Category: Recensies

The Klittens – Canned Air

De feminien en feministisch genaamde Klittens kwamen vorige week met Canned Air op de proppen, een nummer dat niet alleen ons in goede aarde valt, maar ook bij diverse buitenlandse blogs. 

The Klittens zitten in de slackerhoek, dwz dat ze gitaarmuziek maken uit de losse pols. Canned Air grossiert in gitaren, maar wat het nummer echt bijzonder maakt is de zang. Meerdere meiden doen een vocale duit in het zakje, als koortje maar ook aanvullend en overlappend. Het zou een zootje zijn als ze niet met zulke achteloze precisie zouden zingen.  File Under in de gaten houden.

Amyl & The Sniffers – Comfort To Me

Amyl & The Sniffers – Comfort To Me (Rough Trade)

Net als in Nederland worden ook in Australië belangrijke muziekprijzen toegewezen aan artiesten die dat hebben afgedwongen. Amyl & The Sniffers flikten het in 2019 om met hun titelloze debuut de ARIA Award voor beste rockalbum in de wacht te slepen. Dat bleef in het buitenland ook niet onopgemerkt en zo speelde de band meteen op Rock Werchter.

Zangeres Amy Taylor is een, hoe zullen we het zeggen, lekker wild wijf. Véél wilder dan haar drie mannelijke bandgenoten. Taylor laat zich graag fotograferen met de tong uit de mond, schaarsgekleed of met een pot bier in haar klauwen. Op het podium, het liefst. Past allemaal prima bij het ruige imago van de band, die ook op album twee volhardt in ongekend energieke twee-akkoordensongs met snoeiharde riffs en teksten waarin we ons zo graag herkennen. In Hertz bijvoorbeeld:

‘Take me to the beach, take me to the country.

Climb in the back seat if you love me.

Hire me a car, I want to go driving.

Climb in the back seat, that’s where you’ll find me.’

De dertien punkrocknummers op Comfort To Me zijn net zo stevig als kort en dat staat de band die zich heeft laten inspireren door onder meer AC/DC, Motörhead en Cosmic Psychos meer dan uitstekend. Don’t Need A Cunt (Like You To Love Me) stopt zelfs al na 1 minuut 31. Een opgefokte punkrocker die schreeuwt om de repeatknop. ‘You think you can fuck with her? Hell no.’ De kans is groot dat Taylor aan zichzelf dacht toen ze het schreef.

Het ronduit óverheerlijke Comfort To Me is tot stand gekomen tijdens de coronaperiode. Je proeft dat de band alle remmen heeft losgegooid en frustraties botviert op instrumenten en Amy Taylor op haar microfoon. Dit is een album waarvan je hartstikke hard gaat rijden op snelwegen. Pas daar dus een beetje mee op. Want je weet zelf: het sterft van de flitspalen. Pieter Visscher 

 

 

Rats On Rafts – Osaka

Rats On Rafts is de tweede Nederlandse band die Osaka bezingt. Het uit Zoeterwoude afkomstige The Shoes gingen de Rotterdammers voor. 51 jaar om precies te zijn. Met het delen van een songtitel houden de overeenkomsten tussen The Shoes en The Rats meteen op. De eerste maakte naam met mierzoete meezingnummers. De tweede geniet een internationale reputatie dankzij een kwartet albums in het -bij gebrek aan een betere omschrijving- post punk segment.

Nieuwe single Osaka is hoekig en elegant tegelijk. Een oosters klinkend gitaarloopje maakt duidelijk dat de belangstelling voor de Japanse (muziek)cultuur wel wat dieper gaat dan het noemen van een nummer naar de miljoenenmetropool. De inspiratie voor Osaka komt van de stad zelf. De band heeft er een keer mogen spelen tot wederzijds genoegen.

Osaka is geen voorbode van een nieuw album, maar een nummer dat de selectie van het eerder dit jaar verschenen Excerpts From Chapter 3 album niet haalde. Live bleek het echter een favoriet, dus deed de band het enige verstandige wat je kunt doen in zo’n situatie.  Ze brachten het alsnog uit. 

Berebot – Mensen

De nieuwe, derde single van het Antwerpse Berebot is een gordijnen dicht haardvuur aan nummer, dat in de verte wel aan Raymond van het Groenewoud doet denken.

Mensen is warm van klank en empathisch van aard. De teneur van de tekst is ‘mensen er is heel wat mis mee, maar toch hou ik van ze’. Er klinken nog net geen kerstbelletjes op de achtergrond, maar verder gebeurt er van alles; gierende gitaartjes, plots opborrelende synthesizers, een jazzy pianosolo en nog veel meer. Alles staat echter in dienst van de tekst. Die is ironisch en eerlijk tegelijk. Vandaar die associatie met Raymond.

Kids With Buns – Untitled

Het gaat goed met Kids With Buns. Misschien is dat wel de reden dat ze hun bandnaam tegenwoordig met hoofdletters schrijven. Met Untitled laten Amber en Marie een nieuwe kant van zich zien/horen.   

