Category: Recensies

Madrugada – Nobody Loves You Like I Do

Na het plotselinge overlijden in 2007 van Robert Burås, een van de kernleden van het Noorse Madrugada besloot de band het album waar ze toen aan werkten af te maken en het daarna voor gezien te houden.

Het duurde tien jaar voordat de drie overige leden elkaar weer opzochten voor een serie concerten. De warme reacties op die optredens riepen om een vervolg. Dat is er bijna. Nobody Loves You Like I Do is de voorbode van een compleet nieuw album van Madrugada. Wat, hoe en wanneer wordt angstvallig geheim gehouden, maar het 2022 zou voor fans Madrugada wel eens een jubeljaar kunnen worden.

Zeker is in ieder geval dat de band weer gaat spelen. Ze beginnen hun Europese tournee op 20 maart in 013 te Tilburg. Een dag later staan ze in Paradiso. Waarschijnlijk zal het nieuwe album wel uit zijn tegen die tijd. Uiteraard zal Burås gemist worden, zeker zijn compositorische bijdragen. Maar het geluid van Madrugada werd en wordt grotendeels bepaald door zanger Silvert Høyem en die steekt zoals de live-clip van Nobody Loves You Like I Do laat horen en zien in topvorm. 

My Morning Jacket – Love Love Love

My Morning Jacket heeft na vijf jaar zo goed als stil te hebben gestaan de instrumenten weer uit het vet gehaald en zich opgemaakt voor een nieuw offensief. De ‘comeback single’ Regularly Scheduled Programming klonk vertrouwd, zij het wat ruwer in productie en executie dan we van de band zijn gewend.

Dat geldt ook voor Love Love Love. Op deze tweede voorloper van het nieuwe album staat My Morning Jacket op standje hippie. Niet alleen de songtitel had zo uit The Summer Of Love kunnen komen, het nummer zelf lijkt ontstaan uit een ouderwetse jamsessie, een work-out voor de afdeling gitaar. Het sleutelwoord lijkt spontaniteit.

En dat is nieuw. My Morning Jacket was altijd van de perfectie, van de afgewogen noten en de glanzende afwerking. De band heeft zijn negende album in relatief korte tijd opgenomen met bandbaas Jim James zelf achter de mengtafel. Aan Love x3 is goed te horen dat de mannen blij waren eindelijk weer eens lekker te kunnen spelen.  Album volgt in otober.

Polo & Pan – Cyclorama

Polo & Pan – Cyclorama (Hamburger Records/Virgin)

Het is een wat dubieuze bandnaam zou je kunnen zeggen. Die enigszins doet denken aan striphelden als Suske & Wiske of een illuster gezelschap als Ernst & Bobbie en de rest. Wat in mijn jonge jaren immer leidde tot bizarre zoektochten, daar ik ‘de rest’ nooit heb kunnen traceren. Het trok een wissel op mijn jeugd.

Er is een soort mythe gecreëerd door het gewiekste duo Ernst & Bobbie. Die laatste moet altijd rijden trouwens – na feestjes. Ernst heeft directieve trekjes, die het duo niettemin niet al in een vroeg stadium deden imploderen. Integendeel, het is een succesverhaal geworden. Eindeloze speurtochten, fascinerende liedjes. “Heb je aan vieze tantes, huiswerk maken, pianoles
Of aan speelgoed dat steeds stuk gaat ook de pest?
Oh, kijk dan naar Ernst, Bobbie en de rest.”

Ik liep leeg toen de tekst voor het eerst via de beeldbuis tot mij kwam. Met name Bobbie raakt me nog altijd tot op het bot. Zijn mimiek, het troostrijke, slungelachtige, die ogen en zijn fascinatie voor alles wat met uitgestorven dierenrassen te maken heeft. Dat moet het zijn.

