Category: Recensies

Mazey Haze – Headspin

Ook single nummer twee van Mazey Haze mag er zijn. Net als Sad Lonely Groove is Headspin een mijmerende melodie verpakt in een dwarrelwind van gitaren. Kenners zullen in de gitaarsound zowel de oude Byrds als het pre disco Tame Impala herkennen.

Meer van het zelfde is de nieuwe Mazey Haze single echter niet. Waar de debuutsingle een lekker achteruitleunnummer is, blijkt Headspin na een lome start niet alleen dromerig maar ook dansbaar.

Deze week maakte Mazey bekend dat er in november een EP volgt. De release van ‘Always Dancing’ wordt gevierd met een show in Paradiso op de 8ste. De kaartverkoop is inmiddels in volle gang en aangezien er maar een beperkt aantal tickets in omloop zijn is haastige spoed in dit geval goed.

Spoort – Hunt & Gather

Het zal nog wel even duren voordat Spoort scoort. Misschien wel nooit, zijn ze net even te excentriek. Dat de band wel het een en ander in hun mars heeft staat echter buiten kijf. We ontdekten we Spoort vorig jaar middels het geinige FLYY.  We hebben de track een tijdje gedraaid, maar de respons hield niet over. Nu willen we een paar weken aan Hunt & Gather gaan hangen om te kijken of we nu wel wat steun voor de band kunnen krijgen.  Hunt & Gather is een soort reggae of ska, stel je een maffe Madness voor.  

Neem alleen al de naam. Spoort komt van ons woord spoor, als in treinspoor. Mogelijk is de bandnaam bedacht in een Hollandse coffeeshop. Of ze de t er per ongeluk of bewust aan hebben toegevoegd is niet duidelijk. Maar Spoort spoort dus. (sorry;)   

  

 

Stone – Let’s Dance To The Real Thing

Stone komt Liverpool, een stad die wel een naam heeft op te houden als het om popmuziek gaat. Dat lukt de mannen meer dan een beetje met hun nieuwe single. Let’s Dance To The Real Thing is de muzikale tegenhanger van een Energy Drink, met een scheutje wodka.

‘Put This On Your Playlist’ roept zanger halverwege op een niet mis te verstane toon. Als we een sticker op de band zouden moeten plakken zou dat iets zijn als brutale indie, of Britse branie pop. De gitaren zijn fel en alom aanwezig, de zanger fungeert als aanjager.

De Stonies omschrijven zichzelf als een typische Gen-Z band, het resultaat van opgroeien in een onbegrensd digitaal tijdperk, punk in ethiek maar niet in genre, fans van Sonic Youth en The Streets. De eerste qua noise, de tweede wat vocale voordracht betreft. Tenminste dat was zo. Op eerdere singles rapte zanger Fin Power zijn teksten, op Let’s Dance To The Real Thing zingt hij gewoon. Ons bevalt dat beter, hen hopelijk ook.

Palace – Gravity

Een Twin Peaks gitaar, intieme lead en hemelse samenzang dragen de nieuwe single van Palace. Gravity is een ruim vijf minuten durend hallucinatoir droomlandschap dat waarschijnlijk het best met de ogen gesloten, de deur op slot en de versterker op 10 kan worden genoten. Ook onder minder ideale omstandigheden blijft er echter nog genoeg te genieten over. 

Gravity is een eerste voorbode van het nieuwe, derde album van Palace waarvan alleen nog maar bekend is dat het begin 2022 moet uitkomen. Dan begint namelijk/hopelijk de wereldtournee van de Britten.  

DMA’s – We Are Midnight

DMA’s zwabbert een beetje. Het trio speelde zich in de picture als het Australische antwoord op Oasis. Succes was hun deel. Daardoor leken ze hun oorspronkelijke missie een beetje uit het oog te verliezen. Er volgde een serie songs die steeds platter en gladder werden. Het oude publiek haakte goeddeels af en het nieuwe bestond vooral uit dagjesmensen.

Het is de oude wijsheid dat ‘als je te veel water bij de wijn doet er niemand meer dronken wordt’. Dat lijken de boys nu zelf ook te beseffen. Op hun nieuwe single We Are Midnight is weer iets van de oude rebelse geest te horen? De zang is misschien wat netjes, maar die verzuipt bijkant in een massieve muur van grofkorrelige gitaren. Diezelfde gitaren domineren op alle vier de nummers op de nieuwe EP.  DMA’s is op zijn schreden teruggekeerd. Zeg het voort, zeg het voort!

 

Miles Kane – Don’t Let It Get You Down

Miles Kane goes retro! op zijn nieuwe single Don’t Let It Get You Down. De conga’s, de koortjes, de toeters, de surfgitaar; we hebben het allemaal eerder gehoord, maar zelden in zo’n bruisende mix als op de nieuwe single van citizin Kane.

Als we zo vrij mogen zijn om er een boute vergelijking tegen aan te gooien, Don’t Let It Get You Down klinkt als een mix tussen The Style Counsil en Kid Creole & The Coconuts. De lol spat uit de virtuele groeven. De vrolijke stemming van Kane & co is zo besmettelijk als de delta variant!  

Ook in casus Kane betekent een nieuwe single een nieuw album. De vierde van Miles Kane arriveert begin volgend jaar en zal ‘Change The Show’ gaan heten.