Single vier van het Vlaamse duo begint als een herfstige ballad met elegante zang van de instant herkenbare Marie van Uytvanck. Dan wordt het tempo iets opgeschroefd en kan er worden gedanst, maar a la Ultravox wel met vochtige ogen.

Over een album is nog niets bekend, wel over een tourtje. Dat speelt zich voornamelijk in België af, maar op 3 mei kun je Kids gaan zien in Paradiso Noord.  

Mitski – Working for the Knife

Let je even niet op is Mitski een -zeg maar gewoon- superster geworden!  Zo mag je iemand toch wel noemen wiens nieuwe clip binnen twee weken ruim twee miljoen views scoort op Youtube en maandelijks op Spotify net geen 8 miljoen luisterars trekt. Vergeleken bij Adele, Billie en Taylor is dat peanuts, maar in indie-land zijn dat gigantische scores.

Toen wij miss Mitski onder de aandacht brachten kregen zo’n zeven jaar geleden deden we dat met de waarschuwing er eigenlijk geen songs bestaan die representatief zijn voor de zangeres uit Brooklyn. Ze mag graag van de hak op de tak springen. En dat doet ze nog steeds. Er is geen genre dat ze niet heeft aan getikt, van stevige rock tot dromerige meisjes pop, ze heeft het allemaal gedaan en meer. Als er een rode lijn is dan is het de bevlogen bezetenheid waarmee ze muziek maakt. En haar stem die herken je meestal meteen.

Met Working for the Knife betreedt Mitski het ‘gothic’ territorium waarin we ook Angel Olsen en Sharon van Etten regelmatig tegenkomen. De nieuwe single van de Japans-Amerikaanse artiest is een spannende om niet te zeggen spooky semi-ballad met stemmige synths en een zangpartij waarin een onbenoemd verlangen doorklinkt. 

Over een nieuw album nog geen woord. Wel gaat Mitski weer optreden. Als support act heeft ze het prettig gestoorde Chai weten te strikken. Hopelijk komt deze combi ook onze kant op.

Imarhan – Achinkad

Musica exotica op Pinguin Radio! Imarhan is een van de bekendere Toeareg desert rock bands. De leden zijn afkomstig uit de Algerijnse woestijnstad Tamanrasset. De bandnaam betekent ‘de mensen waar ik om geef’.

Op nieuwe single Achinkad (Gazelle) klinkt Imarhan wat authentieker/traditioneler dan nauw verwante acts als Bombino en Tinariwen. Tenminste in de zacht en meerstemmig gezongen eerste helft van het nummer. In het up tempo tweede deel is de zang zo goed als vervangen door een  elektrische gitaar. Het slaken van de vreugdevolle kreetjes die je hoort heet in het Nederlands met een mooi woord ululeren. Het derde album van Imarhan komt eind januari uit.

Maart volgend jaar komt Imarhan naar Haarlem (Patronaat 19/3)  en Den Haag (Paard 21/3).

Live Foto Review: Blaudzun in Podium Victorie

Live Foto Review: Blaudzun @ Podium Victorie, Alkmaar
24 oktober 2021
Foto’s Peter van Heun

Geschreven alsof het zijn laatste album is, met de gedrevenheid van een debuut; Blaudzun is terug en presenteert dit jaar ‘’Lonely City Exit Wounds’’, misschien wel zijn meest urgente en troostvolle plaat ooit. Het album werd geschreven in een tijd waarin alles ineens tot stilstand kwam en de vaart de volkeren werd verstomd door een oorverdovende stilte. Vanuit deze stilte ontvouwt zich nu een nieuwe tijd, vereeuwigd door Blaudzun in 12 puntgave songs.

De eerste single van het album, ‘’Real Hero’’, is verschenen op 2 april. Het is een ode aan levenslust en aan de alledaagse helden die ons leven de moeite waard maken. Tegelijkertijd is ‘’Real Hero’’ een enorm persoonlijke song voor Blaudzun: “ik schreef het in eerste plaats met in mijn achterhoofd het doodzieke zoontje van een van mijn beste vrienden. Het is een eerbetoon geworden, ook aan zijn zusje en ouders. ‘’Real Hero’’ kwam letterlijk binnen enkele minuten totstand. “Het was alsof ik de tekst en melodie zo uit de lucht plukte en het alleen maar hoefde op te nemen. Af en toe gebeurt zoiets, dat zijn bijzondere momenten voor een songwriter.” Het nummer is opgenomen met co-producer en mixer Tijs van de Klugt.

 

The Wombats – Ready for the High

Even lijkt het erop dat Matt Murphy als hardrocker uit de kast komt, maar dat blijkt mee te vallen. Na een voor hun doen opvallend stevig intro gaat The Wombats weer snel op standje indie-pop. Dat High uit de titel zou op Murphy’s stem kunnen slaan. Hij laat horen bijna net zo hoog te kunnen zingen als Barry Gibb. Ook noemenswaardig zijn de trompetten, die Ready for the High een feestelijk tintje geven.