Zo is over Polo & Pan veel minder bekend. Oké, dat ze uit Parijs komen. En dat de schoonmoeder van Polo jarenlang, vrij obsessief, postzegels verzamelde. Vooral uit onbekende landen. Zoals Kiribati, Palau en Saint Vincent en de Grenadines. Dubbele exemplaren ruilde ze met Gilbert Bécaud.

Dat soort feitjes neemt niet weg dat Polo & Pan privé en zakelijk nog altijd goed gescheiden weten te houden. En dat ze met Cyclorama het iets te gezellige en speelse imago dat met debuut Caravelle onwillekeurig werd gecreëerd van zich af hebben geschud met het, bij vlagen, spectaculair dansbare Cyclorama. Dance met een kartelrandje, zoals we dat zo graag horen. Met wat psychedelica, wat Aziatische en Zuid-Amerikaanse fratsen en teksten zowel in het Frans als in het Engels. Enkele zangeressen en rapper Channel Tres werden ingevlogen. Laatstgenoemde voor het heerlijk dartelende Tunnel. Terwijl meer van dat soort energieke tracks zijn te vinden op een album waarop ook muzikale rustpunten en een enkel instrumentaal pareltje van bovengemiddeld niveau zijn. Kijk maar uit met Polo & Pan, want voor je het weet ben je fan. Pieter Visscher

Dead Sara – Heroes

Dead Sara is een (niet meer zo) hard(e) rock band uit L.A. Het trio onder aanvoering van Emily Armstrong scoorde gigantisch in 2013 met het aan RATM schatplichtige Weatherman, een nummer van hun debuutalbum. Een waarheidsgetrouwe cover van Heart Shaped Box ging ook als de brandweer, maar daarna droogden de successen langzaam maar zeker op.

Niet dat de Dead Sara het niet probeerde. De stand van zaken is nu twee albums, vier EP’s en een dozijn singles. En er is weer hoop! Nieuwe single Heroes verdient de schoonheids- noch de originaliteitsprijs, maar is zo lekker brutaal en energiek dat het zonde zou zijn als hij ook een stille dood zou sterven. Na een memorabel intro van gitaar en synthesizer trekt Emily haar scheur open en raak je vanzelf in haar greep. Voor de lekkere trek.

Yan Wagner – Parfum

Als we het hebben over synthipop kijken we altijd naar de U.K. terwijl de wortels van het genre in Duitsland liggen (Kraftwerk) en er rond 1980 ook in Frankrijk heel erg verdienstelijk met synthesizers werd gepield. De voorvaders van Daft Punk, Air en Justice heten Taxi Girl, Ellie & Jacno en Telex.

Op zijn nieuwe single Parfum laat Yan Wagner die goede oude tijd herleven. De synths zijn analoog, de violen synthetisch en de beat komt uit een primitief doosje. Het zal de matige zomer van 2021 zijn, het verlangen naar ‘temps perdu’ of gewoon de charmes van de Fransman, maar we vallen als een bloque voor Yan’s Parfum.

Parfum staat op het derde album van Yan Wagner uit Parijs, de eerste waarvan de meeste chansons in het Frans zijn gezongen. Qua sound is Parfum redelijk representatief voor het Couleur Chaos album, met dit verschil dat op de andere songs de invloed van de Britse synthi-poppers (Depeche Mode) overheerst.

Yard Act – The Overload

Na 3 singles is de Yard Act formule wel duidelijk, op een licht opgefokte post-punk productie met extra porties gitaar doet James Smith een verslag van zijn observaties, opinies en ervaringen verhaal. Zijn toon is veelal ironisch. The Overload past in dit patroon, maar ook weer niet. De laatste wegbereider tevens titeltrack van het debuutalbum van Yard Act is de meest melodieuze van het stel en heeft een radiovriendelijk refrein.   

Verteller-tekstdichter Smith ontpopt zich steeds meer als een columnist die zich onder ‘de mensen’ begeeft om te horen wat er zoal leeft. De tekst voor The Overload schreef hij na een middagje kroeghangen luisterend naar de gesprekken om hem heen. Zijn conclusie is filosofisch, ‘dankij ons vermogen om compromissen te sluiten kunnen we naast elkaar bestaan’. De (fictionele) verteller is de niet door zelftwijfel belastte Graham die we nog kennen van The Fixer Upper. 