Quickly Quickly – The Long And Short Of It

Quickly Quickly – The Long And Short Of It (Ghostly International/Konkurrent) 

Zo’n multi-instrumentalist uit Portland, in Oregon. Quickly Quickly noemt-ie zichzelf. En wij moeten dat allemaal dan maar serieus nemen? Zonder meer.

In werkelijkheid heet deze producer, singer-songwriter en arrangeur Graham Jonson. Jongen die op jonge leeftijd al lekker muzikaal actief was en zoals zo vaak pluk je daar dan op latere leeftijd de vruchten van. Jong geleerd, oud gedaan is een adagium dat bij velen op een tegeltje aan de muur hangt. Ook bij Graham, naar verluidt. Quickly Quickly bracht, avant la lettre, op zestienjarige leeftijd reeds een eerste single uit. Tegenwoordig moet hij het vooral van de streams hebben. Zo gaat dat. Zeker niet onverdienstelijk tot nu toe, die streamingcijfers van de man. Hij die heerlijk aanrommelt met stromingen als jazz, hiphop, soul, r&b en psychedelische pop en met zijn eerste langspeler The Long And Short Of It ongetwijfeld gaat scoren.

Het betekent het debuutalbum van Quickly Quickly, die zich mogelijkerwijs niet realiseerde dat zijn gekozen naam wat potsierlijk aandoet. Maar grijnsde de massa ook niet intens bij De Kevers, De Rollende Stenen (RIP Charlie), De Smashende Pompoenen, De Manische Straatpredikers, Dierenwinkeljongens, De Simpele Geesten, Hond Eet Hond, Koninginnen Van Het Stenen Tijdperk, Pratende Hoofden en Radiohoofd? Naar wij dachten.

De heer Quickly Quickly mijmert met teksten over desperatie, twijfel, lethargie, allerlei vormen van distantie, maar ook hunkering en verlangen en lijkt nochtans geen moment de controle te kunnen verliezen. Muzikaal is King Krule een gelijkgezinde. I Am Close To The River is een liedje dat je wel twintig keer achter elkaar wil horen. Quickly Quickly verdient applaus. Pieter Visscher

Turnstile – Fly Again

Als een band een beursgenoteerd bedrijf was zouden we al ons geld steken in aandelen van Turnstile. Alles wijst er op dat de band uit Baltimore heel snel heel groot gaat worden. Het vijftal heeft nu na 3 albums proeven en proberen de perfecte mix van punk, pop en metal gevonden en daar een flinke dot eigen persoonlijkheid aan toegevoegd.

Vrijdag is hun nieuwe album uitgekomen. ‘Glow On’ heet de plaat. Alleen maar knijterts staan er op, nummers van krap 2 minuten met meer energie dan de kerncentrale van Borsele en Dodewaard bij elkaar! Ex Breekijzer BLACKOUT staat er op dat momenteel met reuze sprongen door de GM dendert, maar ook FLY AGAIN dat misschien nog wel heter is! We wilden dan ook niet wachten tot BLACKOUT is uitgeraasd en draaien gewoon twee tracks van het nieuwe Turnstile album. 

Turnstile gaf pas een benefietconcert voor daklozen in een park in Baltimore, daar staan nu filmpjes van op Youtube. Als lemmingen duiken de fans het publiek in. Weet je gelijk weer wat je hebt gemist in dit live-loze tijdperk. Unmute!

Courtney Barnett – Before You Gotta Go

Wie hoopte dat Courtney Barnett een keertje  harder op het gas zou trappen zal nog even geduld moeten blijven uitoefenen. Ook op nieuwe single, Before You Gotta Go hanteert ze het gangetje van een slak. Toch zit er wel iets van pit in de tweede voortrekker van haar later dit jaar te verschijnen Things Take Time , Take Time album.

Zeker tegen het einde toe als de gitaren zich ermee gaan bemoeien moet Courtney toch even kracht zetten om niet weg te zakken in het aangename geluid dat haar band produceert. Haar zangpartij komt dit keer tot ons via een ouderwetse echokamer. Dat geeft Before You Gotta Go een welkom rockabilly ticje.  Echt nieuw is het dus niet wat Miss Barnett op op haar nieuwe single uitspookt, maar toch net even anders waardoor ze blijft boeien.

Sufjan Stevens, Angelo De Augustine – Back To Oz

Sufjan Stevens en de Amerikaanse intieme-pop specialist Angelo De Augustine hebben de creatieve koppen bij elkaar gestoken en een album gemaakt dat een nieuw hoogtepunt lijkt te worden in beider oeuvre. Sufjan is een veelpleger met een score van meer dan twee dozijn langspelers. Alleen dit jaar heeft hij er al vijf uitgebracht*. Daarbij steekt Angelo bescheiden af met zijn vier albums. 

Ook qua volgers loopt Sufjan ver voor op Angelo, maar dat neemt niet weg dat de twee aan elkaar gewaagd zijn. Het folky, bitterzoete en fraai gemaakte Back To Oz (volg de yellow brick road) is zelfs meer Angelo dan Sufjan, die je overigens moeilijk op een bepaalde stijl kunt vastpinnen.

De vier songs die nu online staan beloven, een breed intrigerend album vol intieme songs dat eerder in zonnig California lijkt te zijn opgenomen dan in een blokhut in upstate New York. A Beginner’s Mind komt op 23 september uit.

  • met ambient muziek alleen voor de fans/freaks dus.