Tegen het einde gaan de gitaren nog een keer te keer, maar dan zijn de kaarten al geschud. Er gebeurt veel in dit derde geslaagde voorschot op het nieuwe album van de band uit Liverpool. De release van ‘Fix Yourself, Not The World’ staat voor 7 januari.

Let It Be: kameraadschap en liefde

Het Beatles-album Let It Be is opnieuw gemixt door producer Giles Martin (ja, de zoon van) en engineer Sam Okell. In stereo, 5.1 surround DTS en Dolby Atmos. De nieuwe special edition van het album volgt de alom geprezen geremixte en uitgebreide jubileumedities van Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band (2017), The Beatles (White Album) (2018) en Abbey Road (2019). Alle nieuwe Let It Be-releases bevatten de nieuwe stereomix van het album, zoals begeleid door de originele reproduced for disc-versie van Phil Spector en rechtstreeks afkomstig van de originele sessie en de acht-track-tapes van het befaamde optreden op het dak. De fysieke en digitale Super Deluxe-collecties bevatten ook 27 niet eerder uitgebrachte sessieopnames, een viertrack Let It Be-ep en de nooit eerder uitgebrachte 14-track Get Back stereo lp-mix samengesteld door ingenieur Glyn Johns in mei 1969.

 

2 januari 1969 begonnen John Lennon, Paul McCartney, George Harrison en Ringo Starr samen het nieuwe jaar op een spelonkachtige soundstage in de Twickenham Film Studios in Londen. The Beatles begonnen aan de repetities voor een project dat bedoeld was om ze terug te brengen naar waar ze ooit thuishoorden: op het podium. 21 dagen lang legden camera’s en bandrecorders bijna elk moment vast: eerst in Twickenham en daarna in de eigen Apple Studio van The Beatles, waar Billy Preston hen op keyboards vergezelde. Samen repeteerden ze gloednieuwe originelen en jamden ze op oudere nummers, allemaal live en onverbloemd vastgelegd.

Op 30 januari dat jaar draaiden de camera’s en recorders terwijl The Beatles, met Preston, hun laatste concert gaven op het kille dak van hun hoofdkwartier in Savile Row Apple Corps, voor een klein gezelschap van familie en vrienden en alle anderen die aanwezig waren. Binnen het door de wind gedragen bereik van hun versterkers. De middagvoorstelling bracht het Londense West End tot stilstand. Een golf van klachten over geluidsoverlast lokte politieagenten naar het dak en stopte het concert na 42 minuten.

Het werk om een ​​album samen te stellen dat Get Back zou gaan heten, werd in april en mei uitgevoerd door Glyn Johns, die voor zijn versie valse starts, geklets tussen nummers, vroege takes in plaats van later, meer gepolijste uitvoeringen en zelfs I’ve Got A Feeling viel uiteen terwijl Lennon uitlegde: ‘Ik heb het opgevoerd om luid te worden.’ The Beatles besloten echter om de overvloedige banden, filmspoelen en foto’s van het project op de plank te houden om hun lp-meesterwerk, Abbey Road, op te nemen en uit te brengen. Op basis van de banden gemaakt in januari 1969, plus enkele sessies die aan die opnames voorafgingen en erop volgden, werd het laatste album van The Beatles, Let It Be, uiteindelijk uitgegeven op 8 mei 1970 (18 mei in de VS) ter begeleiding van de release van de Let It Be-film.

De sessies die leidden tot het Let It Be-album en de film, vertegenwoordigen de enige keer in de carrière van The Beatles dat ze zo uitgebreid werden gedocumenteerd tijdens het maken van muziek in de studio. Meer dan 60 uur aan niet-uitgebrachte filmbeelden, meer dan 150 uur aan niet-uitgebrachte audio-opnamen en honderden niet-gepubliceerde foto’s zijn opnieuw onderzocht en zorgvuldig gerestaureerd voor drie complementaire en definitieve Beatles-releases dit najaar: een feest voor de zintuigen dat de hele archiefschat beslaat . De nieuwe Let It Be Special Edition wordt vergezeld door The Beatles: Get Back, de langverwachte documentaireserie geregisseerd door drievoudig Oscar®-winnende filmmaker Peter Jackson, en een prachtig nieuw hardcoverboek met de titel The Beatles: Get Back.

“Ik had altijd gedacht dat de originele film Let It Be behoorlijk triest was omdat het ging over het uiteenvallen van onze band, maar de nieuwe film toont de kameraadschap en liefde die wij vieren tussen ons hadden”, schrijft Paul McCartney in zijn voorwoord. voor het Let It Be Special Edition-boek. “Het toont ook de geweldige tijden die we samen hadden, en in combinatie met het nieuw geremasterde Let It Be-album, staat het als een krachtige herinnering aan deze tijd. Zo wil ik me The Beatles herinneren.”