Silverbacks – Wear My Medals

Het Ierse Silverbacks is na jaren van zaaien nu zover om te gaan oogsten. De belangrijkste verandering is dat ze op nieuwe single Wear My Medals Emma Hanlon naar voren hebben geschoven om de zang voor haar rekening te nemen.

Met alle respect voor meneer O’Kelly die dat eerder deed, met Emma aan kop onderscheidt Silverbacks zich van alle ander bands die in de post-punk vijver pissen. Ze lijkt de band wel vleugels te geven. Net als ouder werk is de nieuwe single gespannen en vurig, maar haar stem licht op tegen de donkere sound. Dat maakt van Wear My Medals een geslaagd en voor herhaling vatbaar experiment.  

Rory, toetssteen voor alle toekomstige gitaarhelden

Om de 50ste verjaardag van Rory Gallaghers gelijknamige solodebuutalbum uit 1971 te vieren, is het album in diverse nieuwe uitvoeringen uitgekomen. Geremasterd in de Abbey Road Studios en met allerlei nog niet eerder verschenen versies van nummers. 

Inbegrepen in de meest luxe versie is een niet eerder uitgebrachte dvd van 50 minuten van Rory’s allereerste soloconcert dat werd gefilmd in Parijs, voor de Pop Deux-televisieshow.

Het uitgebreide pakket bevat ook een 32 pagina’s tellend hardback-boek met veel zeldzame en nooit eerder vertoonde foto’s van de Britse rockfotograaf Barrie Wentzell, essays en memorabilia van de albumopname, inclusief handgeschreven songteksten van Rory, en een exclusieve poster in beperkte oplage. De 2cd- en 3lp-edities van het album zijn verkleinde versies van de Deluxe Boxset. Er komt ook een speciale D2C limited edition kleur 1lp met het John Peel Sunday Concert.

De boxset bevat ook exclusieve liner notes geschreven door zijn broer en manager Donal Gallagher, zijn oude basgitarist Gerry McAvoy (1970-1991) en fotograaf Barry Wentzel, plus een volledig interview uit 1971 met Rory door journalist Roy Eldridge.

Het debuutalbum bevat enkele van de meest geliefde Rory-nummers zoals I Fall Apart (Rory’s tweede meest gestreamde nummer), Laundromat en Just The Smile. Ook opgegraven tijdens de mixsessies van 2021 zijn het niet eerder uitgebrachte At The Bottom, een nummer dat Rory uiteindelijk opnieuw opnam voor zijn album Against The Grain uit 1975, plus Advision Jam, een rockend instrumentaal. Rory Gallagher op gitaar en zang, evenals altsax, mondharmonica en mandoline, Gerry McAvoy op bas en Wilgar Campbell op drums. Vincent Crane van Atomic Rooster speelt piano op twee van de tien nummers op het album Wave Myself Goodbye en I’m Not Surprised.

Rory had niet meer live gespeeld sinds zijn vorige band Taste op 24 oktober 1970 uit elkaar ging. Toen Rory’s gelijknamige soloalbum in mei 1971 werd uitgebracht, begon hij aan een 16-date UK-tour, tien dagen toeren door Ierland en een kort uitstapje naar Zwitserland.

Opgenomen in de legendarische Advision Studios in Fitzrovia, Londen, toont Rory’s gelijknamige debuutalbum de Ierse gitarist als een veelzijdige vertolker van de blues met een dwarsdoorsnede van de blues van akoestische tot zware bluessoul. Advision was een van de populairste opnamestudio’s in de jaren ’60 en ’70 en de thuisbasis van klassieke albums opgenomen door The Yardbirds, The Who, The Move, T. Rex, David Bowie, Kate Bush, Elton John, Slade, Gentle Giant, Gerry Rafferty en veel meer.

