Recensies Archieven - Page 204 of 366

The Bug Club – If My Mother Thinks I’m Happy

The Bug Club stal onze harten met het prettig naïef rockende My Baby Loves Rock & Roll Music. Daarin ontwaarden we de geest van Jonathan Richman. Die is zo goed als vervlogen op If My Mother Thinks I’m Happy, een song die wat Britser (Kevin Ayers iemand?) klinkt dan de voorganger.

Dit keer ook krijgt hoofdman Sam Willmett vocale bijstand van de bas spelende Tilly Harris. Zij mag tegen het einde even uitpakken op haar instrument onderwijl houden Sam en drummer Dan het tempo er goed in. Verder is My Mother in tegenstelling tot My Baby geheel solo-loos.

If My Mother Thinks I’m Happy lijkt te gaan over het groeiende gat dat gaapt tussen wat de moeder van ik figuur denkt en wat hij voelt. De song staat op het recent verschenen 9 nummers tellende mini-debuutalbum van het trio uit Zuid Wales, ‘Pure Particles’.

The KVB – Unbound

Op basis van de kwaliteit van hun songs zou The KVB veel bekender moeten zijn dan nu het geval is. Het duo uit London gaat alweer hun twaalfde jaar van bestaan in. The KVB wordt aan de m/v gebracht als een audio-visuele act, maar door noodgedwongen gebrek aan liveshows is het accent verschoven van beeld naar geluid.

Hadden ze misschien eerder moeten doen, denk je als je de nieuwe nummers hoort. Hun post-corona songs glinsteren nog feller dan de oude. Debet daaraan is de grotere rol die Kat Day zich heeft toebedeeld. Behalve het betasten der toetsen zingt ze nu ook, op Unbound unisono met de tot voor kort dominante Nicholas Wood.

Unbound, de titeltrack van het nieuwe album van The KVB maakt indruk met zijn dromerige zang, enerverende electronica en goed geplaatste gitaaruitbarstingen. De tweede helft is zelfs helemaal voor de gitaar. Zoals dat gaat bij echt goede nummers vliegen de drie en halve minuut die Unbound duurt voorbij.

The Brkn Record – Break The Chains.

Een instrumentale protestsong kan dat? En heeft dat zin? Ja en nee, zou ik zeggen. Ja want het bestaat, heet Break The Chains en is van The Brkn Record. En nee, want niemand die het nummer hoort en de context niet kent, weet wat de bedoeling is.

Break The Chains is het enige instrumentale nummer op het Architecture of Opression, het debuutalbum van The Brkn Record. Andere titels zijn o.a. Witness The Whiteness, A Police Service Not A Police Force en Reperations. Wie de (Amerikaanse) politiek volgt herkent hier in een aantal agendapunten van de Black Lives Matter beweging.

The Brkn Record is een nieuw project van Jake Ferguson, de bassist van het Britse ‘deep’ jazz ensemble Heliocentrics. Alle songs op het album zijn gezongen of gerapt, op een na dus.

Het album van The Brkn Record grijpt stilistisch terug naar het tijdsgewricht 1965/1975, de tijd van Black Awareness toen artiesten als James Brown, Marvin Gaye en Miles de emancipatieboodschap van o.a. Martin Luther King en The Black Panthers verder uitdroegen in hun muziek. Uit die tijd ook stammen de zogenaamde blaxploitation films, met Zwarte acteurs, Zwarte regisseurs en componisten. Daaraan refereert Break The Chains, dat niet had misstaan op een (soundtrack)album van Isaac Hayes, Curtis Mayfield of Bobby Womack.

Curtis Harding – If Words Were Flowers

Curtis Harding – If Words Were Flowers (Epitaph/Anti)

Je zou je kunnen afvragen of Curtis Harding (42) de grootste soulstem van het moment is. Want dat doe je onherroepelijk wanneer het machtige, gevoelige stemgeluid van de Amerikaan tot je komt. Hij kan nog spelen met die stem ook. Vraag je om een falset, dan krijg je die. Want zo is Curtis.

De man die werd grootgebracht door een vader die automonteur was en een moeder met een fraaie stem. Een gospelzangeres. Harding groeide op in een familie waar soul en gospel sowieso belangrijke ingrediënten waren in het dagelijkse leven. De paplepel deed zijn werk. Zo leerde hij volgens eigen zeggen op veel te late leeftijd David Bowie kennen. Er ging een wereld voor hem open, maar Harding is de soul trouw gebleven.

