkrabbelaars.

Hun repertoire is te verdelen in experimentele composities en minder experimentele rocksongs. Uit die laatste categorie visten wij vorige jaar Buy My Product, een fris kop-staart gitaarliedje. Nieuwe single Warm Storm begint als een vrij normale rocksong met vrouwenzang en lekker veel gitaar, maar eindigt nogal arty. Het is verleidelijk om de laatste twee minuten van het nummer af te zagen. We willen echter niet knoeien met de artistieke integriteit van Water From You Eyes. En het went. Warm Storm is geen eigen nummer, maar een cover van Giant Sand uit 1991. De versie van WFYE komt op een Tribute to Giant Sand/ Howie Gelb album, Sand Worm. Details volgen.

Robin Kester – Shape Memory

Het stof is nog niet neergedaald op haar succesvolle debuutalbum of Robin Kester is alweer begonnen aan een nieuw hoofdstuk.

In Shape Memory herkennen we de zangeres van The Dirt en Cat 13, maar je hoort ook dat ze alweer verder is. Dat ze haar muzikale palet heeft uitgebreid en aangevuld met nieuwe klanken en kleuren. Het lijkt erop dat Robin gemotiveerd en geïnspireerd door de brede (internationale) waardering voor haar werk steeds meer zichzelf durft te zijn. Zo eigen en uniek (en mysterieus en intrigerend) als op Shape Memory klonk ze namelijk zelden eerder. Kudos ook voor het nieuwe team met wie ze het prachtige klinkende Shape Memory vorm gaf en opnam.

Bibi Club – Parc De Beauvoir

‘Living room party music’, die kenden we nog niet, maar dat is wat Bibi Club in de aanbieding heeft.

Meestal zingt het duo uit Montreal in het Frans (Quebecois), maar op Parc De Beauvoir communiceren ze – op de songtitel na dus-   in het Engels (Canadees). De zacht zingende Adele Trottier- Rivard heeft een licht Frans accent wat de song een extra charme geeft. Niet dat het die nodig heeft. Parc De Beauvoir is een bijzonder mooi gemaakt nummer vol subtiele details waaronder een surfgitaar, een vintage synth en diverse koortjes. Parc De Beauvoir is de eerste single van het tweede album van van Bibi Club. Feu De Garde volgt op 10 mei.

Eels – GOLDY

Is er een band die zo herkenbaar is als Eels? De smachtende stem van mister E, die klinkt alsof hij zingt door een verkouden megafoon, de gedragen tempo’s en de basale begeleiding, het zijn kenmerken die bijna al hun songs kenmerken. Variatie staat dus laag in het vaandel bij Eels. Toch vervelen hun liedjes bijna nooit. Dat komt omdat de geuite emoties echt zijn en elk nummer wel iets extra’s heeft dat je de oren doet spitsen. In geval van de ballade van Goldy de goudvis, zijn enige echte vriend op deez’ aard  is dat een mannenkoor dat niet ver voor het einde zijn opwachting maakt. Eels Time is uit op 7 juni.

Big Special – BLACK DOG/WHITE HORSE

Nou moe, blijkt die gast van BIG SPECIAL gewoon te kunnen zingen! Na een hele rits singles waarin frontman Joe Hicklin soort van rapte laat hij nu horen niks geen moeite te hebben met timing, frasering en melodie.

Hij had ook niet langer moeten wachten, we stonden al op het punt om nieuwe nummers van BIG SPECIAL te skippen, want teksueel misschien nog wel interssant, maar muzikaal dodelijk eenvormig. Dat euvel is nu in een keer de wereld uit. BLACK DOG/WHITE HORSE is een geslaagde ballade  (met Ennio Morricone fluitje) over zaken als schuldgevoel, schaamte en depressie. Wat dat betreft hebben we nog steeds te maken met de zelfde BIG SPECIAL als van THIS HERE AINT WATER en SHITHOUSE. Zoals je ziet heeft de band ook het schrijven in hoofdletters nog niet opgegeven. Al met al bewijst het duo met BLACK DOG/WHITE HORSE dat verandering van spijs inderdaad doet smullen.

POST INDUSTRIAL HOMETOWN BLUES, het debuutalbum verschijnt op 10 mei. BIG SPECIAL is op 27 mei te zien in de Paradiso (bovenzaal), de 28ste in de Effenaar, op 31 mei op Vestrock in Hulst en op 1 juni op Dauwpop in Hellendoorn.

la loye – everything everything

la loye is de nom de plume van Anne Lieke Heusinkveld. Na vijf liedjes durven we de stelling wel aan dat er weinig singer-songwriters zijn in het land der traag stromende rivieren die mooiere ballads schrijven/maken /zingen dat la loye.

Met zijn walsende tempo, weemoedige leadzang en fijnzinnige arrangement is ook everything everything weer een song van een zeldzame schoonheid. We zijn dan ook blij te kunnen vermelden dat everything everything de eerste single is van een eerste album van la loye. Wat, hoe en wanneer is nog onbekend, maar geduld zal worden beloond.

Stella – Trash

Zeven songs in vier jaar is niet veel, maar de liedjes die het Amsterdamse Stella loslaat zijn stuk voor stuk bijzonder.

Met Trash, een verbale rocksong met meerdere tempo en mood changes houdt Stella de bal hoog. De expressieve performance van frontvrouw Tosca van der Waals overtuigt op alle fronten net als de potige gitaarpartij van Abel van der Waals. Met info is Stella is net zo karig als met releases dus of Trash alleenstaand is of een voorbode van een EP of iets langers weten we niet, maar hoop doet leven.

Kim Gordon – The Collective

Kim Gordon – The Collective (Matador)

Kim Gordon is bijna 71 inmiddels. Ze laat met haar tweede soloalbum The Collective definitief horen de eeuwige jeugd te hebben. Een adembenemend prettige luistertrip waarop ze een geluid neerzet dat verder verwijderd is van de indienoiserock van Sonic Youth dan ooit.

Het experiment leidt de dans op The Collective, dat vervreemdend, subversief en overweldigend is. Drumcomputers en synthesizers en stemvervormers zijn de voornaamste instrumenten die Gordon inzet. “Ik vind niet dat alle muziek hapklaar en radiovriendelijk moet zijn. Mijn plaat is er voor mensen die zich niet herkennen in de teksten van Taylor Swift”, laat ze optekenen door Humo.

Gordon heeft de puinhoop op onze planeet vertaald naar klanken. Verpakt in liedjes waarin je je best moet doen om structuur te ontdekken, wat het allemaal extra aantrekkelijk maakt. Het lukt haar en haar band om de aandacht geen seconde te laten verslappen. “Ik zet elke dag opnieuw grote ogen op als ik zie wat er om me heen gebeurt, dus lijkt het me normaal dat die verbazing en verontwaardiging ook binnensluipen in mijn muziek”, in diezelfde Humo.

The Collective is de tweede samenwerking met hiphopproducer Justin Raisen en het pakt nóg veel beter uit dan op die eerste plaat, No Home Record, uit 2019. Verrassende wendingen, beukende ritmes en sublieme tempowisselingen zijn het fundament van industriële noise waarop je Gordons nog altijd wulpse stemgeluid uit duizenden herkent.

De vocale productie is in handen van Ainjel Emme, die in het verleden onder meer met David Bowie werkte. Ze speelt geen onbelangrijke rol, hoewel Gordon over het algemeen vooral als Gordon klinkt. Op een album dat erg hoog in allerhande eindlijsten gaat eindigen zo tegen de jaarwisseling. Dat is een voorspelling. The Collective stroomt over van genialiteit én muzikale schoonheid. Pieter Visscher