Als er ooit een “muzikant van een muzikant” was, dan is die onderscheiding van Rory Gallagher. Beroemd om zijn zinderende liveoptredens en zeer gerespecteerd vanwege zijn toewijding aan zijn vak, stierf hij in 1995, slechts 47 jaar oud.

Rory’s tijdloze reputatie is in de jaren daarna blijven bloeien. Inderdaad, enkele van de meest baanbrekende figuren uit de rockwereld, van Jimi Hendrix tot Eric Clapton, Joe Satriani tot Joe Bonamassa, Queen’s Brian May tot Johnny Marr van The Smiths, Slash van Guns ‘N Roses tot the Edge of U2, hebben hem als invloed genoemd. Rory blijft een toetssteen voor alle toekomstige gitaarhelden in de 21e eeuw.

Toverberg – As Far As You Will Go

Lars & the Magic Mountain is dood lang leve Toverberg! De eerste is net als de tweede een project Lars Kroon, een man die als voormalig bassist van o.a. Go Back To The Zoo en St Tropez heeft bewezen wel wat in zijn mars te hebben. Veelzijdig is hij ook. Met GBTTZ speelde hij potige indie, met StT stond hij op standje punk terwijl hij met The Magic Mountain een spacepop beoefende, een term die hij zelf in het leven heeft geroepen.

Het is wat ingewikkeld om precies te bepalen welke nummers onder de vlag van Lars & The Magic Mountain tot stand zijn gekomen en wat typische Toverberg tracks zijn.  Lars heeft namelijk met terugwerkende kracht alle Magic Mountain nummers onder de Toverberg vlag geschaard.

Toch lijkt Lars zijn bandnaam niet zomaar te hebben vertaald/veranderd. De vier Toverberg liedjes die dit jaar zijn verschenen hebben die typische, intieme sfeer die je alleen hoort op soloalbums in de ware zin des woord’s. (Vrijwel) alles wat je hoort is gespeeld, gezongen, geschreven en geproduceerd door één persoon. In dit geval Lars dus. Daarmee voegt hij zich in het illustere gezelschap van Paul McCartney, Todd Rundgren en Prince.

Naar onze smaak is  As Far As You Will Go met zijn relaxte melodie, sfeervolle aankleding (een steelguitar!) en kleefrefrein de sterkste van het kwartet nieuwe nummers.

Bij onze vrienden van The Daily Indie lazen we dat het (debuut?) album van Toverberg klaar is en dat Lars de plaat persoonlijk aan de man komt brengen. Hou die concertagenda in de gaten.

Eddie Vedder – Long Way

Eddie heeft het maar druk. Net klaar met de lancering van zijn dochter en de soundtrack van de nieuwe Sean Penn film komt bij nu met een heuse solosingle! Feitelijk is Long Way Eddie’s eerste volwaardige solonummer. Hij heeft weliswaar al twee Pearl Jam loze albums op zijn naam staan, maar de eerste was een soundtrack en de tweede, man met ukelele. Leuk voor de fans, maar niet veel meer dan dat.

Long Way is een solide rocksong, zo Amerikaans als pickup trucks en cowboyhoeden. Het is dat je de stem herkent anders zou je aan niets kunnen horen dat de zanger een verleden in heeft de grunge. De stijl van  Long Way is wat in vaktermen heart land rock heet, muziek voor in de kroeg en in de auto, denk aan Bruce, maar denk vooral aan Tom Petty.

Long Way is de eerste track van Eddie’s nieuwe album Earthling, dat hij maakte met  hitproducer Andrew Watt. Die laat zich doorgaans vooral in met artiesten van zijn eigen leeftijd zoals Lana Del Rey, Justin Bieber en Sam Smith, maar voor een gelauwerde rocker als Eddie maakte hij graag een uitzondering. De keuze van de producer geeft wel de ambitie van de artiest aan. Eddie wil hits, maar zoals Long Way laat horen niet ten kosten van zijn (geloof)waardigheid.