Ook op zijn derde soloalbum If Words Were Flowers, dat met elf tracks gevuld geen zwakke broeders kent. Omdat als het tekstueel of qua compositie even iets minder is de song alsnog gered wordt door dat machtige stemgeluid van Harding. Of door de vier gospelzangeressen die Harding charterde. In het heerlijke jazzy Forever More zijn twee van de dames heel erg naar de achtergrond gemixt, maar net voldoende aanwezig om het nummer van nog meer cachet te voorzien, al wordt de show uiteindelijk gestolen door de trompet van Ludovic Louis. Geen onbekende van Lenny Kravitz.

If Words Were Flowers is een weelderig gearrangeerde plaat waarop de stem van Harding te allen tijde leidend is, terwijl trompet, fluit, viool, saxofoon, klarinet en toetsen net zo belangrijk zijn als gitaar, bas en drums. Is het Hardings mooiste album tot nu toe? Typisch gevalletje: kill your darlings. Pieter Visscher

Prima Queen – Chew My Cheeks

Altijd interessant om te zien wat het googelen van een nieuwe bandnaam oplevert. Bij Prima Queen komt je bijvoorbeeld uit bij een Fins vrachtschip van die naam. Het is te huur. Zet je er Facebook achter of de titel van hun nieuwe single, Chew My Cheeks en je komt terecht bij een Brits/Amerikaans duo dat is gelieerd aan het in onze contreien zeker niet onbekende The Big Moon.

Zij produceerden Chew My Cheeks en brachten de single uit op hun nieuwe label, Nice Swan Recordings. Het door Louise McPhail en Kristin McFadden geschreven en gezongen nummer gaat over een ongezonde fascinatie voor een niet nader benoemd persoon. Het maniakale aspect van de tekst komt naar voren in het laatste deel van het nummer wanneer de twang-gitaar gezelschap krijg van een instrument dat klinkt als een boze bij. Chew My Cheeks is pas de derde single van Prima Queen dat daarom gerust veelbelovend mag worden genoemd.

Band of Horses – In Need Of Repair

De beste roots/Americana muziek heeft een kwaliteit die wel ‘High and Lonesome’ wordt genoemd, iets ongrijpbaars dat de ziel raakt. De eerste en volgens velen nog steeds de beste ‘high and lonesome’ zanger was Hank Williams, vertolker van songs waarbij zelfs de stoerste cowboy het moeilijk droog kon houden.

Ook Band Of Horses weet soms de ‘high and lonesome’ snaar te raken, in The Funeral, in There’s A Ghost en ook (een beetje) in nieuwe single In Need Of Repair. Op de momenten dat de stem van Benjamin Britten de hoogte ingaat begint ook de band te stijgen en komt de extase nabij.

In Need Of Repair is Band Of Horses op zijn best dus, een tijdloze countryrockballad met de meerwaarde van Britten’s bijzondere stem.

Na Crutch is In Need Of Repair de tweede wegbereider van het nieuwe BOH album, Thing Are Great (ja ja).

Black Country, New Road – Concorde

In de jaren zeventig deed het fenomeen conceptalbum zijn intrede, twee plaatkanten met songs die gezamenlijk een verhaal vertelden. Black Country New Road maakt conceptsongs, zoals nieuwe single Concorde.

Tussen intro (rustig) en outro (groots en meeslepend) verandert de band meermalen van tempo en teneur. Het nummer gaat over een man(?) met een tumor (?) die zijn leven vergelijkt met een Concorde (?), het Frans-Britse supersonische vliegtuig dat na een ramp waarbij meer dan honderd mensen om het leven kwamen uit de lucht is genomen.

Black Country New Road wordt ook steeds beter in wat ze doen. Kwamen sommige songs op hun debuutalbum nog wat chaotisch over, op Concorde kent iedereen zijn/haar plek. De meest voor de hand liggende vergelijking is met Arcade Fire, maar BCNR is ook erg Engels. Mede door zijn akoestische karakter past Concorde ook in de Britse folkrock traditie van bands als Fairport Convention en Pentangle.

Je zou Black Country New Roads kunnen afdoen met de dooddoener ‘interessant’, maar dan vergeet je de rol van zanger Isaac Wood die met zijn donker getinte en expressieve stem zorgt voor diepgang en emotie. Het nieuwe album, Ants From Up There wordt op 4 februari verwacht.

Pinguin Radio presenteert Volkskrant Radio – november 2021

Pinguin Radio en de Volkskrant slaan de handen ineen voor een maandelijkse radio-uitzending waarin de luisteraar bij de hand wordt genomen langs de beste albums en de beste tracks van het moment.

Iedere eerste maandag van de maand tussen 20:00 en 22:00 uur live te beluisteren bij Pinguin Radio en een dag later terug te vinden op Volkskrant.nl als podcast en uiteraard ook bij ons op de site!

Dit alles, en meer, is te vinden op de maandelijkse Volkskrant Radio-podcast op Pinguin Radio.

Met aandacht voor deze albums:

Adele – 30
Aesap Rock & Blockhead – Garbology
Alison Krauss & Robert Plant – Raise The Roof
Silk Sonic (Anderson .Paak & Bruno Mars) – An Evening With Silk Sonic
Doodswens – Lichtvrees
Elbow – Flying Dream 1
Fred Again.. – Actual Life 2
IDLES – CRAWLER
Lewsberg – In Your Hands
Son Mieux – The Mustard Seed
Taylor Swift – Red (Taylor’s Version)

Big Thief – Time Escaping

Met de release van Time Escaping is de stand van de dit jaar verschenen nieuwe liedjes van Big Thief op vijf gekomen. Dat is precies een kwart van het aantal songs op nieuwe album, ‘Dragon New Warm Mountain I Believe In You’ dat voor 11 februari staat.

Geen idee waar de albumtitel op slaat, maar intrigerend is hij wel. Dat geldt ook voor de nieuwe single die wordt gedragen door een instrument dat ergens tussen een Afrikaanse duimpiano en een Caribische steeldrum lijkt in te zitten. Iets heel anders dus dan de intieme gitaren die doorgaans de muzikale omlijsting vormen van de stem van Adrianne Lenker. Waarover ze zingt is geheel onduidelijk. Grote kans dat ze het zelf ook niet precies weet. Van de tekst van Time Escaping kan alleen maar worden gezegd dat hij rijmt, en zelfs dat niet altijd. Intrigerend plaatje van een band die blijft boeien.

Wet Leg – Too Late Now

Sommige acts doen er jaren over om voet aan de grond te krijgen, anderen hebben genoeg aan een paar singles om de gemoederen te verhitten. Neem Wet Leg. Het Britse damesduo trok meteen al de aandacht met debuutsingle (en IJsbreker) Chaise Longue, wisten die vast te houden met opvolger Wet Dream en klimmen nog een paar treetjes hoger op de succesladder met nieuwe single Too Late Now. Voor 2021 had nog nooit iemand gehoord van Hester Chambers en Rhian Teasdale, behalve dan hun familie natuurlijk en waarschijnlijk wel wat medemuzikanten op het eiland Wight.

Maar voor de rest van de muziekwereld komt Wet Leg uit de lucht vallen. Het succes heeft het duo helemaal aan henzelf te danken; aan hun persoonlijkheden, hun opwekkende muziek en rare, maar rake teksten. Zo zijn er wel meer kan je zeggen, waarom breekt Wet Leg wel meteen door en bijvoorbeeld Dry Cleaning niet of minder snel? Dat zijn de ondoorgrondelijke wegen van de muziekindustrie waar de wetten der logica en rechtvaardigheid niet gelden.

Too Late Now is een door een bas aangeslingerde woordenvolle rocksong over de ruwe ontdekking geen kind meer te zijn. Anders dan Chaise Longue en Wet Dream, maar makkelijk herkenbaar als een nummer van Wet Leg.

Hun debuutalbum verschijnt in april. Ruim daarvoor is de wereldtour al begonnen. Van eerder genoemde optredens op Eurosonic en in Ekko lijkt geen sprake meer te zijn. De nieuwe data in NL zijn 19 mei in Doornroosje, 20 met In Rotown en 21 mei op London Calling in Paradiso. Voor onze Belgische luisteraars/lezers op 15 mei staat Wet Leg in La Botanique. Dit alles onder het gebruikelijke voorbehoud.